For example, a learner who knows th

For example, a learner who knows the word ―write‖ will know that its past tense is ―wrote ―
and it past participle is ―written.‖ The learner would know that ―written‖ is spelled with double
―t‖. The learner will also know when and how to use the various auxiliary verbs appropriately.
The learner would know that ―writing‖ is a verb that is used in the present continuous tense and
that ―writing‖ can also serve as a noun: e.g. the writing is on the wall. The learner would be
aware of the various synonyms of writing such as compose, drop a line, record, scribe and draft
and also know that its collocations are subject to syntactic modifications such as write effectively
and effective writing. The learner will also be able to use the word within various registers.
These various aspects are related to the depth of word knowledge, which is as important as
learning many words (breadth of word knowledge). English learners have been shown to be
lacking in depth of word knowledge, even for frequently occurring words (Verhallen and
Schoonen, 1993, as cited in Taylor, 1990).

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตัวอย่างเช่นผู้เรียนที่รู้คำว่า-write‖จะรู้ว่าที่ผ่านมาเครียดเป็น -wrote - และมันเป็นกริยาที่ผ่านมา-written.‖ผู้เรียนจะรู้ว่า-written‖สะกดกับคู่-t‖ ผู้เรียนยังจะได้รู้ว่าเมื่อใดและวิธีการใช้กริยาช่วยต่างๆอย่างเหมาะสม. ผู้เรียนจะรู้ว่า-writing‖เป็นคำกริยาที่ใช้ในปัจจุบันอย่างต่อเนื่องเครียดและที่-writing‖ยังสามารถทำหน้าที่เป็นคำนาม: เช่นการเขียน อยู่บนผนัง ผู้เรียนจะตระหนักถึงคำพ้องความหมายต่างๆของการเขียนเช่นการเขียน, วางสาย, บันทึก, นักเขียนและร่างและยังไม่ทราบว่าcollocations ที่อาจมีการปรับเปลี่ยนโครงสร้างเช่นการเขียนได้อย่างมีประสิทธิภาพและการเขียนที่มีประสิทธิภาพ ผู้เรียนยังจะสามารถที่จะใช้คำว่าลงทะเบียนภายในต่างๆ. เหล่านี้แง่มุมต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องกับความรู้เชิงลึกของคำซึ่งมีความสำคัญเป็นการเรียนรู้หลายคำ(ความกว้างของความรู้คำ) เรียนภาษาอังกฤษที่ได้รับการแสดงให้เห็นว่าขาดความลึกของความรู้คำแม้สำหรับคำพูดที่เกิดขึ้นบ่อย (Verhallen และ Schoonen 1993 ตามที่อ้างถึงในเทย์เลอร์, 1990)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตัวอย่าง ผู้เรียนที่ทราบคำที่ผมอยากเขียน‖จะรู้ว่าอดีตของมันคือผมอยากเขียนผมอยาก
และ past participle คือผมอยากเขียน ‖ผู้เรียนจะทราบว่า ผมอยากเขียน‖สะกดคู่ผมอยาก T
‖ . ผู้เรียนก็จะทราบว่าเมื่อและวิธีการใช้กริยาช่วยต่างๆอย่างเหมาะสม
ผู้เรียนจะรู้ว่าผมอยากเขียน‖เป็นคำกริยาที่ใช้ในกาลปัจจุบันต่อเนื่องและ
ที่ผมอยากเขียน‖ยังสามารถใช้เป็นคำนามเช่นการเขียนบนผนัง ผู้เรียนจะได้ทราบเรื่องคำพ้องต่างๆ
เขียนเช่นเขียนวางบรรทัด , บันทึก , นักเขียนและร่าง
และก็รู้ว่ามัน collocations อาจมีการปรับเปลี่ยน เช่น เขียนอย่างมีประสิทธิภาพ
และการเขียนที่มีประสิทธิภาพ ผู้เรียนจะสามารถใช้คำว่าภายในรีจิสเตอร์ต่างๆ
แง่มุมต่าง ๆ เหล่านี้จะเกี่ยวข้องกับความรู้ลึกของคำซึ่งสำคัญพอๆ
การเรียนรู้หลายคำ ( ความกว้างของความรู้ศัพท์ ) ผู้เรียนภาษาอังกฤษได้รับการแสดงที่จะ
ขาดลึกความรู้คำ แม้จะเกิดขึ้นบ่อยคำ ( verhallen และ
schoonen , 1993 , อ้างใน เทเลอร์ , 1990 )