Despite the superficial similaritie

Despite the superficial similarities between the small and
the large intestine, there are considerable differences between
the two organs, arising from differences in physiology.
The thickness of the mucus layer tends to increase from the
jejunum (120 mm) to the colon (830 mm), particularly the
loosely adherent mucus layer, while there is little difference
in thickness between the duodenum and the jejunum (36).
This may provide a more extensive mucosal habitat for
microbes in the colon compared with the upper parts of the
small intestine. The main mucus types in the small intestine
and colon are MUC2 and MUC3, although they differ in
the secretion of other mucus types (37). These differences
may influence the composition of the mucosa-associated
microbiota. Probiotics and the normal microbiota, in turn,
influence the composition, degradation and secretion of the
intestinal mucus (38). The differences in flow rates between
the small intestine (on average about 1 m/h) and the colon
(about 5/10 cm/h) (6) render the need for adhesion to the
mucosa, in order to persist, more important in the former
than in the latter. The surface area of the small intestine is
increased through villi, which are absent in the colon. The
176 A.C. Ouwehand and S. Salminen
crypts of Lieberku¨hn in the small intestine contain Paneth
cells, which produce antimicrobial substances like lysozyme
and defensins, which are not present in the crypts in the
colon (33). However, these latter are deeper, making the
mucosa thicker, and contain more mucus-producing goblet
cells, providing the thicker mucus layer (39).
For adhesion studies on probiotics, it is important to
know to what extent adhesion is relevant for the endogenous
microbiota. This is still uncertain, although mucosal
microbial populations in the colon have been found to
contain lower numbers and their composition is different to
that of luminal populations (40/42). Ljungh and co-workers
(43) observed that B/10% of randomly isolated lactobacilli
from the human colonic mucosa were highly
adhesive. This would indicate that adhesion is important
for certain members of the normal microbiota, although it
may be a small fraction. The adherence of bacteria in
different mucosal and intestinal regions remains less clear.
The standard preparation of electron microscopy samples
removes the mucus layer; bacteria present in the mucus
layer may therefore seem to colonize the underlying
epithelium (44). Careful preparation of specimens indicates
that both mucus and the underlying epithelial cells are
colonized by the normal microbiota (44/46).
A good mucosal adhesion model should ideally combine
all three (or four) compartments of the mucosa. However,
this has proved difficult, both for the development of the
model and for interpretation of results. A number of
intestinal mucosal models have therefore been developed,
using different parts of the intestinal mucosa as substratum.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แม้ มีความคล้ายคลึงเพียงผิวเผินระหว่างขนาดเล็ก และลำไส้ใหญ่ มีความแตกต่างที่สำคัญระหว่างสองอวัยวะ เกิดจากความแตกต่างในสรีรวิทยาความหนาของชั้นเมือกมีแนวโน้มที่ เพิ่มขึ้นจากการjejunum (120 มม.) (830 mm), ลำไส้ใหญ่โดยเฉพาะอย่างยิ่งการชั้นเมือกสาวกหลวม ในขณะที่มีความแตกต่างน้อยความหนาระหว่าง duodenum และ jejunum (36)นี้อาจให้อยู่อาศัยเยื่อบุผิวที่ครอบคลุมมากกว่าสำหรับจุลินทรีย์ในลำไส้ใหญ่เมื่อเทียบกับของลำไส้เล็ก ชนิดหลักเมือกในลำไส้เล็กและลำไส้ใหญ่ MUC2 และ MUC3 แม้ว่าพวกเขาแตกต่างกันในการหลั่งของประเภทเมือกอื่น ๆ (37) ความแตกต่างเหล่านี้อาจมีอิทธิพลต่อองค์ประกอบของเยื่อบุร่วมจุลินทรีย์ โปรไบโอติกและในปกติ microbiota เปิดมีอิทธิพลต่อส่วนประกอบ การย่อยสลาย และการหลั่งของตัวเมือกลำไส้ (38) ความแตกต่างในอัตราการไหลระหว่างลำไส้ใหญ่และลำไส้เล็ก (เฉลี่ยเกี่ยวกับ 1 m/h)(เกี่ยวกับซม. 5/10/ชม.) (6) ทำให้จำเป็นต้องยึดติดกับการเยื่อเมือก เพื่อยืนยัน สำคัญมากในอดีตกว่าในหลัง คือพื้นที่ผิวของลำไส้เล็กเพิ่มขึ้นขน ซึ่งขาดในลำไส้ใหญ่ การเอซี 176 Ouwehand และปา Salminenสัจจะของ Lieberku¨hn ในลำไส้เล็กประกอบด้วย Panethเซลล์ ซึ่งผลิตสารต้านจุลชีพเช่น lysozymeและ defensins ซึ่งไม่มีอยู่ในสัจจะในการลำไส้ใหญ่ (33) อย่างไรก็ตาม เหล่านี้ล้วนลึก ทำการเยื่อบุหนา และประกอบด้วยการผลิตเมือกมากขึ้นหน้าที่มีอ้างอิงเซลล์ ให้ชั้นเมือกที่หนา (39)สำหรับการศึกษายึดเกาะโปรไบโอติก เป็นสิ่งสำคัญรู้ขอบเขตการยึดเกาะจะเกี่ยวข้องกับการภายนอกจุลินทรีย์ นี่คือเขมร ถึงแม้ว่าเยื่อบุผิวประชากรจุลินทรีย์ในลำไส้ใหญ่พบการประกอบด้วยตัวเลขที่ต่ำกว่า และองค์ประกอบของพวกเขาแตกต่างไปที่ของประชากร luminal (40/42) Ljungh และเพื่อนร่วมงาน(43) สังเกตว่า B/10% ของแลคโตแยกสุ่มจากมนุษย์ colonic เยื่อที่บุได้สูงกาว นี้จะบ่งชี้ว่า ยึดเป็นสิ่งสำคัญบางสมาชิกของจุลินทรีย์ปกติ แม้ว่ามันอาจเทียบได้ ยึดมั่นของแบคทีเรียในเหลือลำไส้ และเยื่อบุผิวแตกหักล้างการเตรียมมาตรฐานตัวอย่างชาวดัตช์เอาชั้นเมือก แบคทีเรียที่อยู่ในเมือกชั้นอาจดูเหมือนจะ ตั้งรกรากต้นแบบดังนั้นเยื่อบุผิว (44) บ่งชี้การเตรียมตัวอย่างระมัดระวังเมือกและเซลล์เยื่อบุผิวพื้นฐานอาณานิคม โดยจุลินทรีย์ปกติ (44/46)แบบที่ยึดเกาะเยื่อบุผิวที่ดีควรพักรวมทั้งสาม (หรือสี่) ช่องของเยื่อเมือก อย่างไรก็ตามนี้ได้พิสูจน์ให้เห็นยาก ทั้งสำหรับการพัฒนารูปแบบ และ การตีความผล จำนวนของจึงได้รับการพัฒนารุ่นที่เยื่อบุผิวลำไส้ใช้ส่วนต่าง ๆ ของเยื่อบุลำไส้เป็นฐาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แม้จะมีความคล้ายคลึงกันผิวเผินระหว่างขนาดเล็กและ
ลำไส้ใหญ่มีความแตกต่างระหว่าง
ทั้งสองอวัยวะที่เกิดจากความแตกต่างในทางสรีรวิทยา.
ความหนาของชั้นเมือกมีแนวโน้มที่จะเพิ่มขึ้นจาก
ลำไส้เล็กส่วนกลาง (120 มิลลิเมตร) ลำไส้ใหญ่ (830 มิลลิเมตร) โดยเฉพาะอย่างยิ่ง
ชั้นเมือกสานุศิษย์อย่างหลวม ๆ ในขณะที่มีความแตกต่างเล็ก ๆ น้อย ๆ
ในความหนาระหว่างลำไส้เล็กส่วนต้นและวาดภาพ (36).
นี้อาจมีเยื่อเมือกที่อยู่อาศัยที่กว้างขวางมากขึ้นสำหรับ
จุลินทรีย์ในลำไส้ใหญ่เมื่อเทียบกับส่วนบนของ
ลำไส้เล็ก ประเภทเมือกหลักในลำไส้เล็ก
และลำไส้ใหญ่มี MUC2 และ MUC3 แม้ว่าพวกเขาจะแตกต่างกันใน
การหลั่งเมือกประเภทอื่น ๆ (37) ความแตกต่างเหล่านี้
อาจมีผลต่อองค์ประกอบของเยื่อบุ-เกี่ยวข้อง
microbiota โปรไบโอติกและ microbiota ปกติในทางกลับกัน
มีผลต่อองค์ประกอบย่อยสลายและการหลั่งของ
เมือกในลำไส้ (38) ความแตกต่างในอัตราการไหลระหว่าง
ลำไส้เล็ก (โดยเฉลี่ยประมาณ 1 เมตร / ชั่วโมง) และลำไส้ใหญ่
(ประมาณ 5/10 เซนติเมตร / H) (6) ทำให้ความจำเป็นในการยึดเกาะที่
เยื่อบุในเพื่อที่จะยังคงมีความสำคัญมากขึ้นใน อดีต
กว่าในภายหลัง พื้นที่ผิวของลำไส้เล็กจะ
เพิ่มขึ้นผ่าน villi ซึ่งจะไม่อยู่ในลำไส้ใหญ่
176 AC Ouwehand และ S. Salminen
สัจจะของLieberku¨hnในลำไส้เล็กมี Paneth
เซลล์ซึ่งผลิตสารต้านจุลชีพเช่นไลโซไซม์
และ defensins ซึ่งไม่ได้อยู่ในสัจจะในที่
ลำไส้ใหญ่ (33) อย่างไรก็ตามหลังเหล่านี้มีความลึกทำให้
เยื่อเมือกหนาและมีมากขึ้นเมือกผลิตถ้วย
เซลล์ให้ชั้นเมือกหนา (39).
สำหรับการศึกษาการยึดเกาะบนโปรไบโอติกเป็นสิ่งสำคัญที่จะ
รู้ว่าสิ่งที่ยึดเกาะขอบเขตเกี่ยวข้องกับภายนอก
microbiota นี้ยังไม่แน่ใจแม้เยื่อเมือก
ประชากรจุลินทรีย์ในลำไส้ใหญ่ได้รับพบว่า
มีตัวเลขที่ลดลงและองค์ประกอบของพวกเขาจะแตกต่างกับ
ของประชากร luminal (40/42) Ljungh และเพื่อนร่วมงาน
(43) ตั้งข้อสังเกตว่า B / 10% ของแลคโตแยกสุ่ม
จากเยื่อบุลำไส้ใหญ่ของมนุษย์เป็นอย่างมาก
กาว นี้จะบ่งบอกถึงการยึดเกาะที่มีความสำคัญ
สำหรับสมาชิกบางคนใน microbiota ปกติแม้ว่ามัน
อาจจะเป็นส่วนเล็ก ๆ ยึดมั่นของแบคทีเรียใน
เยื่อเมือกและภูมิภาคต่างๆในลำไส้ยังคงชัดเจนน้อย.
ในการจัดทำมาตรฐานของกลุ่มตัวอย่างกล้องจุลทรรศน์อิเล็กตรอน
เอาชั้นเมือก; เชื้อแบคทีเรียที่อยู่ในเมือก
ชั้นจึงอาจดูเหมือนจะตั้งรกรากอยู่ภายใต้
เยื่อบุผิว (44) การเตรียมความระมัดระวังตัวอย่างแสดงให้เห็น
ว่าทั้งสองเมือกและเซลล์เยื่อบุผิวดังกล่าวได้รับ
อาณานิคมโดย microbiota ปกติ (44/46).
รูปแบบการยึดเกาะเยื่อเมือกที่ดีควรรวม
ทั้งสาม (หรือสี่) ช่องของเยื่อเมือก แต่
นี้ได้พิสูจน์ยากทั้งสำหรับการพัฒนา
รูปแบบและการแปลผล จำนวน
รุ่นเยื่อเมือกในลำไส้จึงได้รับการพัฒนา
โดยใช้ส่วนต่าง ๆ ของเยื่อบุลำไส้เป็นรากฐาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แม้จะมีความคล้ายคลึงกันระหว่างขนาดเล็กและตื้น ๆลำไส้ใหญ่ มีความแตกต่างมากระหว่างสองอวัยวะที่เกิดจากความแตกต่างทางสรีรวิทยาความหนาของชั้นเมือกมีแนวโน้มเพิ่มขึ้นจากลำไส้เล็กส่วนกลาง ( 120 mm ) ลำไส้ใหญ่ ( 830 มม. ) โดยเฉพาะหลวมเมือกติดชั้น ในขณะที่มีความแตกต่างกันเล็กน้อยความหนาระหว่างลำไส้เล็กและ ลำไส้เล็ก ( 36 )นี้อาจให้กว้างขวางมากขึ้น ( อ.จุลินทรีย์ในลำไส้ใหญ่เมื่อเทียบกับชิ้นส่วนบนของลําไส้เล็ก เมือกในลำไส้ขนาดเล็กประเภทหลักและใหญ่เป็น muc2 muc3 แม้ว่าพวกเขาจะแตกต่างกันในการหลั่งของเมือกประเภทอื่นๆ ( 37 ) ความแตกต่างเหล่านี้อาจมีผลต่อองค์ประกอบของเยื่อเมือกที่เกี่ยวข้องไมโครไบโ ้า . โปรไบโอติกและไมโครไบโ ้า ปกติในการเปิดอิทธิพลขององค์ประกอบ การย่อยสลาย และการหลั่งของลำไส้เมือก ( 38 ) ความแตกต่างในอัตราการไหลระหว่างลําไส้เล็ก ( เฉลี่ยประมาณ 1 M / H ) และเครื่องหมายทวิภาค( 5 / 10 ซม. / ชม. ) ( 6 ) ให้ต้องยึดติดกับเยื่อเมือก เพื่อให้คงอยู่ ที่สำคัญใน อดีตกว่าหลัง พื้นที่ผิวของลําไส้เล็กคือเพิ่มขึ้นผ่านวิไล ซึ่งอยู่ในลําไส้ใหญ่ ที่176 . salminen ouwehand เอซีสุสานของ lieberku ตั้ง HN ในลําไส้เล็กมี panethเซลล์ซึ่งผลิตสารต้านจุลชีพ เช่น ไลโซไซม์และ ดีเฟ็นซิน ซึ่งไม่มีอยู่ในสุสานในทวิภาค ( 33 ) แต่เหล่านี้หลังลึก ทําให้เยื่อเมือกหนาและมีเมือกมากขึ้นการผลิตถ้วยเซลล์ ให้ความหนาชั้นเมือก ( 39 )การศึกษาโปรไบโอติก เป็นสำคัญรู้ว่าสิ่งที่ขอบเขตการยึดเกาะที่เกี่ยวข้องสำหรับภายนอกไมโครไบโ ้า . นี้ยังคงมีความไม่แน่นอน ถึงแม้ว่าเยื่อเมือกประชากรจุลินทรีย์ในลำไส้ใหญ่ได้ถูกพบมีตัวเลขที่ลดลงและส่วนประกอบของพวกเขาแตกต่างกันไปที่ประชากรลูมินอล ( 40 / 42 ) ljungh และเพื่อนร่วมงาน( 43 ) สังเกตว่า B / 10 % ของแยกสุ่มแลคโตบาซิลไลจากเยื่อบุลำไส้ใหญ่โคลอนมนุษย์อย่างมากกาว นี้จะระบุว่า การเป็นสำคัญสำหรับสมาชิกบางส่วนของไมโครไบโ ้าปกติ แม้ว่ามันอาจจะเป็นเศษเสี้ยวเล็ก ๆ การยึดเกาะของแบคทีเรียในภูมิภาค ( และลำไส้ที่แตกต่างกันยังคงชัดเจนน้อยการเตรียมมาตรฐานตัวอย่างอิเลคตรอนแบบส่องกราดเอาเมือกชั้น ; แบคทีเรียอยู่ในเมือกชั้นจึงอาจดูเหมือนจะอพยพ เป็นต้นเยื่อบุผิว ( 44 ) การเตรียมการระวังนั้นบ่งชี้ว่าทั้งน้ำมูกและเยื่อบุเซลล์ต้นแบบปกครองโดยไมโครไบโ ้าปกติ ( 44 / 46 )รูปแบบการยึดติดเยื่อเมือกที่ดีควรจะรวมทั้งสาม ( หรือสี่ ) ช่องของเยื่อบุ . อย่างไรก็ตามนี้ได้พิสูจน์ยาก ทั้งการพัฒนารูปแบบและการแปลผล หมายเลขของเยื่อบุลำไส้จึงเป็นรุ่นพัฒนาการใช้ชิ้นส่วนที่แตกต่างกันของเยื่อบุลำไส้ที่ชั้นล่าง .