It is difficult to assess the impac

It is difficult to assess the impact of extension services as the indicators (e.g. adoption of technology and farm productivity) are also influenced by many other factors that have compounding effects. The effectiveness of extension in many low income countries is highly contingent on relaxing wider barriers to the successful development of the agricultural sector as a whole, including such potentially limiting factors as credit, technology, input supplies, price incentives, institutions and human resources constraint (Purcell and Anderson, 1997).
Agricultural extension had played an important role in promoting Green Revolution technologies in South Asia. The T&V system proved effective in the areas affected by the Green Revolution but less effective in rainfed areas. Insufficient relevance of new technology necessary to improve productivity is one of the most common constraints in extension, and a major constraint in rainfed, resource poor environments. In India, there is a general perception that after the fall of T&V in 1990s, the existing extension system deteriorated even though a variety of new approaches to provide and finance extension emerged. The national farm survey in 2003 in India shows that nearly 60% of the farmers had not accessed any sources for modern technology. For those who did use sources, about 6% of farmers had access to a government extension worker, less than 4% accessed primary cooperative society (farmer based organisations), and less than 1% accessed NGOs, private sector extension agencies or para-technicians (Birner and Anderson, 2007). Only around 60% of the farmers actually tried the technologies recommended by extension workers. This points to the problems regarding the practical relevance of the advice provided by extension agents.
In many of the sub-Saharan African countries, smallholders are characterized by poor adoption of technologies. According to Lipton (1988), this is partly explained by the absence of ‘smallholder-friendly’ research findings to extend. Another argument is that research stations in Africa have tended to develop ideas with too little attention to smallholder labour supplies, to the riskiness of the innovations, to the likely availability of inputs, or to the presence of markets and to the economic attractiveness of recommendations. Arokoyo (1998) pointed out that for a variety of reasons, the performance and output of national agricultural research and extension system in West and Central Africa has not been commensurate with the size, scope and level of investment in the system, as evidenced by farmers’ poor productivity, incessant and intractable food shortage and the accompanying high food prices. More recently, the low performance of the agricultural sector is rather viewed as a system problem, which is prevalent within the research – extension – farmer – input system.
There has been evidence of failures of the public and private sectors in agricultural extension. Public extension services are under pressure for their own poor performance. They are often criticized for being: inefficient and ineffective; lacking clear objectives, motivation, and incentives; being poorly managed and not accountable to clients; and lacking relevant technologies (Haug, 1999). Most public extension services have low coverage, often working with no more than 10 percent of potential clients, of which a small minority are women. Accountability to clients is lacking in top-down bureaucracies and prevents farmers from influencing extension agendas, which lack relevance to clients. Another problem is financial sustainability, especially if cost recovery is not pursued. After donor-funded programs end, extension agencies are left with an increased number of agents, which often leads to budget reduction, and ultimately ineffective extension services. One important strategy to address these failures in agricultural extension is to involve NGOs, farmer based organisations, and private sector agencies in the management and execution of extension services. To make extension more demand driven, the following strategies can be considered: 1) decentralisation, to make public agency more responsive to local needs; 2) contracting, to overcome some of the state failures such as bureaucracy and generate incentive; 3) cost recovery, to improve financial sustainability and demand orientation; 4) participatory extension approaches, to encourage farmer participation.
For private-sector based extension, market failure is a major problem. The reasons are that some types of information are public goods and also there are externalities that are difficult to account for. The characteristics of smallholder agriculture in developing countries may also lead to market failures. Because provision of extension is subject to economies of scales, providing extension services may be profitable for private companies only if they can reach a sufficiently large number of farmers. As smallholder farmers are often dispersedly located and have limited access to transport, the transaction costs of providing extension are typically high. These hinder the for-profit private sector to provide those services. In addition, farmer may not have credit to pay for extension services even though they were available. These market failures can be addressed though public sector intervention and collective action.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เป็นการยากที่จะประเมินผลกระทบของการขยายบริการเป็นตัวบ่งชี้ (เช่นรับของประสิทธิภาพเทคโนโลยีและฟาร์ม) ยังได้รับอิทธิพลจากปัจจัยอื่น ๆ มากมายที่มีผลการทบต้น ประสิทธิผลของส่วนขยายในประเทศรายได้ต่ำจะผูกพันกับคำบนอุปสรรคกว้างผ่อนคลายในการประสบความสำเร็จพัฒนาภาคการเกษตรทั้งหมด รวมถึงปัจจัยดังกล่าวอาจจำกัดเครดิต เทคโนโลยี อุปกรณ์อินพุต แรงจูงใจของราคา สถาบัน และข้อจำกัดของทรัพยากรบุคคล (กเพอร์เซลล์และแอนเดอร์สัน 1997) เกษตรมีเล่นมีบทบาทสำคัญในการส่งเสริมเทคโนโลยีการปฏิวัติสีเขียวในเอเชียใต้ ระบบ T และ V พิสูจน์ผลในพื้นที่ที่ได้รับผลกระทบ จากการปฏิวัติเขียว แต่ น้อยมีประสิทธิภาพในพื้นที่ rainfed เกี่ยวข้องไม่เพียงพอจำเป็นต้องเพิ่มผลผลิตเทคโนโลยีใหม่เป็นหนึ่งของข้อจำกัดทั่วไปในนามสกุล และข้อจำกัดสำคัญใน rainfed ทรัพยากรสภาพแวดล้อมไม่ดี ในอินเดีย มีความรู้ทั่วไปว่า หลังจากการล่มสลายของ T และ V ในปี 1990 ระบบส่วนขยายที่มีอยู่แม้รูปใหม่ ๆ ให้หลากหลาย และเกิดนามสกุลเงิน การสำรวจแห่งชาติฟาร์มใน 2003 ในอินเดียแสดงว่า เกือบ 60% ของเกษตรกรมีไม่เข้าถึงทุกแหล่งเทคโนโลยีที่ทันสมัย สำหรับผู้ที่ไม่ได้ใช้แหล่ง ประมาณ 6% ของเกษตรกรมีถึงผู้ปฏิบัติงานต่อรัฐบาล สังคมสหกรณ์หลัก (เกษตรกรตามองค์กร) การเข้าถึงน้อยกว่า 4% และน้อยกว่า 1% ที่เข้าถึงองค์กรพัฒนาเอกชน หน่วยงานภาคเอกชนส่วนขยาย หรือพาราช่าง (Birner และแอนเดอร์สัน 2007) เพียง ประมาณ 60% ของเกษตรกรจริงพยายามเทคโนโลยีที่แนะนำต่อผู้ปฏิบัติงาน นี้ไปปัญหาเกี่ยวกับความเกี่ยวข้องทางปฏิบัติแนะนำโดยตัวแทนส่วนขยาย ในหลายประเทศแอฟริกาซาฮารา smallholders มีลักษณะ โดยไม่ยอมรับเทคโนโลยี ตาม Lipton (1988), นี้บางส่วนจะอธิบายความของพบ 'เกษตรกรเป็นมิตร' เพื่อขยาย อาร์กิวเมนต์อื่นคือ ที่สถานีวิจัยในแอฟริกาได้มีแนวโน้มในการ พัฒนาความคิด มีความสนใจน้อยเกินไปเกษตรกรแรงงานวัสดุ riskiness ของนวัตกรรม ความพร้อมใช้งานแนวโน้มของปัจจัยการผลิต หรือ การปรากฏตัวของตลาด และศิลปะเศรษฐกิจของคำแนะนำ Arokoyo (1998) ชี้ให้เห็นว่า สำหรับหลากหลายเหตุผล ประสิทธิภาพและผลผลิตของชาติเกษตรวิจัยและขยายระบบในตะวันตกและแอฟริกากลางยังไม่สอดรับกับขนาด ขอบเขต และระดับของการลงทุนใน ระบบ เห็นโดยเกษตรกรยากจนผลผลิต incessant และ intractable อาหารขาดแคลน และราคาอาหารสูงมา เมื่อเร็ว ๆ นี้ ประสิทธิภาพต่ำของภาคเกษตรค่อนข้างดูเป็นปัญหาระบบ ซึ่งเป็นที่แพร่หลายในการวิจัย –นามสกุล – ชาวนา – ระบบการนำเข้า ได้มีหลักฐานของความล้มเหลวของรัฐและภาคเกษตร บริการต่อสาธารณะภายใต้ความดันสำหรับประสิทธิภาพการทำงานของตนเองจนได้ พวกเขามักจะวิพากษ์วิจารณ์สำหรับการ: ต่ำ และไม่มี ประสิทธิภาพ ขาดวัตถุประสงค์ชัดเจน แรงจูงใจ และ จูง มีการจัดการไม่ดี และไม่รับผิดชอบต่อลูกค้า และขาดเทคโนโลยีที่เกี่ยวข้อง (Haug, 1999) บริการต่อสาธารณะมากที่สุดมีความครอบคลุมต่ำ การทำงานมักจะ มีไม่เกิน 10 เปอร์เซ็นต์ของลูกค้าที่มีศักยภาพ ซึ่งชนกลุ่มน้อยขนาดเล็กเป็นผู้หญิง ความรับผิดชอบกับลูกค้าขาดใน bureaucracies บนลงล่าง และป้องกันไม่ให้เกษตรกรมีอิทธิพลต่อการขยายวาระการประชุม ซึ่งขาดความเกี่ยวข้องกับลูกค้า อีกปัญหาคือ ความยั่งยืนทางการเงิน โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าไม่มีติดตามต้นทุนกู้ หลังจากได้รับการสนับสนุนบริจาคโปรแกรมสิ้นสุด หน่วยงานขยายซ้าย ด้วยจำนวนตัวแทน เพิ่มขึ้นซึ่งมักจะนำไปสู่การลดงบประมาณ และส่วนขยายที่ไม่มีประสิทธิภาพที่สุดบริการ หนึ่งกลยุทธ์สำคัญเพื่อแก้ไขความล้มเหลวเหล่านี้เกษตรจะเกี่ยวข้องกับองค์กรพัฒนาเอกชน ชาวนาจากองค์กร หน่วยงานและภาคเอกชนในการจัดการและการดำเนินการขยายบริการ ต้องการขยายอุปสงค์มากขึ้นขับเคลื่อน กลยุทธ์ต่อไปนี้ถือได้ว่า: 1) decentralisation เพื่อให้หน่วยงานสาธารณะมากขึ้นตอบสนองต่อความต้องการท้องถิ่น 2) หดตัว เอาชนะความล้มเหลวของรัฐเช่นข้าราชการบางคน และสร้างจูงใจ 3) ต้นทุนการกู้คืน การปรับปรุงความยั่งยืนทางการเงินและการวางแนวความต้องการ 4) วิธีขยายมีส่วนร่วม เพื่อส่งเสริมให้เกษตรกรมีส่วนร่วม สำหรับส่วนขยายตามภาคเอกชน ความล้มเหลวของตลาดเป็นปัญหาใหญ่ เหตุผลว่า บางชนิดของข้อมูลสินค้าสาธารณะ และยัง มี externalities ที่ยากต่อการบัญชี ลักษณะของการเกษตรของเกษตรกรในประเทศกำลังพัฒนาอาจยังทำให้ความล้มเหลวของตลาด เนื่องจากบทบัญญัติของส่วนขยายขึ้นอยู่กับ เศรษฐกิจของเครื่องชั่งน้ำหนัก การให้บริการส่วนขยายอาจจะมีกำไรสำหรับบริษัทเอกชนเมื่อพวกเขาสามารถเข้าถึงเกษตรกรจำนวนมากเพียงพอ เกษตรกรเกษตรกรมัก dispersedly อยู่ และมีจำกัดการเข้าถึงการขนส่ง ต้นทุนธุรกรรมให้ขยายได้สูงโดยทั่วไป เหล่านี้ขัดขวาง for-profit ภาคเอกชนในการให้บริการเหล่านั้น นอกจากนี้ ชาวนาอาจไม่มีรายจ่ายสำหรับส่วนขยายบริการถึงแม้ว่าพวกเขามี ตลาดเหล่านี้เป็นความล้มเหลวอยู่แม้ว่าการแทรกแซงของภาครัฐและการดำเนินการรวม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันเป็นเรื่องยากที่จะประเมินผลกระทบของการขยายบริการ เช่น ตัวชี้วัด เช่น การใช้เทคโนโลยีและผลผลิตฟาร์ม ) ยังได้รับอิทธิพลจากปัจจัยอื่น ๆอีกมากมายที่มีการผสมผล ประสิทธิผลของการส่งเสริมในหลายประเทศรายได้ต่ำเป็นอย่างมาก โดยผ่อนคลายอุปสรรคที่กว้างขึ้นเพื่อการพัฒนาที่ประสบความสำเร็จของภาคเกษตรโดยรวมรวมทั้งปัจจัยที่จำกัดดังกล่าวอาจเป็นเครดิต เทคโนโลยี ข้อมูลวัสดุ บริเวณราคา สถาบันทรัพยากรมนุษย์ จำกัด ( เพอร์เซล แอนเดอร์สัน , 1997 )
ส่งเสริมการเกษตรได้มีบทบาทสำคัญในการส่งเสริมเทคโนโลยีการปฏิวัติในเอเชียใต้& T V ระบบพิสูจน์แล้วว่ามีประสิทธิภาพในพื้นที่ที่ได้รับผลกระทบจากการปฏิวัติเขียว แต่น้อยกว่าที่มีประสิทธิภาพในพื้นที่นาน้ำฝน . ความเกี่ยวข้องที่ไม่เพียงพอของเทคโนโลยีใหม่ที่จำเป็นเพื่อเพิ่มผลผลิตเป็นหนึ่งในปัญหาที่พบบ่อยที่สุดในส่วนขยายและข้อจำกัดในน้ำฝน ทรัพยากร ยากจน สภาพแวดล้อม ในอินเดียมีทั่วไปรับรู้ว่าหลังจากการล่มสลายของ T & V ในทศวรรษ 1990การขยายระบบที่มีอยู่เสื่อมสภาพแม้ว่าความหลากหลายของวิธีการใหม่เพื่อให้กระทรวงการคลัง และการเกิด ฟาร์มแห่งชาติสำรวจในปี 2003 ในอินเดีย พบว่า เกือบร้อยละ 60 ของเกษตรกรได้เข้าถึงแหล่งที่มาใด ๆ เทคโนโลยีที่ทันสมัย สำหรับผู้ที่ทำแหล่งใช้ประมาณ 6 เปอร์เซ็นต์ ของเกษตรกรได้เข้าถึงรัฐบาลส่งเสริมงานน้อยกว่า 4 % เข้าสหกรณ์ หลัก ( ชาวนาตามองค์กร ) และน้อยกว่า 1% เข้าถึง องค์กรพัฒนาเอกชน ภาคเอกชน ส่งเสริม หน่วยงาน หรือช่างเทคนิคพารา ( BIRNER แอนเดอร์สัน , 2007 ) เพียงประมาณ 60% ของเกษตรกรจริงพยายามเทคโนโลยีแนะนำโดยเจ้าหน้าที่ส่งเสริมการเกษตร . จุดนี้ไปปัญหาเกี่ยวกับความเกี่ยวข้องของการปฏิบัติของคำแนะนำจากเจ้าหน้าที่ส่งเสริม
ในหลายส่วนของซับซาฮาประเทศแอฟริกา ชาวสวนมีลักษณะโดยเทคโนโลยีจนการยอมรับของ ตามที่ลิปตัน ( 1988 ) , นี้เป็นส่วนหนึ่งที่อธิบายโดยขาดมิตร ' ' โครงสร้างการวิจัยเพื่อขยาย เหตุผลอีกข้อคือ ที่สถานีวิจัยในแอฟริกามีแนวโน้มที่จะพัฒนาความคิดที่มีความสนใจน้อยเกินไปที่จะโครงสร้างแรงงาน วัสดุกับความเสี่ยงของนวัตกรรมเพื่อความพร้อมโอกาสของปัจจัยการผลิต หรือการแสดงตนของตลาด และเพื่อความน่าดึงดูดใจของเศรษฐกิจแนะนํา arokoyo ( 1998 ) ชี้ให้เห็นว่าสำหรับเหตุผลที่หลากหลาย ประสิทธิภาพและผลผลิตของระบบวิจัยและส่งเสริมการเกษตรแห่งชาติในตะวันตกและภาคกลางแอฟริกาไม่ได้ถูกที่มีขนาดขอบเขตและระดับของการลงทุนในระบบ ดังเห็นได้จากเกษตรกรที่ยากจน และขาดแคลนอาหาร ผลผลิต ไม่ดื้อรั้น และประกอบกับราคาอาหารสูงขึ้น เมื่อเร็วๆ นี้ ประสิทธิภาพต่ำของภาคเกษตรค่อนข้างดูเป็นปัญหาระบบซึ่งแพร่หลายในการวิจัย–––ส่งเสริมเกษตรกร เข้าระบบ
มีหลักฐานของความล้มเหลวของภาครัฐและเอกชนในการส่งเสริมการเกษตร การบริการสาธารณะขยายอยู่ภายใต้ความดันเพื่อประสิทธิภาพที่ดีของตนเอง พวกเขามักจะวิจารณ์การไม่ได้ผลและไม่ได้ผล ขาดวัตถุประสงค์ที่ชัดเจน แรงจูงใจ แรงจูงใจ และ การการบริหารจัดการไม่ดี และไม่รับผิดชอบต่อลูกค้า และขาดเทคโนโลยีที่เกี่ยวข้อง ( ฮอก , 1999 )การขยายบริการของประชาชนส่วนใหญ่มีความครอบคลุมต่ำ มักจะทำงานไม่เกิน 10 เปอร์เซ็นต์ของลูกค้าที่มีศักยภาพ ซึ่งเป็นชนกลุ่มน้อยขนาดเล็กที่เป็นผู้หญิง ความรับผิดชอบต่อลูกค้า ขาดในการปกครอง และป้องกันไม่ให้เกษตรกรจากบนลงล่างมีอิทธิพลต่อขยายวาระ ซึ่งไม่มีความเกี่ยวข้องกับลูกค้า อีกปัญหาคือความยั่งยืนทางการเงิน โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าการกู้คืนค่าใช้จ่ายไม่ติดตามหลังจากบริจาคสนับสนุนโปรแกรมสิ้นสุด ส่งเสริมหน่วยงานที่เหลือด้วยจำนวนที่เพิ่มขึ้นของตัวแทน ซึ่งมักจะนำไปสู่การลดงบประมาณ และการขยายบริการสุดไม่ได้ผล กลยุทธ์หนึ่งที่สำคัญเพื่อแก้ไขความล้มเหลวเหล่านี้ในการส่งเสริมการเกษตรจะเกี่ยวข้องกับองค์กรพัฒนาเอกชน ชาวนาจากองค์กร และหน่วยงานภาคเอกชนในการจัดการและการดําเนินการของการบริการที่ขยายเพื่อให้ส่วนขยายเพิ่มเติมความต้องการขับเคลื่อนกลยุทธ์ต่อไปนี้เป็น : 1 ) Decentralisation เพื่อประชาสัมพันธ์หน่วยงานเพิ่มเติมเพื่อตอบสนองความต้องการของท้องถิ่น 2 ) สัญญาที่จะเอาชนะบางส่วนของรัฐล้มเหลว เช่น ระบบราชการ และสร้างแรงจูงใจ 3 ) ต้นทุนการกู้คืนเพื่อปรับปรุงความยั่งยืนทางการเงิน ความต้องการและแนวทางการมีส่วนร่วม 4 ) การปฐมนิเทศ ,เพื่อส่งเสริมการมีส่วนร่วมของเกษตรกร
ส่งเสริมภาคเอกชนตาม ความล้มเหลวของตลาด เป็นปัญหาใหญ่ เหตุผลที่บางประเภทของข้อมูลที่เป็นสินค้าสาธารณะและยังมีสภาพภายนอกที่ยากจะอธิบายได้ ลักษณะโครงสร้างของการเกษตรในประเทศกำลังพัฒนาอาจนำไปสู่ความล้มเหลวของตลาดเพราะการส่งเสริมเรื่องการประหยัดต่อขนาด ให้ขยายบริการอาจเป็นประโยชน์สำหรับ บริษัท เอกชนเท่านั้นหากพวกเขาสามารถเข้าถึงจำนวนมากพอเพียงของเกษตรกร โครงสร้างเป็นเกษตรกรมักเกลื่อนอยู่ และมี จำกัด การเข้าถึงการขนส่ง ต้นทุนธุรกรรมให้ขยายโดยทั่วไปจะสูงเหล่านี้เป็นอุปสรรคต่อภาคเอกชน เพื่อผลกำไรเพื่อให้บริการเหล่านั้น นอกจากนี้ เกษตรกรอาจจะไม่ได้มีเครดิตที่จะจ่ายสำหรับการขยายบริการถึงแม้ว่าพวกเขาเป็นใช้ได้ ความล้มเหลวของตลาดเหล่านี้สามารถ addressed แม้ว่าการกระทำและการแทรกแซงของภาครัฐ