Bunk bedBedtime is supposed to be a happy event for a tired child; for การแปล - Bunk bedBedtime is supposed to be a happy event for a tired child; for ไทย วิธีการพูด

Bunk bedBedtime is supposed to be a

Bunk bed
Bedtime is supposed to be a happy event for a tired child; for me it was terrifying. While some children might complain about being put to bed before they have finished watching a film or playing their favourite video game, when I was a child, night time was something to truly fear. Somewhere in the back of my mind it still is.

As someone who is trained in the sciences, I cannot prove that what happened to me was objectively real, but I can swear that what I experienced was genuine horror. A fear which in my life, I'm glad to say, has never been equalled. I will relate it to you all now as best I can, make of it what you will, but I'll be glad to just get it off of my chest.

I can't remember exactly when it started, but my apprehension towards falling asleep seemed to correspond with my being moved into a room of my own. I was 8 years old at the time and until then I had shared a room, quite happily, with my older brother. As is perfectly understandable for a boy 5 years my senior, my brother eventually wished for a room of his own and as a result, I was given the room at the back of the house.

It was a small, narrow, yet oddly elongated room, large enough for a bed and a couple of chest of drawers, but not much else. I couldn't really complain because, even at that age, I understood that we did not have a large house and I had no real cause to be disappointed, as my family was both loving and caring. It was a happy childhood, during the day.

A solitary window looked out onto our back garden, nothing out of the ordinary, but even during the day the light which crept into that room seemed almost hesitant.

As my brother was given a new bed, I was given the bunk beds which we used to share. While I was upset about sleeping on my own, I was excited at the thought of being able to sleep in the top bunk, which seemed far more adventurous to me.

From the very first night I remember a strange feeling of unease creeping slowly from the back of my mind. I lay on the top bunk, staring down at my action figures and cars strewn across the green-blue carpet. As imaginary battles and adventures took place between the toys on the floor, I couldn't help but feel that my eyes were being slowly drawn towards the bottom bunk, as if something was moving in the corner of my eye. Something which did not wish to be seen.

The bunk was empty, impeccably made with a dark blue blanket tucked in neatly, partially covering two rather bland white pillows. I didn't think anything of it at the time, I was a child, and the noise slipping under my door from my parent's television, bathed me in a warm sense of safety and well-being.

I fell asleep.

When you awaken from a deep sleep to something moving, or stirring, it can take a few moments for you to truly understand what is happening. The fog of sleep hangs over your eyes and ears even when lucid.

Something was moving, there was no doubt about that.

At first I wasn't sure what it was. Everything was dark, almost pitch black, but there was enough light creeping in from outside to outline that narrowly suffocating room. Two thoughts appeared in my mind almost simultaneously. The first was that my parents were in bed because the rest of the house lay both in darkness, and silence. The second thought turned to the noise. A noise which had obviously woken me.

As the last cobwebs of sleep withered from my mind, the noise took on a more familiar form. Sometimes the simplest of sounds can be the most unnerving, a cold wind whistling through a tree outside, a neighbour's footsteps uncomfortably close, or, in this case, the simple sound of bed sheets rustling in the dark.

That was it; bed sheets rustling in the dark as if some disturbed sleeper was attempting to get all too comfortable in the bottom bunk. I lay there in disbelief thinking that the noise was either my imagination, or perhaps just my pet cat finding somewhere comfortable to spend the night. It was then that I noticed my door, shut as it had been as I'd fallen asleep.

Perhaps my mum had checked in on me and the cat had sneaked in to my room then.

Yes, that must have been it. I turned to face the wall, closing my eyes in the vain hope that I could fall back to sleep. As I moved, the rustling noise from underneath me ceased. I thought that I must have disturbed my cat, but quickly I realised that the visitor in the bottom bunk was much less mundane than my pet trying to sleep, and much more sinister.

As if alerted to, and disgruntled by, my presence, the disturbed sleeper began to toss and turn violently, like a child having a tantrum in their bed. I could hear the sheets twist and turn with increasing ferocity. Fear then gripped me, not like the subtle sense of unease I had experienced earlier, but now potent and terrifying. My heart raced as my eyes panicked, scanning the almost impenetrable darkness.

I let out a cry.

As most young boys do, I instinctively shouted on my mother. I could hear something stir on the other side of the house, but as I began to breath a sigh of relief that my parents were coming to save me, the bunk beds suddenly started to shake violently as if gripped by an earthquake, scraping against the wall. I could hear the sheets below me thrashing around as if tormented by malice. I did not want to jump down to safety as I feared the thing in the bottom bunk would reach out and grab me, pulling me into the darkness, so I stayed there, white knuckles clenching my own blanket like a shroud of protection. The wait seemed like an eternity.

The door finally, and thankfully, burst open, and I lay bathed in light while the bottom bunk, the resting place of my unwanted visitor, lay empty and peaceful.

I cried and my mother consoled me. Tears of fear, followed by relief, streamed down my face. Yet, through all of the horror and relief, I did not tell her why I was so upset. I cannot explain it, but it was as though whatever had been in that bunk would return if I even so much as spoke of it, or uttered a single syllable of its existence. Whether that was the truth, I do not know, but as a child I felt as if that unseen menace remained close, listening.

My mother lay in the empty bunk, promising to stay there until morning. Eventually my anxiety diminished, tiredness pushed me back towards sleep, but I remained restless, waking several times momentarily to the sound of rustling bed sheets.

I remember the next day wanting to go anywhere, be anywhere, but in that narrow suffocating room. It was a Saturday and I played outside, quite happily with my friends. Although our house was not large we were lucky to have a long sloping garden in the back. We played there often, as much of it was overgrown and we could hide in the bushes, climb in the huge sycamore tree which towered above all else, and easily imagine ourselves in the throws of a grand adventure, in some untamed exotic land.

As fun as it all was, occasionally my eye would turn to that small window; ordinary, slight, and innocuous. But for me, that thin boundary was a looking glass into a strange, cold pocket of dread. Outside, the lush green surroundings of our garden filled with the smiling faces of my friends could not extinguish the creeping feeling clawing its way up my spine; each hair standing on end. The feeling of something in that room, watching me play, waiting for the night when I would be alone; eagerly filled with hate.

It may sound strange to you, but by the time my parents ushered me back into that room for the night, I said nothing. I didn't protest, I didn't even make an excuse as to why I couldn't sleep there. I simply and sullenly walked into that room, climbed the few steps into the top bunk and then waited. As an adult I would be telling everyone about my experience, but even at that age I felt almost silly to be talking about something which I really had no evidence for. I would be lying, however, if I said this was my primary reason; I still felt that this thing would be enraged if I so much as spoke of it.

It's funny how certain words can remain hidden from your mind, no matter how blatant or obvious they are. One word came to me that second night, lying there in the darkness alone, frightened, aware of a rotten change in the atmosphere; a thickening of the air as if something had displaced it. As I heard the first casual twists of the bed sheets below, the first anxious increase of my heartbeat at the realisation that something was once again in the bottom bunk, that word, a word which had been sent into exile, filtered up through my consciousness, breaking free of all repression, gasping for air screaming, etching, and carving itself into my mind.

“Ghost”.

As this thought came to me, I noticed that my unwelcome visitor had ceased moving. The bed sheets lay calm and dormant, but they had been replaced by something far more hideous. A slow, rhythmic, rasping breath heaved and escaped from the thing below. I could imagine its chest rising and falling with each sordid, wheezing, and garbled breath. I shuddered, and hoped beyond all hope that it would leave without occurrence.

The house lay, as it had the previous night, in a thick blanket of darkness. Silence prevailed, all but for the perverted breath of my, as yet, unseen bunkmate. I lay there terrified. I just wanted this thing to go, to leave me alone.

What did it want?

Then something unmistakably chilling transpired; it moved. It moved in a way different from before. When it threw itself around in the bottom bunk it seemed, unrestrained, without purpose, almost animalistic. This movement, however, was driven by awareness, with purpose, with a goal in mind. For that thing lying there in the darkness, that thing which seemed intent on terrorising a young boy, calmly and nonchalantly sat up. Its laboured breathing had become louder as now only a mattress and a few flimsy wooden slats separated my body from the unearthly breath below.

I lay there, my eyes filled
0/5000
จาก: -
เป็น: -
ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]
คัดลอก!
เตียงนอนควรจะเป็นเหตุการณ์แฮปปี้สำหรับเด็กเบื่อ สำหรับฉัน มันเป็นน่ากลัว ในขณะที่เด็กบางคนอาจบ่นเกี่ยวกับการย้ายเตียงก่อนที่พวกเขาเสร็จสิ้นการชมภาพยนตร์ หรือเล่นเกมวิดีโอของพวกเขาชื่นชอบ เมื่อเด็ก เวลากลางคืนเป็นสิ่งที่กลัวอย่างแท้จริง อยู่ด้านหลังของจิตใจของฉัน มันยังคงอยู่เป็นคนที่มีการฝึกอบรมในวิชาวิทยาศาสตร์ ฉันไม่สามารถพิสูจน์ได้ว่า เกิดอะไรขึ้นกับฉันเป็นจริง แต่สามารถสาบานว่า สิ่งที่ฉันมีประสบการณ์น่ากลัวแท้ ความกลัวซึ่งในชีวิตของฉัน ฉันยินดีที่จะพูด มีไม่ถูก equalled ฉันจะเชื่อมโยงกับคุณทั้งหมดตอนนี้ดีสุด ทำของคุณจะ แต่จะยินดีรับเพียงออกจากหน้าอกของฉันฉันไม่สามารถจำได้ว่าเมื่อเริ่มต้น แต่ฉันเข้าใจต่อล้ม asleep ดูเหมือนจะ สอดคล้องกับของฉันถูกย้ายไปยังห้องพักของตัวเอง ผมอายุในเวลา 8 ปี และหลังจาก ฉันได้ร่วมห้อง ค่อนข้างอย่างมีความสุข พี่ชายของฉัน เป็นอย่างเข้าใจสำหรับเด็กผู้ชาย 5 ปี อาวุโสของฉัน พี่สุดปรารถนาสำหรับห้องพักของตนเอง และเป็นผลให้ ฉันให้ห้องด้านหลังบ้านเล็ก แคบ ยังอีลองเกตน่าห้องพัก สำหรับเตียงและคู่ของลิ้นชัก แต่ไม่มากอื่นได้ ฉันไม่สามารถจริง ๆ บ่นเนื่องจาก แม้แต่ในยุคนั้น ฉันเข้าใจว่า เราไม่มีบ้านหลังใหญ่ และมีไม่จริงทำให้ผิดหวัง เป็นครอบครัวทั้งความรัก และเสน่ห์ เด็กที่มีความสุข ในระหว่างวันได้หน้าต่างปัจเจกมองออกไปยังสวนหลัง ไม่มีอะไรผิดปกติ แต่ในระหว่างวันแม้ ไฟที่ crept เป็นที่ประจักษ์บว่าเกือบเป็นพี่ชายให้นอนใหม่ ฉันได้รับหนังสือที่เราใช้ร่วมกัน ในขณะที่ฉันไม่พอใจเกี่ยวกับการนอนหลับด้วยตัวเอง ผมตื่นเต้นที่คิดว่าจะนอนในชั้นบน ที่ประจักษ์ผจญภัยมากฉันจากคืนแรกผมจำได้ว่า มีความรู้สึกแปลก unease เลื้อยช้า ๆ จากด้านหลังของจิตใจของฉัน ผมวางบนชั้นบนสุด จ้องลงตัวเลขของการดำเนินการและรถโรยบนพรมเขียว-น้ำเงินของฉัน เป็นจำนวนจินตภาพต่อสู้และผจญภัยทำระหว่างเล่นบนพื้น ฉันไม่สามารถช่วย แต่รู้สึกว่า ตาของฉันได้ถูกช้าออกไปทางชั้นล่าง ว่ามีอะไรเคลื่อนไหวในมุมของตาของฉัน บางสิ่งที่ไม่อยากเห็นเรือถูกว่าง อพาร์ทเมนท์ทำ ด้วยผ้าห่มสีน้ำเงินเข้มอยู่ในอย่าง บางส่วนครอบคลุมสองหมอนสีขาวค่อนข้างสูง ไม่ได้คิดอะไรของมันในเวลา มีลูก และเสียงที่ลื่นไถลภายใต้ประตูของฉันจากโทรทัศน์หลักของฉัน อาบน้ำฉันในความอบอุ่นความปลอดภัยและความเป็นฉันล้มหลับเมื่อคุณตื่นจากความหลับเป็นย้าย หรือกวน สามารถใช้เวลาครู่คุณเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น หมอกนอนค้างของตาและหูแม้ว่า lucidมีอะไรเคลื่อนไหว มีข้อสงสัยว่าครั้งแรก ไม่ค่อยแน่ใจว่าสิ่งที่มันเป็น ทุกอย่างมืด เกือบ pitch ดำ แต่มี แสงเพียงพอหนีจากภายนอกกับเค้าที่ห้องแคบ ๆ suffocating ความคิดที่สองปรากฏขึ้นในจิตใจของฉันเกือบพร้อมกัน ครั้งแรกถูกว่า พ่ออยู่ในเตียงเนื่องจากส่วนเหลือของบ้านวางทั้ง ในความมืด และเงียบ ความคิดที่สองกลายเป็นเสียง เสียงที่ได้ชัดตื่นฉันเป็น cobwebs สุดท้ายหลับ withered จากใจของฉัน เสียงเอาในแบบที่คุ้นเคย บางครั้งที่ง่ายที่สุดของเสียงได้ทำให้ตกใจมากที่สุด ลมเย็นที่วิสท์ลิงผ่านต้นไม้นอก รอยเท้าของเพื่อนบ้าน uncomfortably ปิด หรือ ในกรณีนี้ เสียงเรื่องผ้าปู rustling ในมืดที่มา ผ้าปูที่ rustling ในมืดเช่นถ้านอนแอร์บาง disturbed พยายามรับชั้นล่างทั้งหมดสบายเกินไป ฉันวางมีใน disbelief คิดว่า เสียงถูกจินตนาการ หรืออาจเป็นเพียงฉันค้นหาพักที่ใดที่หนึ่งจะใช้จ่ายคืนแมวสัตว์เลี้ยง ถูกแล้วที่ผมสังเกตเห็นประตูของฉัน ปิด ตามที่มันเคยเป็นฉันได้ลดลงหลับบางทีฉันมัมมีเช็คอินกับฉัน และแมวมี sneaked ในห้องของฉันแล้วใช่ ที่ต้องได้รับมัน ฉันหันไปหน้าผนัง ปิดตาใน vain หวังว่า ฉันสามารถถอยกลับไปนอน เป็นช้าไป เสียง rustling จากใต้ฉันเพิ่ม ฉันคิดว่า ฉันต้องรบกวนแมวของฉัน แต่อย่างรวดเร็วผมเองก็ยังคิดว่า ผู้เข้าชมในชั้นล่างคือโลกีย์มากน้อยกว่าสัตว์เลี้ยงของฉันพยายามนอน และอนาจารมากถ้าการแจ้งเตือน และ disgruntled โดย สถานะของฉัน นอนแอร์ disturbed เริ่มโยน และเปิดโหง เช่นเด็กมี tantrum เป็นเตียงของพวกเขา ฉันสามารถฟังแผ่นบิด และเปิดกับเพิ่มความดุร้าย กลัวแล้ว gripped ฉัน ไม่เหมือนความรู้สึกลึกซึ้งของ unease ผมมีประสบการณ์ก่อนหน้า นี้ แต่ตอนนี้มีศักยภาพ และน่ากลัว หัวใจ raced เป็นตาพอ การสแกนความมืดเกือบ impenetrableฉันให้ออกเป็นร้องไห้กับชายหนุ่มมากที่สุด ฉัน instinctively ตะโกนบนแม่ ฉันสามารถได้ยินสิ่งที่คนในด้านอื่น ๆ ของบ้าน แต่ขณะที่เริ่มหายใจแยกกันอย่างโล่งอกที่พ่อได้มาช่วยฉัน เตียงสองชั้นก็เริ่มจับโหงว่า gripped โดยแผ่นดินไหว scraping กำแพง ฉันสามารถฟังแผ่นนี้ฉัน thrashing สถานว่าทรมานความมุ่งร้าย ไม่ได้ต้องการข้ามไปยังความปลอดภัยกลัวสิ่งในชั้นล่างจะเข้าถึง และหยิบฉัน ดึงฉันเข้าไปในความมืด เพื่อกลิ่น ขาขาวที่ครอบคลุมของตัวเองเช่น shroud ป้องกันเด็กนอนกัดกัน รอเหมือนนิรันดร์การประตูสุดท้าย และ ขอบคุณ ระเบิดเปิด และฉันวาง bathed ในขณะที่ชั้นล่าง พักของผู้เข้าชมของฉันไม่ต้องไฟ วางว่าง และเงียบสงบข้า และแม่ของฉัน consoled ฉัน น้ำตาของความหวาดกลัว ตาม ด้วยการปลดปล่อย การส่งกระแสข้อมูลลงใบหน้าของฉัน ยัง ผ่านทั้งสยองขวัญและบรรเทา ฉันไม่ได้บอกเธอว่าทำไมฉันไม่พอใจให้ ไม่สามารถอธิบายได้ แต่มันก็เป็นแต่เพียงได้ที่เรือจะกลับฉันก็ดังมากที่พูด หรือพูดพยางค์เดียวของการดำรงอยู่ของ ว่าที่เป็นความจริง ฉันไม่รู้ แต่เป็นเด็ก ฉันรู้สึกว่าภัยคุกคามต่อ unseen ที่ยังคงปิด ฟังแม่วางในชั้นว่างเปล่า สัญญาพักจนถึงเช้า ในที่สุดความกังวลของฉันลดลง เทวัญดาราสปาผลักดันให้ฉันกลับไปนอนหลับ แต่ฉันยังคงกระสับกระส่าย ปลุกหลายเวลาพลาง ๆ เสียง rustling ผ้าปูผมจำได้ว่า วันถัดไปอยากไปที่ใดก็ได้ จะ แต่ในที่แคบห้อง suffocating มันเป็นวันเสาร์ และฉันเล่นนอก อย่างมีความสุขมากกับเพื่อน แม้ว่าบ้านเราไม่ใหญ่ เรามีโชคดีมีสวนยาวลาดหลัง เราเล่นมีบ่อย มากของมันที่อยู่กลางป่ารกชัฏ และเราสามารถซ่อนตัวในพุ่มไม้ ปีนในต้นไม้ใหญ่ sycamore ซึ่ง towered เหนือสิ่งอื่น และได้จินตนาการตนเองใน throws ของผจญภัยแกรนด์ ในบอร์เนียวที่ดินแปลกใหม่เป็นความสนุก เพราะเป็นทั้งหมด บางครั้งตาของฉันจะเปิดหน้าต่างที่ขนาดเล็ก ธรรมดา เล็กน้อย และ innocuous แต่สำหรับฉัน ขอบเขตที่บาง แก้วกำลังมองหาในกระเป๋าประหลาด เย็นของความกลัว ภายนอก สภาพแวดล้อมสีเขียวชอุ่มของสวนของเราเต็มไป ด้วยใบหน้ายิ้มของเพื่อนอาจไม่ดับเลื้อยรู้สึก clawing ทางขึ้นกระดูกสันหลังของฉัน ละผมยืนอยู่บนสุด ความรู้สึกของบางอย่างในห้องนั้น ดูผมเล่น รอคืนเมื่อฉันจะอยู่คนเดียว ละไมเต็มไป ด้วยเกลียดมันอาจฟังแปลกกับคุณ แต่ ด้วยเวลาพ่อ ushered ฉันกลับเข้าไปในห้องที่สำหรับกลางคืน ผมพูดอะไร ฉันไม่ปฏิเสธ ฉันจะไม่ทำให้ข้อแก้ตัวว่าทำไมฉันไม่สามารถนอนหลับมีการ ผม sullenly และก็เดินเข้าไปในห้องนั้น ขั้นตอนปีนขึ้นไปชั้นบนแล้ว รอ เป็นผู้ใหญ่ ฉันจะสามารถบอกทุกคนเกี่ยวกับประสบการณ์ของฉัน แต่แม้ในยุคที่ ผมรู้สึกโง่เกือบจะพูดเกี่ยวกับสิ่งที่ผมมีไม่มีหลักฐานในการ ฉันจะได้นอน อย่างไรก็ตาม ถ้าฉันบอกว่า นี่เป็นเหตุผลหลักของฉัน ผมยังรู้สึกว่า จะ enraged สิ่งนี้ถ้าฉันมากเป็นการพูดของมันมันเป็นเรื่องตลกว่าคำบางคำสามารถถูกซ่อนจากใจ ไม่ ว่าวิธีมุทะลุ หรือชัดเจนเป็น หนึ่งคำมาฉันที่เที่ยว มีอยู่ในที่มืดคนเดียว กลัว ตระหนักถึงการเปลี่ยนแปลงเน่าในบรรยากาศ หนาของอากาศว่าบางสิ่งบางอย่างได้พลัดถิ่นก็ ตามที่ผมได้ยินบิดสบาย ๆ แรกแผ่นเตียงด้านล่าง เพิ่มกังวลแรกของฉันเต้นในปัญหาที่บางสิ่งบางอย่างได้อีกครั้งในชั้นล่าง ที่คำ คำที่ถูกส่งมาสู่การเนรเทศ กรองผ่านสำนึกของฉัน ทำลายฟรีปราบปรามทั้งหมด gasping สำหรับกรีดร้อง แกะสลัก และแกะสลักตัวเองในใจของฉัน"ผี"ตามความคิดนี้มาให้ฉัน ฉันสังเกตเห็นว่า ผู้เยี่ยมชมของฉันไม่ได้หยุดลงได้ย้าย ผ้าปูนอนสงบ และระงับ แต่พวกเขาได้ถูกแทนที่ ด้วยบางสิ่งบางอย่างมากกว่า hideous ลมหายใจช้า จังหวะ rasping heaved และหลบหนีออกจากสิ่ง ฉันสามารถจินตนาการหน้าอกเพิ่มขึ้น และอยู่กับลมหายใจแต่ละ sordid หายใจมีเสียงหวีด และฉบับ ฉัน shuddered และหวังเกินทั้งหมดหวังว่ามันจะทำให้ไม่เกิดขึ้นบ้านเล มัน มีคืนก่อนหน้านี้ ในผ้าห่มหนาของความมืด เงียบตระหนัก แต่สำหรับ perverted ลมหายใจของฉัน เป็นได้ unseen bunkmate ฉันวางมีคนกลัว ฉันเพียงต้องการสิ่งนี้ไป ให้มันไม่ได้ต้องอะไรแล้ว สิ่งที่เพี้ยนถือ transpired จะย้าย ก็ย้ายไปในทางที่แตกต่างจากก่อน เมื่อได้โยนตัวเองรอบ ๆ ชั้นล่าง เหมือน ในเมื่อ วัตถุประสงค์ animalistic เกือบจะไม่ ย้ายนี้ อย่างไรก็ตาม ถูกขับเคลื่อน ด้วยความรู้ วัตถุประสงค์ มีเป้าหมายในใจ สำหรับสิ่งที่มีอยู่ในความมืด สิ่งที่ซึ่งดูเหมือนเจตนาในซาอุดิอาระเบียชายหนุ่ม nonchalantly และจากุชชี่ให้นั่งขึ้น หายใจของ laboured ได้กลายเป็นดังตอนนี้ นอนเท่านั้นและ slats ไม้ flimsy กี่แยกร่างกายของฉันจากด้านล่างของลมหายใจที่พิสดารฉันมี วางตาที่เต็มไป
การแปล กรุณารอสักครู่..
ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]
คัดลอก!
เตียงสองชั้น
นอนควรจะเป็นเหตุการณ์ที่มีความสุขสำหรับเด็กเหนื่อย; สำหรับฉันมันก็น่ากลัว ในขณะที่เด็กบางคนอาจจะบ่นเกี่ยวกับการใส่ไปที่เตียงก่อนที่พวกเขาได้เสร็จสิ้นการชมภาพยนตร์หรือเล่นวิดีโอเกมที่ชื่นชอบของพวกเขาเมื่อตอนที่ผมยังเป็นเด็กเวลากลางคืนเป็นสิ่งที่กลัวอย่างแท้จริง ที่ไหนสักแห่งในการกลับใจของฉันมันยังคงเป็น. เป็นคนที่ได้รับการฝึกฝนในด้านวิทยาศาสตร์ที่ฉันไม่สามารถพิสูจน์ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉันเป็นจริงเป็นกลาง แต่ฉันสามารถสาบานว่าสิ่งที่ผมมีประสบการณ์สยองขวัญเป็นของแท้ ความกลัวซึ่งในชีวิตของฉันฉันดีใจที่จะบอกว่าไม่เคยได้รับเท่ากับ ผมจะเล่าให้คุณทั้งหมดในขณะนี้เป็นที่ดีที่สุดที่ฉันสามารถทำให้มันสิ่งที่คุณจะ แต่ฉันจะดีใจที่จะได้รับมันเพียงแค่ออกจากหน้าอกของฉัน. ผมจำไม่ได้ว่าเมื่อมันเริ่มต้น แต่ความเข้าใจของฉันที่มีต่อการลดลง หลับดูเหมือนจะสอดคล้องกับการถูกของฉันย้ายเข้ามาในห้องของตัวเอง ผมเป็น 8 ปีในช่วงเวลาและก่อนหน้านั้นผมได้ร่วมห้องค่อนข้างมีความสุขกับพี่ชายของฉัน ในฐานะที่เป็นอย่างดีเข้าใจสำหรับเด็ก 5 ปีของฉันอาวุโสพี่ชายของฉันปรารถนาในที่สุดสำหรับห้องพักของตัวเองและเป็นผลให้ผมได้รับห้องพักที่ด้านหลังของบ้าน. มันเป็นขนาดเล็กแคบ แต่ห้องพักยาวผิดปกติ มีขนาดใหญ่พอสำหรับเตียงและคู่ของลิ้นชัก แต่ไม่มากอื่น ฉันไม่สามารถจริงๆบ่นเพราะแม้ในวัยที่ผมเข้าใจว่าเราไม่ได้มีบ้านหลังใหญ่และฉันไม่ได้มีสาเหตุที่แท้จริงที่จะผิดหวังขณะที่ครอบครัวของฉันได้รับทั้งความรักและความห่วงใย มันเป็นความสุขในวัยเด็กในระหว่างวัน. โดดเดี่ยวหน้าต่างมองออกไปยังสวนหลังบ้านของเราไม่มีอะไรออกจากสามัญ แต่แม้ในระหว่างวันไฟที่พุ่งเข้ามาในห้องที่ดูเหมือนลังเลเกือบ. ในฐานะที่เป็นพี่ชายของฉันได้รับเตียงใหม่ ผมได้รับเตียงสองชั้นที่เราใช้ในการแบ่งปัน ในขณะที่ผมไม่พอใจเกี่ยวกับการนอนหลับของตัวเองผมก็ตื่นเต้นที่คิดว่าสามารถที่จะนอนหลับอยู่ในชั้นบนสุดซึ่งดูเหมือนไกลมากขึ้นการผจญภัยกับผม. จากคืนแรกที่ผมจำได้ว่าเป็นความรู้สึกที่แปลกประหลาดของความไม่พอใจคืบคลานช้าจาก ด้านหลังของใจของฉัน ฉันวางอยู่บนชั้นบนสุดที่จ้องมองลงที่ตัวเลขการกระทำของฉันและรถยนต์เกลื่อนไปทั่วพรมสีเขียวสีฟ้า ในขณะที่การต่อสู้จินตนาการและการผจญภัยที่เกิดขึ้นระหว่างของเล่นบนพื้นฉันไม่สามารถช่วย แต่รู้สึกว่าตาของฉันได้ถูกดึงช้าต่อสองชั้นด้านล่างเป็นว่าสิ่งที่กำลังจะย้ายไปในมุมของตาของฉัน บางสิ่งบางอย่างที่ไม่อยากที่จะเห็น. สองชั้นได้รับการว่างทำให้ไม่มีที่ติด้วยผ้าห่มสีฟ้าเข้มซุกในเรียบร้อยบางส่วนครอบคลุมสองหมอนสีขาวค่อนข้างอ่อนโยน ผมไม่ได้คิดอะไรของมันได้ตลอดเวลาที่ฉันยังเป็นเด็กและเสียงลื่นไถลใต้ประตูของฉันจากโทรทัศน์พ่อแม่ของฉันอาบน้ำฉันในความรู้สึกที่อบอุ่นของความปลอดภัยและความเป็นอยู่ที่ดี. ผมหลับ. เมื่อคุณตื่นขึ้นมาจาก การนอนหลับลึกเพื่อบางสิ่งบางอย่างที่เคลื่อนไหวหรือตื่นเต้นก็สามารถใช้เวลาสักครู่ให้คุณเข้าใจอย่างแท้จริงสิ่งที่เกิดขึ้น หมอกของการนอนหลับแขวนอยู่เหนือตาและหูของคุณแม้ในขณะที่ชัดเจน. บางสิ่งบางอย่างกำลังจะย้ายไปมีข้อสงสัยเกี่ยวกับว่าไม่มี. ตอนแรกผมก็ไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร ทุกอย่างเป็นสีเข้มเกือบดำมืด แต่มีแสงเพียงพอคืบคลานเข้ามาจากข้างนอกเพื่อร่างที่ห้องหอบอย่างหวุดหวิด สองความคิดที่ปรากฏในใจของฉันเกือบจะพร้อมกัน เป็นครั้งแรกที่พ่อแม่ของฉันอยู่ในเตียงเพราะส่วนที่เหลือของบ้านทั้งสองวางอยู่ในความมืดและความเงียบ ความคิดที่สองหันไปเสียง เสียงที่ได้ตื่นขึ้นมาเห็นได้ชัดว่าฉัน. ในฐานะที่เป็นใยแมงมุมที่ผ่านมาของการนอนหลับเหี่ยวจากใจของฉันเสียงเอาในรูปแบบที่คุ้นเคยมากขึ้น . บางครั้งที่ง่ายที่สุดของเสียงที่สามารถทำให้ตกใจมากที่สุดลมหนาวผิวปากผ่านต้นไม้นอกรอยเท้าของเพื่อนบ้านใกล้อึดอัดหรือในกรณีนี้เสียงที่เรียบง่ายของที่นอนทำให้เกิดเสียงกรอบแกรบในที่มืดที่มัน; ที่นอนทำให้เกิดเสียงกรอบแกรบในความมืดเป็นถ้าบางนอนรบกวนเป็นความพยายามที่จะได้รับความสะดวกสบายทุกเกินไปในสองชั้นด้านล่าง ผมอยู่ที่นั่นไม่เชื่อคิดว่าเสียงได้ทั้งจินตนาการของฉันหรือบางทีอาจจะเพียงแค่แมวสัตว์เลี้ยงของฉันหาที่ไหนสักแห่งที่สะดวกสบายในการใช้คืน ตอนนั้นเองที่ผมสังเกตเห็นประตูของฉันปิดในขณะที่มันได้รับเป็นฉันผล็อยหลับไป. บางทีแม่ของฉันได้ตรวจสอบในที่ฉันและแมวได้แอบในห้องของฉันแล้ว. ใช่ว่าจะต้องได้รับมัน ผมหันไปเผชิญหน้ากับผนังปิดตาของฉันในหวังว่าฉันจะถอยกลับไปนอนหลับ ขณะที่ผมย้ายเสียงทำให้เกิดเสียงกรอบแกรบจากใต้ฉันหยุด ผมคิดว่าผมจะต้องมีการรบกวนแมวของฉัน แต่ฉันตระหนักได้อย่างรวดเร็วที่ผู้เข้าชมในสองชั้นด้านล่างเป็นทางโลกมากน้อยกว่าสัตว์เลี้ยงของฉันพยายามที่จะนอนหลับและร้ายกาจกว่า. ถ้าเป็นแจ้งเตือนไปและไม่พอใจโดยการปรากฏตัวของฉัน นอนรบกวนเริ่มที่จะพลิกรุนแรงเหมือนเด็กที่มีอารมณ์ฉุนเฉียวอยู่บนเตียงของพวกเขา ฉันสามารถได้ยินเสียงบิดแผ่นและเปิดด้วยความรุนแรงที่เพิ่มขึ้น กลัวแล้วจับผมไม่ชอบความรู้สึกที่ละเอียดอ่อนของความไม่พอใจที่ผมเคยมีประสบการณ์ก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้ที่มีศักยภาพและน่ากลัว หัวใจของฉันวิ่งเป็นตาของฉันตื่นตระหนกสแกนความมืดไม่ยอมรับเกือบ. ฉันให้ออกร้องไห้. ขณะที่ชายหนุ่มส่วนใหญ่ทำผมสัญชาตญาณตะโกนเกี่ยวกับแม่ของฉัน ผมได้ยินคนบางสิ่งบางอย่างในด้านอื่น ๆ ของบ้าน แต่ที่ผมเริ่มที่จะหายใจถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่พ่อแม่ของฉันได้มาช่วยฉัน, เตียงสองชั้นก็เริ่มที่จะสั่นคลอนอย่างรุนแรงเช่นถ้าจับจากแผ่นดินไหวขูดกับ ผนัง ผมได้ยินแผ่นด้านล่างฉันนวดรอบราวกับว่าทรมานด้วยความอาฆาตพยาบาท ผมไม่ได้ต้องการที่จะกระโดดลงไปที่ความปลอดภัยเป็นฉันกลัวสิ่งที่อยู่ในชั้นล่างจะเอื้อมมือออกไปและคว้าฉันดึงฉันเข้าไปในความมืดดังนั้นฉันอยู่ที่นั่นสนับมือสีขาวกำผ้าห่มของตัวเองเช่นผ้าห่อศพของการป้องกัน รอดูเหมือนนิรันดร์. ประตูในที่สุดและโชคดีออกมาเปิดและฉันนอนอาบน้ำในที่มีแสงในขณะที่ชั้นล่างเป็นสถานที่พักผ่อนของผู้เข้าชมที่ไม่พึงประสงค์ของฉันวางที่ว่างเปล่าและความสงบสุข. ฉันร้องไห้และแม่ของฉันปลอบฉัน น้ำตาของความกลัวตามมาด้วยความโล่งใจ, สตรีมมิ่งลงใบหน้าของฉัน แต่ผ่านทั้งหมดของหนังสยองขวัญและบรรเทาผมไม่ได้บอกเธอว่าทำไมผมก็เสียใจมาก ฉันไม่สามารถอธิบายได้ แต่มันก็เหมือนกับว่าสิ่งที่ได้รับในชั้นที่จะกลับมาถ้าผมยังให้มากที่สุดเท่าที่พูดถึงมันหรือพูดพยางค์เดียวของการมีชีวิตอยู่ ไม่ว่าจะเป็นความจริงผมไม่ทราบ แต่เป็นเด็กฉันรู้สึกราวกับว่าอันตรายที่มองไม่เห็นว่ายังคงอยู่ใกล้ชิดฟัง. แม่ของฉันอยู่ในชั้นที่ว่างเปล่าที่มีแนวโน้มที่จะอยู่ที่นั่นจนกระทั่งเช้า ในที่สุดความวิตกกังวลของฉันลดลง, ความเมื่อยล้าผลักดันให้ฉันกลับไปนอนหลับ แต่ฉันยังคงไม่สงบตื่นหลายครั้งชั่วขณะกับเสียงทำให้เกิดเสียงกรอบแกรบที่นอน. ผมจำได้ในวันถัดไปที่ต้องการจะไปได้ทุกที่ไม่ว่าจะที่ใดก็ได้ แต่ในห้องที่หอบแคบ มันเป็นวันเสาร์และผมเล่นนอกค่อนข้างมีความสุขกับเพื่อนของฉัน แม้ว่าบ้านของเราก็ไม่ได้มีขนาดใหญ่เราก็โชคดีที่มีสวนลาดชันยาวในด้านหลัง เราเล่นที่นั่นมักจะเป็นมากของมันเป็นรกและเราอาจซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้ปีนในต้นมะเดื่อขนาดใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่เหนือสิ่งอื่นใดและสามารถจินตนาการตัวเองในการโยนของการผจญภัยที่ยิ่งใหญ่ในบางที่ดินที่แปลกใหม่ไม่เชื่อง. ในฐานะที่เป็น สนุกสนานเป็นมันทั้งหมดเป็นบางครั้งตาของฉันจะหันไปที่หน้าต่างเล็ก ๆ ; ธรรมดาเล็กน้อยและไม่มีอันตราย แต่สำหรับผมว่าบาง ๆ เป็นกระจกมองแปลกกระเป๋าเย็นของความกลัว นอกสภาพแวดล้อมสีเขียวชอุ่มของสวนของเราเต็มไปด้วยรอยยิ้มของเพื่อนของฉันไม่สามารถดับความรู้สึกที่คืบคลาน clawing ทางขึ้นกระดูกสันหลังของฉัน; แต่ละยืนบนปลายผม ความรู้สึกของบางสิ่งบางอย่างในห้องที่ดูผมเล่นรอคืนเมื่อฉันจะเป็นคนเดียว; เต็มไปด้วยความกระหายกับความเกลียดชัง. มันอาจฟังดูแปลก ๆ กับคุณ แต่เมื่อถึงเวลาที่พ่อแม่ของฉันพาฉันกลับเข้ามาในห้องที่สำหรับคืนนี้ผมบอกว่าไม่มีอะไร ผมไม่ได้ประท้วงผมไม่ได้ทำให้ข้อแก้ตัวว่าทำไมฉันไม่สามารถนอนหลับได้มี ฉันก็ sullenly และเดินเข้าไปในห้องที่ปีนขึ้นไปไม่กี่ขั้นตอนเป็นสองชั้นบนแล้วรอ ในฐานะที่เป็นผู้ใหญ่ฉันจะบอกทุกคนเกี่ยวกับประสบการณ์ของฉัน แต่แม้ในวัยที่ฉันรู้สึกว่าโง่เกือบที่จะพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งที่ผมมีหลักฐานไม่มี ฉันจะโกหก แต่ถ้าผมบอกว่านี่เป็นเหตุผลหลักของฉัน; ฉันยังคงรู้สึกว่าสิ่งนี้จะได้รับการโกรธถ้าผมให้มากที่สุดเท่าพูดถึงมัน. มันตลกว่าบางคำสามารถยังคงซ่อนอยู่จากใจของคุณไม่ว่าวิธีการดังที่เห็นได้ชัดหรือพวกเขาจะ หนึ่งคำมากับผมว่าคืนที่สองนอนอยู่ที่นั่นในความมืดคนเดียวกลัวตระหนักถึงการเปลี่ยนแปลงที่เน่าเสียในบรรยากาศ; หนาของอากาศขณะที่ถ้าสิ่งที่ได้ย้ายมัน ขณะที่ผมได้ยินบิดสบาย ๆ แรกของที่นอนด้านล่างเพิ่มขึ้นกังวลแรกของการเต้นของหัวใจของฉันที่ตระหนักว่าสิ่งที่เป็นอีกครั้งหนึ่งในสองชั้นด้านล่างคำว่าคำซึ่งได้รับการถูกเนรเทศกรองผ่านจิตสำนึกของฉัน ทำลายฟรีของการปราบปรามทั้งหมดหอบกรีดร้องอากาศ, การแกะสลักและการแกะสลักตัวเองลงในใจของฉัน. "ผี". ในฐานะที่เป็นความคิดนี้มาหาผมผมสังเกตเห็นว่าผู้เข้าชมที่ไม่พึงปรารถนาของฉันได้หยุดการเคลื่อนย้าย แผ่นเตียงนอนสงบและอยู่เฉย ๆ แต่พวกเขาก็ถูกแทนที่ด้วยสิ่งที่ไกลมากขึ้นน่าเกลียด ช้าจังหวะลมหายใจที่ทำให้ระคายเคือง heaved และหนีออกมาจากสิ่งที่อยู่ด้านล่าง ฉันสามารถจินตนาการหน้าอกที่เพิ่มขึ้นและลดลงกับแต่ละสกปรก, หายใจมีเสียงและลมหายใจที่อ่านไม่ออก ฉันสั่นและหวังเกินทุกคนหวังว่ามันจะออกไปโดยไม่เกิดขึ้น. นอนบ้านตามที่มันมีคืนที่ผ่านมาในผ้าห่มหนาของความมืด เงียบชนะทั้งหมด แต่สำหรับนิสัยของลมหายใจของฉันเป็นยัง bunkmate ที่มองไม่เห็น ผมอยู่ที่นั่นกลัว ฉันแค่อยากสิ่งนี้จะไปที่จะปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียว. อะไรที่มันต้องการได้หรือไม่แล้วสิ่งที่ติดหูติดตาหนาว transpired; มันเคลื่อน มันเคลื่อนที่ไปในทางที่แตกต่างจากก่อน เมื่อมันโยนตัวเองไปรอบ ๆ ในด้านล่างที่นอนดูเหมือนจะไม่ถูก จำกัด โดยไม่มีวัตถุประสงค์, สัตว์เกือบ การเคลื่อนไหวครั้งนี้ แต่เป็นผลมาจากการรับรู้โดยมีวัตถุประสงค์โดยมีเป้าหมายในใจ สำหรับสิ่งที่โกหกมีอยู่ในความมืดสิ่งที่ดูเหมือนความตั้งใจในการทรมานชายหนุ่มอย่างใจเย็นและเมินเฉยลุกขึ้นนั่ง หายใจลำบากมันได้กลายเป็นดังเช่นตอนนี้มีเพียงที่นอนและไม่กี่แผ่นไม้บอบบางแยกออกจากร่างกายของฉันหายใจพิสดารด้านล่าง. ผมนอนมีตาของฉันเต็มไปด้วย





























































การแปล กรุณารอสักครู่..
ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]
คัดลอก!
เตียงสองชั้น
เวลานอนควรจะเป็นเหตุการณ์ที่มีความสุขสำหรับเด็กเหนื่อย สำหรับฉันมันน่ากลัว ในขณะที่เด็กบางคนอาจจะบ่นเกี่ยวกับการวางเตียงก่อนที่พวกเขาได้เสร็จสิ้นการชมภาพยนตร์หรือเล่นเกมวิดีโอที่พวกเขาชื่นชอบ เมื่อตอนผมเป็นเด็ก เวลา กลางคืน เป็นสิ่งที่จะกลัวจริงๆ . ที่ไหนสักแห่งในด้านหลังของใจของฉันมันยังอยู่

เป็นคนที่ถูกฝึกในวิทยาศาสตร์ผมไม่สามารถพิสูจน์ได้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับฉันคือวัตถุจริง แต่ผมขอสาบานว่าผมมีประสบการณ์เป็นของแท้สยองขวัญ ความกลัวซึ่งในชีวิตของผม ผมดีใจที่ได้พูด ได้เท่ากับ . ผมจะบอกคุณทั้งหมดในขณะนี้เป็นดีที่สุดที่ฉันสามารถทำสิ่งที่คุณต้องการ แต่ฉันยินดีที่จะให้มันออกไปจากอกฉัน

ผมจำไม่ได้ว่ามันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่แต่ความหวาดหวั่นต่อหลับดูเหมือนจะสอดคล้องกับการย้ายไปที่ห้องของตัวเอง ฉันอายุ 8 ขวบ ที่เวลา และจนกว่าจะถึงตอนนั้นผมได้ร่วมห้อง ค่อนข้างมีความสุขกับพี่ชายของฉัน เป็นอย่างดี เข้าใจง่ายสำหรับเด็ก 5 ปีอาวุโสของฉันพี่ชายของฉันในที่สุดหวังห้องของเขาเอง และได้ผล ผมได้ห้องที่ด้านหลังของบ้าน

มันเล็ก แคบ แต่ยาวผิดปกติ ห้องมีขนาดใหญ่พอสำหรับเตียงและสองลิ้นชักแต่ก็ไม่มีอะไรมาก ผมก็ไม่ได้บ่นเพราะอายุขนาดนั้น ผมเข้าใจได้ว่า เราไม่ได้มีบ้านขนาดใหญ่และฉันมีจริงเพราะต้องผิดหวังเป็นครอบครัวทั้งความรักและห่วงใย มันเป็นความสุขในวัยเด็ก ในช่วงวัน

หน้าต่างโดดเดี่ยวเดินไปที่สวนหลังของเรา ก็ไม่มีอะไรผิดปกติ แต่แม้ในระหว่างวันแสงที่พุ่งเข้ามาดูเกือบจะลังเล

เป็นพี่ชายของฉันได้เตียงใหม่ , ฉันได้รับเตียงสองชั้นที่เราใช้ร่วมกัน ขณะที่ฉันกำลังหงุดหงิดเรื่องนอนบนของฉันเอง ฉันตื่นเต้นมากที่คิดว่าสามารถนอนในเตียงด้านบนซึ่งดูเหมือนไกลผจญภัยมากขึ้นนะ

จากคืนแรกผมจำความรู้สึกแปลกๆของความไม่สบายใจคืบคลานช้าๆจากด้านหลังของใจของฉัน ฉันนอนลงบนเตียงด้านบน มองลงไปที่ตัวเลขการกระทำของฉันและรถกระจายเกลื่อนทั่วพรมสีฟ้าสีเขียว เป็นสงครามแห่งจินตนาการและการผจญภัยที่เกิดขึ้นระหว่างการเล่นบนพื้นฉันไม่สามารถช่วย แต่รู้สึกว่าตาของฉันถูกค่อยๆวาดต่อ ชั้น ล่าง เหมือนมีบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวอยู่ในมุมของตาของฉัน สิ่งที่ไม่ปรารถนาที่จะเห็น

เตียงว่างเปล่าที่ไม่มีที่ติด้วยสีฟ้าเข้มซุกในผ้าห่มเรียบร้อยบางส่วนครอบคลุมสองหมอนสีขาวค่อนข้างจืด ผมไม่ได้นึกถึงมันเลยตอนนั้น ข้ายังเป็นเด็กและเสียงจากโทรทัศน์แล้วภายใต้ประตูของฉันพ่อแม่ของฉันให้ฉันในความรู้สึกอบอุ่นปลอดภัยและสวัสดิภาพ

ฉันหลับ

เมื่อคุณตื่นจากการนอนหลับลึกกับสิ่งที่เคลื่อนที่ หรือกวน มันสามารถใช้เวลาสักครู่เพื่อให้คุณเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น หมอกนอนแขวนเหนือตาและหูของคุณแม้ว่าชัดเจน

มีบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวอยู่ มีข้อสงสัยเกี่ยวกับที่ .

ตอนแรกฉันไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร ทุกอย่างที่เป็นสีเข้มเกือบดำ แต่ มีแสงสว่างเพียงพอ คลานจากนอกร่างที่แคบอึดอัด ห้อง สองความคิดที่ปรากฏอยู่ในจิตใจของฉันเกือบจะพร้อมกัน ตัวแรกที่พ่อแม่อยู่ในเตียงเพราะส่วนที่เหลือของบ้านวางทั้งในความมืดและความเงียบ คิดอีกที กลายเป็นเสียงเสียงที่ได้ก็ปลุกฉัน

เป็นใยแมงมุม สุดท้ายนอนหมดสภาพจากจิตใจของฉัน เสียงเอาแบบคุ้นเคย บางครั้งที่ง่ายที่สุดสามารถที่สุด ฟังดูน่าตกใจ เย็นลมหวีดผ่านต้นไม้ภายนอก เพื่อนบ้านของฝีเท้าอิหลักอิเหลื่อปิด , หรือในกรณีนี้ , เสียงง่ายเตียงแผ่นเสียงในที่มืด

นั่นมันแผ่นเตียง , ในที่มืด ถ้าบางรบกวนนิทราพยายามที่จะได้รับทั้งหมดด้วยสะดวกสบายในเตียงด้านล่าง ผมนอนที่นั่น ไม่อยากเชื่อว่าเสียงนั้นทั้งจินตนาการ หรือบางทีแค่สัตว์เลี้ยงแมวหาที่ไหนสักแห่งที่สะดวกสบายที่จะใช้จ่ายคืน ตอนนั้นเองที่ผมสังเกตเห็นประตูห้องผมปิดมันได้ผมก็หลับ

บางทีแม่ของฉันในการตรวจสอบฉันและแมวได้แอบเข้ามาในห้องฉันแล้ว

ค่ะ ว่าต้องได้มัน ฉันหันไปมองหน้าผนัง หลับตาลง ในการเรียน หวังว่าผมจะกลับไปนอน ผมขยับตัว เสียงรบกวนจากด้านล่าง ฉันหยุดแล้ว ฉันคิดว่าฉันต้องรบกวนแมวของฉัน
การแปล กรุณารอสักครู่..
 
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.

Copyright ©2024 I Love Translation. All reserved.

E-mail: