Thailand’s forest area decreased dr

Thailand’s forest area decreased dramatically during the last 30 years. A total ‘logging ban’ issued in 1989 slowed down deforestation, but logging could not be stopped entirely. Thailand tries to find new ways of forest management to deal with the danger of forest loss and degradation.

Community forests are one solution discussed very broadly in the Thai public as well as in Thai forestry. Participation of local people in the management of forest resources seems to be a promising way to conserve remaining forest areas. A growing number of villages claim their ability to manage forest land within the community as community forests. NGOs working in rural development and conservation, scientists and Royal Forest Department have been negotiating the draft of a community forestry bill. The recent change in government delayed the passing of the law, which leaves the community forests already existing without legal base for the time being.

The case study looks into the organization of community forestry in a village in the Province of Nan in Northern Thailand. Women’s role in establishing the community forest and in different forms of forest use was given special consideration.

Establishing a Community Forest: the Story of S.Y.

S.Y. is an agricultural village in transition. From a subsistence agricultural economy is changing into a market orientated, money based economy. Most of the villagers are still farmers, but subsistence agriculture is declining and cultivation of cash crops is increasing. Besides market orientated agriculture, the rising amount of villagers migrating for labour to Bangkok is another sign of the changing economic base of the village.

The history of forest conservation in S.Y. began with trespassers from the neighbouring district. People encroached the forest surrounding S.Y. to plant orange plantations. S.Y. villagers reacted by announcing that only S.Y. villagers are entitled to cut trees in the forest they considered traditionally as forest land of the village - an area covering about 800 ha. This regulation was set up in the year 1984/85.

People from other villages were not the only ones cutting wood though. About 50 of the approximately 70 households of the village were cutting wood for sale. Selling wood was about the only way for villagers to acquire the money needed for education, medical treatment and consumer expenses. Village leaders started to realise the danger of deforestation. A process of convincing villagers of the importance of forest protection began. In 1988 the villagers decided in a village meeting to prohibit cutting wood for sale outside the village and to prohibit the clearing of forest land for agricultural purposes. Anyone violating these rules would be fined and the money would go to the village fund. At the same time labour migration to Bangkok started in the village, enabling villagers to earn money by other means than logging.

One of the leading persons in convincing the villagers to preserve their forest was the former headman of the village. His concern for forest conservation spread from his observation of sinking water levels, of small streams falling dry and of information he obtained through his contact with officials and outside experts in seminars. Together with other village leaders, he convinced the villagers to stop selling wood outside the village in order to preserve the forest for the villagers and their children. Ecological forest functions such as watershed protection and climate regulation were other important arguments. The structure of the ‘self defence village’ with its various committees supported the forest protection. Village leaders could use the already existing committee structure to organise villagers for conservation. When asked for reasons to protect the forest, most villagers now emphasise the importance of forest as watershed along with the need to conserve nature in general. To provide a steady supply of wood for the villagers and to stop outsiders logging in S.Y. are other important reasons for establishing the community forest rules.

Villagers went to the Royal Forest Department (RFD) district office to get the approval for their community forest rules. They wanted the RFD to recognise their right to use their forest as well as their effort to protect the forest. They negotiated about permission to cut wood for use within the village. The RFD gave the permission to cut wood for house construction within the village. The villagers in turn prevented outsiders from cutting wood and controlled the prohibition of selling wood outside the village.

Deforestation slowed down after establishing these rules. But villagers realised, that there were still too many big trees taken out of the forest. The next step in forest conservation was therefore the establishment of the conservation zone, where cutting trees was forbidden for anyone - S.Y. villagers as well as outsiders. Before declaring an area of 300 ha as conservation forest in 1992, the three cemeteries of the village were the only places spared from logging.

At the same time the formal forest village committee was established. A village co-ordinator from a local NGO (Hag Muang Nan) working in S.Y. supported the villagers in founding the committee. Besides approving villagers claims for construction wood the main duty of this committee was patrolling the forest in order to stop violations of the community forest rules. Once a month a group of villagers went to the forest to look for trespassers and illegal loggers. Villagers claim that this effectively stopped outsiders from logging and from establishing plantations - the problem that was the starting point for conservation efforts a few years ago. The local NGO supported the forest committees by providing money for lunch on the patrols.

Enforcing the rules of community forest was a process of several years. At the moment there are hardly any problems with outsiders logging or villagers selling wood outside S.Y.. Two years ago was the last incident, when a villager was fined 5000 Baht for cutting wood without permission. Villagers found to be breaking the rules will normally not be taken to the police. The villagers try to settle these violations within the village. Violators from other villages however are arrested and taken to the RFD office in the provincial capital.

Women played only a marginal role in the process of establishing the community forest. At least on the surface they were not actively involved. There is no women in the forest committee. The male members of the committee justify this with the inability of women to join them in fighting forest fires and patrol the forest. This inability seems to be no argument from keeping women out of the forest committee in the neighbouring village, where the forest committee has several female members. This inability also does not stop women to help controlling fires in swidden agriculture. Women’s participation in establishing the community forest seems to be limited to discussions within the family. The only occasion women took an active role was the forest ordination. Women did most of the work in preparation of the ceremony. Their active role in the preparations of forest ordination corresponds with their traditional role and the sexual labour division: women are responsible for cooking food and organising community activities in the village.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พื้นที่ป่าของไทยลดลงอย่างมากในช่วง 30 ปีสุดท้าย 'เข้าสู่บ้าน' ทั้งหมดออกในปี 1989 ที่ชะลอตัวลงการทำลายป่า แต่การบันทึกอาจไม่หยุดทั้งหมด ไทยพยายามค้นหาวิธีใหม่ในการจัดการป่าไม้การจัดการกับอันตรายของการสูญเสียป่าและย่อยสลาย

แก้ปัญหาหนึ่งที่กล่าวถึงอย่างกว้างขวางมากในไทยต่อสาธารณชนเช่นในป่าไม้ไทยมีป่าชุมชน มีส่วนร่วมของประชาชนในการจัดการทรัพยากรป่าน่าจะ เป็นวิธีการอนุรักษ์พื้นที่ป่าที่เหลือสัญญา จำนวนที่เพิ่มขึ้นของหมู่บ้านเรียกร้องความสามารถในการจัดการที่ดินป่าภายในชุมชนให้เป็นป่าชุมชน Ngo ที่ทำงานในการพัฒนาชนบทและการอนุรักษ์ นักวิทยาศาสตร์และกรมป่าไม้มีการเจรจาร่างรายการวนศาสตร์ชุมชน การเปลี่ยนแปลงล่าสุดในรัฐบาลล่าช้าผ่านกฎหมาย ซึ่งออกจากป่าชุมชนที่มีอยู่แล้ว โดยไม่มีกฎหมายที่เป็นเวลาฐาน

กรณีศึกษามีลักษณะเป็นองค์กรของป่าไม้ชุมชนในหมู่บ้านในจังหวัดน่านในภาคเหนือ บทบาทผู้หญิง ในการสร้างป่าชุมชน และป่าใช้ในรูปแบบต่าง ๆ ได้รับการพิจารณาพิเศษ.

สร้างป่าชุมชน: หมู่บ้านการเกษตรในช่วงการเปลี่ยนภาพเป็นเรื่องราวของ S.Y.

S.Y จากชีพเป็น เศรษฐกิจเกษตรมีการเปลี่ยนแปลงในตลาดเล็ก ๆ เงินตามเศรษฐกิจ ชาวบ้านส่วนใหญ่ยังคงมีเกษตรกร แต่ชีพเกษตรจะลดลง และเพิ่มการเพาะปลูกของพืชเงินสด นอกจากนี้ตลาดเปลี่ยนแปลงเกษตร จำนวนชาวบ้านย้ายสำหรับแรงงานสู่กรุงเทพสุวรรณภูมิขึ้นเป็นเครื่องหมายอื่นของฐานเศรษฐกิจการเปลี่ยนแปลงของหมู่บ้าน

ประวัติศาสตร์อนุรักษ์ป่าใน S.Y. เริ่ม ด้วย trespassers จากอำเภอเพื่อน คน encroached ป่ารอบ S.Y. ปลูกสวนส้ม ชาวบ้าน S.Y. ปฏิกิริยาที่เกิดขึ้น โดยประกาศว่า เฉพาะ S.Y. ชาวบ้านมีสิทธิ์ตัดต้นไม้ในป่าที่พวกเขาถือว่าประเพณีเป็นที่ดินป่าของหมู่บ้าน - พื้นที่ครอบคลุมประมาณ 800 ฮา กฎข้อบังคับนี้ถูกตั้งขึ้นในปี 1984/85

คนจากหมู่บ้านอื่นไม่ตัดไม้ว่าคนเดียวกัน ประมาณ 50 ของครัวเรือนประมาณ 70 หมู่บ้านถูกตัดไม้ขาย ขายไม้ถูกเกี่ยวกับวิธีเฉพาะสำหรับชาวบ้านจะได้รับเงินที่จำเป็นสำหรับศึกษา การรักษาพยาบาล และค่าใช้จ่ายของผู้บริโภค ผู้นำหมู่บ้านเริ่มที่จะตระหนักถึงอันตรายของการตัดไม้ทำลายป่า ชาวบ้านที่น่าเชื่อถือความสำคัญของป่าป้องกันกระบวนการเริ่มต้น ในปี 1988 ชาวบ้านตัดสินใจในการประชุมหมู่บ้านห้ามตัดไม้ขายนอกหมู่บ้าน และห้ามหักป่าที่ดินสำหรับการเกษตร ใครละเมิดกฎเหล่านี้จะถูกปรับ และเงินจะไปเป็นกองทุนหมู่บ้าน ขณะเดียวกัน แรงสู่กรุงเทพสุวรรณภูมิเริ่มต้นในหมู่บ้าน ช่วยให้ชาวบ้านหาเงิน ด้วยวิธีอื่นกว่าบันทึก

หนึ่งในบุคคลชั้นนำในการหลอกลวงชาวบ้านเพื่อรักษาป่าของพวกเขาถูกผู้ใหญ่อดีตของหมู่บ้าน แพร่กระจายของเขาเกี่ยวกับการอนุรักษ์ป่าจากเขาสังเกตของจมน้ำระดับ ลำธารขนาดเล็กตกแห้ง และข้อมูล ได้รับผ่านเขาติดต่อ กับเจ้าหน้าที่ และผู้เชี่ยวชาญในสัมมนานอก ร่วมกับผู้นำอื่น ๆ ของหมู่บ้าน เขามั่นใจชาวบ้านหยุดขายไม้นอกหมู่บ้านเพื่อรักษาป่าสำหรับชาวบ้านและเด็ก ระบบนิเวศป่าฟังก์ชันเช่นระเบียบป้องกันและภูมิอากาศของลุ่มน้ำมีอาร์กิวเมนต์สำคัญอื่น ๆ โครงสร้างของการ 'ตัวเองป้องกันหมู่บ้าน' กับของคณะได้รับการสนับสนุนการป้องกันป่า ผู้นำหมู่บ้านสามารถใช้โครงสร้างคณะกรรมการที่มีอยู่แล้วเพื่อจัดชาวบ้านในการอนุรักษ์ เมื่อถามเหตุผลเพื่อปกป้องป่า ชาวบ้านส่วนใหญ่ย้ำความสำคัญของป่าไม้เป็นพื้นที่ลุ่มน้ำรวมทั้งความต้องในการอนุรักษ์ธรรมชาติโดยทั่วไปขณะนี้ ให้อุปทานคงที่ของไม้สำหรับชาวบ้าน และบุคคลภายนอกเข้าสู่ระบบ S.Y. หยุด มีเหตุผลสำคัญอื่น ๆ สำหรับสร้างในชุมชนป่ากฎ

ชาวบ้านไปอำเภอรอยัลฟอเรสท์แผนกร็อกฟอร์ด (RFD) จะได้รับการอนุมัติสำหรับกฎของป่าชุมชน พวกเขาต้อง RFD จะรู้การใช้ป่าของพวกเขาเป็นความพยายามของพวกเขาเพื่อปกป้องป่า พวกเขาเจรจาเกี่ยวกับสิทธิ์ในการตัดไม้สำหรับใช้ภายในหมู่บ้าน RFD ให้สิทธิ์ในการตัดไม้สำหรับก่อสร้างบ้านภายในหมู่บ้าน ชาวบ้านจะป้องกันไม่ให้บุคคลภายนอกจากการตัดไม้ และควบคุม prohibition ขายไม้นอกบ้าน

ตัดไม้ทำลายป่าที่ชะลอตัวลงหลังจากสร้างกฎเหล่านี้ แต่ชาวบ้านเองก็ยัง คิด ว่า มีต้นไม้ใหญ่จำนวนมากยังนำออกจากป่า ขั้นตอนถัดไปในป่าอนุรักษ์จึงได้จัดตั้งโซนอนุรักษ์ ที่ตัดต้นไม้ถูกห้ามสำหรับทุกคน - S.Y. ชาวบ้านรวมทั้งบุคคลภายนอก ก่อนประกาศพื้นที่ 300 ฮา เป็นป่าอนุรักษ์ใน 1992, cemeteries สามหมู่บ้านมีสถานเฉพาะที่ช่วยจากบันทึก

ขณะเดียวกัน คณะกรรมการหมู่บ้านเป็นป่าก่อ วิลเลจจำกัดผู้ร่วมประสานงานจาก NGO ท้องถิ่น (Hag เมืองพะเยา) ทำงานใน S.Y. สนับสนุนชาวบ้านในการก่อตั้งคณะกรรมการ นอกจากอนุมัติเรียกร้องชาวบ้านสำหรับก่อสร้าง ไม้หน้าที่หลักของคณะกรรมการชุดนี้ได้ลาดตระเวนป่าเพื่อหยุดการละเมิดกฎป่าชุมชน เดือนละครั้งกลุ่มของชาวบ้านได้ไปป่าหา trespassers และเครื่องบันทึกที่ไม่ถูกต้อง ชาวบ้านอ้างว่า นี้ได้อย่างมีประสิทธิภาพหยุดบุคคลภายนอก จากบันทึก และสร้างสวน - ปัญหาที่เป็นจุดเริ่มต้นของความพยายามอนุรักษ์กี่ปีที่ผ่านมา NGO ท้องถิ่นสนับสนุนคณะกรรมการป่า โดยให้เงินอาหารกลางวันบนลาดตระเวน

บังคับใช้กฎของป่าชุมชนมีกระบวนการหลายปี ขณะนี้ มีแทบไม่มีปัญหากับบุคคลภายนอกเข้าสู่ระบบหรือชาวบ้านที่ขายไม้นอก S.Y. สองปีที่ผ่านมาเป็นเหตุการณ์สุดท้าย เมื่อมีชาวบ้านถูกปรับ 5000 บาท สำหรับตัดไม้โดยไม่ได้รับอนุญาต ชาวบ้านพบเพื่อจะทำลายกฎจะไม่นำมาให้ตำรวจ ชาวบ้านพยายามจับคู่เหล่านี้ละเมิดภายในหมู่บ้าน ผ่านบริษัทฯ จากหมู่บ้านอื่น ๆ แต่ถูกจับ และนำ RFD สำนักงานในจังหวัดใหญ่

หญิงบทบาทเฉพาะกำไรกำลังสร้างป่าชุมชนขึ้น น้อย บนพื้นผิวพวกเขาไม่ได้เกี่ยวข้องอย่างแข็งขัน มีผู้หญิงไม่กรรมการป่า สมาชิกชายกรรมการจัดนี้ไม่ผู้หญิงเข้าร่วมพวกเขาในการต่อสู้กับไฟป่า และการลาดตระเวนป่า นี้ไม่สามารถดูเหมือนจะ ไม่มีอาร์กิวเมนต์จากรักษาผู้หญิงจากคณะกรรมการป่าในหมู่บ้านเพื่อน ที่กรรมการป่ามีสมาชิกเพศหญิง ไม่สามารถนี้ยังหยุดผู้หญิงเพื่อช่วยควบคุมไฟใน swidden เกษตร สตรีมีส่วนร่วมในการสร้างป่าชุมชนน่าจะจำกัดการสนทนาภายในครอบครัว โอกาสเดียวที่ผู้หญิงหลายคนอยู่คือ บวชป่า ผู้หญิงไม่ได้ส่วนใหญ่ทำงานในการเตรียมพิธี บทบาทในการจัดเตรียมของบวชป่าของพวกเขาตรงกับบทบาทดั้งเดิมของตนและฝ่ายแรงงานเพศ: ผู้หญิงจะชอบอาหาร และจัดเตรียมกิจกรรมชุมชนในหมู่บ้าน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พื้นที่ป่าไม้ของประเทศไทยลดลงอย่างรวดเร็วในช่วง 30 ปี ทั้งหมด ' เข้าบ้าน ' ที่ออกในปี 1989 ชะลอการตัดไม้ทำลายป่า แต่การเข้าสู่ระบบอาจไม่สามารถหยุดทั้งหมด ประเทศไทยพยายามที่จะหาวิธีการใหม่ของการจัดการป่า การจัดการกับอันตรายของการสูญเสียและความเสื่อมโทรมของป่า ป่าชุมชน

เป็นหนึ่งในโซลูชั่นกล่าวถึงมากทั่วไปในประชาชนไทย รวมทั้งในไทย ป่าไม้การมีส่วนร่วมของประชาชนในการจัดการทรัพยากรป่าไม้ ดูเหมือนว่าจะเป็นวิธีที่มีแนวโน้มที่จะอนุรักษ์พื้นที่ป่าที่เหลืออยู่ ตัวเลขการเติบโตของหมู่บ้านเรียกร้องความสามารถในการจัดการที่ดินป่าไม้ในชุมชน เช่น การปลูกป่าชุมชน องค์กรพัฒนาเอกชนที่ทำงานในการพัฒนาชนบท และการอนุรักษ์ นักวิทยาศาสตร์ และกรมป่าไม้ได้ตรวจสอบร่างของชุมชนป่าไม้ บิลการเปลี่ยนแปลงล่าสุดในรัฐบาลล่าช้าผ่านกฎหมายที่ออกจากป่าชุมชนที่มีอยู่ไม่มีฐานทางกฎหมายสำหรับตอนนี้

กรณีศึกษามององค์กรในชุมชน หมู่บ้าน ในจังหวัด น่าน ในภาคเหนือของประเทศไทยบทบาทของสตรีในการจัดตั้งป่าชุมชน และในรูปแบบของป่าใช้ ได้รับการพิจารณาเป็นพิเศษ

การจัดตั้งป่าชุมชน : เรื่องราวของ s.y.

s.y. เป็นเกษตรหมู่บ้าน ในการเปลี่ยน จากเกษตรยังชีพ เศรษฐกิจมีการเปลี่ยนแปลงไปตามเศรษฐกิจจากตลาด , เงิน ชาวบ้านส่วนใหญ่ยังเป็นเกษตรกรแต่การเกษตร subsistence ลดลงและการเพาะปลูก พืชเศรษฐกิจที่กำลังเพิ่มขึ้น นอกจากตลาด orientated การเกษตร เพิ่มขึ้นจํานวนชาวบ้านอพยพแรงงานไปกรุงเทพฯเป็นสัญญาณของการเปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจพื้นฐาน ของหมู่บ้าน

ประวัติความเป็นมาของการอนุรักษ์ป่าไม้ใน s.y. เริ่มกับผู้บุกรุกจากเพื่อนบ้านย่าน คนบุกรุกป่าโดยรอบ s.y.ปลูกสวนส้ม . s.y. ชาวบ้านปฏิกิริยาโดยประกาศว่า s.y. เท่านั้น ชาวบ้านมีสิทธิที่จะตัดต้นไม้ในป่า พวกเขาถือว่า แต่เดิมเป็นป่าของหมู่บ้าน - มีพื้นที่ครอบคลุมประมาณ 800 ฮา ระเบียบนี้ตั้งขึ้นในปี 1984 / 85

คนมาจากหมู่บ้านอื่น ๆไม่เพียงคนตัดไม้นะประมาณ 50 คน ประมาณ 70 ครัวเรือน ของหมู่บ้าน มีการตัดไม้ขาย ขายไม้เกี่ยวกับวิธีเดียวสำหรับชาวบ้านที่จะได้รับเงินที่จำเป็นสำหรับการศึกษา การรักษาพยาบาล และค่าใช้จ่ายของผู้บริโภค ผู้นำหมู่บ้านเริ่มตระหนักถึงอันตรายของการทำลายป่า กระบวนการเกลี้ยกล่อมชาวบ้านในความสำคัญของการปกป้องป่าได้เริ่มขึ้นในปี พ.ศ. 2531 ชาวบ้านตัดสินใจในการประชุมหมู่บ้าน ห้ามตัดไม้ขายนอกหมู่บ้าน และห้ามการหักบัญชีของที่ดินป่าไม้เพื่อการเกษตร ใครละเมิดกฎเหล่านี้จะถูกปรับและเงินที่จะไปหมู่บ้านกองทุน ในเวลาเดียวกัน การย้ายถิ่นของแรงงานที่กรุงเทพฯเริ่มต้นในหมู่บ้าน ทำให้ชาวบ้านได้รับเงินโดยวิธีอื่นนอกจากการบันทึก

หนึ่งในบุคคลในการโน้มน้าวให้ชาวบ้านรักษาป่าของพวกเขา เป็นอดีตผู้ใหญ่บ้านของหมู่บ้าน ความกังวลของเขาสำหรับการอนุรักษ์ป่าไม้แพร่ จากการสังเกตของเขาจมน้ำระดับเล็ก กระแสตกบริการและข้อมูลที่เขาได้ติดต่อกับเจ้าหน้าที่และผู้เชี่ยวชาญภายนอกในการจัดสัมมนา ร่วมกับผู้นำหมู่บ้านอื่น ๆเขาชักจูงชาวบ้านให้หยุดขายไม้นอกหมู่บ้าน เพื่อรักษาสภาพป่าให้กับชาวบ้านและเด็ก ๆของพวกเขา หน้าที่นิเวศวิทยาป่าไม้ เช่น การคุ้มครองลุ่มน้ำและการควบคุมสภาพภูมิอากาศเป็นอาร์กิวเมนต์ที่สำคัญอื่น ๆ โครงสร้างของ " การป้องกันตนเองกับคณะกรรมการหมู่บ้านต่าง ๆสนับสนุนคุ้มครองป่าผู้นำหมู่บ้านได้ใช้ที่มีอยู่แล้วคณะกรรมการโครงสร้างการจัดระเบียบหมู่บ้านอนุรักษ์ เมื่อถามว่า เหตุผลในการปกป้องป่า ชาวบ้านส่วนใหญ่เดี๋ยวนี้เน้นความสำคัญของป่าไม้และต้นน้ำพร้อมกับต้องอนุรักษ์ธรรมชาติทั่วไป เพื่อให้อุปทานคงที่ของไม้ให้กับชาวบ้าน และห้ามบุคคลภายนอกเข้า s.y.เหตุผลที่สำคัญอื่น ๆสำหรับการจัดตั้งป่าชุมชนกฎ

ชาวบ้านไปกรมป่าไม้ ( กรมป่าไม้ ) สำนักงานเขตได้รับการอนุมัติกฎระเบียบของชุมชนป่า พวกเขาต้องการค้นหา จักสิทธิในการใช้ป่าของพวกเขาเช่นเดียวกับความพยายามของพวกเขาในการปกป้องป่า พวกเขาเจรจาต่อรองเกี่ยวกับการอนุญาตให้ตัดไม้สำหรับใช้ภายในหมู่บ้านที่กรมป่าไม้อนุญาตให้ตัดไม้สำหรับก่อสร้างบ้านภายในหมู่บ้าน ชาวบ้านในการเปิดให้บุคคลภายนอกจากการตัดไม้ และควบคุมการห้ามการขายไม้นอกหมู่บ้าน

การตัดไม้ทำลายป่าชะลอตัวลงหลังจากการสร้างเหล่านี้ กฎ แต่ชาวบ้านตระหนักว่ายังคงมีต้นไม้ใหญ่มากมาย ออกมาจากป่าขั้นตอนถัดไปในการอนุรักษ์ทรัพยากรป่าชายเลน จึงจัดตั้งเป็นเขตอนุรักษ์ ที่ต้นไม้ตัดเป็นสิ่งต้องห้ามสำหรับทุกคน - ชาวบ้าน s.y. ตลอดจนบุคคลภายนอก ก่อนประกาศพื้นที่ 300 ฮาเป็นป่าอนุรักษ์ใน 1992 , สามสุสานของหมู่บ้านเป็นเพียงสถานที่ที่ได้งดเว้นจากการบันทึก

ในเวลาเดียวกันคณะกรรมการหมู่บ้านป่าอย่างเป็นทางการ ได้รับการยอมรับหมู่บ้านผู้ประสานงานจากเอ็นจีโอท้องถิ่น ( แม่มดเมืองน่าน ) ทำงานใน s.y. สนับสนุนชาวบ้านในการก่อตั้งคณะกรรมการ นอกจากนี้อนุมัติชาวบ้านอ้างว่า ไม้ก่อสร้าง หน้าที่หลักของคณะกรรมการชุดนี้คือลาดตระเวนป่า เพื่อที่จะหยุดการละเมิดของป่าชุมชน กฎ เดือนละครั้ง กลุ่มชาวบ้าน ไปป่าเพื่อมองหาผู้บุกรุกและคนตัดไม้ผิดกฎหมายชาวบ้านอ้างว่า ได้อย่างมีประสิทธิภาพนี้ห้ามคนนอกเข้า และจากการสร้างสวน - ปัญหาที่เป็นจุดเริ่มต้นสำหรับความพยายามอนุรักษ์เมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา องค์กรพัฒนาเอกชนท้องถิ่นสนับสนุนคณะกรรมการป่าโดยการให้เงินอาหารกลางวันบนลาดตระเวน

การบังคับใช้กฎของป่าชุมชน คือ กระบวนการของหลายปีขณะนี้มีแทบจะไม่มีปัญหากับบุคคลภายนอกเข้าสู่ระบบหรือชาวบ้านขายไม้นอก s.y. . สองปีที่ผ่านมาเป็นเหตุการณ์ครั้งสุดท้าย เมื่อชาวบ้าน โดนปรับ 5 , 000 บาท ตัดไม้โดยไม่ได้รับอนุญาต ชาวบ้านพบจะทำลายกฎปกติจะไม่ถูกเอาไปให้ตำรวจ ชาวบ้านพยายามที่จะยุติการละเมิดเหล่านี้ภายในหมู่บ้านเกษตรกรจากหมู่บ้านอื่น ๆอย่างไรก็ตามจะถูกจับกุมและนำตัวไปค้นหา สำนักงานในเมืองหลวง ผู้หญิง

เล่นแค่เพียงบทบาทในกระบวนการของการจัดตั้งป่าชุมชน อย่างน้อยบนพื้นผิวที่พวกเขาไม่ได้เกี่ยวข้อง ไม่มีผู้หญิงในคณะกรรมการป่าสมาชิกชายของคณะกรรมการปรับนี้ด้วยความสามารถของผู้หญิงที่จะเข้าร่วมในการต่อสู้ไฟป่าและการลาดตระเวนป่า การไร้ความสามารถนี้ดูเหมือนว่าจะไม่มีการโต้แย้งจากการรักษาผู้หญิงออกของคณะกรรมการป่าไม้หมู่บ้านใกล้เคียง ซึ่งคณะกรรมการป่าไม้มีสมาชิกผู้หญิงหลาย ความสามารถนี้ยังไม่เลิก ผู้หญิงที่จะช่วยควบคุมไฟในการเกษตร ข่าวสาร .การมีส่วนร่วมของสตรีในการจัดตั้งป่าชุมชน ดูเหมือนจะ จำกัด การอภิปรายภายในครอบครัว เพียงโอกาส ผู้หญิงก็มีบทบาทเป็นป่า อุปสมบท ผู้หญิงทำงานส่วนใหญ่ในการเตรียมงานแต่งงาน บทบาทของพวกเขาในการเตรียมงานบวชป่า สอดคล้องกับบทบาทดั้งเดิมของพวกเขา และฝ่ายแรงงานทางเพศ :ผู้หญิงจะชอบทำอาหาร และการจัดกิจกรรมต่างๆ ในชุมชนหมู่บ้าน