One day, while registering the car

One day, while registering the car at the courthouse, I was sharing stories with the woman next to me when I suddenly noticed the irritated face of someone “not from here” standing behind us. In that very moment, I realized that I was no longer the outsider—I am from here. That small town had woven me into the daily pattern of its life without me even noticing. My neighbors were my friends. My husband’s grandmother was my Maw-Maw. My children walked the streets where their father grew up and sat on church pews emblazoned with their grandfather’s initials.

But it wasn’t just that which made it home. It was how connected I felt to the courage of the women who made beautiful quilts out of hand-me-down rags . . . the fierce pride of those who survived hardship for generations and had the stories to prove it . . . the humor of people who came through the worst, decade after decade, and still thought life was pretty darn funny . . . and the way they reached out to me and made me whole. And did I mention that my home is beautiful? That there is nothing more gorgeous than the speed with which black velvet evening covers the hills? Nothing more magical than dew glowing on redbud branches or ice sparkling on limbs dipping into the creek?

I believe we all need somewhere to call home. I’ve found that home isn’t just a place; it’s where I feel I belong.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วันหนึ่ง ขณะลงทะเบียนรถที่แล้ว ฉันถูกใช้ร่วมกันเรื่องราวกับหญิงคนถัดจากฉันเมื่อจู่ ๆ สังเกตใบหน้าระคายเคืองของผู้อื่น "ไม่ใช่จากที่นี่" ยืนอยู่ข้างหลังเรา ในปัจจุบันขณะนั้น ผมรู้ว่า ผมไม่มีบุคคลภายนอกซึ่งผมจากที่นี่ เมืองเล็ก ๆ ที่มีทอผมเป็นรูปแบบทุกวันของชีวิตโดยไม่มีฉันได้สังเกตเห็น เพื่อนบ้านของฉันได้ ยายของสามีฉันกระเพาะกระเพาะได้ ลูก ๆ เดินถนนที่พ่อเติบโตขึ้นมา และนั่งในโบสถ์ pews emblazoned กับชื่อย่อของปู่ของพวกเขาแต่มันไม่ได้เพียงที่ที่บ้าน มันเป็นวิธีเชื่อมต่อผมรู้สึกถึงความกล้าของผู้หญิงทำงานสวยงามจากผ้าขี้ริ้ว hand-me-down...ความภาคภูมิใจรุนแรงของบรรดาผู้ที่รอดชีวิตยากลำบากสำหรับรุ่น และมีเรื่องราวพิสูจน์... อารมณ์ขันของคนเลว ทศวรรษหลังจากทศวรรษผ่านมา และยัง คิดว่า ชีวิตถูกสาปสวยตลก... และวิธีพวกเขาถึงออกฉัน และทำให้ฉันทั้งหมด และไม่ได้ฉันพูดว่า บ้านของฉันสวยงาม ที่ไม่มีอะไรสวยงามมากขึ้นกว่าความเร็วที่เนินเขาครอบคลุมกำมะหยี่สีดำเย็น ไม่มีอะไรวิเศษยิ่งกว่า dew เรืองบาน redbud สาขาหรือน้ำแข็งที่ประกายบนแขนขาจุ่มลงในนั้นหรือไม่ผมเชื่อว่า เราทุกคนต้องการให้ข้างบ้าน ได้พบบ้านที่ไม่ดีเหมือนเดิม ที่ฉันรู้สึกว่า ฉันได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วันหนึ่งในขณะที่การลงทะเบียนรถที่ศาลผมได้แบ่งปันเรื่องราวกับผู้หญิงที่อยู่ถัดจากฉันเมื่อสังเกตเห็นผมก็หงุดหงิดใบหน้าของคนที่ "ไม่ได้มาจากที่นี่" ยืนอยู่ข้างหลังเรา ในขณะที่ฉันตระหนักว่าฉันไม่ได้เป็นคนนอก-ฉันมาจากที่นี่ เมืองเล็ก ๆ ที่มีการทอผมเข้าไปในรูปแบบของชีวิตประจำวันของฉันโดยไม่ได้สังเกตเห็น เพื่อนบ้านของฉันเป็นเพื่อนของฉัน คุณยายของสามีของฉันเป็นกระเพาะปลา-กระเพาะปลาของฉัน ลูก ๆ ของฉันเดินถนนที่พ่อของพวกเขาเติบโตขึ้นมาและนั่งอยู่บนม้านั่งในโบสถ์ประดับด้วยชื่อย่อของคุณปู่ของพวกเขา. แต่มันก็ไม่ได้เป็นเพียงสิ่งที่ทำให้มันเป็นบ้าน มันเป็นวิธีการที่ฉันรู้สึกเชื่อมต่อความกล้าหาญของผู้หญิงที่ทำให้ผ้าห่มที่สวยงามออกมาจากเศษผ้ามือฉันลง . . ความภาคภูมิใจที่รุนแรงของผู้ที่รอดชีวิตจากความยากลำบากสำหรับคนรุ่นและมีเรื่องราวที่จะพิสูจน์มัน . . อารมณ์ขันของคนที่ผ่านเข้ามาทางที่เลวร้ายที่สุดในทศวรรษที่ผ่านมาหลังจากทศวรรษที่ผ่านมาและคิดว่าชีวิตยังคงเป็นคนน่ารักตลกยี้ . . และวิธีที่พวกเขามาถึงออกมาให้ฉันและทำให้ฉันทั้ง และฉันไม่พูดถึงที่บ้านของฉันเป็นสิ่งที่สวยงาม? ว่ามีอะไรที่งดงามกว่าความเร็วที่ตอนเย็นกำมะหยี่สีดำครอบคลุมเนินเขาหรือ ไม่มีอะไรที่มีมนต์ขลังมากขึ้นกว่าที่เร่าร้อนน้ำค้างบนกิ่งไม้ Redbud หรือน้ำแข็งประกายบนแขนขาจุ่มลงลำห้วยหรือไม่ผมเชื่อว่าเราทุกคนต้องอยู่ที่ไหนสักแห่งที่จะโทรหาที่บ้าน ฉันพบว่าที่บ้านไม่ได้เป็นเพียงสถานที่; มันคือสิ่งที่ผมรู้สึกว่าผมอยู่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วันหนึ่งในขณะที่การลงทะเบียนรถที่ศาล ผมได้แบ่งปันเรื่องราวกับผู้หญิงข้างๆฉันตอนที่ฉันก็สังเกตเห็นใบหน้าหงุดหงิดของคน " ไม่ใช่จากที่นี่ " ยืนอยู่ข้างหลังเรา ในช่วงเวลานั้น ฉันตระหนักว่าฉันได้ไม่มี outsider-i ก็จากที่นี่ ที่เมืองเล็ก ๆมี ทอผมเป็นลวดลายทุกวันของชีวิต โดยที่ฉันก็ไม่ได้สังเกต เพื่อนบ้านของฉันเป็นเพื่อนของฉันคุณยายของสามีของฉันคือทวดของฉัน เด็กเดินถนนที่พ่อของพวกเขาโตขึ้นและนั่งอยู่บนม้านั่งในโบสถ์ emblazoned กับชื่อย่อของปู่

แต่มันไม่ใช่แค่นั้น มันทำให้บ้าน มันเป็นวิธีเชื่อมต่อ ผมรู้สึกถึงความกล้าของผู้หญิงที่ทำให้ผ้าห่มที่สวยงามออกมาจากมือฉันลงเอง . . . . . . .ความภาคภูมิใจที่รุนแรงของผู้รอดลำบาก รุ่น และมีเรื่องที่จะพิสูจน์มัน . . . . . . . อารมณ์ของคนที่มาผ่านที่เลวร้ายที่สุด , ทศวรรษหลังจากทศวรรษ และยังคงคิดว่าชีวิตเป็นสาปสวยตลก . . . . . . . และวิธีที่พวกเขาถึงออกมาให้ฉันและทำให้ฉันทั้ง แล้วฉันบอกไปรึยังว่าบ้านสวย ?ว่ามีอะไรที่สวยงามกว่าความเร็วที่เย็นกำมะหยี่สีดำคลุมภูเขา ? อะไรวิเศษกว่าน้ำค้างบนกิ่งเรดบัด หรือน้ำแข็งที่แสนเร่าร้อนบนแขนขาจุ่มลงไปในน้ำ ?

ผมเชื่อว่าเราทุกคนต้องการที่ที่จะเรียกได้ว่าบ้าน ผมพบว่าบ้านไม่ได้เป็นเพียงสถานที่ที่ มัน ที่ผมรู้สึกว่าผมเป็นส่วนหนึ่งของ