Miss Morgan laughed with relief unt

Miss Morgan laughed with relief until she felt her hair was coming loose on the back of her head. “You mean –
you mean – gnomes?”
Tularecito nodded.
“What do you want to know about them?”
“I never saw any,” said Tularecito. His voice neither rose nor fell, but continued on one low note.
“Why, few people do see them, I think.”
“But I knew about them.”
Miss Morgan’s eyes squinted with interest. “You did? Who told you about them?”
“Nobody.”
“You never saw them, and no one told you? How could you know about them then?”
“I just knew. Heard them, maybe. I knew them in the book all right.”
Miss Morgan thought: “Why should I deny gnomes to this queer unfinished child? Wouldn’t his life be richer and
happier if he did believe in them? And what harm could it possibly do?”
“Have you ever looked for them?” she asked.
“No, I never looked. I just knew. But I will look now.”
Miss Morgan found herself charmed with the situation. Here was paper on which to write, here was a cliff on
which to carve. She could carve a lovely story that would be far more real than a book story ever could. “Where will you
look?” she asked.
“I’ll dig holes,” said Tularecito soberly.
“But the gnomes only come out at night, Tularecito. You must watch for them in the night. And you must come
and tell me if you find any. Will you do that?”
“I’ll come,” he agreed.
She left him staring after her. All the way home, she pictured him searching in the night. The picture pleased her.
He might even find the gnomes, might live with them and talk to them. With a few suggestive words, she had been able
to make his life unreal and very wonderful, and separated from the stupid lives about him. She deeply envied him his
searching.
In the evening, Tularecito put on his coat and took up a shovel. Old Pancho came upon him as he was leaving the
tool shed, “Where goest thou, Little Frog?” he asked.
Tularecito shifted his feet restlessly at the delay. “I go out into the dark. Is that a new thing?”
“But why takest thou the shovel? Is there gold, perhaps?”
The boy’s face grew hard with the seriousness of his purpose. “I go to dig for the little people who live in the
earth.”
Now Pancho was filled with horrified excitement. “Do not go, Little Frog! Listen to your old friend, your father
in God, and do not go! Out in the sage I found thee and saved thee from the devil, thy relatives. Thou art a little brother
of Jesus now. Go not back to thine own people! Listen to an old man, Little Frog!”
Tularecito stared hard at the ground and drilled his old thoughts with his new information. “Thou hast said they
are my people,” he exclaimed. “I am not like the others at the school or here. I know that. I have loneliness for my
people who live deep in the cool earth. When I pass a squirrel hole, I wish to crawl into it and hide myself. My own
people are like me, and they have called me. I must go home to them, Pancho.”
Pancho stepped back and held up crossed fingers. “Go back to the devil, thy father, then. I am not good enough
to fight this evil. It would take a saint. But see! At least I make the sign against thee and against all thy race.” He drew
the cross of protection in the air in front of him.
Tularecito smiled sadly, and turning, trudged off into the hills.
The heart of Tularecito gushed with joy at his homecoming. All of his life he had been an alien, a lonely outcast,
and now he was going home. As always, he heard the voices of the earth – the far-off clang of cow bells, the muttering of
disturbed quail, the little whine of a coyote who would not sing this night, the nocturnes of a million insects. But
Tularecito was listening for another sound, the movement of two-footed creatures, and the hushed voices of the hidden
people.
Once he stopped and called, “My father, I have come home,” and he heard no answer. Into squirrel holes he
whispered, “Where are you, my people? It is only Tularecito come home.” But there was no reply. Worse, he had no
feeling that the gnomes were near. He knew that a doe and fawn were feeding near him; he knew a wildcat was stalking a
rabbit behind a bush, although he could not see them, but from the gnomes he had no message.
A sugar-moon arose out of the hills.
“Now the animals will come out to feed,” Tularecito said in the papery whisper of the half witless. “Now the
people will come out, too.”
Pdf downloaded from http://www.thepdfportal.com/tularecito_92099.pdf
The brush stopped at the edge of a little valley and an orchard took its place. The trees were thick with leaves,
and the land finely cultivated. It was Bert Munroe’s orchard. Often, when the land was deserted and ghost-ridden,
Tularecito had come here in the night to lie on the ground under the trees and pick the stars with gentle fingers.
The moment he walked into the orchard, he knew he was nearing home. He could not hear them, but he knew the
gnomes were near. Over and over he called to them, but they did not come.
“Perhaps they do not like the moonlight,” he said.
At the foot of a large peach tree, he dug his hole – three feet across and very deep. All night he worked on it,
stopping to listen awhile and then digging deeper and deeper into the cool earth. Although he heard nothing, he was
positive that he was nearing them. Only when the daylight came did he give up and retire into the bushes to sleep.
In midmorning, Bert Munroe walked out to look at a coyote trap and found the hole at the foot of the tree. “What
the devil!” he said. “Some kids must have been digging a tunnel. That’s dangerous! It’ll cave in on them, or somebody
will fall into it and get hurt.” He walked back to the house, got a shovel, and filled up the hole.
“Manny,” he said to his youngest boy, “you haven’t been digging in the orchard, have you?”
“Uh-uh!” said Manny.
“Well, do you know who has?”
“Uh-uh!” said Manny.
“Well, somebody dug a deep hole out there. It’s dangerous. You tell the boys not to dig or they’ll get caved in.”
The dark came and Tularecito walked out of the brush to dig in his hole again. When he found it filled up, he
growled savagely, but then his thought changed and he laughed. “The people were here,” he said happily. “They didn’t
know who it was, and they were frightened. They filled up the hole the way a gopher does. This time I’ll hide, and when
they come to fill the hole, I’ll tell them who I am. Then they will love me.”
And Tularecito dug out the hole and made it much deeper than before, because much of the dirt was loose. Just
before daylight, he retired into the brush at the edge of the orchard and lay down to watch.
Bert Munroe walked out before breakfast to look at his trap again, and again he found the open hole. “The little
devils!” he cried. “They’re keeping it up, are they? I’ll bet Manny is in it after all.”
He studied the hole for a moment and then began to push dirt into it with the side of his foot. A savage growl
spun him around. Tularecito came charging down upon him, leaping like a frog on his long legs, and swinging his shovel
like a club.
When Jimmie Munroe came to call his father to breakfast, he found him lying on the pile of dirt. He was bleeding
at the mouth and forehead. Shovelfuls of dirt came flying out of the pit.
Jimmie thought someone had killed his father and was getting ready to bury him. He ran home in a frenzy of
terror, and by telephone summoned a band of neighbors.
Half a dozen men crept up on the pit. Tularecito struggled like a wounded lion, and held his own until they struck
him on the head with his own shovel. Then they tied him up and took him in to jail.
In Salinas, a medical board examined the boy. When the doctors asked him questions, he smiled blandly at them
and did not answer. Franklin Gomez told the board what he knew and asked the custody of him.
“We really can’t do it, Mr. Gomez,” the judge said finally. “You say he is a good boy. Just yesterday, he tried to
kill a man. You must see that we cannot let him go loose. Sooner or later he will succeed in killing someone.”
After a short deliberation, he committed Tularecito to the asylum for the criminal insane

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นางสาวมอร์แกนหัวเราะอย่างโล่งอกจนเธอรู้สึกว่า ผมถูกมาหลวมบนด้านหลังของศีรษะของเธอ "คุณหมายถึง –คุณหมายความ – gnomesTularecito พยักหน้า"อะไรคุณต้องรู้เกี่ยวกับพวกเขาหรือไม่""ผมไม่เคยเห็นมี, " กล่าวว่า Tularecito เสียงของเขาไม่มีกุหลาบ หรือตก ได้อย่างต่อเนื่องในหนึ่งต่ำ"ทำไม บางคนเห็นพวกเขา คิด""แต่ฉันรู้ว่าเกี่ยวกับพวกเขา"นางสาวมอร์แกนตา squinted มีความสนใจ "คุณไม่ ใครบอกคุณบ้าง""ไม่มีใคร""คุณไม่เคยเห็นพวกเขา และไม่มีใครบอกคุณหรือไม่ ไม่คุณรู้บ้างแล้ว""ฉันเพิ่งรู้ว่า ได้ยินพวกเขา ที ผมรู้ว่าพวกเขาในสมุดต้องทั้งหมด"นางสาวมอร์แกนคิด: "ทำไมควรฉันปฏิเสธ gnomes ลูกนี้ยังแปลก ๆ ชีวิตจะไม่ดีขึ้น และมีความสุขถ้าเขาไม่เชื่อในพวกเขาหรือไม่ และอันตรายอะไรมันอาจจะไม่""คุณเคยมองพวกเขา" เธอถาม"ไม่ ฉันไม่เคยดู ฉันเพิ่งรู้ว่า แต่ฉันจะดูตอนนี้"นางสาวมอร์แกนพบตัวเอง charmed กับสถานการณ์ นี่คือกระดาษที่จะเขียน นี่เป็นหน้าผาบนการแกะสลัก เธอสามารถแกะสลักเรื่องราวน่ารักที่จะเป็นจริงมากขึ้นกว่าเรื่องหนังสือไม่เคย "ที่จะคุณดู "เธอถาม"ฉันจะขุดหลุม กล่าวว่า Tularecito soberly"แต่ gnomes เท่านั้นออกมาในเวลากลางคืน Tularecito คุณต้องดูพวกเขาในเวลากลางคืน คุณต้องมาและบอกฉันหาก คุณพบใด ๆ จะคุณทำอย่างไร""ฉันจะมา เขาตกลงกันเธอทิ้งเขาจ้องมองหลังจากเธอ ทุกแบบบ้าน เธอภาพเขาค้นในเวลากลางคืน รูปภาพใจเธอเขาอาจแม้หา gnomes อาจอาศัยอยู่กับพวกเขา และพูดคุยกับพวกเขา มีกี่คำชี้นำ เธอมีได้เพื่อทำให้ชีวิตของเขาลวงตา และยอดเยี่ยมมาก และแยกจากชีวิตโง่เกี่ยวกับเขา เธอลึกอิจฉาเขาของเขาค้นหาในตอนเย็น Tularecito ใส่เสื้อของเขา และเอาค่าจอบ Pancho เก่ามาตามเขา ตามที่เขาถูกปล่อยตัวเครื่องมือผลัด "ที่ goest พระองค์ กบน้อย" เขาถามขึ้นTularecito เปลี่ยนเท้า restlessly ที่ความล่าช้า "ฉันออกไปในมืด ว่าเป็นสิ่งใหม่หรือไม่""แต่ทำไม takest ขุดก็พระองค์ มีทอง ที"ใบหน้าของเด็กโตหนักอย่างจริงจังของจุดประสงค์ของเขา "ไปขุดหาคนน้อยที่อยู่ในการโลก"ตอนนี้ Pancho ก็เต็มไป ด้วยความตื่นเต้น horrified "ไม่ไป กบน้อย ฟังของเพื่อนเก่า พ่อของคุณในพระเจ้า และไม่ไป ในปราชญ์ฉันพบท่านกล่าว และบันทึกทั้งหลายจากมาร ญาติของพระองค์ พระองค์ชนน้องชายน้อยพระเยซูขณะนี้ ไปไม่กลับกับคนของพระองค์เอง ฟังความชรา กบน้อย"Tularecito จ้องไปหนักที่พื้นดิน และเจาะความคิดของเขาเก่ากับข้อมูลใหม่ของเขา "ข้าพระองค์เพราะว่า พวกเขาเป็นคนของฉัน ทางหลุดรอด "ฉันไม่เหมือนคนอื่น ๆ ที่โรงเรียนหรือที่นี่ ฉันรู้แล้วน่า มีความเหงาสำหรับฉันคนที่อยู่ลึกในโลกเย็น เมื่อฉันผ่านหลุมกระรอก ฉันต้องการรวบรวมข้อมูลมา และซ่อนตัวเอง ของตัวเองคนอย่างผม และพวกเขาได้เรียกฉัน ฉันต้องไปบ้านนั้น Pancho"Pancho ถอย และจัดค่ามือเข "กลับไปมาร เจ้าพ่อ แล้ว ฉันไม่ดีพอเพื่อต่อสู้กับความชั่วร้ายนี้ มันจะใช้เวลานักบุญ แต่เห็น น้อย ฉันทำเครื่องหมาย กับท่านกล่าว และแข่งขันพระองค์" เขาข้ามการป้องกันอากาศหน้าเขาTularecito ยิ้มเศร้า และเปิด trudged ออกเป็นเนินเขาพล.ต.อ. Tularecito แห่งความสุขที่เขาคืนสู่เหย้า ทั้งหมดของชีวิตของเขา เคยเป็นคนต่างด้าว outcast เหงาและตอน นี้เขากำลังหน้าแรก เสมอ เขาได้ยินเสียงของโลก – clang สิ่งของวัวระฆัง muttering ของรบกวนกระทา whine น้อยของโคโยตี้ที่จะร้องเพลงนี้กลางคืน nocturnes แมลงล้าน แต่Tularecito ฟังเสียงอื่น การเคลื่อนที่ของสัตว์สองเท้า และเสียง hushed ของที่ซ่อนอยู่คนเมื่อเขาหยุด และเรียก ว่า, "พ่อ ที่ฉันมาบ้าน, " และเขาได้ยินคำตอบไม่ ช่อง ๆ กระรอกเขาเกมส์ "คุณ ฉันคนของฉัน เป็นเพียง Tularecito บ้าน " แต่ตอบไม่ได้ เลว เขาไม่รู้สึกว่า gnomes ที่อยู่ใกล้ เขารู้ว่า ได้ให้อาหารป้องกันและ fawn ใกล้เขา เขารู้ว่า เป็น stalking wildcat เป็นการกระต่ายหลังบุช แต่เขาไม่สามารถเห็นพวกเขา จาก gnomes ที่ เขาไม่มีข้อความน้ำตาลดวงเกิดจากเนินเขา"ตอนนี้สัตว์จะออกมาให้อาหาร Tularecito กล่าวว่า ใน whisper ลักษณะของแมงครึ่งหนึ่ง "ตอนนี้คนจะออก มากเกินไป"Pdf ดาวน์โหลดจาก http://www.thepdfportal.com/tularecito_92099.pdfแปรงที่หยุดที่ขอบของหุบเขาน้อยและสวนเอาแทน ต้นไม้หนา ด้วยใบไม้และที่ดินที่ประณีต cultivated ร่วม Munroe ออร์ชาร์ดได้ มักจะ เมื่อแผ่นดินถูกร้าง และผี นั่งTularecito ได้มาที่นี่ในคืนที่ต้องนอนบนพื้นดินใต้ต้นไม้ และรับดาว ด้วยมือเบา ๆขณะที่เขาเดินเข้าไปในสวน เขารู้ว่า เขาเดินหน้าแรก เขาไม่ได้ยินพวกเขา แต่เขารู้ว่าการgnomes ใกล้ได้ เล่าเขาเรียกว่าพวกเขา แต่พวกเขาไม่ได้มา"บางทีพวกเขาไม่ชอบแสงจันทร์ เขากล่าวว่าที่เท้าของทรีพีชขนาดใหญ่ ที่เขาขุดหลุมของเขา – สามฟุตข้าม และลึกมาก คืนทั้งหมดที่เขาทำมันหยุดฟังสักครู่และจากนั้น ขุดลึก และลึกเข้าไปในแผ่นดินเย็น ถึงแม้ว่า เขาได้ยินอะไรเขาได้บวกว่า เขาเดินไป เพียงแต่เมื่อมาตามฤดูกาลที่ไม่ให้เขาขึ้น และถอนเข้าพุ่มไม้นอนใน midmorning, Munroe ร่วมเดินออกไปดูโคโยตี้กับดัก และพบหลุมที่ต้น "อะไรปีศาจ "เขากล่าวว่า "เด็กบางอย่างต้องมีการขุดอุโมงค์ ที่เป็นอันตราย มันจะยุบในพวกเขา หรือใครสักคนจะตกมัน และได้รับบาดเจ็บ" เขาเดินกลับไปที่บ้าน มีจอบ กเต็มหลุม"แมนนี่ เขากล่าวถึงเด็กชายอายุน้อยที่สุด "คุณไม่ได้ถูกขุดในสวน คุณ""Uh-uh " กล่าว Manny"ดี คุณรู้ใคร""Uh-uh " กล่าว Manny"ดี คนขุดหลุมลึกค่ะ มันเป็นอันตราย คุณบอกว่า เด็กผู้ชายไม่ขุด หรือพวกเขาจะได้รับ caved ใน"มามืด และ Tularecito เดินออกจากแปรงขุดในหลุมของเขาอีกครั้ง เมื่อมันพอง เขาgrowled savagely แต่การเปลี่ยนแปลงความคิดของเขา และเขาหัวเราะ "คนได้ที่นี่ เขากล่าวอย่างมีความสุข "พวกเขาไม่ได้รู้ที่มันเป็น และพวกเขากลัว พวกเขาเต็มหลุมแบบ gopher เป็นไม่ เวลานี้ฉันจะซ่อน และเมื่อพวกเขามาเต็มหลุม ฉันจะบอกพวกเขาที่ฉัน แล้ว พวกเขาจะรักฉัน"และ Tularecito ขุดหาหลุม และทำมันมากลึกกว่าก่อน เพราะมากสกปรกหลวม เพียงก่อน เขาปลดเกษียณเป็นแปรงริมสวน และวางดูMunroe ร่วมเดินออกก่อนอาหารเช้าดูกับดักของเขาอีกครั้ง และอีกครั้ง ที่เขาพบรูเปิด "ตัวน้อยปีศาจ "เขาร้อง "พวกเขากำลังทำให้มัน พวกเขา ฉันจะพนันกับแมนนี่อยู่ในนั้นจากนั้น"เขาศึกษาหลุมสำหรับครู่แล้ว เริ่มที่จะผลักดันสิ่งสกปรกมากับด้านข้างของขาของเขา Growl ป่าเถื่อนปั่นรอบเขา Tularecito มาชาร์จลงเขา กระโจนเช่นกบในขายาว และควงพลั่วของเขาเช่นคลับเมื่อ Jimmie Munroe มาเรียกพ่ออาหารเช้า เขาพบเขานอนอยู่บนกองดิน เขามีเลือดออกที่ปากและหน้าผาก Shovelfuls ของดินมาเดินทางออกจากหลุมJimmie คิดว่า คนที่ฆ่าบิดา และถูกเตรียมฝังเขา เขาเรียกบ้านในเกมส์ของก่อการร้าย และโทรศัพท์เรียกวงของเพื่อนบ้านผู้ชายครึ่งหก crept ขึ้นในหลุม Tularecito ต่อสู้เช่นสิงห์ได้รับบาดเจ็บ และจัดของเขาจนกว่าพวกเขาหลงเขาบนหัวด้วยพลั่วของเขาเอง แล้วก็ติดเขา และเขาใช้ในการติดคุกคณะแพทย์ตรวจสอบเด็กในลิ เมื่อแพทย์ถามเขา ยิ้ม blandly ที่พวกเขาและไม่ได้ตอบไม่ เมซแฟรงคลินบอกว่า คณะอะไรที่เขารู้ และขอของเขา"จริง ๆ ไม่มัน นายเมซ ผู้พิพากษากล่าวในที่สุด "คุณบอกว่า เขาเป็นเด็กดี เพียงแค่เมื่อวานนี้ เขาพยายามที่จะฆ่าคน คุณต้องดูว่า เราไม่ให้เขาไปหลวม ไม่ช้าก็เร็วเขาจะประสบความสำเร็จในการฆ่าคน"หลังจากบริษัทฯ โดยย่อ เขามุ่งมั่น Tularecito ลี้ภัยสำหรับอาชญากรบ้า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นางสาวมอร์แกนหัวเราะด้วยความโล่งใจจนเธอรู้สึกว่าผมของเธอได้มาหลวมที่ด้านหลังของศีรษะของเธอ "คุณหมายถึง -
คุณหมายความว่าอย่างไร - โนมส์ "
. Tularecito พยักหน้า
"? สิ่งที่คุณอยากรู้เกี่ยวกับพวกเขา"
"ฉันไม่เคยเห็นใด ๆ " Tularecito กล่าวว่า เสียงไม่เพิ่มขึ้นหรือลดลงของเขา แต่อย่างต่อเนื่องในบันทึกต่ำหนึ่ง.
"ทำไมไม่กี่คนที่ไม่เห็นพวกเขาผมคิดว่า."
"แต่ผมรู้เกี่ยวกับพวกเขา."
ดวงตานางสาวมอร์แกน squinted ที่มีความสนใจ "คุณไม่? ใครบอกคุณเกี่ยวกับพวกเขา? "
"ไม่มีใคร."
"คุณไม่เคยเห็นพวกเขาและไม่มีใครบอกคุณ? วิธีที่คุณสามารถรู้เกี่ยวกับพวกเขาแล้ว? "
"ผมเพิ่งรู้ว่า ได้ยินพวกเขาอาจจะ ผมรู้ว่าพวกเขาอยู่ในหนังสือเล่มนี้สิ่งที่ถูกต้อง ".
นางสาวมอร์แกนคิดว่า: "ทำไมฉันจึงควรปฏิเสธพวกโนมส์กับเด็กยังไม่เสร็จประหลาดนี้หรือไม่? จะไม่ชีวิตของเขาจะยิ่งขึ้นและ
มีความสุขมากถ้าเขาไม่เชื่อมั่นในพวกเขา? และสิ่งที่เป็นอันตรายต่อมันอาจจะทำอะไร "
"คุณเคยมองสำหรับพวกเขา?" เธอถาม.
"ไม่ฉันไม่เคยมอง ฉันเพิ่งรู้ว่า แต่ผมจะดูในขณะนี้. "
นางสาวมอร์แกนพบว่าตัวเองเสน่ห์กับสถานการณ์ นี่เป็นกระดาษที่จะเขียนที่นี่ถูกหน้าผาใน
การที่จะแกะสลัก เธอสามารถแกะสลักเรื่องราวน่ารักที่จะไกลจริงมากกว่าเรื่องหนังสือเคยได้ "ที่คุณจะ
มอง? "เธอถาม.
"ฉันจะขุดหลุม" กล่าวว่า Tularecito เคร่งขรึม.
"แต่พวกโนมส์เดียวที่ออกมาในเวลากลางคืน Tularecito คุณต้องดูสำหรับพวกเขาในเวลากลางคืน และคุณจะต้องมา
และบอกฉันถ้าคุณพบใด ๆ คุณจะทำเช่นนั้น? "
"ฉันจะมา" เขาก็เห็นด้วย.
เธอทิ้งเขาจ้องมองหลังของเธอ ทั้งหมดทางกลับบ้านของเธอในภาพเขาค้นหาในเวลากลางคืน ภาพของเธอยินดี.
เขาจะพบพวกโนมส์อาจจะอยู่กับพวกเขาและพูดคุยกับพวกเขา ด้วยคำพูดชี้นำไม่กี่เธอได้รับสามารถ
ที่จะทำให้ชีวิตของเขาจริงและที่ยอดเยี่ยมมากและแยกออกจากชีวิตโง่เกี่ยวกับเขา เธออิจฉาลึกของเขาเขา
ค้นหา.
ในช่วงเย็น Tularecito วางอยู่บนเสื้อของเขาและหยิบพลั่ว เก่าพันโชมาอยู่บนเขาในขณะที่เขากำลังจะออกจาก
โรงเก็บเครื่องมือ "ที่เจ้าจะไปถึงกบน้อย?" เขาถาม.
Tularecito ขยับเท้าของเขาพล่านที่ล่าช้า "ผมออกไปในที่มืด นั่นคือสิ่งที่ใหม่ได้หรือไม่ "
"แต่ทำไมเอาพระทัยใส่เจ้าจอบ? มีทองบางที? "
ใบหน้าของเด็กเติบโตอย่างหนักกับความร้ายแรงของวัตถุประสงค์ของเขา "ฉันไปขุดหาคนน้อยที่อาศัยอยู่ใน
โลก. "
ตอนนี้พันโชก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้นตกใจ "อย่าไปกบน้อย! ฟังเพื่อนเก่าของคุณพ่อของคุณ
ในพระเจ้าและไม่ได้ไป! ออกมาในปัญญาชนผมพบเจ้าและบันทึกเจ้าจากมารญาติของเจ้า เจ้าเป็นน้องชายคนเล็ก
ของพระเยซูในขณะนี้ ไปไม่ได้กลับไปที่คนของเจ้าเอง! ฟังคนเก่ากบน้อย! "
Tularecito จ้องยากที่พื้นและเจาะความคิดเก่าของเขาด้วยข้อมูลใหม่ของเขา "พระองค์ทรงกล่าวว่าพวกเขา
เป็นคนของฉัน "เขาอุทาน "ผมไม่ได้เหมือนคนอื่น ๆ ที่โรงเรียนหรือที่นี่ ฉันรู้ว่า ฉันมีความเหงาของฉันสำหรับ
คนที่อาศัยอยู่ลึกลงไปในพื้นดินเย็น เมื่อฉันผ่านหลุมกระรอกฉันต้องการที่จะรวบรวมข้อมูลเป็นมันและซ่อนตัว ของตัวเอง
คนที่เป็นเช่นฉันและพวกเขาได้เรียกฉัน ผมต้องกลับบ้านไปให้พวกเขาพันโช. "
พันโชก้าวกลับมาและจัดขึ้นนิ้วมือข้าม "กลับไปที่ปีศาจบิดาของท่านแล้ว ผมไม่ดีพอ
ที่จะต่อสู้กับความชั่วร้ายนี้ มันจะใช้เวลานักบุญ แต่ดู! อย่างน้อยผมให้สัญญาณต่อพระองค์และต่อต้านการแข่งขันทั้งหมดของเจ้า. "เขาดึง
ข้ามของการป้องกันในอากาศในหน้าของเขา.
Tularecito ยิ้มเศร้าและเปลี่ยน trudged ออกไปสู่เนินเขา.
หัวใจของ Tularecito ทะลักด้วยความสุขที่ งานคืนสู่เหย้าของเขา ทั้งหมดของชีวิตของเขาเขาได้รับคนต่างด้าวที่ถูกขับไล่เหงา
และตอนนี้เขากำลังจะกลับบ้าน และเช่นเคยที่เขาได้ยินเสียงของโลก - ไกลออกไปเสียงดังกราวของระฆังวัวพึมพำของ
นกกระทารบกวนสะอื้นเล็ก ๆ น้อย ๆ ของโคโยตี้ที่จะไม่ร้องเพลงในคืนนี้ nocturnes ล้านแมลง แต่
Tularecito ได้รับฟังเสียงอื่นเคลื่อนไหวของสัตว์สองเท้าและเสียงเงียบที่ซ่อนอยู่ของ
ผู้คน.
เมื่อเขาหยุดและเรียกว่า "พ่อของฉันฉันได้มาที่บ้าน" และเขาได้ยินไม่มีคำตอบ ในหลุมกระรอกเขา
กระซิบ "คุณอยู่ที่ไหนคนของฉันได้อย่างไร มันเป็นเพียง Tularecito มาที่บ้าน. "แต่มีไม่มีคำตอบ แย่กว่านั้นคือเขาไม่มี
ความรู้สึกว่าพวกโนมส์อยู่ใกล้ เขารู้ว่ากวางและกวางก็ถูกเลี้ยงดูอยู่ใกล้เขา; เขารู้ว่าแมวถูกสะกดรอยตาม
อยู่ข้างหลังพุ่มไม้กระต่ายแม้ว่าเขาจะไม่ได้เห็นพวกเขา แต่จากพวกโนมส์เขามีข้อความไม่.
น้ำตาลดวงจันทร์เกิดขึ้นจากเนินเขา.
"ตอนนี้สัตว์จะออกมาเพื่อเป็นอาหาร" Tularecito กล่าวในกระซิบเหมือนกระดาษของปัญญาครึ่ง "ตอนนี้
คนที่จะออกมามากเกินไป. "
Pdf ดาวน์โหลดได้จาก http://www.thepdfportal.com/tularecito_92099.pdf
แปรงหยุดที่ขอบของหุบเขาเล็ก ๆ น้อย ๆ และสวนผลไม้ที่เกิดขึ้นของ เป็นต้นไม้ที่มีใบหนา,
และที่ดินเพาะปลูกอย่างประณีต มันเป็นสวนผลไม้เบิร์ตมันโร บ่อยครั้งเมื่อที่ดินที่ถูกทิ้งร้างและผีขี่ม้า
Tularecito ได้มาที่นี่ในเวลากลางคืนจะนอนบนพื้นดินใต้ต้นไม้และรับดาวด้วยมืออ่อนโยน.
ขณะที่เขาเดินเข้าไปในสวนผลไม้เขารู้ว่าเขากำลังใกล้บ้าน เขาไม่สามารถได้ยินพวกเขา แต่เขารู้ว่า
พวกโนมส์อยู่ใกล้ . กว่าและมากกว่าที่เขาเรียกว่าให้พวกเขา แต่พวกเขาไม่ได้มา
"บางทีพวกเขาไม่ชอบแสงจันทร์" เขากล่าว.
ที่เท้าของต้นไม้พีชขนาดใหญ่ที่เขาขุดหลุมของเขา - สามฟุตและลึกมาก คืนทั้งหมดที่เขาทำงานที่มัน
หยุดที่จะฟังสักครู่แล้วขุดลึกและลึกเข้าไปในแผ่นดินเย็น แม้ว่าเขาจะได้ยินอะไรเขาเป็น
บวกว่าเขากำลังใกล้พวกเขา เฉพาะเมื่อกลางวันมาเขาก็ไม่ยอมแพ้และออกเป็นพุ่มไม้เพื่อการนอนหลับ.
ในช่วงสายเบิร์ตมันโรเดินออกไปดูที่กับดักหมาป่าและพบหลุมที่เท้าของต้นไม้ "สิ่งที่
ปีศาจ! "เขากล่าว "เด็กบางคนต้องได้รับการขุดอุโมงค์ นั่นคืออันตราย! มันจะอยู่ในถ้ำที่พวกเขาหรือคน
จะตกอยู่ในมันและได้รับบาดเจ็บ. "เขาเดินกลับไปที่บ้านมีพลั่วและเต็มไปหลุม.
"แมนนี่" เขากล่าวกับเด็กผู้ชายที่อายุน้อยที่สุดของเขา "สวรรค์คุณ 'T รับการขุดในสวนผลไม้มีคุณ? "
"เอ่อ-เอ่อ!" แมนนี่กล่าวว่า.
"ดีคุณไม่ทราบว่าใครมี?"
"เอ่อ-เอ่อ!" แมนนี่กล่าวว่า.
"ดีคนขุดหลุมลึกออกมี . มันอันตราย คุณบอกเด็ก ๆ ไม่ได้ที่จะขุดหรือพวกเขาจะได้รับการยุบ. "
มืดมา Tularecito เดินออกจากแปรงที่จะขุดในหลุมของเขาอีกครั้ง เมื่อเขาพบว่ามันเต็มไปขึ้นเขา
คำรามทารุณ แต่แล้วความคิดของเขาเปลี่ยนไปและเขาหัวเราะ "คนที่อยู่ที่นี่" เขากล่าวอย่างมีความสุข "พวกเขาไม่ได้
รู้ว่าใครมันเป็นและพวกเขาก็กลัว พวกเขาเต็มไปหลุมวิธีที่หนูไม่ คราวนี้ฉันจะซ่อนและเมื่อ
พวกเขามาเพื่อเติมเต็มหลุมที่ฉันจะบอกพวกเขาว่าผมเป็นใคร จากนั้นพวกเขาจะรักฉัน. "
และ Tularecito ขุดหลุมและทำมันมีความลึกกว่าก่อนเพราะมากของสิ่งสกปรกหลวม เพียง
ก่อนที่เวลากลางวันเขาเกษียณเป็นแปรงที่ขอบของสวนผลไม้และวางลงไปดู.
มันโรเบิร์ตเดินออกมาก่อนอาหารเช้าไปดูที่กับดักของเขาอีกครั้งและอีกครั้งที่เขาพบหลุมเปิด "เล็ก ๆ น้อย ๆ
ปีศาจ! "เขาร้อง "พวกเขากำลังทำให้มันขึ้นที่พวกเขา? ฉันจะเดิมพันแมนนี่ที่อยู่ในนั้นหลังจากทั้งหมด. "
เขาเรียนรูสักครู่และจากนั้นก็เริ่มที่จะผลักดันสิ่งสกปรกเข้าไปในกับด้านข้างของเท้าของเขา คำรามดุร้าย
ปั่นเขาไปรอบ ๆ Tularecito มาชาร์จลงเมื่อเขากระโดดเหมือนกบในขายาวของเขาและแกว่งจอบของเขา
เช่นศูนย์.
เมื่อจิมมี่โรมาที่จะเรียกพ่อของเขาที่จะเช้าเขาพบว่าเขานอนอยู่บนกองสิ่งสกปรก เขาเป็นคนที่มีเลือดออก
ที่ปากและหน้าผาก shovelfuls ของสิ่งสกปรกมาบินออกจากหลุม.
จิมมี่คิดว่าใครบางคนฆ่าพ่อของเขาและได้รับพร้อมที่จะฝังศพเขา เขาวิ่งไปที่บ้านในความบ้าของ
ความหวาดกลัวและโทรศัพท์เรียกกลุ่มเพื่อนบ้าน.
ครึ่งโหลผู้ชายพุ่งขึ้นไปบนหลุม Tularecito ต่อสู้เหมือนสิงโตที่ได้รับบาดเจ็บและถือของตัวเองจนกว่าพวกเขาจะหลง
หัวเขาด้วยพลั่วของเขาเอง แล้วพวกเขาก็ผูกเขาขึ้นมาและเอาเขาเข้าไปในคุก.
ในซาลีนาส, คณะกรรมการการแพทย์ตรวจสอบเด็ก เมื่อแพทย์ถามเขาคำถามเขายิ้มอย่างสุภาพที่พวกเขา
และไม่ได้ตอบ แฟรงคลินโกเมซบอกคณะกรรมการสิ่งที่เขารู้และถามความดูแลของเขา.
"จริงๆเราไม่สามารถทำมันได้นายโกเมซ" ผู้พิพากษากล่าวในที่สุด "คุณบอกว่าเขาเป็นเด็กดี เมื่อวานนี้เพียงเขาพยายามที่จะ
ฆ่าคน คุณต้องดูว่าเราไม่สามารถปล่อยให้เขาไปหลวม ไม่ช้าก็เร็วเขาจะประสบความสำเร็จในการฆ่าคน. "
หลังจากการพิจารณาระยะสั้นเขามุ่งมั่นที่จะลี้ภัย Tularecito สำหรับความผิดทางอาญาบ้า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มิสมอร์แกนหัวเราะด้วยความโล่งอก จนรู้สึกว่าเส้นผมของเธอมาหลวมในด้านหลังของหัวของเธอ " คุณหมายถึง–
หมายถึง– Gnomes ? " ทูลารีซิโตพยักหน้า
.
" อะไรที่คุณต้องการรู้เกี่ยวกับพวกเขา ? "
" ผมไม่เคยเห็น " ทูลารีซิโต . เสียงของเขาไม่เพิ่มขึ้นหรือลดลง แต่ยังคงหมายเหตุต่ำ .
" ทำไมไม่กี่คนที่เห็นพวกเขา ฉันคิดว่า "
" แต่ฉันรู้เกี่ยวกับพวกเขา . "
มิสมอร์แกนตา squinted ด้วยความสนใจ " คุณทำอะไร ? ใครบอกคุณเกี่ยวกับพวกเขา ? "
" ไม่มีใคร "
" คุณไม่เคยเห็นมันมาก่อน และไม่มีใครบอกคุณหรอ ? แล้วคุณจะรู้เกี่ยวกับพวกเขา ? "
" ผมแค่รู้ ได้ยินว่า พวกเขาอาจจะ ผมรู้จักพวกเค้าในหนังสือก็ได้ . . . "
มิสมอร์แกนคิดว่า : " ทำไมฉันต้องปฏิเสธ gnomes เด็กยังไม่เสร็จนี้ เกย์ ? ไม่ ชีวิตของเขาจะดีขึ้น และถ้าเขาทำ
มีความสุขเชื่อในพวกเขาและอันตรายที่อาจทำ "
" คุณเคยตามหามัน " เธอถาม .
" ไม่ ผมไม่เคยเห็น ผมแค่รู้ แต่ผมจะมองในขณะนี้ . "
มิสมอร์แกนพบว่าตัวเองเสน่ห์กับสถานการณ์ นี่เป็นกระดาษที่เขียน เป็นหน้าผาบน
ที่แกะสลักแล้ว เธอสามารถแกะสลักน่ารักเรื่องนี้จะเป็นจริงมากขึ้นกว่าหนังสือที่เคยทำได้ " ที่คุณ
ดู ?
" เธอถาม" ผมจะขุดหลุมกล่าวว่า " ทูลารีซิโต soberly .
" แต่พวกมันออกมาเฉพาะตอนกลางคืน ทูลารีซิโต . คุณต้องดูพวกเขาในเวลากลางคืน คุณต้อง
และบอกฉันถ้าคุณพบใด ๆ คุณจะทำแบบนั้นเหรอ ? "
" เดี๋ยวฉันมา " เขาตกลง .
เธอปล่อยให้เขาจ้องมองเธอต่อ ตลอดทางที่กลับบ้าน เธอนึกภาพเขาค้นหาในตอนกลางคืน ภาพที่ถูกใจเธอ
เขาอาจจะหา gnomes ,อาจจะอยู่กับพวกเขาและพูดคุยกับพวกเขา ด้วยคำพูดที่หยาบคาย ไม่กี่ เธอได้รับสามารถที่จะทำให้ชีวิตของเขา
จริงและที่วิเศษมาก และห่างจาก โง่ ชีวิตเขา เธอดูดอิจฉาเค้า

ในการค้นหาของเขา ตอนเย็น ทูลารีซิโตใส่เสื้อของเขาและเอาพลั่ว เก่ามาเมื่อพวกเขาขณะที่เขากำลังออกจาก
เพิงเครื่องมือ " ที่เข้าไป เจ้า กบน้อย
" เขาถามทูลารีซิโตขยับเท้าพล่านที่ล่าช้า " ผมเข้าไปในที่มืด เป็นสิ่งใหม่ "
" แต่ทำไมต้องออกแรงกระทำท่านเสียม มีสีทอง , บางที ? "
หน้าเด็กเติบโตอย่างหนักกับความจริงจังของเขา วัตถุประสงค์ " ฉันไปขุดหาน้อยคนที่อยู่

ตอนนี้ โลก " Pancho เต็มไปด้วยแสงสีเร้าใจ " ไม่ไป กบน้อย ! ฟังเพลงเพื่อนเก่าของคุณ
พ่อของพระเจ้า และไม่ได้ไป ออกใน Sage ผมพบท่านและช่วยพระองค์จากปีศาจ ญาติของท่าน เจ้าน้องชาย
ของพระเยซู ไปไม่กลับของเจ้าเอง ! ฟังคนแก่ กบน้อย ! "
ทูลารีซิโตจ้องอย่างหนักที่พื้นและเจาะความคิดเก่าๆของเขากับข้อมูลใหม่ " เจ้าบอกว่า
เป็นคนของฉัน " เขาอุทาน" ฉันไม่เหมือนคนอื่น ๆที่โรงเรียน หรือ ที่นี่ ผมรู้ ฉันมีความเหงาของฉัน
คนที่อยู่ลึกเข้าไปในแผ่นดินเย็น เมื่อฉันผ่านกระรอกรู ผมต้องคลานเข้าไปและซ่อนตัวเอง คนของฉันเอง
อย่างฉัน และเรียกฉัน ฉันต้องกลับบ้านกับพวกเขา , Pancho "
Pancho ก้าวกลับและยกขึ้นไขว้นิ้ว " กลับไปหาปีศาจ บิดาของเจ้าแล้ว ผมไม่ได้
ที่ดีพอเพื่อต่อสู้กับความชั่วร้ายนี้ มันต้องใช้เวลาเป็นนักบุญ แต่เห็น อย่างน้อยก็ให้ลงชื่อต่อพระองค์และต่อต้านการแข่งขันทั้งหมดของพระองค์ . " เขาวาด
ข้ามการป้องกันในอากาศต่อหน้าเขา
ทูลารีซิโตยิ้มเศร้าและเปลี่ยน trudged ปิดลงเนินเขา
หัวใจของทูลารีซิโตทะลักกับความสุขในงานคืนสู่เหย้า ของเขา ทั้งหมดของชีวิตของเขาเขาได้รับคนต่างด้าว , outcast เหงา
และตอนนี้เขากำลังจะกลับบ้าน เป็นเสมอเขาได้ยินเสียงของโลก – แคร๊งไกลของกระดิ่งวัว , เสียงบ่นของ
รบกวนนกกระทา , สะอื้นเล็กน้อยของโคโยตี้ ใครไม่ร้อง คืนนี้ nocturnes จำนวนของแมลง แต่ได้ฟังเสียง
ทูลารีซิโตอีก การเคลื่อนไหวของสัตว์สอง เท้า และเงียบเสียงของที่ซ่อนอยู่

เมื่อเขาหยุดลง และผู้คน เรียกว่า " พ่อผมได้กลับบ้าน" และเขาได้ยินไม่ตอบ เป็นกระรอกหลุมเขา
กระซิบ " เธอจะไปไหน คนของฉัน มันเป็นเพียงทูลารีซิโตกลับบ้าน แต่ไม่มีการตอบกลับ เลวร้าย เขาไม่มี
รู้สึกว่าตัวโนมใกล้ เขารู้ว่า Doe และกวางเป็นอาหาร ใกล้เขา เขารู้ว่าแมวเป็น stalking
กระต่ายหลังพุ่มไม้ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่สามารถมองเห็นพวกเขา แต่จากคนแคระ เขาไม่มี
ข้อความน้ำตาลพระจันทร์ทรงลุกขึ้นออกจากเนิน .
" แล้วสัตว์จะออกมาให้อาหาร " ทูลารีซิโตพูดกระซิบเหมือนกระดาษของครึ่งบ้า . " ตอนนี้
ผู้คนจะออกมาเหมือนกัน "
PDF ดาวน์โหลดได้จาก http : / / www.thepdfportal . com / tularecito_92099 . pdf
แปรงหยุดที่ขอบของหุบเขาเล็ก ๆน้อย ๆและสวนผลไม้ เอาสถานที่ ต้นไม้หนาด้วยใบ
และที่ดินปลูกอย่างประณีตนั่นเบิร์ตมันโร ออชาร์ด มักจะ , เมื่อที่ดินถูกทิ้งร้างและผีขี่
ทูลารีซิโตมาที่นี่ , ในคืนที่ต้องนอนบนพื้นดินใต้ต้นไม้และเก็บดาวกับนิ้วมือที่อ่อนโยน
ตอนที่เขาเดินเข้าไปในสวนผลไม้ เขารู้ว่าเขากำลังจะกลับบ้าน เขาไม่อาจได้ยิน แต่เขารู้ว่า
ตัวโนมใกล้ กว่าและมากกว่าที่เขาเรียกให้พวกเขา แต่พวกเขาไม่ได้มา .
" บางทีพวกเขาไม่ชอบแสงจันทร์ , " เขากล่าว .
ที่เท้าของพีชขนาดใหญ่ เขาขุดหลุมของเขาและสามฟุต และลึกมาก ทั้งคืน เขาทำมัน
หยุดฟังสักครู่แล้วขุดลึกและลึกเข้าไปในแผ่นดินเย็น แม้ว่าเขาจะไม่ได้ยิน เขา
บวกเขาใกล้เขา เมื่อกลางวันมาเขาให้ขึ้นและเกษียณในพุ่มนอน .
ใน midmorning เบิร์ตมันโรเดินออกมาดู โคโยตี้ กับดัก และพบหลุมที่เท้าของต้นไม้ " อะไรนะ
ปีศาจ ! " เขากล่าวว่า " เด็กบางคนต้องมีการขุดอุโมงค์ มันอันตรายนะ ! มันจะถ้ำบนเขา หรือบางคน
จะตกและเจ็บตัว เขาเดินกลับเข้าบ้าน มีพลั่ว และเต็มไปด้วยหลุม .
" แมนนี่ " เขากล่าวกับลูกชายคนเล็กของเขา" คุณยังไม่ได้ขุดอยู่ในสวนผลไม้ ใช่ไหม ? "
" เอ่อ . . . " บอกว่า . .
" อืม , คุณรู้ว่าใครได้ ? "
" เอ่อ . . . " บอกว่า . .
" อืม , มีคนขุดหลุมลึกนั้น มันอันตราย คุณบอกพวกไม่ขุด หรือพวกเขาจะพัง "
มืดมาทูลารีซิโตเดินออกจากแปรงขุดหลุมของเขาอีกครั้ง เมื่อเขาพบมันเต็ม เขา
คำรามอย่างทารุณแต่แล้วความคิดของเขาเปลี่ยนไปและเขาก็หัวเราะออกมา " คนที่นี่ " เขากล่าวอย่างมีความสุข " พวกเขาไม่ได้
รู้มั้ยว่าเป็นใคร และพวกเขาก็หวาดกลัวด้วย พวกเขาเติมเต็มหลุมที่หนูทำ คราวนี้ฉันจะซ่อน และเมื่อ
พวกเขามาเติมหลุม ฉันจะบอกพวกเขาว่าฉันเป็นใคร จากนั้นพวกเขาจะรักฉัน "
ทูลารีซิโตและขุดหลุมให้ลึกลงไปกว่าเดิมเพราะมากของดินก็หลวม แค่
ก่อนสว่าง เขาเกษียณในแปรงที่ขอบของสวนผลไม้และนอนดู
เบิร์ตมันโรเดินออกมาก่อน อาหารเช้าดูกับดักของเขาอีกครั้งและอีกครั้งเขาก็พบรูเปิด " ปีศาจน้อย
! " เขาร้องขึ้น " พวกเขากำลังทำให้มันขึ้นเป็น ? ฉันพนันได้เลยว่าแมนนี่มันหลังจากทั้งหมด "
.เขาเรียนรูสำหรับสักครู่และจากนั้นเริ่มที่จะผลักดันสิ่งสกปรกเข้าไปด้วยข้างเท้าของเขา เป็นเสียงคำรามดุร้าย
ปั่นเขาไปรอบ ๆ ทูลารีซิโตมาชาร์จลงเมื่อเขากระโดดเหมือนกบ บนขาเขายาว และควงจอบของเขา

ชอบสโมสร เมื่อจิมมี่มันโรมาโทรหาพ่อ อาหารเช้า เขาก็พบว่าเขานอนอยู่บนกองดิน เลือดเขาไหล
ที่ ปาก และหน้าผากshovelfuls ดินมาบินออกจากหลุม
จิมมี่ คิดว่าคนที่ได้ฆ่าพ่อของเขา และพร้อมจะฝังเขา เขาวิ่งกลับบ้านในความบ้าของ
ความหวาดกลัว และโทรศัพท์เรียกวงดนตรีเพื่อนบ้าน .
ครึ่งโหลผู้ชายคลานขึ้นบนหลุม ทูลารีซิโตต่อสู้เหมือนสิงโตที่บาดเจ็บ และถือของตัวเองจนกว่าพวกเขาจะหลง
หัวเขาด้วยพลั่วของเขาเองแล้วพวกเขามัดเขาไว้ แล้วเอาเขาเข้าคุก
ในซาลินาส , คณะแพทย์ตรวจเด็ก ตอนหมอถามคำถาม เขายิ้ม blandly นั้น
และไม่ตอบ แฟรงคลิน โกเมซได้บอกคณะกรรมการว่าเขารู้ และขอให้อยู่ในความคุ้มครองของพระองค์ .
" เราทำไม่ได้จริง ๆคุณ โกเมซ " ผู้พิพากษากล่าวในที่สุด คุณบอกว่าเขาเป็นเด็กดี แค่เมื่อวาน เขาพยายาม
ฆ่าคนคุณต้องดูว่า เราจะปล่อยให้มันหลวมไป . ไม่ช้าก็เร็วเขาจะประสบความสำเร็จในการฆ่าใครสักคน . "
หลังจากบันทึกสั้นๆ เขามุ่งมั่นทูลารีซิโตเพื่อลี้ภัยสำหรับอาชญากรบ้า