1. Introduction and literature revi

1. Introduction and literature review
The concept of low-carbon tourism dates back to the World Economic Forum “Go to Low-carbon Travel and Tourism Industry” in 2009. Low-carbon tourism is a new form of sustainable devel- opment that can yield greater tourism economic, social and envi- ronmental benefits through using low-carbon technologies (Tang, Shi, & Liu, 2011). Low-carbon tourism is a ‘green’ form of tourism that is based on the goals of low energy consumption, low pollution and low emissions (Fan & Li, 2010). “The aim of promoting low- carbon tourism consumption style is to reduce the individual carbon footprint in tourist activities” (Huang & Deng, 2011). “Low- carbon tourism mainly focuses on “human’s” behavior which includes production behavior of tourism economic subject, consumption behavior of tourists” (Luo & Zhang, 2011).
As the research on the low-carbon economy has progressed in terms of both theory and practice, researchers have placed a particular emphasis on quantitative assessments of carbon emissions in the tourism industry. For instance, Peeters and Dubois
(2010) found that tourists are responsible for 4.4% of the global CO2 emissions and predicted that these figures would grow at an average rate of 3.2% per year until 2035. In addition, Becken, Simmons, and Frampton (2003) indicated that the total energy use of international tourists is four times that of domestic tourists. Thus, a low-carbon evaluation index system for tourism attractions is essential, as developing such a system will facilitate low-carbon tourism. However, much of the current literature on the tourism index focuses on the sustainable tourism index (Choi & Sirakaya, 2006; Cui, Xu, & He, 1999; Miller, 2001; Tang et al., 2011) and the regional tourism index (Deng, King, & Bauer, 2002; Ma, Yan, & Chen, 2011; Shen, 2008), and the literature available on the low-carbon index for tourism attractions is limited (Li & Yin, 2012; Shi & Peng, 2011), which inhibits the provision of guidelines to inte- grate the information provided by indexes in assessing and moni- toring the progress toward low-carbon tourism attractions. In reality, as it is difficult to determine an evaluation index that actually meets the ideal characteristics such as robustness, comparability, credibility, sensitivity, cost-effectiveness, lack of ambiguity, and availability of data, among others, this research used an integrated Delphi-AHP (Analytic Hierarchy Process) approach to identify important factors and their qualitative and quantitative bearing on the index for evaluating low-carbon tourism attractions,

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทบทวนวรรณกรรมและบทนำแนวคิดของคาร์บอนต่ำท่องย้อนกลับไปเศรษฐกิจ "ไปยังอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวและการเดินทางคาร์บอนต่ำ" ในปี 2552 ท่องเที่ยวคาร์บอนต่ำเป็นแบบใหม่ opment devel ที่สามารถให้ผลมากกว่าการท่องเที่ยวเศรษฐกิจ สังคมยั่งยืนและ ronmental แวดล้อมประโยชน์ใช้เทคโนโลยีคาร์บอนต่ำ (แม่แตง และ หลิว 2011) ท่องเที่ยวคาร์บอนต่ำเป็นแบบ 'สีเขียว' ของการท่องเที่ยวตามเป้าหมายของการใช้พลังงานต่ำ มลพิษต่ำ และปล่อยมลพิษต่ำ (พัดลมและ Li, 2010) "จุดมุ่งหมายของการส่งเสริมการท่องเที่ยวคาร์บอนต่ำลักษณะการใช้คือการ ลดคาร์บอนแต่ละตัวในกิจกรรมการท่องเที่ยว" (Huang และเต็ง 2011) "ท่องเที่ยวคาร์บอนต่ำส่วนใหญ่เน้นลักษณะ"บุคคล"ซึ่งรวมถึงการผลิตลักษณะการทำงานของการท่องเที่ยวแบบเศรษฐกิจ พฤติกรรมการบริโภคของนักท่องเที่ยว" (ลูและเตียว 2011)เป็นการวิจัยเศรษฐกิจคาร์บอนต่ำมีความก้าวหน้าในด้านทฤษฎีและปฏิบัติ นักวิจัยได้ทำการเน้นการประเมินเชิงปริมาณของการปล่อยก๊าซคาร์บอนในอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว เช่น Peeters และ Dubois(2010) found that tourists are responsible for 4.4% of the global CO2 emissions and predicted that these figures would grow at an average rate of 3.2% per year until 2035. In addition, Becken, Simmons, and Frampton (2003) indicated that the total energy use of international tourists is four times that of domestic tourists. Thus, a low-carbon evaluation index system for tourism attractions is essential, as developing such a system will facilitate low-carbon tourism. However, much of the current literature on the tourism index focuses on the sustainable tourism index (Choi & Sirakaya, 2006; Cui, Xu, & He, 1999; Miller, 2001; Tang et al., 2011) and the regional tourism index (Deng, King, & Bauer, 2002; Ma, Yan, & Chen, 2011; Shen, 2008), and the literature available on the low-carbon index for tourism attractions is limited (Li & Yin, 2012; Shi & Peng, 2011), which inhibits the provision of guidelines to inte- grate the information provided by indexes in assessing and moni- toring the progress toward low-carbon tourism attractions. In reality, as it is difficult to determine an evaluation index that actually meets the ideal characteristics such as robustness, comparability, credibility, sensitivity, cost-effectiveness, lack of ambiguity, and availability of data, among others, this research used an integrated Delphi-AHP (Analytic Hierarchy Process) approach to identify important factors and their qualitative and quantitative bearing on the index for evaluating low-carbon tourism attractions,

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

1. บทนำและการทบทวน
แนวคิดของการท่องเที่ยวคาร์บอนต่ำวันที่กลับไปประชุม World Economic Forum "ไปท่องเที่ยวคาร์บอนต่ำและอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว" ในปี 2009 การท่องเที่ยวคาร์บอนต่ำเป็นรูปแบบใหม่ของการพัฒนานั้น opment ยั่งยืนที่สามารถให้ผลผลิต เศรษฐกิจสังคมและการท่องเที่ยวแวดล้อมประโยชน์มากขึ้นสิ่งแวดผ่านการใช้เทคโนโลยีคาร์บอนต่ำ (Tang ชิและหลิว 2011) การท่องเที่ยวคาร์บอนต่ำเป็นรูปแบบ 'สีเขียว' ของการท่องเที่ยวที่เป็นไปตามเป้าหมายของการใช้พลังงานต่ำมลพิษต่ำและการปล่อยมลพิษต่ำ (Fan & Li, 2010) "จุดมุ่งหมายของการส่งเสริมต่ำคาร์บอนรูปแบบการบริโภคการท่องเที่ยวคือการลดการปล่อยก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ในแต่ละกิจกรรมการท่องเที่ยว" (Huang และเติ้ง 2011) "การท่องเที่ยวคาร์บอนต่ำส่วนใหญ่มุ่งเน้นไปที่" มนุษย์ "พฤติกรรมซึ่งรวมถึงพฤติกรรมการผลิตของการท่องเที่ยวภายใต้เศรษฐกิจพฤติกรรมการบริโภคของนักท่องเที่ยว" (Luo และ Zhang 2011).
ในฐานะที่เป็นงานวิจัยเกี่ยวกับเศรษฐกิจคาร์บอนต่ำมีความก้าวหน้าในแง่ของทฤษฎีทั้งสอง และการปฏิบัติที่นักวิจัยได้วางไว้โดยเฉพาะการเน้นการประเมินผลเชิงปริมาณของการปล่อยก๊าซคาร์บอนในอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว ยกตัวอย่างเช่น Peeters และดูบัวส์
(2010) พบว่านักท่องเที่ยวมีความรับผิดชอบ 4.4% ของการปล่อย CO2 ทั่วโลกและคาดการณ์ว่าตัวเลขเหล่านี้จะเติบโตในอัตราเฉลี่ย 3.2% ต่อปีจนถึงปี 2035 นอกจากนี้ Becken ซิมมอนส์และ Frampton (2003) ชี้ให้เห็นว่าการใช้พลังงานทั้งหมดของนักท่องเที่ยวระหว่างประเทศเป็นครั้งที่สี่ของนักท่องเที่ยวในประเทศ ดังนั้นคาร์บอนต่ำระบบการประเมินดัชนีสำหรับสถานที่ท่องเที่ยวมีความสำคัญกับการพัฒนาระบบดังกล่าวจะอำนวยความสะดวกในการท่องเที่ยวคาร์บอนต่ำ แต่มากของวรรณคดีในปัจจุบันเกี่ยวกับดัชนีการท่องเที่ยวมุ่งเน้นไปที่ดัชนีการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน (Choi และ Sirakaya 2006; Cui เสี่ยวและเขา 1999; มิลเลอร์ 2001 Tang et al, 2011.) และดัชนีการท่องเที่ยวในภูมิภาค ( เติ้ง, คิง, & Bauer 2002; Ma แยนและเฉิน 2011; Shen, 2008) และวรรณกรรมที่มีอยู่ในดัชนีคาร์บอนต่ำสำหรับสถานที่ท่องเที่ยวที่ถูก จำกัด (Li & หยิน 2012; ชิและเป็ง 2011 ) ซึ่งยับยั้งการจัดหาแนวทางในการ inte- ตะแกรงข้อมูลที่ได้รับจากการจัดทำดัชนีในการประเมินและจะตรวจ toring คืบหน้าไปยังสถานที่ท่องเที่ยวคาร์บอนต่ำ ในความเป็นจริงมันเป็นเรื่องยากที่จะตรวจสอบดัชนีการประเมินผลที่จริงตรงตามลักษณะที่เหมาะเช่นทนทานเปรียบเทียบความน่าเชื่อถือ, ความไว, ค่าใช้จ่ายที่มีประสิทธิภาพขาดความคลุมเครือและความพร้อมของข้อมูลอื่น ๆ ในกลุ่มงานวิจัยนี้ใช้บูรณาการ Delphi -AHP (Analytic Hierarchy กระบวนการ) วิธีการในการระบุปัจจัยที่สำคัญและแบริ่งเชิงปริมาณและคุณภาพของพวกเขาในดัชนีสำหรับการประเมินสถานที่ท่องเที่ยวคาร์บอนต่ำ