But the central message of the film

But the central message of the film, according to the actress, is that it's OK to be sad.
"Joy has been in charge for 11 years and is pretty comfortable being in the driving seat and assumes she's going to be there forever," she says, "and we find out very quickly that Sadness, Anger, Fear, Disgust - the other emotions - want a turn at the wheel."
Poehler adds: "I love the message of the film which is basically that no-one can be happy all the time - and that's OK. In fact, sadness may get you where you need to be.
"It's a very revolutionary idea, especially for parents who are constantly obsessed with their children's happiness, and in doing so don't often allow them to be in the moment and feel their feelings, and it's a great thing for children to understand, too."
When Riley's family move from Minnesota to San Francisco, the trauma pitches Joy and Sadness out of headquarters, leaving Anger, Disgust and Fear in charge.
Or, in other words, according to director Pete Docter, Riley starts becoming a teenager.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แต่เป็นสารของภาพยนตร์ นักแสดง ตามที่เป็นตกลงจะเศร้า"ความสุขมีค่าธรรมเนียมปี 11 สวยสะดวกสบายในการนั่งขับ และสันนิษฐานว่าเธอกำลังจะมีตลอดไป เธอกล่าวว่า "และเราหาได้อย่างรวดเร็วที่ความโศกเศร้า ความโกรธ ความกลัว ความขยะแขยง -อื่น ๆ อารมณ์ - ต้องเปิดที่ล้อ"เพิ่ม Poehler: "ฉันรักข้อความของฟิล์มซึ่งโดยทั่วไปว่า ไม่มีใครสามารถมีความสุขตลอดเวลา - และก็ OK ในความเป็นจริง ความโศกเศร้าอาจได้รับคุณที่คุณต้องการ"เป็นความคิดที่ปฏิวัติมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับผู้ปกครองที่มีตลอดเวลาหลังความสุขของเด็กของพวกเขา และ ในการทำเช่นนี้ไม่มักจะอนุญาตให้อยู่ในขณะนี้ และรู้สึกว่าความรู้สึกของพวกเขา และเป็นสิ่งที่ดีสำหรับเด็กที่จะเข้าใจ เกินไป"เมื่อสนุกเกอร์ ของครอบครัวไปจากมินเนโซต้า San Francisco บาดเจ็บสนามความสุขและความโศกเศร้าจากสำนักงานใหญ่ ปล่อยความโกรธ ความขยะแขยง และกลัวค่าธรรมเนียมหรือ ในคำอื่น ๆ ตามผู้อำนวยการพีโทร Riley เริ่มเป็น วัยรุ่น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แต่ข้อความกลางของภาพยนตร์เรื่องนี้ตามที่นักแสดงก็คือว่ามันตกลงที่จะต้องเสียใจ.
"จอยได้รับในค่าใช้จ่ายสำหรับ 11 ปีและมีความสะดวกสบายสวยอยู่ในที่นั่งคนขับและถือว่าเธอจะอยู่ที่นั่นตลอดไป" เธอ ". และเราหาอย่างรวดเร็วว่าความโศกเศร้า, ความโกรธความกลัวรังเกียจ - อารมณ์อื่น ๆ - ต้องการเปิดที่ล้อ" กล่าวว่า
Poehler กล่าวเสริมว่า "ฉันรักข้อความของภาพยนตร์เรื่องนี้ที่เป็นพื้นที่ไม่มีใครสามารถ มีความสุขตลอดเวลา -. และที่ตกลงในความเป็นจริงความโศกเศร้าอาจได้รับคุณที่คุณจะต้อง.
"มันเป็นความคิดการปฏิวัติโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับผู้ปกครองที่ถูกครอบงำอย่างต่อเนื่องกับความสุขของเด็กและในการทำเช่นนั้นมักจะไม่อนุญาตให้ พวกเขาจะอยู่ในขณะนี้และรู้สึกถึงความรู้สึกของพวกเขาและมันเป็นสิ่งที่ดีสำหรับเด็กที่จะเข้าใจด้วย. "
เมื่อย้ายครอบครัวไรลีย์จากมินนิโซตาไปซานฟรานซิสบาดเจ็บโหมโรงความสุขและความโศกเศร้าจากสำนักงานใหญ่ออกจากความโกรธรังเกียจและกลัว ในค่าใช้จ่าย.
หรือในคำอื่น ๆ ตามที่ผู้อำนวย Pete Docter ไรลีย์เริ่มกลายเป็นวัยรุ่น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แต่กลางข้อความของฟิล์มตามนักแสดง ว่ามันโอเคที่จะเศร้า .
" ความสุขที่ได้รับในค่าใช้จ่ายสำหรับ 11 ปีและสวยสบายอยู่ในการขับรถที่นั่งและถือว่าเธอจะอยู่ที่นั่นตลอดไป " เธอกล่าว " และเราค้นหาได้อย่างรวดเร็วมากที่ความเศร้า , ความโกรธ , ความกลัว , ความขยะแขยง - อารมณ์ - อื่น ๆ ต้องการเปิดที่ล้อ "
poehler เพิ่ม :" ฉันชอบข้อความของฟิล์มซึ่งเป็นพื้นที่ไม่มีใครจะมีความสุขได้ตลอดเวลา และที่ตกลง ในความเป็นจริง ความเศร้าอาจได้รับคุณที่คุณต้องการจะ .
" มันเป็นความคิดปฏิวัติ โดยเฉพาะพ่อแม่ที่มักจะหมกมุ่นกับความสุขของลูก และในการทำเช่นนั้นมักจะไม่ได้ช่วยให้พวกเขาอยู่ในขณะนี้ และรู้สึกถึงความรู้สึกของพวกเขาและมันเป็นสิ่งที่ดีสำหรับเด็กที่จะเข้าใจด้วย "
เมื่อ ไรลี่ย์ ครอบครัวย้ายจากมินนิโซตาซานฟรานซิสโก บาดแผลโหมโรงความสนุกและความเศร้าออกจากสำนักงานใหญ่ ปล่อยให้ความโกรธ รังเกียจและกลัวรับผิดชอบ
หรือในคำอื่น ๆ ตามที่ผู้กำกับ พีท ด็อกเตอร์ ไรลี่ย์ เริ่มเป็นวัยรุ่น