The effects on living conditions th

The effects on living conditions the industrial revolution have been very controversial, and were hotly debated by economic and social historians from the 1950s to the 1980s.[66] A series of 1950s essays by Henry Phelps Brown and Sheila V. Hopkins later set the academic consensus that the bulk of the population, that was at the bottom of the social ladder, suffered severe reductions in their living standards.[66] During 1813–1913, there was a significant increase in worker wages.[67][68][69]

Some economists, such as Robert E. Lucas, Jr., say that the real impact of the Industrial Revolution was that "for the first time in history, the living standards of the masses of ordinary people have begun to undergo sustained growth ... Nothing remotely like this economic behavior is mentioned by the classical economists, even as a theoretical possibility."[2] Others, however, argue that while growth of the economy's overall productive powers was unprecedented during the Industrial Revolution, living standards for the majority of the population did not grow meaningfully until the late 19th and 20th centuries, and that in many ways workers' living standards declined under early capitalism: for instance, studies have shown that real wages in Britain only increased 15% between the 1780s and 1850s, and that life expectancy in Britain did not begin to dramatically increase until the 1870s.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผลกระทบต่อสภาพความเป็นอยู่การปฏิวัติอุตสาหกรรมมีการถกเถียงกันมาก และได้ถกเถียงกัน ด้วยเศรษฐกิจ และสังคมศาสตร์จากปี 1950 ถึงทศวรรษ 1980 กญี่ปุ่น [66] ชุดของเรียงความปี 1950 โดย Henry สายน้ำตาลและนาง V. ฮอปกินส์หลังตั้งมติวิชาการว่า จำนวนมากของประชากร ที่อยู่ที่ด้านล่างของบันไดสังคม ความรุนแรงลดคุณภาพชีวิตของพวกเขา [66] ระหว่าง 1813 – 1913 มีการเพิ่มค่าจ้างของผู้ปฏิบัติงาน [67] [68] [69]นักเศรษฐศาสตร์บางคน เช่น Robert E. Lucas, Jr. กล่าวว่า ผลกระทบที่แท้จริงของการปฏิวัติอุตสาหกรรมถูกว่า "ครั้งแรกในประวัติศาสตร์ คุณภาพชีวิตของมวลชนคนธรรมดาได้เริ่มทำการเติบโตอย่างยั่งยืน... อะไรจากระยะไกลเช่นกล่าวถึงลักษณะการทำงานเศรษฐกิจ โดยนักเศรษฐศาสตร์คลาสสิก เป็นไปได้ทางทฤษฎี" [2] คน อย่างไรก็ตาม ยืนยันว่า ในขณะเจริญเติบโตของเศรษฐกิจมีประสิทธิภาพโดยรวมอำนาจเป็นประวัติการณ์ในช่วงการปฏิวัติอุตสาหกรรม มาตรฐานการดำรงชีวิตส่วนใหญ่ของประชากรจึงไม่เติบโตจนถึงศตวรรษ 19 และ 20 ที่ปลายมี และในหลายวิธีของแรงงานคุณภาพชีวิตปฏิเสธภายใต้ต้นทุนนิยม: เช่น ศึกษาแสดงให้เห็นว่า ค่าจ้างที่แท้จริงในสหราชอาณาจักรเพิ่ม 15% ระหว่าง 1780s ในยุค 1850 และที่อายุการใช้งานในสหราชอาณาจักรไม่ได้เริ่มยกจนกว่า 1870s

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผลกระทบต่อสภาพความเป็นอยู่การปฏิวัติอุตสาหกรรมได้รับการถกเถียงกันมากและได้รับการถกเถียงกันอย่างถึงพริกถึงขิงโดยนักประวัติศาสตร์เศรษฐกิจและสังคมจากปี 1950 ถึง 1980. [66] ชุดของปี 1950 การเขียนเรียงความโดยเฮนรีเฟลป์สบราวน์และชีล่าโวลต์ฮอปกินส์ในภายหลังตั้งวิชาการ ฉันทามติว่าเป็นกลุ่มของประชากรที่เป็นที่ด้านล่างของบันไดทางสังคมที่ได้รับความเดือดร้อนลดลงอย่างรุนแรงในมาตรฐานการดำรงชีวิตของพวกเขา. [66] ในช่วง 1813-1913 มีการเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญในค่าจ้างคนงาน. [67] [68] [ 69] นักเศรษฐศาสตร์บางคนเช่นโรเบิร์ตอีลูคัสจูเนียร์กล่าวว่าผลกระทบที่แท้จริงของการปฏิวัติอุตสาหกรรมได้ว่า "เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์มาตรฐานการดำรงชีวิตของมวลชนของคนธรรมดาสามัญได้เริ่มที่จะได้รับการเจริญเติบโตอย่างยั่งยืน .. ไม่มีอะไรจากระยะไกลเช่นพฤติกรรมทางเศรษฐกิจนี้ถูกกล่าวถึงโดยนักเศรษฐศาสตร์คลาสสิกแม้ในขณะที่ความเป็นไปได้ในทางทฤษฎี. "[2] อื่น ๆ แต่ยืนยันว่าในขณะที่การเจริญเติบโตของพลังการผลิตโดยรวมของเศรษฐกิจเป็นประวัติการณ์ในช่วงการปฏิวัติอุตสาหกรรมมาตรฐานสำหรับการอยู่อาศัย ประชากรส่วนใหญ่ไม่ได้เติบโตมีความหมายจนกระทั่งในช่วงปลายศตวรรษที่ 19 และ 20 และในหลาย ๆ ด้านมาตรฐานการดำรงชีวิตของคนงานลดลงภายใต้ระบบทุนนิยมต้น: ยกตัวอย่างเช่นการศึกษาได้แสดงให้เห็นว่าค่าจ้างที่แท้จริงในสหราชอาณาจักรเพิ่มขึ้นเพียง 15% ระหว่างยุค 1780 และ 1850 และที่คาดหวังในชีวิตในสหราชอาณาจักรไม่ได้เริ่มต้นที่จะเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วจนกระทั่งยุค 1870

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผลกระทบต่อสภาพความเป็นอยู่ที่การปฏิวัติอุตสาหกรรมมีการโต้แย้งกันมาก และมีการถกเถียงกันอย่างรุนแรงโดยนักประวัติศาสตร์เศรษฐกิจและสังคมจาก 1950 ถึง 1980 [ 66 ] ชุด 1950 บทความโดยเฮนรีเฟลป์สสีน้ำตาลและชีล่าโวลต์ฮอปกินส์ภายหลังตั้งวิชาการเอกฉันท์ว่าเป็นกลุ่มของประชากร ที่ด้านล่างของ บันไดสังคมได้รับความเดือดร้อนลดลงอย่างรุนแรงในมาตรฐานความเป็นอยู่ของตน . [ 66 ] ใน 1813 – 1913 , มีเพิ่มขึ้นอย่างมากในค่าจ้างแรงงาน [ 67 ] [ 68 ] [ 69 ]นักเศรษฐศาสตร์บางคน เช่น Robert E . ลูคัส จูเนียร์ กล่าวว่าผลกระทบที่แท้จริงของการปฏิวัติอุตสาหกรรมที่ " เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ มาตรฐานความเป็นอยู่ของมวลของคนธรรมดาได้เริ่มรับการเติบโตอย่างยั่งยืน . . . . . . . ไม่มีอะไรจากระยะไกลเช่นพฤติกรรมทางเศรษฐกิจนี้จะกล่าวถึงโดยนักเศรษฐศาสตร์คลาสสิก แม้มีความเป็นไปได้ทางทฤษฎี " [ 2 ] คนอื่น อย่างไรก็ตาม ยืนยันว่าในขณะที่การเจริญเติบโตของเศรษฐกิจโดยรวมมีประสิทธิภาพ พลังที่ไม่เคยมีมาก่อนในช่วงการปฏิวัติอุตสาหกรรมมาตรฐานการครองชีพสำหรับส่วนใหญ่ของประชากรไม่ได้เติบโตอย่างมีความหมาย จนกระทั่งศตวรรษที่ 19 และ 20 สาย และในหลาย ๆของคนงานลดลงมาตรฐานอยู่ภายใต้ระบบทุนนิยมแรก : ตัวอย่าง การศึกษาได้แสดงว่า ค่าจ้างที่แท้จริงในอังกฤษเพิ่มขึ้นเพียงร้อยละ 15 และระหว่าง 1760 1850 และชีวิตในอังกฤษไม่ได้เริ่มต้นที่จะเพิ่มขึ้นอย่างมากจนกระทั่งคริสต์ทศวรรษ 1850 .