What was fortuitous was that he had

What was fortuitous was that he hadn’t died, but what brought about this fortune was something unfortunate – the True Essence within his body had already been exhausted in this battle.

Silence blanketed the tower.

Gou Han Shi stood in his original position, his right sleeve slightly drooping and his complexion a little pale.

Chen Chang Sheng stood opposite, his tattered clothing was nothing more than strips of cloth, and upon his bare body, he continuously bled.

This battle had finally reached its end, he had completely lost any chance of winning, yet, outside of everyone’s expectations, and perhaps, even his own, he didn’t feel all that sad, neither did he have any thoughts of grief, rage or bitterness; he felt very calm.

Because he had already tried his best.

In order to continue living, he had pitted his life.

If even this was not enough to succeed, then it could only be said that heaven’s way, or perhaps fate, had arranged it as such.
He hadn’t accepted it, he had tried to challenge it, but he failed; that was all there was to it.

After the ten fragments of snow plain, he had continued with lighting the plains twice more, the last attempt had already completely burnt away all the snow plains. He really had strived his utmost, but it had failed.

He had the right to be calm, perhaps even the right to be proud.

He lowered his gaze to look at his right hand, the short sword was strapped to it.

From start to finish in this battle, his and Gou Han Shi’s sword had never actually clashed, this was because Gou Han Shi felt slightly fearful of it, which also made it clear that his ability was still far too low.

He should have the right to be calm, yet why did he feel a slight inability to yield?

Chen Chang Sheng looked at the sword in his hand and silently contemplated.

He then raised his head and his sword, charging towards Gou Han Shi.

He knew that this would be the final time he raised his sword.

It was indeed as such.

Gou Han Shi raised his arm and Chen Chang Sheng was sent flying backwards towards the wall.

While travelling through the air, he felt a little exhausted, a little glad; that’s because he could finally stop thinking, finally stop feeling regret; he felt that the deep-blue skies above were a little piercing to the eyes.

He closed his eyes.

But the skies didn’t darken.

He saw the burnt and empty, seemingly scorched earth of the snow plains.

He saw the remnants of trickling water upon the wild plains.

He saw something even farther away.

At that location, within the sky, there was a lake suspended.

Only today, did he see clearly, that within the lake, there is actually a mountain.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อะไรคือ fortuitous คือ ว่า เขาไม่ได้ ตาย แต่อะไรมาเกี่ยวกับโชคลาภนี้เป็นสิ่งที่โชคร้าย – มีแก่นแท้ภายในร่างกายของเขาหมดลงแล้วการต่อสู้นี้ความเงียบปกคลุมอาคารโกฮันโตะยืนอยู่ในตำแหน่งเดิมของเขา แขนขวาของเขาหลบเล็กน้อย และผิวของเขามีซีดเล็กน้อยChen Sheng ช้างยืนอยู่ตรงกันข้าม เสื้อผ้าของเขา tattered อะไรมากกว่าแถบผ้า และเมื่อร่างกายเปลือยของเขา เขาต่อเนื่องเบลดสงครามนี้ในที่สุดมีถึงสิ้นสุด เขาสมบูรณ์หายไปใด ๆ โอกาสที่จะชนะ ยัง นอกความคาดหวังของทุกคน และ บางทีแม้แต่เขาเอง เขาไม่ได้รู้สึกเศร้าที่ ไม่มีความเศร้าโศก ความโกรธ หรือ ขม เขารู้สึกสงบมากเพราะเขาได้พยายามเต็มที่แล้วเพื่อต่อชีวิต เขามีหลุมชีวิตของเขาแม้นี้ก็ไม่เพียงพอที่จะประสบความสำเร็จ ถ้าเพียงพูดสวรรค์ที่ทาง หรือบางทีโชคชะตา จัดการมันเป็นเช่นนั้นเขาไม่ยอมรับ เขาพยายามท้าทายมัน แต่เขาล้ม เหลว นั่นคือทั้งหมดก็ไม่มันหลังจากชิ้นส่วนสิบของหิมะล้วน เขามียังคงกับแสงไฟราบสองครั้งมากกว่า ความพยายามครั้งสุดท้ายได้อย่างสมบูรณ์แล้วเผาไปราบหิมะ เขาจริง ๆ ก็พยายามอย่างเต็มที่ของเขา แต่มันล้มเหลวเขามีสิทธิที่จะมีความสงบ บางทีแม้กระทั่งสิทธิที่จะได้ภูมิใจเขาลดสายตาของเขาไปดูที่ขวามือของเขา ดาบสั้นถูกมัดติดอยู่กับมันตั้งแต่ต้นจนจบในการต่อสู้ เขาและดาบโกฮันโตะมีงัดข้อกันไม่ได้ เนื่องจากโกฮันโตะรู้สึกกลัวเล็กน้อยของมัน ซึ่งยัง ทำให้มันชัดเจนว่า ความสามารถของเขามันยังต่ำเกินไปเขาควรมีสิทธิที่จะได้สงบ แต่ทำไมเขาจึงไม่รู้สึกตัวไม่เล็กน้อยให้ผลChen Sheng ช้างมองไปที่ดาบในมือของเขา และเงียบครุ่นคิดถึงเขาแล้วยกศีรษะและดาบ ชาร์จต่อโกฮันโตะเขารู้ว่า นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขายกดาบเป็นจริงดังนั้นโกฮันโตะยกแขนของเขา และส่ง Chen Sheng ช้างบินย้อนกลับไปทางผนังในขณะที่เดินทางผ่านอากาศ เขารู้สึกเหน็ดเหนื่อยเล็กน้อย เล็กน้อย ดีใจ นั่นเป็น เพราะเขาสามารถหยุดคิด หยุดก็เสียใจรู้สึก ในที่สุด เขารู้สึกว่า ท้องฟ้าสีฟ้าเข้มด้านบนได้เล็กน้อยเจาะตาเขาปิดตาของเขาแต่ท้องฟ้าไม่มืดลงเขาเห็นการเผา และว่าง เปล่า ดูเหมือนจะไหม้เกรียมดินของราบหิมะเขาเห็นเศษน้ำไหลตามราบป่าเขาเห็นอะไรบางอย่างแม้จะไกลออกไปทะเลสาบหยุดชั่วคราวได้ที่ที่ทำเล ท้องฟ้าเฉพาะวันนี้ ไม่เขาเห็นอย่างชัดเจน ในทะเลสาบ ว่ามีภูเขาจริง ๆ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อะไรคือสิ่งที่โชคดีคือการที่เขาไม่ได้ตาย แต่สิ่งที่นำโชคลาภเกี่ยวกับเรื่องนี้เป็นสิ่งที่โชคร้าย - สาระสำคัญที่แท้จริงภายในร่างกายของเขาได้รับแล้วหมดในสงครามครั้งนี้

ความเงียบปกคลุมหอ

Gou ฮันชิยืนอยู่ในตำแหน่งเดิมของเขาแขนเสื้อด้านขวาของเขาหลบตาเล็กน้อยและผิวของเขาซีดเล็กน้อย

เฉินช้าง Sheng ยืนอยู่ตรงข้ามกับเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งของเขาเป็นอะไรมากไปกว่าแถบผ้าและเมื่อร่างกายที่เปลือยเปล่าของเขาเขาเลือดอย่างต่อเนื่อง

สงครามครั้งนี้ในที่สุดก็มาถึงจุดสิ้นสุดของเขาได้หายไปอย่างสมบูรณ์โอกาสในการชนะใด ๆ เลยนอกของความคาดหวังของทุกคนและบางทีแม้แต่เขาเองเขาไม่ได้รู้สึกว่าทุกสิ่งที่น่าเศร้าไม่เขาก็มีความคิดของความเศร้าโศกใด ๆ โกรธ หรือขมขื่น; เขารู้สึกสงบมาก

เพราะเขาได้พยายามแล้วที่ดีที่สุดของเขา

เพื่อดำเนินการต่อการดำรงชีวิตเขารับมือกับชีวิตของเขา

หากแม้นี้ไม่เพียงพอที่จะประสบความสำเร็จก็อาจเพียง แต่จะบอกว่าวิธีที่สวรรค์หรือบางทีโชคชะตาได้จัดมันเป็นเช่นนี้
เขาไม่ได้รับการยอมรับว่าเขาได้พยายามที่จะท้าทายมัน แต่เขาล้มเหลว นั่นคือทั้งหมดที่มีให้กับมัน

หลังจากที่สิบเศษของหิมะธรรมดาเขาก็ยังคงมีแสงที่ราบอีกครั้งที่ความพยายามครั้งสุดท้ายได้แล้วไฟไหม้สมบูรณ์ไปทั้งหมดที่ราบหิมะ เขาจริงๆได้พยายามจนสุดความสามารถของเขา แต่มันก็ล้มเหลว

เขามีสิทธิที่จะสงบบางทีแม้แต่สิทธิที่จะเป็นความภาคภูมิใจ

เขาลดลงสายตาของเขามองไปที่มือข้างขวาของเขาดาบสั้นถูกมัดติดอยู่กับมัน

ตั้งแต่ต้นจนจบในสงครามครั้งนี้ดาบของเขาและโกฮันชิไม่เคยปะทะกันจริง เป็นอย่างนี้เพราะ Gou ฮันชิรู้สึกกลัวเล็กน้อยของมันซึ่งก็ทำให้มันชัดเจนว่าความสามารถของเขาก็ยังคงห่างไกลต่ำเกินไป

เขาควรมีสิทธิที่จะสงบ แต่เขาก็ยังไม่รู้สึกว่าไม่สามารถที่จะให้ผลผลิตเล็กน้อยทำไม?

เฉินช้าง Sheng มองไปที่ดาบในมือของเขาและไตร่ตรองอย่างเงียบ ๆ

จากนั้นเขาก็ยกศีรษะและดาบของเขาที่มีต่อการชาร์จ Gou ฮันชิ

เขารู้ว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขายกดาบของเขา

มันเป็นจริงเช่นนี้

Gou ฮันชิยกแขนของเขาและเฉินช้าง Sheng ถูกส่งบินย้อนกลับไปทางผนัง

ในขณะที่เดินทางผ่านอากาศเขารู้สึกเล็ก ๆ น้อย ๆ เหนื่อยน้อยดีใจ; นั่นเป็นเพราะในที่สุดเขาก็สามารถที่จะหยุดคิดในที่สุดก็หยุดความรู้สึกเสียใจ; เขารู้สึกว่าท้องฟ้าลึกสีฟ้าข้างต้นเป็นแหลมเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้กับดวงตา

เขาปิดตาของเขา

แต่ท้องฟ้ายังไม่มืด

เขาเห็นที่ถูกเผาไหม้และว่างเปล่าไหม้โลกดูเหมือนของที่ราบหิมะ

เขาเห็นเศษของน้ำไหลบนที่ราบป่า

เขาเห็นบางสิ่งบางอย่างแม้จะห่างไกลออกไป

ที่ตั้งภายในท้องฟ้ามีทะเลสาบที่ถูกระงับ

เพียง แต่วันนี้เขาก็ไม่เห็นได้อย่างชัดเจนว่าภายในทะเลสาบมีจริงภูเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แล้วบังเอิญว่าเขายังไม่ตาย แต่อะไรทำให้โชคลาภเป็นสิ่งที่โชคร้ายกว่าจริงแก่นแท้ภายในร่างกายของเขาก็ถูกหมด ในการต่อสู้นี้ความเงียบปกคลุมทาวเวอร์โกฮันชิ ยืนในตำแหน่งเดิมของเขา แขนขวาของเขาห้อยลงมาเล็กน้อย และผิวซีดเฉินฉาง เซิง ยืนอยู่ตรงข้าม เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งของเขาไม่มีอะไรมากไปกว่าแถบของผ้าและบนร่างเปลือยของเขา เขาอย่างต่อเนื่องมีเลือดไหลออกมาการต่อสู้นี้ในที่สุดก็ถึงจุดสิ้นสุด เขาได้สูญเสียโอกาสที่จะชนะ แต่ด้านนอกของความคาดหวังของทุกคนและบางทีแม้แต่ของเขาเอง เขาไม่ได้รู้สึกเสียใจ หรือเขามีความคิดของความเศร้า ความโกรธ หรือความขมขื่น เขารู้สึกสงบมากเพราะเค้าก็พยายามเต็มที่แล้วเพื่อที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป เขามีหลุมในชีวิตของเขาถ้านี้คือไม่เพียงพอที่จะประสบความสำเร็จ ก็อาจจะบอกว่า สวรรค์ ของ วิธีการ หรือบางที โชคชะตา ก็จัดมันเป็นเช่นนั้นเขาไม่เคยยอมรับมัน เขาก็พยายามที่จะท้าทาย แต่เขาทำไม่สำเร็จ นั่นคือทั้งหมดที่มีให้มันหลังจากสิบเศษหิมะธรรมดา เขาก็ยังคงมีแสงสว่างที่ราบสองครั้งมากขึ้น ความพยายามครั้งสุดท้ายได้สมบูรณ์เผาทิ้ง ทุ่งหิมะทั้งหมด จริงๆเขามี strived ของเขาอย่างเต็มที่ แต่มันก็ล้มเหลวเขามีสิทธิที่จะได้รับความสงบ บางทีแม้แต่สิทธิที่จะภาคภูมิใจเขาลดสายตาของเขามองมือขวา ดาบสั้นถูกผูกติดกับมันจากเริ่มต้นจนจบในการต่อสู้ครั้งนี้ของเขาและดาบของโกฮัน ชี ไม่เคยจริง ๆ ปะทะ นี้เป็นเพราะโกฮันชิรู้สึกเล็กน้อยกลัวมัน ซึ่งทำให้มันชัดเจนว่า ความสามารถของเขาอยู่ไกลต่ำเกินไป .เขาควรมีสิทธิที่จะได้รับความสงบ แต่ทำไมเขารู้สึกไร้ความสามารถเล็กน้อยจะให้ผล ?เฉินฉาง เซิง มองดาบในมือของเขาอย่างพิจารณาจากนั้นเขาก็ยกหัวและดาบของเขาเข้าไป โก ฮันชิเขารู้ว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขายกดาบของเขามันก็แน่นอนเช่นโกฮันชิ ยกแขน และ เฉินฉาง เซิง ถูกส่งไปบินถอยหลังไปติดผนังในขณะที่เดินทางผ่านอากาศ เขารู้สึกอ่อนเพลียนิดหน่อย นิดหน่อยยินดี เพราะเขาจะได้หยุดคิดก็หยุดความรู้สึกเสียใจ เขารู้สึกว่าลึกๆ ท้องฟ้าสีฟ้าข้างบนเล็กน้อย เจาะไปที่ดวงตาเขาปิดตาของเขาแต่ท้องฟ้าไม่มืดมิดเขาเห็นไหม้เกรียมและว่างเปล่า ดูเหมือนว่าโลกของหิมะราบเขาเห็นส่วนที่เหลือของ trickling น้ำบนที่ราบป่าเขาเห็นบางอย่างที่ไกลออกไปในบริเวณนั้น ภายในท้องฟ้า มีทะเลสาบที่ถูกระงับวันนี้เท่านั้น เขาเห็นชัดเจน ว่า ภายในทะเลสาบมีภูเขา