It’s that time of year again when t

It’s that time of year again when the highly-skilled and meticulous Thai mask dance, Khon, returns in Bangkok (Nov 24-Dec 9). The performances will be as beautiful, traditional and prestigious as last year’s, but does anybody care?

Let’s start with highly-skilled and meticulous. The historical Khon was originally performed exclusively behind the palace’s walls by masked male performers, and for its origin, you might have to trace back to as far as the 10th century. Depicting the stories from Ramayana, Khon has won over its fans its smooth and elegant movements, and its spectacular set and enchanting costumes. As with ballet, to acquire those skills and precise muscular control the dancers usually start their training at a young age. As for the scrupulous attire, there are rules on color and style for the costumes for different characters. The mask alone takes over a month to finish and is indeed a handicraft to behold. Combine them together and we have the highest form of Thai performing art, sat on the top of the Thai-ness pyramid.

Then, how can something so important and beautiful become so unappealing? What happened to Khon is simply what happened to many Thai cultural heritages. It is so preserved and frozen that it becomes humdrum. People love and watch Khon, but it’s mainly the same people who have been doing so since 30 years ago. The largely monopolized national Khon is performed and produced by the people from the Fine Arts Department, which also has been operating the three national theaters in Bangkok, Suphanburi and Nakhon Ratchasima for almost 50 years. While this ensures Khon will be made by those who know Khon thoroughly, it’s a worry that this prestigious Thai art lives within a rather tight and limited circle. And the self-admiration within a closed group always endangers any kind of art.

And it’s more wearisome when Khon is something very Thai because it means it is ragarded as untouchable among Thai conservatives (remember Songkran in Singapore or the Tom Yam Gung Robot?). Last month, when people found out about a new Thai horror flick, “Sian Sayong”, centering on a haunting Khon mask, there was an Internet outcry over the movie’s inappropriateness. Thais feel the need to be careful when talking about Khon, like when they talk about monks and temples. Creativity-wise, it also makes no difference to criticize a Khon performance because everything in Khon is standardized to the extent there is no longer good or bad Khon. You can comment on the production, but a bad review of a Khon show is rarity.

Khon is not to be challenged, but respected. Nevertheless, there are those who see differently. Spearheading the call for change is internationally renowned contemporary dancer and choreographer Pichet Klunchun, whose famous piece ‘Black and White’ (below) reinterpreting Khon was rejected and seen as a threat by many in the Khon circle.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ถึงเวลานั้นของปีอีกครั้งเมื่อไทยชำนาญ และพิถีพิถันหน้ากากกลับเต้น ขอนแก่น กรุงเทพมหานคร (24 พ.ย.-9 ธ.ค.) การแสดงจะเป็นสวยงาม ดั้งเดิม และเกรงขามเป็นปี แต่ใครดูแลเริ่ม ด้วยชำนาญ และพิถีพิถัน ขอนแก่นประวัติศาสตร์เดิมทำเฉพาะหลังกำแพงของวัง โดยนักแสดงชายหลอกลวง และการกำเนิด คุณอาจต้องติดตามกลับไปเท่าที่คริสต์ศตวรรษ 10 แสดงเรื่องราวจากรามายณะ ขอนแก่นได้ชัยชนะเหนือแฟน ๆ ของความเคลื่อนไหวที่ราบรื่น และสวยงาม และเครื่องแต่งกายชุด และเสน่ห์อันงดงามของการ กับบัลเลต์ รับทักษะและกล้ามเนื้อควบคุมแม่นยำเหล่า นักเต้นจะเริ่มการอบรมที่วัย ส่วนชุด scrupulous มีกฎเกี่ยวกับสีและลักษณะของเครื่องแต่งกายสำหรับอักขระที่แตกต่างกัน หน้ากากคนเดียวใช้เวลานานเป็นเดือนจะเสร็จสิ้น และเป็นงานฝีมือจะเห็น รวมกัน และเรามีแบบสูงสุดของไทยที่ทำงานศิลปะ นั่งบนยอดปิรามิดไทยแล้ว สามารถสิ่งสำคัญ และสวยงามเพื่อให้เป็น unappealing เพื่อ เกิดอะไรขึ้นกับขอนแก่นนั้นเกิดอะไรขึ้นกับหลาย heritages วัฒนธรรมไทย เพื่อรักษา และหยุดที่จะ humdrum คนรัก และชมขอนแก่น แต่ของส่วนใหญ่คนเดียวที่ได้รับทำให้ตั้งแต่ 30 ปีที่ผ่านมา ขอนชาติ monopolized ส่วนใหญ่จะดำเนินการ และผลิต โดยคนจากกรมศิลปากร ซึ่งยัง ได้รับการปฏิบัติโรงละครแห่งชาติ 3 ในกรุงเทพมหานคร จังหวัดสุพรรณบุรี และจังหวัดนครราชสีมาเกือบ 50 ปี ในขณะนี้ขอนแก่นจะทำ โดยผู้รู้ขอนแก่นอย่างละเอียด มันเป็นความกังวลที่ว่า ศิลปะไทยอันทรงเกียรตินี้อยู่ภายในวงกลมค่อนข้างแน่น และจำกัด และที่ตนเองชื่นชมในกลุ่มปิดเสมอมลพิษศิลปะชนิดใดและเป็นหนึขึ้นเมื่อขอนแก่นไทยอะไรมาก เพราะมันหมายถึง เป็น ragarded เป็น untouchable ระหว่างอนุรักษ์นิยมไทย (จำสงกรานต์ในสิงคโปร์หรือหุ่นยนต์ต้มยำกุ้งหรือไม่) เดือน เมื่อคนพบเกี่ยวกับตวัดสยองขวัญไทยใหม่ "เซียนซายอง" จัดกึ่งกลางบนหน้ากากขอนแก่น haunting มี outcry เป็นอินเทอร์เน็ตผ่าน inappropriateness ของภาพยนตร์ คนไทยรู้สึกต้องระวังเมื่อพูดถึงขอนแก่น เช่นเมื่อเขาพูดคุยเกี่ยวกับวัดและพระสงฆ์ Creativity-wise มันยังทำให้ไม่แตกต่างวิพากษ์ประสิทธิภาพขอนแก่นเนื่องจากทุกอย่างในขอนแก่นมีมาตรฐานมีการขอนแก่นไม่ดี หรือไม่ดี คุณสามารถแสดงความคิดเห็นในการผลิต แต่ความเห็นไม่แสดงโขนเป็นสังข์ขอนแก่นการท้าทาย แต่ยอมรับไม่ได้ อย่างไรก็ตาม มีคือผู้ที่เห็นแตกต่างกัน Spearheading เรียกการเปลี่ยนแปลงเป็นนักเต้นร่วมสมัยแห่ง และ choreographer พิเชษฐ Klunchun ชิ้นมีชื่อเสียง 'ขาวดำ' (ด้านล่าง) reinterpreting ขอนแก่นถูกปฏิเสธ และเห็นเป็นการคุกคาม ด้วยจำนวนมากในวงขอนแก่น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันเป็นช่วงเวลาเดียวกันของปีอีกครั้งเมื่อมีทักษะสูงและพิถีพิถันเต้นรำหน้ากากไทย, ขอนแก่น, ผลตอบแทนในกรุงเทพฯ (24 พฤศจิกายน - 9 ธันวาคม) การแสดงจะมีความสวยงามเป็นแบบดั้งเดิมและมีชื่อเสียงเป็นปีที่ผ่านมา แต่ไม่มีใครดูแล? เริ่มต้นให้กับที่มีทักษะสูงและพิถีพิถัน ประวัติศาสตร์ขอนแก่นเดิมดำเนินการเฉพาะหลังกำแพงพระราชวังโดยนักแสดงชายสวมหน้ากากและสำหรับต้นกำเนิดของมันคุณอาจจะต้องตรวจสอบย้อนกลับไปไกลเท่าที่ศตวรรษที่ 10 ภาพวาดเรื่องราวจากรามเกียรติ์ขอนแก่นได้รับรางวัลมากกว่าแฟน ๆ ของมันเคลื่อนไหวได้อย่างราบรื่นและสง่างามของตนและชุดที่งดงามและเครื่องแต่งกายที่มีเสน่ห์ เช่นเดียวกับการเต้นที่จะได้รับทักษะเหล่านั้นและการควบคุมกล้ามเนื้อได้อย่างแม่นยำนักเต้นมักจะเริ่มต้นการฝึกอบรมของพวกเขาในวัยหนุ่มสาว สำหรับการแต่งกายระมัดระวังมีกฎระเบียบเกี่ยวกับสีและรูปแบบสำหรับเครื่องแต่งกายตัวละครที่แตกต่างกัน หน้ากากคนเดียวใช้เวลากว่าหนึ่งเดือนที่จะเสร็จสิ้นและเป็นที่แน่นอนฝีมือให้เห็น รวมเข้าด้วยกันและเรามีรูปแบบสูงสุดของไทยศิลปะการแสดง, นั่งอยู่บนด้านบนของปิรามิดเป็นไทย. จากนั้นได้อย่างไรสิ่งที่ให้ความสำคัญและสวยงามกลายเป็นไม่สวยเหรอ? เกิดอะไรขึ้นกับจังหวัดเป็นเพียงสิ่งที่เกิดขึ้นกับมรดกทางวัฒนธรรมมากมายไทย มันเป็นที่เก็บรักษาไว้มากและแช่แข็งที่จะกลายเป็นน่าเบื่อ คนรักและดูขอนแก่น แต่ก็ส่วนใหญ่เป็นคนเดียวกันกับที่ได้รับการทำเช่นนั้นตั้งแต่ 30 ปีที่ผ่านมา ส่วนใหญ่ผูกขาดแห่งชาติขอนแก่นจะดำเนินการและผลิตโดยคนที่มาจากกรมศิลปากรซึ่งยังได้รับการปฏิบัติการโรงภาพยนตร์สามแห่งชาติในกรุงเทพฯ, สุพรรณบุรีและจังหวัดนครราชสีมาเป็นเวลาเกือบ 50 ปี ในขณะนี้ช่วยให้มั่นใจขอนแก่นจะทำโดยผู้ที่รู้ขอนแก่นอย่างทั่วถึงก็กังวลว่าศิลปะไทยอันทรงเกียรตินี้ชีวิตภายในวงกลมค่อนข้างแน่นและ จำกัด และชื่นชมในตัวเองที่อยู่ในกลุ่มปิดเสมออันตรายชนิดของศิลปะใด ๆ . และมันก็น่าเบื่อมากขึ้นเมื่อขอนแก่นเป็นอะไรบางอย่างที่ไทยเพราะมันหมายความว่ามันจะ ragarded เป็นจัณฑาลในหมู่พรรคอนุรักษ์นิยมไทย (จำสิงคโปร์ในวันสงกรานต์หรือต้มยำกุ้งหุ่นยนต์?) . เมื่อเดือนที่แล้วเมื่อมีคนพบข้อมูลเกี่ยวกับหนังสยองขวัญไทยใหม่ "เซียน Sayong" ศูนย์กลางหลอนหน้ากากขอนแก่นมีโวยอินเทอร์เน็ตผ่านความไม่เหมาะสมของหนังเรื่องนี้ คนไทยรู้สึกว่าต้องระมัดระวังในการพูดคุยเกี่ยวกับจังหวัดเช่นเมื่อพวกเขาพูดคุยเกี่ยวกับพระสงฆ์และวัด ความคิดสร้างสรรค์ฉลาดก็ยังทำให้ความแตกต่างที่จะวิพากษ์วิจารณ์การทำงานที่ขอนแก่นไม่มีเพราะทุกอย่างในจังหวัดเป็นมาตรฐานที่มีขอบเขตจะไม่มีใครอีกคนดีหรือไม่ดี คุณสามารถแสดงความคิดเห็นในการผลิต แต่คิดเห็นที่ไม่ดีของการแสดงโขนเป็นสิ่งที่หายาก. ขอนแก่นไม่ได้ที่จะท้าทาย แต่เคารพ แต่มีผู้ที่เห็นแตกต่างกัน หัวหอกเรียกร้องให้เปลี่ยนแปลงเป็นนักเต้นร่วมสมัยที่มีชื่อเสียงในระดับสากลและนักออกแบบท่าเต้นพิเชษฐ์กลั่นชื่นซึ่งมีชื่อเสียงชิ้นสีดำและสีขาว (ด้านล่าง) reinterpreting ขอนแก่นถูกปฏิเสธและเห็นว่าเป็นภัยคุกคามโดยมากในวงกลมขอนแก่น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันช่วงเวลาของปีอีกครั้งเมื่อ ทักษะสูง และพิถีพิถัน หน้ากาก รำไทย โขน กลับกรุงเทพฯ ( 24 พ.ย. ธ.ค. 9 ) การแสดงจะเป็นสวยงามแบบดั้งเดิมและน่าเกรงขามเหมือนปีที่แล้ว แต่ไม่ใครสนใจ ?

เริ่มมีทักษะสูงและพิถีพิถัน ขอนแก่นประวัติศาสตร์แต่เดิมดำเนินการเฉพาะด้านหลังกำแพงวังโดยนักแสดงชายหลอกลวงและที่มาของ , คุณอาจจะต้องกลับไปมองเท่าที่ศตวรรษที่ 10 ภาพวาดเรื่องราวจากรามเกียรติ์ มหาวิทยาลัยขอนแก่นได้รับรางวัลมากกว่าของแฟน ๆของการเคลื่อนไหวราบรื่นและสง่างามและงดงามและเสน่ห์ของชุดเครื่องแต่งกาย เป็นกับบัลเลต์ เพื่อซื้อทักษะเหล่านั้น และการควบคุมกล้ามเนื้อชัดเจน นักเต้นมักเริ่มฝึกตั้งแต่อายุยังน้อย สำหรับเครื่องแต่งกายที่ละเอียดลออมีกฎเกี่ยวกับสีและรูปแบบของเครื่องแต่งกายสำหรับตัวอักษรที่แตกต่างกัน หน้ากากอย่างเดียว ใช้เวลากว่า 1 เดือนเสร็จ และย่อมเป็นฝีมือให้เห็น รวมเข้าด้วยกันและเรามีรูปแบบสูงสุดของศิลปะการแสดงไทยนั่งอยู่บนด้านบนของพีระมิดไทยเนส

แล้วทำไมสิ่งที่สำคัญมากและสวยก็ไม่สวย ?สิ่งที่เกิดขึ้น เป็นเพียงแค่สิ่งที่เกิดขึ้นกับหลายวัฒนธรรม มรดกไทย มันจึงเก็บและแช่แข็งจนกลายเป็นน่าเบื่อ . คนชอบดูโขน แต่ส่วนใหญ่พวกที่ได้รับมาตั้งแต่เมื่อ 30 ปีก่อน ส่วนใหญ่ผูกขาดชาติ เป็นปฏิบัติ และผลิต โดยผู้คนจากกรมศิลปากรซึ่งยังได้รับการปฏิบัติทั้งสามแห่งชาติโรงภาพยนตร์ในกรุงเทพ สุพรรณบุรี และนครราชสีมา เกือบ 50 ปี ขณะนี้ยืนยันคอนจะทำโดยผู้ที่รู้คนอย่างละเอียด เป็นกังวลว่า มหกรรมศิลปวัฒนธรรมไทยอาศัยอยู่ภายในค่อนข้างแน่น และจำกัดวง และตนเองชื่นชมภายในกลุ่มปิดมักจะเป็นอันตรายต่อใด ๆประเภทของศิลปะ .

และมันก็น่าเบื่อมากขึ้นเมื่อ เป็นสิ่งที่ไทยมากเพราะมันหมายความว่ามันเป็น ragarded เป็นจัณฑาลของพรรคอนุรักษ์นิยม ( จำสงกรานต์ในสิงคโปร์ หรือ ต้มยํากุ้งหุ่นยนต์ ? เดือนที่ผ่านมา เมื่อผู้คนรู้เกี่ยวกับหนังสยองขวัญไทยใหม่ " เซียนซายอง " ศูนย์กลางอยู่ที่หลอกหลอนหน้ากากโขนมีอินเทอร์เน็ตโวยผ่านหนังไม่เหมาะสม .คนไทยก็ต้องระมัดระวัง เมื่อพูดถึงขอนแก่น , เมื่อพวกเขาพูดคุยเกี่ยวกับ พระสงฆ์และวัด สร้างสรรค์ปัญญา มันก็ไม่ต่างกันหรอกที่จะวิพากษ์วิจารณ์ เพราะทุกอย่างในมหาวิทยาลัยขอนแก่น เป็นมาตรฐานในขอบเขตจะไม่มีดีหรือเลว ขอน คุณสามารถแสดงความคิดเห็นในการผลิต แต่ความคิดเห็นที่ไม่ดีของคนแสดงเป็นสิ่งที่หายาก

( ไม่ได้ท้าทาย แต่เคารพอย่างไรก็ตาม มีผู้ที่เห็นต่างออกไป หัวหอกเรียกเปลี่ยนเป็นมีชื่อเสียงในระดับสากลร่วมสมัย นักเต้นและนักออกแบบท่าเต้น พิเชษฐ์ klunchun ที่มีชื่อเสียงชิ้นดำและขาว ( ด้านล่าง ) reinterpreting ขอนแก่นถูกปฏิเสธ และถือเป็นการคุกคามโดยมากในเขตวงกลม