survival in the jungleOn Christmas

survival in the jungle
On Christmas Eve 1971, German teenager Juliane Koepcke was sitting next to her mother on a plane.juuliane had just graduated from high school in lima, peru, and was on her way to the amazon region of peru. there, she and her mother planned to meet up with her father, biologist hans koepcke. but the plane was struck by lightning, and when the 17-year-old girl looked out the window, she saw the right wing on fire. the last thing juliane remembered was feeling herself whirling in her seat in midair, and then landing in soft vegetation. she ended up on the ground two miles from the crash. juliane lost consciousness, and she came to several hours later, still strapped in her seat. miraculously, she had survived, but she had fractured her collarbone, gashed her right arm, and lost vision in one eye. and her ordeal was just beginning. she set out to find the plane and her mother, but all she found were empty seats. and then suddenly she saw the bodies of three young women still in their seats. of the 92 people on board the plane, juliane was the lone survivor. juliane then wandered away from the crash, wearing torn clothes and only one sandal to try to find help. juliane had been raised by her parents on an ecological site in the jungle: she had to locate the water and follow it downstream until on the river, she might come across natives who could help her. as she waded through jungle water, she fought off swarms of insects and leeches, not even caring when crocodiles dived in her path. she used a walking stick to make her away, prodding shapes in the water to protect herself from deadly sting rays. despite her injuries, juliane hacked her way through the rainforest. she frequently heard planes overhead, but she had no way to signal them. she drank water, but she was too stunned to eat anything at all. on the tenth day, she stumbled onto a canoe and hut, where she was found hours later by peruvian lumbermen. they tried to treat hre injuries. one of them used salt and kerosene to clean out the insects that were buried in her skin. juliane counted thirty-five worms that came out of her arms alone. the following day she was taken on a seven-hour journey by canoe down the river to atown, where a local pilot flew her to her father. juliane recovered and went back to germny, where she became a zoologist. in 1998, at the age of fifty, she came back to peru as a consultant to werner herzog's documentary film about her ordeal, which was called wings of hope.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อยู่รอดในป่าในวันคริสต์มาสปี 1971 วัยรุ่นเยอรมัน Juliane Koepcke นั่งถัด แม่ของเธอใน plane.juuliane ที่มีเพียงจบศึกษาจากโรงเรียนมัธยมในลิมา เปรู และถูกเธอไปภูมิภาคอเมซอนของเปรู มี เธอและแม่ของเธอที่วางแผนไว้เพื่อพบปะกับพ่อของเธอ นักชีววิทยาฮันส์ koepcke แต่เครื่องบินหลงฟ้าผ่า และเมื่ออายุ 17 ปีสาวมองออกหน้าต่าง เธอเห็นปีกขวาบนไฟ juliane สิ่งสุดท้ายที่จำได้รู้สึกตัวเอง whirling นั่งกลางเวหา และเชื่อมโยงไปถึงพืชพรรณไม้อ่อนแล้ว เธอสิ้นสุดขึ้นบนพื้นดินสองไมล์จากความล้มเหลว juliane สูญเสียสติ และเธอมาหลายชั่วโมงหลัง strapped ยังคงนั่ง อัศจรรย์ เธอมีชีวิตรอด แต่เธอมี fractured collarbone เธอ gashed แขนขวา และสูญเสียการมองเห็นในตา และการทรมานเธอถูกเริ่มต้นเพียง เธอจะออกค้นหาเครื่องบินและแม่ของเธอ แต่ทั้งหมดที่เธอพบมีที่นั่งว่าง แล้ว ทันใดนั้นเธอเห็นร่างของหญิงสาวสามยังอยู่ในที่นั่งของพวกเขา คนบนเครื่องบินที่ 92, juliane มีผู้รอดชีวิตคนเดียว juliane แล้วได้เดินไปมาจากความล้มเหลว สวมใส่ฉีกเสื้อผ้าและรองเท้าแตะเดียวพยายามที่จะค้นหาความช่วยเหลือ ได้รับยก juliane โดยพ่อแม่ของเธอบนเว็บไซต์เป็นระบบนิเวศในป่า: เธอมี การค้นหาน้ำตามน้ำจนกระทั่งน้ำ เธออาจเจอชาวพื้นเมืองที่สามารถช่วยเธอ ขณะที่เธอเดินฝ่าน้ำป่า เธอสู้ปิด swarms leeches และแมลงไม่ได้ดูแลเมื่อจระเข้ดำในเส้นทางของเธอ เธอใช้ไม้ทำให้เธอไป prodding รูปร่างในน้ำเพื่อป้องกันตัวเองจากรังสีต่อยถึงตาย แม้ มีการบาดเจ็บของเธอ juliane hacked ทางของเธอผ่านป่า เธอมักจะได้ยินเครื่องบินค่าใช้จ่าย แต่เธอมีวิธีให้สัญญาณเหล่านั้น เธอดื่มน้ำ แต่เธอตกตะลึงไปเกินไปกินอะไรเลย ในวันสิบ เธอ stumbled เรือแคนูและฮัท ที่เธอพบชั่วโมงภายหลังคนตัดไม้ชาวเปรู พวกเขาพยายามรักษาบาดเจ็บ hre หนึ่งในพวกเขาใช้เกลือและน้ำมันก๊าดเหมือนแมลงที่ถูกฝังอยู่ในผิวหนังของเธอ juliane นับหนอนสามสิบห้าที่ออกมาจากแขนของเธอคนเดียว วันต่อไปที่เธอถูกนำเดินทางเจ็ดชั่วโมง โดยเรือแจวลงแม่น้ำไป atown ที่นักบินเครื่องบินของเธอกับพ่อของเธอ juliane กู้คืน และไปกลับ germny ที่เธอกลายเป็นที่ธรณีวิทยา ในปี 1998 อายุห้าสิบ เธอกลับมาประเทศเปรูเป็นปรึกษา werner herzog ถ่ายสารคดีเกี่ยวกับการทรมานเธอ ซึ่งถูกเรียกว่าปีกความหวัง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การอยู่รอดในป่า
ในวันคริสต์มาสอีฟปี 1971 เยอรมันวัยรุ่น Juliane Koepcke ได้นั่งติดกับแม่ของเธอใน plane.juuliane จบการศึกษามาจากโรงเรียนมัธยมในลิมา, เปรูและเป็นในทางของเธอไปยังพื้นที่อเมซอนของเปรู มีเธอและแม่ของเธอวางแผนที่จะได้พบกับพ่อของเธอนักชีววิทยา hans koepcke แต่เครื่องบินถูกฟ้าผ่าและเมื่อหญิงสาว 17 ปีมองออกไปนอกหน้าต่างที่เธอเห็นปีกขวาบนกองไฟ Juliane สิ่งสุดท้ายที่จำได้ว่าตัวเองรู้สึกปั่นป่วนในที่นั่งของเธออยู่ในอากาศและจากนั้นเชื่อมโยงไปถึงในพืชผักนุ่ม เธอจบลงบนพื้นดินสองไมล์จากความผิดพลาด Juliane หมดสติและเธอมาเป็นเวลาหลายชั่วโมงต่อมามัดยังคงอยู่ในที่นั่งของเธอ อย่างน่าอัศจรรย์ที่เธอยังมีชีวิตอยู่ แต่เธอก็หักกระดูกไหปลาร้าของเธอแผลแขนข้างขวาของเธอและการสูญเสียการมองเห็นในตาข้างหนึ่ง และความเจ็บปวดของเธอถูกเพียงการเริ่มต้น เธอออกไปหาเครื่องบินและแม่ของเธอ แต่ทุกอย่างที่เธอพบว่ามีที่นั่งว่าง แล้วก็ที่เธอเห็นร่างของหญิงสาวสามยังคงอยู่ในที่นั่งของพวกเขา 92 คนบนเรือเครื่องบิน Juliane เป็นผู้รอดชีวิตคนเดียว Juliane แล้วเดินออกไปจากความผิดพลาดของการสวมใส่เสื้อผ้าฉีกขาดและมีเพียงหนึ่งรองเท้าเพื่อพยายามที่จะหาคนมาช่วย Juliane ได้รับการเลี้ยงดูโดยพ่อแม่ของเธอในเว็บไซต์ของระบบนิเวศในป่า: เธอมีที่จะหาน้ำและทำตามมันล่องในแม่น้ำจนเธออาจจะเจอชาวบ้านที่สามารถช่วยให้เธอ ขณะที่เธอเดินลุยน้ำผ่านน้ำป่าที่เธอต่อสู้กับฝูงแมลงและปลิงไม่ได้ดูแลเมื่อจระเข้พุ่งในเส้นทางของเธอ เธอใช้ไม้เท้าที่จะทำให้เธอไป prodding รูปร่างในน้ำเพื่อป้องกันตัวเองจากรังสีต่อยตาย แม้จะมีการบาดเจ็บของเธอ Juliane hacked ทางของเธอผ่านป่าดงดิบ เธอได้ยินบ่อยเครื่องบินค่าใช้จ่าย แต่เธอก็มีวิธีที่จะส่งสัญญาณให้พวกเขาไม่มี เธอดื่มน้ำ แต่เธอก็ตะลึงเกินไปที่จะกินอะไรเลย ในวันที่สิบเธอสะดุดลงบนเรือแคนูและกระท่อมซึ่งเธอก็พบว่าชั่วโมงต่อมาโดยขุ่นเคืองเปรู พวกเขาพยายามที่จะรักษาอาการบาดเจ็บ hre หนึ่งของพวกเขาใช้เกลือและน้ำมันก๊าดการทำความสะอาดออกแมลงที่ถูกฝังอยู่ในผิวของเธอ Juliane นับสามสิบห้าเวิร์มที่ออกมาจากอ้อมแขนของเธอคนเดียว ในวันรุ่งขึ้นเธอได้รับการดำเนินการเกี่ยวกับการเดินทางเจ็ดชั่วโมงโดยเรือแคนูลงแม่น้ำเพื่อ atown ที่นักบินบินท้องถิ่นของเธอกับพ่อของเธอ Juliane กู้คืนและเดินกลับไปที่ germny ที่เธอกลายเป็นนักสัตววิทยา ในปี 1998 ตอนอายุห้าสิบที่เธอกลับมาเปรูเป็นที่ปรึกษาให้ Werner Herzog ภาพยนตร์สารคดีเกี่ยวกับความเจ็บปวดของเธอซึ่งถูกเรียกว่าปีกแห่งความหวัง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การอยู่รอดในป่า
เมื่อวันคริสต์มาสอีฟปี 1971 , วัยรุ่น koepcke เยอรมันจูเลียนนั่งอยู่ข้างๆแม่ของเธอใน plane.juuliane เพิ่งจบการศึกษาจากโรงเรียนมัธยมในลิมา , เปรู และอยู่บนทางของเธอไปยัง Amazon ภูมิภาคของประเทศเปรู ที่นั่น เธอและแม่ของเธอวางแผนที่จะไปพบกับพ่อของเธอ นักชีววิทยา ฮันส์ koepcke . แต่เครื่องบินถูกฟ้าผ่าและเมื่อหญิงสาววัย 17 ปี มองออกไปที่หน้าต่าง เธอเห็นปีกขวาบนไฟ สิ่งสุดท้ายที่จำได้คือ เขารู้สึกปั่นป่วนในตัวจูเลียน ที่นั่งของเธออยู่กลางอากาศ และลงจอดในพืชที่อ่อนนุ่ม เธอเลิกกับพื้นสองไมล์จากการชน จูเลียนหมดสติ เธอมาหลายชั่วโมงต่อมา ก็อยู่ในที่นั่งของเธอ ชายในฝัน เธอรอดมาได้แต่เธอมีกระดูกไหปลาร้าหักของเธอ , gashed แขนขวาของเธอ และขาดวิสัยทัศน์ ในหนึ่งตา แล้วความเจ็บปวดของเธอเพิ่งเริ่มต้น เธอหาเครื่องบิน และแม่ของเธอ แต่สิ่งที่เธอพบมีที่นั่งว่าง แล้วทันใดนั้น เธอเห็นร่างของหญิงสาวทั้งสามยังคงอยู่ในที่นั่งของพวกเขา ของ 92 คน บนกระดานเครื่องบิน จูเลียนเป็นผู้รอดชีวิตที่โดดเดี่ยว จูเลียนก็เดินออกมาจากตรงนั้นได้สวมเสื้อผ้าขาดและคนที่รองเท้า พยายามหาทางช่วย จูเลียนถูกเลี้ยงดูโดยพ่อแม่ของเธอบนเว็บไซต์ในระบบนิเวศในป่า เธอต้องค้นหาน้ำและตามทางจนถึงแม่น้ำ เธออาจจะเจอคน ที่สามารถช่วยเธอได้ เธอตะลุยผ่านป่าน้ำ เธอสู้กับฝูงแมลงและทากไม่ได้ดูแล เมื่อจระเข้ดำน้ำในเส้นทางของเธอเธอใช้ไม้เท้าเพื่อให้เธอไปกระตุ้นรูปร่างในน้ำ เพื่อปกป้องตัวเองจากต่อยรังสีมรณะ แม้จะมีการบาดเจ็บของเธอ , จูเลียน แฮกทางของเธอผ่านป่าฝน เธอได้ยินบ่อยบินเหนือหัว แต่เธอไม่มีทางที่จะส่งสัญญาน เธอดื่มน้ำ แต่หล่อนก็อึ้งรับประทานเลย ใน สิบวัน เธอสะดุดลงพายเรือแคนูและฮัทที่เธอถูกพบในเวลาต่อมา โดย lumbermen ชาวเปรู พวกเขาพยายามที่จะรักษาอาการบาดเจ็บ " . หนึ่งของพวกเขาที่ใช้เกลือและน้ำมันก๊าดเพื่อกำจัดแมลงที่ถูกฝังอยู่ในผิวหนังของเธอ จูเลียนนับห้าตัวหนอนออกมาจากแขนของเธอคนเดียว วันต่อมา เธอถูกถ่ายในเจ็ดชั่วโมง การเดินทางโดยเรือลงแม่น้ำเพื่อ atown ที่นำร่องบินของเธอกับพ่อของเธอจูเลียนหายและกลับไป germny ที่เธอกลายเป็นนักสัตววิทยา ในปี 1998 ที่อายุสิบห้า เธอกลับมาที่เปรู เป็นที่ปรึกษาของ Werner Herzog ภาพยนตร์สารคดีเกี่ยวกับความเจ็บปวดของเธอซึ่งถูกเรียกปีกแห่งความหวัง