Stevioside, being a hydrophilic dit

Stevioside, being a hydrophilic diterpenoid glycoside with a
relatively high molecular weight (804.9) is unlikely to be absorbed
in the intestine. In addition, gastric juice and digestive enzymes from
animals and humans have failed to degrade stevioside (Wingard et al.,
1980; Hutapea et al., 1997; Koyama et al., 2003a). However, bacterial
intestinal flora of rats (Wingard et al., 1980), mice (Hutapea et al.,
1997), pigs (Geuns et al., 2003a) and humans (Gardana et al., 2003;
Koyama et al., 2003a) are able to convert stevioside into its aglycone,
steviol. Bacteroides sp. is responsible for this conversion in the lower
gastrointestinal tract of both rat and human (Gardana et al., 2003).
Studies in human volunteers showed that after 3 days following a
consumption of stevioside (750 mg/day), no measurable amount of
stevioside was detected in the feces of all subjects, whereas free
steviol was present (Geuns, 2007). Experimental studies using everted
rat intestinal sac demonstrated that absorptive transport of steviol is
much higher than that of stevioside (Geuns et al., 2003a). Similarly, an
oral administration of steviol to rats resulted in a rapid increase in
concentration of steviol in portal venous blood with time to peak
concentration of about 15 min (Koyama et al., 2003b). Investigations
of the transport properties of stevioside and steviol in monolayers of
human intestinal Caco-2 cell line, a standard model for drug
absorption study, indicated that transport of stevioside is very low
(permeability coefficient, Papp, of 0.16×10−6 cm/s), whereas that of
steviol transport is much faster and in favor of an absorptive direction
(Papp of 44.5×10−6 cm/s for absorption and Papp of 7.93×10−6 cm/s for
secretion) (Geuns et al., 2003a). In addition, the mechanism of steviol
absorption involves both passive diffusion and carrier-mediated
transport through a monocarboxylic transporter. Taken together,
these data indicate that in an oral ingestion of stevioside, it is steviol
that is taken up by the intestine into the blood.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Stevioside ถูก glycoside มี diterpenoid น้ำกับการน้ำหนักโมเลกุลค่อนข้างสูง (804.9) ไม่น่าจะถูกดูดซึมในลำไส้ นอกจากนี้ น้ำในกระเพาะอาหาร และเอนไซม์ย่อยอาหารจากสัตว์และมนุษย์ไม่สามารถย่อยสลาย stevioside (Wingard et al.,1980 Hutapea et al. 1997 มะ et al. 2003a) อย่างไรก็ตาม แบคทีเรียลำไส้ของหนู (Wingard et al. 1980), เมาส์ (Hutapea et al.,1997), หมู (Geuns et al. 2003a) และมนุษย์ (Gardana et al. 2003มะ et al. 2003a) สามารถแปลง stevioside เป็นของ aglyconesteviol Bacteroides sp.มีหน้าที่ในการแปลงนี้ในมุมขวาล่างระบบทางเดินอาหารของหนูและมนุษย์ (Gardana et al. 2003)ศึกษาในอาสาสมัครที่มนุษย์พบว่าหลังจาก 3 วันเป็นการบริโภคของ stevioside (750 มิลลิกรัมต่อวัน), ไม่สามารถวัดจำนวนstevioside ตรวจพบในอุจจาระของทุกวิชา ในขณะที่ฟรีsteviol แก้ไขปัจจุบัน (Geuns, 2007) การศึกษาทดลองใช้ evertedหนูท้องลำไส้แสดงว่าดูดซึมขนส่งของ steviolมากขึ้นกว่าที่ stevioside (Geuns et al. 2003a) ในทำนองเดียวกัน การการบริหารช่องปากของ steviol หนูส่งผลให้เกิดการเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วในความเข้มข้นของ steviol ในเลือดดำพอร์ทัลมีเวลาสูงสุดความเข้มข้นประมาณ 15 นาที (มะ et al. 2003b) การตรวจสอบขนส่งคุณสมบัติของ stevioside และ steviol ใน monolayers ของมนุษย์ลำไส้ Caco 2 เซลล์เส้น รูปแบบมาตรฐานสำหรับยาเสพติดการศึกษาการดูดซึม ระบุว่า การขนส่งของ stevioside เป็นต่ำมาก(ค่าสัมประสิทธิ์การซึมผ่าน Papp ของเวลา 0.16 × 10-6 cm/s), ในขณะที่ขนส่ง steviol เป็นได้เร็วมาก และในความโปรดปราน ของทิศทางการดูดซึม(Papp ของเวลา 44.5 × 10-6 cm/s สำหรับการดูดซึมและ Papp ของเวลา 7.93 × 10-6 cm/sหลั่ง) (Geuns et al. 2003a) นอกจากนี้ กลไกของ steviolการดูดซึมที่เกี่ยวข้องกับแพร่แฝงทั้งสอง และผู้ให้บริการสื่อขนส่งผ่านการขนส่ง monocarboxylic นำมารวมกันข้อมูลเหล่านี้บ่งบอกว่า ในการกินปากของ stevioside, steviolที่จะนำมาจากลำไส้เข้าสู่เลือด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สตีวิโอไซเป็น glycoside diterpenoid ชอบน้ำที่มี
น้ำหนักโมเลกุลสูง (804.9) ไม่น่าจะถูกดูดซึม
ในลำไส้ นอกจากนี้น้ำในกระเพาะอาหารและเอนไซม์ย่อยอาหารจาก
สัตว์และมนุษย์มีความล้มเหลวในการย่อยสลายสตีวิโอไซ (Wingard, et al.,
1980; Hutapea, et al, 1997;.. โคยามะ, et al, 2003a) แต่แบคทีเรีย
ในลำไส้ของหนู (Wingard et al, 1980). หนู (Hutapea, et al.
หมู (Geuns, et al, 2003a.) และมนุษย์ (Gardana et al, 2003 1997).
. โคยามะ, et al, 2003a) สามารถที่จะแปลงสตีวิโอไซเข้าไป aglycone ของ
สารสตีวิออ Bacteroides SP เป็นผู้รับผิดชอบสำหรับการแปลงนี้ในที่ต่ำกว่า
ระบบทางเดินอาหารของทั้งสองหนูและมนุษย์ (Gardana et al., 2003).
การศึกษาในอาสาสมัครพบว่าหลังจากนั้น 3 วันต่อไปนี้
การบริโภคของสตีวิโอไซ (750 มิลลิกรัม / วัน) ไม่มีวัดปริมาณของ
สตีวิโอไซ ถูกตรวจพบในอุจจาระของทุกวิชาในขณะที่ฟรี
steviol เป็นปัจจุบัน (Geuns 2007) การศึกษาทดลองใช้ everted
SAC หนูลำไส้แสดงให้เห็นว่าการขนส่งการดูดซึมของสารสตีวิออเป็น
มากขึ้นกว่าที่ของสตีวิโอไซ (Geuns et al., 2003a) ในทำนองเดียวกันการ
บริหารช่องปากของสารสตีวิออหนูมีผลในการเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วใน
ความเข้มข้นของสารสตีวิออในเลือดดำพอร์ทัลที่มีเวลาไปยังจุดสูงสุด
ความเข้มข้นของประมาณ 15 นาที (Koyama et al., 2003b) การตรวจสอบ
คุณสมบัติของการขนส่งของสตีวิโอไซและ steviol ใน monolayers ของ
ลำไส้ของมนุษย์ Caco-2 สายพันธุ์ของเซลล์, รูปแบบมาตรฐานของยาเสพติด
การศึกษาการดูดซึมชี้ให้เห็นว่าการขนส่งของสตีวิโอไซต่ำมาก
(ค่าสัมประสิทธิ์การซึมผ่าน Papp, 0.16 × 10-6 เซนติเมตร / s) ในขณะที่
การขนส่งสารสตีวิออรวดเร็วยิ่งขึ้นและในความโปรดปรานของทิศทางการดูดซึม
(Papp 44.5 × 10-6 เซนติเมตร / s เพื่อการดูดซึมและการ Papp ของ 7.93 × 10-6 ซม. / วินาทีสำหรับ
การหลั่ง) (Geuns et al, , 2003a) นอกจากนี้กลไกของสารสตีวิออ
ดูดซึมเกี่ยวข้องกับทั้งการแพร่เรื่อย ๆ และผู้ให้บริการสื่อ
การขนส่งผ่าน transporter monocarboxylic นำมารวมกัน
ข้อมูลเหล่านี้แสดงให้เห็นว่าการบริโภคในช่องปากของสตีวิโอไซมันเป็น steviol
ที่ถูกนำขึ้นมาจากลำไส้เข้าสู่กระแสเลือด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หญ้าหวานเป็นไกลโคไซด์เป็นอยด์น้ำด้วยค่อนข้างสูงและน้ำหนักโมเลกุล ( 804.9 ) มีโอกาสน้อยที่จะถูกดูดซึมในลําไส้ นอกจากนี้ น้ำผลไม้ และเอนไซม์ย่อยอาหารจากกระเพาะอาหารสัตว์และมนุษย์ไม่สามารถย่อยสลายได้สตีวิโอไซด์ ( wingard et al . ,2523 ; hutapea et al . , 1997 ; โคยาม่า et al . , 2003a ) อย่างไรก็ตาม , แบคทีเรียฟลอร่าลำไส้ของหนูขาว ( wingard et al . , 1980 ) , หนู ( hutapea et al . ,1997 ) , หมู ( geuns et al . , 2003a ) และมนุษย์ ( gardana et al . , 2003 ;โคยาม่า et al . , 2003a ) สามารถแปลงเป็นี่สตีวิโอไซด์ ,สตีวิออล . bacteroides sp . เป็นผู้รับผิดชอบในการแปลงนี้กว่าทางเดินอาหารของทั้งหนูและมนุษย์ ( gardana et al . , 2003 )การศึกษาในอาสาสมัครที่เป็นมนุษย์ พบว่า หลังจาก 3 วันต่อไปการใช้หญ้าหวาน ( 750 มก. / วัน ) , ไม่มีการวัดปริมาณสตีวิโอไซด์ที่ตรวจพบในอุจจาระของคน ในขณะที่ฟรีสตีวิออลเป็นปัจจุบัน ( geuns , 2007 ) การศึกษาทดลองการใช้ evertedหนูในถุง พบว่า การขนส่ง / การ คือมากกว่าของสตีวิโอไซด์ ( geuns et al . , 2003a ) ในทํานองเดียวกัน เป็นการศึกษา / หนูมีผลในการเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วในความเข้มข้นของสตีวิออลในพอร์ทัลเลือดโดยเวลาสูงสุดความเข้มข้นของประมาณ 15 นาที ( โคยาม่า et al . , 2003b ) การสืบสวนของการขนส่งคุณสมบัติของสตีวิโอไซด์และสารใน monolayers ของcaco-2 เซลล์ลำไส้มนุษย์สายแบบมาตรฐานสำหรับยาการศึกษาการดูดซับ พบว่า การขนส่งของสตีวิโอไซด์ต่ำมาก( การซึมผ่านแพ็พ , 0.16 × 10 − , 6 ซม. / วินาที ) ส่วนที่การขนส่งสารได้เร็วขึ้นมากและในความโปรดปรานของทิศทางการแพ็พ× 10 − ( เฉลี่ย 6 เซนติเมตร / วินาที และการดูดซึมของ 7.93 × 10 −แพ็พ 6 ซม. / วินาทีการหลั่ง ) ( geuns et al . , 2003a ) นอกจากนี้ กลไกของสตีวิออลการเกี่ยวข้องกับการแพร่กระจายเรื่อยๆของคนกลางขนส่งทางขนส่ง monocarboxylic . ถ่ายด้วยกันข้อมูลเหล่านี้บ่งชี้ว่าในช่องปาก การกลืนกินสารสตีวิโอไซด์ มันคือที่ถ่ายโดยไส้ในเลือด