Dialogue authenticates the speaker

Dialogue authenticates the speaker as an individual or a real person rather than the imaginary creation of a story teller. As is the case with stage drama, dialogue serves to tell the story and
expresses feelings and motivations of characters as well. Often with film characterization the audience perceives little or no difference between the character and the actor. Thus, for example:
Humphrey Bogart is Sam Spade; film personality and life personality seem to merge. Perhaps this is the case because the very texture of a performer's voice supplies an element of character.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทสนทนาบุคคลลำโพงเป็นบุคคล หรือบุคคลที่แท้จริงมากกว่าการสร้างจินตภาพของเบิกเรื่อง เป็นกรณีที่ มีละครเวที โต้ทำหน้าที่บอกเรื่องราว และ แสดงความรู้สึกและโต่งตัวอักษรเช่น มักจะ มีการจำแนกภาพยนตร์ ผู้ชมละเว้นน้อย หรือไม่มีความแตกต่างระหว่างตัวละครและนักแสดง ดังนั้น เช่น:Bogart ฟรีย์เป็นแซมสเปด ฟิล์มบุคลิกภาพและบุคลิกภาพในชีวิตดูเหมือนจะ ผสาน อาจเป็นเช่นนี้เนื่องจากพื้นผิวของเสียงที่อัดมากวัสดุองค์ประกอบของอักขระ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ลำโพงสนทนาตรวจสอบเป็นรายบุคคลหรือเป็นคนจริงมากกว่าการสร้างจินตภาพของหมอดูเรื่องราว
เป็นกรณีที่มีการแสดงละครเวทีการเจรจาทำหน้าที่ในการบอกเล่าเรื่องราวและเป็นการแสดงออกถึงความรู้สึกและแรงจูงใจของตัวละครได้เป็นอย่างดี มักจะมีตัวละครภาพยนตร์ที่ผู้ชมรับรู้ที่แตกต่างกันเพียงเล็กน้อยหรือไม่มีระหว่างตัวละครและนักแสดง ดังนั้นสำหรับตัวอย่างเช่น:
ฮัมฟรีย์โบการ์ตเป็นแซมจอบ; บุคลิกภาพภาพยนตร์และบุคลิกภาพชีวิตดูเหมือนจะผสาน บางทีนี่อาจเป็นกรณีเพราะเนื้อมากของวัสดุเสียงของนักแสดงองค์ประกอบของอักขระ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เช่นเดียวกับลำโพงสนทนาเป็นบุคคลหรือบุคคลจริงมากกว่าการสร้างจินตภาพของเรื่องราว เทลเลอร์ เป็นกรณีกับละครเวที การทำหน้าที่ในการบอกเรื่องราว และความรู้สึกและแรงจูงใจของตัวละคร
แสดงเช่นกัน มักจะมีลักษณะภาพยนตร์ที่ผู้ชมรับรู้น้อย หรือ ไม่มีความแตกต่างระหว่างตัวละครและนักแสดง ดังนั้นตัวอย่างเช่น :
ฮัมฟรีย์ โบการ์ต แซม สเปด บุคลิกภาพภาพยนตร์และบุคลิกภาพชีวิตดูเหมือนจะผสาน บางทีอาจเป็นกรณีนี้เพราะเนื้อมาก เสียงของนักแสดงวัสดุองค์ประกอบของตัวอักษร