As Herschel discovered hundreds of

As Herschel discovered hundreds of double stars in the course of compiling his catalogs, he found what was poten-tially a third classification besides optical doubles and binaries: double stars in which one of the components was exceedingly dim. If it could be shown that these components had orbital motion and thus were in fact binaries, it would indicate the dimness of these compa-nions was not an artifact of distance but represented an actual intrinsic variance between the luminosity of the primary star and that of its companion. Herschel’s com-ment in 1833 urging more study of these objects indicated that such a large variation exceeded what could be expected from stellar objects. Proof of the binary nature of such pairs would imply that the dimmer object could not be a star. For something to be so intrinsically dim, it would have to be shining by reflected light. Herschel’s speculation then was not whether such planets could be observed but whether a star could be so dim. In 1833 Herschel assumed it could not. By the end of the decade this assumption was being abandoned. The determination of parallax provided astronomers with definite measurements for a handful of stars. Some of these, such as Sirius and a Centauri were shown to be intrinsically very bright, but others, such as 61 Cygni – the first star to have its parallax successfully measured – very dim.44 A small sampling of nearby stars made apparent a wide range of stellar luminosities, and Herschel’s published works reflected this growing realiza-tion. For example, in his 1833 Treatise he speculated that ‘Sirius must, in point of intrinsic splendor, be at least equal to two suns’ though he admited this proportion was probably much greater.45 By the publication of his 1851 Outlines of Astronomy, an extended and revised version of the Treatise, uncertainty regarding the scale of stellar luminosities had disappeared. Measurements of the par-allax of Sirius had by this time allowed a more definite measurement for its absolute magnitude, given by Herschel as exactly ‘63.02 times that of our sun.’46
The cosmology of John Herschel’s father had been based on the idea that celestial objects could be classified into species like plants and animals and that the characteristic properties of members of each species varied to only a limited extent.47 Though the younger Herschel was hesi-tant to explicitly embrace this assumption, his early work on double stars indicates that the classification of stellar objects – in this instance ‘subspecies’ of double stars – still played an important role in his thought. In 1833, the assumed bounds on stellar properties allowed him to speculate on the planetary nature of objects with proper-ties beyond those bounds. Yet these bounds were even then in a state of transition and within a few years would be discarded. By 1846 the astronomer Wilhelm Bessel (1784–1846) predicted an invisible stellar companion to the bright star Sirius, calculating the mass of this unseen body by measurements of Sirius’ proper motion.48 By the middle of the nineteenth century, for some luminosity itself was no longer a necessary characteristic of stars [Fig. 3]. When Herschel returned to a description of the various classes of double stars in his 1851 Outlines, he again highlighted the ‘delicate sub-class’ of doubles in which a bright star is accompanied by a very dim companion. His list of stars in this category included all those doubles offered in his 1833 paper as having possible planetary companions.49 Here, though, there is no discussion of potential planetary companions, and the stellar nature of the objects is simply assumed. The idea of what it meant to be a star had expanded. It now encompassed even the greatest disparities of luminosity in double stars that had led to Herschel’s planetary speculations twenty years ear-lier. What might have been planets had now become stars [Fig. 4].

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เฮอร์เชลค้นพบของดาวคู่ในหลักสูตรรวบรวมแค็ตตาล็อกของเขา เขาพบสิ่งที่เป็นพันธกิจของ tially ประเภทที่สามนอกเหนือจากเลนส์คู่และไบนารี: ดาวคู่ซึ่งคอมโพเนนต์อย่างใดอย่างหนึ่งคือติ่มซำเหลือเกิน ถ้ามันสามารถแสดงว่า ส่วนประกอบเหล่านี้มีการเคลื่อนไหวของวงโคจร และดังนั้น ในความเป็นจริง ไบนารี ก็จะต้องระบุ dimness ของเหล่านี้ nions ส่วนค่าจ้างไม่ได้เป็นสิ่งประดิษฐ์ของระยะทาง แต่แสดงผลต่าง intrinsic ที่แท้จริงระหว่างความสว่างของดาวหลักและกับ Com ของเฮอร์เชล-ment ใน 1833 กระตุ้นให้ศึกษาเพิ่มเติมของวัตถุเหล่านี้แสดงว่า รูปแบบดังกล่าวที่มีขนาดใหญ่เกินอะไรอาจจะคาดว่าจากวัตถุดาวฤกษ์ หลักฐานธรรมชาติไบนารีของคู่ดังกล่าวจะหมายความว่า วัตถุหรี่อาจจะเป็นดาว สำหรับสิ่งที่จะเป็นติ่มซำและเครื่องดังนั้น มันจะต้องเป็นประกายสะท้อนแสง การเก็งกำไรของเฮอร์เชลแล้วแก้ไขไม่ว่าดาวเคราะห์ดังกล่าวอาจจะได้สังเกตแต่ว่าดาวอาจจะสลัวดังนั้น ใน 1833 เฮอร์เชลสันนิษฐานว่า มันอาจจะไม่ ในตอนท้ายของทศวรรษ สมมติฐานนี้ก็ถูกทอดทิ้ง ความมุ่งมั่นของ parallax ให้นักดาราศาสตร์ มีการวัดที่แน่นอนสำหรับหยิบของดาว บางส่วนของเหล่านี้ เช่น Sirius และคนครึ่งม้ามีแสดงที่มีความสว่าง แต่คนอื่น ๆ เช่น 61 Cygni – ดาวแรกมี parallax ความสำเร็จ วัด – มาก dim.44 ตัวอย่างขนาดเล็กของดาวที่อยู่ใกล้เคียงทำชัดเจนหลากหลายของ luminosities ดาวฤกษ์ และงานเผยแพร่ของเฮอร์เชลสะท้อนนี้เจริญเติบโตทางการค้า realiza ตัวอย่างเช่น ในหนังสือของเขา 1833 เขาคาดว่า 'Sirius ในความงดงามที่แท้จริง ต้องอย่างน้อยเท่ากับทู ' ว่าเขา admited สัดส่วนนี้อาจจะ หายไปมาก greater.45 จากการประกาศของเขา 1851 เค้าดาราศาสตร์ การขยาย และปรับปรุงรุ่นของหนังสือ ความไม่แน่นอนขนาดของดาวฤกษ์ luminosities วัด allax ตราของ Sirius ได้ โดยเวลานี้อนุญาตการวัดที่ชัดเจนมากขึ้นสำหรับของความส่องสว่างสัมบูรณ์ กำหนด โดยเฮอร์เชลเป็นเหมือน '63.02 เท่าของวันอาทิตย์ของเรา' 46 จักรวาลของจอห์นเฮอร์เชลพ่อได้รับจากความคิดที่ว่า วัตถุท้องฟ้าสามารถแบ่งออกเป็นสายพันธุ์เช่นพืชและสัตว์ และคุณสมบัติทางลักษณะของสมาชิกของแต่ละสายพันธุ์ที่แตกต่างกันไปเท่านั้น extent.47 จำกัดว่าเฮอร์เชลน้อง hesi-tant ตระกองสมมติฐานนี้อย่างชัดเจน เขาก่อนทำงานบนสองดาวบ่งชี้ว่า การจัดประเภทของดาวฤกษ์วัตถุในกรณีนี้ 'ชนิดย่อย' ของคู่ดาว – ยังคงมีบทบาทสำคัญในความคิดของเขา ใน 1833 ขอบเขตบนคุณสมบัติดาวฤกษ์โหลดได้เขาเก็งกำไรในลักษณะดาวเคราะห์ของวัตถุมีความสัมพันธ์ที่เหมาะสมที่เกินขอบเขตเหล่านั้น ยังขอบเขตเหล่านี้ได้แล้วแม้ในสถานะของการเปลี่ยนแปลง และภายในกี่ปีจะถูกละทิ้ง โดย 1846 นักวิลเฮล์ม Bessel (1784-1846) คาดว่า สหายดาวฤกษ์มองไม่เห็นกับ Sirius ดาวสดใส การคำนวณมวลของร่างกายที่มองไม่เห็นนี้ โดยการตรวจวัดของ Sirius motion.48 ที่เหมาะสม โดยตรงกลางของคริสต์ศตวรรษที่ 19 สำหรับบางสว่าง เองได้ไม่จำเป็นลักษณะของดาว [3 รูป] เมื่อเฮอร์เชลคืนคำอธิบายของระดับชั้นต่าง ๆ ของสองดาวในเค้าร่างของเขา 1851 เขาอีกเน้น 'ละเอียดอ่อนย่อยชั้น' คู่ที่เป็นดาวสว่างมาพร้อมกับเพื่อนสลัว ๆ รายการของดาวในหมวดหมู่นี้รวมคู่ผสมที่เสนอในกระดาษของเขา 1833 มี companions.49 ดาวเคราะห์ที่เป็นไปได้ที่นี่ แม้ว่า มีไม่บอกเพื่อนอาจมีดาวเคราะห์ และดาวฤกษ์ลักษณะของวัตถุจะเพียงแค่สันนิษฐาน มีขยายความคิดของสิ่งที่มันหมายถึง การให้ดาว มันตอนนี้ห้อมล้อมแม้ที่สุดความแตกต่างของความสว่างดาวคู่ที่มีดาวเคราะห์ speculations ของเฮอร์เชลยี่สิบปีหู-lier อะไรอาจมีดาวเคราะห์ที่มีตอนนี้กลายเป็น ดาว [4 รูป]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ขณะที่เฮอร์เชลค้นพบหลายร้อยดาวคู่ในหลักสูตรของการรวบรวมแคตตาล็อกของเขาเขาพบสิ่งที่ถูก Poten-tially การจัดหมวดหมู่ที่สามนอกเหนือจากคู่แสงและไบนารี: ดาวคู่ในที่หนึ่งขององค์ประกอบที่เป็นสลัวเหลือเกิน ถ้ามันอาจจะแสดงให้เห็นว่าองค์ประกอบเหล่านี้มีการเคลื่อนไหวของวงโคจรและทำให้อยู่ในไบนารีความเป็นจริงมันจะแสดงให้เห็นความคลุมเครือเหล่านี้ compa-nions ไม่ได้เป็นสิ่งประดิษฐ์ของระยะทาง แต่เป็นตัวแทนของความแปรปรวนที่แท้จริงที่เกิดขึ้นจริงระหว่างความสว่างของดาวหลักและของ สหาย เฮอร์เชลดอทคอม ment 1833 กระตุ้นให้การศึกษาเพิ่มเติมของวัตถุเหล่านี้ชี้ให้เห็นว่าการดังกล่าวเป็นรูปแบบที่มีขนาดใหญ่เกินกว่าสิ่งที่อาจจะคาดหวังจากวัตถุที่เป็นตัวเอก หลักฐานของธรรมชาติที่ไบนารีของคู่ดังกล่าวจะบ่งบอกว่าวัตถุหรี่ไม่สามารถจะเป็นดาว สำหรับบางสิ่งบางอย่างที่จะให้สลัวภายในก็จะต้องได้รับการส่องด้วยแสงสะท้อน เก็งกำไรเฮอร์เชลแล้วก็ไม่ได้ว่าดาวเคราะห์ดังกล่าวอาจจะสังเกตเห็น แต่ไม่ว่าจะเป็นดาราอาจจะเป็นอย่างนั้นสลัว ใน 1,833 เฮอร์เชลคิดว่ามันอาจจะไม่ได้ ในตอนท้ายของทศวรรษที่สมมติฐานนี้ถูกทิ้งร้าง ความมุ่งมั่นของนักดาราศาสตร์ Parallax มีให้กับวัดที่แน่นอนสำหรับกำมือของดาว บางส่วนของเหล่านี้เช่นซิเรียสและเซ็นทอรีแสดงให้เห็นว่ายิ่งสว่างมาก แต่คนอื่น ๆ เช่น 61 Cygni - ดาวเป็นครั้งแรกที่จะมี Parallax ของวัดที่ประสบความสำเร็จ - มาก dim.44 ตัวอย่างเล็ก ๆ ของดาวที่อยู่ใกล้ทำให้เห็นได้ชัดกว้าง ช่วงของการส่องสว่างของดาวฤกษ์และเฮอร์เชลตีพิมพ์ผลงานนี้สะท้อนให้เห็นการเจริญเติบโต realiza-การ ยกตัวอย่างเช่นในปี 1833 หนังสือของเขาที่เขาสันนิษฐานว่า 'ซิเรียสต้องในจุดของความงดงามที่แท้จริงเป็นอย่างน้อยเท่ากับสองเท่าของดวงอาทิตย์' แม้ว่าเขา admited สัดส่วนนี้อาจจะเป็น greater.45 มากโดยการพิมพ์ 1851 เค้าโครงของเขาดาราศาสตร์ที่ ขยายและรุ่นของตำราแก้ไขความไม่แน่นอนเกี่ยวกับขนาดของการส่องสว่างของดาวฤกษ์ได้หายไป วัดตราไว้หุ้นละ allax ของซิเรียได้โดยขณะนี้ได้รับอนุญาตให้วัดที่ชัดเจนมากขึ้นสำหรับโชติมาตรสัมบูรณ์ของตนได้รับจากเฮอร์เชลเป็นที่ของเราว่า sun.'46 63 .02 ครั้ง
จักรวาลพ่อของจอห์นเฮอร์เชลได้รับการขึ้นอยู่กับความคิดที่ว่า วัตถุบนท้องฟ้าอาจจะแบ่งได้เป็นชนิดเช่นพืชและสัตว์และคุณสมบัติทางลักษณะของสมาชิกของแต่ละชนิดแตกต่างกันเพียง extent.47 จำกัด แม้ว่าน้อง Herschel เป็น hesi-tant อย่างชัดเจนโอบกอดสมมติฐานนี้งานแรกของเขาบนดาวคู่บ่งชี้ ว่าการจัดหมวดหมู่ของวัตถุดวงดาว - ในกรณีนี้ 'ชนิดย่อยของดาวคู่ - ยังคงมีบทบาทสำคัญในความคิดของเขา ใน 1833 ขอบเขตสันนิษฐานเกี่ยวกับคุณสมบัติตัวเอกอนุญาตให้เขาที่จะคาดเดาเกี่ยวกับลักษณะของดาวเคราะห์ของวัตถุที่มีความสัมพันธ์ที่เหมาะสม-เกินขอบเขตเหล่านั้น แต่ขอบเขตเหล่านี้ได้แล้วในสภาพของการเปลี่ยนแปลงและภายในไม่กี่ปีจะได้รับการปฏิเสธ 1846 โดยนักดาราศาสตร์ Wilhelm Bessel (1784-1846) คาดการณ์สหายตัวเอกมองไม่เห็นดาวสว่าง Sirius คำนวณมวลของร่างกายที่มองไม่เห็นนี้โดยการวัดของซิเรีย 'motion.48 ที่เหมาะสมตามช่วงกลางของศตวรรษที่สิบเก้าสว่างไสวบางตัวเอง ก็ไม่ได้เป็นลักษณะที่จำเป็นของดาว [รูป 3] เมื่อเฮอร์เชลกลับไปที่รายละเอียดของการเรียนต่างๆของดาวคู่ใน 1,851 เค้าโครงของเขาเขาอีกครั้งที่ไฮไลต์ 'ที่ละเอียดอ่อนชั้นย่อยของคู่ที่ดาวสว่างจะมาพร้อมกับสหายสลัวมาก รายชื่อของดาวในหมวดหมู่นี้รวมถึงคู่ทั้งหมดที่นำเสนอใน 1,833 กระดาษของเขาว่ามีความเป็นไปได้ของดาวเคราะห์ companions.49 นี่ แต่มีการอภิปรายของสหายของดาวเคราะห์ที่มีศักยภาพไม่และธรรมชาติที่เป็นตัวเอกของวัตถุที่จะสันนิษฐานเพียง ความคิดของสิ่งที่มันหมายถึงการเป็นดาวได้ขยาย ตอนนี้ก็ห้อมล้อมแม้ความแตกต่างที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของการส่องสว่างในดาวคู่ที่ได้นำไปสู่การคาดเดาเฮอร์เชลของดาวเคราะห์ยี่สิบปีหู Lier สิ่งที่อาจจะได้รับดาวเคราะห์ได้ตอนนี้กลายเป็นดาว [รูป 4]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ขณะที่ เฮอร์เชลค้นพบหลายร้อยดาวคู่ในหลักสูตรของการรวบรวมแค็ตตาล็อกของเขาเขาพบสิ่งที่ poten tially สามหมวดหมู่นอกจากนี้คู่แสงและไบนารี : ดาวคู่ซึ่งเป็นหนึ่งในองค์ประกอบของรูปร่างสลัว ถ้าสามารถแสดงให้เห็นว่าองค์ประกอบเหล่านี้มีการเคลื่อนไหวโคจรและดังนั้นในความเป็นจริงไบนารี มันจะบ่งบอกถึงความกลุ้มแห่ง nions compa เหล่านี้ไม่ได้เป็นสิ่งประดิษฐ์ของระยะทาง แต่แสดงจริง แท้จริงความแปรปรวนระหว่างความสว่างของดาวหลัก และมีเพื่อน เฮอร์เชลจึงติดขัดใน 1833 ให้ศึกษาเพิ่มเติมของวัตถุเหล่านี้ พบว่า การเปลี่ยนแปลงดังกล่าวมีขนาดใหญ่เกินสิ่งที่อาจจะคาดหวังจากวัตถุที่เป็นตัวเอก หลักฐานของธรรมชาติไบนารีเช่นคู่จะหมายความว่าความสว่างวัตถุไม่ได้เป็นดารา สำหรับสิ่งที่เป็นดังนั้น ภายในมืด มันจะต้องเป็นแสงจากแสงที่สะท้อนกลับ เฮอร์เชลการคาดคะเนแล้วว่าดาวเคราะห์ดังกล่าวอาจจะไม่ได้สังเกต แต่ไม่ว่าดาวจะได้ไม่ชัด ใน 1833 เฮอร์เชลว่ามันไม่ได้ ในตอนท้ายของทศวรรษสมมติฐานนี้ถูกทิ้งร้าง การหาแพรัลแลกซ์ให้นักดาราศาสตร์วัดที่ชัดเจนสำหรับกำมือของดาว บางส่วนของเหล่านี้ เช่น ซีเรียส และ เซ็นทูรีถูกแสดงเป็นภายในสดใสมาก แต่คนอื่น ๆเช่น 61 cygni –ดาวดวงแรกที่จะมีการวัด parallax เรียบร้อยแล้ว ( มาก dim.44 ขนาดเล็กจำนวนดาวใกล้เคียงได้ชัดเจนช่วงกว้างของดาวฤกษ์ luminosities และเฮอร์เชลจะเผยแพร่ผลงานสะท้อนการเติบโตนี้ realiza tion . ตัวอย่างเช่นในบทความของเขา 1833 เขาสันนิษฐานว่า " ซีเรียสต้อง ในจุดภายในความงดงามเป็นอย่างน้อยเท่ากับสองดวง " แม้ว่าเขายอมรับ สัดส่วนนี้อาจจะมาก greater.45 โดยสิ่งพิมพ์ของเขา 1851 โครงร่างของดาราศาสตร์ การขยายและปรับปรุงรุ่นของบทความ , ความไม่แน่นอนเกี่ยวกับขนาดของดาวฤกษ์ luminosities มี หายตัวไป ขนาดของพาร์ allax Sirius มีเวลานี้ อนุญาตให้วัดชัดเจนมากขึ้นของความส่องสว่างสัมบูรณ์ให้โดยตรง " เฮอร์เชลเป็น 63.02 เท่าของดวงอาทิตย์ของเรา "46จักรวาลของบิดาของจอห์น เฮอร์เชลได้ขึ้นอยู่กับความคิดที่ว่าวัตถุท้องฟ้าแบ่งเป็นชนิดต่างๆ เช่น พืช และสัตว์ และคุณสมบัติลักษณะของสมาชิกแต่ละชนิดแตกต่างกันเพียงจำนวน extent.47 นะน้อง เฮอร์เชลเป็น hesi อย่างชัดเจนจึงโอบกอดสมมติฐานนี้ งานแรกของเขาบนดาวคู่ พบว่า การจำแนก ของดาวฤกษ์ ซึ่งในตัวอย่างนี้วัตถุชนิดย่อย " " ดาวคู่และยังคงมีบทบาทสำคัญในความคิดของเขา ใน 1833 , สันนิษฐานขอบเขตคุณสมบัติดาวฤกษ์ อนุญาตให้เขาคาดเดาธรรมชาติดาวเคราะห์ของวัตถุที่มีความสัมพันธ์ที่เกินขอบเขตนั้น แต่ขอบเขตเหล่านี้แม้ในสถานะของการเปลี่ยนแปลง และภายในไม่กี่ปีจะเป็น โดยนักดาราศาสตร์วิลเฮล์มเบสเซล ( ค.ศ. 1782 – 1846 ) คาดการณ์การมองไม่เห็นดาวฤกษ์สหายกับดาวสว่างที่สุด , การคำนวณมวลของร่างกายที่มองไม่เห็นโดยการวัดขนาดของซิเรียสที่เหมาะสม motion.48 โดยกลางศตวรรษที่สิบเก้า บางผ่องใสก็ไม่มีลักษณะเป็นรูปดาว [ 3 ] เมื่อ เฮอร์เชลกลับไปที่รายละเอียดของคลาสต่างๆของดาวคู่ใน 1851 เค้าร่างเขาอีกครั้งเน้น " ละเอียดอ่อนซับคลาสของคู่ที่เป็นดาวสว่างจะมาพร้อมกับเพื่อนมืดมาก รายชื่อดาวในหมวดหมู่นี้รวมหมดคู่เสนอในกระดาษของเขา ทุกอย่างมี companions.49 ดาวเคราะห์เป็นไปได้ที่นี่ แม้ว่าไม่มีการสนทนาของมิตรสหายของดาวเคราะห์ที่มีศักยภาพและธรรมชาติของดาวฤกษ์ของวัตถุเป็นเพียงสมมติ ความคิดของสิ่งที่มันหมายถึงการเป็นดาวที่มีการขยายตัว ตอนนี้ครอบคลุมถึงแม้มากที่สุดความแตกต่างของความสว่างในคู่ดาวที่นำไปสู่ เฮอร์เชลเป็นดาวเคราะห์ speculations ยี่สิบปีหูจริงๆ สิ่งที่อาจได้รับเคราะห์ได้ตอนนี้กลายเป็นดาว [ รูปที่ 1 ]