TRUE! --nervous --very, very dreadf

TRUE! --nervous --very, very dreadfully nervous I had been and am; but why will you say that I am mad? The disease had sharpened my senses --not destroyed --not dulled them. Above all was the sense of hearing acute. I heard all things in the heaven and in the earth. I heard many things in hell. How, then, am I mad? Hearken! and observe how healthily --how calmly I can tell you the whole story.
It is impossible to say how first the idea entered my brain; but once conceived, it haunted me day and night. Object there was none. Passion there was none. I loved the old man. He had never wronged me. He had never given me insult. For his gold I had no desire. I think it was his eye! yes, it was this! He had the eye of a vulture --a pale blue eye, with a film over it. Whenever it fell upon me, my blood ran cold; and so by degrees --very gradually --I made up my mind to take the life of the old man, and thus rid myself of the eye forever.
Now this is the point. You fancy me mad. Madmen know nothing. But you should have seen me. You should have seen how wisely I proceeded --with what caution --with what foresight --with what dissimulation I went to work! I was never kinder to the old man than during the whole week before I killed him. And every night, about midnight, I turned the latch of his door and opened it --oh so gently! And then, when I had made an opening sufficient for my head, I put in a dark lantern, all closed, closed, that no light shone out, and then I thrust in my head. Oh, you would have laughed to see how cunningly I thrust it in! I moved it slowly --very, very slowly, so that I might not disturb the old man's sleep. It took me an hour to place my whole head within the opening so far that I could see him as he lay upon his bed. Ha! would a madman have been so wise as this, And then, when my head was well in the room, I undid the lantern cautiously-oh, so cautiously --cautiously (for the hinges creaked) --I undid it just so much that a single thin ray fell upon the vulture eye. And this I did for seven long nights --every night just at midnight --but I found the eye always closed; and so it was impossible to do the work; for it was not the old man who vexed me, but his Evil Eye. And every morning, when the day broke, I went boldly into the chamber, and spoke courageously to him, calling him by name in a hearty tone, and inquiring how he has passed the night. So you see he would have been a very profound old man, indeed, to suspect that every night, just at twelve, I looked in upon him while he slept.
Upon the eighth night I was more than usually cautious in opening the door. A watch's minute hand moves more quickly than did mine. Never before that night had I felt the extent of my own powers --of my sagacity. I could scarcely contain my feelings of triumph. To think that there I was, opening the door, little by little, and he not even to dream of my secret deeds or thoughts. I fairly chuckled at the idea; and perhaps he heard me; for he moved on the bed suddenly, as if startled. Now you may think that I drew back --but no. His room was as black as pitch with the thick darkness, (for the shutters were close fastened, through fear of robbers,) and so I knew that he could not see the opening of the door, and I kept pushing it on steadily, steadily.
I had my head in, and was about to open the lantern, when my thumb slipped upon the tin fastening, and the old man sprang up in bed, crying out --"Who's there?"
I kept quite still and said nothing. For a whole hour I did not move a muscle, and in the meantime I did not hear him lie down. He was still sitting up in the bed listening; --just as I have done, night after night, hearkening to the death watches in the wall.
Presently I heard a slight groan, and I knew it was the groan of mortal terror. It was not a groan of pain or of grief --oh, no! --it was the low stifled sound that arises from the bottom of the soul when overcharged with awe. I knew the sound well. Many a night, just at midnight, when all the world slept, it has welled up from my own bosom, deepening, with its dreadful echo, the terrors that distracted me. I say I knew it well. I knew what the old man felt, and pitied him, although I chuckled at heart. I knew that he had been lying awake ever since the first slight noise, when he had turned in the bed. His fears had been ever since growing upon him. He had been trying to fancy them causeless, but could not. He had been saying to himself --"It is nothing but the wind in the chimney --it is only a mouse crossing the floor," or "It is merely a cricket which has made a single chirp." Yes, he had been trying to comfort himself with these suppositions: but he had found all in vain. All in vain; because Death, in approaching him had stalked with his black shadow before him, and enveloped the victim. And it was the mournful influence of the unperceived shadow that caused him to feel --although he neither saw nor heard --to feel the presence of my head wi

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความจริง! --very --nervous มากหวาดกลัวประสาทฉันได้และฉัน; แต่ทำไมคุณจะบอกว่าผมบ้า? โรคได้รุนแรงขึ้นความรู้สึกของฉัน --not ทำลาย --not ทื่อพวกเขา เหนือสิ่งอื่นใดก็คือความรู้สึกของการได้ยินเฉียบพลัน ผมได้ยินทุกสิ่งในสวรรค์และแผ่นดินโลก ผมได้ยินหลายสิ่งหลายอย่างในนรก วิธีการนั้นฉันบ้า? จงฟัง! และสังเกตวิธีการรักษาสุขภาพ --how ใจเย็นผมสามารถบอกคุณเรื่องราวทั้งหมด.
มันเป็นไปไม่ได้ที่จะบอกว่าครั้งแรกที่ความคิดเข้ามาในสมองของฉัน; แต่คิดแล้วก็หลอกหลอนฉันทั้งกลางวันและกลางคืน วัตถุไม่มีใคร ความรักก็ไม่มีใคร ฉันรักคนเก่า เขาไม่เคยอธรรมฉัน เขาไม่เคยให้ฉันดูถูก สำหรับทองของเขาผมไม่มีความปรารถนา ฉันคิดว่ามันเป็นตาของเขา! ใช่มันเป็นแบบนี้! เขามีสายตาของอีแร้งที่สื่อความหมายอ่อนตาสีฟ้าที่มีภาพยนตร์มากกว่านั้น เมื่อใดก็ตามที่มันลดลงเมื่อฉันเลือดของฉันวิ่งเย็น และอื่น ๆ โดยองศา --very ค่อยๆ --I ขึ้นใจของฉันจะใช้ชีวิตของชายชราและทำให้กำจัดตัวเองของตาตลอดไป.
ตอนนี้เป็นจุด คุณจินตนาการฉันบ้า คนบ้ารู้ว่าไม่มีอะไร แต่คุณควรจะได้เห็นฉัน คุณควรจะได้เห็นวิธีการที่ชาญฉลาดฉันเดิน --with สิ่งระมัดระวัง --with สิ่งที่มองการณ์ไกล --with สิ่งอำพรางผมไปทำงาน! ผมไม่เคยเมตตากับคนเก่ากว่าในช่วงทั้งสัปดาห์ก่อนที่ฉันจะฆ่าเขา และทุกคืนประมาณเที่ยงคืนผมหันสลักประตูของเขาและเปิดมัน --oh เบา ๆ ! และแล้วเมื่อฉันได้ทำการเปิดเพียงพอสำหรับหัวของฉันฉันใส่ในโคมไฟมืดทั้งหมดปิดปิดที่ไม่มีแสงไฟส่องออกและแล้วผมแรงผลักดันในหัวของฉัน โอ้คุณจะได้หัวเราะเพื่อดูวิธีการตลบตะแลงฉันแรงผลักดันใน! ผมย้ายมันช้า --very ช้ามากดังนั้นที่ผมอาจจะไม่รบกวนการนอนหลับของชายชรา ผมใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงที่จะวางทั้งหัวของฉันภายในเปิดเพื่อให้ห่างไกลที่ฉันจะได้เห็นเขาในขณะที่เขานอนอยู่บนที่นอนของเขา ฮา! จะบ้าได้รับเพื่อที่ชาญฉลาดเช่นนี้แล้วเมื่อหัวของฉันเป็นอย่างดีในห้องผม undid โคมไฟระมัดระวัง-Oh ดังนั้นระมัดระวัง --cautiously (สำหรับบานพับ creaked) --I undid มันก็มากว่า รังสีบางเดียวลดลงเมื่อตาอีแร้ง และนี่ฉันได้สำหรับเจ็ดคืนยาวคืน --every เพียงในเวลาเที่ยงคืน --but ผมพบว่าตาปิดเสมอ และดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะทำงาน; มันไม่ได้เป็นชายชราที่เดือดร้อนฉัน แต่ตาชั่วร้ายของเขา และทุกเช้าเมื่อวันที่ยากจนผมไปอย่างกล้าหาญเข้ามาในห้องและพูดกับเขาอย่างกล้าหาญเรียกเขาด้วยชื่อในโทนที่แสนอร่อยและสอบถามวิธีการที่เขาได้ผ่านคืน ดังนั้นคุณจะเห็นเขาจะได้รับชายชราลึกซึ้งมากแน่นอนสงสัยว่าทุกคืนเพียงสิบสองผมมองในเมื่อเขาในขณะที่เขานอนหลับ.
เมื่อคืนที่แปดฉันเป็นมากกว่ามักจะระมัดระวังในการเปิดประตู เข็มนาทีนาฬิกาย้ายได้อย่างรวดเร็วกว่าทำเหมือง ไม่เคยมาก่อนในคืนนั้นผมก็รู้สึกว่ามีขอบเขตของอำนาจของตัวเอง --of เฉลียวฉลาดของฉัน ผมแทบจะไม่อาจมีความรู้สึกของฉันประสบความสำเร็จ ที่จะคิดว่ามีผมเป็นคนเปิดประตูทีละน้อยและเขาไม่ได้ฝันถึงการกระทำที่เป็นความลับของฉันหรือความคิด ผมค่อนข้างหัวเราะที่คิด; และบางทีเขาอาจจะได้ยินฉัน; สำหรับเขาย้ายไปอยู่บนเตียงก็เช่นถ้าตกใจ ตอนนี้คุณอาจคิดว่าฉันวาดกลับ --but ไม่มี ห้องของเขาเป็นสีดำเป็นสนามที่มีความมืดทึบ (สำหรับบานถูกใกล้ยึดผ่านความกลัวโจร) และดังนั้นผมจึงรู้ว่าเขาไม่สามารถมองเห็นการเปิดประตูและฉันเก็บไว้ผลักดันมันบนเรื่อย ๆ อย่างต่อเนื่อง .
ผมมีหัวของฉันในและเป็นเรื่องเกี่ยวกับการเปิดโคมไฟเมื่อนิ้วหัวแม่มือของฉันลดลงเมื่อยึดดีบุกและคนเก่าผุดขึ้นในเตียงร้องไห้ออกมา - "นั่นใครน่ะ"
ผมเก็บไว้ค่อนข้างนิ่งและกล่าวว่าไม่มีอะไร สำหรับชั่วโมงทั้งที่ผมไม่ได้ย้ายกล้ามเนื้อและในขณะเดียวกันฉันไม่ได้ยินเขานอนลง เขายังคงนั่งฟังเตียง; --just ที่ผมได้ทำคืนหลังจากคืน hearkening ไปสู่ความตายนาฬิกาในผนัง.
ปัจจุบันผมได้ยินเสียงครางเล็กน้อยและฉันรู้ว่ามันเป็นเสียงครางของความหวาดกลัวมนุษย์ มันไม่ได้เป็นคร่ำครวญของความเจ็บปวดหรือความเศร้าโศก --oh ไม่มี! --it เป็นเสียงกลั้นต่ำที่เกิดขึ้นจากด้านล่างของจิตวิญญาณเมื่อโก่งราคาด้วยความกลัว ผมรู้ว่าเสียงดี หลายคืนเพียงในเวลาเที่ยงคืนเมื่อทุกคนในโลกนอนจะได้ซึมขึ้นมาจากอกของตัวเองลึกกับเสียงสะท้อนที่น่ากลัวของความหวาดกลัวที่ฟุ้งซ่านฉัน ผมบอกว่าผมรู้ว่ามันเป็นอย่างดี ฉันรู้ว่าสิ่งที่คนเก่ารู้สึกและสงสารเขา แต่ผมหัวเราะที่หัวใจ ผมรู้ว่าเขาได้รับการนอนตื่นนับตั้งแต่เสียงเล็กน้อยเป็นครั้งแรกเมื่อเขาได้หันในเตียง ความกลัวของเขาได้รับนับตั้งแต่การเจริญเติบโตแก่เขา เขาได้รับการพยายามที่จะแฟนซีพวกเขาไม่มีมูลเหตุ แต่ไม่สามารถทำได้ เขาได้รับการพูดถึงตัวเอง - "มันคืออะไร แต่ลมในปล่องไฟ --it เป็นเพียงเมาส์ข้ามพื้น" หรือ "มันเป็นเพียงคริกเก็ตซึ่งได้ทำเจี๊ยบเดียว." ใช่เขาได้รับการพยายามที่จะปลอบตัวเองด้วยสมมติฐานเหล่านี้ แต่เขาได้พบทั้งหมดในไร้สาระ ทั้งหมดในไร้สาระ; เพราะความตายในการแสวงหาเขาได้เดินกับเงาสีดำของเขาก่อนที่เขาและห่อหุ้มเหยื่อ และมันก็เป็นอิทธิพลโศกเศร้าของเงา unperceived ที่ทำให้เขารู้สึก --although เขาไม่เห็นหรือได้ยิน --to รู้สึกการปรากฏตัวของ Wi หัวของฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จริง ! -- เครียด -- มากมากมากกังวลฉันได้รับและฉัน แต่ทำไมคุณถึงบอกว่าฉันบ้า ? โรคได้ลับประสาทสัมผัสของฉัน -- ไม่ทำลาย . . . ไม่ได้ทำให้มันเชื่องช้าลง ทั้งหมดข้างต้นคือโสตประสาท ฉันได้ยินทุกอย่างทั้งบนสวรรค์และบนโลก ฉันได้ยินหลายเรื่องในนรก แล้ว ฉันบ้า ? ฟัง ! และสังเกตวิธีการรักษาสุขภาพ . . . ยังไงๆฉันก็เล่าเรื่องทั้งหมดมันเป็นไปไม่ได้ที่จะพูดอย่างไรก่อนความคิดที่เข้ามาในสมอง แต่เมื่อรู้สึกมันหลอนผม กลางวันและกลางคืน วัตถุมีไม่มี ตัณหามีไม่มี ผมชอบคนแก่ เขาไม่เคยทำร้ายฉัน ไม่เคยดูถูกดูแคลน ทองของเขาฉันก็ไม่ปรารถนา ฉันคิดว่ามันเป็นดวงตาของเขา ใช่ มันเป็นแบบนี้ เขามีตาแร้ง . . . ซีด ดวงตาสีฟ้ากับฟิล์มมากกว่า เมื่อใดก็ตามที่ตกลงทำให้ฉันกลัวลนลาน และดังนั้น โดยองศา -- มากค่อยๆ . . . ฉันตัดสินใจที่จะใช้ชีวิตของชายชรา และจึงกำจัดตัวเองของตาตลอดไปตอนนี้ นี่คือประเด็น เธอนึกว่าฉันเป็นบ้า คนบ้าไม่ต้องรู้อะไรเลย แต่คุณจะได้เห็นฉัน คุณควรจะได้เห็นวิธีการอย่างชาญฉลาดผม . . กับ . . ข้อควรระวังอะไร . . . กับสิ่งที่คาดการณ์ . . . กับการปิดบังอะไรฉันไปทำงาน ฉันไม่เคยเอาใจใส่ผู้ชายแก่กว่าตลอดทั้งสัปดาห์ก่อนที่จะฆ่าเขา และทุกคืนราวเที่ยงคืน ฉันเปิดกลอนประตู และเปิดมัน . . . โอ้ เบาๆ ! และเมื่อฉันได้เปิดเพียงพอสำหรับหัวของฉัน ฉันใส่ในโคม ดำปิดหมด ปิด ไม่มีแสงส่องออกมา แล้วแทงที่หัวของฉัน โอ้ คุณจะต้องหัวเราะเพื่อดูว่าอย่างเจ้าเล่ห์ ฉันผลักมันเข้าไป ฉันย้ายมัน . . . . มาก ช้ามาก ดังนั้น ผมไม่อาจรบกวนการนอนของชายชรา ฉันใช้เวลาเป็นชั่วโมงเพื่อวางหัวทั้งหมดของฉันในการเปิดเพื่อให้ห่างไกลที่ฉันได้เห็นเขานอนอยู่บนเตียง ฮ่าๆๆๆ จะเป็นคนบ้าได้ฉลาดขนาดนี้ และเมื่อหัวของฉันในห้องเรียบร้อยแล้ว ฉันตะเกียงอย่างระมัดระวัง อ้อระวัง -- อย่างระมัดระวัง ( เพราะบานพับ creaked ) . . . ฉันทำลายมันเพียงมากที่บางๆ เรย์ก็ตกแร้ง ตา ฉันทำอย่างนี้ตลอดเจ็ดคืนอันยาวนาน . . . ทุกๆคืน ตอนเที่ยงคืน . . . แต่ก็พบว่าดวงตาปิดอยู่เสมอ และมันเป็นไปไม่ได้ที่จะทำงาน เพราะเฒ่าไม่ได้รำคาญฉัน แต่สายตาที่ชั่วร้ายของเขา และทุกๆเช้า เมื่อวัน แตก ผมก็กล้าเข้าไปในห้องและพูดอย่างกล้าหาญเขา เรียกเขาด้วยน้ำเสียงจริงใจ และสอบถามว่า เขาได้ผ่านคืน ดังนั้นคุณจะเห็นว่า เขาจะต้องเป็นตาแก่ที่ลึกซึ้งมากจริงๆ สงสัย ว่า ทุก ๆคืน แค่ตอนเที่ยง ผมมองที่บนเขาตอนที่เขาหลับเมื่อคืนที่แปดผมมากกว่ามักจะระมัดระวังในการเปิดประตู ของนาฬิกาที่เข็มขยับเร็วกว่าของฉันเสียอีก ไม่เคยมาก่อนคืนนั้นผมรู้สึกขอบเขตพลังของฉันเอง -- ของปรีชาของฉัน ฉันแทบควบคุมความรู้สึกของชัยชนะ คิดว่าฉันกำลังเปิดประตูทีละน้อย และเขาไม่เคยแม้แต่จะฝัน ความคิดหรือพฤติการณ์ลับๆ ของฉัน ฉันแอบหัวเราะเบาๆ และเขาอาจจะได้ยิน เพราะเขาขยับตัวก็เหมือนสะดุ้ง ตอนนี้คุณอาจจะคิดว่าผมดึงกลับ แต่ไม่ใช่ห้องของเขามืดกับความมืดมิด ( ประตูปิดสนิทแน่น เพราะกลัวโจร ) ฉันรู้ดีว่าเขาไม่อาจเห็นการเปิดของประตู และผมก็พยายามผลักดันให้มันเรื่อยๆ อย่างต่อเนื่องผมมีหัว และกำลังจะเปิดตะเกียง เมื่อนิ้วผมลื่นเมื่อบุกยึด ชายชราผุดขึ้นบนเตียง ร้องไห้ออกมา . . . " นั่นใคร ? "ฉันอยู่นิ่งๆ และไม่พูดอะไร ตลอดทั้งชั่วโมงผมไม่ได้ขยับกล้ามเนื้อ และในขณะเดียวกัน ผมไม่ได้ยินเสียงเขานอนลง เขายังคงนั่งอยู่บนเตียงฟัง ; -- เช่นเดียวกับที่ผมได้ทำ คืนแล้วคืนเล่า ฟังจนตายจากผนังห้องต่อมาผมก็ได้ยินเสียงครางเบาๆ และรู้ว่าเป็นเสียงครางของมนุษย์หวาดกลัว ไม่ใช่เสียงร้องครางอย่างเจ็บปวด หรือเศร้า โอ้ ไม่ ! . . . มันอึดอัด เสียงต่ำที่เกิดจากก้นบึ้งของจิตใจ เมื่อจ่ายด้วยความกลัว ฉันรู้ว่าเสียงนี้ดี หลายคืน แค่เที่ยงคืน เมื่อทุกคนหลับ มันเอ่อขึ้นจากในอกของฉันเอง กับเสียงสะท้อนอันน่ากลัว สยดสยองที่กวนใจฉัน ผมพูดว่า ผมรู้ดี ฉันรู้ว่าสิ่งที่ชายชรารู้สึก และสงสารเขา ผมหัวเราะในใจ ผมรู้ว่าเขาเคยนอนตื่นตั้งแต่เสียงแรกเล็กน้อย เมื่อเขาเข้านอนแล้ว ความกลัวของเขามีตั้งแต่การปลูกบนเขา เขาพยายามคิดว่ามันที่ปราศจากเหตุผล แต่อาจไม่ เขาเคยพูดกับตัวเอง " . . . มันไม่มีอะไร แต่ลมในปล่องไฟ . . . มันเป็นเพียงเมาส์ข้ามพื้น " หรือ " แค่จิ้งหรีดได้ จิ๊บเดียว " ครับ เขาเคยพยายามปลอบใจตัวเองด้วยการคาดคะเนนี้แต่เขาได้พบทั้งหมดสูญเปล่า มันไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง เพราะในความตายใกล้เขาก็สะกดรอยตามด้วยเงาสีดำของเขาก่อนที่เขาและซ่อนเหยื่อ และมันเป็นอิทธิพลที่เศร้าโศกของ unperceived เงาที่ทำให้เขารู้สึก -- แม้ว่าเขาไม่เห็นหรือได้ยินว่า . . . ว่ามีหัวของฉัน วี