The decade of the 1940s saw the Jap

The decade of the 1940s saw the Japanese Imperial Army sweep through the region, inflicting humiliating defeats on the colonial powers in Burma and British Malaya, and in the Philippines and the Netherlands Indies. Although the Japanese were initially greeted as liberators in some parts of Southeast Asia, disillusion rapidly set in as food supplies were requisitioned and local people were forced to work on various government projects; young men in particular were often forced to move far from their home regions, and mortality rates were high. After Japan’s defeat in 1945, the returning colonial powers had to deal with nationalist movements which were in some places inspired by communist ideology. The Americans honoured previous pledges to grant the Philippines full independence in 1946, and Burma was granted independence shortly after the rest of British India in early 1948. After the Americans exerted pressure, the Indonesian declaration of independence, signed by Sukarno and Hatta on 17 August 1945, was finally recognized by the Dutch in late 1949. In all three countries per capita GDP in 1950 was below 1938 levels (Table 3.1)
In Burma and Indonesia, per capita GDP recovered only slowly in the two decades from 1950 to 1970; in Burma it was still lower in 1970 than in 1938, while in Indonesia it was only slightly higher. Paauw (1960: 209) argued that in Indonesia there had been structural retrogression after 1950, in the sense that the share of the labour-intensive sectors, including smallholder agriculture, and small-scale manufacturing and services in total output had increased. In other parts of the region, these two decades saw some growth. Particularly striking was the accelerated growth in Thailand, where after decades of economic stagnation, per capita GDP more than doubled between 1950 and 1970. After slow growth in per capita terms through the 1950s, growth also accelerated in the 1960s in both Singapore and Malaysia. By 1970, marked inequalities in per capita GDP were already obvious across the region. There were also differences in economic structure. In both the Philippines and Thailand, the non-agricultural sectors of the economy grew quite quickly after 1950, and accounted for more than 70 per cent of total GDP by 1970. The share was also over 70 per cent in Malaysia. But although by the 1960s, the industrial and service sectors were expanding, with the exception of Singapore the pace of growth was slower than in Taiwan and South Korea, let alone Japan. It was only when foreign, and particularly Japanese investment in manufacturing in Southeast Asia accelerated after 1970 that the manufacturing sector not only grew more rapidly but also began to account for a growing share of exports.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทศวรรษ 1940 เห็นกวาดกองทัพบกจักรวรรดิญี่ปุ่นผ่านภูมิภาค ทำพ่ายแพ้เชิญบนอำนาจอาณานิคม ในพม่าและมาลายาของอังกฤษ และ ในฟิลิปปินส์และอินเดียเนเธอร์แลนด์ แม้ว่าญี่ปุ่นเริ่มได้รับการต้อนรับเป็น liberators ในบางส่วนของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ งมงายอย่างรวดเร็วตั้งในเสบียงได้ถูกยึด และคนในท้องถิ่นถูกบังคับให้ทำงานในโครงการต่าง ๆ ในรัฐบาล ชายหนุ่มโดยเฉพาะอย่างยิ่งมักจะถูกบังคับที่ไปไกลจากเขตบ้านของพวกเขา และอัตราการตายก็สูง หลังจากการพ่ายแพ้ของญี่ปุ่นในปี 1945 อำนาจอาณานิคมกลับมาได้กับความเคลื่อนไหวของชาตินิยมซึ่งในบางสถานที่บันดาลใจอุดมการณ์คอมมิวนิสต์ ชาวอเมริกันเกียรติละเมิดก่อนหน้าให้ฟิลิปปินส์เป็นอิสระทั้งหมด 1946 และพม่าได้รับเอกราชหลังจากส่วนเหลือของบริติชอินเดียในต้นปี 1948 หลังจากชาวอเมริกันนั่นเองความดัน ประกาศอิสรภาพ ซูการ์โนและฮัตตาลงวันที่ 17 2488 สิงหาคม อินโดนีเซียก็ถือ โดยชาวดัตช์สายวิจิตร ในทั้งสามประเทศ GDP ต่อหัวในปี 1950 เป็นต่ำกว่าระดับ 1938 (ตาราง 3.1) ในพม่าและอินโดนีเซีย GDP ต่อหัวกู้คืนเฉพาะช้าในสองทศวรรษจากปี 1950 ถึง 1970 ในประเทศพม่า ก็ยังคงต่ำใน 1970 กว่าในปี 1938 ในขณะที่อินโดนีเซีย มันเท่าสูงขึ้นเล็กน้อย Paauw (1960:209) โต้เถียงว่า อินโดนีเซีย มีมา retrogression โครงสร้างหลังจากปี 1950 ในความรู้สึกว่าส่วนแบ่งของภาคแรงงานมาก รวม เกษตรรายย่อย และการผลิตขนาดเล็ก และบริการผลผลิตรวมเพิ่มขึ้น ในส่วนอื่น ๆ ของภูมิภาค สองทศวรรษเหล่านี้มีการเติบโตบาง โดดเด่นโดยเฉพาะอย่างยิ่งมีการเจริญเติบโตรวดเร็วในประเทศไทย ซึ่งหลังจากทศวรรษของเศรษฐกิจซบเซา GDP ต่อหัวมากกว่าสองเท่าระหว่างปี 1950 และ 1970 หลังจากเจริญเติบโตช้าในประชากรถึงปี 1950 การเจริญเติบโตยังเร่งในปี 1960 ในสิงคโปร์และมาเลเซีย ปี 1970 อสมการเครื่องหมายใน GDP ต่อหัวได้ชัดเจนทั่วทั้งภูมิภาค มีความแตกต่างในโครงสร้างทางเศรษฐกิจ ในฟิลิปปินส์และไทย ไม่ใช่เกษตรภาคเติบโตค่อนข้างรวดเร็วหลังจากปี 1950 และบัญชีสำหรับมากกว่าร้อยละ 70 ของ GDP รวมปี 1970 ใช้ร่วมกันเป็นกว่าร้อยละ 70 ในมาเลเซียด้วย แต่แม้ว่า โดยปี 1960 ภาคอุตสาหกรรม และบริการได้ขยายตัว ยกเว้นสิงคโปร์ ก้าวของการเจริญเติบโตช้ากว่าในไต้หวัน และเกาหลีใต้ ประสาญี่ปุ่น มันเป็นเพียงเมื่อต่างประเทศ และญี่ปุ่นโดยเฉพาะอย่างยิ่งการลงทุนในการผลิตในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เร่งหลัง 1970 ที่ภาคการผลิตไม่เพียงแต่เติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่ก็ เริ่มบัญชีสำหรับหุ้นเติบโตของการส่งออก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทศวรรษแห่งปี 1940 เห็นจักรวรรดิญี่ปุ่นกองทัพกวาดผ่านภูมิภาคก่อให้เกิดความปราชัยอัปยศในอำนาจอาณานิคมในประเทศพม่าและบริติชมลายาและในฟิลิปปินส์และอินเดียเนเธอร์แลนด์ แม้ว่าญี่ปุ่นได้รับการต้อนรับครั้งแรกเป็นรวมหัวในบางส่วนของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ตั้งงมงายอย่างรวดเร็วในขณะที่เสบียงอาหารเด็ดขาดและคนในท้องถิ่นจะถูกบังคับให้ทำงานในโครงการต่าง ๆ ของรัฐบาล; ชายหนุ่มโดยเฉพาะอย่างยิ่งมักจะถูกบังคับให้ย้ายห่างไกลจากบริเวณบ้านของพวกเขาและมีอัตราการตายสูง หลังจากความพ่ายแพ้ของญี่ปุ่นในปี 1945 การกลับมาของอำนาจอาณานิคมมีการจัดการกับขบวนการชาตินิยมซึ่งอยู่ในสถานที่บางแห่งแรงบันดาลใจจากอุดมการณ์คอมมิวนิสต์ ชาวอเมริกันที่ได้รับเกียรติคำมั่นสัญญาก่อนหน้านี้ที่จะให้ฟิลิปปินส์เป็นอิสระเต็มที่ในปี 1946 และพม่าได้รับเอกราชไม่นานหลังจากที่ส่วนที่เหลือของบริติชอินเดียในช่วงต้นปี 1948 หลังจากที่ชาวอเมริกันออกแรงดันการประกาศเอกราชของอินโดนีเซียลงนามโดยซูการ์โนฮัตตาและ 17 สิงหาคม ปี 1945 ได้รับการยอมรับในที่สุดโดยชาวดัตช์ในช่วงปลายปี 1949 ทั้งสามประเทศ GDP ต่อหัวในปี 1950 ต่ำกว่าระดับ 1,938 (ตารางที่ 3.1)
ในประเทศพม่าและอินโดนีเซีย GDP ต่อหัวเพียงหายช้าลงในช่วงสองทศวรรษที่ 1950-1970; ในพม่ามันก็ยังคงต่ำกว่าในปี 1970 ในปี 1938 ในขณะที่ในอินโดนีเซียมันเป็นเพียงสูงขึ้นเล็กน้อย Paauw (1960: 209) ที่ถกเถียงกันอยู่ว่าในอินโดนีเซียได้มีการเสื่อมถอยหลังโครงสร้างหลังจากปี 1950 ในแง่ที่ว่าส่วนแบ่งของภาคแรงงานมากรวมทั้งการเกษตรของเกษตรกรรายย่อยและการผลิตขนาดเล็กและการให้บริการในการส่งออกรวมเพิ่มขึ้น ในส่วนอื่น ๆ ของภูมิภาคทั้งสองทศวรรษที่ผ่านมาเห็นการเติบโตบางส่วน โดยเฉพาะอย่างยิ่งโดดเด่นเป็นเร่งการเติบโตในประเทศไทยซึ่งหลังจากทศวรรษของความเมื่อยล้าทางเศรษฐกิจ GDP ต่อหัวเพิ่มขึ้นกว่าเท่าตัวระหว่างปี 1950 และปี 1970 หลังจากที่การเจริญเติบโตช้าในแง่หัวต่อผ่าน 1950, การเจริญเติบโตยังเร่งในปี 1960 ทั้งในสิงคโปร์และมาเลเซีย 1970 โดยการทำเครื่องหมายความไม่เท่าเทียมกันใน GDP ต่อหัวอยู่แล้วเห็นได้ชัดทั่วทั้งภูมิภาค นอกจากนั้นยังมีความแตกต่างในโครงสร้างทางเศรษฐกิจ ทั้งในฟิลิปปินส์และไทยภาคนอกภาคเกษตรของเศรษฐกิจขยายตัวได้อย่างรวดเร็วมากหลังจากปี 1950 และคิดเป็นกว่าร้อยละของ GDP รวมละ 70 โดยปี 1970 หุ้นก็ยังมากกว่าร้อยละ 70 ในประเทศมาเลเซียต่อ แต่ถึงแม้ว่าโดยปี 1960 ภาคอุตสาหกรรมและภาคบริการมีการขยายตัวด้วยข้อยกเว้นของสิงคโปร์ก้าวของการเจริญเติบโตช้ากว่าในไต้หวันและเกาหลีใต้ให้อยู่คนเดียวญี่ปุ่น มันเป็นเพียงเมื่อต่างประเทศและญี่ปุ่นโดยเฉพาะอย่างยิ่งการลงทุนในการผลิตในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เร่งหลัง 1970 ว่าภาคการผลิตไม่เพียง แต่ขยายตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่ยังเริ่มที่จะบัญชีสำหรับหุ้นที่เพิ่มขึ้นของการส่งออก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทศวรรษ 1940 เห็นกวาดกองทัพจักรวรรดิญี่ปุ่นผ่านเขตก่อความพ่ายแพ้อัปยศในอาณานิคมอำนาจในพม่าและอังกฤษ มลายู และในฟิลิปปินส์ และเนเธอร์แลนด์อินเดียตะวันออก . แต่ญี่ปุ่นเริ่มทักทายเป็นรวมหัวในบางส่วนของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ไม่มีภาพลวงตาอย่างรวดเร็ว ตั้งเป็นวัสดุอาหารและต้องการ ประชาชนถูกบังคับให้ทำงานในโครงการต่างๆของรัฐบาล ; ชายหนุ่มโดยเฉพาะมักจะถูกบังคับให้ย้ายไปไกลจากบริเวณบ้าน และอัตราการตายสูง . หลังจากความพ่ายแพ้ของญี่ปุ่นในปี 1945 ( อาณานิคมพลัง มีการจัดการกับขบวนการชาตินิยม ซึ่งในบางสถานที่ โดยได้แรงบันดาลใจจากอุดมการณ์คอมมิวนิสต์ คนอเมริกันประเทศให้เกียรติก่อนหน้านี้ฟิลิปปินส์เต็มเอกราชในปี 1946 และพม่าได้รับเอกราชหลังจากพักของอังกฤษในอินเดียในช่วงปี 1948 หลังจากที่คนอเมริกันนั่นเอง ความดัน การประกาศเอกราชของอินโดนีเซีย ลงนามโดยซูการ์โนฮัตตา ในวันที่ 17 สิงหาคม ค.ศ. 1945 และถูกค้นพบโดยชาวดัตช์ในช่วงปลายปี 1949 . ในทั้งสามประเทศที่ GDP ต่อหัวในปี 1950 คือด้านล่าง 1938 ระดับ ( ตารางที่ 3.1 )ในพม่า อินโดนีเซีย และ GDP ต่อหัวฟื้นตัวเพียงช้าๆ ใน 2 ทศวรรษ จาก 1950 ถึง 1970 ; ในพม่าก็ยังลดลงในปี 1970 กว่า 1938 ขณะที่ในอินโดนีเซียเป็นเพียงเล็กน้อยที่สูงขึ้น paauw ( 1960 : 209 ) แย้งว่า ในอินโดนีเซีย มีการถอยหลังโครงสร้างหลัง 1950 ในความรู้สึกว่า ส่วนแบ่งของแรงงานภาคการเกษตร ได้แก่ โครงสร้าง และกระบวนการผลิต และการบริการในผลผลิตรวมได้เพิ่มขึ้น ในส่วนอื่น ๆของภูมิภาคนี้ สองทศวรรษที่ผ่านมาได้เห็นการเจริญเติบโตบาง โดดเด่นโดยเฉพาะอย่างยิ่ง คือ การเร่งการเติบโตในประเทศไทย ซึ่งหลังจากทศวรรษของความซบเซาทางเศรษฐกิจ GDP ต่อหัวมากกว่าสองเท่าระหว่าง 1950 และ 1970 หลังชะลอการเติบโตในรายได้ต่อหัวเงื่อนไขผ่าน 1950 เร่งการเจริญเติบโตในปี 1960 ทั้งในสิงคโปร์และมาเลเซีย โดยปี 1970 , เครื่องหมายอสมการใน GDP ต่อหัวก็ชัดเจนอยู่แล้วในแต่ละภูมิภาค ก็มีความแตกต่างในโครงสร้างเศรษฐกิจ ทั้งในฟิลิปปินส์และไทย ภาคนอกภาคเกษตรของเศรษฐกิจขยายตัวค่อนข้างรวดเร็วหลังจาก 1950 และคิดเป็นกว่าร้อยละ 70 ของ GDP ทั้งหมด 1970 หุ้นยังมีกว่าร้อยละ 70 ในมาเลเซีย แต่โดยปี 1960 , ภาคอุตสาหกรรมและภาคบริการขยาย , มีข้อยกเว้นของสิงคโปร์ก้าวของการเจริญเติบโตช้ากว่าในไต้หวันและเกาหลีใต้ อย่าว่าแต่ญี่ปุ่น มันเป็นเพียงเมื่อต่างชาติโดยเฉพาะญี่ปุ่น และการลงทุนในการผลิตในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เร่งหลัง 1970 ที่ภาคการผลิตไม่เพียงเติบโตมากขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่ยังเริ่มที่จะบัญชีสำหรับหุ้นที่เพิ่มขึ้นของการส่งออก