- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Inspiration strikesOver the years,
Inspiration strikes
Over the years, Justin’s poor health has been both a wellspring of creativity and a real pain in the butt. Late in the summer, he spent a week in the hospital for a pair of catheterization procedures.
“I know a day is going to come when I don’t get better. My heart is going to get me, or my lungs. Or I might get hit by a truck.”
The worst times for him are when he’s too sick to get to his workshop.
“I can’t get here. I can’t be here, and it’s hard. It’s a bitch,” he said, choking up, as he sat in his workshop in a handmade rocking chair he picked up in South Jersey somewhere.
“I’m only happy when I'm here. Sometimes I just come and sit, just to be here. Some days you come down, and all you can do is sweep the floor, because nothing happens.
“But there's other days where you're sitting here ...”
With that, Justin stood up, walked across the room and took something down off the wall that he’d only just begun working on.
It was “Blue,” or what was left of him. This was one of Justin’s earliest critters, but for one reason or another, Justin had become disenchanted with the piece and decided to take it apart, something he routinely does with his work.
Justin held the face in his hands and quietly studied it for a moment. It was a chair bottom, painted a light blue, with a hole drilled for a mouth. Reaching around, he found a tangled oxygen tube, the end of which fit perfectly into the mouth hole. Moving quickly to another corner of the workshop, Justin grabbed what looked like a curved piece of moulding or a brace for a shelf.
The nose.
“That’s something that can’t happen any way but all by itself, and that ain’t me,” Justin said, as the new face began to take shape.
“That’s what’s in the air, what’s in the spirit. People say, ‘What the hell goes through your mind?’ ”
He positioned the nose just where he wanted it, then rummaged for a hammer and some nails.
Bang. Bang. Bang, Bang. Bang.
“Don’t mind me. I hammer like an old lady.”
Thirty-two bangs later, Justin tossed the hammer on the shop table.
“And that’s a done piece,” he announced.
It took him almost as long to find a place for it on the wall as it did for him to bring “Blue” back to life.
There was a little more life in Justin’s face, too, at the end of it.
“I’ve told all my kids, ‘If you find me lying dead on this floor, understand that I was the happiest sonofabitch in the world,’ because this is heaven.
“This is where I belong.”
Over the years, Justin’s poor health has been both a wellspring of creativity and a real pain in the butt. Late in the summer, he spent a week in the hospital for a pair of catheterization procedures.
“I know a day is going to come when I don’t get better. My heart is going to get me, or my lungs. Or I might get hit by a truck.”
The worst times for him are when he’s too sick to get to his workshop.
“I can’t get here. I can’t be here, and it’s hard. It’s a bitch,” he said, choking up, as he sat in his workshop in a handmade rocking chair he picked up in South Jersey somewhere.
“I’m only happy when I'm here. Sometimes I just come and sit, just to be here. Some days you come down, and all you can do is sweep the floor, because nothing happens.
“But there's other days where you're sitting here ...”
With that, Justin stood up, walked across the room and took something down off the wall that he’d only just begun working on.
It was “Blue,” or what was left of him. This was one of Justin’s earliest critters, but for one reason or another, Justin had become disenchanted with the piece and decided to take it apart, something he routinely does with his work.
Justin held the face in his hands and quietly studied it for a moment. It was a chair bottom, painted a light blue, with a hole drilled for a mouth. Reaching around, he found a tangled oxygen tube, the end of which fit perfectly into the mouth hole. Moving quickly to another corner of the workshop, Justin grabbed what looked like a curved piece of moulding or a brace for a shelf.
The nose.
“That’s something that can’t happen any way but all by itself, and that ain’t me,” Justin said, as the new face began to take shape.
“That’s what’s in the air, what’s in the spirit. People say, ‘What the hell goes through your mind?’ ”
He positioned the nose just where he wanted it, then rummaged for a hammer and some nails.
Bang. Bang. Bang, Bang. Bang.
“Don’t mind me. I hammer like an old lady.”
Thirty-two bangs later, Justin tossed the hammer on the shop table.
“And that’s a done piece,” he announced.
It took him almost as long to find a place for it on the wall as it did for him to bring “Blue” back to life.
There was a little more life in Justin’s face, too, at the end of it.
“I’ve told all my kids, ‘If you find me lying dead on this floor, understand that I was the happiest sonofabitch in the world,’ because this is heaven.
“This is where I belong.”
0/5000
แรงบันดาลใจนัดหยุดงานปี สุขภาพของจัสตินได้รับ wellspring ของความคิดสร้างสรรค์และอุปสรรคในการชน ในฤดูร้อน เขาใช้เวลาหนึ่งสัปดาห์ในโรงพยาบาลสำหรับคู่ของขั้นตอนการใส่สายสวนหลอด"ฉันรู้ว่า วันไปมาไม่ได้รับดีกว่า หัวใจของฉันจะไปฉัน หรือปอดของฉัน ขึ้นฉันอาจได้รับการตี โดยรถบรรทุก"ครั้งเลวร้ายที่สุดสำหรับเขาคือเมื่อเขาป่วยเกินไปเวิร์ค"ฉันไม่ได้ที่นี่ ฉันไม่สามารถที่นี่ และยาก มันบ้า, "เขากล่าวว่า choking ขณะที่เขานั่งอยู่ในห้องทดลองของเขาในเก้าอี้โยกทำด้วยมือที่เขารับในเจอร์ซีย์ใต้บาง"ดีใจเท่านั้นเมื่อฉันอยู่ที่นี่ บางครั้งผมแค่มา แล้ว นั่ง เพียงเพื่อจะที่นี่ บางวันมาลง และทั้งหมดที่คุณสามารถทำเป็นกวาดพื้น เพราะไม่มีอะไรเกิดขึ้น"แต่มีวันอื่น ๆ ที่คุณกำลังนั่งอยู่ที่นี่..."กับ จัสตินขึ้นยืน เดินข้ามห้อง และเอาอะไรลงปิด wall ว่า เขาเพียงแค่เริ่มทำงานกับมันเป็น "สีน้ำเงิน" หรือสิ่งที่เหลือของเขา ของของจัสตินสุดดูแลรักษา critters แต่สำหรับเหตุผลหนึ่งหรืออื่น จัสตินกลายเป็น disenchanted กับชิ้นส่วน และตัดสินใจที่จะเอามันออกจากกัน สิ่งที่เขาเป็นประจำ มีงานของเขาจัสตินจัดหน้าในมือของเขา และติดเรียนช่วง ก็ด้านล่างเก้าอี้ สีไฟสีฟ้า มีรูที่เจาะในปาก เขาถึงรอบ พบหลอดออกซิเจน tangled สิ้นสุดที่พอดีลงหลุมปากอย่างสมบูรณ์แบบ ย้ายได้อย่างรวดเร็วไปมุมอื่นของการประชุมเชิงปฏิบัติการ จัสตินคว้าสิ่งที่ดูเหมือนพลาสติกหรือวงเล็บปีกกาส่วนโค้งสำหรับชั้นวางจมูก"นั่นเป็นสิ่งที่ไม่เกิดขึ้นอย่างใด แต่ทั้งหมด ด้วยตัวเอง และที่ ain't ฉัน จัสตินกล่าว เป็นหน้าใหม่เริ่มก่อตัว"นั่นคือสิ่งที่อยู่ในอากาศ สิ่งที่อยู่ในจิตวิญญาณ คนพูด 'อะไรนรกไปผ่านใจของคุณ" ”เขาวางจมูกเพียงที่เขาต้องการ แล้ว rummaged ค้อนและเล็บบางบาง บาง บาง บาง บาง"อย่าใจฉัน ผมค้อนเช่นหญิง"สามสิบสองเรียบหลัง จัสตินเพราะค้อนบนโต๊ะร้าน"และที่เป็นชิ้นส่วนทำ เขาประกาศใช้เขาเกือบเป็นเวลานานหามันบนผนังเหมือนพระองค์ "สีฟ้า" กลับนำชีวิตมีชีวิตมากขึ้นเล็กน้อยในหน้าของจัสติน เกินไป ท้ายของมัน"ฉันเคยบอกว่า ทั้งหมดของฉันเด็ก 'ถ้าคุณพบ ฉันนอนตายบนชั้นนี้เข้าใจว่า ได้ sonofabitch สุขที่สุดในโลก เนื่องจากเป็นสวรรค์"นี่คือที่ฉันเป็น"
การแปล กรุณารอสักครู่..
Inspiration strikes
Over the years, Justin’s poor health has been both a wellspring of creativity and a real pain in the butt. Late in the summer, he spent a week in the hospital for a pair of catheterization procedures.
“I know a day is going to come when I don’t get better. My heart is going to get me, or my lungs. Or I might get hit by a truck.”
The worst times for him are when he’s too sick to get to his workshop.
“I can’t get here. I can’t be here, and it’s hard. It’s a bitch,” he said, choking up, as he sat in his workshop in a handmade rocking chair he picked up in South Jersey somewhere.
“I’m only happy when I'm here. Sometimes I just come and sit, just to be here. Some days you come down, and all you can do is sweep the floor, because nothing happens.
“But there's other days where you're sitting here ...”
With that, Justin stood up, walked across the room and took something down off the wall that he’d only just begun working on.
It was “Blue,” or what was left of him. This was one of Justin’s earliest critters, but for one reason or another, Justin had become disenchanted with the piece and decided to take it apart, something he routinely does with his work.
Justin held the face in his hands and quietly studied it for a moment. It was a chair bottom, painted a light blue, with a hole drilled for a mouth. Reaching around, he found a tangled oxygen tube, the end of which fit perfectly into the mouth hole. Moving quickly to another corner of the workshop, Justin grabbed what looked like a curved piece of moulding or a brace for a shelf.
The nose.
“That’s something that can’t happen any way but all by itself, and that ain’t me,” Justin said, as the new face began to take shape.
“That’s what’s in the air, what’s in the spirit. People say, ‘What the hell goes through your mind?’ ”
He positioned the nose just where he wanted it, then rummaged for a hammer and some nails.
Bang. Bang. Bang, Bang. Bang.
“Don’t mind me. I hammer like an old lady.”
Thirty-two bangs later, Justin tossed the hammer on the shop table.
“And that’s a done piece,” he announced.
It took him almost as long to find a place for it on the wall as it did for him to bring “Blue” back to life.
There was a little more life in Justin’s face, too, at the end of it.
“I’ve told all my kids, ‘If you find me lying dead on this floor, understand that I was the happiest sonofabitch in the world,’ because this is heaven.
“This is where I belong.”
Over the years, Justin’s poor health has been both a wellspring of creativity and a real pain in the butt. Late in the summer, he spent a week in the hospital for a pair of catheterization procedures.
“I know a day is going to come when I don’t get better. My heart is going to get me, or my lungs. Or I might get hit by a truck.”
The worst times for him are when he’s too sick to get to his workshop.
“I can’t get here. I can’t be here, and it’s hard. It’s a bitch,” he said, choking up, as he sat in his workshop in a handmade rocking chair he picked up in South Jersey somewhere.
“I’m only happy when I'm here. Sometimes I just come and sit, just to be here. Some days you come down, and all you can do is sweep the floor, because nothing happens.
“But there's other days where you're sitting here ...”
With that, Justin stood up, walked across the room and took something down off the wall that he’d only just begun working on.
It was “Blue,” or what was left of him. This was one of Justin’s earliest critters, but for one reason or another, Justin had become disenchanted with the piece and decided to take it apart, something he routinely does with his work.
Justin held the face in his hands and quietly studied it for a moment. It was a chair bottom, painted a light blue, with a hole drilled for a mouth. Reaching around, he found a tangled oxygen tube, the end of which fit perfectly into the mouth hole. Moving quickly to another corner of the workshop, Justin grabbed what looked like a curved piece of moulding or a brace for a shelf.
The nose.
“That’s something that can’t happen any way but all by itself, and that ain’t me,” Justin said, as the new face began to take shape.
“That’s what’s in the air, what’s in the spirit. People say, ‘What the hell goes through your mind?’ ”
He positioned the nose just where he wanted it, then rummaged for a hammer and some nails.
Bang. Bang. Bang, Bang. Bang.
“Don’t mind me. I hammer like an old lady.”
Thirty-two bangs later, Justin tossed the hammer on the shop table.
“And that’s a done piece,” he announced.
It took him almost as long to find a place for it on the wall as it did for him to bring “Blue” back to life.
There was a little more life in Justin’s face, too, at the end of it.
“I’ve told all my kids, ‘If you find me lying dead on this floor, understand that I was the happiest sonofabitch in the world,’ because this is heaven.
“This is where I belong.”
การแปล กรุณารอสักครู่..
นัดแรงบันดาลใจ
ปี จัสตินก็สุขภาพดีได้ทั้งต้นน้ำของความคิดสร้างสรรค์และความเจ็บปวดในก้น ในช่วงปลายฤดูร้อน เขาใช้เวลาหนึ่งสัปดาห์ในโรงพยาบาลสำหรับคู่ของขั้นตอนการสวน
" ผมรู้ว่าวันนั้นจะมาเมื่อเราไม่รับดีกว่า หัวใจของฉันจะพาฉัน หรือปอด หรือผมอาจจะโดนรถชน . . . "
ที่เลวร้ายที่สุดครั้งสำหรับเขาเมื่อเขาป่วยเกินกว่าจะได้รับการประชุมเชิงปฏิบัติการของเขา . . . . . .
" ผมไม่ได้มาที่นี่ ผมอยู่ที่นี่ไม่ได้ มันลำบากนะ มันบ้า " เขากล่าวว่า สำลักขึ้น เขานั่งในการประชุมเชิงปฏิบัติการของเขาในเก้าอี้โยกด้วยมือ เขาหยิบขึ้นมาใน South Jersey ที่ไหน
" ฉันมีความสุขเมื่อฉันมาที่นี่ บางครั้ง ผมก็มานั่ง ก็ต้องมาที่นี่ บางวันคุณลงมาและทั้งหมดที่คุณทำได้คือ กวาดพื้น เพราะไม่มีอะไรเกิดขึ้น
" แต่มันมีวันอื่น ๆที่คุณกำลังนั่งอยู่ที่นี่ . . . . . . . "
กับ จัสติน ก็ลุกขึ้นยืน และเดินข้ามห้องเอาลงจากกำแพงที่เขาเพิ่งเริ่มทำงานบน
มันคือ " สีฟ้า " หรืออะไรที่เป็นด้านซ้ายของเขา นี้เป็นหนึ่งของจัสตินเร็วตลอดเวลา แต่สำหรับหนึ่งหรือเหตุผลอื่นจัสตินได้กลายเป็นแยแสกับชิ้นส่วน และได้ตัดสินใจที่จะแยกมันออก สิ่งที่เขาตรวจไม่ทำงาน
จัสตินจัดหน้าในมือ และค่อยๆศึกษามันหน่อย มันเป็นด้านล่างของเก้าอี้ ทาสีฟ้าอ่อน มีรูเจาะสำหรับปาก การเข้าถึงรอบ เขาพบ Tangled ท่อออกซิเจน สิ้นสุดซึ่งพอดีเข้าไปในโพรงปากเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วไปยังอีกมุมหนึ่งของห้องทำงาน จัสตินหยิบสิ่งที่ดูเหมือนโค้งแผ่นแม่พิมพ์หรือรั้งชั้น
จมูก
" ว่า เป็นเรื่องที่ไม่ควรเกิดขึ้นอีก แต่ทั้งหมดนั้น ไม่ใช่ผม " จัสตินพูด หน้าใหม่ เริ่ม เอารูป
" นั่นคือสิ่งที่อยู่ในอากาศ สิ่งที่อยู่ในจิตวิญญาณ คนที่พูดว่า ' อะไรไปถึงจิตใจของคุณ "
เขาวางจมูกแค่ที่เขาต้องการ แล้วค้นสำหรับค้อนและตะปู
บัง ปัง ปัง ปัง บาง
" ไม่ต้องห่วงฉัน ฉันค้อนเหมือนคนแก่ "
สามสิบสอง bangs ต่อมาจัสตินโยนค้อนในร้านโต๊ะ
" และนั่นทำชิ้น " ประกาศเขา
เขาใช้เวลานานเกือบจะหาสถานที่สำหรับมันบนผนัง มันทำให้เขาเอา " สีฟ้า
" กลับมามีชีวิตมีมากขึ้นในชีวิตหน้า จัสตินด้วย ตอนจบมัน
" ฉันบอกพวกเด็กๆของฉัน ถ้าเธอเจอฉันนอนตายอยู่ในชั้นนี้ เข้าใจว่า ผมเป็นลูกหมา มีความสุขที่สุด เพราะนี่คือสวรรค์
" นี้ เป็น ที่ ฉัน อยู่ "
ปี จัสตินก็สุขภาพดีได้ทั้งต้นน้ำของความคิดสร้างสรรค์และความเจ็บปวดในก้น ในช่วงปลายฤดูร้อน เขาใช้เวลาหนึ่งสัปดาห์ในโรงพยาบาลสำหรับคู่ของขั้นตอนการสวน
" ผมรู้ว่าวันนั้นจะมาเมื่อเราไม่รับดีกว่า หัวใจของฉันจะพาฉัน หรือปอด หรือผมอาจจะโดนรถชน . . . "
ที่เลวร้ายที่สุดครั้งสำหรับเขาเมื่อเขาป่วยเกินกว่าจะได้รับการประชุมเชิงปฏิบัติการของเขา . . . . . .
" ผมไม่ได้มาที่นี่ ผมอยู่ที่นี่ไม่ได้ มันลำบากนะ มันบ้า " เขากล่าวว่า สำลักขึ้น เขานั่งในการประชุมเชิงปฏิบัติการของเขาในเก้าอี้โยกด้วยมือ เขาหยิบขึ้นมาใน South Jersey ที่ไหน
" ฉันมีความสุขเมื่อฉันมาที่นี่ บางครั้ง ผมก็มานั่ง ก็ต้องมาที่นี่ บางวันคุณลงมาและทั้งหมดที่คุณทำได้คือ กวาดพื้น เพราะไม่มีอะไรเกิดขึ้น
" แต่มันมีวันอื่น ๆที่คุณกำลังนั่งอยู่ที่นี่ . . . . . . . "
กับ จัสติน ก็ลุกขึ้นยืน และเดินข้ามห้องเอาลงจากกำแพงที่เขาเพิ่งเริ่มทำงานบน
มันคือ " สีฟ้า " หรืออะไรที่เป็นด้านซ้ายของเขา นี้เป็นหนึ่งของจัสตินเร็วตลอดเวลา แต่สำหรับหนึ่งหรือเหตุผลอื่นจัสตินได้กลายเป็นแยแสกับชิ้นส่วน และได้ตัดสินใจที่จะแยกมันออก สิ่งที่เขาตรวจไม่ทำงาน
จัสตินจัดหน้าในมือ และค่อยๆศึกษามันหน่อย มันเป็นด้านล่างของเก้าอี้ ทาสีฟ้าอ่อน มีรูเจาะสำหรับปาก การเข้าถึงรอบ เขาพบ Tangled ท่อออกซิเจน สิ้นสุดซึ่งพอดีเข้าไปในโพรงปากเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วไปยังอีกมุมหนึ่งของห้องทำงาน จัสตินหยิบสิ่งที่ดูเหมือนโค้งแผ่นแม่พิมพ์หรือรั้งชั้น
จมูก
" ว่า เป็นเรื่องที่ไม่ควรเกิดขึ้นอีก แต่ทั้งหมดนั้น ไม่ใช่ผม " จัสตินพูด หน้าใหม่ เริ่ม เอารูป
" นั่นคือสิ่งที่อยู่ในอากาศ สิ่งที่อยู่ในจิตวิญญาณ คนที่พูดว่า ' อะไรไปถึงจิตใจของคุณ "
เขาวางจมูกแค่ที่เขาต้องการ แล้วค้นสำหรับค้อนและตะปู
บัง ปัง ปัง ปัง บาง
" ไม่ต้องห่วงฉัน ฉันค้อนเหมือนคนแก่ "
สามสิบสอง bangs ต่อมาจัสตินโยนค้อนในร้านโต๊ะ
" และนั่นทำชิ้น " ประกาศเขา
เขาใช้เวลานานเกือบจะหาสถานที่สำหรับมันบนผนัง มันทำให้เขาเอา " สีฟ้า
" กลับมามีชีวิตมีมากขึ้นในชีวิตหน้า จัสตินด้วย ตอนจบมัน
" ฉันบอกพวกเด็กๆของฉัน ถ้าเธอเจอฉันนอนตายอยู่ในชั้นนี้ เข้าใจว่า ผมเป็นลูกหมา มีความสุขที่สุด เพราะนี่คือสวรรค์
" นี้ เป็น ที่ ฉัน อยู่ "
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- อย่างที่สอง ไม่โดนแดดเผาจนดำ
- หมอบอกคุณว่ายังไงบ้าง
- หมู่
- เราได้สร้างแพคเกจใหม่เพื่อให้สะดุดตามากข
- Yes, I went with my mum and dad and brot
- That looks sick
- It is believed that the antioxidant prop
- ดำเนินงานให้มีผลประกอบการถึงจุดคุ้มทุนใน
- ฉันจะต้องทำให้สำเร็จ
- This said, it should be stressed that co
- คุณไม่ได้เดือดร้อน
- บางครั้งเนื้อคู่จะเข้ามาหาเราโดยไม่รู้ตั
- Elements of supply chain management is d
- According to a report on the apect of Th
- This is the dilemma I've faced within th
- ปรับ
- Sakura’s voice actress Nakamura Chie-san
- Abstract
- secrecy
- ไม่อยากคุยกับฉันแล้วเหรอ
- เส้นผ่าศูนย์กลางของหลอดกว้างมาก น้ำจะมีแ
- The value specified is not recognized. P
- Okay you don't want to respond to me any
- เพราะมันจะทำให้ฉันได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆบน
