Persson and Tabellini (2002) divide

Persson and Tabellini (2002) divide electoral rules and political regimes into two
types: majoritarian versus proportional electoral systems; and presidential versus
parliamentary regimes. They focus on the individual incentives of politicians as the
link between formal political institutions and political behaviour. They argue that in
single-member district electoral systems, politicians in a political party must focus
on maximizing the number of districts they win; this means focusing on policies
targeted to voters in a particular district, such as employees of a particular company
that might be given a government contract, or other types of ‘‘pork barrel’’ policies.
Lowi has referred to these policies as ‘‘distributive’’ (1964, 1972). Under proportional
representation, by contrast, politicians need to maximize votes and not districts; for
this purpose, redistributive policies that appeal to broad strata of voters, such as
national health insurance or public pension plans, are better.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Persson และ Tabellini (2002) แบ่งกฎเลือกตั้งและระบอบการเมืองสองชนิด: majoritarian เมื่อเทียบกับระบบเลือกตั้งตามสัดส่วน และเมื่อเทียบกับประธานาธิบดีระบอบรัฐสภา พวกเขาเน้นที่สิ่งจูงใจแต่ละคนของนักการเมืองเป็นการเชื่อมโยงระหว่างสถาบันทางการเมืองและพฤติกรรมทางการเมือง พวกเขายืนยันว่า ในระบบเลือกตั้งเขตเดียวสมาชิก นักการเมืองในพรรคต้องโฟกัสในการเพิ่มจำนวนของพวกเขาชนะ หมายถึง การมุ่งเน้นนโยบายผู้ลงคะแนนในเขตเฉพาะ เช่นพนักงานของบริษัทหนึ่ง ๆที่อาจได้รับสัญญารัฐบาล หรือชนิดอื่น ๆ ของ ''หมูกระบอก ''Lowi ได้เรียกว่านโยบายเหล่านี้เป็น ''แจกแจง '' (1964, 1972) ภายใต้สัดส่วนแสดง โดยคมชัด นักการเมืองต้องโหวตและไม่เขต สำหรับวัตถุประสงค์นี้ นโยบาย redistributive ที่ดึงดูดชั้นดีของผู้ลงคะแนน เช่นประกันสุขภาพแห่งชาติหรือแผนการบำนาญสาธารณะ จะดีกว่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เพอร์สันและ Tabellini (2002)
แบ่งกฎเลือกตั้งและระบอบการปกครองทางการเมืองออกเป็นสองประเภทคือmajoritarian เมื่อเทียบกับระบบการเลือกตั้งสัดส่วน;
และประธานาธิบดีเมื่อเทียบกับระบอบรัฐสภา
พวกเขามุ่งเน้นไปที่แรงจูงใจของแต่ละบุคคลของนักการเมืองเป็นความเชื่อมโยงระหว่างสถาบันทางการเมืองที่เป็นทางการและพฤติกรรมทางการเมือง พวกเขาเชื่อว่าในอำเภอเดียวของสมาชิกระบบการเลือกตั้งนักการเมืองในพรรคการเมืองจะต้องมุ่งเน้นการเพิ่มจำนวนของพวกเขาชนะหัวเมือง; นี้หมายถึงการมุ่งเน้นไปที่นโยบายกำหนดเป้าหมายไปยังผู้มีสิทธิเลือกตั้งในเขตพื้นที่โดยเฉพาะอย่างยิ่งเช่นพนักงานของ บริษัท โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่อาจจะได้รับสัญญาของรัฐบาลหรือชนิดอื่นๆ ของ '' หมูบาร์เรล '' นโยบาย. Lowi ได้เรียกว่านโยบายเหล่านี้เป็น '' จำหน่าย '' (1964, 1972) ภายใต้สัดส่วนตัวแทนตรงกันข้ามนักการเมืองต้องเพิ่มคะแนนและเขตไม่ สำหรับวัตถุประสงค์นี้นโยบาย redistributive ที่สนใจชั้นในวงกว้างของผู้มีสิทธิเลือกตั้งเช่นการประกันสุขภาพแห่งชาติหรือกองทุนบำเหน็จบำนาญของประชาชนจะดีกว่า