Historical pragmatics is an empiric

Historical pragmatics is an empirical field of study focusing on language use and meaning-making practices in past contexts. The aim of historical pragmatics is to discover and describe patterns of pragmatic language use with the ultimate aim of finding explanations to both synchronic variation in past periods and to changes in a diachronic perspective (Taavitsainen 2012). The sociohistorical context is essential for reaching these ambitious goals. Texts can be related  to their authors and audiences, writers and readers, and various aspects can be highlighted according to the research questions. Texts can be anchored to background sociohistorical developments such as changes in the media, literacy practices, and underlying intellectual commitments as they reflect on the linguistic features of language use. Another recent definition of historical pragmatics states that it studies “patterns of human interaction (as determined by the conditions of society) of earlier periods, the historical developments of these patterns, and the general principles underlying such developments” (Jucker 2008: 895). This definition is even more explicitly tied to the broad European view of pragmatics, according to which the sociohistorical context is necessarily taken into account in the analysis and there is no need for a separate label “sociopragmatics” (Culpeper 2009: 179). This branch is also called the “perspective view” as it holds that all language use can be viewed with pragmatic lenses. Intonation is important in conveying meanings in spoken language, but likewise punctuation in written language, especially in historical texts, can alter meanings. Morphology has not been much discussed from the pragmatic angle, but there is potential on this level as well. Syntax has received more attention, and the interface between semantics and pragmatics is increasingly prominent in research. The concept of context is important in pragmatics with several different aspects to be taken into account. We can proceed from the narrow linguistic cotext to the contexts of the situation of writing, activity type and genre, from microlevel analysis to the macrolevel of cultural context of the time and place.  The core challenge posed to the historical pragmatician is to examine how meanings are negotiated in various contexts and how the background factors influence these practices in a subtle way

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วจนปฏิบัติศาสตร์อดีตเป็นเขตผลการศึกษาที่เน้นการใช้ภาษาและปฏิบัติการทำความหมายในบริบทที่ผ่านมา จุดมุ่งหมายของวจนปฏิบัติศาสตร์ประวัติศาสตร์คือการ ค้นพบ และอธิบายรูปแบบการใช้ภาษาปฏิบัติ มีจุดมุ่งหมายสูงสุดของการค้นหาคำอธิบาย การเปลี่ยนแปลงทั้ง synchronic ในรอบระยะเวลาที่ผ่านมา และ การเปลี่ยนแปลงในมุมมอง diachronic (Taavitsainen 2012) บริบท sociohistorical เป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการเข้าถึงเหล่านี้เป้าหมายที่ทะเยอทะยาน ข้อความสามารถเกี่ยวข้องกับนักเขียน และผู้ชม นักเขียน และผู้อ่าน และสามารถเน้นตามคำถามวิจัยด้านต่าง ๆ สามารถจะยึดข้อความพื้นหลัง sociohistorical พัฒนาเช่นการเปลี่ยนแปลงในสื่อ สามารถปฏิบัติ และอยู่ภายใต้ข้อผูกมัดทางปัญญา ตามที่พวกเขาแสดงในหลากหลายใช้ภาษาภาษาศาสตร์ คำนิยามล่าสุดอื่นของวจนปฏิบัติศาสตร์ประวัติศาสตร์ระบุว่า ศึกษา "รูปแบบของมนุษย์โต้ตอบ (เป็นกำหนดโดยเงื่อนไขของสังคมของรอบระยะเวลาก่อนหน้านี้)" การพัฒนาทางประวัติศาสตร์ของรูปแบบเหล่านี้ และหลักการทั่วไปเช่นการพัฒนาต้นแบบ (Jucker 2008:895) คำนิยามนี้จะเชื่อมโยงยิ่งขึ้นอย่างชัดเจนดูยุโรปกว้างของวจนปฏิบัติศาสตร์ ตามที่บริบท sociohistorical จะจำเป็นต้องนำมาพิจารณาในการวิเคราะห์ และแยกป้าย "sociopragmatics" (Culpeper 2009:179) ไม่จำเป็น สาขานี้ยังเรียกว่า "มุมมอง" จะเก็บซึ่งทั้งหมดใช้ภาษาสามารถใช้กับเลนส์ที่ปฏิบัติได้ ข้อมูลเป็นสิ่งสำคัญในการถ่ายทอดความหมายในภาษาพูด แต่เครื่องหมายวรรคตอนในภาษาเขียน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในทางประวัติศาสตร์ข้อความ สามารถเปลี่ยนแปลงความหมายในทำนองเดียวกัน สัณฐานวิทยาได้ไม่รับมากสนทนาจากมุมเงียบห้องกว้าง แต่มีศักยภาพในระดับนี้เช่นกัน ไวยากรณ์ได้รับความสนใจเพิ่มมากขึ้น และอินเทอร์เฟซระหว่างความหมายวจนปฏิบัติศาสตร์เด่นมากขึ้นในการวิจัย แนวคิดของเนื้อหาเป็นสิ่งสำคัญในวจนปฏิบัติศาสตร์มีหลายแง่มุมที่แตกต่างกันเพื่อนำมาพิจารณา เราสามารถดำเนินการจาก cotext ภาษาศาสตร์แคบบริบทของสถานการณ์เขียน ประเภท และชนิดกิจกรรมจากการวิ microlevel การ macrolevel ของวัฒนธรรมบริบทของเวลา และสถานที่ ความท้าทายหลักที่ให้ pragmatician ประวัติศาสตร์คือการ ตรวจสอบวิธีการเจรจาต่อรองความหมายในบริบทต่าง ๆ และวิธีปัจจัยเบื้องหลังมีอิทธิพลต่อการปฏิบัติเหล่านี้แบบละเอียด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วัจนปฏิบัติศาสตร์ ประวัติศาสตร์ เป็นข้อมูลเชิงประจักษ์ของการศึกษาที่เน้นการปฏิบัติการใช้และความหมายในบริบทผ่านภาษา จุดมุ่งหมายของวัจนปฏิบัติศาสตร์ประวัติศาสตร์ที่ค้นพบและอธิบายรูปแบบการใช้ภาษาอย่างจริงจังด้วยจุดมุ่งหมายสูงสุดของการค้นหาคำอธิบายทั้ง synchronic ความผันแปรในช่วงเวลาที่ผ่านมา และการเปลี่ยนแปลงในมุมมองของจุดมุ่งหมาย ( taavitsainen 2012 )บริบท sociohistorical เป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการเข้าถึงเป้าหมายที่ทะเยอทะยาน เหล่านี้ ข้อความสามารถอะไรที่เกี่ยวข้องกับผู้เขียน และผู้ชม นักเขียนและผู้อ่าน และแง่มุมต่าง ๆ จะเน้นตามการวิจัย คำถาม ข้อความที่สามารถยึดกับพื้นหลัง sociohistorical การพัฒนาเช่นการเปลี่ยนแปลงในสื่อ , ความรู้ปฏิบัติพื้นฐานทางปัญญาและภาระผูกพันที่พวกเขาสะท้อนให้เห็นถึงคุณลักษณะทางภาษาการใช้ภาษานั้น ๆ เมื่อเร็ว ๆ นี้อีกนิยามของวัจนปฏิบัติศาสตร์ประวัติศาสตร์สหรัฐอเมริกาที่ศึกษา " รูปแบบของการปฏิสัมพันธ์ของมนุษย์ ( ตามที่กำหนดโดยเงื่อนไขของสังคม ) ของช่วง , การพัฒนาทางประวัติศาสตร์ของรูปแบบเหล่านี้และหลักการพื้นฐานทั่วไป เช่นการพัฒนา " ( ทั้ง 2008 : 895 )คำนิยามนี้จะยิ่งชัดเจนเชื่อมโยงกับมุมมองที่กว้างของยุโรปนักประวัติศาสตร์ตามที่บริบท sociohistorical จะต้องนำมาพิจารณาในการวิเคราะห์ และไม่ต้องมีป้าย " แยก sociopragmatics " ( Culpeper 2009 : 179 ) สาขานี้ยังเรียกว่า " วิว " มุมมองเป็นถือที่ใช้ภาษาทั้งหมด สามารถดูได้กับเลนส์ในทางปฏิบัติการออกเสียงสูงต่ำเป็นสิ่งสำคัญในการสื่อความหมายในภาษาพูด แต่อนึ่งเครื่องหมายวรรคตอนในภาษาเขียน โดยเฉพาะในตำราประวัติศาสตร์ สามารถเปลี่ยนแปลงความหมาย ของยังไม่ได้ถกจากมุมมองในทางปฏิบัติ แต่มีศักยภาพในระดับนี้ได้เป็นอย่างดี ไวยากรณ์ที่ได้รับความสนใจมากขึ้นอรรถศาสตร์และวัจนปฏิบัติศาสตร์ และรอยต่อระหว่างจะโดดเด่นมากขึ้นในการวิจัย แนวคิดของบริบทสำคัญในภาษาที่มีลักษณะแตกต่างกันหลายที่จะเข้าบัญชี เราสามารถดำเนินการจาก cotext ภาษาศาสตร์แคบเพื่อบริบทของสถานการณ์ของการเขียน ประเภทกิจกรรมและประเภทจากการวิเคราะห์ microlevel กับ macrolevel บริบททางวัฒนธรรมของสถานที่ และ เวลา อะไร หลัก ความท้าทายถูกวางให้ pragmatician ประวัติศาสตร์เพื่อศึกษาวิธีการสื่อความหมายในบริบทต่างๆ และวิธีการเจรจาปัจจัยภูมิหลังมีอิทธิพลต่อการปฏิบัติเหล่านี้ในวิธีที่บอบบาง