In the late 19th century, Luang Pra

In the late 19th century, Luang Prabang was ransacked by the Chinese Black Flag Army.[22] France rescued King Oun Kham and added Luang Phrabang to the 'Protectorate' of French Indochina. Shortly after, the Kingdom of Champasak and the territory of Vientiane were also added to the protectorate. King Sisavang Vong of Luang Phrabang became ruler of a unified Laos and Vientiane once again became the capital. Laos never had any importance for France[23] other than as a buffer state between British-influenced Thailand and the more economically important Annam and Tonkin. During their rule, the French introduced the corvee, a system that forced every male Lao to contribute 10 days of manual labour per year to the colonial government. Laos produced tin, rubber, and coffee, but never accounted for more than 1% of French Indochina's exports. By 1940, around 600 French citizens lived in Laos.[24] Most of the French who came to Laos as officials, settlers or missionaries developed a strong affection for the country and its people, and many devoted decades to what they saw as bettering the lives of the Lao. Some took Lao wives, learned the language, became Buddhists and "went native" - something more acceptable in the French Empire than in the British. With the racial attitudes typical of Europeans at this time, however, they tended to classify the Lao as gentle, amiable, childlike, naive and lazy, regarding them with what one writer called "a mixture of affection and exasperation."

Prince Phetsarath declared declared Laos' independence on 12 October 1945, but the French under Charles de Gaulle re-asserted control. In 1950 Laos was granted semi-autonomy as an "associated state" within the French Union. France remained in de facto control until 22 October 1953, when Laos gained full independence as a constitutional monarchy.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในปลายศตวรรษที่ 19 หลวงพระบางถูก ransacked โดยกองทัพธงดำจีน[22] ฝรั่งเศสช่วยคิงอุ่นคำ และเพิ่ม Phrabang หลวง 'ในอารักขา"ของฝรั่งเศสอินโดจีน หลังจาก อาณาเขตเวียงจันทน์และอาณาจักรจำปาสักถูกยังเพิ่มเข้าไปในอารักขา พระวงศ์สมเด็จของหลวง Phrabang กลายเป็น ไม้บรรทัดของลาวรวม และเวียงจันทน์เป็น เมืองหลวงอีกครั้ง ลาวไม่เคยมีความสำคัญใด ๆ ในฝรั่งเศส [23] เหนือเป็นรัฐกันชนระหว่างไทยอังกฤษที่มีผลต่อแอนนามขึ้นอย่างสำคัญ และ Tonkin ระหว่างกฎของพวกเขา ภาษาฝรั่งเศสแนะนำ corvee ระบบที่บังคับทุกเหล่าชายไปร่วม 10 วันแรงงานด้วยตนเองสำหรับแต่ละปีรัฐบาลโคโลเนียล ลาวผลิตดีบุก ยาง และกาแฟ แต่ไม่เคยคิดเป็นกว่า 1% ของการส่งออกของอินโดจีนฝรั่งเศส โดย ๒๔๘๓ ประมาณ 600 ชาวฝรั่งเศสอาศัยอยู่ในประเทศลาว[24] ที่สุดของฝรั่งเศสที่ลาว เป็นเจ้าหน้าที่ ตั้งถิ่นฐานนั้นมา พัฒนารติสำหรับประเทศและคน และทศวรรษที่ผ่านมาจะเห็นเป็น bettering ชีวิตของลาวที่ทุ่มเทมาก บางเอาภรรยาลาว เรียนภาษา กลายเป็น พุทธและ "ไปเป็น" - สิ่งที่ยอมรับมากขึ้นในจักรวรรดิฝรั่งเศสมากกว่าในอังกฤษ กับเชื้อชาติทัศนคติทั่วไปของชาวยุโรปในเวลานี้ อย่างไรก็ตาม พวกเขามีแนวโน้มเพื่อจัดประเภทลาวเป็นขำน่านุ่มนวล น่ารัก ๆ childlike และเล ซี่ เกี่ยวกับด้วยเขียนสิ่งหนึ่งเรียกว่า "การผสมผสานระหว่างจิตและ exasperation"เจ้าเพชรเจ้าประกาศลาวประกาศเอกราชใน 12 1945 ตุลาคม แต่ฝรั่งเศสภายใต้ชาร์ลส์เดอโกลอีกคนควบคุม ในปี 1950 ลาวได้รับอิสระกึ่งเป็นการ "เชื่อมโยงรัฐ" ภายในสหภาพฝรั่งเศส ฝรั่งเศสยังคงเดิมควบคุมจนถึง 22 ตุลาคมปีค.ศ. 1953 เมื่อลาวได้รับเอกราชเต็มเป็นระบอบรัฐธรรมนูญ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในช่วงปลายศตวรรษที่ 19, หลวงพระบางได้ถูกรื้อค้นโดยชาวจีนธงดำกองทัพ. [22] ฝรั่งเศสช่วยกษัตริย์อุ่นขามและเพิ่มหลวงพระบางกับ 'อารักขาของอินโดจีนฝรั่งเศส หลังจากนั้นไม่นานราชอาณาจักรจำปาและดินแดนของเมืองเวียงจันทน์นอกจากนี้ยังมีการเพิ่มการอารักขา กษัตริย์พระบาทสมเด็จพระเจ้าศรีสว่างวงศ์หลวงพระบางกลายเป็นผู้ปกครองของประเทศลาวและปึกแผ่นเวียงจันทน์อีกครั้งกลายเป็นเมืองหลวง ลาวไม่เคยมีความสำคัญใด ๆ ในประเทศฝรั่งเศส [23] อื่น ๆ มากกว่าที่จะเป็นรัฐกันชนระหว่างอังกฤษอิทธิพลประเทศไทยและอันนัความสำคัญมากขึ้นในเชิงเศรษฐกิจและตังเกี๋ย ในช่วงการปกครองของพวกเขา, ฝรั่งเศสแนะนำ corvee ระบบที่บังคับให้ทุกลาวเพศชายมีส่วนร่วมใน 10 วันของการใช้แรงงานต่อปีรัฐบาลอาณานิคม ลาวผลิตดีบุกยางพาราและกาแฟ แต่ไม่เคยคิดเป็นกว่า 1% ของการส่งออกของอินโดจีนฝรั่งเศส 1940 โดยประมาณ 600 ชาวฝรั่งเศสที่อาศัยอยู่ในประเทศลาว. [24] ส่วนใหญ่ของฝรั่งเศสที่เข้ามาไปยังประเทศลาวขณะที่เจ้าหน้าที่ตั้งถิ่นฐานหรือมิชชันนารีพัฒนาความรักที่แข็งแกร่งสำหรับประเทศและประชาชนของตนและทศวรรษที่ผ่านมาหลายคนทุ่มเทกับสิ่งที่พวกเขาเห็นว่า bettering ชีวิตของลาว บางคนเอาภรรยาลาวได้เรียนรู้ภาษาที่กลายเป็นชาวพุทธและ "ไปพื้นเมือง" - สิ่งที่ได้รับการยอมรับมากขึ้นในจักรวรรดิฝรั่งเศสกว่าในอังกฤษ ด้วยทัศนคติที่ผิวตามแบบฉบับของชาวยุโรปในเวลานี้อย่างไรก็ตามพวกเขามีแนวโน้มที่จะจำแนกลาวเป็นอ่อนโยนน่ารัก, น่ารัก, ไร้เดียงสาและขี้เกียจเกี่ยวกับพวกเขาด้วยสิ่งที่นักเขียนคนหนึ่งที่เรียกว่า "มีส่วนผสมของความรักและความโกรธเคือง." เจ้าชาย Phetsarath ประกาศประกาศ ความเป็นอิสระของประเทศลาวเมื่อวันที่ 12 ตุลาคม 1945 แต่ฝรั่งเศสภายใต้ชาร์ลส์เดอโกลควบคุมอีกครั้งถูกกล่าวหา ในปี 1950 ลาวได้รับเอกราชกึ่งเป็น "รัฐที่เกี่ยวข้อง" ในสหภาพฝรั่งเศส ฝรั่งเศสยังคงอยู่ในการควบคุมพฤตินัยจนถึง 22 ตุลาคม 1953 เมื่อประเทศลาวได้รับเอกราชเต็มตามระบอบรัฐธรรมนูญ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในปลายศตวรรษที่ 19 , หลวงพระบางถูกปล้นโดยกองทัพธงดำจีน [ 22 ] ฝรั่งเศสช่วยชีวิตกษัตริย์ อ้วนคำ และเพิ่มหลวงพระบางกับ ' ผู้ปกป้อง ' ของอินโดจีนของฝรั่งเศส หลังจากนั้นไม่นาน อาณาจักรของจำปาสัก และดินแดนของเมืองเวียงจันทน์ ยังเพิ่มการรวม .กฎหมายสิ่งแวดล้อมของกษัตริย์หลวงพระบางกลายเป็นผู้ปกครองของแบบลาว และเวียงจันทน์อีกครั้ง เป็นเมืองหลวง ลาวไม่มีความสำคัญสำหรับฝรั่งเศส [ 23 ] นอกจากเป็นรัฐกันชนระหว่างอังกฤษและมีอิทธิพลต่อประเทศไทยมากขึ้นทางเศรษฐกิจที่สำคัญ และตังเกี๋ย อันนัม . ในช่วงการปกครองของพวกเขา , ฝรั่งเศส corvee า ,ระบบที่บังคับให้ทุกชายลาวเพื่อร่วม 10 วันของการใช้แรงงานต่อปีของรัฐบาลอาณานิคม ลาวผลิตดีบุก ยางพารา กาแฟ แต่ไม่เคยคิดเป็นกว่าร้อยละ 1 ของอินโดจีนฝรั่งเศสการส่งออก โดยปี 1940 ประมาณ 600 พลเมืองฝรั่งเศสอยู่ในลาว [ 24 ] ที่สุดของ ฝรั่งเศส ที่มาลาวเป็นเจ้าหน้าที่ผู้ตั้งถิ่นฐานหรือมิชชันนารีพัฒนาความรักที่แข็งแกร่งสำหรับประเทศและประชาชนหลายทศวรรษและทุ่มเทเพื่อสิ่งที่พวกเขาเห็นเป็น bettering ชีวิตของลาว บางคนเอาเมียลาว เรียนภาษา เป็นชาวพุทธ และ " ไปเมือง " - สิ่งที่ยอมรับได้ในจักรวรรดิฝรั่งเศสมากกว่าอังกฤษ กับทัศนคติทางเชื้อชาติโดยทั่วไปของยุโรปในครั้งนี้ อย่างไรก็ตามพวกเขามีแนวโน้มที่จะจำแนกลาวเป็นอ่อนโยน , น่ารัก , เด็กๆ ไร้เดียงสา และขี้เกียจเกี่ยวกับพวกเขาด้วยสิ่งที่นักเขียนคนหนึ่งชื่อ " ส่วนผสมของความรักและความฉุนเฉียว "

เจ้าชายเจ้าเพชรราชประกาศประกาศเอกราชลาวในวันที่ 12 ตุลาคม 2488 แต่ฝรั่งเศสภายใต้ชาร์ลส์ เดอ โกลล์จะยังคงควบคุม ในปี 1950 ในลาวได้รับเอกราชเป็น " กึ่งรัฐภาคี " ภายในสหภาพฝรั่งเศสฝรั่งเศสอยู่ในพฤตินัยควบคุมจนถึง 22 ตุลาคม 2496 เมื่อประเทศลาวได้รับเอกราชเต็มเป็นระบอบรัฐธรรมนูญ