Wang Zhensheng walked before the st

Wang Zhensheng walked before the stage, grabbed the person in charge and said a few words. The latter immediately showed a respectful expression on his face, raised his hand to suspend the performance on the stage, handed Yu Qinghuan a script and said to him with a smile, “Go up and have a try. This is the first time Mr. Wang has brought someone here.”Yu Qinghuan thanked him, took a quick glance at the first few pages of the script, took a deep breath and stepped onto the stage.Standing on the stage was totally different from the sitting on the seats below. Although Yu Qinghuan did not suffer from stage fright, he was still not as comfortable as when he was on set.He first simulated the scene in his mind and read the lines out out according to the script.When he was filming, he never felt that he was poor in acting. However, this time, he suddenly realized his shortcomings.Not only was his acting immature, but his infectivity insufficient.He spoke with his own voice, and if he raised the volume slightly, he would not only have his voice cracked, but also feel pains in his throat. Although unwilling to admit it, Yu Qinghuan knew in his heart that his acting was simply not good enough.He was once smug that he had won many awards and felt that he no longer needed to improve his acting skills.“Professor Wang,” after only a short performance, Yu Qinghuan was somewhat breathless. He stepped off the stage and walked beside Wang Zhensheng with his eyes shining, “thank you so much.Wang Zhensheng found that although the boy realized his shortcomings, he was not sad and lost. Instead, his whole body was full of unprecedented energy. The elder patted him on the shoulder with relief, “Good boy.”This boy had lived up to his recognition.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วัง Zhensheng เดินก่อนที่เวทีคว้าบุคคลที่รับผิดชอบและกล่าวคำไม่กี่คำ ทันทีหลังพบว่ามีการแสดงออกที่เคารพบนใบหน้าของเขายกมือขึ้นเพื่อระงับการปฏิบัติบนเวทีมือ Yu Qinghuan สคริปต์และพูดกับเขาด้วยรอยยิ้ม“ขึ้นไปและได้ลอง ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่นายวังได้นำคนที่นี่.”

Yu Qinghuan ขอบคุณเขาเอาอย่างรวดเร็วในไม่กี่หน้าแรกของสคริปต์เอาลมหายใจลึกและก้าวขึ้นไปบนเวที

ยืนอยู่บนเวทีที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงจากการนั่งบนที่นั่งด้านล่าง แม้ว่า Yu Qinghuan ไม่ได้ทนทุกข์ทรมานจากความน่ากลัวเวทีเขาก็ยังไม่เป็นที่สะดวกสบายเมื่อเขาอยู่ในชุด

ครั้งแรกที่เขาจำลองฉากในใจของเขาและอ่านบรรทัดออกตามสคริปต์

เมื่อเขากำลังถ่ายทำเขาไม่เคยรู้สึกว่าเขาเป็นคนยากจนในการทำหน้าที่ แต่เวลานี้เขาก็รู้ข้อบกพร่องของเขา

ไม่เพียง แต่ที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะทำหน้าที่ของเขา แต่การติดเชื้อของเขาไม่เพียงพอ

เขาพูดด้วยเสียงของตัวเองและถ้าเขายกปริมาณเล็กน้อยเขาจะไม่เพียง แต่ได้เสียงของเขาแตก แต่ยังรู้สึกปวดในลำคอของเขา แม้ว่าจะไม่เต็มใจที่จะยอมรับมัน Yu Qinghuan รู้ว่าในหัวใจของเขาว่าการแสดงของเขาเป็นเพียงไม่ดีพอ

ครั้งหนึ่งเขาเคยพอใจในตัวเองว่าเขาได้รับรางวัลมากมายและรู้สึกว่าเขาไม่จำเป็นที่จะพัฒนาทักษะการแสดงของเขา

“ศาสตราจารย์วัง” หลังจากนั้นเพียงผลการดำเนินงานระยะสั้น Yu Qinghuan ค่อนข้างหอบ เขาก้าวลงจากเวทีและเดินข้างวัง Zhensheng ด้วยดวงตาของเขาส่องแสง“ขอบคุณมาก

วัง Zhensheng พบว่าถึงแม้เด็กตระหนักถึงข้อบกพร่องของเขาเขาก็ไม่ได้เศร้าและการสูญเสีย แต่ร่างกายของเขาก็เต็มไปด้วยพลังงานประวัติการณ์ พี่ตบเขาบนไหล่ด้วยความโล่งใจ“เด็กดี.”

เด็กคนนี้ได้ขึ้นอยู่กับการรับรู้ของเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วังเจิ้นเชงเดินอยู่ก่อนเวทีคว้าคนที่มีค่าใช้จ่ายและพูดไม่กี่คำ หลังจากนั้นทันทีแสดงให้เห็นถึงการแสดงออกบนใบหน้าของเขายกมือของเขาที่จะหยุดการทำงานในขั้นตอนที่คุณ Yu Qinghuan สคริปต์และบอกเขาด้วยรอยยิ้ม "ไปขึ้นและลอง นี่เป็นครั้งแรกที่คุณ Wang ได้นำคนมาที่นี่ "

ได้ขอบคุณเขา, เอาอย่างรวดเร็วที่หน้าไม่กี่แรกของสคริปต์, เอาลมหายใจลึกและก้าวเข้าสู่เวที.

ยืนอยู่บนเวทีที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงจากการนั่งอยู่บนที่นั่งด้านล่าง แม้ว่า Yu Qinghuan ไม่ได้ทนทุกข์ทรมานจากเวทีเขาก็ยังไม่สบายเหมือนเมื่อเขาอยู่ในชุด

ครั้งแรกที่เขาจำลองฉากในใจของเขาและอ่านสายออกไปตามสคริปต์

เขาไม่เคยรู้สึกว่าเขาไม่ดีในการทำหน้าที่ อย่างไรก็ตาม, เวลานี้, เขาก็ตระหนักถึงข้อบกพร่องของเขา.

ไม่เพียงแต่เป็นการทำหน้าที่ของเขาเท่านั้นแต่เขาไม่พอใจ

เขาพูดด้วยเสียงของตัวเองและถ้าเขายกระดับเสียงเล็กน้อยเขาจะไม่เพียงแต่มีเสียงของเขาแตกแต่ยังรู้สึกเจ็บปวดในลำคอของเขา แม้ว่าไม่เต็มใจที่จะยอมรับมัน Yu Qinghuan รู้ในหัวใจของเขาว่าการกระทำของเขาก็ไม่ดีพอ

เขาเคยเป็น smug ที่เขาได้รับรางวัลมากมายและรู้สึกว่าเขาไม่จำเป็นต้องปรับปรุงทักษะการทำหน้าที่ของเขาอีกต่อไป

"ศาสตราจารย์วัง," หลังจากที่มีเพียงการทำงานสั้นๆ, Yu Qinghuan ค่อนข้างหายใจ. เขาก้าวออกจากเวทีและเดินอยู่ข้างๆ Wang Zhensheng กับดวงตาของเขาส่องแสง, "ขอบคุณมาก.

วังเจิ้นเซิงพบว่าแม้เด็กชายตระหนักถึงข้อบกพร่องของเขา, เขาไม่ได้เศร้าและหายไป. แต่ร่างกายทั้งหมดของเขาเต็มไปด้วยพลังที่ไม่เป็นประวัติการณ์ เอ็ลเดอร์ปล้นเขาบนไหล่ด้วยความโล่งอก "เด็กดี"

เด็กชายคนนี้อาศัยอยู่กับการรับรู้ของเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วัง zhensheng เดินในด้านหน้าของเวทีจับคนที่รับผิดชอบพูดไม่กี่คำ หลังทันทีแสดงสีหน้าด้วยความเคารพยกมือขึ้นเพื่อหยุดการแสดงบนเวทีให้ยู qinghuan เล่นยิ้มให้เขาไปลอง นี่เป็นครั้งแรกที่คุณหวังได้นำคน
ยู qinghuan กล่าวขอบคุณรีบเหลือบไปที่หน้าก่อนหน้านี้ของสคริปต์และสูดลมหายใจลึกๆและก้าวขึ้นเวที
ยืนอยู่บนเวทีค่อนข้างแตกต่างจากที่นั่งด้านล่าง แม้ว่ายู qinghuan ไม่ได้ขี้ขลาดเวทีแต่ยังไม่ได้อยู่ในชุดสบาย
ครั้งแรกที่เขาเลียนแบบฉากในหัวของเขาและอ่านบท
เขาไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองแสดงไม่ดีเมื่อเขาทำหนัง อย่างไรก็ตามเวลานี้เขาก็ตระหนักถึงข้อบกพร่องของเขา
พฤติกรรมของเขาไม่ได้เป็นเพียงเด็กแต่ยังติดเชื้อไม่เพียงพอ
เขาพูดด้วยเสียงของเขาเองถ้าเขาเพิ่มเสียงเล็กน้อยมันไม่เพียงแต่จะแตกแต่ยังเจ็บคอ แม้ว่าเขาจะไม่เต็มใจที่จะยอมรับมันแต่ยู qinghuan รู้ว่าการแสดงของเขาไม่เพียงพอ
เขาเคยภูมิใจเพราะเขาได้รับรางวัลมากมายและรู้สึกว่าเขาไม่ต้องปรับปรุงการแสดงของเขา
ศาสตราจารย์หวังแสดงเพียงสั้นๆและยู qinghuan หายใจไม่ค่อยออก เขาก้าวลงจากเวทีและเดินด้วยดวงตาสดใสหวังเจินเซิงขอบคุณมากครับ
วัง zhensheng พบว่าแม้ว่าเด็กจะตระหนักถึงข้อบกพร่องของเขาแต่เขาก็ไม่เศร้าและสูญเสีย ในทางตรงกันข้ามร่างกายของเขาเต็มไปด้วยพลังงานที่ไม่เคยมีมาก่อน ชายชราลูบไหล่ของเขาด้วยความโล่งอก
เด็กไม่ได้อยู่ถึงชื่อเสียงของเขา