I put down my pride, interviewed as

I put down my pride, interviewed as many people as I could think of, and came across ever more conflicting points. During that process, an undeniable reality occurred to me. That is, there didn’t exist a single person whose memory wasn’t distorted to hide his own faults

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วางความภาคภูมิใจของฉัน สัมภาษณ์คนมากที่ฉันสามารถคิด และมาในจุดขัดแย้งมากขึ้นเคย ในระหว่างกระบวนการ ความจริงที่ปฏิเสธไม่ได้เกิดขึ้นกับผม กล่าวคือ ไม่มีหน่วยความจำไม่ผิดเพี้ยนเมื่อต้องการซ่อนข้อบกพร่องของตัวเองคนเดียว

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันใส่ลงความภาคภูมิใจของผมสัมภาษณ์คนจำนวนมากที่สุดเท่าที่ฉันสามารถคิดและมาข้ามมากกว่าที่เคยจุดที่ขัดแย้งกัน ในระหว่างกระบวนการที่เป็นจริงที่ปฏิเสธไม่ได้เกิดขึ้นกับผม นั่นคือมีไม่ได้อยู่คนเดียวที่มีหน่วยความจำไม่ได้บิดเบือนเพื่อซ่อนความผิดพลาดของตัวเอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมวางศักดิ์ศรี สัมภาษณ์ทุกคน เท่าที่ผมคิดออก และมาข้ามจุดที่ขัดแย้งกันมากกว่าที่เคย ในระหว่างที่กระบวนการ ความเป็นจริงที่ปฏิเสธไม่ได้เกิดขึ้นกับฉัน นั่นคือ มันไม่ได้อยู่แค่คนๆเดียวที่มีหน่วยความจำไม่ได้บิดเบือนซ่อนความผิดของเขาเอง