I almost stopped reading it when I

I almost stopped reading it when I got to the chapters purporting that hormones and neurotransmitters drive our daily lives in and out of our workplaces. We don't need to include dopamine in a discussion of the perils and unsustainability of instant gratification--much less make it the main topic. Short-term gains are just that: short term. Having the larger, more satisfying rewards requires that we rise above instant gratification to play the bigger game. Sure, the body produces various substances which, like any drug, have certain effects on the body and can influence a person in sometimes dramatic ways. But this book was supposed to be about LEADERS AND LEADERSHIP. Instead it was a dissatisfying read about how most of us are at the mercy of our work environments and our physiology. I even found that the idea that we should seek and create environments that coax our bodies to secrete Oxytocin, a more stable and long-term "feel good" hormone, is a decidedly Un-Leader-like proposition. Effective leaders provide a purpose and an opportunity for team members to contribute in a way that transcends environmental factors and mere physiology. Long on biochemical theory and short on inspiring principles and solutions, this book is not about leadership. It's a lament about neurochemicals and hormones.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมเกือบจะหยุดอ่านเมื่อผมได้รับบท purporting ไดรฟ์นั้นฮอร์โมนและ neurotransmitters ชีวิตประจำวันและออกของเราทำงาน เราไม่จำเป็นต้องมีโดปามีนในการสนทนาภัย และ unsustainability ทันทีพึงพอใจ - น้อยมากทำให้หัวข้อหลัก กำไรระยะสั้นมีเพียงว่า: ระยะสั้น มีรางวัลใหญ่ ความพึงพอใจมากต้องการให้เราขึ้นข้างบนทันทีพึงพอใจในการเล่นเกมใหญ่ แน่นอน ร่างกายผลิตสารต่าง ๆ ที่ เช่นยาเสพติดใด ๆ มีผลบางอย่างในร่างกาย และสามารถมีอิทธิพลต่อบุคคลในลักษณะบางอย่าง แต่หนังสือเล่มนี้ควรจะเกี่ยวกับผู้นำและภาวะผู้นำ แต่ ก็อ่าน dissatisfying เกี่ยวกับวิธีของเราเป็นที่เมตตาของสภาพแวดล้อมการทำงานของเราและของเราสาขาสรีรวิทยา แม้พบว่าความคิดว่า เราควรแสวงหา และสร้างสภาพแวดล้อมที่ร่างกายเราให้หลั่ง Oxytocin ความมีเสถียรภาพมากขึ้น และระยะยาว "รู้สึกดี" ฮอร์โมน coax ยังเด็ดเหมือนสหประชาชาตินำเสนอ ผู้นำให้วัตถุประสงค์และโอกาสสำหรับสมาชิกในทีมมีส่วนร่วมในลักษณะที่กับปัจจัยสิ่งแวดล้อมและสาขาสรีรวิทยาเพียง อยู่ทฤษฎีชีวเคมีและสั้นแรงบันดาลใจหลักและโซลูชั่น หนังสือเล่มนี้ไม่ได้เกี่ยวกับความเป็นผู้นำ โศกเศร้าเกี่ยวกับ neurochemicals และฮอร์โมนได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันเกือบจะหยุดอ่านมันเมื่อฉันได้บทที่อ้างว่าฮอร์โมนและสารสื่อประสาทขับรถในชีวิตประจำวันของเราทั้งในและนอกสถานที่ทำงานของเรา เราไม่จำเป็นที่จะรวม dopamine ในการอภิปรายของอันตรายและไม่ยั่งยืนของความพึงพอใจทันที - มากน้อยทำให้มันเป็นหัวข้อหลัก กำไรระยะสั้นเป็นเพียงที่: สั้น มีขนาดใหญ่กว่าผลตอบแทนที่น่าพอใจมากขึ้นว่าเราต้องเพิ่มขึ้นเหนือความพึงพอใจทันทีการเล่นเกมที่ใหญ่กว่า แน่นอนว่าร่างกายผลิตสารต่างๆที่เหมือนยาเสพติดใด ๆ ที่มีผลกระทบบางอย่างในร่างกายและจะมีผลต่อคนที่อยู่ในรูปแบบที่น่าทึ่งบางครั้ง แต่หนังสือเล่มนี้ควรจะเป็นเกี่ยวกับผู้นำและความเป็นผู้นำ แต่มันก็อ่านไม่พอใจเกี่ยวกับวิธีการส่วนใหญ่ของเราอยู่ที่ความเมตตาของสภาพแวดล้อมการทำงานของเราและสรีรวิทยาของเรา ฉันยังพบว่าความคิดที่ว่าเราควรจะแสวงหาและสร้างสภาพแวดล้อมที่เกลี้ยกล่อมร่างกายของเราหลั่งอุ้ง, มีเสถียรภาพมากขึ้นและระยะยาว "รู้สึกดี" ฮอร์โมนเป็นเรื่องเด็ด Un-ผู้นำเหมือน ผู้นำที่มีประสิทธิภาพให้วัตถุประสงค์และเปิดโอกาสให้สมาชิกในทีมมีส่วนร่วมในทางที่ฟันฝ่าปัจจัยด้านสิ่งแวดล้อมและสรีรวิทยาเพียง ยาวในทฤษฎีทางชีวเคมีและระยะสั้นอยู่บนหลักการสร้างแรงบันดาลใจและการแก้ปัญหาหนังสือเล่มนี้ไม่ได้เกี่ยวกับความเป็นผู้นำ มันเป็นความเสียใจเกี่ยวกับ neurochemicals และฮอร์โมน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันเกือบจะหยุดอ่านมันเมื่อฉันได้บท purporting ที่ฮอร์โมน และสารสื่อประสาททำให้ชีวิตประจำวันของเราในและนอกสถานที่ทำงานของเรา เราไม่ต้องรวมการอภิปรายของ dopamine และภัย unsustainability ความพึงพอใจทันที -- มากน้อยให้หัวข้อหลัก กำไรระยะสั้นเป็นเพียงที่ : ระยะสั้น มีขนาดใหญ่รางวัลที่น่าพอใจมากขึ้น ต้องการให้เราอยู่เหนือ gratification ทันทีเพื่อเล่นเกมใหญ่ ว่า ร่างกายผลิตสารต่าง ๆซึ่ง เช่นเดียวกับยาเสพติดใด ๆ มีลักษณะพิเศษบางอย่างในร่างกาย และสามารถมีอิทธิพลต่อบุคคลในบางครั้งละครทาง แต่หนังสือเล่มนี้ น่าจะเกี่ยวกับผู้นำและภาวะผู้นำแทนที่จะเป็น dissatisfying อ่านเกี่ยวกับวิธีการที่คนส่วนใหญ่ ที่ความเมตตาของสภาพแวดล้อมการทำงานของเราและสรีรวิทยาของเรา ฉันได้พบว่า ความคิดที่ว่าเราควรจะแสวงหาและสร้างสภาพแวดล้อมที่ทำให้ร่างกายของเราหลั่งฮอร์โมนออกซิโตซิน เป็นมีเสถียรภาพมากขึ้นและระยะยาว " รู้สึกดี " ฮอร์โมน เป็นเด็ดและผู้นำเช่นข้อเสนอผู้นำที่มีประสิทธิภาพให้วัตถุประสงค์และโอกาสสำหรับสมาชิกของทีมที่จะมีส่วนร่วมในทางที่ transcends ปัจจัยสิ่งแวดล้อมและสรีรวิทยาทั่วไป ในทฤษฎีชีวเคมี และขาดหลักการสร้างแรงบันดาลใจและโซลูชั่น หนังสือเล่มนี้ไม่ได้เกี่ยวกับภาวะผู้นำ มันคร่ำครวญกับ neurochemicals และฮอร์โมน