The (so-called) Vallambrosa Apartme

The (so-called) Vallambrosa Apartment-House is not an apartment-house. It is composed of two old-fashioned, brownstone-front residences welded into one. The parlor floor of one side is gay with the wraps and head-gear of a modiste; the other is lugubrious with the sophistical promises and grisly display of a painless dentist. You may have a room there for two dollars a week or you may have one for twenty dollars. Among the Vallambrosa's roomers are stenographers, musicians, brokers, shop-girls, space-rate writers, art students, wire-tappers, and other people who lean far over the banister-rail when the door-bell rings.

This treatise shall have to do with but two of the Vallambrosians-- though meaning no disrespect to the others.

At six o'clock one afternoon Hetty Pepper came back to her third-floor rear $3.50 room in the Vallambrosa with her nose and chin more sharply pointed than usual. To be discharged from the department store where you have been working four years, and with only fifteen cents in your purse, does have a tendency to make your features appear more finely chiseled.

And now for Hetty's thumb-nail biography while she climbs the two flights of stairs.

She walked into the Biggest Store one morning four years before with seventy-five other girls, applying for a job behind the waist department counter. The phalanx of wage-earners formed a bewildering scene of beauty, carrying a total mass of blond hair sufficient to have justified the horseback gallops of a hundred Lady Godivas.

The capable, cool-eyed, impersonal, young, bald-headed man whose task it was to engage six of the contestants, was aware of a feeling of suffocation as if he were drowning in a sea of frangipanni, while white clouds, hand-embroidered, floated about him. And then a sail hove in sight. Hetty Pepper, homely of countenance, with small, contemptuous, green eyes and chocolate-colored hair, dressed in a suit of plain burlap and a common-sense hat, stood before him with every one of her twenty-nine years of life unmistakably in sight.

"You're on!." shouted the bald-headed young man, and was saved. And that is how Hetty came to be employed in the Biggest Store. The story of her rise to an eight-dollar-a-week salary is the combined stories of Hercules, Joan of Arc, Una, Job, and Little-Red-Riding-Hood. You shall not learn from me the salary that was paid her as a beginner. There is a sentiment growing about such things, and I want no millionaire store-proprietors climbing the fire-escape of my tenement- house to throw dynamite bombs into my skylight boudoir.

The story of Hetty's discharge from the Biggest Store is so nearly a repetition of her engagement as to be monotonous.

In each department of the store there is an omniscient, omnipresent, and omnivorous person carrying always a mileage book and a red necktie, and referred to as a "buyer." The destinies of the girls in his department who live on (see Bureau of Victual Statistics)--so much per week are in his hands.

This particular buyer was a capable, cool-eyed, impersonal, young, bald-headed man. As he walked along the aisles of his department lie seemed to be sailing on a sea of frangipanni, while white clouds, machine-embroidered, floated around him. Too many sweets bring surfeit. He looked upon Hetty Pepper's homely countenance, emerald eyes, and chocolate-colored hair as a welcome oasis of green in a desert of cloying beauty. In a quiet angle of a counter he pinched her arm kindly, three inches above the elbow. She slapped him three feet away with one good blow of her muscular and not especially lily- white right. So, now you know why Hetty Pepper came to leave the Biggest Store at thirty minutes' notice, with one dime and a nickel in her purse.

This morning's quotations list the price of rib beef at six cents per (butcher's) pound. But on the day that Hetty was "released" by the B. S. the price was seven and one-half cents. That fact is what makes this story possible. Otherwise, the extra four cents would have--

But the plot of nearly all the good stories in the world is concerned with shorts who were unable to cover; so you can find no fault with this one.

Hetty mounted with her rib beef to her $3.50 third-floor back. One hot, savory beef-stew for supper, a night's good sleep, and she would be fit in the morning to apply again for the tasks of Hercules, Joan of Arc, Una, Job, and Little-Red-Riding-Hood.

In her room she got the granite-ware stew-pan out of the 2x4-foot china--er--I mean earthenware closet, and began to dig down in a rats'-nest of paper bags for the potatoes and onions. She came out with her nose and chin just a little sharper pointed.

There was neither a potato nor an onion. Now, what kind of a beef- Stew can you make out of simply beef? You can make oyster-soup without oysters, turtle-soup without turtles, coffee-cake without coffee, but you can't make beef-stew without potatoes and onions.

But rib beef alone, in an emergency, can make an ordinary pine door look like a wrought-iron gambling-house portal to the wolf. With salt and pepper and a tablespoonful of flour (first well stirred in a little cold water) 'twill serve--'tis not so deep as a lobster a la Newburg nor so wide as a church festival doughnut; but 'twill serve.

Hetty took her stew-pan to the rear of the third-floor hall. According to the advertisements of the Vallambrosa there was running water to be found there. Between you and me and the water-meter, it only ambled or walked through the faucets; but technicalities have no place here. There was also a sink where housekeeping roomers often met to dump their coffee grounds and glare at one another's kimonos.

At this sink Hetty found a girl with heavy, gold-brown, artistic hair and plaintive eyes, washing two large "Irish" potatoes. Hetty knew the Vallambrosa as well as any one not owning "double hextra- magnifying eyes" could compass its mysteries. The kimonos were her encyclopedia, her "Who's What?" her clearinghouse of news, of goers and comers. From a rose-pink kimono edged with Nile green she had learned that the girl with the potatoes was a miniature-painter living in a kind of attic--or "studio," as they prefer to call it--on the top floor. Hetty was not certain in her mind what a miniature was; but it certainly wasn't a house; because house-painters, although they wear splashy overalls and poke ladders in your face on the street, are known to indulge in a riotous profusion of food at home.

The potato girl was quite slim and small, and handled her potatoes as an old bachelor uncle handles a baby who is cutting teeth. She had a dull shoemaker's knife in her right hand, and she had begun to peel one of the potatoes with it.

Hetty addressed her in the punctiliously formal tone of one who intends to be cheerfully familiar with you in the second round.

"Beg pardon," she said, "for butting into what's not my business, but if you peel them potatoes you lose out. They're new Bermudas. You want to scrape 'em. Lemme show you."

She took a potato and the knife, and began to demonstrate.

"Oh, thank you," breathed the artist. "I didn't know. And I did hate to see the thick peeling go; it seemed such a waste. But I thought they always had to be peeled. When you've got only potatoes to eat, the peelings count, you know."

"Say, kid," said Hetty, staying her knife, "you ain't up against it, too, are you?"

The miniature artist smiled starvedly.

"I suppose I am. Art--or, at least, the way I interpret it--doesn't seem to be much in demand. I have only these potatoes for my dinner. But they aren't so bad boiled and hot, with a little butter and salt."

"Child," said Hetty, letting a brief smile soften her rigid features, "Fate has sent me and you together. I've had it handed to me in the neck, too; but I've got a chunk of meat in my, room as big as a lap-dog. And I've done everything to get potatoes except pray for 'em. Let's me and you bunch our commissary departments and make a stew of 'em. We'll cook it in my room. If we only had an onion to go in it! Say, kid, you haven't got a couple of pennies that've slipped down into the lining of your last winter's sealskin, have you? I could step down to the corner and get one at old Giuseppe's stand. A stew without an onion is worse'n a matinee without candy."

"You may call me Cecilia," said the artist. "No; I spent my last penny three days ago."

"Then we'll have to cut the onion out instead of slicing it in," said Hetty. "I'd ask the janitress for one, but I don't want 'em hep just yet to the fact that I'm pounding the asphalt for another job. But I wish we did have an onion."

In the shop-girl's room the two began to prepare their supper. Cecilia's part was to sit on the couch helplessly and beg to be allowed to do something, in the voice of a cooing ring-dove. Hetty prepared the rib beef, putting it in cold salted water in the stew-pan and setting it on the one-burner gas-stove.

"I wish we had an onion," said Hetty, as she scraped the two potatoes.

On the wall opposite the couch was pinned a flaming, gorgeous advertising picture of one of the new ferry-boats of the P. U. F. F. Railroad that had been built to cut down the time between Los Angeles and New York City one-eighth of a minute.

Hetty, turning her head during her continuous monologue, saw tears running from her guest's eyes as she gazed on the idealized presentment of the speeding, foam-girdled transport.

"Why, say, Cecilia, kid," said Hetty, poising her knife, "is it as bad art as that? I ain't a critic; but I thought it kind of brightened up the room. Of course, a manicure-painter could tell it was a bum picture in a minute. I'll take it down if you say so. I wish to the holy Saint Potluck we had an onion."

But the miniature miniature-painter had tumbled down, sobbing, with her nose indenting the hard-woven drapery of the couch. Something was here deeper than the artistic temperament offended at crude lithography.

Hetty

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

(เรียกว่า) Vallambrosa อพาร์ทเมนท์บ้านไม่มีอพาร์ทเมนท์บ้าน ประกอบด้วยสองไม brownstone หน้าเรสซิเดนซ์เป็นรอย พื้นห้องนั่งเล่นฝั่งหนึ่งเป็นเกย์กับห่อและหัวเกียร์ของ modiste อื่น ๆ คือ lugubrious สัญญาโซฟิสติและแสดงมาหลังจากหมอฟันเจ็บปวด คุณอาจมีห้องมีสองดอลลาร์ต่อสัปดาห์ หรือคุณอาจมีหนึ่งในยี่สิบดอลลาร์ ระหว่าง roomers ของ Vallambrosa เป็น stenographers ดนตรี โบรกเกอร์ ร้านหญิง อัตราพื้นที่เขียน เรียนศิลปะ wire-tappers และคนอื่น ๆ แบบ lean ไกลกว่าทางรถไฟ banister เมื่อแหวนกริ่งประตูตำรับนี้จะต้องทำด้วยแต่สอง Vallambrosians - หมายความ ว่า ตุลาการไม่ให้ผู้อื่นที่ 6 นาฬิกาหนึ่งพริกไทย Hetty บ่ายกลับมาถึงชั้นที่สามของเธอหลังห้อง $3.50 Vallambrosa กับจมูกของเธอ และชินยิ่งแหลมกว่า ปกติ เพื่อจะออกจากห้าง ที่คุณทำงานได้ 4 ปี และเพียงสิบห้าเซนต์ในกระเป๋าเงินของคุณ มีแนวโน้มที่จะทำให้คุณสมบัติของคุณปรากฏ chiseled ขึ้นประณีตขึ้นและตอนนี้สำหรับประวัติเล็บนิ้วหัวแม่มือของ Hetty ในขณะที่เธอ climbs บินสองบันไดเธอเดินเข้าไปในร้าน Biggest เช้าวันหนึ่งสี่ปีก่อนกับเจ็ดห้าอื่น ๆ หญิง สมัครงานหลังเอวนับ ระบบป้องกันของค่าจ้าง earners จัดฉากสวยงาม ชาวโดยมวลรวมของผมพอมีชิด gallops ม้าของร้อยหญิง Godivas ทองสามารถ เย็นตา ไนซ์โฮ หนุ่ม หัวล้านหัวหน้าคนงานซึ่งมันเป็นการต่อสู้แข่งขัน จำนวน 6 ได้ตระหนักถึงความรู้สึกของ suffocation ว่าเขาถูกจมในทะเล frangipanni ในขณะที่สีขาวเมฆ มือปัก ลอยเกี่ยวกับเขา แล้ว เซลที่ hove ในสายตา Hetty พริก บ้านของสนับสนุน ตาเล็ก ดูถูก สีเขียวและช็อคโกแลตสีผม แต่งตัวในชุดของพื้นที่ล้วนและหมวกสามัญสำนึก ยืนก่อนทุกตัวของเธอปียี่สิบเก้าชีวิตเพี้ยนในสายตาของเขา"คุณกำลัง! " หัวล้านหัวชายหนุ่มตะโกน และบันทึก และนั่นคือวิธีทำงานในร้าน Biggest มา Hetty เรื่องราวของเธอขึ้นไปเป็นเดือนแปดดอลลาร์ต่อสัปดาห์เป็นเรื่องรวม ของเฮอร์คิวลิส โจนโค้ง อูน่า งาน น้อยสีแดง--หมวก คุณจะไม่เรียนรู้จากเงินเดือนที่จ่ายเธอเป็นผู้เริ่มต้น มีความเชื่อมั่นที่เพิ่มขึ้นเกี่ยวกับสิ่งดังกล่าว และต้องไม่เศรษฐีเก็บกล่าวปีนหนีไฟของบ้านแถวผมจะโยนระเบิดคนไฟบินเป็นสกายไลท์ boudoir ของฉันเรื่องราวของปล่อยของ Hetty จากร้าน Biggest ดังเกือบซ้ำของหมั้นของเธอไม่ได้หยุดได้ในแต่ละแผนกร้านค้า มีการ omniscient รตุ และ omnivorous บุคคลถือครองเสมอหนังสือระยะไมล์และเนคไทสีแดง และเรียกว่า "ผู้ซื้อ" Destinies ของสาว ๆ ในแผนกของเขาที่อาศัยอยู่ใน (ดูสำนักงานของ Victual สถิติ) - มากต่อสัปดาห์ อยู่ในมือของเขาสามารถ เย็นตา ไนซ์โฮ หนุ่ม หัวหัวล้านคนนี้ซื้อเฉพาะได้ ขณะที่มันเดินตาม เก็บของนอนแผนกของเขาดูเหมือน จะล่องเรือในทะเล frangipanni ในขณะที่สีขาวเมฆ เครื่องปัก ลอยรอบ ขนมหวานมากเกินไปนำมาเปรอ เขาดู Hetty พริกไทยสนับสนุนบ้าน ตามรกต และผมสีช็อคโกแลตเป็นโอเอซิสยินดีต้อนรับสีเขียวในทะเลทรายของ cloying สวยงาม ในมุมที่เงียบสงบของเคาน์เตอร์ เขา pinched แขนกรุณา สามนิ้วเหนือศอก นาง slapped เขาสามฟุตจากกับระเบิดหนึ่งดีขวากล้ามเนื้อ และไม่เฉพาะลิลลี่สีขาวของเธอ ดังนั้น ตอนนี้คุณรู้ทำไมพริก Hetty มาปล่อยร้าน Biggest ที่แจ้งล่วงหน้า 30 นาที ขนาดหนึ่งและนิกเกิลในกระเป๋าเงินของเธอเช้านี้ใบเสนอราคารายการราคาเนื้อซี่โครงที่ 6 เซ็นต์ ต่อปอนด์ (ขายเนื้อ) แต่ในวันที่ Hetty "ออก" โดย B. S. ราคาถูกเจ็ด และครึ่งเซ็นต์ ความจริงนั้นเป็นสิ่งที่ทำให้เรื่องนี้ที่สุด มิฉะนั้น เซนต์สี่เสริมจะมี-แต่พล็อตของเกือบทั้งหมดดีเรื่องราวในโลกเกี่ยวข้องกับกางเกงขาสั้นที่สามารถครอบคลุม ดังนั้น คุณสามารถค้นหาเรื่องนี้ไม่Hetty ติดกับเนื้อซี่โครงของเธอเพื่อเธอ $3.50 สามชั้นกลับ หนึ่งร้อน เผ็ดเนื้อแกงสำหรับซุปเปอร์ กลางคืนนอนหลับสบาย และเธอที่จะพอดีในการใช้งาน ของเฮอร์คิวลิส โจนโค้ง อูน่า งาน น้อยสีแดง--หมวกอีกในห้องของเธอเธอมีหินแกรนิตเครื่องแกงแพนออกของจีน 2 x 4 ฟุต-- เอ้อ - ฉันหมายถึง ดินเผาตู้เสื้อผ้า และเริ่มขุดลงในหนู-ซ้อนกระดาษถุงมันฝรั่งและหัวหอม เธอมาออก ด้วยจมูกของเธอ และชินเพียงตัวน้อยคมแหลมมีไม่มีมันฝรั่งหรือหอมใหญ่เป็น ตอนนี้ เนื้อแกงชนิดใดคุณสามารถทำให้หมดเพียงเนื้อ คุณสามารถทำให้ซุปหอยนางรมไม่ มีหอยนางรม น้ำ ซุปเต่าที่ไม่เต่า เค้กกาแฟ โดยกาแฟ แต่คุณไม่สามารถทำสตูว์เนื้อไม่ มีมันฝรั่งและหัวหอมแต่เนื้อซี่โครงที่อยู่คนเดียว ในกรณีฉุกเฉิน การทำประตูสนธรรมดาเหมือนเว็บไซต์พนันบ้านเหล็ก wrought หมาป่า เกลือพริกไทย และ tablespoonful ของแป้ง (ก่อนดีกวนในน้ำเย็นเล็กน้อย) 'สิ่งทอลายทแยงเสิร์ฟ-' มอก.ไม่ลึกมากเป็นกุ้งตาม Newburg หรือให้กว้างเป็นโดนัทเฟสติวัลคริสตจักร แต่ ' บริการสิ่งทอลายทแยงHetty เอาแกงแพนเธอด้านหลังของฮอลล์ชั้นสาม ตามโฆษณาของ Vallambrosa มีมีการทำงานน้ำจะพบมีการ ระหว่างคุณ และฉัน และมาตร วัดน้ำ เท่านั้น ambled หรือเดินผ่านก๊อกน้ำ แต่ข้อมูลทางเทคนิคได้ที่นี่ไม่ นอกจากนี้ยังมีอ่างที่ roomers สะอาดมักได้ถ่ายโอนข้อมูลจากกาแฟของพวกเขา และแสงบาดตาที่ kimonos ของกันAt this sink Hetty found a girl with heavy, gold-brown, artistic hair and plaintive eyes, washing two large "Irish" potatoes. Hetty knew the Vallambrosa as well as any one not owning "double hextra- magnifying eyes" could compass its mysteries. The kimonos were her encyclopedia, her "Who's What?" her clearinghouse of news, of goers and comers. From a rose-pink kimono edged with Nile green she had learned that the girl with the potatoes was a miniature-painter living in a kind of attic--or "studio," as they prefer to call it--on the top floor. Hetty was not certain in her mind what a miniature was; but it certainly wasn't a house; because house-painters, although they wear splashy overalls and poke ladders in your face on the street, are known to indulge in a riotous profusion of food at home.The potato girl was quite slim and small, and handled her potatoes as an old bachelor uncle handles a baby who is cutting teeth. She had a dull shoemaker's knife in her right hand, and she had begun to peel one of the potatoes with it.Hetty addressed her in the punctiliously formal tone of one who intends to be cheerfully familiar with you in the second round."Beg pardon," she said, "for butting into what's not my business, but if you peel them potatoes you lose out. They're new Bermudas. You want to scrape 'em. Lemme show you."She took a potato and the knife, and began to demonstrate."Oh, thank you," breathed the artist. "I didn't know. And I did hate to see the thick peeling go; it seemed such a waste. But I thought they always had to be peeled. When you've got only potatoes to eat, the peelings count, you know.""Say, kid," said Hetty, staying her knife, "you ain't up against it, too, are you?"The miniature artist smiled starvedly."I suppose I am. Art--or, at least, the way I interpret it--doesn't seem to be much in demand. I have only these potatoes for my dinner. But they aren't so bad boiled and hot, with a little butter and salt.""Child," said Hetty, letting a brief smile soften her rigid features, "Fate has sent me and you together. I've had it handed to me in the neck, too; but I've got a chunk of meat in my, room as big as a lap-dog. And I've done everything to get potatoes except pray for 'em. Let's me and you bunch our commissary departments and make a stew of 'em. We'll cook it in my room. If we only had an onion to go in it! Say, kid, you haven't got a couple of pennies that've slipped down into the lining of your last winter's sealskin, have you? I could step down to the corner and get one at old Giuseppe's stand. A stew without an onion is worse'n a matinee without candy.""You may call me Cecilia," said the artist. "No; I spent my last penny three days ago.""Then we'll have to cut the onion out instead of slicing it in," said Hetty. "I'd ask the janitress for one, but I don't want 'em hep just yet to the fact that I'm pounding the asphalt for another job. But I wish we did have an onion."In the shop-girl's room the two began to prepare their supper. Cecilia's part was to sit on the couch helplessly and beg to be allowed to do something, in the voice of a cooing ring-dove. Hetty prepared the rib beef, putting it in cold salted water in the stew-pan and setting it on the one-burner gas-stove."I wish we had an onion," said Hetty, as she scraped the two potatoes.On the wall opposite the couch was pinned a flaming, gorgeous advertising picture of one of the new ferry-boats of the P. U. F. F. Railroad that had been built to cut down the time between Los Angeles and New York City one-eighth of a minute.Hetty, turning her head during her continuous monologue, saw tears running from her guest's eyes as she gazed on the idealized presentment of the speeding, foam-girdled transport."Why, say, Cecilia, kid," said Hetty, poising her knife, "is it as bad art as that? I ain't a critic; but I thought it kind of brightened up the room. Of course, a manicure-painter could tell it was a bum picture in a minute. I'll take it down if you say so. I wish to the holy Saint Potluck we had an onion."But the miniature miniature-painter had tumbled down, sobbing, with her nose indenting the hard-woven drapery of the couch. Something was here deeper than the artistic temperament offended at crude lithography.Hetty

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

( เรียกว่า ) vallambrosa บ้านไม่ใช่บ้าน มันประกอบด้วยสองอันหน้าตึกหอพัก เชื่อมเข้า รับพื้นด้านหนึ่งเป็นเกย์กับการตัดและหัวเกียร์ของช่างเย็บผ้า ; อื่น ๆคือ โศกเศร้ากับสัญญาที่นักปราชญ์และแสดงเขย่าขวัญของหมอฟันที่ไม่เจ็บปวดคุณอาจจะได้ห้องพักมี 2 เหรียญต่อสัปดาห์ หรือคุณอาจจะมีหนึ่งในยี่สิบดอลลาร์ ของ vallambrosa roomers เป็น stenographers , นักดนตรี , โบรกเกอร์ , ร้านหญิง พื้นที่เท่ากัน นักเขียน สายอรุณ นักศึกษา , ศิลปะ , และคนอื่น ๆ ที่เรียนไกลเหนือราวบันไดราวเมื่อได้ยินเสียงกระดิ่งที่ประตูดังขึ้น

บทความนี้จะต้องทำ แต่สองของ vallambrosians -- แม้ว่าความหมายจะไม่เคารพต่อผู้อื่น

ตอนหกโมง บ่ายหนึ่ง แฮตตี้พริกไทยกลับมาชั้น 3 ด้านหลัง $ 3.50 room ใน vallambrosa กับจมูกและคางแหลมขึ้นกว่าปกติ จะถูกไล่ออกจากห้างที่คุณทำงานมา 4 ปีและมีเพียงสิบห้าเซนต์ในกระเป๋าของคุณ มี แนวโน้ม ที่ จะทำให้คุณสมบัติของคุณปรากฏ chiseled ประณีต

และตอนนี้สำหรับของแฮตตี้เล็บนิ้วหัวแม่มือชีวประวัติสองในขณะที่เธอปีนเที่ยวบินของบันได .

เธอเดินเข้ามาในร้านที่ใหญ่ที่สุดในตอนเช้าก่อน 4 ปีกับหญิงอื่น , ใช้สำหรับงานเบื้องหลัง เคาน์เตอร์แผนกเอวที่นิ้วเท้าของรายได้ค่าจ้างรูปแบบที่เด็ดฉากของความงาม แบกมวลทั้งหมดของผมเพียงพอที่จะมีความชอบธรรมม้าควบร้อยหญิงสีบลอนด์ godivas

สามารถเย็น , ตา , ไม่มีตัวตน , หนุ่มสาว , หัวเหม่ง เจ้าของงานก็ร่วมหกของผู้เข้าแข่งขันได้ตระหนักถึงความรู้สึกของ การหายใจไม่ออกเป็นถ้าเขาจมน้ำในทะเล frangipanni ในขณะที่เมฆสีขาวมือปักลอยเกี่ยวกับเขา แล้วเซลโฮฟ ในสายตา แฮตตี้พริกไทยที่อบอุ่นของใบหน้าที่มีขนาดเล็ก ดูถูก ตาสีเขียว ผมสีช็อกโกแลต แต่งกายในชุดธรรมดา กระสอบ และสามัญสำนึกหมวกยืนอยู่ต่อหน้าเขาด้วยทุกหนึ่งปี 29 ของเธอชีวิตของร้านเราในสายตา

" คุณ ! " ตะโกนชายหนุ่มหัวล้าน และบันทึกไว้และนั่นคือวิธีที่แฮตตี้มาเป็นลูกจ้างในร้านที่ใหญ่ที่สุด เรื่องราวของการเพิ่มขึ้นของเธอ eight-dollar-a-week เงินเดือนราวรวมของเฮอร์คิวลิส โจน ออฟอาร์ค , ครั้งแรก , งาน , และสีแดงเล็ก ๆขี่เครื่องดูดควัน คุณจะไม่ได้เรียนรู้จากฉันเงินเดือนที่จ่ายเธอในฐานะมือใหม่ มีความเชื่อมั่นมากขึ้นเกี่ยวกับเรื่องนี้และฉันต้องการไม่มีเศรษฐีร้านเจ้าของปีนหนีไฟของบ้านพักอาศัย - บ้านที่จะโยนระเบิดไดนาไมท์ลงไปนอนบนหลังคาของฉัน

เรื่องราวของแฮตตี้ออกจากร้านใหญ่ก็เกือบๆของการหมั้นเป็นที่น่าเบื่อ

ในแต่ละแผนกของร้านมีรีสอร์ทสัพพัญญู , ,กินทั้งพืชและสัตว์และคนแบกก็หนังสือระยะและเนคไทแดง เรียกว่า " ผู้ซื้อ " วิถีของหญิงในแผนกของเขาที่อาศัยอยู่บน ( ดูสำนักงานสถิติเสบียงอาหาร ) -- มากต่อสัปดาห์อยู่ในมือของเขา . . . . . .

ผู้ซื้อ นี้โดยเฉพาะ มีความสามารถ ที่เย็นที่ตา , หนุ่มหัวเหม่งเลย