Born in Paris, France on January 27

Born in Paris, France on January 27, 1814, Eugène-Emmanuel Viollet-le-Duc was a French architect and restorer, and is widely considered to be the foremost theorist of modern architecture. The son of the Sous-Contrôleur des Services for the Tuileries, grandson of a successful contractor, and nephew of a well-known artist and critic, Viollet-le-Duc, was, from an early age, exposed to the critical thinking and intellectual pursuits of the Parisian bourgeoisie. His parents, staunch royalists and rational classicists, held a Friday evening salon, while his uncle, Etienne Delécluze (1781-1863), a republican and romanticist, held gatherings on Sunday afternoons for figures such as the famous author Prosper Mérimée (1803-1870). Thus, Viollet-le-Duc was constantly surrounded by individuals who were deeply engaged with the construction and preservation of important sites, the promotion of a discourse on art and architecture, and, in a sense, the very shaping of the fabric of Parisian culture.
After receiving the baccalauréat at the age of sixteen from the Collège de Bourbon, Viollet-le-Duc announced his intent to pursue a career in architecture. Rejecting formal training at the Ecole des Beaux-Arts in favor of direct experience, he took up work in the office of Achille Leclère (1785-1853). Between 1831 and 1836, Viollet-le-Duc traveled extensively throughout France, visiting the major sites of medieval architecture, and enhancing both his knowledge of and interest in the Romanesque and Gothic styles. In 1834, at the age of twenty, he married and also accepted a position teaching drawing at the Ecole de Dessin de Paris, and, in 1836, he embarked upon an eighteen-month long trip to Italy, where he studied and drew buildings, representative of the history and trajectory of Western architecture.
Having returned to Paris in 1837, Viollet-le-Duc was appointed auditor to the Conseil des Bâtiments Civils, which was responsible for the construction and renovation of all state buildings. During this time, he continued to travel throughout France, visiting and recording Gothic and Romanesque sites. In 1840, Prosper Mérimée, then serving as Inspecteur Général des Monuments Historiques, selected Viollet-le-Duc to restore the abbey church of the Madeleine at Vézelay. Two years later, Mérimée appointed Viollet-le-Duc as second inspector of the restoration of the Sainte-Chapelle in Paris. During the course of the restoration work, Viollet-le-Duc became close with his colleague, the first inspector, Jean-Baptiste-Antoine Lassus (1807-1857), with whom he drafted a proposal for the restoration of Notre-Dame, Paris, and from whom he adopted the "rationalist interpretation of architecture in general and of Gothic architecture in particular" (Hearn, 4).
Already by 1844, when he had received the commission for the restoration of Notre-Dame, Viollet-le-Duc had developed his theoretical position and had begun to publish polemical writings on Gothic architecture. In these early essays he advanced his theories of the Gothic as a "logical structural system" (Hearn, 5). Viollet-le-Duc's studies of nineteenth-century iron structures greatly informed his emerging interpretation of the Gothic as a rational scheme of skeletal forms designed to bear the weight of the increasingly taller vaults. The simultaneous functionality and visibility of these skeletal elements, namely the ribs, arches, and vertical supports, was essential to his understanding of Gothic architecture. The visual reiteration of these particular forms, and, by extension, their utility within the overarching structure, was what provided the buildings with their aesthetic value. Even the decorative elements, such as blind arcades and bar tracery, derived their beauty from the visual evocation of their actual structural function.
Notre-Dame signals the first practical application of Viollet-le-Duc's theory of restoration with his series of creative and unprecedented modifications to both the structure and decoration of the cathedral. Viollet-le-Duc's restorations at Notre Dame have been the subject of much scrutiny, since they neither attempt to revive its original twelfth-century appearance, nor restore the building to its state at the end of the Middle Ages. Instead, they illuminate Viollet-le-Duc's personal desire to "reestablish it in a complete condition that may never have existed at any given moment" (Hearn, 6). His theory envisioned the restoration of buildings as a kind of re-imagination of the original, informed not only by the existing structure and its many layers, but also by an individual knowledge of history and form, coupled with a nineteenth-century understanding of the Middle Ages.
In 1854, Viollet-le-Duc published his ten-volume work entitled Dictionnaire raisonné de l'architecture française du XIe au XVI siècle (Dictionary of French Architecture from the Eleventh to the Sixteenth Century). Drawing upon the studies and fine illustrations of sites Viollet-le-Duc had made during his various tours throughout France, this comprehensive text presented both his general understanding of Gothic architecture and his knowledge of particular buildings. Alphabetical entries detailed the specific elements of structure and decoration in individual monuments, and elucidated the more general topics of architectural forms and techniques. His interpretation of the Gothic relied upon an essentially cerebral view, in which the beauty of its architecture was founded upon a methodically rational approach to construction, rather than a concern for aesthetic or iconographical design. He claims that the impetus for Gothic architecture was the desire to build high vaults, and that the characteristically Gothic elements of a monument, both structural and decorative, developed out of functional necessity and the state of medieval building techniques and materials. In essence, form followed function.
During this time, Viollet-le-Duc also began to write a series of historical essays, which were compiled and published in the 1863 volume titled Entretiens sur l'architecture (Discourses on Architecture). In this work, he discusses three emergent models in the history of architecture: the Greek Doric temple, the complex structures of imperial Rome, and the Gothic cathedrals of medieval France. The Doric temple was conceived of as a purely rational approach to the organization of structure, in which each individual element was logically linked to its adjoining parts and to the overall structure, and in which the architecture itself was shaped by its method of construction instead of its general function as a building. In contrast, Roman architecture began with a set of functional necessities, which were solved through the arrangement of structural elements and spaces of varying size and shape, which were then overlaid with a "luxurious, but irrelevant veneer of Greek forms" (Hearn, 9). Viollet-le-Duc viewed Gothic architecture as a fusion of these two earlier models, and presented the Gothic cathedral as a wholly rational structure designed to fulfill a functional program, in this case, the liturgy. He also saw the French Renaissance chateau as carrying on this dual emphasis upon functionality and rational design, but vehemently opposed the neo-classical palaces and houses erected during the Baroque era, which he saw as appropriating symmetrical facades for purely aesthetic reasons, with little to no regard for the functional requirements and rationality of the structure. This emphasis upon function, rationality, and transparency in both structure and purpose, drawn from the medieval world, would ultimately serve as the basis for his conception of a modern architecture.
Renewed interest in preservation efforts has revived Viollet-le-Duc's theories of restoration and sparked a re-evaluation of his somewhat controversial modifications. Although his restorations have often been interpreted as arbitrary or unconventional, they were in fact guided by a strong desire to retain traces of both old and new, and to present the building as a site of change and adaptation, rather than as a static and immutable monument.
Sarah Ryan
FSU, MA student

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เกิดในปารีส ฝรั่งเศสบน 27 มกราคม ๑๙๕๗ Emmanuel Eugène Viollet-le-Duc สถาปนิกฝรั่งเศสและ restorer และอย่างกว้างขวางถือเป็น theorist สำคัญของสถาปัตยกรรมสมัยใหม่ บริการชาว Contrôleur des Tuileries หลานประสบความสำเร็จผู้รับเหมา และหลานรู้จักศิลปินและนักวิจารณ์ Viollet-le-Duc บุตร จากช่วงอายุ สัมผัสกับวิจารณญาณและปัญญาชั้นของ bourgeoisie รู้สึก พ่อแม่ของเขา staunch royalists และ classicists เชือด จัดร้านทำเย็นวันศุกร์ ขณะที่ ลุงของเขา Etienne Delécluze (1781-วันที่ 1863), สาธารณรัฐสังคมนิยม และ romanticist ชุมนุมจัดขึ้นในบ่ายวันอาทิตย์สำหรับตัวเลขเช่นที่มีชื่อเสียงเขียนเรือง Mérimée (1803-ค.ศ. 1870) ดังนั้น Viollet-le-Duc ได้ตลอดเวลาล้อมรอบ ด้วยบุคคลที่ลึกขึ้นร่วมกับการก่อสร้างและเก็บรักษาสิ่งสำคัญเว็บไซต์ โปรโมชั่นของวาทกรรม ในศิลปะและสถาปัตยกรรม และ ความ รู้สึก shaping มากผ้าวัฒนธรรมรู้สึก หลังจากได้รับการ baccalauréat อายุ sixteen จาก Collège เดอบูร์บง Viollet-le-Duc ประกาศจุดประสงค์เพื่ออาชีพในสถาปัตยกรรม ปฏิเสธ Beaux-Arts des Ecole สามารถประสบการณ์ตรงฝึกอย่างเป็นทางการ เขาเอาค่าทำงานในสำนักงานของ Achille Leclère (1785-1853) ระหว่าง 1831 และ 1836, Viollet-le-Duc เดินทางอย่างกว้างขวางทั่วฝรั่งเศส เยี่ยมชมสถานที่สำคัญของสถาปัตยกรรมยุคกลาง และทั้งเขารู้และสนใจในแบบโรมันและกอธิค ใน 1834 อายุยี่สิบ เขาแต่งงาน และยัง รับตำแหน่งสอนวาดที่เด Ecole Dessin เดอปารีส และ ใน 1836 เขาเริ่มต้นเมื่อการเดินทางยาวจำนวนเดือนอิตาลี ที่เขาศึกษา และวาดอาคาร ตัวแทนของประวัติศาสตร์และวิถีของสถาปัตยกรรมตะวันตกมีกลับไปปารีส 2380 ซึ่งเมื่อเร็ว ๆ Viollet-le-Duc ถูกแต่งตั้งผู้ตรวจสอบการ Civils Conseil des Bâtiments ซึ่งเป็นผู้รับผิดชอบการก่อสร้างและปรับปรุงอาคารรัฐทั้งหมด ในช่วงเวลานี้ เขายังคงเดินทางไปฝรั่งเศส เยี่ยมชม และบันทึก Gothic และโรมัน ใน 1840 สวัสดิ์ Mérimée แล้ว เสิร์ฟเป็นอนุสาวรีย์ Inspecteur Général des Historiques เลือก Viollet-le-Duc ปฏิสังขรณ์โบสถ์แอบของมาเดอเลนที่เวเซอแล สองปีต่อมา Mérimée แต่ง Viollet-le-Duc เป็นตัวตรวจสอบที่สองของการแซ็งต์-ในปารีส ในระหว่างการทำงานฟื้นฟู Viollet-le-Duc เป็นทางของเพื่อนร่วมงาน ตรวจสอบแรก ฌ็องบา-Antoine Lassus (1807-ค.ศ. 1857), การที่เขาร่างข้อเสนอการปลูกดาม ปารีส และซึ่งเขาได้นำ "rationalist ตีความ ของสถาปัตยกรรมทั่วไป และเฉพาะสถาปัตยกรรมโกธิค" (Hearn, 4)แล้ว โดย 1844 เมื่อเขาได้รับค่าคอมมิชชันปลูกดาม Viollet-le-Duc ได้พัฒนาตำแหน่งทฤษฎีของเขา และเริ่มเผยแพร่งานเขียน polemical สถาปัตยกรรมโกธิค ในบทความเหล่านี้ก่อน เขาขั้นสูงของเขาทฤษฎีของ Gothic เป็น "ตรรกะโครงสร้างระบบ" (Hearn, 5) ไวโอเล็ตเลอดุคของการศึกษาโครงสร้างเหล็กปั้นจั่นศตวรรษทราบเขาตีความเกิดของโกธิคที่เป็นแบบเชือดอีกฟอร์มที่ออกแบบมาให้แบกน้ำหนักของ vaults สูงขึ้นอย่างมาก ฟังก์ชันพร้อมการแสดงผลของอีกองค์ประกอบเหล่านี้ ได้แก่ซี่โครง อาร์เชส การ สนับสนุนแนวตั้ง เป็นสิ่งสำคัญที่เขาเข้าใจสถาปัตยกรรมโกธิค จัดภาพ ของแบบฟอร์มเหล่านี้โดยเฉพาะ และ นาม สกุล ยูทิลิตี้ของพวกเขาภายในโครงสร้างคัดสรร มีอะไรให้อาคารที่ มีค่าของความงาม แม้การตกแต่งองค์ประกอบ เช่นล่งตาบอด และลวด ลาย มาความงามของพวกเขาจาก evocation ภาพของการทำงานของโครงสร้างจริง -ดามสัญญาณภาคแรกของไวโอเล็ตเลอดุคของทฤษฎีของเขาชุดปรับเปลี่ยนทั้งโครงสร้างความคิดสร้างสรรค์ และเป็นประวัติการณ์และตกแต่งของวิหาร คืนค่าไวโอเล็ตเลอดุคของที่ดัมได้รับเรื่องของ scrutiny มาก เนื่องจากพวกเขาไม่พยายามที่จะฟื้นฟูลักษณะของศตวรรษ twelfth เดิม หรืออาคารคืนค่าสู่สถานะที่สิ้นสุดของยุคกลาง แทน พวกเขาส่องไวโอเล็ตเลอดุคเป็นความปรารถนาส่วนบุคคล "กลับมาได้ในสภาพสมบูรณ์ที่อาจไม่มีอยู่ในขณะกำหนด" (Hearn, 6) ทฤษฎีของเขาจินตนาการปลูกอาคารเป็นแบบจินตนาการของเดิม ทราบไม่เพียงแต่ โดยโครงสร้างที่มีอยู่และเป็นหลายชั้น แต่ยัง โดยแต่ละความรู้ประวัติและแบบฟอร์ม ควบคู่กับความเข้าใจปั้นจั่นศตวรรษของยุคกลาง In 1854, Viollet-le-Duc published his ten-volume work entitled Dictionnaire raisonné de l'architecture française du XIe au XVI siècle (Dictionary of French Architecture from the Eleventh to the Sixteenth Century). Drawing upon the studies and fine illustrations of sites Viollet-le-Duc had made during his various tours throughout France, this comprehensive text presented both his general understanding of Gothic architecture and his knowledge of particular buildings. Alphabetical entries detailed the specific elements of structure and decoration in individual monuments, and elucidated the more general topics of architectural forms and techniques. His interpretation of the Gothic relied upon an essentially cerebral view, in which the beauty of its architecture was founded upon a methodically rational approach to construction, rather than a concern for aesthetic or iconographical design. He claims that the impetus for Gothic architecture was the desire to build high vaults, and that the characteristically Gothic elements of a monument, both structural and decorative, developed out of functional necessity and the state of medieval building techniques and materials. In essence, form followed function.During this time, Viollet-le-Duc also began to write a series of historical essays, which were compiled and published in the 1863 volume titled Entretiens sur l'architecture (Discourses on Architecture). In this work, he discusses three emergent models in the history of architecture: the Greek Doric temple, the complex structures of imperial Rome, and the Gothic cathedrals of medieval France. The Doric temple was conceived of as a purely rational approach to the organization of structure, in which each individual element was logically linked to its adjoining parts and to the overall structure, and in which the architecture itself was shaped by its method of construction instead of its general function as a building. In contrast, Roman architecture began with a set of functional necessities, which were solved through the arrangement of structural elements and spaces of varying size and shape, which were then overlaid with a "luxurious, but irrelevant veneer of Greek forms" (Hearn, 9). Viollet-le-Duc viewed Gothic architecture as a fusion of these two earlier models, and presented the Gothic cathedral as a wholly rational structure designed to fulfill a functional program, in this case, the liturgy. He also saw the French Renaissance chateau as carrying on this dual emphasis upon functionality and rational design, but vehemently opposed the neo-classical palaces and houses erected during the Baroque era, which he saw as appropriating symmetrical facades for purely aesthetic reasons, with little to no regard for the functional requirements and rationality of the structure. This emphasis upon function, rationality, and transparency in both structure and purpose, drawn from the medieval world, would ultimately serve as the basis for his conception of a modern architecture.Renewed interest in preservation efforts has revived Viollet-le-Duc's theories of restoration and sparked a re-evaluation of his somewhat controversial modifications. Although his restorations have often been interpreted as arbitrary or unconventional, they were in fact guided by a strong desire to retain traces of both old and new, and to present the building as a site of change and adaptation, rather than as a static and immutable monument.Sarah RyanFSU, MA student

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เกิดในกรุงปารีสประเทศฝรั่งเศสเมื่อวันที่ 27 มกราคม 1814, Eugène-มานูเอลวิโอเลต์-le-Duc เป็นสถาปนิกฝรั่งเศสและเดิมและเป็นที่ยอมรับอย่างกว้างขวางว่าเป็นทฤษฎีที่สำคัญของสถาปัตยกรรมสมัยใหม่ บุตรชายของ Sous-Contrôleur des Tuileries บริการสำหรับหลานชายของผู้รับเหมาที่ประสบความสำเร็จและหลานชายของศิลปินที่รู้จักกันดีและนักวิจารณ์, วิโอเลต์-le-Duc เป็นจากวัยเด็กสัมผัสกับการคิดเชิงวิพากษ์และสติปัญญา การแสวงหาความรู้ของชนชั้นกลางกรุงปารีส พ่อแม่ของเขาอย่างแข็งขันซาร์และ classicists เหตุผลที่จัดขึ้นร้านเย็นวันศุกร์ในขณะที่ลุงของเขาเอเตียนDelécluze (1781-1863), สาธารณรัฐยวนใจและการชุมนุมที่จัดขึ้นในบ่ายวันอาทิตย์สำหรับตัวเลขเช่นเขียนที่มีชื่อเสียงพรMérimée (1803-1870 ) ดังนั้นวิโอเลต์-le-Duc ถูกล้อมรอบอย่างต่อเนื่องโดยเฉพาะบุคคลที่มีส่วนร่วมอย่างลึกซึ้งกับการก่อสร้างและการอนุรักษ์สถานที่สำคัญโปรโมชั่นของวาทกรรมเกี่ยวกับศิลปะและสถาปัตยกรรมและในความรู้สึก, การสร้างมากของผ้าของวัฒนธรรมของกรุงปารีส .
หลังจากที่ได้รับbaccalauréatตอนอายุสิบหกจากวิทยาลัย de Bourbon, วิโอเลต์-le-Duc ประกาศความตั้งใจของเขาที่จะมีอาชีพในสถาปัตยกรรม ปฏิเสธการฝึกอบรมอย่างเป็นทางการที่ Ecole des Beaux-Arts ในความโปรดปรานของประสบการณ์ตรงเขาเข้ามาทำงานในสำนักงานของLeclèreชิลล์ (1785-1853) ระหว่าง 1831 และ 1836, วิโอเลต์-le-Duc เดินทางไปทั่วประเทศฝรั่งเศสเข้ามาเยี่ยมชมสถานที่สำคัญของสถาปัตยกรรมยุคกลางและเสริมสร้างทั้งความรู้ของเขาและความสนใจในภาษาโรมันและรูปแบบกอธิค ใน 1834 ตอนอายุยี่สิบเขาแต่งงานและรับตำแหน่งการเรียนการสอนการวาดภาพที่ Ecole de Dessin de Paris และใน 1836 เขาลงมือสิบแปดเดือนเดินทางไกลไปอิตาลีที่เขาศึกษาและดึงอาคาร ตัวแทนของประวัติศาสตร์และวิถีของสถาปัตยกรรมตะวันตก.
ต้องกลับไปปารีสใน 1837, วิโอเลต์-le-Duc ได้รับการแต่งตั้งให้เป็นผู้สอบบัญชี Conseil des Batiments ด้านโยธาซึ่งเป็นผู้รับผิดชอบในการก่อสร้างและปรับปรุงอาคารของรัฐ ในช่วงเวลานี้เขายังคงเดินทางไปทั่วประเทศฝรั่งเศสเยี่ยมชมและบันทึกแบบกอธิคและเว็บไซต์โรมัน ในปี 1840, พรMériméeแล้วทำหน้าที่เป็น Inspecteur Généralเดอนุสาวรีย์ Historiques เลือกวิโอเลต์-le-Duc เพื่อเรียกคืนวัดโบสถ์ของแมเดลีนที่Vézelay สองปีต่อมาได้รับการแต่งตั้งMériméeวิโอเลต์-le-Duc เป็นสารวัตรที่สองของการฟื้นฟู Sainte-Chapelle ในปารีส ในระหว่างการบูรณะงาน, วิโอเลต์-le-Duc กลายเป็นใกล้ชิดกับเพื่อนร่วมงานของเขาสารวัตรแรก Jean-Baptiste-Antoine แลสซัส (1807-1857) ซึ่งเขาร่างข้อเสนอสำหรับการฟื้นฟู Notre-Dame ปารีส และจากผู้ที่เขานำ "การตีความเหตุผลของสถาปัตยกรรมทั่วไปและสถาปัตยกรรมแบบกอธิคโดยเฉพาะอย่างยิ่ง" (เฮิร์น 4).
แล้วโดย 1844 เมื่อเขาได้รับค่านายหน้าสำหรับการฟื้นฟู Notre-Dame, วิโอเลต์-le-Duc ตำแหน่งที่มีการพัฒนาทฤษฎีของเขาและก็เริ่มที่จะเผยแพร่งานเขียนทะเลาะกับสถาปัตยกรรมแบบกอธิค ในบทความแรกนี้เขาสูงทฤษฎีของเขาเป็นแบบกอธิค "ระบบโครงสร้างตรรกะ" (เฮิร์น 5) วิโอเลต์-le-Duc ของการศึกษาของโครงสร้างเหล็กศตวรรษที่สิบเก้ามากแจ้งการตีความที่เกิดขึ้นใหม่ของเขาในแบบกอธิคเป็นโครงการที่มีเหตุผลในรูปแบบโครงร่างที่ออกแบบมาเพื่อแบกรับน้ำหนักของห้องใต้ดินมากขึ้นสูง ฟังก์ชั่นพร้อมกันและการมองเห็นโครงร่างขององค์ประกอบเหล่านี้คือซี่โครงโค้งและสนับสนุนแนวความสำคัญต่อความเข้าใจของเขาสถาปัตยกรรมกอธิค ย้ำภาพของรูปแบบเหล่านี้โดยเฉพาะและโดยขยายสาธารณูปโภคของพวกเขาภายในโครงสร้างที่ครอบคลุมเป็นสิ่งที่ให้อาคารที่มีค่าความงามของพวกเขา แม้องค์ประกอบตกแต่งเช่นร้านค้าตาบอดและลวดลายบาร์มาความงามของพวกเขาจากขอร้องภาพการทำงานของโครงสร้างของพวกเขาที่เกิดขึ้นจริง.
Notre-Dame ส่งสัญญาณการใช้งานจริงเป็นครั้งแรกของทฤษฎีวิโอเลต์-le-Duc ของการฟื้นฟูที่มีชุดของเขาความคิดสร้างสรรค์และเป็นประวัติการณ์ การปรับเปลี่ยนทั้งโครงสร้างและการตกแต่งของมหาวิหาร วิโอเลต์-le-Duc ของการบูรณะที่ Notre Dame ได้รับเรื่องของการตรวจสอบข้อเท็จจริงมากเนื่องจากพวกเขาไม่พยายามที่จะรื้อฟื้นการปรากฏตัวของศตวรรษที่สิบสอง-เดิมหรือเรียกคืนอาคารของรัฐในช่วงปลายของยุคกลาง แต่พวกเขาสว่างวิโอเลต์-le-Duc ของความปรารถนาส่วนบุคคลที่จะ "กอบกู้มันอยู่ในสภาพที่สมบูรณ์แบบที่อาจจะไม่เคยมีชีวิตอยู่ในขณะใดก็ตาม" (เฮิร์น 6) ทฤษฎีของเขามองเห็นภาพการฟื้นฟูของอาคารที่เป็นชนิดใหม่ของจินตนาการของเดิมแจ้งโดยไม่เพียง แต่โครงสร้างที่มีอยู่และหลายชั้นของมัน แต่โดยความรู้ของแต่ละบุคคลของประวัติศาสตร์และรูปแบบควบคู่กับความเข้าใจศตวรรษที่สิบเก้าของ ยุคกลาง.
ในปี 1854 วิโอเลต์-le-Duc ตีพิมพ์งานสิบเล่มของเขาที่ชื่อพจนานุกรมสถาปัตยกรรมraisonné de l'ฝรั่งเศส du Xie au เจ้าพระยาsiècle (พจนานุกรมสถาปัตยกรรมจากฝรั่งเศสสิบเอ็ดถึงคริสต์ศตวรรษที่สิบหก) ภาพวาดในการศึกษาและภาพประกอบที่ดีของเว็บไซต์วิโอเลต์-le-Duc ได้ทำในระหว่างการทัวร์ต่าง ๆ ของเขาทั่วประเทศฝรั่งเศสนี้นำเสนอข้อความที่ครอบคลุมทั้งความเข้าใจทั่วไปของเขาสถาปัตยกรรมกอธิคและความรู้ของเขาของอาคารโดยเฉพาะอย่างยิ่ง รายการตามตัวอักษรรายละเอียดที่เฉพาะเจาะจงขององค์ประกอบโครงสร้างและการตกแต่งในแต่ละอนุเสาวรีย์และอธิบายหัวข้อทั่วไปมากขึ้นของรูปแบบสถาปัตยกรรมและเทคนิค ความหมายของกอธิคพึ่งพามุมมองในสมองเป็นหลักซึ่งในความงามของสถาปัตยกรรมที่ได้รับการก่อตั้งขึ้นเมื่อวิธีการที่มีเหตุผลมีระบบการก่อสร้างมากกว่าความกังวลสำหรับการออกแบบที่สวยงามหรือ iconographical เขาอ้างว่าแรงผลักดันสำหรับสถาปัตยกรรมกอธิคเป็นความปรารถนาที่จะสร้างห้องใต้ดินสูงและองค์ประกอบที่มีลักษณะกอธิคของอนุสาวรีย์ทั้งโครงสร้างและการตกแต่งการพัฒนามาจากความจำเป็นในการทำงานและสถานะของเทคนิคการสร้างในยุคกลางและวัสดุ ในสาระสำคัญตามรูปแบบฟังก์ชั่น.
ในช่วงเวลานี้วิโอเลต์-le-Duc ก็เริ่มที่จะเขียนบทความชุดประวัติศาสตร์ซึ่งถูกรวบรวมและตีพิมพ์ในปริมาณ 1,863 ชื่อ Entretiens sur l'สถาปัตยกรรม (Discourses บนสถาปัตยกรรม) ในงานนี้เขากล่าวถึงสามรุ่นโผล่ออกมาในประวัติศาสตร์ของสถาปัตยกรรม: วัด Doric กรีกโครงสร้างที่ซับซ้อนของจักรวรรดิโรมและมหาวิหารกอธิคของฝรั่งเศสในยุคกลาง วัด Doric คิดว่าเป็นวิธีการที่มีเหตุผลอย่างหมดจดให้กับองค์กรของโครงสร้างซึ่งในแต่ละองค์ประกอบของแต่ละบุคคลได้รับการเชื่อมโยงไปยังส่วนเหตุผลที่อยู่ติดกันและโครงสร้างโดยรวมและในการที่สถาปัตยกรรมของตัวเองเป็นรูปโดยวิธีการของการก่อสร้างแทน ฟังก์ชั่นทั่วไปที่เป็นอาคาร ในทางตรงกันข้ามสถาปัตยกรรมโรมันเริ่มต้นด้วยชุดของความจำเป็นในการทำงานที่ได้รับการแก้ไขผ่านการจัดองค์ประกอบโครงสร้างและพื้นที่ที่มีขนาดแตกต่างกันและรูปร่างที่ถูกซ้อนทับกันแล้วกับ "หรูหรา แต่ไม้วีเนียร์ที่ไม่เกี่ยวข้องในรูปแบบกรีก" (เฮิร์น 9 ) วิโอเลต์-le-Duc ดูสถาปัตยกรรมกอธิคเป็นฟิวชั่นของทั้งสองรุ่นก่อนหน้านี้และนำเสนอมหาวิหารแบบกอธิคเป็นโครงสร้างที่มีเหตุผลทั้งหมดที่ออกแบบมาเพื่อตอบสนองการทำงานของโปรแกรมในกรณีนี้, สวด นอกจากนี้เขายังได้เห็นปราสาทยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาฝรั่งเศสดำเนินการเกี่ยวกับเรื่องนี้เน้นคู่อยู่กับการทำงานและการออกแบบที่มีเหตุผล แต่ไม่เห็นด้วยอย่างฉุนเฉียวพระราชวังนีโอคลาสสิกและบ้านที่สร้างขึ้นในช่วงยุคบาโรกซึ่งเขาเห็นว่าเป็นจัดสรรอาคารสมมาตรเหตุผลด้านความงามหมดจดมีน้อยไป คำนึงถึงความต้องการการทำงานและเป็นเหตุเป็นผลของโครงสร้างที่ไม่มี เน้นนี้เมื่อฟังก์ชั่นมีเหตุผลและความโปร่งใสทั้งในโครงสร้างและวัตถุประสงค์ดึงออกมาจากโลกยุคกลางในท้ายที่สุดจะทำหน้าที่เป็นพื้นฐานสำหรับการคิดของเขาสถาปัตยกรรมสมัยใหม่.
สนใจในการพยายามรักษาได้ฟื้นขึ้นมาทฤษฎีวิโอเลต์-le-Duc ของการฟื้นฟู และจุดประกายการประเมินของการปรับเปลี่ยนค่อนข้างขัดแย้งของเขา แม้ว่าการบูรณะของเขามักจะถูกตีความว่าเป็นหรือไม่เป็นทางการโดยพลการที่พวกเขาในความเป็นจริงได้รับคำแนะนำจากความปรารถนาดีที่จะเก็บร่องรอยของทั้งเก่าและใหม่และอาคารที่จะนำเสนอเป็นเว็บไซต์ของการเปลี่ยนแปลงและการปรับตัวมากกว่าที่จะเป็นแบบคงที่และไม่เปลี่ยนรูป อนุสาวรีย์.
ซาร่าห์ไรอัน
เฮ้ยนักศึกษาปริญญาโท

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เกิดในกรุงปารีส ประเทศฝรั่งเศส เมื่อวันที่ 27 มกราคม 1814 eug è ne Emmanuel , viollet เล ดึ๊ก เป็นสถาปนิกชาวฝรั่งเศส และปฏิสังขรณ์ และพิจารณาอย่างกว้างขวางเป็นทฤษฎีสำคัญที่สุดของสถาปัตยกรรมที่ทันสมัย ลูกชายของซู contr เป็นการปฏิวัติเงียบ เดส บริการสำหรับตุยเลอรี หลานชายของผู้รับเหมาที่ประสบความสำเร็จ และหลานชายของ ศิลปินชื่อดัง และนักวิจารณ์ viollet เล ดึ๊ก คือ จากอายุต้นสัมผัสกับการคิดอย่างมีวิจารณญาณและปัญญา pursuits ของกระฎุมพีปารีส พ่อแม่ของเขา , หน้าอย่างแข็งขันและเหตุผล classicists จัดขึ้น เย็นวันศุกร์ ซาลอน ในขณะที่ลุงของเขา ตียน เดล และ cluze ( 1781-1863 ) , รีพับลิกันและ romanticist จัดการชุมนุมในช่วงบ่าย วันอาทิตย์ สำหรับตัวเลขเช่นผู้เขียนชื่อดัง ปีเตอร์ ชาน ( 1803-1870 ) ดังนั้นviollet เลดึ๊กถูกล้อมรอบอย่างต่อเนื่องโดยบุคคลที่ถูกดูดไปหมั้นกับการสร้างและรักษาเว็บไซต์ที่สำคัญ การส่งเสริมบทบาทของวาทกรรมศิลปะ สถาปัตยกรรม และ ความรู้สึก เป็นรูปร่างของผ้าของวัฒนธรรมปารีส
หลังจากได้รับ baccalaur ) ที่อายุสิบหก จาก coll แยฌ เดอ บูร์