“MY IDOL”At first my fingers were a

“MY IDOL”

At first my fingers were awkward. They fumbled carelessly and sloppily like uncooked French fries. As a child of three I first dipped my fingers into the endless ocean of expression and allowed my hands to grow a voice and this is how I started interacting and learning from my idol.

As a child I always admired him for his adroitness and would with utmost curiosity try to figure out that even when God had gifted me and him with the same number of fingers, how come he could always solve the mathematics problems faster than me.

A person who adhered to a strict schedule and at the same time was very comfortable with it. He would get up at five, go for his morning walks, come back have his morning tea and then for about half an hour he would associate himself with all the aspects of the outer world. Once the last page of newspaper was read, then with a gratified look he would get up and carry on with his daily chores.

Though at that age I rated myself, as an excellent actress he could always make out that with closed eyes his daughter was wide awake. Then in the form of a morning fairytale he updated me about the happenings of the world from his vast repository of knowledge.
He successfully replaced all that was ignorant in me with curiosity and tolerance. Then he took my open mind and opened it even wider so that various aspects of life could be appreciated from a very young age.

The best asset of his personality was that he could always get his work done in a way that the person on the other side felt happy doing it and at the same time did it with a desire to learn. At the end of the execution of the assignment at hand, the final outcome was always better than expected. Though as a child my sole target was to be as high as him in the physical sense and be a brisker mathematical wizard than him, in the later stages of my life it transformed into a desire to be as high as him in the mental stature.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"ไอดอลของฉัน"ในตอนแรก นิ้วได้ไม่สะดวก พวกเขา fumbled ลวก ๆ และ sloppily เช่นทอด uncooked เป็นเด็กสาม ฉันก่อนจุ่มนิ้วลงในสิ้นสุดของนิพจน์ และอนุญาตให้ฉันมือเติบโตเสียง และกล่าวว่าผมเริ่มโต้ตอบ และการเรียนรู้จากไอดอลของฉันเป็นเด็กผมชื่นชมเขาในเฉลียวของเขาเสมอ และจะ ด้วยเห็นความพยายามคิดออกที่แม้พระเจ้าก็มีพรสวรรค์ฉันและเขา มีหมายเลขของมือ ว่าเขาสามารถเสมอแก้ปัญหาคณิตศาสตร์เร็วกว่าฉัน ผู้ปฏิบัติตามตารางเวลาที่เข้มงวด และ ในเวลาเดียวกันสะอาดมากด้วย เขาจะได้รับค่าที่ห้า ไปเดินตอนเช้าเขา มีชาตอนเช้าเขากลับมาแล้ว ประมาณครึ่งชั่วโมง เขาจะเชื่อมโยงตัวเองกับทุกด้านของโลกภายนอก เมื่อได้อ่านหน้าสุดท้ายของหนังสือพิมพ์ มีลักษณะการละเล่นพื้นบ้าน เขาจะลุกขึ้น แล้วดำเนินต่องานของเขาทุกวันแม้ว่าในยุคนั้นจัดอันดับตัวเอง เป็นนักแสดงที่ดีเขาอาจจะทำที่ มีปิดตา ลูกสาวของเขาคือกว้าง ตื่น แล้ว ในรูปแบบของเทพนิยายเช้า เขาอยู่ฉันเกี่ยวกับสถานของโลกจากคลังความรู้ของเขามากมาย เขาประสบความสำเร็จแทนทั้งหมดที่ซะในฉัน ด้วยความอยากรู้และยอมรับ แล้วเขาเอาฉันเปิดใจ และเปิดกว้างเพื่อให้ด้านต่าง ๆ ของชีวิตสามารถชื่นชมจากเด็กมาก สินทรัพย์ดีของบุคลิกภาพของเขาได้ว่า เขาสามารถเรียกงานของเขาในลักษณะที่บุคคลด้านอื่น ๆ รู้สึกมีความสุขทำมัน และ ในเวลาเดียวกันไม่ได้กับความปรารถนาที่จะเรียนรู้ เมื่อสิ้นสุดการดำเนินการที่กำหนด ผลสุดท้ายถูกเสมอดีกว่าที่คาดไว้ แต่เป็นเด็ก เป้าหมายของฉันแต่เพียงผู้เดียวที่จะ สูงถึงเขาในแง่กายภาพ และสามารถช่วยทางคณิตศาสตร์ brisker กว่าเขา ในระยะหลังของชีวิต มันเปลี่ยนเป็นความปรารถนาที่จะสูงถึงเขาในทางจิตใจ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" Idol "

ตอนแรก นิ้วของฉันกำลังอึดอัด เขา fumbled ลวกฉาบฉวยเหมือน มันฝรั่งทอด และดิบ เป็นเด็กสามขวบแรกที่ผมสอดนิ้วเข้าไปในมหาสมุทรไม่มีที่สิ้นสุดของการแสดงออกและอนุญาตให้มือของฉันที่จะเติบโตและเสียง นี้เป็นวิธีที่ผมเริ่มมีปฏิสัมพันธ์และเรียนรู้จากไอดอลของฉัน

เป็นเด็กฉันมักจะชื่นชมเขาสำหรับความคล่องแคล่วของเขาและจะด้วยความอยากรู้อยากเห็นพยายามที่จะคิดออกว่า เมื่อพระเจ้าได้พรสวรรค์ฉันและเขามีหมายเลขเดียวกันของนิ้วมือ แล้วเขาก็สามารถแก้ปัญหาคณิตศาสตร์เร็วกว่าฉัน

คนที่ปฏิบัติตามตารางเวลาที่เข้มงวด และในเวลาเดียวกัน ก็มีความสุขกับมัน เขาจะตื่นตอน 5 ไปตอนเช้าเดินมาดื่มชาตอนเช้าแล้ว ประมาณครึ่งชั่วโมง เขาจะเชื่อมโยงตัวเองกับทุกด้านของโลกภายนอก เมื่อหน้าสุดท้ายของหนังสือพิมพ์ก็อ่านแล้วอิ่มใจด้วย ดูเขาจะลุกขึ้นและทำตามภารกิจประจำวันของเขา

ถึงแม้ว่าอายุผมจัดอันดับเองเป็นนักแสดงที่ดีเขาจะเสมอให้ว่าปิดตาลูกสาวของเขาที่ยังตื่นอยู่แล้วในรูปแบบของนิทานตอนเช้าเขาอัพเดทผมเกี่ยวกับข่าวคราวของโลกจากพื้นที่เก็บข้อมูลมากมายของความรู้
เขาเรียบร้อยแล้ว แทนที่ทั้งหมดที่โง่เขลาฉันด้วยความอยากรู้อยากเห็น และความอดทน แล้วเขาเอาจิตใจของฉันเปิดและเปิดมันกว้างกว่านั้นในแง่มุมต่างๆ ของชีวิตที่สามารถได้รับการชื่นชมจากอายุยังน้อยมาก

สินทรัพย์ที่ดีที่สุดของบุคลิกภาพของเขาได้ว่า เขาจะทำงานของเขาเสร็จในทางที่บุคคลในด้านอื่น ๆ รู้สึกมีความสุขที่ได้ทำมันและในเวลาเดียวกันก็มีความปรารถนาที่จะเรียนรู้ ในตอนท้ายของการดําเนินงานในมือ สุดท้ายผลก็มักจะดีกว่าที่คาดแม้ว่าจะเป็นเด็กเป้าหมายเดียวของฉันคือการเป็นสูงเป็นเขาในความรู้สึกทางกายภาพ และเป็นพ่อมดคณิตศาสตร์ยิ่งขึ้นกว่าเขา ในขั้นตอนต่อมาของชีวิตของฉันมันกลายเป็นปรารถนาจะสูงเท่าที่เขาในระดับจิต