The Frog Prince" by The Brothers Gr

The Frog Prince" by The Brothers Grimm

One fine evening, a young princess went out for a walk in the woods near her home. She never went anywhere without her favorite toy, a bright golden ball. Wherever she walked, she would throw the ball in the air, then catch it.

This evening was no exception. She walked far into the woods, throwing the ball and catching it as she went. In time, she became tired.

In the middle of the woods was a deep, dirty pond. On this evening, though, the pond had a wonderful glow in the moonlight. The princess sat down on a bench beside the pond.

While she rested on the bench, she continued playing with her ball, throwing it up and catching it. Up, and catch. Up, and catch.

Just as she tossed the ball especially high in the air, a cloud moved across the moon and cut out its light. In the darkness, the princess missed catching the ball on its way down.

It bounced off her arm, off the seat of the bench and onto the ground. It rolled along the ground, picking up speed. Faster and faster the ball rolled, faster than the princess could run after it, until — plop! — it splashed into the pond.

"Oh, dear," the princess cried. "It is so dark, and the pond is so deep and dirty. Now I will never be able to get my ball back. If only I had been more careful with it. I would give all my jewels and fancy clothes, everything I own in this world, if I could undo my foolish mistake."

At that moment, a frog, who had been listening to her from just below the surface of the pond, popped his head out of the water. "Hello, princess," the frog asked, "why all the tears?"

"What business is it of yours?" the princess replied. "You can't possibly help me."

"Think again, princess. I can get your ball back for you and — here's the zinger — I don't want all your worldly possessions for doing it. I don't want your jewelry, not one pearl." The frog clicked his fingers and did a sloppy tap-dance with his webbed feet. "Not a single penny."

"I don't understand."

"All I ask, princess, is that you show me some kindness. Accompany me to the opera, say. Or, better yet, invite me to dinner at your palace. Let me lay my tired head on your silk-covered pillows."

"What nonsense is this?" the princess thought to herself. "How can a frog come to the palace? He won't be able to travel ten yards from this pond."

But she realized that the frog MIGHT be able to find her precious ball, so she did not want to upset him. "All right. Bring me my ball and you can visit me whenever you want."

"We could get to become good friends," the frog said.

"Who can tell?" the princess said in order to encourage him to search for her ball.

But as the frog dived back into the pond, the princess laughed at his stupidity.
Of course he DID rescue her ball from the bottom of the pond. When he placed it in the palm of her hand, she was delighted, so delighted she couldn't help but give him a kiss on his wet, bony forehead before running all the way home.

She was so delighted, she was soon playing with the ball again, throwing it up and catching it. She quickly forgot all about that silly old frog.

The next evening, as the princess sat down to dinner with her father, the king, there was a strange noise — tap, tap, plash, plash — on the marble stair. A moment later, a soft knock sounded on the dining-room door. A tiny voice sang out:

"Open the door, my
princess
dear! Open the door, for your true love is here."

The princess couldn't believe it. She ran to the door and there was the frog. She was amused, but more than that she was alarmed and frightened. So she slammed the door closed in the frog's face and went back to the dinner table.

Sensing her fear, the king asked what the matter was. "There is a horrible slimy frog at the door," she explained. "Yesterday, when I dropped my ball in the pond in the woods, he got it back for me. In return, I promised he could come to dinner at the palace. But, of course, I didn't mean it. I never in my wildest dreams imagined he would be able to hop all the way here."

"Open the door, my princess dear! Open the door, for your true love is here."

Came the tiny voice again.

The king rested both his hands on the young princess's shoulders. "If you've made a promise, daughter, you must keep it. This family keeps its promises. Let the frog in."

The princess did so. The frog hopped in. He hopped from one end of the long dining-room to the other, where the table was. He hopped all the way from one end of the long table to the other, where the princess sat.

"Hey, princess, do me a favor," he said. "Help me up. Lay a place for me next to you."

She didn't want to, but the king threw her a stern, fatherly glance.
"Push that plate over this a-way," the frog said after he had gotten good and comfortable on the table beside the princess.

Once he had eaten his fill from the princess's own plate, the frog asked to be taken up to her bedroom for a nap. In no time at all, he was fast asleep.
He spent the whole night beside the princess. But he left in the morning, at first light, while she was still sleeping.

"Thank goodness," the princess thought when she awoke. "I don't suppose he'll ever bother us again."

But she was wrong. The very next night, a soft knock sounded on her bedroom door. That same voice, not quite so tiny this time, sang:

"Open the door, my princess dear! Open the door, for your true love is here."

Remembering what her father had said about promises, she had no choice but to open the door. In hopped the frog. UP hopped the frog, onto her pillow, this time needing no help. Again, he was gone before dawn.

This also happened on the third night, and on the fourth. But on the fourth morning, when she awoke, the princess was astonished to find a handsome prince standing at the head of her bed. He was gazing at her with the widest, bluest eyes she had ever seen.

He told her that a spiteful witch had long ago cast a spell, turning him into a frog. The witch had commanded that he stay a frog for all eternity, living in that deep, dirty pond, unless by chance he met a princess and could persuade her to invite him to her palace, feed him from her very own plate, and let him rest beside her in her very own bed for three nights.

"That cruel spell has been broken," the prince said. "You have broken it. All that remains is for you to allow me to take you to the opera. To take your hand, once in a while, for walks in the woods. All that remains is for you to do me the honor of being my friend."

"And perhaps to fall in love with you?" the young princess asked.

The prince smiled shyly. "Who can tell?

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เจ้าชายกบ " โดยพี่น้องกริมม์ ตอนเย็นดีที่หนึ่ง เจ้าหญิงสาวออกไปเดินเล่นในป่าใกล้บ้านของเธอ เธอไม่เคยไปที่ใดก็ได้ไม่ มีของเล่นโปรดของเธอ ลูกบอลสีทองสว่าง ทุกที่เธอเดิน เธอจะโยนลูกบอลในอากาศ แล้วจับมัน เย็นนี้ก็ไม่เว้น เธอเดินไกลเข้าไปในป่า โยนลูกบอล และจับ ตามเธอไป ในเวลา เธอกลายเป็นเบื่อ ในกลางป่ามีบ่อลึก สกปรก เย็นนี้ แม้ว่า บ่อมีแสงยอดเยี่ยมในแสงจันทร์ เจ้าหญิงนั่งลงบนม้านั่งริมบ่อ ในขณะที่เธอวางบนม้านั่ง เธอยังคงเล่นกับลูกของเธอ โยนขึ้น และจับมัน ขึ้น และจับ ขึ้น และจับ เหมือนเธอโยนลูกที่สูงโดยเฉพาะอย่างยิ่งในอากาศ เมฆไปดวงจันทร์ และตัดออกเป็นแสง ในความมืด เจ้าหญิงพลาดจับลูกบอลไปลง มันเด้งปิดแขนของเธอ ปิดนั่งม้านั่ง และ บนพื้นดิน มันสะสมไปตามพื้นดิน ความเร็ว รวดเร็วกว่า และเร็วกว่าลูกรีด เร็วกว่าเจ้าหญิงสามารถเรียกใช้หลังจากนั้น จนกระทั่งâ €" plop â €"มัน splashed เข้าบ่อ "โอ้ รัก, " เจ้าหญิง "ก็ดูมืด และบ่อนั้นลึก และสกปรก ตอนนี้ ฉันจะไม่สามารถรับลูกของฉันกลับ ถ้าฉันได้รับมากขึ้นระมัดระวังกับมันเท่านั้น ฉันจะให้อัญมณีและเสื้อผ้าแฟนซี ทุกอย่างที่ฉันเป็นเจ้าของในโลกนี้ ถ้าฉันสามารถเลิกทำการผิดพลาดโง่เขลาของฉันของฉัน" ในขณะที่ กบ ที่ได้รับฟังเธอจากด้านล่างพื้นผิวของบ่อ โผล่หัวออกจากน้ำ "สวัสดี เจ้าหญิง กบถาม, " ทำไมน้ำตาทั้งหมด? " ความธุรกิจอะไรคือมันของคุณตอบเจ้าหญิง "คุณไม่อาจช่วยฉัน" "คิดอีก เจ้าหญิง ฉันสามารถกลับลูกบอลของคุณสำหรับคุณและâ €"นี่คือ zinger â€" ไม่ต้องการทรัพย์สินทางโลกของคุณสำหรับการทำงาน ฉันไม่ต้องเครื่องประดับของคุณ ไม่หนึ่งมุก" คลิกบนิ้วมือของเขา และไม่มีเลอะเทอะ tap-dance ด้วยเท้าของเขา webbed "ไม่มีเงินเพียงครั้งเดียว" "พูดไม่" "ทั้งหมดที่ฉันถาม เจ้าหญิง คือที่คุณแสดงให้ฉันเมตตาบาง มากับฉันไปโอเปร่า พูด หรือ ยิ่ง เชิญผมไปทานอาหารค่ำที่พระราชวังของคุณ ให้ฉันวางหัวเหนื่อยบนหมอนของคุณคลุม" ความเหลวไหลอะไรคือนี้เจ้าหญิงคิดไปเอง "วิธีสามารถกบมาพระราชวัง เขาจะไม่สามารถเดินทางสิบเมตรจากบ่อน้ำนี้" แต่เธอรู้ว่า กบอาจจะหาลูกที่มีค่าของเธอ เพื่อเธอไม่ต้องการอารมณ์เสียเขา "ขวาทั้งหมด มาลูกของฉัน และคุณสามารถเยี่ยมชมฉันเมื่อไหร่" "เราไม่ได้รับการเป็น เพื่อนที่ดี กบกล่าว "ที่สามารถทราบได้อย่างไร" เจ้าหญิงกล่าวว่า เพื่อกระตุ้นให้เขาค้นหาลูกของเธอได้ แต่เป็นกบดำน้ำกลับเข้าบ่อ เจ้าหญิงหัวเราะเยาะความโง่ของเขา แน่นอนเขาได้ช่วยชีวิตลูกของเธอจากด้านล่างของบ่อ เมื่อเขาได้วางไว้ในมือของเธอ เธอยินดี ยินดีให้เธอไม่สามารถช่วย แต่ให้จูบบนหน้าผากของเขาเปียก หลุดก่อนที่จะใช้ทางบ้าน She was so delighted, she was soon playing with the ball again, throwing it up and catching it. She quickly forgot all about that silly old frog. The next evening, as the princess sat down to dinner with her father, the king, there was a strange noise — tap, tap, plash, plash — on the marble stair. A moment later, a soft knock sounded on the dining-room door. A tiny voice sang out: "Open the door, my princess dear! Open the door, for your true love is here." The princess couldn't believe it. She ran to the door and there was the frog. She was amused, but more than that she was alarmed and frightened. So she slammed the door closed in the frog's face and went back to the dinner table. Sensing her fear, the king asked what the matter was. "There is a horrible slimy frog at the door," she explained. "Yesterday, when I dropped my ball in the pond in the woods, he got it back for me. In return, I promised he could come to dinner at the palace. But, of course, I didn't mean it. I never in my wildest dreams imagined he would be able to hop all the way here." "Open the door, my princess dear! Open the door, for your true love is here." Came the tiny voice again. The king rested both his hands on the young princess's shoulders. "If you've made a promise, daughter, you must keep it. This family keeps its promises. Let the frog in." The princess did so. The frog hopped in. He hopped from one end of the long dining-room to the other, where the table was. He hopped all the way from one end of the long table to the other, where the princess sat. "Hey, princess, do me a favor," he said. "Help me up. Lay a place for me next to you." She didn't want to, but the king threw her a stern, fatherly glance. "Push that plate over this a-way," the frog said after he had gotten good and comfortable on the table beside the princess. Once he had eaten his fill from the princess's own plate, the frog asked to be taken up to her bedroom for a nap. In no time at all, he was fast asleep. He spent the whole night beside the princess. But he left in the morning, at first light, while she was still sleeping. "Thank goodness," the princess thought when she awoke. "I don't suppose he'll ever bother us again." But she was wrong. The very next night, a soft knock sounded on her bedroom door. That same voice, not quite so tiny this time, sang: "Open the door, my princess dear! Open the door, for your true love is here." Remembering what her father had said about promises, she had no choice but to open the door. In hopped the frog. UP hopped the frog, onto her pillow, this time needing no help. Again, he was gone before dawn. This also happened on the third night, and on the fourth. But on the fourth morning, when she awoke, the princess was astonished to find a handsome prince standing at the head of her bed. He was gazing at her with the widest, bluest eyes she had ever seen. He told her that a spiteful witch had long ago cast a spell, turning him into a frog. The witch had commanded that he stay a frog for all eternity, living in that deep, dirty pond, unless by chance he met a princess and could persuade her to invite him to her palace, feed him from her very own plate, and let him rest beside her in her very own bed for three nights. "That cruel spell has been broken," the prince said. "You have broken it. All that remains is for you to allow me to take you to the opera. To take your hand, once in a while, for walks in the woods. All that remains is for you to do me the honor of being my friend." "And perhaps to fall in love with you?" the young princess asked. The prince smiled shyly. "Who can tell?

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เจ้าชายกบ "โดยพี่น้องกริมม์เย็นวันหนึ่งปรับให้เจ้าหญิงสาวก็ออกไปเดินเล่นในป่าใกล้บ้านของเธอ. เธอไม่เคยไปไหนโดยไม่ต้องของเล่นที่ชื่นชอบเธอลูกบอลสีทองสว่าง. เมื่อใดก็ตามที่เธอเดินเธอจะโยนลูกบอล ในอากาศแล้วจับมัน. เย็นวันนี้ก็ไม่มีข้อยกเว้น. เธอเดินไกลเข้าไปในป่า, การขว้างปาลูกและจับมันขณะที่เธอไป. ในเวลาที่เธอกลายเป็นเหนื่อย. ในช่วงกลางของป่าเป็นลึกบ่อสกปรก . ในตอนเย็นวันนี้แม้ว่าบ่อมีการเรืองแสงที่ยอดเยี่ยมในแสงจันทร์. เจ้าหญิงนั่งลงบนม้านั่งข้างบ่อได้. ในขณะที่เธอวางอยู่บนม้านั่งที่เธอยังคงเล่นกับลูกของเธอโยนมันขึ้นมาและจับมัน. ขึ้น และจับ. ขึ้นและจับ. เช่นเดียวกับที่เธอโยนบอลโดยเฉพาะอย่างยิ่งสูงในอากาศมีเมฆเคลื่อนผ่านดวงจันทร์และตัดออกจากแสง. ในความมืด, เจ้าหญิงพลาดคว้าลูกบอลในทางของมันลง. มันเด้ง ปิดแขนของเธอออกจากที่นั่งของม้านั่งและบนพื้นดิน. มันกลิ้งไปตามพื้นดินยกขึ้นความเร็ว. เร็วขึ้นและเร็วลูกรีดเร็วกว่าเจ้าหญิงสามารถทำงานหลังจากที่มันจน†"ป๋อม! †"มันสาดลงไปในบ่อ. " โอ้รัก "เจ้าหญิงร้องไห้ "มันเป็นสีเข้มมากและบ่อเพื่อให้ลึกและสกปรก. ตอนนี้ฉันจะไม่สามารถที่จะได้รับลูกของฉันกลับ. ถ้าเพียง แต่ฉันได้ระมัดระวังมากขึ้นกับมัน. ฉันจะให้รัตนากรทั้งหมดของฉันและเสื้อผ้าแฟนซี, ทุกอย่างที่ฉันเป็นเจ้าของ ในโลกนี้ถ้าฉันจะยกเลิกความผิดพลาดโง่เขลาของฉัน. " ในขณะที่กบที่ได้รับฟังเธอจากด้านล่างพื้นผิวของบ่อผุดหัวของเขาออกจากน้ำ "สวัสดีครับ, เจ้าหญิง," กบถามว่า "ทำไมน้ำตาทุกหยดได้หรือไม่" "สิ่งที่มันเป็นธุรกิจของคุณ?" เจ้าหญิงตอบ "คุณไม่อาจช่วยฉัน." "คิดอีกครั้ง, เจ้าหญิง. ฉันจะได้รับลูกของคุณกลับมาสำหรับคุณและâ€" นี่เป็น Zinger ที่€ "ฉันไม่ต้องการสมบัติของคุณทั้งหมดสำหรับการทำมัน. ฉัน don ' ต้องการเครื่องประดับของคุณไม่ได้เป็นหนึ่งมุก. " กบคลิกนิ้วมือของเขาและไม่เลอะเทอะแตะเต้นเท้าเป็นพังผืดของเขา "ไม่ได้เงินเพียงครั้งเดียว." "ฉันไม่เข้าใจ." "สิ่งที่ผมขอให้เจ้าหญิงคือการที่คุณแสดงให้ฉันเมตตาบาง. มาพร้อมกับผมที่จะโอเปร่าพูด. หรือดีกว่ายังเชิญผมไปรับประทานอาหารค่ำที่พระราชวังของคุณ . ผมขอวางศีรษะนะคะบนหมอนคลุมด้วยผ้าไหมของคุณ. " " สิ่งที่ไร้สาระนี้คืออะไร " เจ้าหญิงคิดกับตัวเอง "วิธีกบสามารถมากับพระราชวังหรือไม่เขาจะไม่สามารถที่จะเดินทางไปสิบหลาจากบ่อนี้." แต่เธอรู้ว่ากบอาจจะสามารถที่จะหาลูกที่มีค่าของเธอเพื่อให้เธอไม่ต้องการที่จะคว่ำเขา "สิทธิทั้งหมด. พาฉันลูกของฉันและคุณสามารถเยี่ยมฉันเมื่อใดก็ตามที่คุณต้องการ." "เราอาจจะได้รับที่จะกลายเป็นเพื่อนที่ดี" กบกล่าวว่า. "ใครสามารถบอกได้?" เจ้าหญิงกล่าวว่าเพื่อกระตุ้นให้เขาค้นหาลูกของเธอ. แต่เป็นกบพุ่งกลับเข้ามาในบ่อเจ้าหญิงหัวเราะเยาะความโง่เขลาของเขา. แน่นอนเขาไม่ช่วยชีวิตลูกของเธอจากด้านล่างของบ่อ เมื่อเขาได้วางไว้ในฝ่ามือของเธอเธอก็ดีใจดีใจดังนั้นเธอจึงไม่สามารถช่วย แต่ให้เขาจูบที่เปียกหน้าผากกระดูกของเขาก่อนที่จะใช้ทุกวิธีที่บ้าน. เธอก็ยินดีดังนั้นเร็ว ๆ นี้เธอกำลังเล่นกับ บอลอีกครั้งโยนมันขึ้นมาและจับมัน เธอรีบลืมทั้งหมดเกี่ยวกับการที่กบเก่าโง่. เย็นวันถัดไปเป็นเจ้าหญิงนั่งลงไปรับประทานอาหารค่ำกับพ่อของเธอกษัตริย์มีความเสียงแปลก ๆ †"แตะแตะ, บ่อน้ำ, บ่อน้ำâ€" บนบันไดหินอ่อน . ช่วงเวลาต่อมาเคาะนุ่มฟังบนประตูรับประทานอาหารห้องพัก เสียงเล็ก ๆ ร้องเพลงออก: "เปิดประตูของฉันเจ้าหญิงที่รักเปิดประตูสำหรับความรักที่แท้จริงของคุณอยู่ที่นี่!." เจ้าหญิงไม่อยากจะเชื่อเลย เธอวิ่งไปที่ประตูและมีกบ เธอถูกขบขัน แต่ยิ่งไปกว่านั้นเธอก็ตกใจและหวาดกลัว ดังนั้นเธอกระแทกประตูปิดในใบหน้าของกบและเดินกลับไปที่โต๊ะอาหารค่ำ. การตรวจวัดความกลัวของเธอกษัตริย์ถามว่าเรื่องนี้เป็น "มีความลื่นไหลกบน่ากลัวที่ประตูคือ" เธออธิบาย "เมื่อวานนี้เมื่อฉันลูกฉันลดลงในบ่อในป่าที่เขาได้รับมันกลับมาให้ฉัน. ในทางกลับกันผมสัญญาว่าเขาจะได้มารับประทานอาหารค่ำที่พระราชวัง. แต่แน่นอนผมไม่ได้หมายความว่ามัน. ฉันไม่เคย ในฝันของฉันคิดว่าเขาจะสามารถที่จะกระโดดไปตลอดทางที่นี่. " " เปิดประตูรักเจ้าหญิงของฉัน! เปิดประตูสำหรับความรักที่แท้จริงของคุณอยู่ที่นี่. " มาเสียงเล็ก ๆ อีกครั้ง. กษัตริย์วางมือทั้งสองข้างของเขา บนไหล่ของเจ้าหญิงน้อย "ถ้าคุณได้ทำสัญญาลูกสาวคุณต้องให้มัน. ครอบครัวนี้มุ่งเน้นที่จะ. ให้กบใน." เจ้าหญิงทำเช่นนั้น กบกระโดดใน. เขากระโดดจากปลายด้านหนึ่งของความยาวห้องรับประทานอาหารกับคนอื่น ๆ ที่เป็นตาราง เขากระโดดตลอดทางจากปลายด้านหนึ่งของโต๊ะยาวไปที่อื่น ๆ ที่เจ้าหญิงนั่ง. "เฮ้, เจ้าหญิง, ฉันหน่อยได้ไหม" เขากล่าว "ช่วยฉันขึ้น. วางสถานที่สำหรับฉันไปกับคุณ." เธอไม่ได้ต้องการ แต่กษัตริย์โยนเธอสเติร์นอย่างรวดเร็วของพ่อ. "ดันแผ่นว่าในช่วงนี้ทาง" กบกล่าวว่าหลังจากที่เขาได้ อากาศที่ดีและสะดวกสบายบนโต๊ะข้างเจ้าหญิง. เมื่อเขาได้กินเติมของเขาจากจานของตัวเองของเจ้าหญิงกบถามว่าจะถูกนำขึ้นไปที่ห้องนอนของเธอสำหรับการนอนหลับ ในช่วงเวลาที่ทุกคนไม่เขาก็หลับไปอย่างรวดเร็ว. เขาใช้เวลาทั้งคืนอยู่ข้างเจ้าหญิง แต่เขาทิ้งไว้ในตอนเช้าที่แสงแรกขณะที่เธอกำลังยังคงนอนหลับ. "ขอบคุณพระเจ้า" เจ้าหญิงคิดว่าเมื่อเธอตื่นขึ้นมา "ผมไม่คิดว่าเขาจะเคยรำคาญเราอีกครั้ง". แต่เธอก็ไม่ถูกต้อง ในคืนถัดไปมากเคาะนุ่มฟังที่ประตูห้องนอนของเธอ ว่าเสียงเดียวกันไม่ได้ค่อนข้างเล็กดังนั้นเวลานี้ร้องเพลง: "!. เปิดประตูรักเจ้าหญิงของฉันเปิดประตูสำหรับความรักที่แท้จริงของคุณอยู่ที่นี่" จดจำสิ่งที่พ่อของเธอได้กล่าวเกี่ยวกับสัญญาของเธอก็ไม่มีทางเลือกที่จะเปิด ประตู. ในกระโดดกบ UP กระโดดกบบนหมอนของเธอในครั้งนี้ต้องไม่ช่วย อีกครั้งเขาก็หายไปก่อนรุ่งอรุณ. นี้ที่เกิดขึ้นในคืนวันที่สามและที่สี่ แต่ในเช้าวันที่สี่เมื่อเธอตื่นขึ้นมาเจ้าหญิงก็ต้องประหลาดใจที่จะหาเจ้าชายที่หล่อยืนอยู่ที่หัวเตียงของเธอ เขาได้รับการจ้องมองที่กว้างที่สุดของเธอกับดวงตาสีฟ้าที่เธอเคยเห็น. เขาบอกเธอว่าแม่มดได้อาฆาตแค้นมานานแล้วโยนสะกดทำให้เขากลายกบ แม่มดได้บัญชาให้เขาอยู่กบนิรันดร์ที่ทุกคนที่อาศัยอยู่ในที่ลึกบ่อสกปรกเว้นแต่โดยบังเอิญเขาได้พบกับเจ้าหญิงและสามารถเกลี้ยกล่อมให้เธอชวนเขาไปยังพระราชวังของเธอให้อาหารเขาจากจานของตัวเองมากของเธอและปล่อยให้เขา ส่วนที่เหลืออยู่ข้างเธอในเตียงของตัวเองมากของเธอสำหรับสามคืน. "นั่นสะกดโหดร้ายได้รับการหัก" เจ้าชายกล่าวว่า "คุณได้เสียมัน. ทั้งหมดที่เหลืออยู่สำหรับคุณที่จะอนุญาตให้ผมพาคุณไปยังโอเปร่า. ในการใช้มือของคุณครั้งเดียวในขณะที่สำหรับการเดินเล่นในป่า. ทั้งหมดที่ยังคงเป็นคุณจะทำฉันเกียรติของ เป็นเพื่อนของฉัน. " " และบางทีอาจจะตกอยู่ในความรักกับคุณ? " เจ้าหญิงน้อยถาม. เจ้าชายยิ้มอย่างอาย ๆ "ใครสามารถบอก?