4.4. The effects of hypoxia on post

4.4. The effects of hypoxia on post-prandial metabolism
MO2water, which was very low in hypoxic water, only increased slightly and insignificantly during digestion, indicating that it may not be possible for the fish to extract more oxygen across the gills at a PO2 of 30 mm Hg. Because maximal MO2air was similar in hypoxic and normoxic water, it is possible that the capacity of the air- breathing organ was reached under digestion, or that the fish chose to maintain MO2air at a certain level. As described above, it was not possible in this experiment to measure MO2max and further studies are therefore needed to investigate this hypothesis. The total SDA during digestion was significantly lower in hypoxia despite the considerable inter-individual variation. Though it is common for the MO2peak to decrease in hypoxia, the lowered total SDA contrasts with previous studies in water-breathing fish. For example, in the Atlantic cod Gadus morhua the MO2peak is reduced by 40% and the SDA prolonged by 55% in 30% air saturation compared to normoxia (Jordan and Steffensen, 2007), but the total SDA is higher. Likewise, in the southern catfish Silurus meridionalis MO2peak is reduced by 30% while total SDA is increased 25% and SDA prolonged 44% in hypoxia compared to normoxia (Zhang et al., 2010). It seems contradictory that a fish should spend more energy digesting the same amount of food, especially when oxygen is limiting. One explanation, proposed by Stewart et al. (1967), could be that the cost of ventilation increases in hypoxia (Chabot and Claireaux, 2008). This would not apply to C. striata or other air-breathing fish where gill ventilation is much reduced in hypoxia (Fig. 2), and the cost of ventilating the air-breathing organ is assumed to be low. It is therefore possible that the reduced total SDA is an indication that assimilation efficiency is affected, but a more detailed investigation of ingested energy versus energy lost in faeces would have to be included to answer this question. It is also possible that the digestion is actually prolonged in hypoxia, and that the total SDA is not different, but from these measurements no conclusions can be made regarding duration. The fact that RMR was not significantly different between hypoxia and normoxia indicates that it is not a difference in spontaneous activity that causes the difference in total SDA during the 23.5 h period after feeding. One last way to explain the lower total SDA would be that the efficiency of the digestion has actually increased so less energy and hence oxygen is necessary to support the digestion of the same amount of food. We, however, find this scenario unlikely, given that these animals were not acclimated to hypoxia. In any case, the hypothesis that the SDA response in C. striata is not affected by hypoxia can be rejected, but more studies are needed to elucidate the detailed nature and cause of this effect.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

4.4.ผลของ hypoxia การเผาผลาญหลัง prandialMO2water, which was very low in hypoxic water, only increased slightly and insignificantly during digestion, indicating that it may not be possible for the fish to extract more oxygen across the gills at a PO2 of 30 mm Hg. Because maximal MO2air was similar in hypoxic and normoxic water, it is possible that the capacity of the air- breathing organ was reached under digestion, or that the fish chose to maintain MO2air at a certain level. As described above, it was not possible in this experiment to measure MO2max and further studies are therefore needed to investigate this hypothesis. The total SDA during digestion was significantly lower in hypoxia despite the considerable inter-individual variation. Though it is common for the MO2peak to decrease in hypoxia, the lowered total SDA contrasts with previous studies in water-breathing fish. For example, in the Atlantic cod Gadus morhua the MO2peak is reduced by 40% and the SDA prolonged by 55% in 30% air saturation compared to normoxia (Jordan and Steffensen, 2007), but the total SDA is higher. Likewise, in the southern catfish Silurus meridionalis MO2peak is reduced by 30% while total SDA is increased 25% and SDA prolonged 44% in hypoxia compared to normoxia (Zhang et al., 2010). It seems contradictory that a fish should spend more energy digesting the same amount of food, especially when oxygen is limiting. One explanation, proposed by Stewart et al. (1967), could be that the cost of ventilation increases in hypoxia (Chabot and Claireaux, 2008). This would not apply to C. striata or other air-breathing fish where gill ventilation is much reduced in hypoxia (Fig. 2), and the cost of ventilating the air-breathing organ is assumed to be low. It is therefore possible that the reduced total SDA is an indication that assimilation efficiency is affected, but a more detailed investigation of ingested energy versus energy lost in faeces would have to be included to answer this question. It is also possible that the digestion is actually prolonged in hypoxia, and that the total SDA is not different, but from these measurements no conclusions can be made regarding duration. The fact that RMR was not significantly different between hypoxia and normoxia indicates that it is not a difference in spontaneous activity that causes the difference in total SDA during the 23.5 h period after feeding. One last way to explain the lower total SDA would be that the efficiency of the digestion has actually increased so less energy and hence oxygen is necessary to support the digestion of the same amount of food. We, however, find this scenario unlikely, given that these animals were not acclimated to hypoxia. In any case, the hypothesis that the SDA response in C. striata is not affected by hypoxia can be rejected, but more studies are needed to elucidate the detailed nature and cause of this effect.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

4.4 ผลกระทบจากการขาดออกซิเจนในการโพสต์ prandial การเผาผลาญ
MO2water ซึ่งเป็นที่ต่ำมากในน้ำขาดออกซิเจนเพิ่มขึ้นเพียงเล็กน้อยและไม่มีนัยสำคัญในระหว่างการย่อยแสดงให้เห็นว่ามันอาจจะไม่เป็นไปได้สำหรับปลาที่จะดึงออกซิเจนมากขึ้นทั่วเหงือกที่ PO2 30 มม ปรอท เพราะสูงสุด MO2air มีความคล้ายคลึงกับ hypoxic และน้ำ normoxic ก็เป็นไปได้ว่ากำลังการผลิตของอากาศหายใจอวัยวะก็มาถึงภายใต้การย่อยอาหารหรือว่าปลาเลือกที่จะรักษา MO2air ได้ในระดับหนึ่ง ตามที่อธิบายไว้ข้างต้นก็เป็นไปไม่ได้ในการทดลองการวัด MO2max และการศึกษาต่อไปนี้จึงมีความจำเป็นที่จะตรวจสอบสมมติฐานนี้ SDA ที่รวมในระหว่างการย่อยอย่างมีนัยสำคัญในการขาดออกซิเจนที่ต่ำกว่าแม้จะมีความแตกต่างระหว่างบุคคลที่มาก แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับ MO2peak เพื่อลดการขาดออกซิเจนในการรวม SDA ลดลงแตกต่างกับการศึกษาก่อนหน้านี้ในปลาน้ำหายใจ ยกตัวอย่างเช่นในมหาสมุทรแอตแลนติกปลา Gadus morhua MO2peak จะลดลง 40% และ SDA เป็นเวลานานโดย 55% 30% ความอิ่มตัวของอากาศเมื่อเทียบกับ normoxia (จอร์แดนและ Steffensen, 2007) แต่ SDA รวมจะสูงกว่า ในทำนองเดียวกันในปลาดุกภาคใต้ Silurus meridionalis MO2peak จะลดลง 30% ในขณะที่ SDA รวมจะเพิ่มขึ้น 25% และ SDA 44% เป็นระยะเวลานานในการขาดออกซิเจนเมื่อเทียบกับ normoxia (Zhang et al., 2010) ดูเหมือนขัดแย้งที่ปลาควรใช้พลังงานมากขึ้นการย่อยจำนวนเดียวกันของอาหารโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อออกซิเจน จำกัด คำอธิบายหนึ่งที่เสนอโดยสจ๊วร์ตอัล (1967) อาจเป็นได้ว่าการเพิ่มขึ้นของค่าใช้จ่ายของการระบายอากาศในการขาดออกซิเจน (ที่ Chabot และ Claireaux 2008) นี้จะไม่นำไปใช้กับซี striata หรืออื่น ๆ ที่ปลาหายใจอากาศที่ระบายอากาศเหงือกจะลดลงมากในการขาดออกซิเจน (รูปที่. 2) และค่าใช้จ่ายของการระบายอากาศอวัยวะอากาศหายใจจะถือว่าอยู่ในระดับต่ำ ดังนั้นจึงเป็นไปได้ว่ารวมลดลง SDA ข้อบ่งชี้ว่ามีประสิทธิภาพการดูดซึมจะถูกผลกระทบ แต่การตรวจสอบรายละเอียดเพิ่มเติมของกินพลังงานเมื่อเทียบกับพลังงานที่สูญเสียไปในอุจจาระจะต้องมีการรวมที่จะตอบคำถามนี้ นอกจากนี้ยังเป็นไปได้ว่าการย่อยอาหารเป็นเวลานานจริงในการขาดออกซิเจนและที่ SDA รวมไม่แตกต่างกัน แต่จากการวัดเหล่านี้ไม่มีข้อสรุปที่สามารถทำเกี่ยวกับระยะเวลา ความจริงที่ว่าจำไม่ได้แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญระหว่างการขาดออกซิเจนและ normoxia แสดงให้เห็นว่ามันไม่ได้เป็นความแตกต่างในกิจกรรมที่เกิดขึ้นเองที่ทำให้เกิดความแตกต่างใน SDA รวมในช่วงระยะเวลา 23.5 ชั่วโมงหลังจากที่ให้อาหาร วิธีการหนึ่งที่สุดท้ายที่จะอธิบายรวมลดลง SDA จะเป็นที่มีประสิทธิภาพของการย่อยอาหารได้เพิ่มขึ้นจริงเพื่อให้พลังงานน้อยลงและออกซิเจนจึงเป็นสิ่งที่จำเป็นเพื่อสนับสนุนการย่อยอาหารของจำนวนเงินเดียวกันของอาหาร อย่างไรก็ตามเราพบว่าสถานการณ์นี้ไม่น่าให้ที่สัตว์เหล่านี้ไม่ได้ปรับตัวขาดออกซิเจน ในกรณีใด ๆ สมมติฐานที่ว่าการตอบสนองของ SDA ใน striata ซีจะไม่ได้รับผลกระทบจากการขาดออกซิเจนสามารถปฏิเสธ แต่การศึกษาอื่น ๆ ที่มีความจำเป็นเพื่ออธิบายธรรมชาติที่รายละเอียดและสาเหตุของการเกิดผลกระทบนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

4.4 . ผลของภาวะพร่องออกซิเจนในการเผาผลาญ
โพสต์เผย mo2water ซึ่งต่ำมาก ติดตั้งน้ำ เพิ่มขึ้นเพียงเล็กน้อยและไม่ในระหว่างการย่อยอาหาร ระบุว่า อาจเป็นไปได้ที่ปลาดึงออกซิเจนมากขึ้นในเหงือกที่ po2 ปรอท 30 มิลลิเมตร เพราะ mo2air สูงสุดที่ติดตั้ง normoxic และคล้ายกันในน้ำ ,เป็นไปได้ว่า ความจุของอากาศหายใจ อวัยวะครบในการย่อยอาหาร หรือปลาที่เลือกเพื่อรักษา mo2air ได้ในระดับหนึ่ง ตามที่อธิบายไว้ข้างต้น มันเป็นไปไม่ได้ ในการทดลองเพื่อวัด mo2max และศึกษาเพิ่มเติม จึงจำเป็นต้องตรวจสอบสมมติฐานนี้รวม sda ในระหว่างการย่อยอาหารลดลงในสังคมแม้จะมีการเปลี่ยนแปลงมากระหว่างบุคคล มันเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับ mo2peak ลดลงในภาวะลดลงรวม sda แตกต่างกับการศึกษาก่อนหน้านี้ในน้ำ การหายใจของปลา ตัวอย่างเช่นในแอตแลนติกค็อด gadus morhua ที่ mo2peak ลดลง 40% และ SDA เป็นเวลานาน โดย 55% ในอากาศอิ่มตัวร้อยละ 30 เมื่อเทียบกับวิทยาศาสตร์ ( จอร์แดน และ steffensen , 2007 ) แต่ SDA รวมที่สูงขึ้น อนึ่ง ในปลาดุกใต้สกุลไซเลอร์อัส meridionalis mo2peak ลดลง 30% ขณะที่ sda รวมเพิ่มขึ้น 25% และ 35% ในปีนานขาดออกซิเจนเมื่อเทียบกับวิทยาศาสตร์ ( Zhang et al . , 2010 )มันดูเหมือนขัดแย้งว่า ปลาควรใช้พลังงานเพิ่มเติม digesting ปริมาณเดียวกันของอาหารโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อออกซิเจนจำกัด คำอธิบายหนึ่งที่เสนอโดยสจ๊วต et al . ( 1967 ) อาจจะทำให้ค่าใช้จ่ายของการระบายอากาศที่เพิ่มขึ้นในสังคม ( และ claireaux Chabot , 2008 ) นี้จะไม่ใช้กับ C striata หรืออื่น ๆ อากาศหายใจ ปลาที่เหงือกระบายลดลงมากในสังคม ( รูปที่ 2 )และค่าใช้จ่ายในการระบายอากาศหายใจเป็นอวัยวะที่ถือว่าเป็นต่ำ จึงเป็นไปได้ที่ลดลงรวม sda เป็นข้อบ่งชี้ว่าประสิทธิภาพการได้รับผลกระทบ แต่การตรวจสอบรายละเอียดเพิ่มเติมของการบริโภคพลังงานและพลังงานสูญเสียในอุจจาระจะถูกรวมเพื่อตอบคำถามนี้ นอกจากนี้ยังเป็นไปได้ว่าการย่อยอาหารจะขาดออกซิเจนเป็นเวลานาน ,และที่ sda รวมไม่แตกต่างกัน แต่จากการวัดเหล่านี้ไม่มีข้อสรุปสามารถทำ ในเรื่องระยะเวลา ความจริงที่ว่า RMR ได้ไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ และวิทยาศาสตร์สังคม พบว่าไม่แตกต่างกันในธรรมชาติ กิจกรรมที่ทำให้เกิดความแตกต่างในการก่อสร้างรวมระหว่าง 23.5 H ช่วงหลังการให้อาหารวิธีหนึ่งที่จะอธิบายรวมลดลงในปีล่าสุดจะเป็นประสิทธิภาพของการย่อยได้จริง ดังนั้นจึงทำให้ประหยัดพลังงานและออกซิเจนที่จำเป็นเพื่อสนับสนุนการย่อยอาหารของปริมาณเดียวกันของอาหาร แต่เราพบสถานการณ์นี้ยาก ระบุว่าสัตว์เหล่านี้ยังไม่ชินกับสังคม ในกรณีใด ๆ , สมมติฐานที่ sda ตอบสนองในค .striata ไม่ได้รับผลกระทบจากการขาดออกซิเจน จะถูกปฏิเสธ แต่การศึกษาเพิ่มเติมที่จำเป็นในการเข้าใจธรรมชาติรายละเอียดและสาเหตุของผลนี้
.