Why doesn't Leoníd come? Oh, if onl

Why doesn't Leoníd come? Oh, if only I knew whether the property's sold or not! It seems such an impossible disaster, that I don't know what to think. . . . I'm bewildered . . . I shall burst out screaming, I shall do something idiotic. Save me, Peter; say something to me, say something. You can see what's truth and untruth, but I seem to have lost the power of vision; I see nothing. You settle every important question so boldly; but tell me, Peter, isn't that because you're young, because you have never solved any question of your own as yet by suffering? You look boldly ahead; isn't it only that you don't see or divine anything terrible in the future; because life is still hidden from your young eyes? You are bolder, honester, deeper than we are, but reflect, show me just a finger's breadth of consideration, take pity on me. Don't you see? I was born here, my father and mother lived here, and my grandfather; I loved this house; without the cherry orchard my life has no meaning for me, and if it must be sold, then for heaven's sake sell me too! My little boy was drowned here. Be gentle with me, dear, kind Peter. I am so wretched today, you can't imagine! All this noise jars on me, my heart jumps at every sound. I tremble all over; but I can't shut myself up; I am afraid of the silence when I'm alone. Don't be hard on me, Peter; I love you like a son. I would gladly let Anya marry you, I swear it; but you must work, Peter; you must get your degree. You do nothing; Fate tosses you about from place to place; and that's not right. It's true what I say, isn't it? And you must do something to your beard to make it grow better. I can't help laughing at you. [Showing him a telegraph] It's a telegram from Paris. I get them every day. One came yesterday, another today. That savage is ill again; he's in a bad way. . . . He asks me to forgive him, he begs me to come; and I really ought to go to Paris and be with him. You look at me sternly; but what am I to do, Peter? What am I to do? He's ill, he's lonely, he's unhappy. Who is to look after him? Who is to keep him from doing stupid things? Who is to give him his medicine when it's time? After all, why should I be ashamed to say it? I love him, that's plain. I love him, I love him. . . . My love is like a stone tied round my neck; it's dragging me down to the bottom; but I love my stone. I can't live without it. Don't think ill of me, Peter; don't say anything! Don't say anything!

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทำไมไม่ Leoníd มา โอ้ ถ้าเพียงแต่ฉันรู้ ว่านี่ของขาย หรือไม่ เหมือนเช่นภัยพิบัติเป็นไปไม่ได้ ฉันไม่รู้ว่าจะคิด... ฉันสับสน... ฉันจะระเบิดออกกรีดร้อง ฉันจะทำสิ่งที่ idiotic บันทึกฉัน ปีเตอร์ พูดอะไรบางอย่างกับฉัน พูดอะไรบางอย่าง คุณจะเห็นอะไรเป็นความจริงและไม่จริง แต่ฉันดูเหมือนจะได้สูญเสียอำนาจของวิสัยทัศน์ เห็นถึงอะไร คุณชำระทุกคำถามที่สำคัญอย่างกล้าหาญ แต่บอกฉัน ปีเตอร์ ไม่มีควบคุมที่คุณหนุ่ม เนื่องจากคุณไม่ได้แก้ไขใด ๆ คำถามของคุณเองเป็นโดยความทุกข์ คุณดูอย่างกล้าหาญล่วงหน้า ไม่ได้เท่าที่คุณไม่เห็น หรือพระอะไรน่ากลัวในอนาคต เนื่องจากชีวิตยังคงซ่อนอยู่จากตาหนุ่ม คุณมี bolder, honester ลึกซึ้งยิ่งกว่าเราได้ แต่ สะท้อน แสดงเพียงนิ้วความกว้างของการพิจารณา นำสงสารฉัน คุณไม่เห็นหรือไม่ ผมเกิดที่นี่ พ่อและแม่ของฉันอาศัยอยู่ที่นี่ และปู่ของฉัน ฉันรักบ้านนี้ โดยไม่สวนเชอร์รี่ ชีวิตมีไม่มีความหมายสำหรับฉัน และถ้าต้องขายมัน แล้วในสวรรค์ของสาเกขายฉันเกินไป เด็กน้อยของฉันถูกจมที่นี่ จะอ่อนโยนกับฉัน รัก ชนิดปีเตอร์ ฉันจึง wretched วันนี้ คุณไม่สามารถจินตนาการ เสียงนี้ไหฉัน หัวใจของฉันกระโดดที่ทุกเสียง ผมสั่นเครือทั้งหมดกว่า แต่ฉันไม่สามารถปิดตัวเองค่า ฉันกลัวความเงียบเมื่ออยู่คนเดียว ไม่ต้องกดฉัน ปีเตอร์ ฉันรักคุณเหมือนลูก ฉันยินดีจะให้แต่งงานกับคุณ Anya ฉันสาบานนั้น แต่คุณต้องทำ งาน ปีเตอร์ คุณต้องได้รับปริญญาของคุณ คุณทำอะไร Tosses ชะตาคุณเกี่ยวกับสถานที่ทำ และไม่ถูกต้อง มันเป็นความจริงสิ่งที่ฉันพูด ไม่มัน และคุณต้องทำให้เคราของคุณเพื่อให้มันเติบโตดี ฉันไม่สามารถช่วยหัวเราะที่คุณ [แสดงเขาโทรเลขเป็น] โทรเลขจากปารีสได้ ฉันให้พวกเขาทุกวัน หนึ่งมาเมื่อวานนี้ อีกวันนี้ Savage ที่จะป่วยอีก เขาเป็นวิธีดี... เขาถามฉันยกโทษให้เขา เขารู้สึกฉันมา และฉันควรจะไปปารีส และอยู่กับเขาจริง ๆ คุณดูที sternly แต่ว่าฉันต้อง ปีเตอร์ อะไรฉันจะทำอย่างไร กำลังป่วย เขาจะโดดเดี่ยว เขามีความสุข ที่จะดูแลเขาหรือไม่ ที่จะให้เขาทำสิ่งที่โง่ ที่จะให้เขายาของเขาเมื่อถึงเวลา หลังจากที่ทุก ทำไมฉันควรละอายที่จะพูดว่า ฉันรักเขา ที่เป็นธรรมดา ฉันรักเขา รักเขา... ความรักของฉันเป็นเหมือนหินผูกรอบคอของฉัน มันจะลากฉันลงไปด้านล่าง แต่รักของฉันหิน ฉันไม่สามารถอยู่โดยไม่ได้ ไม่คิดว่า ป่วยของฉัน ปีเตอร์ ไม่พูดอะไร ไม่พูดอะไร

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทำไมไม่ Leonid มา? โอ้ถ้าเพียง แต่ผมรู้ว่าไม่ว่าจะเป็นสถานที่ให้บริการของขายหรือไม่! ดูเหมือนว่าภัยพิบัติดังกล่าวเป็นไปไม่ได้ที่ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่คิด . . . ฉันสับสน . . ฉันจะระเบิดออกมากรีดร้องฉันจะทำอะไรงี่เง่า ช่วยฉันปีเตอร์; พูดอะไรบางอย่างให้ฉันพูดอะไรบางอย่าง คุณสามารถมองเห็นสิ่งที่เป็นความจริงและไม่จริง แต่ฉันดูเหมือนจะมีการสูญเสียอำนาจของวิสัยทัศน์; ผมเห็นอะไร คุณชำระทุกคำถามที่สำคัญเพื่อให้กล้าหาญ; แต่บอกปีเตอร์ไม่ได้ว่าเป็นเพราะคุณสาวเพราะคุณไม่เคยได้รับการแก้ไขคำถามของคุณเองใด ๆ ที่ยังทุกข์ทรมานโดย? คุณมองไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญ; ไม่ได้เพียง แต่ที่คุณไม่เห็นหรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่น่ากลัวในอนาคต เพราะชีวิตยังคงซ่อนจากสายตาของหนุ่มสาวของคุณ? คุณมีความโดดเด่นยิ่งขึ้น honester ลึกเกินกว่าที่เรามี แต่สะท้อนแสดงให้ฉันเพียงแค่ความกว้างของนิ้วมือข​​องการพิจารณาจะสงสารฉัน คุณไม่เห็น? ผมเกิดที่นี่พ่อและแม่ของฉันอาศัยอยู่ที่นี่และคุณปู่ของฉัน; ฉันรักบ้านนี้ โดยเชอร์รี่ออชาร์ดชีวิตของฉันไม่มีความหมายสำหรับฉันและถ้ามันจะต้องขายแล้วสำหรับประโยชน์ของสวรรค์ขายผมเกินไป! เด็กชายตัวเล็ก ๆ ของฉันถูกจมน้ำที่นี่ จะอ่อนโยนกับฉันที่รักชนิดที่ปีเตอร์ ผมอนาถดังนั้นวันนี้คุณไม่สามารถจินตนาการ! ทั้งหมดนี้ไหเสียงกับฉันหัวใจของฉันกระโดดในทุกเสียง ฉันสั่นไปทั่ว; แต่ฉันไม่สามารถปิดตัวเองขึ้น; ฉันกลัวของความเงียบเมื่อฉันอยู่คนเดียว ไม่ได้เป็นเรื่องยากกับฉันปีเตอร์; ฉันรักคุณเหมือนลูกชาย ฉันยินดีที่จะให้ย่าแต่งงานกับคุณฉันสาบานมัน แต่คุณจะต้องทำงานปีเตอร์; คุณต้องได้รับปริญญาของคุณ คุณทำอะไร; ชะตากรรมของคุณเกี่ยวกับการโยนจากสถานที่ที่; และที่ไม่ถูกต้อง มันเป็นความจริงสิ่งที่ฉันพูดไม่ได้หรือไม่ และคุณจะต้องทำอะไรบางอย่างเพื่อให้เคราของคุณเพื่อให้มันเจริญเติบโตที่ดีขึ้น ฉันไม่สามารถช่วยหัวเราะที่คุณ [แสดงเขาโทรเลข] มันเป็นโทรเลขจากปารีส ฉันจะได้รับพวกเขาทุกวัน ใครมาเมื่อวานวันนี้อีก ป่าเถื่อนที่ไม่ดีอีก เขาอยู่ในทางที่ไม่ดี . . . เขาถามฉันที่จะให้อภัยเขาขอร้องให้ผมมา และผมควรจะไปที่กรุงปารีสและอยู่กับเขา คุณมองมาที่ฉันอย่างโหดเหี้ยม; แต่สิ่งที่ฉันจะทำปีเตอร์? สิ่งที่ฉันจะทำอย่างไร? เขาป่วยเขาเหงาเขาไม่มีความสุข ผู้ที่จะมองตามหลังเขา? ผู้ที่จะให้เขาจากการทำสิ่งที่โง่? ผู้ที่จะให้เขายาของเขาเมื่อถึงเวลาที่? หลังจากที่ทุกเหตุผลที่ผมควรจะละอายใจที่จะบอกว่ามันได้หรือไม่ ฉันรักเขาว่าเป็นธรรมดา ฉันรักเขาฉันรักเขา . . . ความรักของฉันเป็นเหมือนก้อนหินผูกรอบคอของฉัน; มันลากฉันลงไปด้านล่าง; แต่ฉันรักหินของฉัน ฉันไม่สามารถอยู่ได้โดยปราศจากมัน อย่าคิดว่าไม่ดีของฉันปีเตอร์; จะไม่พูดอะไร! อย่าพูดอะไร!

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทำไมไม่ลีออนí d มา โอ้ ถ้าเพียงแต่ผมรู้ ว่า คุณสมบัติของการขายหรือไม่ ดูเหมือนว่าจะเป็นไปไม่ได้ ภัยพิบัติ ที่ฉันไม่รู้จะคิดอะไร . . . . . . . ฉันกำลังสับสน . . . . . . . ผมจะออกมาร้อง ผมจะทำอะไรที่งี่เง่า ช่วยฉัน ปีเตอร์ พูดบ้างสิ พูดอะไรบ้างสิ คุณสามารถเห็นความจริงและคำหลอกลวง แต่ฉันดูเหมือนจะสูญเสียพลังของวิสัยทัศน์ ; ฉันไม่เห็นอะไรเลยคุณจัดการทุกคําถามสําคัญมากอย่างกล้าหาญ แต่บอกว่า ปีเตอร์ นั่นเพราะคุณยังเด็ก เพราะคุณไม่เคยแก้ไขข้อสงสัยของตนเอง ยังทุกข์ คุณดูที่กล้าลุย ; มันไม่เพียง แต่ที่คุณไม่เจอหรืออะไรที่ศักดิ์สิทธิ์ที่น่ากลัวในอนาคต เพราะชีวิตยังคงซ่อนจากสายตาเด็กของคุณ ? คุณกล้าหาญกว่า honester ลึกกว่าเรา แต่สะท้อนเอาแค่นิ้วความกว้างของการพิจารณา สงสารฉัน คุณไม่เห็นเหรอ ? ผมเกิดมา พ่อและแม่อาศัยอยู่ที่นี่ และคุณปู่ของฉัน ฉันชอบบ้านหลังนี้ ไม่มีสวนเชอรี่ ชีวิตไม่มีความหมายสำหรับผม และหากต้องขาย ก็เพื่อเห็นแก่สวรรค์ขายด้วยนะ ลูกชายผมจมน้ำตายที่นี่ จะอ่อนโยนกับผม ใจดี ปีเตอร์ วันนี้ฉันก็ร้ายคุณไม่สามารถจินตนาการได้ ทุกเสียงไหฉัน หัวใจของฉันเต้นเสียงที่ทุก ฉันสั่นไปหมด แต่ก็ไม่ได้ปิดตัวเอง แต่ก็กลัวความเงียบเมื่อผมอยู่คนเดียว อย่าลำบากเลย ปีเตอร์ ฉันรักแกเหมือนลูก ผมยินดีให้อันย่า แต่งงานกับคุณ ฉันสาบานได้ แต่คุณจะต้องทำงาน ปีเตอร์ คุณต้องรับปริญญาของคุณ คุณไม่มีอะไร ; โชคชะตา tosses คุณเกี่ยวกับสถานที่ และไม่ใช่มันเป็นความจริงที่ฉันพูดไม่ได้ ? และคุณต้องทำบางอย่างที่เคราของคุณเพื่อให้มันเติบโตขึ้น ผมไม่ได้หัวเราะคุณ [ แสดงเขาโทรเลข ] มันเป็นโทรเลขจากปารีส ผมได้ทุกวัน หนึ่งมาเมื่อวาน วันนี้อีก ที่โหดร้ายป่วยอีกแล้ว เขาในทางไม่ดี . . . . . . . เขาขอให้ฉันยกโทษให้เขา เขาขอร้องให้ผมมา และผมควรจะไปปารีสและอยู่กับเขาเธอมองฉันอย่างโหดเหี้ยม แต่ทำไงดี ปีเตอร์ ? ฉันต้องทำอะไรบ้าง ? เขาป่วย เขาเหงา เขาไม่มีความสุข ใครจะดูแลเขา ? ที่ให้เขาทำในสิ่งที่งี่เง่า ใครที่ต้องให้เขากินยา เมื่อมันถึงเวลา หลังจากทั้งหมด ทำไมฉันต้องอายที่จะพูด ฉันรักเขา มันธรรมดา ฉันรักเขา ฉันรักเขา . . . . . . . ความรักของผมเหมือนก้อนหินผูกรอบคอของฉันมันลากผมลงไปด้านล่าง แต่ผมชอบหินของฉัน ฉันไม่สามารถอยู่ได้โดยปราศจากมัน ไม่ต้องคิดไม่ดีกับฉัน ปีเตอร์ ไม่พูดอะไรเลย ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น