- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Since the voters of Oregon narrowly
Since the voters of Oregon narrowly legalized physician-assisted suicide 20 years ago, there has been a profound shift in attitude toward medical care—new fear and secrecy, and a fixation on death. Well over 850 people have taken their lives by ingesting massive overdoses of barbiturates prescribed under the law. Proponents claim the system is working well with no problems. This is not true.
As a professor of family medicine at Oregon Health & Science University in Portland, as well as a licensed physician for 35 years, I have seen firsthand how the law has changed the relationship between doctors and patients, some of whom now fear that they are being steered toward assisted suicide.
In one case a patient with bladder cancer contacted me. She was concerned that an oncologist treating her might be one of the “death doctors,” and she questioned his motives. This was particularly worrying to her after she obtained a second opinion from another oncologist who was more positive about her prognosis and treatment options. Whichever of the consultants was correct, such fears were never an issue before.
Under Oregon’s law, a patient can request lethal drugs only if he has a terminal illness and less than six months to live. However, it is nearly impossible to predict the course of an illness six months out, and many patients given such prognoses live full, rewarding lives long past six months.
The law requires that patients be referred for psychological examination if the doctor suspects they have depression or mental illness. But some doctors see suicide as a solution to suffering and depression as rational given patients’ circumstances. Last year only three of the 105 patients who died under the law were referred for a psychological exam.
A 2008 study published in the British Medical Journal examined 58 Oregonians who sought information on assisted suicide. Of them, 26% met the criteria for depressive disorder, and 22% for anxiety disorder. Three of the depressed individuals received and ingested the lethal drugs, dying within two months of being interviewed. The study’s authors concluded that Oregon’s law “may not adequately protect all mentally ill patients.”
Also concerning are the regular notices I receive indicating that many important services and drugs for my patients—even some pain medications—will not be covered by the Oregon Health Plan, the state’s Medicaid program. Yet physician-assisted suicide is covered by the state and our collective tax dollars. Supporters claim physician-assisted suicide gives patients choice, but what sort of a choice is it when life is expensive but death is free?
A shroud of secrecy envelops the practice of assisted suicide. Doctors engaging in it do not accurately report the actual manner of death. Instead they are required by state law to fabricate the death certificate, stating that the cause is “natural” rather than suicide. In late 1997, right before assisted suicide was about to begin, the state legislature implemented a system of two different death certificates—one that is public and includes no medical information and another that is kept private by the state. As a result, no one outside of the Oregon Health Division knows precisely how many assisted suicides have taken place, because accurately tracking them has been made impossible.
In my practice, more than two dozen patients have discussed assisted suicide with me. Most did not have a terminal diagnosis. One inquiry came from a patient with a progressive form of multiple sclerosis. He was in a wheelchair yet lived an active life as a general contractor. I asked him how the disease affected his life. He acknowledged that MS was a major challenge and told me that if he got too much worse, he might want to “just end it.”
I told him I could understand his fear and frustration and even his belief that assisted suicide might be a good option. I also told him that should he become sicker or weaker, I would work to provide him the best care and support available. No matter how debilitated he might become, his life was, and would always be, inherently valuable. As such, I said that would I not recommend nor would I participate in his suicide. He simply replied: “Thank you.”
The way that physicians respond to patients’ requests for lethal drugs has a profound effect on their choices and their view of themselves and their inherent worth. Such patients deserve doctors who will support them through their illnesses, not offer them a quick exit.
One of the most troubling notions I hear is that killing oneself with sleeping pills is “dignified”—as if natural deaths aren’t. Last year my wife, Marlene, died of metastatic cancer. We’d been married for 40 years. The final five years we both knew she would inevitably die of her cancer. At one point doctors told her that she had only three to nine months left, yet she lived more than four times as long.
While I treasure all of our years together, the last years of our marriage were among the best. There was great suffering but also great joy and meaning in the special moments we and our seven children shared together—moments that became all the more special the closer we came to the end of her life. I wouldn’t trade a nanosecond of those last years. She died peacefully and naturally at home surrounded by her family and friends. She never took an overdose, yet her death and life had great dignity.
Some two dozen suicide bills have been introduced in legislatures around the country, from California to Maine. These states should heed the example of Oregon, where assisted suicide has been detrimental to patients, degraded the quality of medical care, and compromised the integrity of the medical profession.
There are some encouraging signs. In 2012 an assisted-suicide referendum narrowly failed in Massachusetts by two percentage points. The California senate passed a suicide bill in June, but it stalled in the state assembly after opposition to it mounted.
As a society we should continue to reject the legalization of physician-assisted suicide as a solution to suffering. Instead we must work to increase access to hospice and palliative care to better support those suffering from terminal illness. The sick and aging deserve better than Oregon’s mistake.
As a professor of family medicine at Oregon Health & Science University in Portland, as well as a licensed physician for 35 years, I have seen firsthand how the law has changed the relationship between doctors and patients, some of whom now fear that they are being steered toward assisted suicide.
In one case a patient with bladder cancer contacted me. She was concerned that an oncologist treating her might be one of the “death doctors,” and she questioned his motives. This was particularly worrying to her after she obtained a second opinion from another oncologist who was more positive about her prognosis and treatment options. Whichever of the consultants was correct, such fears were never an issue before.
Under Oregon’s law, a patient can request lethal drugs only if he has a terminal illness and less than six months to live. However, it is nearly impossible to predict the course of an illness six months out, and many patients given such prognoses live full, rewarding lives long past six months.
The law requires that patients be referred for psychological examination if the doctor suspects they have depression or mental illness. But some doctors see suicide as a solution to suffering and depression as rational given patients’ circumstances. Last year only three of the 105 patients who died under the law were referred for a psychological exam.
A 2008 study published in the British Medical Journal examined 58 Oregonians who sought information on assisted suicide. Of them, 26% met the criteria for depressive disorder, and 22% for anxiety disorder. Three of the depressed individuals received and ingested the lethal drugs, dying within two months of being interviewed. The study’s authors concluded that Oregon’s law “may not adequately protect all mentally ill patients.”
Also concerning are the regular notices I receive indicating that many important services and drugs for my patients—even some pain medications—will not be covered by the Oregon Health Plan, the state’s Medicaid program. Yet physician-assisted suicide is covered by the state and our collective tax dollars. Supporters claim physician-assisted suicide gives patients choice, but what sort of a choice is it when life is expensive but death is free?
A shroud of secrecy envelops the practice of assisted suicide. Doctors engaging in it do not accurately report the actual manner of death. Instead they are required by state law to fabricate the death certificate, stating that the cause is “natural” rather than suicide. In late 1997, right before assisted suicide was about to begin, the state legislature implemented a system of two different death certificates—one that is public and includes no medical information and another that is kept private by the state. As a result, no one outside of the Oregon Health Division knows precisely how many assisted suicides have taken place, because accurately tracking them has been made impossible.
In my practice, more than two dozen patients have discussed assisted suicide with me. Most did not have a terminal diagnosis. One inquiry came from a patient with a progressive form of multiple sclerosis. He was in a wheelchair yet lived an active life as a general contractor. I asked him how the disease affected his life. He acknowledged that MS was a major challenge and told me that if he got too much worse, he might want to “just end it.”
I told him I could understand his fear and frustration and even his belief that assisted suicide might be a good option. I also told him that should he become sicker or weaker, I would work to provide him the best care and support available. No matter how debilitated he might become, his life was, and would always be, inherently valuable. As such, I said that would I not recommend nor would I participate in his suicide. He simply replied: “Thank you.”
The way that physicians respond to patients’ requests for lethal drugs has a profound effect on their choices and their view of themselves and their inherent worth. Such patients deserve doctors who will support them through their illnesses, not offer them a quick exit.
One of the most troubling notions I hear is that killing oneself with sleeping pills is “dignified”—as if natural deaths aren’t. Last year my wife, Marlene, died of metastatic cancer. We’d been married for 40 years. The final five years we both knew she would inevitably die of her cancer. At one point doctors told her that she had only three to nine months left, yet she lived more than four times as long.
While I treasure all of our years together, the last years of our marriage were among the best. There was great suffering but also great joy and meaning in the special moments we and our seven children shared together—moments that became all the more special the closer we came to the end of her life. I wouldn’t trade a nanosecond of those last years. She died peacefully and naturally at home surrounded by her family and friends. She never took an overdose, yet her death and life had great dignity.
Some two dozen suicide bills have been introduced in legislatures around the country, from California to Maine. These states should heed the example of Oregon, where assisted suicide has been detrimental to patients, degraded the quality of medical care, and compromised the integrity of the medical profession.
There are some encouraging signs. In 2012 an assisted-suicide referendum narrowly failed in Massachusetts by two percentage points. The California senate passed a suicide bill in June, but it stalled in the state assembly after opposition to it mounted.
As a society we should continue to reject the legalization of physician-assisted suicide as a solution to suffering. Instead we must work to increase access to hospice and palliative care to better support those suffering from terminal illness. The sick and aging deserve better than Oregon’s mistake.
0/5000
เนื่องจากท่ามกลางผู้ลงคะแนนของโอเรกอน legalized ช่วยแพทย์ฆ่าตัวตายเมื่อ 20 ปีที่ผ่านมา มีกะลึกซึ้งในทัศนคติต่อแพทย์ — ใหม่กลัว และความลับ และเบีบนความตาย ดีกว่า 850 คนได้ดำเนินชีวิต โดย ingesting overdoses ใหญ่ของ barbiturates กำหนดกฎหมาย Proponents อ้างว่า ระบบทำงานดีไม่มีปัญหา ก็ไม่เป็นศาสตราจารย์ทางอายุรกรรมที่มหาวิทยาลัยวิทยาศาสตร์ในพอร์ตแลนด์โอเรกอนสุขภาพ ตลอดจนแพทย์อนุญาต 35 ปี ฉันได้เห็นโดยตรงว่ากฎหมายมีการเปลี่ยนแปลงความสัมพันธ์ระหว่างแพทย์และผู้ป่วย บางคนตอนนี้กลัวว่า พวกเขาจะมี steered ไปช่วยฆ่าตัวตายในกรณีหนึ่ง ผู้ป่วย ด้วยโรคมะเร็งกระเพาะปัสสาวะติดต่อฉัน เธอกังวลว่า oncologist การรักษาเธออาจ "ตายแพทย์" อย่างใดอย่างหนึ่ง และเธอสอบสวนเขาไม่สนคำครหา นี้เป็นกังวลโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเธอหลังจากที่เธอได้รับความเห็นที่สองจาก oncologist อื่นที่เป็นบวกมากขึ้นเกี่ยวกับตัวเลือกการคาดคะเนและการรักษาของเธอ แล้วของที่ปรึกษาถูกต้อง เช่นความกลัวก็ไม่เคยมีปัญหาก่อนภายใต้กฎหมายของออริกอน ผู้ป่วยสามารถขอยายุทธภัณฑ์เท่านั้นถ้าเขาเจ็บป่วยเทอร์มินัลและน้อยกว่า 6 เดือนอยู่ อย่างไรก็ตาม เกือบไม่สามารถทำนายเวลาของการเจ็บป่วย 6 เดือนออก และผู้ป่วยที่ได้รับเช่น prognoses อาศัยอยู่เต็ม ให้รางวัลชีวิตยาวนานที่ผ่านมาหกเดือนกฎหมายกำหนดว่า ผู้ป่วยสามารถเรียกตรวจสอบทางจิตวิทยาถ้าแพทย์สงสัยว่ามีภาวะซึมเศร้าหรือโรคจิต แต่แพทย์บางคนเห็นฆ่าตัวตายเป็นการแก้ไขทุกข์และสถานการณ์ผู้ป่วยโรคซึมเศร้าเป็นเชือด ปี 3 เท่าของผู้ตายตามกฎหมายป่วย 105 ถูกเรียกสำหรับการสอบจิตวิทยาการศึกษา 2008 ที่เผยแพร่ในสมุดรายวันทางการแพทย์อังกฤษตรวจสอบ 58 Oregonians ที่ขอข้อมูลช่วยฆ่าตัวตาย ของพวกเขา 26% ตามเงื่อนไขสำหรับโรค depressive และ 22% สำหรับโรควิตกกังวล สามคนตกรับ และกินยายุทธภัณฑ์ ตายภายในสองเดือนของการสัมภาษณ์ การศึกษาผู้เขียนสรุปว่า กฎหมายของออริกอน "อาจไม่เพียงพอป้องกันผู้ป่วยใจป่วยทั้งหมด"นอกจากนี้ยัง เกี่ยวข้องกับกำลังประจำการสังเกตพบว่า ฉันได้รับการระบุให้บริการที่สำคัญและยาสำหรับผู้ป่วยของฉัน — แม้ยาปวด — จะไม่ครอบคลุม โดยออริกอนสุขภาพแผนการ รัฐ Medicaid โปรแกรม ช่วยแพทย์ฆ่าตัวตายยัง ถูกปกคลุม โดยรัฐและเงินภาษีรวมของเรา หัวใจเรียกร้องช่วยแพทย์ฆ่าตัวตายให้ผู้ป่วยเลือก แต่เรียงลำดับสิ่งที่เลือกเป็นเมื่อชีวิตราคาแพง แต่ตายฟรีหรือไม่A shroud of secrecy envelops the practice of assisted suicide. Doctors engaging in it do not accurately report the actual manner of death. Instead they are required by state law to fabricate the death certificate, stating that the cause is “natural” rather than suicide. In late 1997, right before assisted suicide was about to begin, the state legislature implemented a system of two different death certificates—one that is public and includes no medical information and another that is kept private by the state. As a result, no one outside of the Oregon Health Division knows precisely how many assisted suicides have taken place, because accurately tracking them has been made impossible.In my practice, more than two dozen patients have discussed assisted suicide with me. Most did not have a terminal diagnosis. One inquiry came from a patient with a progressive form of multiple sclerosis. He was in a wheelchair yet lived an active life as a general contractor. I asked him how the disease affected his life. He acknowledged that MS was a major challenge and told me that if he got too much worse, he might want to “just end it.”I told him I could understand his fear and frustration and even his belief that assisted suicide might be a good option. I also told him that should he become sicker or weaker, I would work to provide him the best care and support available. No matter how debilitated he might become, his life was, and would always be, inherently valuable. As such, I said that would I not recommend nor would I participate in his suicide. He simply replied: “Thank you.”The way that physicians respond to patients’ requests for lethal drugs has a profound effect on their choices and their view of themselves and their inherent worth. Such patients deserve doctors who will support them through their illnesses, not offer them a quick exit.
One of the most troubling notions I hear is that killing oneself with sleeping pills is “dignified”—as if natural deaths aren’t. Last year my wife, Marlene, died of metastatic cancer. We’d been married for 40 years. The final five years we both knew she would inevitably die of her cancer. At one point doctors told her that she had only three to nine months left, yet she lived more than four times as long.
While I treasure all of our years together, the last years of our marriage were among the best. There was great suffering but also great joy and meaning in the special moments we and our seven children shared together—moments that became all the more special the closer we came to the end of her life. I wouldn’t trade a nanosecond of those last years. She died peacefully and naturally at home surrounded by her family and friends. She never took an overdose, yet her death and life had great dignity.
Some two dozen suicide bills have been introduced in legislatures around the country, from California to Maine. These states should heed the example of Oregon, where assisted suicide has been detrimental to patients, degraded the quality of medical care, and compromised the integrity of the medical profession.
There are some encouraging signs. In 2012 an assisted-suicide referendum narrowly failed in Massachusetts by two percentage points. The California senate passed a suicide bill in June, but it stalled in the state assembly after opposition to it mounted.
As a society we should continue to reject the legalization of physician-assisted suicide as a solution to suffering. Instead we must work to increase access to hospice and palliative care to better support those suffering from terminal illness. The sick and aging deserve better than Oregon’s mistake.
One of the most troubling notions I hear is that killing oneself with sleeping pills is “dignified”—as if natural deaths aren’t. Last year my wife, Marlene, died of metastatic cancer. We’d been married for 40 years. The final five years we both knew she would inevitably die of her cancer. At one point doctors told her that she had only three to nine months left, yet she lived more than four times as long.
While I treasure all of our years together, the last years of our marriage were among the best. There was great suffering but also great joy and meaning in the special moments we and our seven children shared together—moments that became all the more special the closer we came to the end of her life. I wouldn’t trade a nanosecond of those last years. She died peacefully and naturally at home surrounded by her family and friends. She never took an overdose, yet her death and life had great dignity.
Some two dozen suicide bills have been introduced in legislatures around the country, from California to Maine. These states should heed the example of Oregon, where assisted suicide has been detrimental to patients, degraded the quality of medical care, and compromised the integrity of the medical profession.
There are some encouraging signs. In 2012 an assisted-suicide referendum narrowly failed in Massachusetts by two percentage points. The California senate passed a suicide bill in June, but it stalled in the state assembly after opposition to it mounted.
As a society we should continue to reject the legalization of physician-assisted suicide as a solution to suffering. Instead we must work to increase access to hospice and palliative care to better support those suffering from terminal illness. The sick and aging deserve better than Oregon’s mistake.
การแปล กรุณารอสักครู่..
ตั้งแต่ผู้มีสิทธิเลือกตั้งของโอเรกอน legalized หวุดหวิดแพทย์ช่วยฆ่าตัวตาย 20 ปีที่ผ่านมาได้มีการเปลี่ยนแปลงอย่างลึกซึ้งในทัศนคติที่มีต่อความกลัวการดูแลทางการแพทย์ใหม่และความลับและการตรึงบนความตาย ดีกว่า 850 คนมีการดำเนินชีวิตของพวกเขาโดยการบริโภคเกินขนาดใหญ่ของ barbiturates ที่กำหนดตามกฎหมายว่าด้วย ผู้เสนอเรียกร้องระบบจะทำงานได้ดีไม่มีปัญหา นี้ไม่เป็นความจริง.
ในฐานะที่เป็นอาจารย์ของยาครอบครัวที่โอเรกอนสุขภาพและวิทยาศาสตร์มหาวิทยาลัยในพอร์ตแลนด์เช่นเดียวกับแพทย์ที่ได้รับใบอนุญาตเป็นเวลา 35 ปีที่ผ่านมาฉันได้เห็นทันทีว่ากฎหมายที่มีการเปลี่ยนแปลงความสัมพันธ์ระหว่างแพทย์และผู้ป่วยบางคนในขณะนี้ กลัวว่าพวกเขาจะถูกนำไปยังช่วยฆ่าตัวตาย.
ในกรณีที่ผู้ป่วยด้วยโรคมะเร็งกระเพาะปัสสาวะติดต่อฉัน เธอเป็นกังวลว่าการรักษาเนื้องอกของเธออาจจะเป็นหนึ่งใน "หมอตาย" และเธอถามแรงจูงใจของเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งนี้ถูกต้องกังวลกับเธอหลังจากที่เธอได้รับความเห็นที่สองจากเนื้องอกอีกคนหนึ่งที่เป็นบวกเกี่ยวกับการพยากรณ์โรคมากขึ้นและตัวเลือกการรักษาของเธอ แล้วแต่ของที่ปรึกษาที่ถูกต้อง, ความกลัวดังกล่าวไม่เคยมีปัญหามาก่อน.
ภายใต้กฎหมายของโอเรกอนผู้ป่วยสามารถขอยาเสพติดตายเฉพาะในกรณีที่เขามีความป่วยไข้และน้อยกว่าหกเดือนจะมีชีวิตอยู่ แต่ก็เป็นไปไม่ได้เกือบที่จะคาดการณ์หลักสูตรของการเจ็บป่วยหกเดือนออกและผู้ป่วยจำนวนมากได้รับการทำนายโรคดังกล่าวอาศัยอยู่เต็มให้รางวัลชีวิตยาวที่ผ่านมาหกเดือน.
กฎหมายกำหนดว่าผู้ป่วยที่ได้รับการเรียกว่าสำหรับการตรวจสอบทางด้านจิตใจถ้าแพทย์สงสัยว่าพวกเขามีภาวะซึมเศร้า หรือความเจ็บป่วยทางจิต แต่แพทย์บางคนเห็นการฆ่าตัวตายเป็นวิธีแก้ปัญหาความทุกข์และภาวะซึมเศร้าเป็นสถานการณ์ที่ผู้ป่วยได้รับเหตุผล ' ปีที่ผ่านมาเพียงสามของ 105 ผู้ป่วยที่เสียชีวิตภายใต้กฎหมายที่ถูกเรียกว่าสำหรับการสอบจิตวิทยา.
2008 การศึกษาที่ตีพิมพ์ในวารสารการแพทย์อังกฤษตรวจสอบ 58 Oregonians ที่ต้องการข้อมูลเกี่ยวกับการช่วยฆ่าตัวตาย ของพวกเขา 26% ตามเกณฑ์สำหรับโรคซึมเศร้าและ 22% สำหรับโรควิตกกังวล สามของบุคคลที่มีความสุขที่ได้รับและกินยาตายตายภายในสองเดือนของการสัมภาษณ์ ผู้เขียนศึกษาสรุปว่ากฎหมายโอเรกอน "อาจจะไม่เพียงพอที่จะป้องกันผู้ป่วยทุกรายป่วยเป็นโรคจิต."
นอกจากนี้เกี่ยวกับการเป็นผู้ประกาศปกติฉันได้รับแสดงให้เห็นว่าการให้บริการที่สำคัญมากและยาเสพติดสำหรับฉันผู้ป่วยแม้อาการปวดยาบางอย่างจะไม่ได้รับการคุ้มครองโดยโอเรกอนสุขภาพ แผนโครงการประกันสุขภาพของรัฐ แต่การฆ่าตัวตายแพทย์ช่วยปกคลุมด้วยรัฐและเงินภาษีของเรา สนับสนุนการเรียกร้องการฆ่าตัวตายแพทย์ช่วยให้ผู้ป่วยเลือก แต่สิ่งที่จัดเรียงของมันคือทางเลือกเมื่อชีวิตมีราคาแพง
แต่ตายฟรีหรือห่อหุ้มห่อหุ้มของความลับการปฏิบัติของการฆ่าตัวตายช่วย แพทย์มีส่วนร่วมอยู่ในนั้นไม่ถูกต้องรายงานลักษณะที่แท้จริงของการเสียชีวิต แต่พวกเขาถูกต้องตามกฎหมายของรัฐในการประดิษฐ์หนังสือรับรองการตายที่ระบุว่าสาเหตุคือ "ธรรมชาติ" มากกว่าการฆ่าตัวตาย ในช่วงปลายปี 1997 ก่อนที่ช่วยฆ่าตัวตายเป็นเรื่องเกี่ยวกับการเริ่มต้นสภานิติบัญญัติของรัฐดำเนินการระบบการตายของทั้งสองแตกต่างกันใบรับรองหนึ่งที่ประชาชนและรวมถึงไม่มีข้อมูลทางการแพทย์และอื่น ๆ ที่จะถูกเก็บไว้ส่วนตัวโดยรัฐ เป็นผลให้ไม่มีใครนอกกองอนามัยโอเรกอนรู้ว่าวิธีการฆ่าตัวตายจำนวนมากช่วยที่เกิดขึ้นได้อย่างถูกต้องเพราะการติดตามพวกเขาได้รับการทำไปไม่ได้.
ในทางปฏิบัติของฉันมากกว่าสองโหลผู้ป่วยที่ได้กล่าวช่วยฆ่าตัวตายกับฉัน ส่วนใหญ่ไม่ได้มีการวินิจฉัยขั้ว สอบถามรายละเอียดเพิ่มเติมหนึ่งมาจากผู้ป่วยที่มีรูปแบบความก้าวหน้าของหลายเส้นโลหิตตีบ เขาอยู่ในรถเข็นยังอาศัยอยู่ชีวิตที่ใช้งานเป็นผู้รับเหมาทั่วไป ฉันถามเขาว่าโรคได้รับผลกระทบชีวิตของเขา เขายอมรับว่า MS เป็นความท้าทายที่สำคัญและบอกผมว่าถ้าเขาได้รับมากเกินไปแย่กว่านั้นคือเขาอาจจะต้องการที่จะ "เพียงแค่จบมัน."
ผมบอกเขาว่าผมสามารถเข้าใจความกลัวและความยุ่งยากและแม้กระทั่งว่าเขาเชื่อว่าการฆ่าตัวตายช่วยอาจจะเป็นสิ่งที่ดี ตัวเลือก ฉันยังบอกว่าเขาจะกลายเป็นเจ็บหรือปรับตัวลดลงผมจะทำงานเพื่อให้เขาดูแลที่ดีที่สุดและการสนับสนุนที่มีอยู่ ไม่ว่าเพลียเขาอาจจะกลายเป็นชีวิตของเขาและมักจะเป็นที่มีคุณค่าโดยเนื้อแท้ เช่นผมบอกว่าผมจะไม่แนะนำไม่ฉันจะมีส่วนร่วมในการฆ่าตัวตายของเขา เขาก็ตอบว่า "ขอบคุณ."
วิธีการที่แพทย์ตอบสนองต่อคำขอของผู้ป่วยยาเสพติดร้ายแรงมีผลกระทบอย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับทางเลือกและมุมมองของพวกเขาของตัวเองและคุ้มค่าโดยธรรมชาติของพวกเขา ผู้ป่วยดังกล่าวสมควรได้รับการแพทย์ที่จะให้การสนับสนุนพวกเขาผ่านการเจ็บป่วยของพวกเขาไม่ให้พวกเขาออกอย่างรวดเร็ว.
หนึ่งในความคิดที่หนักใจที่สุดที่ฉันได้ยินคือการฆ่าตัวเองกับยานอนหลับคือ "สง่างาม" -as ถ้าเสียชีวิตตามธรรมชาติไม่ได้ ปีที่ผ่านมาภรรยาของฉันมาร์ลีนเสียชีวิตจากโรคมะเร็งระยะแพร่กระจาย เราต้องการได้รับการแต่งงานเป็นเวลา 40 ปี สุดท้ายห้าปีเราทั้งสองรู้ว่าเธอย่อมจะตายจากมะเร็งของเธอ ที่หนึ่งจุดแพทย์บอกเธอว่าเธอมีเพียง 3-9 เดือนที่เหลือ แต่เธออาศัยอยู่มากกว่าสี่ครั้งเป็นเวลานาน.
ในขณะที่ฉันสมบัติทั้งหมดของปีของเราด้วยกันปีสุดท้ายของการแต่งงานของเราเป็นหนึ่งในกลุ่มที่ดีที่สุด มีความทุกข์ทรมานที่ดี แต่ยังได้รับความสุขและความหมายที่ดีในช่วงเวลาพิเศษที่เราเจ็ดลูกหลานของเราที่ใช้ร่วมกันในช่วงเวลาร่วมกันที่กลายเป็นทั้งหมดที่มากขึ้นเป็นพิเศษใกล้ชิดเรามาถึงจุดสิ้นสุดของชีวิตของเธอ ฉันจะไม่ค้า nanosecond ของปีที่ผ่านมาเหล่านั้น เธอเสียชีวิตอย่างสงบและเป็นธรรมชาติที่บ้านล้อมรอบด้วยครอบครัวและเพื่อน ๆ ของเธอ เธอไม่เคยเอายาเกินขนาด แต่ความตายและชีวิตของเธอมีศักดิ์ศรีที่ดี.
บางสองโหลค่าการฆ่าตัวตายได้รับการแนะนำใน legislatures ทั่วประเทศจากแคลิฟอร์เนียไปยังเมน รัฐเหล่านี้ควรฟังตัวอย่างของโอเรกอนที่ช่วยฆ่าตัวตายได้รับอันตรายต่อผู้ป่วยเสื่อมโทรมคุณภาพของการดูแลทางการแพทย์และทำลายความสมบูรณ์ของวิชาชีพแพทย์.
มีสัญญาณบางอย่างให้กำลังใจอยู่ ในปี 2012 ลงประชามติช่วยฆ่าตัวตายหวุดหวิดล้มเหลวในการแมสซาชูเซตร้อยละสองจุด แคลิฟอร์เนียวุฒิสภาผ่านกฎหมายการฆ่าตัวตายในเดือนมิถุนายน แต่มันจนตรอกในการชุมนุมของรัฐหลังจากการต่อสู้กับมันติด.
เป็นสังคมที่เราควรจะยังคงปฏิเสธการถูกต้องตามกฎหมายของการฆ่าตัวตายแพทย์ช่วยเป็นวิธีการแก้ทุกข์ แต่เราต้องทำงานเพื่อเพิ่มการเข้าถึงที่บ้านพักรับรองและการดูแลแบบประคับประคองเพื่อให้การสนับสนุนผู้ที่ทุกข์ทรมานจากการป่วยไข้ ผู้ป่วยและริ้วรอยที่ดีกว่าสมควรได้รับความผิดพลาดที่โอเรกอน
ในฐานะที่เป็นอาจารย์ของยาครอบครัวที่โอเรกอนสุขภาพและวิทยาศาสตร์มหาวิทยาลัยในพอร์ตแลนด์เช่นเดียวกับแพทย์ที่ได้รับใบอนุญาตเป็นเวลา 35 ปีที่ผ่านมาฉันได้เห็นทันทีว่ากฎหมายที่มีการเปลี่ยนแปลงความสัมพันธ์ระหว่างแพทย์และผู้ป่วยบางคนในขณะนี้ กลัวว่าพวกเขาจะถูกนำไปยังช่วยฆ่าตัวตาย.
ในกรณีที่ผู้ป่วยด้วยโรคมะเร็งกระเพาะปัสสาวะติดต่อฉัน เธอเป็นกังวลว่าการรักษาเนื้องอกของเธออาจจะเป็นหนึ่งใน "หมอตาย" และเธอถามแรงจูงใจของเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งนี้ถูกต้องกังวลกับเธอหลังจากที่เธอได้รับความเห็นที่สองจากเนื้องอกอีกคนหนึ่งที่เป็นบวกเกี่ยวกับการพยากรณ์โรคมากขึ้นและตัวเลือกการรักษาของเธอ แล้วแต่ของที่ปรึกษาที่ถูกต้อง, ความกลัวดังกล่าวไม่เคยมีปัญหามาก่อน.
ภายใต้กฎหมายของโอเรกอนผู้ป่วยสามารถขอยาเสพติดตายเฉพาะในกรณีที่เขามีความป่วยไข้และน้อยกว่าหกเดือนจะมีชีวิตอยู่ แต่ก็เป็นไปไม่ได้เกือบที่จะคาดการณ์หลักสูตรของการเจ็บป่วยหกเดือนออกและผู้ป่วยจำนวนมากได้รับการทำนายโรคดังกล่าวอาศัยอยู่เต็มให้รางวัลชีวิตยาวที่ผ่านมาหกเดือน.
กฎหมายกำหนดว่าผู้ป่วยที่ได้รับการเรียกว่าสำหรับการตรวจสอบทางด้านจิตใจถ้าแพทย์สงสัยว่าพวกเขามีภาวะซึมเศร้า หรือความเจ็บป่วยทางจิต แต่แพทย์บางคนเห็นการฆ่าตัวตายเป็นวิธีแก้ปัญหาความทุกข์และภาวะซึมเศร้าเป็นสถานการณ์ที่ผู้ป่วยได้รับเหตุผล ' ปีที่ผ่านมาเพียงสามของ 105 ผู้ป่วยที่เสียชีวิตภายใต้กฎหมายที่ถูกเรียกว่าสำหรับการสอบจิตวิทยา.
2008 การศึกษาที่ตีพิมพ์ในวารสารการแพทย์อังกฤษตรวจสอบ 58 Oregonians ที่ต้องการข้อมูลเกี่ยวกับการช่วยฆ่าตัวตาย ของพวกเขา 26% ตามเกณฑ์สำหรับโรคซึมเศร้าและ 22% สำหรับโรควิตกกังวล สามของบุคคลที่มีความสุขที่ได้รับและกินยาตายตายภายในสองเดือนของการสัมภาษณ์ ผู้เขียนศึกษาสรุปว่ากฎหมายโอเรกอน "อาจจะไม่เพียงพอที่จะป้องกันผู้ป่วยทุกรายป่วยเป็นโรคจิต."
นอกจากนี้เกี่ยวกับการเป็นผู้ประกาศปกติฉันได้รับแสดงให้เห็นว่าการให้บริการที่สำคัญมากและยาเสพติดสำหรับฉันผู้ป่วยแม้อาการปวดยาบางอย่างจะไม่ได้รับการคุ้มครองโดยโอเรกอนสุขภาพ แผนโครงการประกันสุขภาพของรัฐ แต่การฆ่าตัวตายแพทย์ช่วยปกคลุมด้วยรัฐและเงินภาษีของเรา สนับสนุนการเรียกร้องการฆ่าตัวตายแพทย์ช่วยให้ผู้ป่วยเลือก แต่สิ่งที่จัดเรียงของมันคือทางเลือกเมื่อชีวิตมีราคาแพง
แต่ตายฟรีหรือห่อหุ้มห่อหุ้มของความลับการปฏิบัติของการฆ่าตัวตายช่วย แพทย์มีส่วนร่วมอยู่ในนั้นไม่ถูกต้องรายงานลักษณะที่แท้จริงของการเสียชีวิต แต่พวกเขาถูกต้องตามกฎหมายของรัฐในการประดิษฐ์หนังสือรับรองการตายที่ระบุว่าสาเหตุคือ "ธรรมชาติ" มากกว่าการฆ่าตัวตาย ในช่วงปลายปี 1997 ก่อนที่ช่วยฆ่าตัวตายเป็นเรื่องเกี่ยวกับการเริ่มต้นสภานิติบัญญัติของรัฐดำเนินการระบบการตายของทั้งสองแตกต่างกันใบรับรองหนึ่งที่ประชาชนและรวมถึงไม่มีข้อมูลทางการแพทย์และอื่น ๆ ที่จะถูกเก็บไว้ส่วนตัวโดยรัฐ เป็นผลให้ไม่มีใครนอกกองอนามัยโอเรกอนรู้ว่าวิธีการฆ่าตัวตายจำนวนมากช่วยที่เกิดขึ้นได้อย่างถูกต้องเพราะการติดตามพวกเขาได้รับการทำไปไม่ได้.
ในทางปฏิบัติของฉันมากกว่าสองโหลผู้ป่วยที่ได้กล่าวช่วยฆ่าตัวตายกับฉัน ส่วนใหญ่ไม่ได้มีการวินิจฉัยขั้ว สอบถามรายละเอียดเพิ่มเติมหนึ่งมาจากผู้ป่วยที่มีรูปแบบความก้าวหน้าของหลายเส้นโลหิตตีบ เขาอยู่ในรถเข็นยังอาศัยอยู่ชีวิตที่ใช้งานเป็นผู้รับเหมาทั่วไป ฉันถามเขาว่าโรคได้รับผลกระทบชีวิตของเขา เขายอมรับว่า MS เป็นความท้าทายที่สำคัญและบอกผมว่าถ้าเขาได้รับมากเกินไปแย่กว่านั้นคือเขาอาจจะต้องการที่จะ "เพียงแค่จบมัน."
ผมบอกเขาว่าผมสามารถเข้าใจความกลัวและความยุ่งยากและแม้กระทั่งว่าเขาเชื่อว่าการฆ่าตัวตายช่วยอาจจะเป็นสิ่งที่ดี ตัวเลือก ฉันยังบอกว่าเขาจะกลายเป็นเจ็บหรือปรับตัวลดลงผมจะทำงานเพื่อให้เขาดูแลที่ดีที่สุดและการสนับสนุนที่มีอยู่ ไม่ว่าเพลียเขาอาจจะกลายเป็นชีวิตของเขาและมักจะเป็นที่มีคุณค่าโดยเนื้อแท้ เช่นผมบอกว่าผมจะไม่แนะนำไม่ฉันจะมีส่วนร่วมในการฆ่าตัวตายของเขา เขาก็ตอบว่า "ขอบคุณ."
วิธีการที่แพทย์ตอบสนองต่อคำขอของผู้ป่วยยาเสพติดร้ายแรงมีผลกระทบอย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับทางเลือกและมุมมองของพวกเขาของตัวเองและคุ้มค่าโดยธรรมชาติของพวกเขา ผู้ป่วยดังกล่าวสมควรได้รับการแพทย์ที่จะให้การสนับสนุนพวกเขาผ่านการเจ็บป่วยของพวกเขาไม่ให้พวกเขาออกอย่างรวดเร็ว.
หนึ่งในความคิดที่หนักใจที่สุดที่ฉันได้ยินคือการฆ่าตัวเองกับยานอนหลับคือ "สง่างาม" -as ถ้าเสียชีวิตตามธรรมชาติไม่ได้ ปีที่ผ่านมาภรรยาของฉันมาร์ลีนเสียชีวิตจากโรคมะเร็งระยะแพร่กระจาย เราต้องการได้รับการแต่งงานเป็นเวลา 40 ปี สุดท้ายห้าปีเราทั้งสองรู้ว่าเธอย่อมจะตายจากมะเร็งของเธอ ที่หนึ่งจุดแพทย์บอกเธอว่าเธอมีเพียง 3-9 เดือนที่เหลือ แต่เธออาศัยอยู่มากกว่าสี่ครั้งเป็นเวลานาน.
ในขณะที่ฉันสมบัติทั้งหมดของปีของเราด้วยกันปีสุดท้ายของการแต่งงานของเราเป็นหนึ่งในกลุ่มที่ดีที่สุด มีความทุกข์ทรมานที่ดี แต่ยังได้รับความสุขและความหมายที่ดีในช่วงเวลาพิเศษที่เราเจ็ดลูกหลานของเราที่ใช้ร่วมกันในช่วงเวลาร่วมกันที่กลายเป็นทั้งหมดที่มากขึ้นเป็นพิเศษใกล้ชิดเรามาถึงจุดสิ้นสุดของชีวิตของเธอ ฉันจะไม่ค้า nanosecond ของปีที่ผ่านมาเหล่านั้น เธอเสียชีวิตอย่างสงบและเป็นธรรมชาติที่บ้านล้อมรอบด้วยครอบครัวและเพื่อน ๆ ของเธอ เธอไม่เคยเอายาเกินขนาด แต่ความตายและชีวิตของเธอมีศักดิ์ศรีที่ดี.
บางสองโหลค่าการฆ่าตัวตายได้รับการแนะนำใน legislatures ทั่วประเทศจากแคลิฟอร์เนียไปยังเมน รัฐเหล่านี้ควรฟังตัวอย่างของโอเรกอนที่ช่วยฆ่าตัวตายได้รับอันตรายต่อผู้ป่วยเสื่อมโทรมคุณภาพของการดูแลทางการแพทย์และทำลายความสมบูรณ์ของวิชาชีพแพทย์.
มีสัญญาณบางอย่างให้กำลังใจอยู่ ในปี 2012 ลงประชามติช่วยฆ่าตัวตายหวุดหวิดล้มเหลวในการแมสซาชูเซตร้อยละสองจุด แคลิฟอร์เนียวุฒิสภาผ่านกฎหมายการฆ่าตัวตายในเดือนมิถุนายน แต่มันจนตรอกในการชุมนุมของรัฐหลังจากการต่อสู้กับมันติด.
เป็นสังคมที่เราควรจะยังคงปฏิเสธการถูกต้องตามกฎหมายของการฆ่าตัวตายแพทย์ช่วยเป็นวิธีการแก้ทุกข์ แต่เราต้องทำงานเพื่อเพิ่มการเข้าถึงที่บ้านพักรับรองและการดูแลแบบประคับประคองเพื่อให้การสนับสนุนผู้ที่ทุกข์ทรมานจากการป่วยไข้ ผู้ป่วยและริ้วรอยที่ดีกว่าสมควรได้รับความผิดพลาดที่โอเรกอน
การแปล กรุณารอสักครู่..
เนื่องจากผู้มีสิทธิเลือกตั้งของโอเรกอนหวุดหวิด legalized แพทย์ช่วยฆ่าตัวตายเมื่อ 20 ปีก่อน มีการเปลี่ยนแปลงที่ลึกซึ้งในเจตคติต่อการดูแลทางการแพทย์ใหม่ความกลัวและความลับ และการตรึงบนความตาย ได้ดีกว่า 850 คนได้รับชีวิตของพวกเขาโดย ingesting overdoses ใหญ่ของบาร์บิทูเรดที่กฎหมายกําหนด ผู้เสนอเรียกร้องระบบทำงานได้ดีไม่มีปัญหา
อันนี้ไม่จริงเป็นศาสตราจารย์ด้านเวชศาสตร์ครอบครัวในรัฐโอเรกอน&วิทยาศาสตร์สุขภาพมหาวิทยาลัยพอร์ตแลนด์เป็นแพทย์ที่มีใบอนุญาตสำหรับ 35 ปี ฉันได้เห็นว่า กฎหมายมีการเปลี่ยนแปลงความสัมพันธ์ระหว่างแพทย์และผู้ป่วย ซึ่งบางคนที่ตอนนี้กลัวว่าพวกเขาจะถูก steered ต่อการฆ่าตัวตาย .
ในกรณีที่ผู้ป่วยมะเร็งกระเพาะปัสสาวะ ติดต่อฉันเธอกังวลว่าเนื้องอกรักษาเธออาจจะเป็นหนึ่งใน " ตายแพทย์ " เธอถามและแรงจูงใจของเขา นี้คือโดยเฉพาะอย่างยิ่งกังวลกับเธอ หลังจากที่เธอได้รับความเห็นที่สองจากโลกอื่นที่เป็นบวกมากขึ้นเกี่ยวกับอาการของเธอและตัวเลือกการรักษา แล้วแต่ของที่ปรึกษาถูกต้อง ความกลัวดังกล่าวไม่เคยมีปัญหามาก่อน โอเรกอน
ภายใต้กฎหมายผู้ป่วยสามารถร้องขอได้เพียงยาถ้าเขาป่วยเป็นโรคร้าย และน้อยกว่าหกเดือนที่จะมีชีวิตอยู่ อย่างไรก็ตาม , มันเป็นเกือบเป็นไปไม่ได้ที่จะคาดการณ์เส้นทางของการเจ็บป่วย หกเดือน และผู้ป่วยหลายคนที่ได้รับเช่น prognoses อยู่เต็ม ชีวิตคุ้มค่า
ยาวหกเดือนที่ผ่านมากฎหมายกำหนดว่าผู้ป่วยจะเรียกสอบทางจิตวิทยา ถ้าแพทย์สงสัยจะมีอาการซึมเศร้าหรืออาการทางจิต แต่หมอบางคนเห็นการฆ่าตัวตายเป็นโซลูชันทุกข์ depression เป็น เหตุผล และสถานการณ์ของผู้ป่วย . ปีที่แล้วเพียงสามของ 105 รายที่ตายภายใต้กฎหมายได้รับการส่งต่อเพื่อการสอบจิตวิทยา
2008 การศึกษาที่ตีพิมพ์ในวารสารการแพทย์อังกฤษตรวจ 58 oregonians ที่แสวงหาข้อมูลเกี่ยวกับการฆ่าตัวตาย . ของพวกเขา , 26% มีคุณสมบัติสำหรับโรคซึมเศร้า และ 22% สำหรับความผิดปกติของความวิตกกังวล . สามของแต่ละบุคคลได้รับหดหู่และทำให้กลืนกินยาตายภายในสองเดือนของการสัมภาษณ์
อันนี้ไม่จริงเป็นศาสตราจารย์ด้านเวชศาสตร์ครอบครัวในรัฐโอเรกอน&วิทยาศาสตร์สุขภาพมหาวิทยาลัยพอร์ตแลนด์เป็นแพทย์ที่มีใบอนุญาตสำหรับ 35 ปี ฉันได้เห็นว่า กฎหมายมีการเปลี่ยนแปลงความสัมพันธ์ระหว่างแพทย์และผู้ป่วย ซึ่งบางคนที่ตอนนี้กลัวว่าพวกเขาจะถูก steered ต่อการฆ่าตัวตาย .
ในกรณีที่ผู้ป่วยมะเร็งกระเพาะปัสสาวะ ติดต่อฉันเธอกังวลว่าเนื้องอกรักษาเธออาจจะเป็นหนึ่งใน " ตายแพทย์ " เธอถามและแรงจูงใจของเขา นี้คือโดยเฉพาะอย่างยิ่งกังวลกับเธอ หลังจากที่เธอได้รับความเห็นที่สองจากโลกอื่นที่เป็นบวกมากขึ้นเกี่ยวกับอาการของเธอและตัวเลือกการรักษา แล้วแต่ของที่ปรึกษาถูกต้อง ความกลัวดังกล่าวไม่เคยมีปัญหามาก่อน โอเรกอน
ภายใต้กฎหมายผู้ป่วยสามารถร้องขอได้เพียงยาถ้าเขาป่วยเป็นโรคร้าย และน้อยกว่าหกเดือนที่จะมีชีวิตอยู่ อย่างไรก็ตาม , มันเป็นเกือบเป็นไปไม่ได้ที่จะคาดการณ์เส้นทางของการเจ็บป่วย หกเดือน และผู้ป่วยหลายคนที่ได้รับเช่น prognoses อยู่เต็ม ชีวิตคุ้มค่า
ยาวหกเดือนที่ผ่านมากฎหมายกำหนดว่าผู้ป่วยจะเรียกสอบทางจิตวิทยา ถ้าแพทย์สงสัยจะมีอาการซึมเศร้าหรืออาการทางจิต แต่หมอบางคนเห็นการฆ่าตัวตายเป็นโซลูชันทุกข์ depression เป็น เหตุผล และสถานการณ์ของผู้ป่วย . ปีที่แล้วเพียงสามของ 105 รายที่ตายภายใต้กฎหมายได้รับการส่งต่อเพื่อการสอบจิตวิทยา
2008 การศึกษาที่ตีพิมพ์ในวารสารการแพทย์อังกฤษตรวจ 58 oregonians ที่แสวงหาข้อมูลเกี่ยวกับการฆ่าตัวตาย . ของพวกเขา , 26% มีคุณสมบัติสำหรับโรคซึมเศร้า และ 22% สำหรับความผิดปกติของความวิตกกังวล . สามของแต่ละบุคคลได้รับหดหู่และทำให้กลืนกินยาตายภายในสองเดือนของการสัมภาษณ์
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- มันฉันกำลังลอย
- ฉันจะเปิดเผยเรื่องนี้
- เกณฑ์การคัดเลือก
- Messi: "I don't sing the National Anthem
- Minor in humans
- ปัจจุบันการสื่อสารกับต่างประเทศนั้นจำเป็
- are
- กองทัพไทย
- One night miracle for final exam
- Penicillin ( Phenoxymethylpenicillin ) เ
- ปล่อยไว้
- ถ้าอังกฤษของฉันยอดเยี่ยมฉันจะไปเที่ยวรัส
- อยากหายตัวไปเลย......ไปน่านก็ได้ ยังไม่เ
- It may feel like a sharp, stabbing pain
- คุณไปโบสถ์วันนี้มั้ย
- Tourists often visit the lighthouse
- ็He got married to his girlfriend from h
- การนอนดึกอาจจะทำให้ตื่นสายเเล้วไปทำงานหร
- Mobile robot for the world's first occur
- charge
- Where should I plant vegetables
- I want my donation to only be visible to
- เพื่อนพูดกับชายแก่ว่าอย่างไร?
- I think she is like my star. My heart My
