In 1997, AAC was first introduced a

In 1997, AAC was first introduced as MPEG-2 Part 7, formally known as ISO/IEC 13818-7:1997. This part of MPEG-2 was a new part, since MPEG-2 already included MPEG-2 Part 3, formally known as ISO/IEC 13818-3: MPEG-2 BC (Backwards Compatible).[6][7] Therefore, MPEG-2 Part 7 is also known as MPEG-2 NBC (Non-Backward Compatible), because it is not compatible with the MPEG-1 audio formats (MP1, MP2 and MP3)

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในปี 1997, AAC ถูกรู้จักเป็น MPEG-2 Part 7 อย่างเป็นกิจจะลักษณะเรียกว่า ISO/IEC 13818-7:1997 ส่วนนี้ของ MPEG-2 คือ ส่วนใหม่ เนื่องจาก MPEG-2 แล้วรวม 3 Part MPEG-2 อย่างเป็นกิจจะลักษณะเรียกว่า ISO/IEC 13818 3: MPEG-2 BC (ย้อนหลังได้) [6] [7] ดังนั้น MPEG-2 Part 7 เรียกว่า MPEG-2 ปลอด (ย้อนหลังไม่ได้), เนื่องจากไม่เข้ากันกับ MPEG-1 เสียงรูปแบบ (MP1, MP2 และ MP3)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในปี 1997, AAC เป็นครั้งแรกเป็นส่วนหนึ่ง MPEG-2 7 ที่รู้จักกันอย่างเป็นทางการเป็นมาตรฐาน ISO / IEC 13818-7: 1997 ส่วนหนึ่งของ MPEG-2 นี้เป็นส่วนหนึ่งใหม่ตั้งแต่ MPEG-2 รวมแล้วส่วน MPEG-2 ที่ 3 หรือที่รู้จักกันอย่างเป็นทางการเป็นมาตรฐาน ISO / IEC 13818-3:. MPEG-2 B​​C (เข้ากันได้ย้อนหลัง) [6] [7] ดังนั้น MPEG-2 ส่วนที่ 7 เป็นที่รู้จักกันเป็น MPEG-2 ของเอ็นบีซี (ไม่ย้อนกลับเข้ากันได้) เพราะมันไม่เข้ากันได้กับรูปแบบเสียง MPEG-1 (MP1, MP2 และ MP3)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในปี 1997 , AAC เป็นครั้งแรกเป็น MPEG-2 ส่วน 7 เป็นที่รู้จักกันเป็นมาตรฐาน ISO / IEC 13818-7:1997 . ส่วนนี้เป็นส่วนของ MPEG-2 ใหม่ตั้งแต่ MPEG-2 แล้วรวมส่วน MPEG-2 3 อย่างเป็นทางการที่รู้จักกันเป็นมาตรฐาน ISO / IEC 13818-3 : พ.ศ. MPEG-2 ( ย้อนกลับเข้ากันได้ ) [ 6 ] [ 7 ] ดังนั้น MPEG-2 ส่วน 7 หรือที่เรียกว่าเอ็นบีซี MPEG-2 ( ไม่เข้ากันได้ ) เพราะมันไม่เข้ากันได้กับซึ่งเสียง ( mp1 รูปแบบ ,MP2 และ mp3 )