Time-space convergence is a measure

Time-space convergence is a measure of change in the effort required to overcome distance. Generally, it is defined as the average rate of decline in travel time between two places over time. For example, owing to innovations that span the eras of stagecoach travel to automobiles on limited-access highways, Boston and New York have approached each other at an average annual rate of 22 min per year between the years 1800 and 2000. The parallel concept of time-space divergence provides for the tangible measurement of increases in separation between places that result from traffic congestion and failure to maintain infrastructure. Implicit in the convergence}divergence viewpoint is the recognition that physical points (places on the earth) are in relative motion with respect to one another whenever functional measures (such as traveltime and cost) are used as the distance metric. Because levels of investment in transportation and communication technologies are not uniform, some places converge much more rapidly with the remainder of the settlement system than others. Some places, bypassed by modern space-adjusting technologies, will diverge, and others will converge and diverge selectively relative to various parts of the urban system. Variations in the set of rates that define convergence among all possible pairs of places create a nonhomogeneousmtime-space that is relative and dependent on the inferred movement of places with respect to one another. In this time±space, places are seen to compete in their quest to gain relative accessibility over other places, thereby gaining advantages for attracting
economic and other opportunities.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พื้นที่เวลาบรรจบกันเป็นการวัดความเปลี่ยนแปลงในความพยายามที่ต้องเอาชนะระยะทาง โดยทั่วไป มันถูกกำหนดเป็นอัตราเฉลี่ยของการลดลงในเวลาเดินทางระหว่างสถานสองเวลา ตัวอย่างเช่น นวัตกรรมที่ช่วงยุคสมัยของ stagecoach เนื่องจากเดินทางไปรถยนต์บนทางหลวงจำกัดการเข้าถึง บอสตันและนิวยอร์กมีทาบทามกันที่มีอัตราเฉลี่ยประจำปีของ 22 นาทีต่อปีระหว่างปี 1800 และ 2000 แนวคิดเศรษฐกิจพื้นที่เวลาขนานให้ใช้วัดเป็นรูปธรรมเพิ่มขึ้นแยกระหว่างสถานที่เกิดขึ้นจากการจราจรและความล้มเหลวในการรักษาโครงสร้างพื้นฐาน นัยในการบรรจบกัน} มุม divergence คือ การรับรู้ที่จุดกายภาพ (สถานที่บนโลก) ในการเคลื่อนที่สัมพัทธ์กับคนอื่นเมื่อใดก็ ตามที่มีใช้มาตรการทำงาน (เช่นสั้นและต้นทุน) เป็นการวัดระยะทาง เนื่องจากระดับของการลงทุนในเทคโนโลยีการขนส่งและการสื่อสารไม่เหมือนกัน บางสถานมาบรรจบกันอย่างรวดเร็วมากขึ้นส่วนที่เหลือของระบบการชำระเงินอื่น ๆ บางสถาน ข้าม โดยการปรับพื้นที่เทคโนโลยีทันสมัย จะปมาก และคนอื่น ๆ จะมาบรรจบกัน และปมากเลือกสัมพันธ์กับส่วนต่าง ๆ ของระบบการเมือง รูปแบบในการตั้งราคาที่บรรจบกันระหว่างคู่ได้ทั้งหมดของสถานที่สร้าง nonhomogeneousmtime-พื้นที่ที่สัมพันธ์ และขึ้นอยู่กับการเคลื่อนไหวสรุปสถานที่ที่เกี่ยวข้องกับคนอื่น ใน time±space นี้ สถานจะเห็นการแข่งขันในการเข้าถึงญาติมากกว่าสถานอื่น ๆ จึงได้รับประโยชน์ในการดึงดูดโอกาสทางเศรษฐกิจ และอื่น ๆ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ลู่ Time พื้นที่เป็นตัวชี้วัดของการเปลี่ยนแปลงในความพยายามที่จำเป็นที่จะเอาชนะระยะทาง โดยทั่วไปจะมีการกำหนดเป็นอัตราเฉลี่ยของการลดลงในระยะเวลาการเดินทางระหว่างสองสถานที่เมื่อเวลาผ่านไป ยกตัวอย่างเช่นเนื่องจากนวัตกรรมที่ครอบคลุมยุคของการเดินทาง Stagecoach กับรถยนต์บนทางหลวง จำกัด การเข้าถึงบอสตันและนิวยอร์กได้เดินเข้ามาใกล้กันที่อัตราเฉลี่ยรายปีของ 22 นาทีต่อปีระหว่างปี 1800 และปี 2000 แนวคิดแบบขนาน ความแตกต่างเวลาพื้นที่ให้สำหรับการวัดที่เป็นรูปธรรมของการเพิ่มขึ้นในการแยกระหว่างสถานที่ที่เป็นผลมาจากความแออัดของการจราจรและความล้มเหลวในการรักษาโครงสร้างพื้นฐาน นัยในมุมมองที่แตกต่างบรรจบ} คือการรับรู้ว่าจุดทางกายภาพ (สถานที่บนโลก) อยู่ในการเคลื่อนไหวญาติด้วยความเคารพกับอีกคนหนึ่งเมื่อใดก็ตามที่มาตรการการทำงาน (เช่น traveltime และค่าใช้จ่าย) จะถูกใช้เป็นตัวชี้วัดระยะทาง เพราะระดับของการลงทุนในการขนส่งและเทคโนโลยีการสื่อสารจะไม่เหมือนกันบางสถานที่บรรจบกันมากขึ้นอย่างรวดเร็วกับส่วนที่เหลือของระบบการชำระราคากว่าคนอื่น ๆ บางสถานที่, ข้ามโดยเทคโนโลยีอวกาศปรับทันสมัยจะแตกต่างและคนอื่น ๆ จะมาบรรจบกันและแตกต่างคัดเลือกเมื่อเทียบกับส่วนต่าง ๆ ของระบบเมือง รูปแบบในชุดของอัตราที่กำหนดบรรจบกันในหมู่คู่เป็นไปได้ทั้งหมดในสถานที่ที่สร้าง nonhomogeneousmtime พื้นที่ที่เป็นญาติและขึ้นอยู่กับการเคลื่อนไหวการอนุมานของสถานที่ด้วยความเคารพกับอีกคนหนึ่ง ในช่วงเวลา±พื้นที่นี้จะเห็นสถานที่ที่จะแข่งขันในการแสวงหาของพวกเขาที่จะได้รับการเข้าถึงญาติมากกว่าสถานที่อื่น ๆ ดังนั้นการได้เปรียบในการดึงดูด
โอกาสทางเศรษฐกิจและอื่น ๆ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บรรจบกันเวลามีการวัดการเปลี่ยนแปลงในความพยายามต้องการเอาชนะระยะทาง โดยทั่วไปแล้ว หมายถึง อัตราเฉลี่ยของการลดลงในเวลาเดินทางระหว่างสองสถานที่ตลอดเวลา ตัวอย่างเช่น ด้วยนวัตกรรมที่ช่วงยุคของม้าเดินทางรถยนต์บนทางหลวงจำกัดการเข้าถึง , บอสตันและนิวยอร์กได้เข้าหากันของอัตราโดยเฉลี่ย 22 นาทีต่อปีระหว่างปี 1800 และ 2000 ความคิดคู่ขนานของความแตกต่างมีเวลาเพื่อการวัดผลที่จับต้องได้ของเพิ่มในการแยกระหว่างสถานที่ที่เกิดจากความแออัดของการจราจรและความล้มเหลวในการรักษาโครงสร้างพื้นฐาน โดยนัยในการลู่เข้า } ความแตกต่างมุมมองคือการยอมรับว่าจุดทางกายภาพ ( สถานที่บนโลก ) อยู่ในการเคลื่อนไหวที่สัมพันธ์กับการเคารพซึ่งกันและกัน เมื่อใดก็ตามที่มาตรการการทำงาน เช่น traveltime และค่าใช้จ่าย ) จะใช้ตามระยะเมตริก เนื่องจากระดับของการลงทุนในการขนส่งและการสื่อสาร เทคโนโลยีไม่ได้เป็นเครื่องแบบ บางสถานที่บรรจบมากขึ้นอย่างรวดเร็วกับส่วนที่เหลือของระบบนิคมกว่าคนอื่น ๆ บางสถานที่ ข้ามโดยปัจจุบันพื้นที่การปรับเทคโนโลยี จะแตกต่าง แล้วคนอื่นจะมาบรรจบกันโดยญาติ และแตกต่างกับส่วนต่างๆของระบบเมือง การเปลี่ยนแปลงในการตั้งค่าของราคาที่กำหนดการบรรจบกันระหว่างคู่ที่เป็นไปได้ทั้งหมดของสถานที่สร้าง nonhomogeneousmtime พื้นที่ที่เป็นญาติและขึ้นอยู่กับเจตนาการเคลื่อนไหวของสถานที่ด้วยความเคารพซึ่งกันและกัน ในเวลานี้±พื้นที่สถานที่จะเห็นการแข่งขันในการแสวงหาของพวกเขาที่จะได้รับการเข้าถึงญาติมากกว่าสถานที่อื่น จึงได้รับประโยชน์เพื่อดึงดูดเศรษฐกิจและโอกาสอื่น ๆ