I thought it was over when he picke

I thought it was over when he picked up a shovel. First he took off his black suit jacket, loosened his tie and rolled up starched white sleeves. A light mist—what the Irish call a “soft day”—had dampened the fresh mound of earth. I thought this funeral was over, but in fact, the family was now going to bury their dead.
One spade-full at a time, dense black soil filled the grave. The first slap of dirt on the wood coffin brought new fits of tears. As the pace quickened, women struggled to hold umbrellas as they reached for tissues. Each man—a cousin or uncle or brother—took off his jacket and took over a shovel to contribute.
Over 20 silent minutes, my thoughts drifted to a string of recent family funerals back home in the States. After a graveside Catholic service, we left the polished coffin surrounded by flowers. Long after someone else patted the dirt down smooth we returned to freshly grown grass and a shiny headstone. Attending this funeral in the Gaeltacht—the Irish-speaking area of Ireland—wasn't a requirement. I didn't know the deceased personally, only that he was the first cousin of an Irish family I wasn't yet legally tied to. After surviving my own family's dark funeral season, I wanted to see how another culture mourned their dead, how tradition helped people to celebrate life.
The journey began in Dublin, my adopted hometown, with a question: What does one wear to an Irish funeral? As I stood in front of the wardrobe, my partner—with his clear Irish blue eyes—reminded me that the funeral was still a day away, and I would be dressing for the wake. In fear of standing out as the overdressed American, I threw on something modest but casual. High neckline. Neutral colors. For the funeral, a safe, simple black dress. Soon Dublin was in the rear view mirror as we sped west, crossing the country toward Galway and craggy Connemara.
I sensed we were close as Peter turned the talk radio down and our surroundings began to trigger childhood memories. “Even as kids,” Peter said, “my cousins always had hands like shovels, tough hands for climbing over rocks or defending each other in a scrap.”
As I listened to his stories, my eyes darted up and down the road for the first sign of a funeral home, for a big black hearse, or the family dressed in all black. When the car stopped, we were in a pleasant neighborhood. Children with muddy knees played with an inflated ball in a front lawn. Fathers sipped bottles of beer while keeping watch. The period of mourning began in the family home, with the coffin in the living room.
“You mean to tell me,” I wondered aloud, “that his mother has to sleep tonight knowing that her son's dead body is in the living room downstairs?” I tied my coat tighter around my waist.
With a reassuring hand on my back, Peter guided me toward the door. “Let's go in. We're late.”
Women gathered in the kitchen greeting new arrivals. Just as in my Italian-American family, people brought gifts of food, although no one wanted to eat. Hands stayed busy preparing steaming cups of milky Irish tea, offering thin sandwiches on crumbly brown bread.
I met cousins with Peter's same clear blue eyes, and I shook large, calloused hands. When the conversation shifted into Irish, I admired photos hung on walls of the wild landscape. I smiled, and then regretted smiling, at the son of the deceased. Everyone took a turn telling the story of the last time they'd talked to him, or received a letter from him, or of summer holiday plans that would never be realized.
Back in the car, I spoke first. “The cousins all looked tired. They must not be getting much sleep.”
“They dug the grave this morning,” my partner replied, turning the ignition in the cold car. “The first few inches were probably soft, but after that, I'm sure it was hard work.”
I didn't sleep much that night in a silent inn outside Galway. I couldn't stop thinking that there was a mother nearby trying to sleep, wishing her boy downstairs was sleeping, too.
A t the church in a village outside Galway, accents were as thick as low-lying clouds. I had driven through Connemara on happier occasions—admiring the endless hues of green and shimmering lakes—but today the land seemed desolate and unforgiving. We parked behind a long line of cars and approached the church with soft road underfoot.
The service was half in Irish. Every now and again the priest would slip into English, commanding my attention back to the meaning of the words instead of their unfamiliar sound. A procession led the way from the church to the graveyard, a long and slow journey on winding country roads. We passed grazing sheep and stone fences, the village where trucks bore the family name, the cove where the deceased had collected seaweed off the rocks at low tide.
My family graveyard is full of methodical rows of headstones, everything painfully straight and organized. This graveyard was too old for such organization. Family gathered around the freshly dug grave. Women shifted their weight from one foot to the other, trying not to let high heels sink in the grass.
No one left until the body was buried. Women held suit jackets and men took turns with a shovel. Each mopped his brow before tapping a family member on the back to take a turn. From my position a few rows back, a few cultures removed, and a few thousand miles from home, I couldn't help but think that this family was closer to the burial than I had ever been. This was their son, brother, cousin, or father, and they were going to lay him to rest.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คิดว่า จะได้เมื่อเขารับจอบ แรกเขาเอาออกเสื้อสีดำของเขา เขาผูกหลวม และสะสมแขน starched สีขาว หมอกแสง — สิ่งไอริชที่เรียก "วันนุ่ม" — มีชุบ mound สดของโลก ผมคิดว่า ศพนี้ได้ แต่ในความเป็นจริง ครอบครัวตอนนี้กำลังฝังศพของพวกเขาหนึ่งสเปดเต็มที่ ดินดำหนาแน่นเติมไม้ใกล้ฝั่ง เปอร์สแรกของสิ่งสกปรกบนหีบศพไม้มาใหม่พอดีกับของน้ำตา เป็น quickened ก้าว ผู้หญิงต่อสู้จะถือร่มขณะเข้าถึงในเนื้อเยื่อ แต่ละคน – ญาติ หรือลุง หรือพี่ชาย — เสื้อของเขาออก และเอาไปจอบมีส่วนร่วมกว่า 20 นาทีเงียบ ความคิดของฉันลอยของล่าสุดครอบครัวศพหรือกลับบ้านในอเมริกา หลังจาก graveside บริการคาทอลิก เราจากหีบศพสวยงามล้อมรอบ ด้วยดอกไม้ หลังจากผู้อื่น patted สกปรกลงเรียบ เรากลับไปสดปลูกหญ้าและมรณะศิลาจารึกเงา ร่วมงานศพนี้ใน Gaeltacht — ตั้งพูดไอริชไอร์แลนด์ — ไม่ได้ความต้องการ ฉันไม่ทราบว่าผู้เสียชีวิตส่วนตัว เท่านั้นที่เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องก่อนที่ครอบครัวไอริชที่ฉันไม่ได้ตามกฎหมายเกี่ยวพันกับ การ หลังจากรอดฤดูกาลมืดศพครอบครัวของฉันเอง ฉันต้องการดูวิธีวัฒนธรรมอื่น mourned ตายของพวกเขา วิธีประเพณีช่วยคนเพื่อเฉลิมฉลองชีวิตเดินในดับลิน บ้านของฉันนำมาใช้ มีคำถาม: อะไรสวมใส่หนึ่งเพื่อการศพไอริช ขณะยืนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า ฉัน — มีตาสีฟ้าใสไอริช — เตือนฉันว่า ศพยังคงวันเก็บ และฉันจะแต่งตัวสำหรับการปลุก ในความหวาดกลัวของยืนออกเป็นอเมริกัน overdressed ฉันโยนในบางสิ่งบางอย่างเจียมเนื้อเจียมตัวแต่ไม่เป็นทางการ Neckline สูง สีที่เป็นกลาง สำหรับในงานศพ ชุดดำง่าย ปลอดภัย เร็ว ๆ นี้ ดับลินได้ในกระจกมองหลังกับเรา sped ตะวันตก ข้ามประเทศต่อกัลเวย์และคอนเนมารา craggyเหตุการณ์เราถูกปิดเป็นปีเตอร์เปิดวิทยุพูดคุยลง และสภาพแวดล้อมของเราเริ่มที่จะเรียกความทรงจำวัยเด็ก "เป็นเด็ก ปีเตอร์กล่าวว่า "ลูกพี่ลูกน้องของฉันตลอดมือเช่น shovels มือยากปีนข้ามก้อนหิน หรือปกป้องกันในปริมาณของเสียแบบนั้น"เท่าที่ผมฟังเรื่องราวของเขา ตาพุ่งตัวตามขึ้นอยู่สำหรับเครื่องแรกของบ้านศพ สำหรับทุกศพขนาดใหญ่สีดำ หรือครอบครัวแต่งตัวในสีดำทั้งหมด เมื่อรถหยุด เราอยู่ในย่านที่ดี เล่นลูก ด้วยเข่าโคลนกับลูกสูงเกินจริงในสนามหญ้าหน้า บิดา sipped ขวดเบียร์ในขณะที่เก็บนาฬิกา เริ่มในบ้านครอบครัว ช่วงไว้อาลัยกับหีบศพในห้องนั่งเล่น"คุณหมายความว่า บอก ผมแปลกใจว่า ออกเสียง, "ที่แม่ของเขาได้นอนคืนนี้ทราบว่า ศพของลูกชายอยู่ในห้องนั่งเล่นชั้นล่างหรือไม่ " ฉันผูกตราของฉันสัดรอบเอวของฉันด้วยมือแข่งขันต่ออายุหลัง ปีเตอร์แนะนำฉันไปที่ประตู "ลองไปใน เราไม่ช้านี้"ผู้หญิงที่รวบรวมในครัวทักทายผู้มาใหม่ เช่นเดียวกับครอบครัวอิตาเลียน-อเมริกัน ผู้นำของขวัญอาหาร แม้ว่าไม่มีใครอยากกิน มือดีว่างเตรียมถ้วยนึ่งนมชาไอริช เสนอแซนวิบาง ๆ บนขนมปังสีน้ำตาล crumblyผมได้พบกับลูกพี่ลูกน้องกับปีเตอร์เหมือนล้างตาสีฟ้า และสั่นเครือขนาดใหญ่ calloused มือ เมื่อการสนทนาเปลี่ยนเป็นไอริช ฉันชื่นชมภาพแขวนบนผนังของภูมิทัศน์ป่า ฉันยิ้ม แล้ว regretted ยิ้ม ที่บุตรของผู้เสียชีวิต ทุกคนเอาเปิดที่บอกเรื่องราวครั้งสุดท้ายที่ได้พูดคุยกับเขา หรือได้รับจดหมายจากเขา หรือแผนวันหยุดฤดูร้อนที่จะไม่ถูกรับรู้ในรถยนต์ ฉันพูดครั้งแรก "ลูกพี่ลูกน้องทั้งหมดดูเหนื่อย พวกเขาต้องไม่ได้รับมากนอน""พวกเขาขุดอุโมงค์ศพเช้านี้ ฉันตอบกลับ เปิดการจุดระเบิดในรถยนต์อุ่น "นิ้วน้อยแรกถูกคงนุ่ม แต่หลังจากนั้น ฉันแน่ใจว่า มันทำงานหนัก"ฉันไม่ได้นอนมากคืนนั้นในอินน์เงียบนอกกัลเวย์ ฉันไม่สามารถหยุดคิดว่า มีแม่ใกล้เคียงกับการนอนหลับ ประสงค์เด็กของเธอที่ชั้นล่างนอน เกินไปต.โบสถ์ในหมู่บ้านนอกกัลเวย์ เน้นถูกเป็นหนาเป็นเมฆที่ราบ ฉันได้ขับผ่านคอนเนมาราในโอกาสที่ท่าน — ชื่นชมสีสันทะเลสาปสีเขียว และพรายสิ้นสุด — แต่วันนี้แผ่นดินลำบากอ้างว้าง และทั้ง ๆ นั้น เราจอดอยู่แถวยาวของรถยนต์ และประดับโบสถ์กับถนนอ่อน underfootบริการได้ครึ่งหนึ่งในไอริช ทุกวันนี้และอีกปุโรหิตจะจัดส่งเป็นภาษาอังกฤษ ซึ่งความสนใจของฉันกลับไปยังความหมายของคำแทนเสียงของพวกเขาไม่คุ้นเคย ขบวนนำวิธีจากคริสตจักรไปสุสาน การเดินทางยาว ความเร็วบนถนนประเทศของขดลวด เราผ่านการแกะ grazing และรั้วหิน หมู่บ้านที่รถบรรทุกแบกนาม โคฟที่ชีวิตได้รวบรวมสาหร่ายออกจากก้อนหินในน้ำสุสานครอบครัวของฉันจะเต็มแถวโครงของแห่ง headstones ทุกอย่างเจ็บปวดตรง และเป็นระเบียบ สุสานนี้เก่าเกินไปสำหรับองค์กรดังกล่าวได้ ครอบครัวรวบรวมรอบขุดที่สดจน ผู้หญิงจากน้ำหนักตัวจากเท้าหนึ่งอื่น พยายามไม่ให้จมในหญ้าส้นสูงไม่ปล่อยจนกว่าร่างกายถูกฝัง ผู้หญิงจัดเสื้อสูท และคนใช้เปิด ด้วยจอบ แต่ละ mopped คิ้วของเขาก่อนที่จะแตะที่สมาชิกในครอบครัวหลังการเลี้ยว จากตำแหน่งกี่แถวหลัง เอาวัฒนธรรมกี่ และไมล์กี่พันจากบ้าน ฉันไม่สามารถช่วย แต่คิดว่า ครอบครัวนี้ได้ใกล้ชิดกับฝังศพมากกว่าผมเคยเคย นี่คือลูกชายของพวกเขา น้อง ญาติ หรือพ่อ และพวกเขาจะวางเขาส่วนที่เหลือ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันคิดว่ามันจบลงแล้ว เมื่อเขาหยิบพลั่ว ครั้งแรก เขาถอดเสื้อสูทสีดำของเขาคลายเนคไทของเขาและเหล็กแผ่นรีดต้นแขนสีขาว แสงหมอกเกิดไอริชเรียก " นิ่ม " วัน - มีชุบสดเนินแห่งโลก ฉันคิดว่าศพนี้มากกว่า แต่ในความเป็นจริง ครอบครัวกำลังจะฝังคนตาย .
1 จอบเต็มเวลาที่หนาทึบสีดำดินเต็มหลุมตบแรกของสิ่งสกปรกบนไม้โลงศพมาให้เหมาะกับใหม่ของน้ำตา เป็นจังหวะเร็ว ผู้หญิงต้องถือร่มที่พวกเขาเปิดเนื้อเยื่อ หรือลุงหรือลูกพี่ลูกน้องกัน man-a พี่ชายถอดเสื้อของเขาและเอาพลั่วที่จะมีส่วนร่วม .
20 เงียบนาที ความคิดของฉันลอยเพื่อสตริงล่าสุดของครอบครัวไปงานศพกลับบ้านในสหรัฐอเมริกา หลังจากหลุมฝังศพคาทอลิกบริการเราออกจากขัดโลงศพล้อมรอบด้วยดอกไม้ หลังจากที่คนอื่นตบดินลงเรียบ เรากลับไปปลูกหญ้าใหม่ ป้ายหลุมศพ และเงางาม เข้าร่วมงานศพใน gaeltacht ไอริชพูดพื้นที่ของไอร์แลนด์ไม่ใช่ความต้องการ ฉันไม่รู้ว่าผู้ตายเป็นการส่วนตัว เพียงแต่เขาเป็นคนแรกที่ญาติของครอบครัวไอริช ผมยังไม่ได้ถูกมัดนะหลังจากเอาตัวรอดเองครอบครัวเข้มพิธีฝังศพฤดูกาล อยากดูว่าวัฒนธรรมอื่นทุกข์ตาย พวกประเพณีให้คนเฉลิมฉลองชีวิต .
การเดินทางเริ่มขึ้นในดับลิน , บุญธรรมของฉันบ้านเกิด ด้วยคำถาม : อะไรหนึ่งสวมในงานศพไอริช ? ขณะที่ผมยืนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า คู่หูของฉันด้วยดวงตาสีฟ้าใส ไอริช เตือนฉันว่า งานศพยังวันไปและฉันต้องการที่จะตกแต่งในงานศพ กลัวยืนอยู่เป็นแต่งตัวมากเกินไปอเมริกัน ผมโยนบางอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว แต่ไม่เป็นทางการ ขอบเสื้อผู้หญิงตอนหน้าอกสูง สีที่เป็นกลาง สำหรับงานศพ , ปลอดภัย , ชุดสีดำที่เรียบง่าย ในไม่ช้าดับลินในกระจกมองหลัง เป็นเราก็ขับรถข้ามประเทศไปทางทิศตะวันตก และ กัล
หินใกล้กับ .ผมรู้สึกว่าเราสนิทกันในฐานะปีเตอร์หันไปพูดวิทยุลงและสภาพแวดล้อมของเราเริ่มที่จะเรียกความทรงจำในวัยเด็ก " แม้เป็นเด็ก " ปีเตอร์กล่าวว่า " ญาติของฉันก็เหมือนมือพลั่ว เหนียวมือปีนข้ามโขดหิน หรือปกป้องกันและกันในเศษ "
ผมฟังเรื่องราวของเขา ตาเคลื่อนไหว ขึ้นและลงถนนสำหรับสัญญาณแรกของบ้านงานศพ , รถขนศพสีดำขนาดใหญ่หรือครอบครัวในชุดสีดำทั้งหมด . เมื่อรถหยุด เราอยู่ในย่านเจริญ เด็กกับหัวเข่าโคลนเล่นบอลที่สูงขึ้นในสนามหญ้าหน้าบ้าน บรรพบุรุษจิบเบียร์ขวดในขณะที่รักษาดู ช่วงไว้ทุกข์เริ่มขึ้นในบ้านของครอบครัว กับโลงศพในห้องนั่งเล่น .
" ท่านบอกว่า " ผมสงสัยออกมาดัง ๆ" ว่าแม่ของเขาต้องนอนคืนนี้ ทราบว่า ศพของลูกชายเธออยู่ที่ห้องนั่งเล่นชั้นล่าง " ฉันมัดเสื้อของผมแน่นรอบเอวของฉัน .
ด้วยมือมั่นใจบนหลัง ปีเตอร์ นำทางฉันสู่ประตู " เข้าไปข้างในกันเถอะ เราสายแล้ว "
ผู้หญิงรวมตัวกันในครัวทักทายผู้มาใหม่ เช่นเดียวกับในครอบครัวชาวอเมริกันของฉันอิตาลี , มีคนเอาของขวัญอาหาร แม้ไม่มีใครต้องการที่จะกินมือก็ไม่ว่างเตรียมนึ่งถ้วยของนมไอริชชาเสนอแซนด์วิชบางบนขนมปังสีน้ำตาลร่วน .
ผมเจอลูกพี่ลูกน้องกับปีเตอร์เดียวกันสีฟ้าใสตา ผมเขย่าตัวขนาดใหญ่กล่าว มือ เมื่อบทสนทนาเปลี่ยนเป็นไอริช ได้ชื่นชมภาพถ่ายแขวนบนผนังของภูมิทัศน์ป่า ผมยิ้มแล้วไม่ยิ้ม ที่ลูกชายของผู้ตายทุกคนจึงหันไปบอกเรื่องของครั้งสุดท้ายที่พวกเขาจะพูดกับเขา หรือได้รับจดหมายจากเขา หรือของแผนการวันหยุดฤดูร้อนที่ไม่มีวันเป็นจริง .
กลับเข้ามาในรถ ฉันพูดก่อน " ญาติทุกคนดูเหนื่อยๆ พวกเขาคงไม่ได้นอนเลย "
" พวกเขาขุดหลุมศพเมื่อเช้านี้ " คู่หู ตอบว่า เปลี่ยนไฟในรถเย็น" นิ้วแรกนิ่มคง แต่หลังจากนั้น ผมแน่ใจว่ามันทำงานยาก "
ฉันนอนไม่หลับในคืนนั้นเงียบ Inn Galway นอก . ฉันหยุดคิดไม่ได้ว่ามีแม่ที่พยายามจะนอนให้ลูกชายลงไปนอนด้วย
T โบสถ์ในหมู่บ้านนอก กัล สำเนียง เป็นหนาเป็นเมฆต่ำ .ฉันได้ขับรถผ่านใกล้กับในโอกาสมีความสุข ชื่นชม เฉดสีที่ไม่มีที่สิ้นสุดของสีเขียวและทะเลสาบระยิบระยับ แต่วันนี้แผ่นดินดูอ้างว้าง และอาฆาต . เราจอดอยู่หลังแนวยาวของรถ และก็โบสถ์กับนุ่มถนน underfoot .
บริการครึ่งไอริช ตอนนี้และอีกครั้งที่พระจะจัดส่งเป็นภาษาอังกฤษผู้บังคับบัญชาให้ความสนใจกลับความหมายของคำแทนเสียงที่คุ้นเคยของพวกเขา ขบวนนำทางจากโบสถ์ไปยังสุสาน , ยาวและช้าการเดินทางที่คดเคี้ยวถนนประเทศ เราผ่านหินแกะแทะเล็มและรั้ว หมู่บ้านที่รถบรรทุกแบกชื่อครอบครัว , โคฟที่ผู้ตายได้รวบรวมสาหร่ายออกหิน
ที่น้ำลงสุสานครอบครัวของฉันเต็มไปด้วย headstones แถวเจ้าระเบียบของทุกอย่างอย่างเจ็บปวดตรงและจัด สุสานนี้แก่เกินไปสำหรับองค์กรเช่น ครอบครัวรวบรวมรอบสดขุดหลุมฝังศพ ผู้หญิงขยับน้ำหนักจากเท้าหนึ่งไปยังอื่น ๆ พยายามที่จะไม่ปล่อยให้รองเท้าส้นสูงจมในหญ้า .
ไม่มีใครเหลือ จนกระทั่งศพถูกฝังผู้หญิงถือสูท และคนผลัดกันด้วยพลั่ว แต่ละถูหน้าผากของเขาก่อนที่จะแตะที่สมาชิกในครอบครัวกลับไปเปิด จากตำแหน่งไม่กี่แถวหลัง บางวัฒนธรรมลบออก , และไม่กี่พันไมล์จากบ้าน ผมไม่สามารถช่วย แต่คิดว่าครอบครัวอยู่ใกล้กับงานศพ กว่าที่ผมเคยได้ นี้เป็นลูกชาย น้องชาย ญาติ หรือพ่อและพวกเขาจะวาง เขาพัก