END OF THE CRUSADESThrough the end

END OF THE CRUSADES
Through the end of the 13th century, groups of Crusaders sought to gain ground in the Holy Land through short-lived raids that proved little more than an annoyance to Muslim rulers in the region. The Seventh Crusade (1239-41), led by Thibault IV of Champagne, briefly recaptured Jerusalem, though it was lost again in 1244 to Khwarazmian forces enlisted by the sultan of Egypt. In 1249, King Louis IX of France led the Eighth Crusade against Egypt, which ended in defeat at Mansura (site of a similar defeat in the Fifth Crusade) the following year. As the Crusaders struggled, a new dynasty known as the Mamluks–descended from former slaves of the sultan–took power in Egypt. In 1260, Mamluk forces in Palestine managed to halt the advance of the Mongols, an invading force led by Genghis Khan and his descendants that had emerged as a potential ally for the Christians in the region. Under the ruthless Sultan Baybars, the Mamluks demolished Antioch in 1268, prompting Louis IX to set out on another Crusade, which ended in his death in North Africa (he was later canonized).

A new Mamluk sultan, Qalawan, had defeated the Mongols by the end of 1281 and turned his attention back to the Crusaders, capturing Tripoli in 1289. In what was considered the last Crusade, a fleet of warships from Venice and Aragon arrived to defend what remained of the Crusader states in 1290. The following year, Qalawan’s son and successor, al-Ashraf Khalil, marched with a huge army against the coastal port of Acre, the effective capital of the Crusaders in the region since the end of the Third Crusade. After only seven weeks under siege, Acre fell, effectively ending the Crusades in the Holy Land after nearly two centuries. Though the Church organized minor Crusades with limited goals after 1291–mainly military campaigns aimed at pushing Muslims from conquered territory or conquering pagan regions–support for such efforts disappeared in the 16th century, with the rise of the Reformation and the corresponding decline of papal authority.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จุดสิ้นสุดของสงครามครูเสดปลายศตวรรษที่ 13 กลุ่มแซ็กซอนขอให้แผ่นดินศักดิ์สิทธิ์ผ่านมาช่วงเวลาสั้น ๆ ที่พิสูจน์ยิ่งกว่าความรำคาญให้กับผู้ปกครองมุสลิมในภูมิภาค สงครามครูเสดครั้งเจ็ด (1239-41), นำ โดย IV Thibault แชมเปญ ตะครุบเยรูซาเล็ม สั้น ๆ ว่ามันสูญหายอีก 1244 ในการ Khwarazmian เกณฑ์ โดยสุลต่านของอียิปต์ ใน 1249 หลุยส์กษัตริย์แห่งฝรั่งเศสนำรณรงค์แปดอียิปต์ ซึ่งสิ้นสุดในความพ่ายแพ้ที่ Mansura (เว็บไซต์ของความพ่ายแพ้ในสงครามครูเสดห้าคล้าย) ปีต่อไป ขณะที่สงครามครูเสดต่อสู้ เป็นราชวงศ์ใหม่ที่เรียกว่าการ Mamluks – สืบเชื้อสายมาจากอดีตทาสของสุลต่าน – ยึดอำนาจในอียิปต์ ใน 1260, Mamluk บังคับในปาเลสไตน์จัดการหยุดล่วงหน้าของชาวมองโกล แรงกดบุกรุกที่นำ โดยเจงกีสข่านและลูกหลานที่ได้กลายเป็นพันธมิตรมีศักยภาพสำหรับคริสเตียนในภูมิภาค ภายใต้สุลต่านปรานี Baybars, Mamluks การรื้อถอนแอนติออกใน 1268 พร้อมท์ให้หลุยส์ที่ตั้งสงครามครูเสดอีก ซึ่งสิ้นสุดในชีวิตของเขาในแอฟริกาเหนือ (เขาแก้ไขภายหลัง canonized)ตัวใหม่ Mamluk sultan, Qalawan มีให้พ่ายแพ้สิ้น 1281 และสนใจกลับไปแซ็กซอน ยึดตริโปลีใน 1289 รายการ ในสิ่งที่ถูกถือว่าสงครามครูเสดครั้งสุดท้าย กองเรือรบจากเวนิสและอารากอนมาเพื่อปกป้องอะไรยังคงรัฐสันตะปาปาใน 1290 รายการ ต่อปี Qalawan ของบุตรชาย และ ทายาท Ashraf อัลคาลิลแมคกาห์ เดินเป็นกองทัพใหญ่จากท่าเรือชายฝั่งทะเลของเอเคอร์ ทุนประสิทธิภาพของแซ็กซอนในภูมิภาคตั้งแต่สิ้นสุดสงครามครูเสดที่สาม หลังจากเพียงเจ็ดสัปดาห์ภายใต้การล้อม เอเคอร์ลดลง สิ้นสุดสงครามครูเสดในดินแดนศักดิ์สิทธิ์หลังจากเกือบสองศตวรรษได้อย่างมีประสิทธิภาพ แม้ว่า คริสตจักรจัดสงครามครูเสดรองจำกัดเป้าหมายหลังจากแคมเปญที่ทหาร 1291 – ส่วนใหญ่มุ่งผลักดันชาวมุสลิมจากดินแดนที่เอาชนะ หรือ conquering ศาสนาภูมิภาค – สนับสนุนความพยายามดังกล่าวหายไปในศตวรรษที่ 16 การเพิ่มขึ้นของการปฏิรูปและการลดลงสอดคล้องกันของอำนาจสันตะปาปา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จุดสิ้นสุดของสงครามครูเสด
ผ่านปลายศตวรรษที่ 13 กลุ่มแซ็กซอนพยายามที่จะได้รับพื้นดินในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ผ่านบุกสั้นที่พิสูจน์แล้วว่าน้อยกว่าความรำคาญให้กับผู้ปกครองชาวมุสลิมในภูมิภาค สงครามครูเสดครั้งที่เจ็ด (1239-1241) นำโดยธีโบลท์ที่สี่ของแชมเปญสั้นตะครุบเยรูซาเล็มแม้ว่ามันจะหายไปอีกครั้งใน 1244 กองกำลัง Khwarazmian เกณฑ์โดยสุลต่านแห่งอียิปต์ ใน 1249 กษัตริย์หลุยส์แห่งฝรั่งเศสทรงเครื่องนำสงครามครูเสดครั้งที่แปดกับอียิปต์ซึ่งจบลงด้วยความพ่ายแพ้ที่ Mansura (เว็บไซต์ของความพ่ายแพ้ที่คล้ายกันในสงครามครูเสดครั้งที่ห้า) ในปีต่อไป ในฐานะที่เป็นครูเซดต่อสู้ราชวงศ์ใหม่ที่เรียกว่ามัมลุกส์-สืบเชื้อสายมาจากอดีตทาสของสุลต่าน-เข้ามากุมอำนาจในอียิปต์ ใน 1260 กองกำลังมัมลุคในปาเลสไตน์ที่มีการจัดการที่จะหยุดความก้าวหน้าของมองโกลแรงบุกรุกนำโดยเจงกีสข่านและลูกหลานของเขาที่ได้กลายเป็นพันธมิตรที่มีศักยภาพสำหรับคริสตชนในภูมิภาค ภายใต้เหี้ยมสุลต่าน Baybars, มัมลุกส์ยับเยินออค 1268 กระตุ้นให้หลุยส์ทรงเครื่องออกในสงครามครูเสดอีกซึ่งจบลงด้วยการตายของเขาในแอฟริกาเหนือ (เขานักบุญในภายหลัง).

ใหม่มัมลุคสุลต่าน Qalawan ได้พ่ายแพ้มองโกลโดย ในตอนท้ายของ 1281 และหันมาสนใจเขากลับไปที่แซ็กซอนจับตริโปลีใน 1289. ในสิ่งที่ได้รับการพิจารณาสุดท้ายหาเสียงกองเรือรบจากเวนิซและอารากอนมาถึงที่จะปกป้องสิ่งที่เหลืออยู่ของสหรัฐทำสงครามใน 1290. ในปีต่อไป ลูกชาย Qalawan และทายาทอัลรัฟคาลิลเดินกับกองทัพใหญ่กับท่าเรือชายฝั่งทะเลของเอเคอร์ทุนที่มีประสิทธิภาพของแซ็กซอนในภูมิภาคตั้งแต่ปลายสงครามครูเสดครั้งที่สาม หลังจากนั้นเพียงเจ็ดสัปดาห์ภายใต้การล้อมเอเคอร์ลดลงได้อย่างมีประสิทธิภาพสิ้นสุดสงครามครูเสดในดินแดนศักดิ์สิทธิ์หลังจากเกือบสองศตวรรษ แม้ว่าคริสตจักรจัดวีรกรรมเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่มีเป้าหมายที่ จำกัด หลังจากที่ 1291-ส่วนใหญ่เป็นทหารรบมุ่งเป้าไปที่การผลักดันชาวมุสลิมจากพิชิตดินแดนหรือชนะอิสลามภูมิภาคการสนับสนุนความพยายามดังกล่าวหายตัวไปในศตวรรษที่ 16 ที่มีการเพิ่มขึ้นของการปฏิรูปและการลดลงที่สอดคล้องกันของผู้มีอำนาจของสมเด็จพระสันตะปาปา .

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สิ้นสุดสงครามครูเสดผ่านปลายศตวรรษที่ 13 กลุ่มแซ็กซอนพยายามที่จะได้รับพื้นดินในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ผ่านสั้นบุกพิสูจน์ว่าน้อยกว่ารบกวนผู้ปกครองมุสลิมในภูมิภาค สงครามเจ็ด ( 1239-41 ) นำโดย Thibault IV แชมเปญสั้นตะครุบเยรูซาเล็ม , แม้ว่ามันจะหายไปอีกครั้งในการ khwarazmian 919 บังคับเกณฑ์ทหารโดยสุลต่านของอียิปต์ ในด้วย กษัตริย์พระเจ้าหลุยส์ที่ 9 แห่งฝรั่งเศสนำสงครามครูเสดครั้งที่กับอียิปต์ ซึ่งจบลงด้วยความพ่ายแพ้ที่ egypt . kgm ( เว็บไซต์ของความพ่ายแพ้ที่คล้ายกันในสงครามห้า ) ปีต่อไปนี้ เป็นพวกครูเสดต่อสู้ใหม่ เรียกว่ามัมลุคราชวงศ์ซึ่งสืบเชื้อสายมาจากอดีตทาสของสุลต่านและยึดอำนาจในอียิปต์ ใน 940 , กองทัพมัมลุคในปาเลสไตน์จัดการเพื่อหยุดการเลื่อนของ Mongols , การบุกรุกแรงนำโดยเจงกีสข่าน และลูกหลานที่ได้กลายเป็นพันธมิตรที่มีศักยภาพสำหรับชาวคริสต์ในเขตภูมิภาค ภายใต้ เบบาร์ส สุลต่านมัมลุคโหด ที่ทำลายเมืองอันทิโอกใน 1268 , แจ้งพระเจ้าหลุยส์ที่ 9 ที่จะออกรณรงค์อื่น ซึ่งสิ้นสุดในความตายของเขาในแอฟริกาเหนือ ( ภายหลังเขาได้ canonized )ใหม่มัมลุคสุลต่าน qalawan ได้พ่ายแพ้ Mongols ในตอนท้ายของ 1281 และเปิดความสนใจของเขากลับไป ( จับตริโปลีใน 945 . ในสิ่งที่ถูกถือเป็นสงครามครั้งสุดท้าย กองเรือของเรือรบจากเวนิสและอารากอนมาถึงเพื่อปกป้องสิ่งที่ยังคงของอาณาจักรครูเสดในปี 1290 . ปีต่อไปนี้ qalawan ลูกชายและทายาท Al Ashraf คาลิน , เดินด้วยกองทัพมหึมา กับท่าเรือชายฝั่งของเอเคอร์ที่มีเมืองหลวงของแซ็กซอนในภูมิภาคตั้งแต่ปลายของสงคราม 3 หลังจากเพียงเจ็ดสัปดาห์ภายใต้การล้อม , เอเคอร์ลดลงได้อย่างมีประสิทธิภาพสิ้นสุดสงครามครูเสดในดินแดนศักดิ์สิทธิ์หลังจากเกือบสองศตวรรษ แม้ว่าคริสตจักรจัดสงครามครูเสดเล็กน้อยกับเป้าหมาย จำกัด หลังจากที่ 1291 –ส่วนใหญ่มุ่งผลักดันแคมเปญทหารมุสลิมพิชิตดินแดนหรือชนะพุกาม–ภูมิภาคเพื่อสนับสนุนความพยายามดังกล่าวหายไปในศตวรรษที่ 16 มีการเพิ่มขึ้นของการปฏิรูปและการปฏิเสธที่สอดคล้องกันของอำนาจของพระสันตะปาปา