There had been no leaders on Tahrir

There had been no leaders on Tahrir. Wael Ghonim spent much of his ten days in prison convincing his interrogators that he was not the mastermind head of this mythical overnight media sensation, “the Revolutionary Youth.” The generals spent a lot of time negotiating with the Muslim Brotherhood to tamp down the protests, not quite realizing that the Muslim Brotherhood were not in control of the crowds. The beguiling beauty of Tahrir had been its collective nature; no organization save word of mouth. During the eighteen days, everyone was committed to the same cause: “Leave!” Initially the lack of leadership was the revolution’s strength—no figurehead to arrest, co-opt or defame, according to the usual best practices. But after Mubarak fell it quickly became its weakness.

The revolution had no leader. The revolution had espoused no ideology. Freedom! Bread! Social justice! Egypt had no political parties except for the Muslim Brotherhood and some discredited old leftists and Nasserists. None of them had any idea of what to do next and had been so long in sleepy opposition that political reflexes had long atrophied. No one had any template or plan and in all the crazy months to follow no one ever really came up with one. There was a new word called transition. At first this was vague and promising.

In the early months, there was a whirl of activity. But now I look back and it seems we were all just rushing around a hole. For example, there was so much calling up and meeting and talking that Egyptians, overwhelmed by the constant ringing, stopped answering their mobile phones. At first people just ignored the calls from numbers they did not recognize; brrring, click to silent, continue conversation. Later it was impossible to get even close friends to pick up for weeks at a time. Phones vibrated on tables like buzzing flies. Texts tinkled and piled up like tin cans on a string. Facebook instant messages sometimes worked if you could catch someone online. DM via Twitter produced an instant response, but only from activists under the age of thirty.

Sketches, finger drawings in the air, scribblings on restaurant napkins. For the moment it didn’t matter that there was no plan because everything was possible and everyone was so pleased and happy to congratulate each other on this lovely extraordinary revolution that had made everything possible—Look! we are voting next week! Constitutional referendum! Everyone will have a purple finger and we will say yes or no! Then everyone will get a pay raise because the thieves won’t steal all the money, and my bumpkin neighbor with the son-in-law in the police who likes to dump his trash right outside my door will be taken down a peg or two and learn to be respectful like a neighbor might be in, say, well, Sweden, where everything is fair and even the street kids have shoes and also gloves!

Never mind that most people (the majority) had spent the eighteen days watching TV on the couch—they became known as the Couch Party—muttering, “I don’t know what these kids are doing.” Grumpf. “They’ll burn the whole country down just because they want to have a bonfire party!” Mubarak was gone. Now there was this big new shiny word that was called democracy—a word that we all reminded ourselves came from the Greek, demos, “people,” merged with kratia, “rule.” Fridays on the Tahrir continued protests and intermittent violence. I recalled studying Coriolanus at school, Shakespeare, lamenting the fickleness of crowds. I mentally amended the etymology to “rule of the demo-nstration.”

"It will support both FDD and TDD LTE network. It will not be locked handset but will come with bundled plans which the company feels will glue customers to its network. Expected time line for launch of these handsets is around the upcoming festive season of Diwali, say October-November," the source said.

Airtel has started launching 4G service across the country in a phased manner. Anyone who has seen Orson Welles’ classic portrayal of the newspaper mogul in “Citizen Kane” knows, at least by reputation, the real-life Kane: William Randolph Hearst. His world-class castle, San Simeon, perched above the California coast, is a popular tourist destination for the many thousands each year who wish for a jaw-dropping glimpse of American opulence. By comparison, anything Donald J. Trump has built as a monument to his ego has to be considered third-rate.

Trump may think he’s one of a kind, but that isn’t quite true — not in the way he built his empire, and not in the broader political sense either. A century ago, Hearst ran for president and was, for a time, taken seriously. The bicoastal billionaire thrived on the art of the deal and domination in international business. Besides his influential San Francisco and New York newspapers, he expanded his multi-media business by going Hollywood. As a pioneer in the motion picture industry, he produced silent film classics as well as war propaganda, and proved that the entertainment industry could weigh in on, and even direct, national political controversies.

We all know what Trump did to command attention these last few weeks: He went after Mexico, whose illegals were somehow sent north by the Mexican government, and who pose a significant threat to the health and well being of the U.S. Trump may think his Great Wall provides the answer; but he doesn’t go half as far as his more glamorous predecessor did. Will Hearst urged that the government intervene militarily in Mexico, capitalizing on political upheaval there. “There is only one course to pursue,” he editorialized in 1913, “and that is to occupy Mexico and restore it to a state of civilization by means of American men and American methods.” He generalized about the Mexicans as “cunning and unscrupulous,” as he proposed all-out invasion.

Headline grabbing was, literally, Hearst’s business. His combustible personality had already been responsible for the “yellow journalism” that got the U.S. into war in Cuba in 1898. Trump hasn’t done that yet. While “The Donald” tells us China is a subverter of all that is of value to the health of the American economy, “The Chief,” as Hearst was known, accused the same government of setting a subversive example among the key nations with which the U.S. conducted its trade. He attacked the “rich mandarins” of the East who, he said, stood as the model for an across-the-board American business failure.

Indeed, the egocentric Hearst aimed every bit as high as Trump, making noises (as Trump did) about running for mayor of New York City (he almost won) and governor of New York, and making a serious run for president in 1904. He spent millions of his own money in the process, constructing an independent political organization, appealing directly to the people, and dismissing his national competition as lesser men who were barely worth paying attention to. It was as if the election was a referendum on him. Yet he groused about incumbent President Theodore Roosevelt: “He is a creation of newspaper notoriety.” Hearst’s campaign strategist, Arthur Brisbane, said: “The American people, like all people, are interested in PERSONALITY.” Even then they knew.

But here’s the crucial difference between Hearst’s and Trump’s loud efforts to capture the presidency: The earlier billionaire (worth seven times what Forbes says Trump is worth; three times what Trump says Trump is worth) was a more credible populist. He was a staunch union supporter, and said the following: “Wide and equitable distribution of wealth is essential to a nation’s prosperous growth and intellectual development. And that distribution is brought about by the labor union more than any other agency of our civilization.” Yes, he said that while running for president in 1904. Also, “the corporations control the Democratic machine as much as they do the Republican machine.” There was a touch of Bernie Sanders in the Hearst message. Trump, for his part, has only this to say: “I’m very, very rich.”

Though he failed to capture the presidency, Hearst actually represented New York in Congress for two terms. It is hard to imagine Trump doing anything so mundane. His ambition is to be the ringmaster of the Greatest Show on Earth, and if it can’t be the presidency (which of course it won’t be), then he’ll be perfectly content to maintain a visual media presence and intermittently steal headlines.

Just like Hearst before him, Trump loves seeing newspaper headlines about himself. He puts his name on city structures, just as Hearst newsreels helped to create a corporate brand that capitalized on one man’s name. Social critics thought Hearst a cheap demagogue and called him a “spoiled brat.” And why not? He boasted that he could produce a war in Cuba. And voilà! Trump brags that he will be a “great” military leader if elected. (Based on what past experience?) Never mind that he hasn’t studied under foreign policy professionals or given thought to lessons of history beyond the most superficial — just apply what works in the real estate biz. It’s all the same to him: Okay, maybe it’s someone else’s territory, but that doesn’t mean it can’t profit from American aegis, one way or another. Understand another’s culture? Why? Business is business. Diplomacy is business. What isn’t business?

Without indulging in pop psychology, we are all aware of the overall syndrome and its corollaries: Making their own rules, men like Hearst and Trump are not to be told “no” when they see something they want, no matter how small or how grandiose. It extends to the narcissism of personal life: a Hearst or a Trump is not likely to be tied down by one woman. Hearst married a New York showgirl and later took as his mistress Marion Davies, a Hollywood comic actress whose career he subsequently micromanaged. The couple lived together openly for many years, and partied hearty with other be

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

There had been no leaders on Tahrir. Wael Ghonim spent much of his ten days in prison convincing his interrogators that he was not the mastermind head of this mythical overnight media sensation, “the Revolutionary Youth.” The generals spent a lot of time negotiating with the Muslim Brotherhood to tamp down the protests, not quite realizing that the Muslim Brotherhood were not in control of the crowds. The beguiling beauty of Tahrir had been its collective nature; no organization save word of mouth. During the eighteen days, everyone was committed to the same cause: “Leave!” Initially the lack of leadership was the revolution’s strength—no figurehead to arrest, co-opt or defame, according to the usual best practices. But after Mubarak fell it quickly became its weakness.The revolution had no leader. The revolution had espoused no ideology. Freedom! Bread! Social justice! Egypt had no political parties except for the Muslim Brotherhood and some discredited old leftists and Nasserists. None of them had any idea of what to do next and had been so long in sleepy opposition that political reflexes had long atrophied. No one had any template or plan and in all the crazy months to follow no one ever really came up with one. There was a new word called transition. At first this was vague and promising.ในเดือนแรก มีวนของกิจกรรม แต่ตอนนี้ ผมกลับมอง และดูเหมือนว่า เราได้ทั้งหมดเพียงวิ่งรอบหลุม ตัวอย่าง มีโทรศัพท์มากขึ้น และการประชุม และการพูดที่อียิปต์ จม โดยการคง ringing หยุดตอบโทรศัพท์มือถือของพวกเขา ที่คนแรกเพียงละเว้นโทรจากหมายเลขที่พวกเขาไม่รู้จัก brrring ต้องเงียบ ดำเนินการสนทนา ในภายหลังก็ไปรับเพื่อนสนิทได้รับสัปดาห์ละครั้ง โทรศัพท์ vibrated ตารางเช่นพึมพำแมลง ข้อความ tinkled และคั่งเช่นกระป๋องดีบุกในสายอักขระ ข้อความโต้ตอบแบบทันทีของ Facebook บางครั้งทำงานถ้าคุณไม่สามารถจับคนออนไลน์ DM ผ่าน Twitter ผลิตการตอบสนองทันที แต่เฉพาะจากนักเคลื่อนไหวอายุสามสิบร่าง ภาพวาดนิ้วในอากาศ scribblings ในร้านอาหารผ้าเช็ดปาก ตอนนี้ มันไม่สำคัญว่า มีแผนไม่มี เพราะทุกอย่างเป็นไป และทุกคนมีความยินดี และยินดีที่จะแสดงความยินดีกันบนนี้สวยพิเศษการปฏิวัติที่ได้ทำทุกอย่างได้ดังนั้น — ดู เราจะออกเสียงลงคะแนนสัปดาห์หน้า การลงประชามติรัฐธรรมนูญ ทุกคนจะมีนิ้วสีม่วง และเราจะบอกว่า ใช่หรือไม่ แล้วทุกคนจะได้รับการเพิ่มค่าจ้าง เพราะขโมยจะขโมยเงินทั้งหมด และใกล้เคียงกับลูกเขยในตำรวจที่ชอบเทขยะของเขาขวาด้านนอกประตูของฉัน bumpkin ฉันจะทำการตรึงหรือสอง และเรียนรู้จะเคารพเหมือนเพื่อนบ้านอาจสามารถ พูด ดี สวีเดน ทุกอย่างเป็นธรรม และแม้เด็กถนนมีรองเท้าและถุงมือยังNever mind that most people (the majority) had spent the eighteen days watching TV on the couch—they became known as the Couch Party—muttering, “I don’t know what these kids are doing.” Grumpf. “They’ll burn the whole country down just because they want to have a bonfire party!” Mubarak was gone. Now there was this big new shiny word that was called democracy—a word that we all reminded ourselves came from the Greek, demos, “people,” merged with kratia, “rule.” Fridays on the Tahrir continued protests and intermittent violence. I recalled studying Coriolanus at school, Shakespeare, lamenting the fickleness of crowds. I mentally amended the etymology to “rule of the demo-nstration.”"It will support both FDD and TDD LTE network. It will not be locked handset but will come with bundled plans which the company feels will glue customers to its network. Expected time line for launch of these handsets is around the upcoming festive season of Diwali, say October-November," the source said.Airtel has started launching 4G service across the country in a phased manner. Anyone who has seen Orson Welles’ classic portrayal of the newspaper mogul in “Citizen Kane” knows, at least by reputation, the real-life Kane: William Randolph Hearst. His world-class castle, San Simeon, perched above the California coast, is a popular tourist destination for the many thousands each year who wish for a jaw-dropping glimpse of American opulence. By comparison, anything Donald J. Trump has built as a monument to his ego has to be considered third-rate.Trump may think he’s one of a kind, but that isn’t quite true — not in the way he built his empire, and not in the broader political sense either. A century ago, Hearst ran for president and was, for a time, taken seriously. The bicoastal billionaire thrived on the art of the deal and domination in international business. Besides his influential San Francisco and New York newspapers, he expanded his multi-media business by going Hollywood. As a pioneer in the motion picture industry, he produced silent film classics as well as war propaganda, and proved that the entertainment industry could weigh in on, and even direct, national political controversies.We all know what Trump did to command attention these last few weeks: He went after Mexico, whose illegals were somehow sent north by the Mexican government, and who pose a significant threat to the health and well being of the U.S. Trump may think his Great Wall provides the answer; but he doesn’t go half as far as his more glamorous predecessor did. Will Hearst urged that the government intervene militarily in Mexico, capitalizing on political upheaval there. “There is only one course to pursue,” he editorialized in 1913, “and that is to occupy Mexico and restore it to a state of civilization by means of American men and American methods.” He generalized about the Mexicans as “cunning and unscrupulous,” as he proposed all-out invasion.Headline grabbing was, literally, Hearst’s business. His combustible personality had already been responsible for the “yellow journalism” that got the U.S. into war in Cuba in 1898. Trump hasn’t done that yet. While “The Donald” tells us China is a subverter of all that is of value to the health of the American economy, “The Chief,” as Hearst was known, accused the same government of setting a subversive example among the key nations with which the U.S. conducted its trade. He attacked the “rich mandarins” of the East who, he said, stood as the model for an across-the-board American business failure.Indeed, the egocentric Hearst aimed every bit as high as Trump, making noises (as Trump did) about running for mayor of New York City (he almost won) and governor of New York, and making a serious run for president in 1904. He spent millions of his own money in the process, constructing an independent political organization, appealing directly to the people, and dismissing his national competition as lesser men who were barely worth paying attention to. It was as if the election was a referendum on him. Yet he groused about incumbent President Theodore Roosevelt: “He is a creation of newspaper notoriety.” Hearst’s campaign strategist, Arthur Brisbane, said: “The American people, like all people, are interested in PERSONALITY.” Even then they knew.But here’s the crucial difference between Hearst’s and Trump’s loud efforts to capture the presidency: The earlier billionaire (worth seven times what Forbes says Trump is worth; three times what Trump says Trump is worth) was a more credible populist. He was a staunch union supporter, and said the following: “Wide and equitable distribution of wealth is essential to a nation’s prosperous growth and intellectual development. And that distribution is brought about by the labor union more than any other agency of our civilization.” Yes, he said that while running for president in 1904. Also, “the corporations control the Democratic machine as much as they do the Republican machine.” There was a touch of Bernie Sanders in the Hearst message. Trump, for his part, has only this to say: “I’m very, very rich.”Though he failed to capture the presidency, Hearst actually represented New York in Congress for two terms. It is hard to imagine Trump doing anything so mundane. His ambition is to be the ringmaster of the Greatest Show on Earth, and if it can’t be the presidency (which of course it won’t be), then he’ll be perfectly content to maintain a visual media presence and intermittently steal headlines.Just like Hearst before him, Trump loves seeing newspaper headlines about himself. He puts his name on city structures, just as Hearst newsreels helped to create a corporate brand that capitalized on one man’s name. Social critics thought Hearst a cheap demagogue and called him a “spoiled brat.” And why not? He boasted that he could produce a war in Cuba. And voilà! Trump brags that he will be a “great” military leader if elected. (Based on what past experience?) Never mind that he hasn’t studied under foreign policy professionals or given thought to lessons of history beyond the most superficial — just apply what works in the real estate biz. It’s all the same to him: Okay, maybe it’s someone else’s territory, but that doesn’t mean it can’t profit from American aegis, one way or another. Understand another’s culture? Why? Business is business. Diplomacy is business. What isn’t business?Without indulging in pop psychology, we are all aware of the overall syndrome and its corollaries: Making their own rules, men like Hearst and Trump are not to be told “no” when they see something they want, no matter how small or how grandiose. It extends to the narcissism of personal life: a Hearst or a Trump is not likely to be tied down by one woman. Hearst married a New York showgirl and later took as his mistress Marion Davies, a Hollywood comic actress whose career he subsequently micromanaged. The couple lived together openly for many years, and partied hearty with other be

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ได้มีผู้นำไม่มี Tahrir Wael Ghonim ใช้เวลาสิบวันเขาอยู่ในคุกที่น่าเชื่อซักถามเขาว่าเขาไม่ได้หัวบงการสื่อความรู้สึกที่เป็นตำนานในชั่วข้ามคืนนี้ "ปฏิวัติเยาวชน." นายพลใช้เวลามากของเวลาเจรจาต่อรองกับกลุ่มภราดรภาพมุสลิมเพื่อ tamp ลงประท้วง ไม่มากที่รู้ว่ากลุ่มภราดรภาพมุสลิมไม่ได้อยู่ในการควบคุมฝูงชน ความงามจับใจของ Tahrir ได้รับธรรมชาติกลุ่มของตน องค์กรไม่มีบันทึกคำพูดจากปาก ในช่วงสิบแปดวันที่ทุกคนมุ่งมั่นที่จะเป็นสาเหตุเดียวกัน: "ฝาก" ในตอนแรกขาดความเป็นผู้นำเป็นแรงไม่มีการปฏิวัติของรูปปั้นที่จะจับกุมผู้ร่วมเลือกหรือหมิ่นประมาทตามแนวปฏิบัติที่ดีตามปกติ แต่หลังจากที่บาลดลงได้อย่างรวดเร็วกลายเป็นจุดอ่อนของ. การปฏิวัติมีผู้นำไม่มี การปฏิวัติได้ดำเนินการไม่มีอุดมการณ์ เสรีภาพ! ขนมปัง! ความยุติธรรมทางสังคม! อียิปต์มีพรรคการเมืองไม่มียกเว้นกลุ่มภราดรภาพมุสลิมและน่าอดสูบางพวกซ้ายเก่าและ Nasserists ไม่มีของพวกเขามีความคิดใด ๆ ของสิ่งที่ต้องทำต่อไปและได้รับมานานในความขัดแย้งที่เงียบสงบทางการเมืองที่ตอบสนองได้เสื่อมถอยยาว ไม่มีใครมีแม่แบบใด ๆ หรือการวางแผนและในทุกเดือนที่บ้าที่จะปฏิบัติตามไม่มีใครเลยจริงๆขึ้นมาด้วยหนึ่ง มีคำใหม่ที่เรียกว่าการเปลี่ยนแปลง ในครั้งแรกนี้เป็นที่คลุมเครือและมีแนวโน้ม. ในช่วงต้นเดือนมีวนของกิจกรรม แต่ตอนนี้ผมมองย้อนกลับไปและมันดูเหมือนว่าเราทุกคนเพียงแค่วิ่งไปรอบ ๆ หลุม ตัวอย่างเช่นมีมากขึ้นและเรียกประชุมและพูดคุยกันที่อียิปต์จมโดยเสียงคงหยุดการตอบรับโทรศัพท์มือถือของตน คนแรกเพียงแค่ไม่สนใจสายจากหมายเลขที่พวกเขาไม่ได้รับรู้; brrring คลิกเพื่อเงียบสนทนาอย่างต่อเนื่อง หลังจากนั้นมันเป็นไปไม่ได้ที่จะได้รับแม้กระทั่งเพื่อนสนิทที่จะรับสำหรับสัปดาห์ที่เวลา โทรศัพท์มือสั่นสะเทือนบนโต๊ะเหมือนแมลงวันหึ่ง ตำรา tinkled และซ้อนขึ้นเช่นกระป๋องในสตริง Facebook ข้อความโต้ตอบแบบทันทีบางครั้งทำงานถ้าคุณสามารถจับคนที่ออนไลน์ DM ผ่านทาง Twitter ผลิตตอบสนองทันที แต่จากการเรียกร้องที่มีอายุต่ำกว่าสามสิบ. ภาพวาดภาพวาดลายนิ้วมือในอากาศ scribblings บนผ้ากันเปื้อนร้านอาหาร สำหรับช่วงเวลาที่มันไม่สำคัญว่ามีแผนไม่ได้เพราะทุกอย่างเป็นไปได้และทุกคนมีความยินดีและมีความสุขเพื่อแสดงความยินดีกับแต่ละอื่น ๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้ที่น่ารักปฏิวัติพิเศษที่ได้ทำทุกอย่างที่เป็นไปได้ดู! เรามีการลงคะแนนในสัปดาห์หน้า! การลงประชามติรัฐธรรมนูญ! ทุกคนจะมีนิ้วสีม่วงและเราจะบอกว่าใช่หรือไม่! แล้วทุกคนจะได้รับการจ่ายเงินเพิ่มเพราะโจรจะไม่ขโมยเงินและเพื่อนบ้านคนบ้านนอกของฉันกับลูกชายในกฎหมายในตำรวจที่ชอบการถ่ายโอนข้อมูลที่ถูกต้องในถังขยะของเขานอกประตูของฉันจะได้รับการลงตรึงหรือสอง และเรียนรู้ที่จะเคารพเหมือนเพื่อนบ้านที่อาจจะอยู่ในการพูด, ดี, สวีเดนซึ่งทุกอย่างมีความเป็นธรรมและแม้กระทั่งเด็กถนนมีรองเท้าและถุงมือ! ไม่เคยคิดว่าคนส่วนใหญ่ (ส่วนใหญ่) ได้ใช้เวลาสิบแปดวันดูทีวีใน ที่นอนที่พวกเขากลายเป็นที่รู้จักของบุคคลที่โซฟาพึมพำว่า "ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่เด็กเหล่านี้จะทำ." Grumpf "พวกเขาจะเผาทั้งประเทศลดลงเพียงเพราะพวกเขาต้องการที่จะมีบุคคลที่กองไฟ" บาก็หายไป ตอนนี้มีคำนี้ใหม่เงาขนาดใหญ่ที่เรียกว่าประชาธิปไตยเป็นคำที่เราทุกคนนึกถึงตัวเองมาจากภาษากรีก, การสาธิต "คน" รวมกับ kratia "กฎ." วันศุกร์ที่ Tahrir ยังคงประท้วงและความรุนแรงต่อเนื่อง ผมจำได้ว่าการศึกษาที่โรงเรียน Coriolanus เชคสเปียคร่ำครวญใจไม่แน่นอนของฝูงชน ฉันจิตใจแก้ไขเพิ่มเติมคำที่จะ "กฎของการสาธิต nstration." "มันจะสนับสนุนทั้ง FDD และ TDD LTE เครือข่าย. มันจะไม่ถูกล็อคโทรศัพท์มือถือ แต่จะมาพร้อมกับแผนรวมที่ บริษัท จะรู้สึกกาวลูกค้าไปยังเครือข่ายของตน. ที่คาดว่าจะ เส้นเวลาสำหรับการเปิดตัวของโทรศัพท์มือถือเหล่านี้เป็นรอบเทศกาล Diwali จะเกิดขึ้นจากการพูดตุลาคมถึงพฤศจิกายน "แหล่งข่าวกล่าว. Airtel ได้เริ่มเปิดตัวบริการ 4G ทั่วประเทศในลักษณะที่จะค่อย ๆ ทุกคนที่ได้เห็นออร์สันเวลส์ 'ภาพคลาสสิกของเจ้าพ่อหนังสือพิมพ์ใน "เทอรีเคนประชาชน" รู้อย่างน้อยโดยชื่อเสียงในชีวิตจริงเคน: วิลเลียมเฮิร์สต์ Randolph ปราสาทระดับโลกของเขาซานไซเมียน, เกาะอยู่เหนือชายฝั่งแคลิฟอร์เนียเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่เป็นที่นิยมสำหรับหลายพันในแต่ละปีที่มีความประสงค์สำหรับเหลือบกรามลดลงของความมั่งคั่งของชาวอเมริกัน โดยเปรียบเทียบสิ่งที่โดนัลด์ทรัมป์เจได้สร้างเป็นอนุสาวรีย์อัตตาของเขาได้รับการพิจารณาอัตราที่สาม. ทรัมป์อาจจะคิดว่าเขาเป็นหนึ่งในชนิด แต่ที่ไม่เป็นความจริงมาก - ไม่ได้ในทางที่เขาสร้างอาณาจักรของเขา และไม่อยู่ในความหมายที่กว้างขึ้นทั้งทางการเมือง ศตวรรษที่ผ่านมาเฮิร์สต์วิ่งไปหาประธานและสำหรับเวลาที่ดำเนินการอย่างจริงจัง มหาเศรษฐี bicoastal เติบโตเกี่ยวกับศิลปะของการจัดการและการปกครองในธุรกิจระหว่างประเทศ นอกจากนี้ยังซานฟรานซิอิทธิพลของเขาและหนังสือพิมพ์นิวยอร์กเขาขยายธุรกิจหลายสื่อของเขาโดยไปฮอลลีวู้ด ในฐานะที่เป็นผู้บุกเบิกในอุตสาหกรรมภาพยนตร์เขาผลิตหนังเงียบคลาสสิกเช่นเดียวกับการโฆษณาชวนเชื่อสงครามและพิสูจน์ให้เห็นว่าวงการบันเทิงจะชั่งน้ำหนักในและแม้กระทั่งโดยตรงถกเถียงทางการเมืองแห่งชาติ. เราทุกคนรู้ว่าสิ่งที่คนดีไม่ได้ให้ความสนใจที่จะสั่งสุดท้ายนี้ ไม่กี่สัปดาห์เขาเดินตามหลังเม็กซิโกซึ่ง illegals ถูกส่งอย่างใดเหนือรัฐบาลเม็กซิโกและผู้ที่ก่อให้เกิดภัยคุกคามที่สำคัญต่อสุขภาพและความเป็นอยู่ของคนที่กล้าหาญของสหรัฐอาจคิดว่ากำแพงของเขาให้คำตอบ; แต่เขาไม่ได้ไปครึ่งหนึ่งเท่าที่บรรพบุรุษของเขามีเสน่ห์มากขึ้นได้ จะเฮิร์สต์เรียกร้องให้รัฐบาลเข้ามาแทรกแซงทางทหารในเม็กซิโกพะวงอยู่กับการเปลี่ยนแปลงทางการเมืองมี "มีเพียงคนเดียวแน่นอนที่จะไล่ตาม" เขา editorialized ในปี 1913 "และนั่นคือการครอบครองเม็กซิโกและเรียกคืนไปยังรัฐของอารยธรรมโดยวิธีการของคนอเมริกันและวิธีอเมริกัน." เขาทั่วไปเกี่ยวกับชาวเม็กซิกันเป็น "ไหวพริบและไร้ยางอาย "ในขณะที่เขานำเสนอการบุกรุกทั้งหมดออก. หัวข้อเรื่องโลภเป็นตัวอักษรธุรกิจเฮิร์สต์ บุคลิกภาพที่ติดไฟของเขาได้รับการรับผิดชอบในการ "สื่อสารมวลชนเหลือง" ที่มีสหรัฐเข้าสู่สงครามในประเทศคิวบาในปี 1898 ทรัมป์ยังไม่ได้ทำอย่างนั้นเลย ขณะที่ "โดนัลด์" บอกเราจีนเป็น subverter ของทุกสิ่งที่มีค่าต่อสุขภาพของเศรษฐกิจอเมริกัน "หัวหน้า" เป็นเฮิร์สต์เป็นที่รู้จักกล่าวหารัฐบาลเดียวกันของการตั้งค่าตัวอย่างที่ถูกโค่นล้มในหมู่ประชาชาติที่สำคัญที่ สหรัฐอเมริกาดำเนินการค้า เขาโจมตี "แมนดารินรวย" ของภาคตะวันออกที่เขากล่าวว่ายืนเป็นแบบจำลองสำหรับข้ามคณะกรรมการอเมริกันธุรกิจล้มเหลว. แท้จริงเห็นแก่ตัวเฮิร์สต์ที่มุ่งทุกบิตสูงที่สุดเท่าที่ทรัมป์, การทำเสียง (เป็นคนที่กล้าหาญได้) เกี่ยวกับการทำงานสำหรับนายกเทศมนตรีของนครนิวยอร์ก (เขาเกือบจะ) และผู้ว่าการรัฐนิวยอร์กและการทำงานอย่างจริงจังสำหรับตำแหน่งประธานาธิบดีในปี 1904 เขาใช้เวลานับล้านของเงินของตัวเองในกระบวนการสร้างองค์กรทางการเมืองที่เป็นอิสระน่าสนใจโดยตรงกับ คนและไล่การแข่งขันระดับชาติของเขาในฐานะคนที่เป็นเลสเบี้ยนแทบจะไม่คุ้มค่าให้ความสนใจกับ มันเป็นเหมือนกับว่าการเลือกตั้งคือการลงประชามติเกี่ยวกับเขา แต่เขาก็ยัง groused เกี่ยวกับการดำรงตำแหน่งประธานาธิบดีธีโอดอร์รูสเวล: "เขาคือการสร้างความอื้อฉาวหนังสือพิมพ์." ยุทธศาสตร์การรณรงค์หาเสียงของเฮิร์สต์, อาร์เธอร์บริสเบนกล่าวว่า ". คนอเมริกันเช่นเดียวกับทุกคนที่มีความสนใจในบุคลิกภาพ" แล้วถึงแม้พวกเขารู้ว่า. แต่ที่นี่ ความแตกต่างที่สำคัญระหว่างเฮิร์สต์และความพยายามดังคนที่กล้าหาญในการจับภาพประธานาธิบดี: มหาเศรษฐีก่อนหน้า (มูลค่าเจ็ดครั้งสิ่งที่ฟอร์บกล่าวว่าทรัมป์เป็นมูลค่าสามครั้งสิ่งที่ทรัมป์กล่าวว่าทรัมป์เป็นมูลค่า) เป็นประชาธิปไตยมีความน่าเชื่อถือมากขึ้น เขาเป็นผู้สนับสนุนอย่างแข็งขันสหภาพและบอกว่าต่อไปนี้: "การกระจายกว้างและเป็นธรรมของความมั่งคั่งเป็นสิ่งจำเป็นต่อการเจริญเติบโตของประเทศที่เจริญรุ่งเรืองและการพัฒนาทางปัญญา และการจัดจำหน่ายที่มาเกี่ยวกับสหภาพแรงงานมากกว่าหน่วยงานอื่น ๆ ของอารยธรรมของเรา. "ใช่เขาบอกว่าในขณะที่ทำงานเป็นประธานาธิบดีในปี 1904 นอกจากนี้" บริษัท ควบคุมเครื่องประชาธิปไตยมากที่สุดเท่าที่พวกเขาทำเครื่องรีพับลิกัน "มีสัมผัสของเบอร์นีแซนเดอในเฮิร์สต์ข้อความเป็น คนที่กล้าหาญสำหรับเขามีเพียงแค่นี้จะพูดว่า: "ผมมีความอุดมสมบูรณ์มาก." แม้ว่าเขาจะล้มเหลวในการจับตำแหน่งประธานาธิบดีเฮิร์สต์เป็นตัวแทนของจริงนิวยอร์กในสภาคองเกรสสองแง่ มันเป็นเรื่องยากที่จะจินตนาการถึงคนที่กล้าหาญที่จะทำอะไรเพื่อโลก ความทะเยอทะยานของเขาคือการเป็นหัวหน้าแสดงที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกและถ้ามันไม่สามารถเป็นประธาน (ซึ่งแน่นอนมันจะไม่เป็น) แล้วเขาจะสมบูรณ์แบบเนื้อหาที่จะรักษาสถานะภาพและสื่อเป็นระยะขโมย พาดหัว. เช่นเดียวกับเฮิร์สต์ก่อนที่เขารักคนที่กล้าหาญเห็นหนังสือพิมพ์พาดหัวข่าวเกี่ยวกับตัวเอง เขาทำให้ชื่อของเขาเกี่ยวกับโครงสร้างเมืองเช่นเดียวกับภาพยนตร์ข่าวเฮิร์สต์ช่วยในการสร้างตราสินค้าของ บริษัท ที่ทุนในชื่อของผู้ชายคนหนึ่ง นักวิจารณ์สังคมคิดว่าเฮิร์สต์ปลุกระดมราคาถูกและเรียกเขาว่า "เด็กเหลือขอใจแตก." และทำไมไม่? เขาอวดว่าเขาอาจจะก่อสงครามในประเทศคิวบา และ voila! ทรัมป์ brags ว่าเขาจะ "ดี" ขุนพลถ้าได้รับการเลือกตั้ง (ขึ้นอยู่กับสิ่งประสบการณ์ที่ผ่านมา?) ไม่เคยคิดว่าเขาไม่ได้ศึกษาภายใต้ผู้เชี่ยวชาญด้านนโยบายต่างประเทศหรือให้ความคิดที่จะเรียนรู้จากประวัติศาสตร์เกินตื้นมากที่สุด - เพียงแค่ใช้สิ่งที่ทำงานในระยะยาวอสังหาริมทรัพย์ มันคือทั้งหมดที่เดียวกันกับเขาว่าเอาล่ะอาจจะเป็นดินแดนคนอื่น แต่ไม่ได้หมายความว่ามันไม่สามารถทำกำไรจากการอุปถัมภ์อเมริกันหรืออีกวิธีหนึ่ง เข้าใจวัฒนธรรมของผู้อื่น? ทำไม? ธุรกิจคือธุรกิจ การเจรจาต่อรองเป็นธุรกิจ ไม่ได้เป็นธุรกิจอะไรโดยไม่ต้องผ่อนคลายในจิตวิทยาเราทุกคนตระหนักถึงโรคโดยรวมและผลกระทบของมัน: การทำกฎของตัวเองของพวกเขาผู้ชายชอบเฮิร์สต์และทรัมป์ไม่ได้ที่จะบอกว่า "ไม่" เมื่อพวกเขาเห็นบางสิ่งบางอย่างที่พวกเขาต้องการไม่มี ว่าขนาดเล็กหรือวิธีการที่ยิ่งใหญ่ มันขยายไปหลงตัวเองของชีวิตส่วนตัว: เฮิร์สต์หรือคนที่กล้าหาญไม่น่าจะเชื่อมโยงลงมาจากผู้หญิงคนหนึ่ง เฮิร์สต์แต่งงานกับนิวยอร์กทำสาวและต่อมาเป็นที่รักของเขาแมเรียนเดวีส์นักแสดงการ์ตูนฮอลลีวู้ดที่มีอาชีพเขา micromanaged ภายหลัง ทั้งคู่อยู่ด้วยกันอย่างเปิดเผยเป็นเวลาหลายปีและปาร์ตี้แสนอร่อยกับ พ.ศ. อื่น ๆ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ไม่ได้มีผู้นำใน Tahrir . เวลล์ โกนิมใช้เวลาส่วนใหญ่ของเขา 10 วันในคุกทำให้ผู้สอบสวนระดับของเขาว่า เขาไม่คิด ในหัวของคืนสื่อความรู้สึก " เยาวชนปฏิวัติ " นายพลใช้เวลาเจรจากับกลุ่มภราดรภาพมุสลิม เพื่อตอกลงการประท้วง ,ไม่ค่อยรู้ตัวว่า ภราดรภาพมุสลิม ไม่อยู่ในการควบคุมฝูงชน ที่ล่อลวงความงามของ Tahrir ได้รับลักษณะโดยรวมขององค์กร ไม่มีบันทึกคำพูดจากปาก ระหว่างสิบแปดวัน ทุกคนมุ่งมั่นที่จะเป็นสาเหตุเดียวกัน : " ออกไป " ตอนแรก ขาดภาวะผู้นำ คือการปฏิวัติพลังไม่มีการบัญญัติเพื่อจับกุม บริษัทเลือกใช้ หรือกลั่นแกล้งตามปกติปฏิบัติที่ดีที่สุด แต่หลังจากที่ Mubarak ตกลงมันได้อย่างรวดเร็วกลายเป็นจุดอ่อนของมัน

การปฏิวัติไม่มีผู้นำ การปฏิวัติมี espoused ไม่มีอุดมการณ์ เสรีภาพ ! ขนมปัง ! ความยุติธรรมในสังคม ! อียิปต์มีพรรคการเมืองยกเว้นภราดรภาพมุสลิมและทำลายเกียรติ leftists เก่าและ nasserists .ไม่มีใครมีความคิดใด ๆสิ่งที่ต้องทำต่อไปได้นานในการตอบสนองทางการเมืองง่วงมานานแล้ว atrophied . ไม่มีใครมีแม่แบบหรือวางแผน และทุกเดือนจะบ้าตามไม่มีใครมาสักคน มีคำใหม่ที่เรียกว่าการเปลี่ยน ตอนแรกนี้ก็คลุมเครือ และสัญญา

ในช่วงต้นเดือน มีการหมุนเวียนของกิจกรรมแต่ตอนนี้ผมมองย้อนกลับไปและดูเหมือนว่าเราก็แค่วิ่งรอบรู ตัวอย่างเช่น มีมากเรียกขึ้นและการประชุมและการพูดที่อียิปต์ อย่างแน่นอน โดยแจ๋วคงไม่รับโทรศัพท์มือถือของพวกเขา คนแรกไม่สนสายจากหมายเลขที่ไม่รู้จัก ; brrring คลิกเพื่อพูด คุยต่อ .ต่อมามันเป็นไปไม่ได้ที่จะได้รับแม้แต่เพื่อนสนิทรับสำหรับสัปดาห์ที่เวลา โทรศัพท์สั่นสะเทือนอยู่บนโต๊ะเหมือนเสียงแมลงวัน ข้อความที่กระทบกันดังกิ๊ก และซ้อนขึ้น เช่น กระป๋องในสตริง Facebook ข้อความโต้ตอบแบบทันทีบางครั้งทำงานถ้าคุณสามารถจับคนออนไลน์ DM ผ่าน Twitter ผลิตการตอบสนองทันที แต่จากกิจกรรมภายใต้อายุ 30

วาดวาดนิ้วในอากาศscribblings ร้านอาหารบนผ้าเช็ดปาก ตอนนี้มันไม่สำคัญแล้วว่า ไม่มีแผน เพราะทุกอย่างมันเป็นไปได้ และทุกคนก็ยินดีและมีความสุขที่จะแสดงความยินดีกับแต่ละอื่น ๆในนี้น่ารักพิเศษการปฏิวัติที่ทำให้ทุกอย่างเป็นไปได้ ดูสิ ! เราโหวตอาทิตย์หน้า การลงประชามติรัฐธรรมนูญ ! ทุกคนจะได้นิ้วสีม่วง และเราก็จะตอบว่า ใช่ หรือ ไม่ใช่ !ทุกคนก็จะได้ค่าจ้างเพิ่ม เพราะโจรจะขโมยเงินทั้งหมด และเพื่อนบ้านบ้านนอกของฉันกับลูกเขยเป็นตำรวจที่ชอบทิ้งขยะของเขาอยู่ข้างนอกประตูจะถูกลงหมุด หรือสอง และเรียนรู้ที่จะเคารพ เช่น เพื่อนบ้าน อาจจะ พูด ดี สวีเดน ที่ ทุกอย่างยุติธรรมและแม้แต่ถนนเด็กมีรองเท้า และ ถุงมือ

ไม่เคยคิดว่าคนส่วนใหญ่ ( ส่วนใหญ่ ) ได้ใช้เวลา 18 วัน ดูทีวีบนโซฟาที่พวกเขากลายเป็นที่รู้จักกันเป็นเก้าอี้พรรคพึมพำ " ฉันไม่รู้ว่าเด็กพวกนี้มาทำอะไร " grumpf . " พวกเขาจะเผาทั้งประเทศลงเพียงเพราะพวกเขาต้องการที่จะมีปาร์ตี้รอบกองไฟ ! " มูบารัคก็หายไปแล้วขณะนี้มีเงาใหญ่ใหม่ คำที่ถูกเรียก democracy-a คำที่เราเตือนตัวเรามาจากกรีก เดโม " คน " ที่ผสานกับ kratia " กฎ " วันศุกร์ใน Tahrir ต่อการประท้วงและความรุนแรงต่อเนื่อง . ผมเล่าเรียนคอริโอลานุส ที่โรงเรียน เชคเสปียร์ และ fickleness ของฝูงชน ฉันใจแก้ไขคำ " กฎของการสาธิต nstration ."

" มันก็จะรองรับได้ทั้งเครือข่าย LTE TDD และ FDD . จะได้ไม่ต้องล็อคเครื่อง แต่จะมากับกลุ่มแผนการที่ บริษัท รู้สึกจะกาวลูกค้าในเครือข่ายของตน คาดว่าเวลาสำหรับการเปิดตัวของโทรศัพท์มือถือเหล่านี้เป็นรอบเทศกาลที่จะเกิดขึ้นของ Diwali , พูดตุลาคมพฤศจิกายน , " แหล่งข่าวกล่าว .

ซึ่งได้เริ่มเปิดตัว 4G บริการทั่วประเทศใน phased ลักษณะ .ใครที่ได้เห็น ออร์สัน เวลส์ ' คลาสสิกภาพหนังสือพิมพ์ เจ้าพ่อ " บอดี้สแลม " รู้ อย่างน้อยก็โดยชื่อเสียง ชีวิตจริงเคน : William Randolph Hearst . ของเขาระดับโลกปราสาท San Simeon , เกาะเหนือชายฝั่งแคลิฟอร์เนีย เป็นปลายทางท่องเที่ยวยอดนิยมสำหรับหลายพันในแต่ละปีที่ต้องการวางขากรรไกรเหลือบของอเมริกันความมั่งคั่ง . โดยการเปรียบเทียบอย่าง โดนัลด์ เจ. ทรัมป์ได้สร้างเป็นอนุสาวรีย์อัตตาของเขาจะถือว่าคะแนน 3 .

ใกล้ อาจคิดว่า เขาเป็นหนึ่งของชนิด , แต่ที่ไม่ได้ค่อนข้างจริง - ไม่ได้ในทางที่เขาสร้างอาณาจักรของเขาและไม่ได้อยู่ในความรู้สึกที่กว้างขึ้นทางการเมืองเหมือนกัน ในศตวรรษที่ผ่านมา เฮิร์ท รันสำหรับประธานและสำหรับเวลา อย่างจริงจังมหาเศรษฐี bicoastal thrived ในศิลปะของการจัดการและการปกครองในธุรกิจระหว่างประเทศ นอกจากนี้ซานฟรานซิสโกของเขามีอิทธิพล และหนังสือพิมพ์นิวยอร์ก เขาขยายธุรกิจสื่อของเขาไปฮอลลีวู้ด เป็นผู้บุกเบิกในอุตสาหกรรมภาพยนตร์ที่เขาผลิตคลาสสิกภาพยนตร์เงียบเช่นเดียวกับสงครามข่าวสาร และพิสูจน์ว่า วงการบันเทิงจะได้ชั่งน้ำหนักในบนและแม้แต่โดยตรง การถกเถียงทางการเมืองแห่งชาติ .

เราทั้งหมดรู้ว่า ทรัมป์ได้สั่งความสองสามสัปดาห์ที่แล้วเขาไปหลังจากที่เม็กซิโกที่มี illegals เป็นอย่างใดส่งเหนือโดยรัฐบาลเม็กซิกันและที่เป็นภัยคุกคามที่สำคัญต่อสุขภาพและความเป็นอยู่ของทรัมป์สหรัฐอเมริกาอาจคิดว่าแพงของเขาให้ตอบ ;แต่เขาไม่ได้ไปครึ่งเท่าที่บรรพบุรุษที่น่าสนใจของเขาทำ จะเรียกร้องให้รัฐบาลแทรกแซงทางทหาร เฮิร์ท ในเม็กซิโก , capitalizing ในการเปลี่ยนแปลงทางการเมืองที่นั่น " มีเพียงคอร์สเดียวที่จะไล่ตาม " เขา editorialized ใน 1913 , " และนั่นคือครองเม็กซิโกและเรียกคืนไปยังสถานะของอารยธรรมโดยวิธีการของคนอเมริกันและวิธีอเมริกัน" เขาทั่วไปเกี่ยวกับชาวเม็กซิกัน เป็น " คนเจ้าเล่ห์และไร้ยางอาย " ตามที่เขาเสนอการรุกรานทั้งหมด

พาดหัวโลภ คือ หมาย ที่ตั้งของธุรกิจ บุคลิกภาพความวุ่นวายของเขาได้รับการรับผิดชอบ " สีเหลืองวารสารศาสตร์ " ที่โดนสหรัฐเข้าสู่สงครามในคิวบาใน 1898 . ทรัมป์ยังไม่ได้ทำเลยขณะที่ " โดนัลด์ " บอกเราว่าจีนเป็นผู้ก่อการปฏิวัติของทั้งหมดที่มีคุณค่าต่อสุขภาพของเศรษฐกิจอเมริกัน , " หัวหน้า " เฮิร์ท คือรู้จัก กล่าวหารัฐบาลเดียวกันของการตั้งค่าตัวอย่างยากจนในหมู่ประชาชาติ คีย์กับที่สหรัฐดำเนินการการค้าของ เขาโจมตี " รวยแมนดาริน " ของตะวันออก ที่เขาบอกว่ายืนเป็นแบบให้ในกระดานอเมริกันธุรกิจล้มเหลว

แน่นอน เฮิร์ทเห็นแก่ตัว มุ่งทุกบิตเป็นสูงเป็นคนที่กล้าหาญในการทำเสียง ( Trump ) เรื่องวิ่งนายกเทศมนตรีของนครนิวยอร์ก ( เขาจะเกือบ ) และผู้ว่าการรัฐนิวยอร์ก และหนีไปที่ร้ายแรงสำหรับประธานใน 1904 . เขาใช้เวลาในกระบวนการล้านของเงินของเขาเอง การสร้างองค์กรทางการเมืองเป็นอิสระดูดโดยตรง เพื่อประชาชน และเนื่องจากการแข่งขันระดับชาติของเขาเป็นน้อยกว่าผู้ชายที่แทบจะน่าสนใจ . มันเป็นถ้าเลือกตั้งประชามติบนเขา แต่เขา groused เกี่ยวกับดำรงตำแหน่งประธานาธิบดี Theodore Roosevelt : " เขาคือการสร้างความอื้อฉาวหนังสือพิมพ์ " เฮิร์ทแคมเปญของกุนซือ อาเธอร์ บริสเบน , กล่าวว่า : " คนเหมือนคนสนใจในบุคลิกภาพ " แม้แล้วพวกเขารู้

แต่ที่นี่คือความแตกต่างที่สำคัญระหว่าง เฮิร์ท และกล้าหาญของความพยายามดังจับประธานาธิบดี : มหาเศรษฐีที่ก่อนหน้านี้ ( มูลค่าเจ็ดครั้งแล้ว ฟอร์บส์ กล่าวว่า ทรัมป์เป็นมูลค่า สามครั้งว่า Trump บอกว่ากล้าหาญมีค่า ) เป็นนโยบายประชานิยมที่น่าเชื่อถือมากขึ้น เขาเป็นผู้สนับสนุนร่วมอย่างแข็งขัน และบอกว่าต่อไปนี้ :