After Woodifield leaves, the boss s

After Woodifield leaves, the boss sits down at his table and informs his clerk that he does not want to be disturbed. He is extremely perturbed at the sudden reference to his dead son, and expects to weep but is surprised to find that he can't. He looks at his son's photo, and thinks it bears little resemblance to his son, as he looks stern in the photo, whereas the boss remembers him to be bright and friendly. The boss then notices a fly struggling to get out of the inkpot on his desk. The boss helps it out of the inkpot and observes how it dries itself. When the fly is dry and safe, the boss has an idea and starts playing with the fly by dropping ink on it. He admires the fly's courage and continues dropping ink on it, watching it dry itself continuously. By this time, the fly is weak and dies. The boss throws the dead fly, along with the blotting paper, into the wastepaper basket, and asks his clerk for fresh blotting paper. He suddenly feels a wretchedness that frightens him and finds himself bereft. He tries to remember what it was he had been thinking about before, but has no recollection of what he was thinking about before the fly.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หลังจาก woodifield ใบเจ้านายนั่งลงที่โต๊ะของเขาและแจ้งพนักงานของเขาว่าเขาไม่ต้องการที่จะถูกรบกวน เขาตกอกตกใจมากที่จู่ ๆ ก็อ้างอิงกับลูกชายของเขาตายและคาดว่าจะร้องไห้ แต่ก็ต้องประหลาดใจที่จะพบว่าเขาไม่สามารถ เขามองไปที่ภาพของลูกชายของเขาและคิดว่ามันมีความคล้ายคลึงเล็กน้อยเพื่อให้ลูกชายของเขาขณะที่เขามองสเติร์นในภาพขณะที่นายจำได้ว่าเขาจะสดใสและเป็นมิตร เจ้านายแล้วสังเกตเห็นได้ทันทีดิ้นรนเพื่อให้ได้ออกจากน้ำหมึกบนโต๊ะทำงานของเขา เจ้านายจะช่วยให้มันออกมาจากน้ำหมึกและตั้งข้อสังเกตว่ามันแห้งเอง เมื่อแมลงวันแห้งและปลอดภัยเจ้านายมีความคิดและเริ่มเล่นกับการบินโดยวางหมึกบนมัน เขาชื่นชมความกล้าหาญของแมลงวันและยังคงลดลงหมึกบนมันดูมันแห้งตัวเองอย่างต่อเนื่อง โดยเวลานี้ทันทีที่อ่อนแอและตาย เจ้านายโยนแมลงวันตายพร้อมกับกระดาษซับ, ลงในตะกร้าขยะและขอให้พนักงานของเขาสำหรับกระดาษซับสด เขาก็รู้สึกทุกข์ที่ทำให้ท่านตกใจและพบว่าตัวเองสูญเสีย เขาพยายามที่จะจำสิ่งที่มันเป็นเขาได้รับความคิดเกี่ยวกับก่อนแต่มีความทรงจำของสิ่งที่เขาคิดเกี่ยวกับก่อนที่จะบินไม่มี

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หลังจากปล่อยให้ Woodifield เจ้านายอยู่ในตารางของเขาลง และจะแจ้งให้เจ้าหน้าที่ของเขาว่า เขาไม่ต้องหนวก เขา perturbed มากที่การอ้างอิงอย่างฉับพลันถึงบุตรตาย และคาดว่าจะร้อง แต่ประหลาดใจที่พบว่า เขาไม่ เขามองไปที่บุตรชายของภาพถ่าย และ thinks ว่าหมีน้อยรูปบุตร ตามเขามองตรง ๆ ในภาพ ในขณะที่เจ้านายจดจำเขาจะสดใส และเป็นมิตร เจ้านายแล้วสังเกตพบว่า แมลงวันดิ้นรนจะได้รับจาก inkpot บนโต๊ะของเขา เจ้านายช่วยจากการ inkpot และพิจารณาว่า มันแห้งเอง เมื่อการบินปลอดภัย และแห้ง เจ้านายมีความคิด และเริ่มเล่นกับการบิน โดยหมึกมัน เขาต่อศาสนาความกล้าหาญการบิน และยังคงปล่อยหมึกบน ดูมันแห้งเองอย่างต่อเนื่อง โดยเวลานี้ แมลงอ่อนแอ และตาย นายพ่นแมลงตาย พร้อมกับกระดาษซับ เป็นตะกร้าใส่เศษกระดาษ และถามเจ้าหน้าที่เขาสดซับกระดาษ เขาก็รู้สึก wretchedness ที่ตกใจ และค้นหาตัวเอง bereft เขาพยายามที่จะจำอะไรก็เขาได้คิดเกี่ยวกับก่อน แต่มีไม่เลือนของอะไรเขาคิดเกี่ยวกับก่อนการบิน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หลังจาก woodifield ใบหัวหน้านั่งอยู่ที่โต๊ะของเขาและจะแจ้งให้เจ้าหน้าที่ของเขาว่าเขาไม่ต้องการให้รบกวน เขามีแวววิตกทุกข์ร้อนท่าทางในการอ้างอิงแบบไม่ทันตั้งตัวที่ให้ลูกตายของเขาเป็นอย่างมากและคาดว่าจะร้องไห้แต่รู้สึกแปลกใจมากเมื่อพบว่าเขาไม่สามารถ เขาจะมองที่ ภาพ ของบุตรชายและคิดว่าจะรักษาไว้ซึ่งความกลมกลืนกับบุตรชายของเขาและเขามีลักษณะท้ายใน ภาพ นั้นในขณะที่หัวหน้าจะจดจำเขาจะสว่างสดใสและเต็มไปด้วย มิตรภาพ หัวหน้าแล้วประกาศบินที่ต่อสู้ดิ้นรนเพื่อออกไปจากขวดหมึกที่อยู่บนโต๊ะของเขา หัวหน้าที่ช่วยให้มันออกมาจากขวดหมึกและแอบดูว่ามันทำให้ตัวของมันเอง เมื่อบินที่จะแห้งและตู้นิร ภัย หัวหน้านั้นมีความคิดที่จะเริ่มเล่นด้วยจะบินลงโดยหมึกที่มัน เขา admires ความกล้าของบินและลดลงอย่างต่อเนื่องด้วยหมึกที่มันรับชมให้แห้งในตัวมันเองอย่างต่อเนื่อง โดยช่วงเวลานี้จะบินไม่รัดกุมและตาย นายปรากฎการณ์บินที่ตายแล้วไปตามด้วยกระดาษซับที่ลงในตะกร้าเศษกระดาษและขอให้เจ้าหน้าที่ของเขาสำหรับกระดาษซับความสดใหม่ เขาก็รู้สึกว่าความเศร้าหมองที่เนกรียงเขาและพบว่าตัวเขาเองอื่นอย่างรุนแรง เขาจะพยายามที่จะจำได้ว่าเป็นอะไรเขาได้รับความคิดมาก่อนแต่ไม่มีความทรงจำในสิ่งที่เขาคิดว่ามาก่อนได้