ordinary emotions lose their founda

ordinary emotions lose their foundation. A desire that arises from an imaginative thought is not a real desire: and without real desire, there is no real emotion. I no more desire Othello not to murder Desdemona than I desire to leave the theatre, even though murder is, in this imaginary world, as terrible as murders really are. In such a case desire is not felt, but"entertained', just as the thought of what is happening is not believed but held in In a sense it is even wrong to say that itisI who feel grief over Desdemona's fate. I imagine such a grief, and am drawn into sympathy with the thing that limagine. We might say that there is neither real object nor real feeling, but a response in imagination to an imagined scene. In fantasy, by contrast, there is a real feeling which fixes upon an unreal object, in order to gratify vicariously what cannot be gratified in fact. Since imaginative emotions are responses, they are deter mined by their imaginary objects. They arise out of, and are con trolled by, an understanding of the world. And to exercise this understanding is to take an interest in truth. The questions arise: are things really like that? Is it plausible? Is my response exaggerated? Am I being invited to feel what I should not feel? Such questions are the life of imagination, and also the death of fantasy, which as soon as its object is granted independent life or subjected to interrogation. For similar reasons, we can say that"realisation', the creation of a surrogate or simulacrum, is not the main aim of imaginative thought, and may even impede it. The imagination, governed as it is by a sense of reality, seeks condensation, suggestion, dramatic com The absolute realisation of specific scenes is no part of the imaginative purpose, which is better served by convention than explicit imagery But although imagination is, in this way, informed by a sense of reality, it need not represent the world asit is. On the contrary the imagination idealises, ennobles, embellishes and re-presents the world. And it does so in a believable way, since(parapend belief only in the presence of the doxically) we can sus believable. Aristotle made the point in the Portia, Poetry, he argued, does not tolerate the improbable, but it can tolerate the

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ปกติอารมณ์สูญเสียรากฐานของพวกเขา ความปรารถนาที่เกิดขึ้นจากการจินตนาการคิดไม่ได้อย่างแท้จริง: ไม่ มีความปรารถนาที่แท้จริง มีอารมณ์ไม่จริง ฉันไม่ปรารถนา Othello ไม่จะฆ่า Desdemona กว่าปรารถนาจะออกจากโรงละคร แม้ว่าฆาตกรรมเป็น ในโลกนี้จินตนาการ กลัวเป็นฆาตกรรมจริง ๆ ในกรณีนี้ ความปรารถนาไม่รู้สึก แต่ "ความบันเทิง ', เพียงความคิดของสิ่งที่เกิดขึ้นจะไม่เชื่อ แต่จัดขึ้นในในความรู้สึกมันเป็นความผิดแม้จะบอกว่า itisI ที่รู้สึกเศร้าโศกผ่านชะตากรรมของ Desdemona ฉันจินตนาการถึงความเศร้าโศกดังกล่าว และวาดเป็นเห็นอกเห็นใจกับสิ่ง limagine ที่ เราอาจพูดได้ว่ามีทั้งวัตถุจริง หรือแท้จริง แต่การตอบสนองในจินตนาการถึงฉากเป็นเรื่องสมมติ ในจินตนาการ โดยคมชัด มีความรู้สึกที่แท้จริงซึ่งแก้ไขเมื่อวัตถุจริง เพื่อ gratify ผ่านบริษัทอะไรไม่ gratified ในความเป็นจริง อารมณ์จินตนาการเป็น การตอบสนอง พวกเขาจะขัดขวางไม่ให้ขุด โดยวัตถุในจินตนาการของพวกเขา พวกเขาเกิดจาก และ trolled จะปรับ โดย ความเข้าใจของโลก และใช้ความเข้าใจนี้จะให้ความสนใจในความเป็นจริง คำถามที่เกิดขึ้น: สิ่งจริง ๆ เช่นนั้น จะเป็นไปได้ ตอบสนองของฉันพูดเกินจริง :ผมถูกเชิญให้รู้สึกว่าสิ่งที่ผมควรรู้สึกอย่างไร คำถามดังกล่าวเป็นชีวิตของจินตนาการ และการตายของ จินตนาการ ซึ่งเป็นวัตถุได้รับชีวิตอิสระ หรือการสอบปากคำ เหตุผลที่คล้าย เราสามารถพูดได้ว่า "รับรู้ ', การสร้างตัวแทนหรือ simulacrum ไม่ใช่จุดมุ่งหมายหลักของความคิดสร้างสรรค์ และอาจแม้อุปสรรค พยายามจินตนาการ บังคับมันเป็นความรู้สึกของความเป็นจริง รวมตัว แนะนำ ละคร com ผลสัมฤทธิ์เฉพาะฉากแน่นอนเป็นส่วนหนึ่งของจุดประสงค์จินตนาการ ซึ่งให้บริการ โดยการประชุมกว่าภาพชัดเจนดี แต่ถึงแม้ว่าจินตนาการ วิธีนี้ รู้ความรู้สึกของความเป็นจริง มันต้องไม่แสดงตามที่เตรียมโลกเป็น ในทางจินตนาการ idealises, ennobles แถม และการนำเสนอโลก และมันไม่ให้ในทางเชื่อ ตั้งแต่ (parapend เชื่อเฉพาะในประเทศของการ doxically) เราสามารถเชื่อ sus อริสโตเติลผู้จุดใน Portia กวีนิพนธ์ เขาโต้เถียง ไม่ยอมให้เกิดขึ้น แต่มันสามารถทนต่อการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อารมณ์เสียสามัญพื้นฐานของพวกเขา ความปรารถนาที่เกิดขึ้นจากความคิดจินตนาการไม่ได้เป็นความปรารถนาที่แท้จริง: และไม่มีความปรารถนาที่แท้จริงไม่มีอารมณ์ความรู้สึกที่แท้จริง ฉันไม่มากต้องการ Othello ไม่ได้จะฆ่า Desdemona กว่าที่ฉันต้องการที่จะออกจากโรงละครแม้ว่าฆาตกรรมคือจินตนาการในโลกนี้เป็นที่น่ากลัวเป็นฆาตกรรมจริงๆ ในกรณีเช่นนี้ความปรารถนาที่จะไม่รู้สึก แต่ "ความบันเทิง 'เช่นเดียวกับความคิดของสิ่งที่เกิดขึ้นจะไม่เชื่อ แต่จัดขึ้นในในความรู้สึกมันเป็นความผิดแม้จะบอกว่า itisI ที่รู้สึกเศร้าโศกกับชะตากรรม Desdemona ของ. ฉันคิดดังกล่าว ความเศร้าโศกและฉันดึงเข้าสู่ความเห็นอกเห็นใจกับสิ่งที่ limagine. เราอาจจะบอกว่ามีค่าวัตถุจริงมิได้รู้สึกที่แท้จริง แต่การตอบสนองในการจินตนาการถึงฉากจินตนาการ. ในจินตนาการโดยคมชัดมีความรู้สึกที่แท้จริงซึ่งการแก้ไขเมื่อ วัตถุที่ไม่เป็นจริงในการที่จะทำให้ถูกใจ vicariously สิ่งที่ไม่สามารถพอใจในความเป็นจริง. เนื่องจากอารมณ์ความคิดสร้างสรรค์ที่มีการตอบสนองของพวกเขาจะเป็นอุปสรรคที่ขุดได้จากวัตถุในจินตนาการของพวกเขา. พวกเขาเกิดขึ้นจากและ trolled Con โดยความเข้าใจของโลก. และเพื่อ การออกกำลังกายความเข้าใจนี้คือการให้ความสนใจในความจริงคำถามเกิดขึ้น:.? เป็นสิ่งที่ชอบว่ามันจะเป็นไปได้คือการตอบสนองของฉันพูดเกินจริงฉันได้รับเชิญไปรู้สึกว่าสิ่งที่ฉันไม่ควรรู้สึกคำถามดังกล่าวเป็นชีวิตของจินตนาการ และการตายของจินตนาการที่เร็วที่สุดเท่าที่วัตถุจะได้รับชีวิตอิสระหรือภายใต้การสอบสวน สำหรับเหตุผลที่คล้ายกันเราสามารถพูดได้ว่า "สำนึก 'การสร้างตัวแทนหรือมิติที่ไม่ได้เป็นจุดมุ่งหมายหลักของความคิดจินตนาการและอาจขัดขวางมัน. จินตนาการภายมันเป็นความรู้สึกของความเป็นจริงพยายามควบแน่น ข้อเสนอแนะ, COM ละครสำนึกแน่นอนของฉากที่เฉพาะเจาะจงเป็นส่วนหนึ่งของวัตถุประสงค์จินตนาการไม่มีซึ่งเป็นบริการที่ดีขึ้นโดยการประชุมกว่าภาพอย่างชัดเจน แต่ถึงแม้ว่าจินตนาการเป็นในลักษณะนี้ได้รับแจ้งจากความรู้สึกของความเป็นจริงมันไม่จำเป็นต้องเป็นตัวแทนของโลก asit เป็น. ในทางตรงกันข้ามจินตนาการ idealises, ennobles, แถมและใหม่นำเสนอโลก. และมันไม่ได้ในทางที่เชื่อตั้งแต่ (parapend ความเชื่อเฉพาะในการปรากฏตัวของ doxically นี้) เราสามารถ SUS เชื่อ. อริสโตเติลทำจุด ในปอร์เชียบทกวีเถียงไม่ได้ทนไม่น่าจะเป็น แต่ก็สามารถทนต่อ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อารมณ์ปกติสูญเสียพื้นฐานของพวกเขา ความต้องการที่เกิดจากการคิดจินตนาการไม่ใช่ความปรารถนาที่แท้จริงและไม่มีความปรารถนา ไม่มี จริง ความรู้สึก ผมไม่ปรารถนามากขึ้น Othello ไม่ใช่การฆาตกรรมเดสเดโมนา มากกว่าที่ฉันต้องการออกจากโรงละครแม้ว่าการฆาตกรรม ในโลกสมมุตินี้แย่พอๆกับฆาตกรรมจริงๆ เช่นในกรณีต้องการให้รู้สึก แต่ " เพลิน ' เช่นเดียวกับความคิดของสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่ใช่เชื่อแต่จัดขึ้นในความรู้สึกมันผิดยังบอกว่า itisi ที่รู้สึกเศร้ากว่าโชคชะตาเดสเดโมนา . ฉันจินตนาการเช่นความเศร้าโศก และก็วาดเป็นเห็นใจกับสิ่งที่ limagine . เราอาจพูดได้ว่าไม่มีวัตถุจริงและความรู้สึกที่แท้จริง แต่การตอบสนองในจินตนาการที่คิดฉาก ในจินตนาการโดยคมชัดมีความรู้สึกที่แท้จริงซึ่งการแก้ไขบนวัตถุลวงตาเพื่อ gratify ประสบการณ์สิ่งที่ไม่สามารถพอใจในความเป็นจริง เนื่องจากอารมณ์จินตนาการการตอบสนอง พวกเขาจะยับยั้งไว้โดยวัตถุในจินตนาการของพวกเขา เขาลุกขึ้นมาและ CON trolled โดยความเข้าใจของโลก และใช้ความเข้าใจนี้จะสนใจในความจริง คำถามที่เกิดขึ้น : สิ่งที่ชอบ ? มันน่าเชื่อถือไหม คือการตอบสนองที่โอ้อวดของฉัน ? ผมถูกเชิญไปว่าผมรู้สึกไม่ควร ? คำถามดังกล่าวเป็นชีวิตของจินตนาการและการเสียชีวิตของจินตนาการ ซึ่งทันทีที่มีวัตถุให้ชีวิตอิสระ หรืออยู่ภายใต้การสอบสวน . ด้วยเหตุผลคล้ายกัน เราสามารถพูดได้ว่า " ความเข้าใจ " การสร้างของตัวแทนหรือความคล้ายกัน ไม่ได้มีจุดมุ่งหมายหลักในการคิดจินตนาการ และอาจขัดขวางมัน จินตนาการ , ควบคุมมัน โดยความรู้สึกของความเป็นจริงและการควบแน่น , ข้อเสนอแนะ , ละคร com ตระหนักสัมบูรณ์ของฉากที่เฉพาะเจาะจงเป็นส่วนหนึ่งของวัตถุประสงค์ในเชิงจินตนาการ ซึ่งเป็นบริการที่ดีขึ้น โดยการประชุมกว่าภาพชัดเจนแต่จินตนาการ วิธีนี้แจ้งโดยความรู้สึกของความเป็นจริง มันต้องไม่แสดงโลกนี้คือ ในทางตรงกันข้าม จินตนาการ idealises ennobles และของขวัญ , แถม , โลก และมันไม่ได้ในทางที่ดี เนื่องจาก ( parapend ความเชื่อในการแสดงตนของ doxically เท่านั้น ) เราสามารถ SUS น่าเชื่อถือ อริสโตเติลได้จุดในพอร์เทีย กวีนิพนธ์ เขาแย้งว่า ไม่ได้ทนไม่น่าจะเป็นไปได้ แต่มันสามารถทน