ส่วนตัวอุโบสถมีต้นแบบมาจากวัดเชียงท

ส่วนตัวอุโบสถมีต้นแบบมาจากวัดเชียงทอง ประเทศลาว แต่มีความกว้างมากกว่า 1 เท่า และความยาวมากกว่า 2 เท่า เสาแต่ละต้นลง ลวดลายด้วยมือ โดยรอบนอกเป็นลายดอกบัวและสัตว์ทั้งหลายตามคติบัว 4 เหล่า หัวใจหลักของการทำพุทธศิลป์ คือ การนำเสนอ งานศิลปะที่เกิดจากความสงบ ความเพียร ความอดทน และวิสัยทัศน์ งานแต่ละชิ้นต้องคิดจากความคิดอันวิจิตรและขบคิดมาก่อนทั้งสิ้น อย่างแนวคิดการจำลองให้วัดเป็นเขาพระสุเมรุ ตรงกลางของพระอุโบสถ เป็นที่ตั้งของพระประธาน แต่เดิมที่คล้ายกับพระพุทธชินราช ในจังหวัดพิษณุโลก แต่มีการนำเพียงส่วนรัศมีออกไป เพื่อให้แลดูกลมกลืนกันยิ่งขึ้น พร้อมกับได้ทำฉากหลังเป็นต้นโพธิ์ โดยเบื้องบนติดด้วยแผ่นพระทอง



ส่วนการสร้างวัดนั้น ท่านพระอาจารย์บุญมากเป็นผู้ริเริ่ม ท่านเป็นคนฝั่งลาวจำปาสักเข้ามาเผยแพร่อบรมสมาธิทางฝั่งไท และได้ปักกลด ที่ภูพร้าวแห่งนี้ในปี 2497-2498 ต่อมาปี 2516ท่านได้ขอบิณฑบาตพื้นที่ให้เป็นวัดจากทางหน่วยทหารและทางราชการอ.พิบูลมังสาหาร ทางอำเภอจึงให้ตั้งชื่อวัดว่า วัดสิรินธรวราราม หลังจากนั้นท่านพระอาจารย์บุญมากต้องกลับประเทศลาว ทิ้งให้วัดร้างหลายสิบปี จนกระทั่งปี 2542 พระครูกมล ลูกศิษย์ของท่านได้ค้นพบวัดอีกครั้งและบูรณะให้กลับมาเป็นสถานที่ปฏิบัติธรรมได้ดังเดิม หลังจาก พระครูกมลละสังขารไปในปี 2549 พระครูปัญญาก็เข้ามารับตำแหน่งเจ้าอาวาสวัดและสานต่องานสร้างวัดต่อไป อย่างต้นกัลปพฤกษ์ เรืองแสงเพิ่งสร้างเสร็จเมื่อปีที่แล้ว ส่วนพระอุโบสถยังมีการแต่งเติมอยู่เรื่อยๆ

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ส่วนตัวอุโบสถมีต้นแบบมาจากวัดเชียงทองประเทศลาวแต่มีความกว้างมากกว่า 1 เท่าและความยาวมากกว่า 2 เท่าเสาแต่ละต้นลงลวดลายด้วยมือโดยรอบนอกเป็นลายดอกบัวและสัตว์ทั้งหลายตามคติบัว 4 เหล่าหัวใจหลักของการทำพุทธศิลป์คือการนำเสนองานศิลปะที่เกิดจากความสงบความเพียรความอดทนและวิสัยทัศน์งานแต่ละชิ้นต้องคิดจากความคิดอันวิจิตรและขบคิดมาก่อนทั้งสิ้นอย่างแนวคิดการจำลองให้วัดเป็นเขาพระสุเมรุตรงกลางของพระอุโบสถเป็นที่ตั้งของพระประธานแต่เดิมที่คล้ายกับพระพุทธชินราชในจังหวัดพิษณุโลกแต่มีการนำเพียงส่วนรัศมีออกไปเพื่อให้แลดูกลมกลืนกันยิ่งขึ้นพร้อมกับได้ทำฉากหลังเป็นต้นโพธิ์โดยเบื้องบนติดด้วยแผ่นพระทองส่วนการสร้างวัดนั้นท่านพระอาจารย์บุญมากเป็นผู้ริเริ่มท่านเป็นคนฝั่งลาวจำปาสักเข้ามาเผยแพร่อบรมสมาธิทางฝั่งไทและได้ปักกลดที่ภูพร้าวแห่งนี้ในปี 2497-2498 ต่อมาปี 2516ท่านได้ขอบิณฑบาตพื้นที่ให้เป็นวัดจากทางหน่วยทหารและทางราชการอ.พิบูลมังสาหาร ทางอำเภอจึงให้ตั้งชื่อวัดว่าวัดสิรินธรวรารามหลังจากนั้นท่านพระอาจารย์บุญมากต้องกลับประเทศลาวทิ้งให้วัดร้างหลายสิบปีจนกระทั่งปี 2542 พระครูกมลลูกศิษย์ของท่านได้ค้นพบวัดอีกครั้งและบูรณะให้กลับมาเป็นสถานที่ปฏิบัติธรรมได้ดังเดิมหลังจากพระครส่วนพระอุโบสถยังมีการแต่งเติมอยู่เรื่อย ๆ เรืองแสงเพิ่งสร้างเสร็จเมื่อปีที่แล้วอย่างต้นกัลปพฤกษ์พระครูปัญญาก็เข้ามารับตำแหน่งเจ้าอาวาสวัดและสานต่องานสร้างวัดต่อไปูกมลละสังขารไปในปี 2549

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประเทศลาว แต่มีความกว้างมากกว่า 1 เท่าและความยาวมากกว่า 2 เท่าเสาแต่ละต้นลงลวดลายด้วยมือ 4 เหล่าหัวใจหลักของการทำพุทธศิลป์ คือการนำเสนองานศิลปะที่เกิดจากความสงบความเพียรความอดทนและวิสัยทัศน์ ตรงกลางของพระอุโบสถเป็นที่ตั้ง ของพระประธาน แต่เดิมที่คล้ายกับพระพุทธชินราชในจังหวัดพิษณุโลก แต่มีการนำเพียงส่วนรัศมีออกไปเพื่อให้แลดูกลมกลืนกันยิ่งขึ้นพร้อมกับได้ทำฉากหลังเป็นต้นโพธิ์



และได้ปักกลดที่ภูพร้าว แห่งนี้ในปี 2497-2498 ต่อมาปี ทางอำเภอจึงให้ตั้งชื่อวัดว่า วัดสิรินธรวราราม ทิ้งให้วัดร้างหลายสิบปีจนกระทั่ง ปี 2542 พระครูกมล หลังจากพระครูกมลละสังขารไปในปี 2549 อย่างต้นกัลปพฤกษ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ส่วนตัวอุโบสถมีต้นแบบมาจากวัดเชียงทองประเทศลาวแต่มีความกว้างมากกว่า 1 เท่าและความยาวมากกว่า 2 เท่าเสาแต่ละต้นลงลวดลายด้วยมือโดยรอบนอกเป็นลายดอกบัวและสัตว์ทั้งหลายตามคติบัว 4 เหล่าหัวใจหลักของการทำพุทธศิลป์ความการนำเสนองานศิลปะที่เกิดจากความสงบความเพียร ความอดทนและวิสัยทัศน์งานแต่ละชิ้นต้องคิดจากความคิดอันวิจิตรและขบคิดมาก่อนทั้งสิ้นอย่างแนวคิดการจำลองให้วัดเป็นเขาพระสุเมรุตรงกลางของพระอุโบสถเป็นที่ตั้งของพระประธานแต่เดิมที่คล้ายกับพระพุทธชินราชในจังหวัดพิษณุโลกแต่มีการนำเพียงส่วนรัศมีออกไปเพื่อ ให้แลดูกลมกลืนกันยิ่งขึ้นพร้อมกับได้ทำฉากหลังเป็นต้นโพธิ์โดยเบื้องบนติดด้วยแผ่นพระทองส่วนการสร้างวัดนั้นท่านพระอาจารย์บุญมากเป็นผู้ริเริ่มท่านเป็นคนฝั่งลาวจำปาสักเข้ามาเผยแพร่อบรมสมาธิทางฝั่งไทและได้ปักกลดที่ภูพร้าวแห่งนี้ในปี 2497-2498 ต่อมาปี 2516 ท่านได้ขอบิณฑบาตพื้นที่ให้เป็นวัดจากทางหน่วยทหารและทางราชการอพิบูลมังสาหารทางอำเภอจึงให้ตั้งชื . ่อวัดว่าวัดสิรินธรวรารามหลังจากนั้นท่านพระอาจารย์บุญมากต้องกลับประเทศลาวทิ้งให้วัดร้างหลายสิบปีจนกระทั่งปี 2542 พระครูกมลลูกศิษย์ของท่านได้ค้นพบวัดอีกครั้งและบูรณะให้กลับมาเป็นสถานที่ปฏิบัติธรรมได้ดังเดิมหลังจากพระครูกมลละสังขารไปในปี 2549 พระครูปัญญาก็เข ้ามารับตำแหน่งเจ้าอาวาสวัดและสานต่องานสร้างวัดต่อไปอย่างต้นกัลปพฤกษ์เรืองแสงเพิ่งสร้างเสร็จเมื่อปีที่แล้วส่วนพระอุโบสถยังมีการแต่งเติมอยู่เรื่อยๆ