More detailed data from individual

More detailed data from individual countries help to
illustrate the scale of the problem. In Sri Lanka for
example, in 1977 more deaths were attributed to
pesticide poisoning than to malaria, tetanus, diphtheria,
whooping cough and polio combined (Jeyeratnam, 1979; cited by Bull, 1982). It should be noted, however,
that up to 75% of pesticide poisoning cases in Sri Lanka
are believed to be suicide cases (Anon, January 1992).
Nevertheless, the occupational element of the problem
is significant, particularly as there is evidence to suggest
that under-reporting (New York Times 9/11/1977; cited
in Bull, 1982) and misdiagnosis (Conway and Pretty,
1991) are very common. Medina (1987) reported that
of 150 family heads interviewed in the Philippines who
claimed they had experienced pesticide poisoning, only
20 sought medical consultation, 48 practised selftreatment
and 76 just rested or took no treatment (6 are
described as taking ‘other action’).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เพิ่มเติมข้อมูลจากแต่ละประเทศช่วยแสดงให้เห็นถึงขนาดของปัญหา ในศรีลังกาสำหรับตัวอย่าง ในชีวิตเพิ่มเติมที่ 1977 ได้ประกอบกับแมลงพิษกว่ามาลาเรีย บาดทะยัก คอ ตีบไอกรนและโรคโปลิโอรวม (Jeyeratnam, 1979 อ้าง โดยกระทิง 1982) ควรสังเกต อย่างไรก็ตามว่ากว่า 75% ของแมลงพิษกรณีในประเทศศรีลังกาเชื่อว่าจะ ฆ่าตัวตายกรณี (Anon, 2535 มกราคม)อย่างไรก็ตาม องค์ประกอบอาชีพของปัญหามีความสำคัญ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเนื่องจากมีหลักฐานที่ใต้การรายงาน (นิวยอร์กเวลา 9/11/1977 อ้างในวัว 1982) และวินิจฉัย (คอนเวย์และสวย1991) พบบ่อยมากขึ้น เมดินา (1987) รายงานว่าของหัวหน้าครอบครัว 150 สัมภาษณ์ในฟิลิปปินส์ที่อ้างว่า พวกเขามีประสบการณ์แมลงพิษ เท่านั้น20 ขอปรึกษาแพทย์ selftreatment ฝึกฝน 48และ 76 เพียงวาง หรือเอาไม่มีการรักษา (6 เป็นอธิบายว่า การดำเนินการ 'อื่น ๆ ')

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ข้อมูลรายละเอียดเพิ่มเติมจากแต่ละประเทศช่วยในการ
แสดงให้เห็นถึงระดับของปัญหา ในศรีลังกาสำหรับ
ตัวอย่างเช่นในปี 1977 เสียชีวิตมากขึ้นประกอบกับ
พิษสารกำจัดศัตรูพืชกว่าที่จะมาลาเรียบาดทะยักคอตีบ
ไอกรนและโปลิโอรวม (Jeyeratnam 1979; โดยอ้างกระทิง, 1982) มันควรจะตั้งข้อสังเกตอย่างไร
ว่าถึง 75% ของกรณียาฆ่าแมลงพิษในศรีลังกา
เชื่อว่าจะเป็นกรณีการฆ่าตัวตาย (อานนท์มกราคม 1992).
อย่างไรก็ตามองค์ประกอบการประกอบอาชีพของปัญหา
ที่มีความสำคัญโดยเฉพาะอย่างยิ่งมีหลักฐานที่จะแนะนำ
ว่าภายใต้การรายงาน (นิวยอร์กไทม์ส 1977/09/11; อ้าง
ในกระทิง, 1982) และการวินิจฉัย (คอนเวย์และพริตตี้
1991) เป็นเรื่องธรรมดามาก เมดินา (1987) รายงานว่า
150 หัวหน้าครอบครัวที่ให้สัมภาษณ์ในฟิลิปปินส์ที่
อ้างว่าพวกเขาเคยมีประสบการณ์สารกำจัดศัตรูพืชเป็นพิษเพียง
20 ขอคำปรึกษาทางการแพทย์ 48 ฝึก selftreatment
และ 76 เพียงวางหรือเอาไม่มีการรักษา (6 จะ
อธิบายว่าการกระทำอื่น ๆ ) .