I remember…There was this little bo

I remember…
There was this little boy Alan my mother used to babysit when he was 1-2 years old. His mother would always want to give my mother gifts and such; that’s just how she is. My mother would never accept, so she always gave my sister and me the presents. Once, she gave us a mini Easter wagon filled with all sorts of goodies and candy. We’d always be excited when Alan came over because we knew it meant nice surprises from his mother (hehe). Hey, we were only 8 and 4.
Well, today I got to see that two-year old boy after 13 years. He is so tall and so grown up! His parents haven’t changed at all. We had a nice lunch together; it was great catching up after all this time.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฉันจำได้มีชายนี้ Alan ที่แม่ใช้ babysit เมื่อ 1-2 ปี แม่ของเขาจะต้องการให้ของขวัญแม่ของฉันและเช่น นั่นเป็นเพียงวิธีการที่เธอเป็น แม่ของฉันจะไม่ยอมรับ ดังนั้นเธอจะให้ผมและน้องสาวของฉันนำเสนอ ครั้งเดียว เธอให้เรามินิ wagon อีสเตอร์ที่เต็มไป ด้วยสารพัดและขนมทุกประเภท เราเสมอจะตื่นเต้นเมื่อ Alan มา เพราะเรารู้ว่า มันหมายถึง ประหลาดใจที่ดีจากมารดาของเขา (hehe) เฮ้ เรามีแค่ 8 และ 4ดี วันนี้ผมดูเด็กคนที่สอง - ปีหลังจาก 13 ปี เขาจะสูงมาก และปลูกเพื่อค่า พ่อแม่ไม่ได้เปลี่ยนเลย เรามีอาหารกลางวันที่ดีกัน ก็ดีจับขึ้นหลังจากเวลานี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมจำได้ว่า . . . . . . .
มีเจ้าหนูอลัน แม่เคยเลี้ยงเมื่อเขาอายุ 1-2 ปี แม่ของเขามักจะต้องการให้ของขวัญแม่ เช่น เค้าก็เป็นอย่างนี้แหละ แม่จะไม่ยอมรับ เธอจึงมักจะให้น้องสาวของฉันและฉันเสนอ เมื่อเธอให้เรามิอีสเตอร์เกวียนที่เต็มไปด้วยทุกประเภทของสินค้า และลูกอมเราก็ต้องตื่นเต้นเมื่ออลันมาด้วยเพราะเรารู้ว่ามันหมายถึงความประหลาดใจที่ดีจากแม่ของเขาเสมอ ( อิอิ ) เฮ้ พวกเราแค่ 8 และ 4 .
วันนี้ฉันต้องดูว่าสองปีหลังจากที่เด็กชายอายุ 13 ปี เขาทั้งสูงและโตเร็วจัง พ่อแม่ของเขาไม่ได้เปลี่ยนไปเลย เรามีอาหารกลางวันดีด้วยกัน มันเยี่ยมมาก จับใจขึ้นหลังจากนี้