Chen Rong wasn’t patient herself; s

Chen Rong wasn’t patient herself; she irately snapped: “Why are you asking me? How would I know?”

Startled, Old Shang slowly lowered his head.

At this time, Chen Rong ordered him to use the carriage so that they’d have a way to leave even if the refugees came to them.

“Aye.”

“Right, isn’t Nan’yang situated in the south? Let’s try going south,” Chen Rong said soon after. She thought that there would surely be less barbarians the further south they went, even if there were likely more displaced refugees.

Old Shang hollered, flung the whip, and drove south.

The sun slowly dipped west as they went on, plunging them in more apprehension.

On their left was an endless mountain range; on their right was forever barrenness. Completely deserted, the road ahead seemed to have no end in sight.

At this point, Chen Rong quietly said, “We don’t have to go on.”

Old Shang turned around.

Chen Rong slightly turned her head to the side to look at a cleft. She pointed and said, “We’ve gone for so long without seeing anyone. That must mean that it’s safe here. This place isn’t so bad. Let’s spend the night here and think of something tomorrow.”

“But miss, we’re so deep in the mountains, what if wild beasts are around?”

Chen Rong started to scream at him: “Then tell me what are we supposed to do? It’s gotten dark, Nan’yang had closed all its gates. Even if we knew our way, we wouldn’t be able to get in.”

Old Shang was given a scare. He hung his head, flung the riding whip, and drove the carriage toward the cleft Chen Rong had spoken of.

They went around a small hill to enter the cleft. It was small and narrow. A short hillside blockaded its front while a mountain backed into it. It had just enough space for five carriages to fit.

Chen Rong hopped down. She looked left and right before murmuring: “It’s winter, I reckon there aren’t any beasts around.” So she said, but what did she know about the habits of wildlife? They were nothing but self-comforting words.

Looking at the only entrance to the cleft, Chen Rong whispered: “Old Shang, should we block this place with a boulder?”

Old Shang looked at her and asked, “To block the wind?”

Of course not! As Chen Rong was about to blow up, she suddenly thought to herself: If they discover us here, what use would the boulder be? Anybody could move it, and besides, if someone or a beast were to come down from the hill side, we could escape by carriage. Blocking would only stop our own vehicle.

Thinking so, she closed her mouth.

It got dark frightfully fast.

Chen Rong stayed in the carriage while Old Shang sat on the driving seat. They listened to the rustling grass outside as they whispered to each other.

At a time so quiet, the roars of wild beasts and incessant insect chirping were more pronounced in the night. The rush of cold wind made any light breathing feel like a movement.

The more she listened, the more Chen Rong grew fearful.

Just then, Old Shang spoke in: “Miss, are you afraid?”

His voice was trembling a little.

While Old Shang was old, he was a house servant who had grown up in the estate, and had never gone through adversities.

“I’m alright,” Chen Rong softly replied. She paused, and then ordered, “Stop talking and listen. Is that the sound of hoofs?”

In the silence, Old Shang answered after a while, “I don’t hear anything.”

“Oh.” It was uncertain whether Chen Rong’s answer was filled with disappointment or relief.

She did not know that, at this time, two hundred guards were escorting a carriage toward the city gate.

Outside the carriage, a servant leaned in and whispered to the man inside: “Master, they’re only speculating words of an old servant. It’s not worth using up the prince’s badge for such a trifling matter.” Ever since the Hu army began to push south, once it got dark, the city gates would close from all four sides. No one could come in or out. Only a handful of families such as the Wang could get three badges and have three opportunities to enter or leave after curfew. This was largely thanks to the presence of members of the Lang’ya branch. The Chen estate, for example, only had one such badge.

After a while, a smooth and pleasant voice mildly replied, “They aren’t speculating words. I never sent her an invitation.” The speaker was Wang Hong.

He swiftly lifted the curtain.

As he watched the people on the street and the last glimmer of the setting sun in the west, a faint smirk formed on his ethereal countenance. “Using my name to call her out? I hate this kind of thing.”

The servant nodded.

At this time, the troop had arrived at the gate.

The city gate had been closed. His servant rode forward, raised a badge and loudly stated, “My master Wang Hong of Lang’ya wants to leave on urgent business.”

An officer rode forward. As he was about to deny them exit, the servant held up another badge and then threw it at his feet. “This was given to our master by the Prince of Nan’yang.”

The officer picked the badge up. He at once clasped hi

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

รองเฉินไม่ป่วยตัวเอง เธอจัดชิด irately: "ทำไมคุณขอฉัน จะทราบได้อย่างไร"สะดุ้ง Shang เก่าค่อย ๆ ลดลงศีรษะของเขาตอนนี้ เฉินรองสั่งให้ใช้การขนส่งเพื่อให้พวกเขาจะมีทางออกแม้ว่าผู้ลี้ภัยมายังพวกเขา"เอ""ขวา ไม่ Nan'yang ตั้งอยู่ในภาคใต้ มาลองใต้ ร่องเฉินกล่าวว่า หลังจาก เธอคิดว่า จะย่อมได้ป่าเถื่อนน้อยลงใต้ไป ถึงแม้มีผู้ลี้ภัยมีแนวโน้มที่พลัดถิ่นมากขึ้นShang เก่า hollered โยนออกแส้ และขับรถใต้ดวงอาทิตย์ค่อย ๆ จุ่มตะวันตกเป็นพวกเขาไป ทิ่มเขาในความเข้าใจเพิ่มเติมบนทางด้านซ้ายเป็นสิ้นสุดเทือกเขา ในสิทธิของตนได้ตลอด barrenness ร้างอย่างสมบูรณ์ ถนนข้างหน้าดูเหมือนจะ มีไม่สิ้นสุดในสายตาที่จุดนี้ เฉินร้องเงียบ ๆ กล่าวว่า "เราไม่มีทาง"Shang เก่าหันไปรอบ ๆเฉินร่องเล็กน้อยเปิดหัวของเธอในด้านการดูแหว่ง เธอชี้ และกล่าว ว่า "เราได้ไปสำหรับเวลานาน มาก โดยไม่เห็นใคร นั่นต้องหมายความ ว่า ไม่ปลอดภัยที่นี่ สถานที่แห่งนี้ไม่เลว มาใช้จ่ายคืนที่นี่ และคิดว่า สิ่งที่วันพรุ่งนี้""แต่พลาด เราอยู่ลึกเพื่อในภูเขา ถ้าสัตว์ป่าอยู่รอบ ๆ"เฉินร้องเริ่มร้องที่เขา: "แล้วบอกสิ่งเราควรจะทำ มันจะมามืด Nan'yang ปิดประตูทั้งหมด แม้ว่าเรารู้วิธีการของเรา เราจะไม่สามารถได้รับใน"Shang เก่าได้รับแผลเป็น เขาแขวนหัวเขา ขี่ แส้สม่ำเสมอ และขับรถขนส่งไปทางร่องเฉินที่แหว่งได้พูดของพวกเขาไปรอบ ๆ เนินเขาเล็ก ๆ ใส่แหว่ง มันก็เล็ก และแคบ เนินเขาสั้น blockaded หน้าในขณะที่เขาสำรองลงไป มันมีพื้นที่เพียงพอสำหรับรถม้าห้าพอดีเฉินรองรสลง เธอมองซ้ายและขวาก่อน murmuring: "มันเป็นฤดูหนาว ผมคิดว่า ไม่มีสัตว์ใด ๆ รอบ" เธอกล่าว แต่เธอไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพฤติกรรมของสัตว์ป่า พวกเขามีแต่คำปลอบโยนตัวเองมองเฉพาะที่แหว่ง ร่องเฉินกระซิบ: "Shang เก่า ควรเราบล็อกสถานที่ที่ มีหินหรือไม่"Shang เก่ามองดูที่เธอ และ ถาม, "การบล็อกลม"ไม่แน่นอน เป็นรองเฉินจะ ระเบิดขึ้น เธอก็คิดไปเอง: ถ้าพวกเขาพบกับเราที่นี่ ใช้อะไรชนจะ ใครสามารถย้าย และ ถ้าคนหรือสัตว์จะ ลงมาจากเนิน เราอาจหลบหนี โดยการขนส่ง บล็อกเท่านั้นที่จะหยุดรถของเราเองเธอคิดดัง ปิดปากมันมีมืด frightfully อย่างรวดเร็วเฉินรองอยู่ในการขนส่งในขณะที่ซางเก่านั่งอยู่บนนั่งคนขับ พวกเขาฟังหญ้า rustling ด้านนอกเป็นพวกเขากระซิบกันครั้งจึงเงียบ roars ของสัตว์ป่าและแมลงกำลังใจร้องเจี๊ยก ๆ ถูกเด่นชัดในเวลากลางคืนมากขึ้น วิ่งของลมหนาวแสงการหายใจรู้สึกเหมือนเคลื่อนไหวได้ยิ่งเธอฟัง ร่องเฉินเติมโตน่ากลัวแล้ว Shang เก่าพูดใน: "นางสาว คุณ? "เสียงของเขาถูกสั่นเล็กน้อยในขณะที่ซางเก่าเก่า เขาเป็นราชการบ้านที่เติบโตขึ้นในอสังหาริมทรัพย์ และมีไม่เคยไปผ่าน adversities"ฉันไม่เป็นไร เฉินรองนวลตอบ เธอหยุดชั่วคราว และ สั่งแล้ว "หยุดพูด และฟัง คือที่เสียงของกีบในความเงียบ Shang เก่าตอบหลัง "ฉันไม่ได้ยินอะไร""อ้อ" มันก็ไม่แน่ใจว่าตอบเฉินร้องเต็มไป ด้วยความผิดหวังหรือบรรเทาทุกข์เธอไม่รู้ว่า ตอนนี้ สองร้อยยามคุ้มกันบินไปทางประตูเมืองภายนอกการขนส่ง ราชการวางกระจกใน และกระซิบบอกคนภายใน: "หลัก พวกเขากำลังเพียงหนังสือฯ คำของข้าราชการเก่า มันไม่คุ้มค่าใช้ค่าป้ายของเจ้าชายสำหรับเรื่อง trifling" นับตั้งแต่กองทัพฮูเริ่มดันใต้ เมื่อมีมืด ประตูเมืองจะปิดจากทั้งสี่ด้าน ไม่มีใครจะมาเข้า หรือออก เพียงไม่กี่ตระกูลเช่นวังสามารถได้รับป้ายสาม และมีโอกาสที่สามเพื่อป้อน หรือออกหลังเคอร์ฟิว นี้เป็นมาก ด้วยการปรากฏตัวของสมาชิกสาขา Lang'ya นิคมเฉิน เช่น มีเพียงหนึ่งป้ายดังกล่าวหลัง ตอบเสียงเรียบ และมีความสุขอย่างอ่อนโยน, "พวกเขาไม่ได้หนังสือฯ คำ ผมไม่เคยส่งเธอเชิญ" ลำโพงถูกวังฮ่องกงเขาอย่างรวดเร็วยกม่านขณะที่เขาเฝ้าดูผู้คนบนถนนและ glimmer ครั้งสุดท้ายของดวงตะวันตก เกเรจาง ๆ เกิดขึ้นบนสีหน้าของเขาไม่มีตัวตน "การใช้ชื่อเรียกเธอ ฉันเกลียดชนิดของสิ่งนี้"คนรับใช้เลยต้องการตอนนี้ กองทหารที่มาถึงที่ประตูได้รับการปิดประตูเมือง เจ้าขี่ไปข้างหน้า ยกเหรียญตรา และระบุ ไว้เสียงดัง "ฉันโทวังฮ่องกงของ Lang'ya ต้องการปล่อยด่วนธุรกิจ"เจ้าหน้าที่ขี่ไปข้างหน้า ขณะที่เขาจะปฏิเสธออก คนรับใช้จัดขึ้นป้ายอีกแล้ว โยนที่เท้าของเขา "นี้ได้รับการใช้งานของเรา โดยเจ้าชาย Nan'yang"เจ้าหน้าที่หยิบป้ายขึ้นมา เขาที่ clasped สวัสดี

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เฉินร่องไม่ได้ป่วยตัวเอง; เธอ irately snapped: "ทำไมคุณขอให้ฉัน? ฉันจะรู้หรือไม่ " สะดุ้งเก่า Shang ช้าลดลงหัวของเขา. ในเวลานี้เฉินร่องสั่งให้เขาใช้สายการบินเพื่อที่พวกเขาจะมีวิธีการที่จะออกจากแม้ว่าผู้ลี้ภัยมาให้กับพวกเขา. " Aye. " " ขวาจะไม่ Nan'yang ตั้งอยู่ในภาคใต้? ลองไปทางทิศใต้ "เฉินรงค์กล่าวว่าหลังจากนั้นไม่นาน เธอคิดว่ามีแน่นอนจะป่าเถื่อนน้อยภาคใต้ต่อไปพวกเขาไปแม้ว่าจะมีผู้ลี้ภัยมีแนวโน้มที่ย้ายมากขึ้น. เก่า Shang ตะโกน, เหวี่ยงแส้และขับรถไปทางทิศใต้. ดวงอาทิตย์ค่อย ๆ ลดลงทางทิศตะวันตกขณะที่พวกเขาเดินขึ้นไปบนพรวดพราดพวกเขาในมากขึ้น . ความเข้าใจทางด้านซ้ายของพวกเขาเป็นเทือกเขาที่ไม่มีที่สิ้นสุด; ด้านขวาของพวกเขาไปตลอดกาลหมัน ร้างสมบูรณ์ถนนข้างหน้าดูเหมือนจะมีไม่สิ้นสุดในสายตา. ณ จุดนี้เฉินร่องอย่างเงียบ ๆ กล่าวว่า "เราไม่ต้องไป." เก่าชางหันไปรอบ ๆ . เฉินร่องเล็กน้อยหันหัวของเธอไปด้านข้างจะมอง ที่แหว่ง เธอชี้และกล่าวว่า "เราได้หายไปนานเหลือเกินไม่เห็นใคร ที่จะต้องหมายความว่ามันปลอดภัยที่นี่ สถานที่แห่งนี้จะไม่เลวร้าย ลองใช้จ่ายคืนที่นี่และคิดว่าบางสิ่งบางอย่างในวันพรุ่งนี้ ". " แต่พลาดเรากำลังให้ลึกลงไปในภูเขาเกิดอะไรขึ้นถ้าสัตว์ป่าอยู่รอบ ๆ ? " เฉินร่องเริ่มที่จะกรีดร้องที่เขา:" แล้วบอกฉันว่าที่เราควรจะ ทำ? อากาศมันมืด Nan'yang ปิดประตูทั้งหมด แม้ว่าเราจะรู้ว่าวิธีการของเราเราจะไม่สามารถที่จะได้รับใน. " เก่าชางได้รับความหวาดกลัว เขาแขวนหัวของเขาเหวี่ยงแส้ขี่ม้าและขับรถการขนส่งไปยังแหว่งเฉินร่องได้พูดถึง. พวกเขาเดินไปรอบ ๆ เนินเขาเล็ก ๆ ที่จะเข้าสู่แหว่ง มันมีขนาดเล็กและแคบ เนินเขาสั้นปิดกั้นด้านหน้าในขณะที่ภูเขาได้รับการสนับสนุนเป็นมัน มันมีช่องว่างพอเพียงห้าม้าให้พอดี. เฉินร่องกระโดดลง เธอมองไปทางซ้ายและขวาก่อนที่จะบ่น: "มันเป็นฤดูหนาวที่ฉันคิดว่ามีไม่สัตว์ใด ๆ รอบ ๆ ." ดังนั้นเธอกล่าวว่า แต่สิ่งที่เธอรู้เกี่ยวกับพฤติกรรมของสัตว์ป่าหรือไม่ . พวกเขาไม่ได้เป็นอะไร แต่คำพูดตัวเองปลอบโยนมองไปที่ประตูทางเข้าเท่านั้นที่จะแหว่งเฉินร่องกระซิบ: "เก่า Shang เราควรปิดกั้นสถานที่แห่งนี้มีก้อนหิน?" เก่า Shang มองที่เธอและถามว่า "หากต้องการปิดกั้นลม? " ไม่แน่นอน! ในฐานะที่เป็นร่องเฉินเป็นเรื่องเกี่ยวกับที่จะระเบิดขึ้นมาเธอก็คิดกับตัวเอง: ถ้าพวกเขาค้นพบเราได้ที่นี่, สิ่งที่ใช้ก้อนหินจะเป็นอย่างไร ใครสามารถเคลื่อนย้ายไปมาและนอกจากนี้หากใครบางคนหรือสัตว์ที่กำลังจะลงมาจากเนินเขาเราสามารถหลบหนีโดยสายการบิน การปิดกั้นเท่านั้นที่จะหยุดรถของเราเอง. คิดเช่นนั้นเธอปิดปากของเธอ. มันมีสีเข้มน่าขนพองสยองเกล้าอย่างรวดเร็ว. เฉินร่องอยู่ในสายการบินในขณะที่เก่าชางนั่งอยู่บนที่นั่งคนขับ พวกเขาฟังหญ้าพึมพำนอกขณะที่พวกเขากระซิบกับแต่ละอื่น ๆ . ในเวลาเงียบสงบเพื่อให้เสียงคำรามของสัตว์ป่าและแมลงร้องเจี๊ยก ๆ ไม่หยุดหย่อนเด่นชัดมากขึ้นในเวลากลางคืน วิ่งของลมหนาวทำให้หายใจแสงใด ๆ รู้สึกเหมือนการเคลื่อนไหว. ยิ่งเธอฟังให้มากขึ้นเฉินร่องเติบโตที่น่ากลัว. เพียงแค่นั้นเก่า Shang พูด: "มิส, คุณกลัว" . เสียงของเขาสั่นเล็ก ๆ น้อย ๆในขณะที่ เก่าชางอายุเขาเป็นคนรับใช้ในบ้านที่เติบโตขึ้นมาในอสังหาริมทรัพย์และไม่เคยผ่านความลำบาก. "ฉันไม่เป็นไร" เฉินร่องตอบเบา ๆ เธอหยุดชั่วคราวแล้วสั่ง "หยุดพูดและฟัง คือว่าเสียงกีบหรือไม่ " ในความเงียบเก่า Shang ตอบหลังจากที่ในขณะที่" ฉันไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย. " " โอ้. "มันก็ไม่แน่ใจว่าคำตอบของเฉินร่องก็เต็มไปด้วยความผิดหวังหรือบรรเทา. เธอไม่รู้ ที่ในเวลานี้สองร้อยยามถูกพาไปยังสายการบินประตูเมืองได้. นอกสายการบิน, ข้าราชการพิงและกระซิบกับคนภายใน: "Master พวกเขากำลังเพียงคาดเดาคำพูดของข้าราชการเก่า มันไม่คุ้มค่าใช้ขึ้นป้ายของเจ้าชายดังกล่าวเป็นเรื่องจิ๊บจ๊อย. "นับตั้งแต่กองทัพ Hu เริ่มที่จะผลักดันภาคใต้เมื่อมันมีสีเข้ม, ประตูเมืองจะปิดจากทั้งสี่ด้าน ไม่มีใครสามารถมาในหรือออก เพียงไม่กี่คนของครอบครัวเช่นวังสามจะได้รับป้ายและมีสามโอกาสที่จะเข้าหรือออกจากหลังเคอร์ฟิว นี่เป็นเรื่องใหญ่ขอบคุณกับการปรากฏตัวของสมาชิกในสาขา Lang'ya เฉินแทนตัวอย่างเช่นมีเพียงหนึ่งป้ายดังกล่าว. หลังจากที่ในขณะเสียงราบรื่นและมีความสุขอย่างอ่อนโยนตอบว่า "พวกเขาจะไม่คาดเดาคำ ฉันไม่เคยส่งคำเชิญของเธอ. "ลำโพงเป็นวังฮ. เขาอย่างรวดเร็วยกม่าน. ในฐานะที่เขาเฝ้ามองผู้คนบนถนนและริบหรี่สุดท้ายของดวงอาทิตย์ในตะวันตกย้ิมเย้ยลมเกิดขึ้นบนใบหน้าของเขาไม่มีตัวตน "การใช้ชื่อของฉันจะเรียกเธอออกมา? ฉันเกลียดชนิดของสิ่งนี้. " คนรับใช้พยักหน้า. ในเวลานี้ทหารได้เดินทางมาถึงที่ประตู. ประตูเมืองก็ถูกปิด ผู้รับใช้ของพระองค์ขี่ม้าไปข้างหน้ายกป้ายและเสียงดังกล่าวว่า "ต้นแบบของฉันวังฮ่องกงของ Lang'ya ต้องการที่จะออกในธุรกิจเร่งด่วน." เจ้าหน้าที่ขี่ม้าไปข้างหน้า ขณะที่เขากำลังจะปฏิเสธพวกเขาออกจากคนรับใช้จัดขึ้นป้ายอื่นแล้วโยนมันที่เท้าของเขา "นี้ได้มอบให้กับนายของเราโดยเจ้าชายแห่ง Nan'yang." เจ้าหน้าที่หยิบป้ายขึ้น เขาได้ในครั้งเดียวประสาน Hi