minutes past nine, so anyone who ca

minutes past nine, so anyone who can prove that he or she has remained in this room during all that time should have no worry.'
He looked around inquiringly.
`We've all been out of the room,' Miss Wicks announced for the company. `That is unfortunate,' murmured Penbury.
`But so have you!' exclaimed Monty, with nervous aggression.
`Yes -so I have,' replied Penbury. `Then let me give my alibi first. At twenty minutes to eight I followed Wainwright up to the second floor. Before going into his room he made an odd remark which - in the circumstances -is worth repeating. "There's somebody in this house who doesn't like me very much," he said. "Only one?" I answered. "You're luckier than I am." Then he went into his room, and that was the last time I saw him alive. I went into my room. I took two aspirin tablets. I went into the bathroom to wash them down with a drink of water. By the way, my water-bottle again needs filling, Mrs Mayton. Then as my head was still bad, I thought a stroll would be a good idea, and I went out. I kept out till approximately - nine o'clock. Then I came back. The door you heard closing, Mrs Mayton, was not Wainwright going out. It was me coming in.' `Wait a moment!' ejaculated Bella.
`Yes?' `How did you know Mrs Mayton heard the front door close? You weren't here!' Penbury regarded her with interest and respect. `Intelligent,' he murmured.
`Now, then, don't take too long thinking of an answer!' glared Mr Calthrop.
`I don't need any time at all to think of an answer,' retorted Penbury. `I know because I listened outside the door. But may I finish my statement in my own way? Thank you! As I say, I came back. I went up to my room.' He paused. `On the floor I found a handkerchief. It wasn't mine. It hadn't been there when I left. I wondered whether it was Wainwright's -whether he'd been poking around. I went into his room to ask if the handkerchief was his. I found him lying on the ground near his bed. Dressed, of course. On his back. Head towards the window, one arm stretched towards the fireplace. Stabbed through the heart. But no sign of what he'd been stabbed with . . . It looks to me a small wound, but deep. It found the spot all right . . . The window was closed and fastened. Whoever did it entered through the door. I left the room and locked the door. I knew no one should go in again till the police and police doctor turned up. I decided to make sure that no one did. I came down. The telephone, as you know, is in the dining-room. Most inconvenient. It should be in the hall. Passing the drawing-room door I listened, to hear what you all were talking about. Then I went into the dining-room and telephoned the police. And then I joined you.'
Flushed and emotional, Mrs Mayton challenged him.
`Why did you sit here for three minutes without telling us?' she demanded.
`I was watching you,' answered Penbury, coolly.
`Well, I call that a rotten alibi!' exclaimed Mr Calthrop. `Who's to prove you were out all that time?'

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นาทีที่ผ่านมาเก้า ดังนั้นใครก็ตามที่สามารถพิสูจน์ว่า เขาหรือเธอยังคงอยู่ในห้องนี้ในช่วงเวลาที่ ควรมีไม่ต้องกังวล.' เขามองไปรอบ ๆ inquiringly 'ทั้งหมดได้ออกไปจากห้อง นางสาวสารประกอบประกาศของบริษัท 'ที่จะโชคร้าย murmured Penbury 'แต่คุณได้ ' exclaimed Monty กับความก้าวร้าวประสาท 'ใช่ - เพื่อให้มี ตอบว่า Penbury ' แล้ว ให้ฉันให้ฉันเอลิบิครั้งแรก ที่ยี่สิบนาที ผมแปดตามเวนไรท์ถึงชั้นสอง ก่อนที่จะเข้าห้องของเขา ที่เขาทำเป็นคี่หมายเหตุที่ - ในกรณี-คุ้มค่าซ้ำ "ไม่มีใครในบ้านนี้ที่ไม่ชอบฉันมาก เขากล่าวว่า "เดียวเท่านั้น" ผมตอบ "คุณกำลัง luckier กว่าผม" จากนั้น เขาเข้าไปในห้องของเขา และที่ครั้งสุดท้ายที่ผมเห็นเขามีชีวิตอยู่ ผมเข้าไปในห้องของฉัน ผมเอาสองแอสไพรินเม็ด ผมเข้าห้องน้ำเพื่อล้างพวกเขาลง ด้วยการดื่มน้ำ โดยวิธีการ ขวดน้ำของฉันอีกครั้งต้องเติม นาง Mayton แล้ว เป็นหัวของฉันยังคงไม่ดี ฉันคิดว่า การเดินจะเป็นความคิดดี และออกไป ผมเก็บไว้ออกจนถึงประมาณ - เก้าโมง แล้วก็ ประตูที่คุณได้ยินปิด นาง Mayton ไม่เวนไรท์ออกไป ก็ฉันมาค่ะ ' 'รอสักครู่ ' ejaculated เบล 'ใช่หรือไม่' ' คุณรู้จักนาง Mayton ยินประตูปิด คุณไม่ได้นี่!' Penbury ว่าเธอ มีความสนใจและความเคารพ อัจฉริยะ เขา murmured 'ตอนนี้ แล้ว อย่าคิดนานเกินไปมี ' glared นาย Calthrop 'ฉันไม่ต้องการเวลาที่จะคิดว่า คำตอบ โต้ว่า Penbury ' ฉันรู้ เพราะฉันฟังนอกประตู แต่อาจเสร็จสิ้นคำในแบบของตัวเอง ขอบคุณ! ขณะที่ผมพูด ก็ ผมขึ้นไปที่ห้องของฉัน.' เขาหยุดชั่วคราว ' ชั้น พบผ้าเช็ดหน้า มันไม่ได้ระเบิด มันไม่ได้มีเมื่อฉันออก ผมสงสัยว่า มันเป็นเวนไรท์ของ - ว่าเขาได้รับ poking รอบ ผมเข้าไปในห้องของเขาถามว่า ผ้าเช็ดหน้าถูกเขา พบเขานอนอยู่บนพื้นดินใกล้เตียงของเขา แต่งตัว หลักสูตร บนหลังของเขา มุ่งหน้าไปหน้าต่าง แขนข้างหนึ่งเหยียดไปทางเตาผิง แทงผ่านใจกลาง แต่ไม่มีสัญญาณของสิ่งที่เขาต้องการถูกแทงด้วย... มันดูฉันเล็กแต่ลึก แผล มันพบจุดสงวน... หน้าต่างถูกปิด และยึด ใครไม่ได้ป้อนผ่านประตู ผมปล่อยห้อง และล็อคประตู ฉันรู้ว่า ไม่มีใครเข้าไปอีกจนถึงตำรวจ และตำรวจแพทย์เปิดแล้ว ผมตัดสินใจให้แน่ใจว่า ไม่มีใครไม่ได้ ผมมาลง โทรศัพท์ คุณรู้ว่า ที่อยู่ในห้อง สะดวกมากที่สุด มันควรจะเป็นในห้องโถง ผ่านประตูห้องวาดภาพฉันฟัง ได้ยินสิ่งที่คุณกำลังพูดถึง ผมเข้าไปในห้อง แล้วก็ตำรวจ แล้ว ผมเข้าร่วมคุณ.' ท่วม และอารมณ์ นาง Mayton ท้าทายเขา เธอเรียกร้อง 'ทำไมไม่ได้นั่งนี่สามนาทีโดยไม่บอกเราบ้าง' 'ลูกดูคุณ ตอบ Penbury เฉย 'ดี ฉันเรียกที่มีเอลิบิเน่า ' exclaimed นาย Calthrop 'ผู้ที่จะพิสูจน์ว่า คุณมีเวลาที่'

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นาทีที่ผ่านมาเก้าเพื่อให้ทุกคนที่สามารถพิสูจน์ได้ว่าเขาหรือเธอได้ที่ยังคงอยู่ในห้องนี้ในช่วงเวลานั้นควรจะมีไม่ต้องกังวล. '
เขามองไปรอบ ๆ อย่างไตร่ถาม `เราได้รับทั้งหมดออกไปจากห้อง 'นางสาวหมองประกาศสำหรับ บริษัท `นั่นคือโชคร้าย 'บ่นอยู่ Penbury ` แต่เพื่อให้มีคุณ! ' มอนตี้อุทานด้วยความก้าวร้าวประสาท.
`ใช่งั้นฉันมี 'ตอบ Penbury `แล้วให้ฉันให้แก้ตัวครั้งแรกของฉัน ที่ 07:40 ผมทำตามโควต้าขึ้นไปที่ชั้นสอง ก่อนที่จะเข้ามาในห้องของเขาที่เขาทำหมายเหตุแปลกที่ - ในสถานการณ์ -is มูลค่าการทำซ้ำ "มีใครบางคนในบ้านนี้ที่ไม่ชอบผมมาก" เขากล่าวว่า "เพียงคนเดียว?" ฉันตอบ. "คุณโชคดีกว่าผม." แล้วเขาก็เดินเข้ามาในห้องของเขาและนั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมเห็นเขามีชีวิตอยู่ ฉันเดินเข้าไปในห้องของฉัน ผมเอาสองเม็ดยาแอสไพริน ฉันเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อล้างพวกเขาลงกับดื่มน้ำ โดยทางน้ำขวดของฉันอีกครั้งต้องการเติมนาง Mayton แล้วเป็นหัวของฉันก็ยังคงไม่ดีผมคิดว่าการเดินเล่นจะเป็นความคิดที่ดีและผมก็ออกไป ผมเก็บไว้จนถึงประมาณ - 09:00 แล้วฉันจะกลับมา ประตูปิดคุณเคยได้ยินนาง Mayton ไม่ได้เวนไรท์ออกไป มันเป็นฉันมา. `รอสักครู่! หลั่งออกมาเบลล่า.
`ใช่? `คุณไม่ทราบได้อย่างไรนาง Mayton ได้ยินเสียงปิดประตูด้านหน้า? คุณไม่ได้ที่นี่! Penbury ถือได้ว่าเธอมีความสนใจและให้ความเคารพ `อัจฉริยะ" เขาพากันบ่น `ตอนนี้แล้วไม่ได้ใช้ความคิดนานเกินไปของคำตอบ! จ้องนาย Calthrop.
`ฉันไม่จำเป็นต้องตลอดเวลาที่ทุกคนจะคิดว่าคำตอบ 'โต้ Penbury `ฉันรู้เพราะผมฟังนอกประตู แต่ผมอาจจะเสร็จสิ้นคำสั่งของฉันในทางของตัวเอง? ขอขอบคุณ! ขณะที่ผมพูดว่าผมกลับมา ฉันเดินขึ้นไปที่ห้องของฉัน. เขาหยุด `บนชั้นที่ผมพบผ้าเช็ดหน้า มันก็ไม่ระเบิด มันไม่ได้อยู่ที่นั่นเมื่อผมออกจาก ฉันสงสัยไม่ว่าจะเป็น -whether โควต้าเขาต้องการรับ poking รอบ ฉันเดินเข้าไปในห้องของเขาจะถามว่าผ้าเช็ดหน้าของเขาคือ ผมพบว่าเขานอนอยู่บนพื้นใกล้เตียงของเขา แต่งตัวของหลักสูตร บนหลังของเขา. มุ่งหน้าไปทางหน้าต่างที่แขนข้างหนึ่งเหยียดต่อเตาผิง แทงทะลุหัวใจ แต่หมายของสิ่งที่เขาต้องการได้รับการแทงที่ไม่มีการ . . ดูเหมือนผมเป็นแผลขนาดเล็ก แต่ลึก พบจุดที่ถูกต้องทั้งหมด . . หน้าต่างถูกปิดและยึด ใครก็ตามที่ไม่ได้เดินผ่านประตู ผมออกจากห้องและล็อคประตู ผมรู้ว่าไม่มีใครควรจะไปอีกครั้งจนเจ้าหน้าที่ตำรวจและตำรวจแพทย์เปิดขึ้น ฉันตัดสินใจที่จะให้แน่ใจว่าไม่มีใครทำ ผมลงมา โทรศัพท์ที่คุณรู้ว่าอยู่ในห้องรับประทานอาหาร ไม่สะดวกมากที่สุด มันควรจะเป็นในห้องโถง ผ่านประตูวาดภาพห้องผมฟังจะได้ยินสิ่งที่คุณทุกคนได้พูดคุยเกี่ยวกับ จากนั้นผมก็เดินเข้าไปในห้องรับประทานอาหารและโทรศัพท์ตำรวจ และจากนั้นผมได้เข้าร่วมคุณ.
ล้างและอารมณ์นาง Mayton ท้าทายเขา.
`คุณไม่นั่งทำไมที่นี่สำหรับสามนาทีโดยไม่บอกเรา? ' เธอเรียกร้อง.
`ผมดูคุณ 'ตอบ Penbury, เฉย.
` ดีที่ผมเรียกว่าแก้ตัวเน่า! อุทานนาย Calthrop `ใครจะพิสูจน์ว่าคุณมีออกมาตลอดเวลาที่? '