Chapter 4 A New Life"Oh, dear God .

Chapter 4 A New Life
"Oh, dear God . . ."
Jim knew that this was the last time he would see this look on
Mae's face after a fight. "I don't have the money," he said, too tired
to find the words to make it easier. "They refused to pay me, took
away my license. They said that I'm finished as a boxer."
The fear in Mae's eyes turned to anger. She didn't care about
boxing licenses or fight rules. She only cared about her husband.
"Jimmy, what happened to your hand?"
"It's broken in three places."
Mae wasn't thinking about boxing now. "If you can't work, we
won't be able to pay the bills, buy food . . . We'll have to send the
children to stay with my sister."
"Mae, I can still work," Jim said. "Get the black shoe polish
from the cupboard. Nobody will give me a job if they see this cast
on my hand, so we'll cover it up."
Mae saw it in her husband's eyes then—Jim Braddock wasn't
going to be beaten. "I'll cut your coat so you can put it on over
the cast," she said, opening the shoe polish and spreading it on the
white cast. "Now we just need a piece of steak for your face, Jim
Braddock!" she laughed.
Six-year-old Rosy's face appeared around the blanket. Jim
smiled at her, deciding, not for the first time, that he was a lucky
man to have Mae as his wife.
16
•
It was early morning and Jim was standing outside the familiar
locked gate at Newark docks. As the sun appeared in the east, the
foreman, Jake, walked up. Jim put his broken hand behind him.
The doctor had said it would be useless for months.
"One, two, three . . ." As usual, Jake walked along the group,
pointing to the workers he wanted. " . . . five, six, seven . . ."Jim
stood tall.". . . eight. . ."Jake's eyes fell on Jim, then the foreman
pointed at him: "Nine."
A win! Jim stepped forward, knowing that he was one of the
lucky few who had work that day.
Minutes later, Jim was meeting his new partner. The young,
handsome man introduced himself as Mike Wilson.
"What happened to you?" he asked Jim, staring at the black and
blue marks on his face.
"I got into a fight," Jim told the man.
Together the two men had to move a mountain of sacks from
one area to another. It took two strong men to lift each sack, using
big hooks to pick the sacks up.
Jim found the work very difficult. He had never really used his
left hand for anything. It was really hard using the hook with it,
while trying to hide the cast on his right hand.
"There was a fighter called Jim Braddock," said Mike. "I
listened to his fights on the radio. There's another fighter using the
name now, but this guy's no good."
Jim saw the smile on Mike's face. He almost laughed himself,
but then the sack fell from the hook in his hand.
Mike saw Jim's cast. "This isn't going to work," he said. "You
can't do this job with a bad hand, and you can't slow me down.
I need this job."
Jim gave his partner a quick look. "Listen, I can do this."
17
Suddenly, a new voice shouted, "What's happening here?" It
was the foreman, and he was staring at Jim's bad hand.
Instead of trying to explain, Jim sank the hook back into the
sack with his left hand. Then he waited, unable to do anything
until his partner moved. After a few terrible seconds, Mike sunk
the hook into his end of the sack. The two men lifted the heavy
sack together and carried it across the dock. Then they moved for
another sack, then another, and another.
Jake, the foreman, stood there with arms crossed, watching
every move. Finally, he walked away
Jim lifted his face to Mike. "Thanks," he said.
•
It was raining hard, but Mae didn't move. Her place in this soup
line was too valuable. Hundreds of people were ahead of her, but a
lot were behind her, too. They were all waiting for free soup and
bread from the truck at the head of the line. Mae held Rosy in her
arms. The two boys ran around playing.
"You need to stand for a few minutes, Rosy," said Mae.
"I don't want to!" cried Rosy. "The sidewalk's wet!"
"Who's making all this noise?"
Immediately, Rosy's crying stopped. Her father appeared beside
her, big and strong and with a smile on his face for her.
As he lifted Rosy, Jim told Mae, "I got a job at the docks."
Mae noticed something inside Jim's coat. His boxing shoes. She
wasn't surprised to see them. A few boxing organizers in expensive
suits couldn't stop her husband from fighting, even if they had
taken away his license.
"Are you training today?" she asked him.
"I was thinking of selling them," said Jim. "Then we can pay the
grocer by the end of the week."
Mae didn't know what to say. At last she said, "Don't take less
than a dollar, Jim."
18
He saw the tears in her eyes. "Go home. I'll stand in line."
She handed him the empty pot and took the children home.
Jim's eyes followed them, and then he looked forward again,
turning his collar up against the wind. The soup truck seemed far,
far away, but Jim had become good at waiting.
Hours later, familiar sounds greeted Jim's ears—-jump ropes
hitting the wooden floors, leather gloves hitting punching bags.
This was the gym that Jim had trained in for years. It was the place
where he had first met Joe Gould. Even now, part of him wanted
to get into the ring and fight.
As he entered the gym, the usual smell of leather and sweat hit
him. He looked at all the boxers training hard.
"Jimmy!" said a friendly voice. "Have you come to train?"
It was Joe Jeannette, the owner of the gym. The old fighter had
never been a champion, but he had always been a hero to Jim. A
great boxer with quick hands and a knockout punch, Jeannette
had been one of the best heavyweights in the country. But he was
a black man, and few white boxers agreed to fight him. Jeannette
never had the chance to fight for the title. But Jeannette couldn't
stay away from the fight game. He had become a referee, and he
had opened this gym. He was never too busy to give advice to a
young boxer.
Jim tried to return Jeannette's smile, but he couldn't. He put the
soup pot down and pulled his boxing shoes out of his coat.
A few minutes later, Joe Gould stepped onto the gym floor. He
was here to see a new boxer, not Jim Braddock. Joe watched as Jim
handed his boxing shoes to a young, black boxer, who paid Jim ten
cents. Then Jim picked up his soup and bread and turned toward
the front entrance.
Joe Jeannette looked up and saw the manager standing at the
back of the gym. His eyes held a question for Joe, but Joe just
shook his head and stepped behind the door.
It's better for both of us if Jim doesn't see me, Joe thought.
19
Chapter 5 Broken Promises
Jim sat at the kitchen table reading out President Franklin Delano
Roosevelt's speech from the newspaper. He tried to find hope in
the President's words. According to Roosevelt, there was only one
thing for Americans to fear—"fear itself." Mae counted out coins
from the rainy-day jar.
Jim's week had become an unending string of gray mornings
and sweaty afternoons of hard work at the docks. Jim and Mike
worked together every day, and Jim did all the work with his left
hand. In the evenings, he had another job—more long, hard work
with only his left hand. Mae was usually asleep on the sofa by the
time Jim got home at night.
That night she was woken by the sound of coins dropping into
the jar. She saw her husband walk toward their bed.
Jim looked down at the clean, white sheets. He wanted nothing
more than to fall into them, but then he looked down at his own
dirty, sweaty body, and lay down on the floor.
"Jimmy," Mae whispered. "We can wash the sheets."
But Jim was already asleep. Mae pulled the covers off the bed
and lay down on the floor, beside her husband.
•
The winter of 1933—34 was one of the coldest in recent memory.
One morning, Mae and Rosy walked with the boys to school.
They were walking back down the snowy street when Mae saw a
shiny new car outside their building.
"Mommy, who's the man at our house?" asked Rosy.
Mae walked up to the man, whose uniform showed that he was
the gas and electricity man. "Can I help you, sir?"
"I'm sorry, ma'am. You haven't paid the bills, and I have to cut
your electricity off."
The man was in his thirties, but his eyes looked older.
20
"You can't," said Mae. "We have kids. Please."
"If I don't, I'll lose my job," said the man sadly.
Work at the docks finished early that day. Jim and his work
partner Mike started walking around local towns, looking for
work. There was none anywhere that day. Tired and cold, they
started for home.
"We have until tomorrow," cried a loud voice.
Jim's steps slowed. Across the street, a young man was arguing
with two city police officers. His wife stood beside him, fighting
back tears. The couple's furniture was on the sidewalk all around
them. The officers were moving them from their apartment.
The two officers wore fine, new uniforms. The younger of the
two was polite. The older man had heard every excuse before, and
he was tired of listening.
Jim watched as the young husband tried to pull a piece of paper
out of the officer's hand.
"This says we have another day," he cried.
"Come on," said Mike, pulling Jim's arm. But Jim was already
moving across the street and Mike went with him.
"You can't do this," the young woman was saying. "We'll never
get back in."
Her husband jumped in front of the officers as they moved to
fit a new lock to the building's front door. "Please, I'm starting a
factory job next week . . ."
The officers pushed him away and put the lock on.
"Excuse me," said Mike politely, then louder:"Excuse me!"The
officers stared at him. "Please can I have a look at that notice? The
law says that I'm allowed to." He stepped forward. "Let me just
have a look at the date on it. If everything's OK with it, we'll just
walk away."
"Or else what?" demanded the younger officer. The older
officer was looking at Jim.
Mike smiled. "You guys know Jim Braddock, don't you?"
21
The older officer's attitude changed immediately. "I've seen you
fight, Jim," he said.
Mike looked down at the document in the older man's hand.
"What do you say, guys? Mistak

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทที่ 4 ชีวิตใหม่
"โอ้พระเจ้าที่รัก..."
จิมรู้ว่านี่เป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะเห็นลักษณะนี้บน
ใบหน้าของแม่หลังจากการต่อสู้ "ผมไม่ได้มีเงิน" เขากล่าวว่าเหนื่อยเกินไป
ที่จะหาคำพูดที่จะทำให้มันง่ายขึ้น "พวกเขาปฏิเสธที่จะจ่ายเงินให้ฉันเอา
ออกใบอนุญาตของฉัน. พวกเขาบอกว่าผมเป็นนักมวยที่เสร็จสมบูรณ์. "
ความกลัวในสายตาของแม่หันไปโกรธ เธอไม่ได้สนใจเกี่ยวกับ
ใบอนุญาตมวยหรือกฎการต่อสู้ เธอเท่านั้นที่ดูแลเกี่ยวกับสามีของเธอ.
"จิมมี่เกิดอะไรขึ้นกับมือของคุณ?"
"มันหักในสามสถานที่."
แม่ไม่ได้คิดเกี่ยวกับมวยในขณะนี้ "ถ้าคุณไม่สามารถทำงานได้เรา
จะไม่สามารถที่จะจ่ายเงินซื้ออาหาร... เราจะต้องส่ง
เด็กไปอยู่กับน้องสาวของฉัน. "
"แม่ก็ยังสามารถทำงานได้" จิมกล่าวว่า . "รับยาขัดรองเท้าสีดำ
จากตู้. ไม่มีใครจะให้ฉันได้งานที่หากพวกเขาเห็นหล่อนี้
อยู่ในมือของฉันดังนั้นเราจะครอบคลุมมันขึ้นมา. "
แม่เห็นมันในสายตาของสามีของเธอนั้นจิมแบรดด็อกไม่ได้
ไป ปราชัย "ฉันจะตัดเสื้อของคุณเพื่อให้คุณสามารถวางไว้บนไป
โยน "เธอกล่าวว่าการเปิดยาขัดรองเท้าและการแพร่กระจายบน
หล่อขาว "ตอนนี้เราเพียงแค่ต้องชิ้นส่วนของสเต็กสำหรับผิวหน้าของคุณจิม
แบรดด็อก! " เธอหัวเราะ.
หกปีใบหน้า Rosy ปรากฏรอบผ้าห่ม จิม
ยิ้มให้เธอตัดสินใจไม่ได้เป็นครั้งแรกว่าเขาเป็นผู้โชคดี
คนที่มีแม่เป็นภรรยาของเขา.
16
•
มันเป็นตอนเช้าและจิมได้รับการยืนอยู่ข้างนอกคุ้นเคย
ล็อกประตูที่ท่าเรือนวร์ก ขณะที่ดวงอาทิตย์ที่ปรากฏอยู่ทางทิศตะวันออก
หัวหน้าเจคเดินขึ้น จิมใส่มือหักของเขาอยู่ข้างหลังเขา.
หมอบอกว่ามันจะเป็นประโยชน์สำหรับเดือน.
"หนึ่งสองสาม..." ตามปกติเจคเดินไปตามกลุ่ม
ชี้ไปที่คนงานที่เขาต้องการ "...... ห้าหกเจ็ด" จิม
ยืนอยู่สูงสายตาของเจคลดลงเมื่อจิมแล้วหัวหน้าคนงาน. "แปด......"
ชี้ไปที่เขา "เก้า."
ชนะ! จิมก้าวไปข้างหน้ารู้ว่าเขาเป็นหนึ่งใน
ไม่กี่คนที่โชคดีที่ได้ทำงานในวันนั้น.
นาทีต่อมาจิมประชุมพันธมิตรใหม่ของเขา หนุ่ม
หล่อคนแนะนำตัวเองขณะที่ไมค์วิลสัน.
"เกิดอะไรขึ้นกับคุณ?" เขาถามจิมจ้องมองที่สีดำและ
สีฟ้าเครื่องหมายบนใบหน้าของเขา.
"ผมได้รับในการต่อสู้" จิมบอกว่าผู้ชายคนนั้น.
ร่วมกันทั้งสองคนต้องย้ายภูเขากระสอบจาก
พื้นที่หนึ่งไปยังอีก มันต้องใช้เวลาสองคนที่แข็งแกร่งในการยกกระสอบแต่ละใช้
ตะขอขนาดใหญ่ที่จะรับกระสอบขึ้น.
จิมพบว่าการทำงานที่ยากมาก เขาไม่เคยใช้จริงๆของเขา
ซ้ายมือเพื่ออะไร มันเป็นเรื่องยากที่ใช้เบ็ดกับมัน,
ในขณะที่พยายามที่จะซ่อนโยนในมือข้างขวาของเขา.
"มีนักมวยที่เรียกว่าจิมแบรดด็อกเป็น" ไมค์กล่าวว่า "ผม
ได้ฟังการต่อสู้ของเขาในรายการวิทยุ. มีเครื่องบินรบอื่นโดยใช้เป็น
ชื่อในขณะนี้ แต่ผู้ชายคนนี้ไม่ดี. "
จิมได้เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของไมค์ เขาเกือบจะหัวเราะตัวเอง
แต่แล้วกระสอบลดลงจากเบ็ดในมือของเขา.
ไมค์เห็นนักแสดงของจิม "นี่คือไม่ได้ไปทำงาน" เขากล่าว "คุณ
ไม่สามารถทำงานนี้ด้วยมือที่ไม่ดีและคุณไม่สามารถชะลอตัวลง.
ฉันต้องงานนี้. "
จิมให้หุ้นส่วนของเขาดูอย่างรวดเร็ว "ฟังฉันสามารถทำเช่นนี้."
17
ทันใดนั้นเสียงใหม่ตะโกน "สิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่?" มัน
เป็นหัวหน้าและเขาก็จ้องมองที่มือดีของจิม.
แทนการพยายามที่จะอธิบายจิมจมเบ็ดกลับเข้ามาใน
กระสอบด้วยมือซ้ายของเขา จากนั้นเขาก็รอไม่สามารถที่จะทำอะไร
จนกว่าคู่ของเขาย้าย หลังจากที่ไม่กี่วินาทีที่น่ากลัวไมค์จม
เบ็ดเป็นจุดสิ้นสุดของเขากระสอบ ชายสองคนยกหนัก
กระสอบร่วมกันและดำเนินการมันข้ามท่าเรือ แล้วพวกเขาก็ย้าย
กระสอบอีกแล้วอีกและอีก.
เจคหัวหน้าคนงานที่ยืนอยู่ที่นั่นด้วยอาวุธข้าม, ดู
ทุกๆการเคลื่อนไหว ในที่สุดเขาเดินออกไป
จิมยกใบหน้าของเขาไมค์ "ขอบคุณ" เขากล่าว.
•
ฝนกำลังตกอย่างหนัก แต่แม่ไม่ได้ย้าย สถานที่ที่เธอในน้ำซุปนี้
เป็นสายที่มีค่ามากเกินไป หลายร้อยคนอยู่ข้างหน้าของเธอ แต่
จำนวนมากอยู่เบื้องหลังของเธอมากเกินไป พวกเขาได้ทั้งหมดรอให้น้ำซุปฟรีและ
ขนมปังจากรถบรรทุกที่หัวของสาย แม่กุหลาบจัดขึ้นในตัวเธอ
แขน เด็กชายสองคนวิ่งไปรอบ ๆ เล่น.
"คุณจำเป็นต้องยืนเป็นเวลาไม่กี่นาที Rosy" แม่. กล่าวว่า
"ผมไม่ต้องการที่จะ!" ร้องไห้กุหลาบ "ทางเท้าของเปียก!"
"ใครทำให้ทุกเสียงนี้?"
ทันทีของ Rosy หยุดร้องไห้ พ่อของเธอปรากฏตัวขึ้นข้าง
ของเธอใหญ่และแข็งแรงและมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาสำหรับเธอ.
ขณะที่เขายก Rosy จิมบอกแม่ว่า "ผมมีงานที่ท่าเทียบเรือ."
แม่สังเกตเห็นสิ่งที่อยู่ภายในเสื้อของจิม รองเท้ามวยของเขา เธอ
ไม่แปลกใจที่จะเห็นพวกเขา จัดมวยน้อยในราคาแพง
ชุดไม่สามารถหยุดสามีของเธอจากการสู้รบแม้ว่าพวกเขาจะได้
นำตัวไปใบอนุญาตของเขา.
"คุณการฝึกอบรมในวันนี้" เธอถามเขาว่า.
"ผมคิดว่าการขายพวกเขา" จิมกล่าวว่า "จากนั้นเราสามารถจ่ายเงินให้
ร้านขายของชำในช่วงปลายสัปดาห์. "
แม่ไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่จะพูด ในที่สุดเธอบอกว่า "อย่าใช้เวลาน้อย
กว่าดอลล่าจิม. "
18
เขาเห็นน้ำตาในดวงตาของเธอ "ไปที่บ้าน. ฉันจะยืนอยู่ในเส้น."
เธอมือเขาหม้อที่ว่างเปล่าและเอาเด็กที่บ้าน.
ตาของจิมตามพวกเขาและจากนั้นเขามองไปข้างหน้าอีกครั้ง
เปลี่ยนปกของเขาขึ้นกับลม รถบรรทุกน้ำซุปดูเหมือนห่างไกล
ห่างไกล แต่จิมได้กลายเป็นสิ่งที่ดีที่รอ.
ชั่วโมงต่อมาเสียงทักทายที่คุ้นเคยหูของจิม - กระโดดเชือก
ตีพื้นไม้ตีถุงมือหนังกระเป๋าเจาะ.
นี้ได้รับการออกกำลังกายที่จิมได้รับการฝึกอบรมใน ปี มันเป็นสถานที่
ที่เขาได้พบกันครั้งแรกโจโกลด์ แม้ตอนนี้เป็นส่วนหนึ่งของเขาต้องการที่
จะได้รับในแหวนและการต่อสู้.
ในขณะที่เขาเข้าโรงยิม, กลิ่นตามปกติของหนังและเหงื่อตี
เขา เขามองไปที่นักมวยทุกการฝึกอบรมอย่างหนัก.
"จิมมี่" กล่าวว่าเสียงที่เป็นมิตร "คุณมาในการฝึกอบรม?"
มันเป็นโจแนเจ้าของโรงยิม นักมวยเก่าได้
ไม่เคยเป็นแชมป์ แต่เขาเคยเป็นพระเอกจิม
นักมวยที่ดีกับมือที่รวดเร็วและหมัดที่น่าพิศวง, แน
เคยเป็นหนึ่งในรุ่นที่ดีที่สุดในประเทศ แต่เขาก็
เป็นคนสีดำและสีขาวไม่กี่นักมวยตกลงที่จะสู้กับเขา แนต
ไม่เคยมีโอกาสที่จะต่อสู้กับชื่อ แต่แนไม่สามารถ
อยู่ห่างจากเกมต่อสู้ เขาได้กลายเป็นผู้ตัดสินและเขา
ได้เปิดห้องออกกำลังกายนี้ เขาไม่เคยยุ่งเกินไปที่จะให้คำแนะนำแก่
นักมวยหนุ่ม.
จิมพยายามที่จะกลับรอยยิ้มของแน แต่เขาทำไม่ได้ เขาใส่
หม้อซุปลงและดึงรองเท้ามวยของเขาออกจากเสื้อคลุมของเขา.
ไม่กี่นาทีต่อมาโจโกลด์ก้าวลงบนพื้นห้องออกกำลังกาย เขา
อยู่ที่นี่เพื่อดูนักมวยใหม่ไม่จิมแบรดด็อก โจดูเป็นจิม
ส่งรองเท้ามวยของเขาที่จะหนุ่มนักมวยสีดำที่จ่ายจิมสิบ
เซ็นต์ จากนั้นจิมหยิบขึ้นมาน้ำซุปของเขาและขนมปังและหันไปทาง
ประตูทางเข้าด้านหน้า.
โจแนเงยหน้าขึ้นและเห็นผู้จัดการยืนอยู่ที่
ด้านหลังของโรงยิม ดวงตาของเขาจัดขึ้นคำถามสำหรับโจโจเพียง แต่
ส่ายหัวและก้าวหลังประตู.
จะดีกว่าสำหรับเราทั้งคู่ถ้าจิมไม่เห็นผมคิดว่าโจ.
19
บทที่ 5 ทองคำปิดร่วง
จิมนั่งอยู่ที่โต๊ะในครัวอ่านออก แฟรงคลินเดลาโนประธานาธิบดี
รูสเวลคำพูดจากหนังสือพิมพ์ เขาพยายามที่จะหาหวังใน
คำพูดของประธานาธิบดี ตามที่โรสเวลต์มีเพียงหนึ่ง
สิ่งสำหรับชาวอเมริกันที่จะ fear- "กลัวตัวเอง." แม่นับเหรียญ
จากขวดที่ฝนตกวัน.
สัปดาห์ที่จิมได้กลายเป็นสตริงไม่รู้จักจบของตอนเช้าสีเทา
และช่วงบ่ายขับเหงื่อของการทำงานอย่างหนักที่บริเวณท่าเรือ จิมและไมค์
ทำงานร่วมกันทุกวันและจิมได้ทำงานทั้งหมดด้วยซ้าย
มือ ในตอนเย็นเขามีงานอื่นอีกยาวการทำงานอย่างหนัก
ที่มีเพียงมือซ้ายของเขา แม่มักจะนอนหลับอยู่บนโซฟาโดย
จิมเวลากลับมาถึงบ้านในเวลากลางคืน.
คืนนั้นเธอก็ถูกปลุกด้วยเสียงของเหรียญลดลงใน
ขวด เธอเห็นสามีของเธอเดินไปยังเตียงของพวกเขา.
จิมมองลงไปที่สะอาดแผ่นสีขาว เขาไม่ต้องการอะไร
มากไปกว่าการตกอยู่ในพวกเขา แต่แล้วเขามองลงไปที่ของตัวเอง
สกปรกร่างกายขับเหงื่อและล้มตัวลงนอนบนพื้น.
"จิมมี่" แม่กระซิบ "เราสามารถล้างแผ่น."
แต่จิมได้แล้วหลับไป แม่ดึงผ้าห่มออกจากเตียง
และล้มตัวลงนอนบนพื้นข้างสามีของเธอ.
•
ช่วงฤดูหนาวปี 1933-1934 เป็นหนึ่งในที่หนาวเย็นที่สุดในความทรงจำที่ผ่านมา.
เช้าวันหนึ่งแม่และกุหลาบเดินกับชายที่โรงเรียน.
พวกเขากำลังเดิน กลับลงมาบนถนนเต็มไปด้วยหิมะเมื่อแม่เห็น
รถใหม่เงานอกอาคารของพวกเขา.
"แม่ที่เป็นคนที่บ้านของเราได้หรือไม่" ถาม Rosy.
แม่เดินขึ้นไปยังคนที่มีเครื่องแบบที่แสดงให้เห็นว่าเขาเป็น
คนก๊าซและไฟฟ้า "ฉันจะช่วยให้คุณครับ?"
"ฉันขอโทษแหม่ม. ท่านยังไม่ได้ชำระเงินค่าและฉันต้องตัด
กระแสไฟฟ้าของคุณออก. "
คนที่อยู่ในวัยสามสิบของเขา แต่สายตาของเขามองไปที่มีอายุมากกว่า
20
"คุณไม่สามารถ" แม่กล่าวว่า "เรามีเด็ก. กรุณา."
"ถ้าฉันไม่ได้ฉันจะสูญเสียงานของฉัน" กล่าวว่าคนที่เศร้า.
ทำงานที่ท่าเรือเสร็จก่อนวันนั้น จิมและการทำงานของเขา
ไมค์คู่เริ่มเดินไปรอบ ๆ เมืองในท้องถิ่นที่กำลังมองหา
การทำงาน ไม่มีผู้ใดเป็นได้ทุกวันที่ เหนื่อยและหนาวเย็นที่พวกเขา
เริ่มต้นสำหรับบ้าน.
"เราได้จนถึงวันพรุ่งนี้" ร้องไห้เสียงดัง.
ขั้นตอนการชะลอตัวของจิม ฝั่งตรงข้ามถนนเป็นชายหนุ่มที่กำลังเถียง
กับเจ้าหน้าที่ตำรวจสองเมือง ภรรยาของเขายืนอยู่ข้างเขาต่อสู้
กลับน้ำตา เฟอร์นิเจอร์ของทั้งคู่อยู่บนทางเท้ารอบ ๆ
พวกเขา เจ้าหน้าที่กำลังจะย้ายออกจากอพาร์ทเม้นของพวกเขา.
เจ้าหน้าที่สองคนสวมปรับเครื่องแบบใหม่ น้อง
สองสุภาพ พี่ชายเคยได้ยินข้ออ้างทุกครั้งก่อนและ
เขาก็เหนื่อยกับการฟัง.
จิมดูเป็นสามีหนุ่มพยายามที่จะดึงกระดาษ
ออกจากมือของเจ้าหน้าที่.
"นี่กล่าวว่าเรามีอีกวันหนึ่ง" เขาร้องไห้.
"มา "ไมค์ดึงแขนของจิมกล่าวว่า แต่จิมได้แล้ว
ย้ายข้ามถนนและไมค์ไปกับเขา.
"คุณไม่สามารถทำเช่นนี้" หญิงสาวบอกว่า "เราไม่เคยจะได้
รับกลับมาใน. "
สามีของเธอเพิ่มขึ้นในด้านหน้าของเจ้าหน้าที่ขณะที่พวกเขาย้ายไปอยู่
พอดีล็อคใหม่ไปที่ประตูด้านหน้าของอาคาร "กรุณาฉันเริ่มที่
... งานโรงงานในสัปดาห์หน้า "
. เจ้าหน้าที่ผลักเขาออกไปและใส่ล็อค
"ขอโทษนะ!" "ขอโทษนะ" ไมค์อย่างสุภาพแล้วดังกล่าวว่า
เจ้าหน้าที่จ้องมองมาที่เขา "ได้โปรดฉันจะมีรูปลักษณ์ที่แจ้งให้ทราบว่า?
กฎหมายบอกว่าผมได้รับอนุญาตให้. " เขาก้าวไปข้างหน้า "ผมขอเพียงแค่
ได้ดูวันที่มัน. ถ้าทุกอย่างโอเคกับมันเราก็จะ
เดินออกไป. "
"หรืออื่น ๆ อะไร?" เรียกร้องให้เจ้าหน้าที่ที่อายุน้อยกว่า ที่มีอายุมากกว่าที่
เจ้าหน้าที่กำลังมองไปที่จิม.
ไมค์ยิ้ม "พวกคุณรู้ว่าจิมแบรดด็อก, คุณไม่?"
21
เจ้าหน้าที่ทัศนคติเก่าเปลี่ยนทันที "ผมเคยเห็นคุณ
ต่อสู้กับจิม "เขากล่าว.
ไมค์มองลงไปที่เอกสารในมือของคนที่มีอายุมากกว่า.
"สิ่งที่คุณพูดครับ? Mistak

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทที่ 4
" ชีวิตใหม่ โอ้ พระเจ้า . . . . . . . "
จิมรู้ว่านี่เป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะได้เห็นหน้าแม่ก็มอง
หลังจากการต่อสู้ . " ฉันไม่มีเงิน " เขากล่าว , เหนื่อยเกินไป
หาคำพูดที่จะทำให้มันง่ายขึ้น " พวกเขาปฏิเสธที่จะจ่ายฉันเอา
ไปสอบใบขับขี่ พวกเขาบอกว่าฉันเสร็จเป็นนักมวย "
ความกลัวในสายตาของแม่ กลายเป็นความโกรธ เธอไม่ได้ดูแลเกี่ยวกับ
มวยใบอนุญาตหรือต่อสู้กับกฎเธอสนใจแต่เรื่องสามีของเธอ .
" จิมมี่ เกิดอะไรกับมือของคุณ ?
" มันหัก 3 ท่อน "
แม่ไม่ได้คิดเกี่ยวกับมวยตอนนี้ ถ้าคุณไม่ได้ทำงาน เรา
ไม่สามารถจ่ายค่าไฟ ซื้ออาหาร . . . . . . . เราต้องส่ง
เด็กพักกับพี่สาวของฉัน "
" แม่ ผมจะทำงาน " จิมกล่าว เอารองเท้าสีดำขัด
จากตู้ ไม่มีใครจะให้งานผม ถ้าพวกเขาเห็นมันหล่อ
ในมือของฉัน ดังนั้นเราจะปกปิด "
แม่เห็นมันในสายตาของสามีแล้ว จิม แบรดด็อคไม่ใช่
จะตี " ฉันจะตัดเสื้อของคุณเพื่อให้คุณสามารถวางไว้บน
หล่อ , " เธอกล่าวว่า การเปิดเครื่องขัดและการแพร่กระจายบน
หล่อขาว . ตอนนี้เราเพียงต้องการชิ้นสเต็กหน้า จิม แบรดด็อค "
! เธอหัวเราะ .
หน้า 6 ปีเก่าสีกุหลาบปรากฏรอบ ๆผ้าห่ม จิม
ยิ้มให้เธอการตัดสินใจ ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเป็นผู้ชายที่โชคดี
มีแม่เป็นภรรยาของเขา . . . . . .

-
16 มันตอนเช้า และ จิม ยืนอยู่ข้างนอกคุ้นเคย
ล็อคประตูที่เวลลิงตันท่าเรือ ขณะที่ดวงอาทิตย์ขึ้นในทิศตะวันออก
โฟร์แมน เจค เดินเข้ามา จิม วางแขนที่หักของเขาอยู่ข้างหลังเขา
หมอบอกว่ามันไม่มีประโยชน์สำหรับเดือน .
" หนึ่ง สอง สาม . . . . . . . " ตามปกติ เจคเดินตามกลุ่ม
ที่ชี้ไปยังคนที่เขาต้องการ " . . . . . . . ห้า , หก , เจ็ด . . . . . . . " จิม
ยืนอยู่สูง . " . . . . . . . แปด . . . . . . . " เจคตาหล่นใส่จิม แล้วโฟร์แมน
ชี้ไปที่เขา : " เก้า "
ชนะ ! จิมก้าวไปข้างหน้า ทั้งๆที่รู้ว่าเขาเป็นหนึ่งในผู้โชคดีไม่กี่คนที่ได้ทำงาน

วันนั้น นาทีต่อมา จิมได้พบกับคู่หูคนใหม่ของเขา หนุ่ม
หล่อแนะนำตัวเองว่าไมค์ วิลสัน .
" เกิดอะไรขึ้นกับคุณ ?" เขาถามจิม จ้องสีดำและสีฟ้าเครื่องหมายบนใบหน้าของเขา
.
" ผมทะเลาะกับ " จิมบอกผู้ชาย .
ด้วยกันสองคนต้องย้ายภูเขาของกระสอบ จาก
พื้นที่หนึ่งไปยังอีก มันเอาคนแข็งแรงสักสองคน ลิฟท์แต่ละกระสอบ ใช้ตะขอใหญ่เลือกกระสอบ
.
จิมเจองานยาก เขาไม่เคยใช้จริงๆของเขา
ซ้ายมือเลย มันเป็นเรื่องยากจริงๆที่จะใช้เบ็ดกับมัน
ในขณะที่พยายามที่จะซ่อนเฝือกมือขวาของเขา .
" มีนักรบชื่อ จิม แบรดด็อค " ไมค์กล่าวว่า " . ผม
ฟังการต่อสู้ของเขาในวิทยุ มีเครื่องบินรบอื่นใช้
ชื่อนี้ แต่ชายคนนี้ไม่ดี "
จิมเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของไมค์ เขาเกือบจะหัวเราะกับตัวเอง ,
แต่กระสอบตกเบ็ดในมือของเขา
ไมค์ เห็นขับจิม " นี่ไม่ใช่การไปทำงาน " เขากล่าว คุณ
ไม่สามารถทำอาชีพนี้กับมือไม่ดี และคุณไม่สามารถผมช้า ผมต้องการงานนี้
.
จิมให้คู่หูดูอย่างรวดเร็ว . " ฟังนะ , ฉันสามารถทำเช่นนี้ . "
17
ทันใดนั้น เสียงตะโกน " เกิดอะไรขึ้นที่นี่ ? มัน
เป็นโฟร์แมน และเขาก็จ้องมองมือไม่ดี จิม
แทนที่จะพยายามอธิบาย จิมก็ตะขอกลับเข้าสู่
กระสอบด้วยมือซ้ายของเขา เขาไม่สามารถทำอะไร
รอจนกว่าคู่หูเขาย้ายไป หลังจากวินาทีที่น่ากลัวน้อยไมค์จม
ตะขอในสุดของกระสอบ ชายสองคนที่ยกกระสอบหนัก
ร่วมกันและถือมันข้ามท่าเรือ แล้วพวกเขาก็ย้ายสำหรับ
กระสอบ อีก แล้ว อีก และอีก .
เจค โฟร์แมน ยืนแขนข้ามดู
ย้ายทุก ในที่สุดเขาก็เดินจากไป
จิมยกหน้าไมค์ " ขอบคุณ
-
" เขากล่าว