My Greatest InstrumentSome people e

My Greatest Instrument
Some people express themselves through beautiful art; others are masters of the page and speak silently through writing. I, on the other hand, express myself with the greatest instrument I have, my voice.
Nothing gives me more satisfaction than public speaking. I have been involved in communications events most of my life. At age eight I realized that I belonged in front of an audience. I started giving demonstrations and speeches in local county 4-H competitions until I was eligible to participate in state competitions. I won every state competition that I entered.
Soon other public speaking opportunities arose; I represented an artist named Ann Cross at the Art Walk in Keene and was an active participant on the debate team and the captain in eighth grade. During March of eighth grade, I had the best opportunity ever to practice my oratorical skills: I was selected, out of all the students entered in New Hampshire, to write and read a four-minute speech on national television. My job was to introduce Elizabeth Dole, who at the time was interested in running for president.
I was notified the day before the event and so had only one night to write and memorize my speech. When I arrived the next morning in Bedford, New Hampshire, I was greeted by photographers, camera crews, and newspaper reporters! Then I was escorted backstage to meet Elizabeth Dole. After speaking briefly with her and having her review my speech, we marched through a crowd of flashing bulbs to our places on the stage.
Soon it was time for my speech. I was introduced, and as I walked to the podium, I couldn’t help but smile at the audience. I had a feeling of complete exhilaration flowing through my veins. When I finished, I received a standing ovation, and Mrs. Dole surprised me by giving me a great hug and thanking me for my comments on the importance of education. But even after she finished speaking, the excitement was far from over.
I was with her for all her photographs, and I was interviewed for a few moments by WMUR and later by the Keene Sentinel. After the media finished with us, I met various supporters of Mrs. Dole’s. They were all happy to meet me and flooded me with questions and praise. I truly felt on top of the world. From that day on, public speaking became my life.
Since then I have participated in various competitions and events. My favorite by far was Young Chataqua, a wonderful summer program. In Chataqua I portrayed the life of Margaret Bourke-White, a pioneer photographer, in a 12-minute monologue that took a month to research, prepare, and memorize. It was the most amazing experience of my life. Although the other students and I were only expected to perform our monologues once, two other organizations asked me to speak.
After Chataqua, I participated in my first play, Everybody’s Crazy, and I am currently organizing a debate team with Mrs. Lester. I plan to continue my 4-H activities, do volunteer work, go to Chataqua next summer, and hopefully participate in the American Legion’s Oratorical Contest next year.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เครื่องมือของฉันมากที่สุดบางคนแสดงถึงความสวยงามศิลปะ มีต้นแบบของหน้า และอย่าพูดถึงเขียน คง เอ็กซ์เพรสเอง ด้วยมากที่สุดเครื่องมือมี เสียงของฉันไม่มีอะไรให้ฉันความพึงพอใจเพิ่มมากขึ้นกว่าการพูดในที่สาธารณะ ผมได้มีส่วนร่วมในกิจกรรมการสื่อสารส่วนใหญ่ของชีวิต ที่อายุแปด ฉันรู้ว่า ฉันอยู่หน้าผู้ชม เริ่มต้นให้ชุมนุมและกล่าวสุนทรพจน์ในการแข่งขัน 4 H เขตท้องถิ่นจนได้สิทธิ์เข้าร่วมการแข่งขันรัฐ ฉันชนะทุกการแข่งขันรัฐที่ฉันป้อนเร็ว ๆ นี้ โอกาสพูดในที่สาธารณะอื่น ๆ เกิด แสดงชื่อ Ann ข้ามที่เดิน Art ในเคนน์ศิลปิน และเป็นผู้เข้าร่วมงานในทีมอภิปรายและกัปตันอยู่เกรดแปด ระหว่างมีนาคมเกรดแปด ฉันมีโอกาสที่ดีที่สุดเคยไปฝึกทักษะของฉัน oratorical: ถูกเลือก ไม่เรียนทั้งหมดที่ป้อนในนิวแฮมป์เชียร์ เขียน และอ่านคำพูด 4 นาทีทางโทรทัศน์แห่งชาติ งานของฉันได้แนะนำไร่ อลิซาเบธที่ในเวลานั้นมีความสนใจในการทำงานสำหรับประธานผมได้รับแจ้งวันก่อนเหตุการณ์ และเพื่อให้ ได้คืนเดียวเท่านั้นในการเขียน และจดจำคำพูดของฉัน เมื่อผมมาถึงเช้าวันถัดไปในเบดฟอร์ด นิวแฮมป์เชียร์ ฉันได้รับการต้อนรับช่างภาพ กล้องหน้าที่ และผู้สื่อข่าวหนังสือพิมพ์ แล้ว ฉันได้คุ้มกันเรือสัญชาติ backstage การเอลิซาเบธไร่ หลังจากพูดสั้น ๆ กับเธอ และมีเธอทบทวนคำพูดของฉัน เราเดินผ่านฝูงชนของกระพริบหลอดไฟไปยังสถานของเราบนเวทีเร็ว ๆ นี้ มันเป็นเวลาสำหรับคำพูดของฉัน ฉันถูกนำ และขณะที่ฉันเดินไปแท่น ฉันไม่สามารถช่วยแต่ยิ้มที่ผู้ชม ผมมีความรู้สึกตื่นเต้นกับสมบูรณ์ไหลผ่านหลอดเลือดดำของฉัน เมื่อกินเสร็จแล้ว ฉันได้รับ ovation ยืน และไร่นางประหลาดใจฉัน โดยให้ฉันฮักดี และยังฉันสำหรับฉันความคิดเห็นเกี่ยวกับความสำคัญของการศึกษา แต่ว่าหลังจากพูดจบเธอ ความตื่นเต้นได้อย่างผมกับเธอสำหรับภาพทั้งหมดของเธอ และฉันถูกสัมภาษณ์สำหรับครู่ โดย WMUR และในภายหลัง โดยเคนน์ Sentinel หลังจากสื่อสำเร็จรูปกับเรา ฉันพบผู้สนับสนุนต่าง ๆ ของนางไร่ พวกเขามีความสุขทั้งหมดเพื่อเรา และน้ำท่วมฉันกับคำถามและสรรเสริญ แท้จริงฉันรู้สึกว่าบนโลก จากวันที่บน พูดในที่สาธารณะกลายเป็น ชีวิตของฉันตั้งแต่นั้น ผมได้มีส่วนร่วมในการแข่งขันและกิจกรรมต่าง ๆ ชื่นชอบโดยมีหนุ่มสาว Chataqua โปรแกรมร้อนยอดเยี่ยม Chataqua ฉันเซ็กส์ชีวิตของมาร์กาเร็ต Bourke-White เป็นช่างภาพผู้บุกเบิก monologue 12 นาทีที่เอาเดือนวิจัย เตรียม และจำ มันเป็นประสบการณ์ดีที่สุดของชีวิต แม้ว่านักเรียนอื่น ๆ และถูกเท่านั้นคาดว่าจะทำเรา monologues ครั้ง องค์กรอื่น ๆ สองถามผมพูดหลังจาก Chataqua ฉันเข้าร่วมในการเล่นครั้งแรกของฉัน ของทุกคนบ้า และขณะนี้ฉันกำลังจัดทีมอภิปรายกับรอนโต้นาง ฉันวางแผนการดำเนินกิจกรรมของฉัน 4 H สมัครงาน ไป Chataqua ฤดูร้อน และหวังเข้าร่วมประกวด Oratorical ของพยุหะอเมริกันปีถัดไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของฉันตราสาร
บางคนแสดงออกผ่านงานศิลปะที่สวยงาม คนอื่น ๆ ที่มีต้นแบบของหน้าและพูดคุยอย่างเงียบ ๆ ผ่านการเขียน ผมในมืออื่น ๆ ที่แสดงตัวเองกับเครื่องดนตรีที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่ฉันมีเสียงของฉัน.
ไม่มีอะไรที่ทำให้ฉันมีความพึงพอใจมากขึ้นกว่าที่พูดในที่สาธารณะ ฉันได้รับการมีส่วนร่วมในการจัดกิจกรรมการสื่อสารมากที่สุดในชีวิตของฉัน ตอนอายุแปดฉันตระหนักว่าฉันเป็นในด้านหน้าของผู้ชม ผมเริ่มให้การสาธิตและการกล่าวสุนทรพจน์ในการแข่งขันเขต 4-H ท้องถิ่นจนผมมีสิทธิ์เข้าร่วมในการแข่งขันของรัฐ . ฉันได้รับรางวัลการแข่งขันทุกรัฐที่ผมเข้ามา
ในไม่ช้าอื่น ๆ โอกาสพูดในที่สาธารณะที่เกิดขึ้น; ผมเป็นตัวแทนของศิลปินที่มีชื่อว่าแอนครอสที่เดินศิลปะในคีนและเป็นผู้มีส่วนร่วมในทีมอภิปรายและกัปตันในชั้นประถมศึกษาปีที่แปด ในช่วงเดือนมีนาคมของชั้นมัธยมศึกษาปีที่ผมได้มีโอกาสที่ดีที่สุดที่เคยฝึกทักษะโวหารของฉัน: ฉันได้รับการคัดเลือกจากนักเรียนทุกคนเข้ามาในมลรัฐนิวแฮมป์เชียร์ในการเขียนและอ่านคำพูดสี่นาทีบนโทรทัศน์แห่งชาติ งานของฉันคือการแนะนำโดลิซาเบ ธ ที่เวลามีความสนใจในการทำงานสำหรับประธาน.
ผมได้รับแจ้งวันก่อนที่เหตุการณ์และอื่น ๆ มีเพียงหนึ่งคืนที่จะเขียนและจดจำคำพูดของฉัน เมื่อฉันมาถึงเช้าวันถัดไปในฟอร์ด, New Hampshire, ผมได้รับการต้อนรับโดยช่างภาพตากล้องและนักข่าวหนังสือพิมพ์! จากนั้นผมก็พาเวทีเพื่อตอบสนองโดลิซาเบ ธ หลังจากที่พูดสั้น ๆ กับเธอและเธอต้องทบทวนคำพูดของฉันเราเดินผ่านฝูงชนของหลอดไฟกระพริบไปยังสถานที่ของเราอยู่บนเวที.
เร็ว ๆ นี้มันเป็นเวลาสำหรับการพูดของฉัน ฉันได้รับการแนะนำและเป็นที่ผมเดินไปที่แท่นที่ผมไม่สามารถช่วย แต่ยิ้มให้กับผู้ชม ผมมีความรู้สึกของความตื่นเต้นที่สมบูรณ์ไหลผ่านเส้นเลือดของฉัน เมื่อฉันเสร็จแล้วผมได้รับการยืนปรบมือและนางโดฉันประหลาดใจโดยการให้ฉันกอดที่ดีและฉันขอบคุณสำหรับความคิดเห็นของฉันเกี่ยวกับความสำคัญของการศึกษา แต่แม้หลังจากที่เธอพูดจบความตื่นเต้นก็ยังห่างไกลจากกว่า.
ผมก็อยู่กับเธอสำหรับการถ่ายภาพของเธอและฉันได้ให้สัมภาษณ์สักครู่โดย WMUR และต่อมาคี Sentinel หลังจากเสร็จสิ้นการสื่อกับเราผมได้พบกับผู้สนับสนุนต่างๆของนางโดล พวกเขาทั้งหมดมีความสุขที่จะตอบสนองผมและน้ำท่วมฉันกับคำถามและการสรรเสริญ ผมรู้สึกว่าด้านบนของโลก จากวันนั้นเป็นต้นมาพูดในที่สาธารณะกลายเป็นชีวิตของฉัน.
ตั้งแต่นั้นมาผมได้มีส่วนร่วมในการแข่งขันต่างๆและกิจกรรม ที่ชื่นชอบโดยไกลเป็นหนุ่ม Chataqua ซึ่งเป็นโปรแกรมที่ยอดเยี่ยมในช่วงฤดูร้อน ใน Chataqua ฉันภาพชีวิตของมาร์กาเร็บอร์กสีขาวช่างภาพผู้บุกเบิกในการพูดคนเดียว 12 นาทีที่เกิดเดือนเพื่อการวิจัยการเตรียมความพร้อมและจดจำ มันเป็นประสบการณ์ที่น่าตื่นตาตื่นใจที่สุดในชีวิตของฉัน แม้ว่านักเรียนคนอื่น ๆ และผมคาดว่าจะดำเนินการเพียงสะสมของเราครั้งเดียวสององค์กรอื่น ๆ ขอให้ผมพูด.
หลังจาก Chataqua ผมมีส่วนร่วมในการเล่นครั้งแรกของฉันทุกคนบ้าและฉันกำลังจัดทีมอภิปรายกับนางเลสเตอร์ ผมวางแผนที่จะดำเนินการต่อกิจกรรม 4-H ของฉันจะทำงานอาสาสมัครไปที่ Chataqua ฤดูร้อนต่อไปและหวังว่าจะมีส่วนร่วมในกองทัพอเมริกันโวหารของการประกวดในปีถัดไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อุปกรณ์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของฉัน
บางคนแสดงออกผ่านศิลปะที่สวยงาม ; อื่น ๆเป็นนายหน้าและพูดอย่างเงียบ ๆผ่านการเขียน ผมในมืออื่น ๆ , บริการเองด้วยเครื่องมือที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่ผมมี เสียงฉัน .
ไม่มีอะไรผมพอใจมากกว่า พูดในที่สาธารณะ ผมได้มีส่วนร่วมในกิจกรรมการสื่อสารมากที่สุดในชีวิตของฉันที่อายุแปด ผมรู้ว่าผมอยู่ในด้านหน้าของผู้ชม ผมเริ่มทำการสาธิตและกล่าวสุนทรพจน์ในการแข่งขันเขตท้องถิ่นส่วนใหญ่จน ฉันมีสิทธิ์ที่จะมีส่วนร่วมในการแข่งขันของรัฐ ฉันชนะทุกสภาพการแข่งขันที่ฉันป้อน .
แล้วพูดในที่สาธารณะอื่น ๆโอกาสเกิดขึ้น ;ฉันเป็นตัวแทนศิลปินชื่อ แอน ครอสที่เดินใน คีนและเป็นผู้เข้าร่วมงานกับทีมอภิปรายและกัปตันในเกรดแปด ในช่วงเดือนมีนาคมของเกรด 8 ผมมีโอกาสที่ดีที่สุดที่เคยฝึกทักษะเกี่ยวกับศิลปะในการพูดสุนทรพจน์ของฉัน : ฉันได้รับเลือกจากนักศึกษาทั้งหมดเข้าไปใน New Hampshire , เขียนและอ่านสี่นาทีพูดในโทรทัศน์แห่งชาติงานของฉันคือการแนะนำ อลิซาเบธ โดล ที่ตอนนั้นสนใจลงสมัครประธาน .
ผมแจ้งก่อนวันงานและดังนั้นจึงมีเพียงคืนเดียวที่จะเขียนและจดจำคำพูดของฉัน เมื่อฉันมาถึงในเช้าวันถัดไปในเบดฟอร์ด , New Hampshire , ฉันได้รับการต้อนรับโดยลูกเรือกล้องของช่างภาพ และนักข่าวหนังสือพิมพ์ แล้วผมก็พาเข้าไปหลังเวทีเพื่อพบกับ อลิซาเบธ โดล .หลังจากพูดสั้นๆ กับเธอ และมีการทบทวนของเธอคำพูดของฉัน เราเดินผ่านฝูงชนของการกระพริบหลอดไฟไปยังสถานที่ของเราบนเวที
เร็วก็เวลาสำหรับการพูดของฉัน ผมได้รู้จัก และเมื่อฉันเดินไปที่แท่น ผมไม่สามารถช่วย แต่รอยยิ้มที่ผู้ชม ฉันรู้สึกสมบูรณ์ความดีใจไหลผ่านทางหลอดเลือดดำของฉัน เมื่อฉันเสร็จ ฉันได้รับการยืนปรบมือต้อนรับ และคุณนายโดลประหลาดใจฉันโดยการให้ฉันกอดและขอบคุณฉันสำหรับความคิดเห็นของฉันเกี่ยวกับความสำคัญของการศึกษา แต่หลังจากที่เธอพูดจบ ความตื่นเต้นอยู่ไกลจากเหนือ .
ผมกับเธอภาพทั้งหมดของเธอ และผมได้ให้สัมภาษณ์ไม่กี่นาที โดย wmur และต่อมาโดย คีน เซนตินัล หลังจากที่สื่อเสร็จกับเรา ฉันได้พบกับผู้สนับสนุนต่างๆของคุณนายดอลล์ .พวกเขาทั้งหมดยินดีที่จะพบฉันและท่วม ถามคำถามและสรรเสริญ แท้จริงฉันรู้สึกอยู่ด้านบนของโลก หลังจากวันนั้น พูดในที่สาธารณะเป็นชีวิต
ตั้งแต่นั้นมาฉันได้เข้าร่วมในการแข่งขันต่าง ๆและเหตุการณ์ ที่ชื่นชอบของฉันโดยไกลเป็นเด็ก chataqua เป็นฤดูร้อนที่ยอดเยี่ยมโปรแกรม ใน chataqua ผมเห็นชีวิตของมาร์กาเร็ตบอร์กสีขาว เป็นช่างภาพผู้บุกเบิกใน 12 นาที คับ ที่เอาเดือนเพื่อการวิจัย การเตรียม และจดจำ มันเป็นประสบการณ์ที่น่าตื่นตาตื่นใจที่สุดในชีวิตของฉัน แม้ว่านักเรียนอื่น ๆและผมก็คาดว่าจะดำเนินการบทพูดของเราเมื่อ องค์กรอื่น ๆสอง ขอให้ฉันพูด .
หลังจาก chataqua ผมเข้าเล่นครั้งแรก ทุกคนบ้า และผมกำลังจัดทีมอภิปราย กับคุณนาย เลสเตอร์ฉันวางแผนที่จะสานต่อกิจกรรมยุวเกษตรกรของฉัน ทำงานอาสาสมัคร ไป chataqua ฤดูร้อนถัดไป และหวังว่าเข้าร่วมประกวดเกี่ยวกับศิลปะในการพูดสุนทรพจน์อเมริกันพยุหะของปีถัดไป .