One of my earliest memories involve

One of my earliest memories involves a table on fire. I was no more than three or four years old, and I was celebrating some occasion with the paternal side of my family at a Bangkok restaurant. In the middle of the lunch, someone knocked over a gel-fuel buffet warmer and flames spilled out across a banquet table and the floor. Burning filled the air. My parents grabbed me and ran outside, and my grandfather, then healthy, jumped over a low wall of flames to join us. It was the first time I witnessed that kind of conflagration, but looking back, I don’t remember fear. What returns to me is the profound regret and disappointment from having left behind a bowl of banana dessert.

Kluay buat chee is a simple Thai dessert made by cooking barely ripened Nam Wah bananas in sweetened coconut milk. In the genealogy of Thai dishes, it’s related to other desserts cooked in a similar way—with the main ingredient ranging from pumpkin to black beans—but it’s the only one whose name roughly translates to bananas “in nunhood,” owing to the whitening of the fruit after its baptism by coconut milk. In Buddhist thinking, as with many other creeds, whiteness is a manifestation of purity. Eating a bowl of kluay buat chee, you might imagine your soul scrubbed clean and purified with delicious sugars and fats.

In the years after the fiery incident, I ate this dessert as if every bowl could be my last. If it had not earned the title before, it was now my favorite dessert in the world. In a display of tyrannical might afforded singularly to only children, I demanded it as a finisher to every meal out. Even when we had decamped to Saudi Arabia, my mother was somehow able to source—through mysterious trade routes over deserts and oceans—the right banana for the dish, and I could count on enjoying it after returning home from wind-beaten school days, my hair flecked with sand.

I was hardly alone in my love for the banana. Bananas preserved in honey was one of my maternal grandfather’s favorite snacks. So were flattened bananas dried in the sun. And I remember my cousins and I finishing lunchtime noodles as fast as we could so we could get to the banana fritters, or kluay kaek—roughly translatable to “bananas in the way of the Middle Easterners.” How true this name is to its actual origins in Thailand’s mosaic of co-existing ethnicities, I’m not sure, but fried to a crisp after being coated in a batter of flour, grated coconut, and sesame seeds, these bananas were undeniable crowd pleasers at food markets stalls all over the country. Other bananas come candied, or grilled with syrup, or smoked in the peel or wrapped in a sheath of steamed sticky rice. Then you have banana compacted to rolls and sheets, banana cakes made for traditional Chinese temple offerings, and golden-colored caramelized bananas bathed in hot coconut cream. That love also extends to the entire banana tree. Its leaves wrap desserts and steamed curry cakes. Its fibers are spun into ropes and yarns. Its large spear-shaped flowers are thinly sliced and placed alongside traditional pad Thai noodles or added to soups and salads. No banana part goes wasted.

In Thailand, banana-based foods are everywhere, because so many varieties of bananas are available. Main staples are kluay nahm wah—fat and dense, these pale bananas once had seeds you had to watch out for—and kluay khai, thumb-sized, deeply yellow bananas with an intense sweetness. My favorite variety was kluay leb mue nahng—“lady hand bananas”—a cultivar of deeply fragrant bananas whose thin and curved profile gave it its namesake, and was once available only in Southern Thailand, making each beach trip even more worthwhile. When I arrived at the U.S., imagine how I felt when I discovered that the Cavendish monopolized the produce stand at supermarkets. All hail the Cavendish—somewhat sweet, somewhat fragrant, its color uniformly off-white, and virtually unknown until the 1950s when it replaced the Gros Michel as the main commercial banana. For me, there would be no more hints of golds and pinks in revealed flesh. There’d be no hints of tartness or subtle chewiness in texture or a lady selling bushels of it from a sidewalk stand. This would be the banana I had to accept.

By now I’ve gotten used to the Cavendish, love it, even, and I take no particular pleasure in the possibility that this cultivar could be extinct over the next few decades as a result of root fungus. Yet one could look forward to—or maybe even dream of—a greater society of bananas. Over the past decades, more kinds of banana have arrived in U.S. stores, including ones from Latin America that appear to be related to the varieties I enjoyed in Bangkok. There’s speculation that if and when the Cavendish does fade, these forgotten ancients will be the inheritors of its shelfspace.

I’ll eat whatever. I go through hands of bananas of all sorts with enough regularity that the counter lady at a nearby Korean deli would ask me if I had forgotten something should I not have one in my basket. I eat bananas after I wake up in the morning, and before I head off to bed. They are an insomniac’s salvation and a whisperer of nerves. In times of melancholy, there could be days in which bananas are my only sustenance. I grab one when I’m running late out the door and haven’t eaten, and when I’ve arrived somewhere too early before dinnertime. I often detach one off when I write, walking around my table, thinking and muttering to myself, and waving a peeled banana in my hand as if it would divine words from the air. Sometimes, to make an impression, I light them up in a fireball of rum. Sometimes, on chilly nights, I let them simmer in a pot of sweetened coconut milk. Through fire or water, they heal and sanctify, and return parts to their whole.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หนึ่งในความทรงจำแรกสุดเกี่ยวข้องกับตารางบนไฟ ผมไม่เกินสาม หรือสี่ปี และได้ฉลองโอกาสบางกับด้านปู่ของครอบครัวที่ร้านอาหารกรุงเทพมหานคร อาหารกลางวัน กลางคนโบว์ลิ่งกว่าบุฟเฟ่ต์เจน้ำมันอุ่น และเปลวไฟหกออกโต๊ะจัดเลี้ยงและพื้น เขียนเติมอากาศ พ่อคว้าฉัน และวิ่งนอก และปู่ของฉัน แล้วสุขภาพ ฝอผนังต่ำของเปลวไฟรวมกัน มันเป็นครั้งแรกที่ผมเห็นแบบของ conflagration แต่มองกลับ จำไม่ได้กลัว อะไรกลับผมเป็นริเกร็ตที่ลึกซึ้งและความผิดหวังจากการไม่ทิ้งน้ำขนมกล้วยชี้ฟ้าบวชกล้วยเป็นขนมไทยอย่างทำอาหารแทบสุกกล้วยน้ำวาในลอด ในการลำดับพงศ์ของอาหาร เป็นที่เกี่ยวข้องกับขนมอื่นสุกใน — ด้วยส่วนผสมหลักที่ตั้งแต่ฟักทองถั่วดำ — แต่หนึ่งที่มีชื่อประมาณแปลกล้วย "ใน nunhood เพราะการฟอกสีของผลไม้หลังจากการรับบัพติศมาด้วยน้ำกะทิ ในพุทธศาสนาคิด creeds อื่น ๆ หลาย ขาวเป็น ยามความบริสุทธิ์ กินน้ำกล้วยบวชชี้ฟ้า คุณอาจคิดจิตใจของคุณ scrubbed สะอาด และบริสุทธิ์ ด้วยอาหารน้ำตาลและไขมันในปีหลังจากเหตุการณ์คะนอง ฉันกินขนมนี้ว่าทุกชามอาจเป็นครั้งสุดท้าย ถ้ามันไม่มีได้รับตำแหน่งก่อน ได้ขณะนี้ขนมของฉันชื่นชอบในโลก ในการแสดงอาจ tyrannical นี่ singularly เด็กเท่านั้น ฉันเรียกร้องมันเป็นอุปกรณ์ให้ทุกมื้อออก แม้เมื่อเรามี decamped กับซาอุดีอาระเบีย แม่ของฉันได้อย่างใดแหล่ง — ผ่านเส้นทางการค้าลึกลับเหนือทะเลและมหาสมุทรซึ่งกล้วยเหมาะสำหรับจาน และสามารถนับบนเพลิดเพลินหลังจากกลับจากตีลมบ้านโรงเรียนวัน ผมมีจุดประกับทรายผมคนเดียวไม่รักของฉันสำหรับกล้วย เก็บรักษาไว้ในน้ำผึ้งกล้วยเป็นหนึ่งในอาหารของฉันคุณตา เพื่อให้ ได้กล้วยล...ที่แห้งในดวงอาทิตย์ ผมจำได้ว่า ลูกพี่ลูกน้องของฉัน และฉันเสร็จเที่ยงก๋วยเตี๋ยวอย่างที่เป็นเราได้ดังนั้นเราสามารถไป fritters กล้วย หรือกล้วยทับแขก — ประมาณงานสำหรับผู้พิการเพื่อ "กล้วยทาง Easterners กลาง" ไรจริงชื่อนี้จะกำเนิดจริงในกระเบื้องโมเสคของประเทศไทยของ ethnicities ที่มีอยู่ร่วมกัน ผมไม่แน่ใจ แต่ทอดให้กรอบเป็นหลังจากการเคลือบในแป้งแป้ง มะพร้าวยัง และ งา กล้วยเหล่านี้ถูกปฏิเสธ pleasers ฝูงชนที่อาหารตลาดร้านทั่วประเทศ อื่น ๆ กล้วยมาตก ผลึก ย่างกับน้ำเชื่อม หรือรมควันในเปลือก หรือ sheath ข้าวเหนียวห่อ แล้วคุณกล้วยกระชับไปม้วนและแผ่น เค้กกล้วยหอมทำเหนื่อยวัดจีนแบบดั้งเดิม และสีทอง caramelized bathed กล้วยมะพร้าวอ่อนร้อนครีม ความรักนั้นยังขยายไปถึงต้นกล้วยทั้งหมด ใบห่อขนม และเค้กแกงนึ่ง ปั่นเส้นใยของเชือกและ yarns ดอกไม้รูปหอกของใหญ่ตวงหั่น และทำควบคู่ไปกับก๋วยเตี๋ยวไทยโบราณผัด หรือเพิ่มซุปและสลัด ส่วนกล้วยไม่ไปเสียในประเทศไทย อาหารจากกล้วยได้ทุกที่ เนื่องจากมีพันธุ์กล้วยมาก ลวดเย็บกระดาษหลักคือ กล้วย nahm วา — ไขมัน และความหนาแน่นสูง เหล่านี้ซีดเมื่อกล้วยมีเมล็ดก็ต้องระวังตัว และกล้วยไข่ นิ้วหัวแม่มือขนาด สีเหลืองกล้วยลึกกับความหวานหอมที่รุนแรง หลากหลายรายการโปรดของฉันถูกกล้วย leb หมื้อ nahng — "เลดี้มือกล้วย" — cultivar กล้วยหอมลึกบาง และโค้งให้การขนส่งสาธารณะ และเป็นครั้งเดียวในประเทศไทย การเดินทางแต่ละหาดคุ้มค่ายิ่งขึ้น เมื่อฉันมาถึงสหรัฐอเมริกา จินตนาการว่าผมรู้สึกเมื่อผมพบว่า คาเวนดิชที่ monopolized ยืนผลิตที่ซูเปอร์มาร์เก็ต ทั้งหมดลูกเห็บคาเวนดิชซึ่งค่อนข้างหวาน ค่อนข้าง หอม สีสม่ำเสมอเมื่อเทียบเคียงสีขาว และแทบไม่รู้จักจนถึงช่วงทศวรรษ 1950 เมื่อมันแทน Michel gros ที่เป็นกล้วยพาณิชย์หลัก ฉันมีจะไม่มีคำแนะนำเพิ่มเติมของทองและสีชมพูในเนื้อเปิดเผย จะไม่มีคำแนะนำของ tartness หรือ chewiness รายละเอียดในเนื้อหรือผู้หญิงขาย bushels ของมันจากยืนสารพัด นี้จะเป็นกล้วยที่มีการยอมรับโดยตอนนี้ผมได้รับใช้คาเวนดิช รัก แม้ และฉันมีความสุขไม่เฉพาะในความเป็นไปได้ว่า cultivar นี้อาจจะสูญไปไม่กี่สิบถัดไปจากเชื้อราราก แต่หนึ่งอาจหวัง — หรือบางทีแม้แต่ฝัน — สังคมมากกว่ากล้วย กว่าทศวรรษที่ผ่านมา ชนิดของกล้วยมากขึ้นมาถึงในสหรัฐอเมริการ้าน รวมทั้งจากสหรัฐอเมริกาที่จะเกี่ยวข้องกับพันธุ์สะอาดในกรุงเทพ ว่า คาเวนดิชเลือนหาย ancients ลืมเหล่านี้จะเป็น inheritors ของ shelfspace ของการเก็งกำไรได้ฉันจะกินอะไร ผมผ่านมือกล้วยทุกประเภทมีความเพียงพอที่ผู้หญิงนับที่เดลี่เกาหลีใกล้เคียงจะขอให้ฉันถ้า ฉันลืมสิ่งที่ฉันไม่ควรมีในตะกร้าของฉัน ฉันกินกล้วยหลัง จากตื่นขึ้นในตอนเช้า และ ก่อนที่ฉันมุ่งหน้าไปที่เตียง พวกเขาจะรอดการ insomniac และ whisperer ของเส้นประสาท ในเวลาของความเศร้าโศก อาจมีวันที่ในกล้วยที่จะบวงสรวงของฉันเท่านั้น ฉันหยิบหนึ่ง เมื่อผมทำงานดึกออกจากประตู และไม่ได้กิน และ เมื่อฉันได้มาถึงบางเร็วเกินไปก่อนที่นี่ ผมมักจะถอดหนึ่งปิดเมื่อเขียน ตารางเดิน คิด muttering กับตัวเอง และโบกกล้วย peeled มือฉันว่ามันจะเทพคำจากอากาศ บางครั้ง การทำภาพ ฉันสว่างนั้นขึ้นในไฟรัม บางครั้ง ในคืนหนาว ฉันให้เดือดกรุ่นในหม้อของหวานกะทิ ไฟไหม้หรือน้ำ พวกเขารักษา sanctify และกลับชิ้นส่วนทั้งหมดของพวกเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หนึ่งของฉันเก่าความทรงจำเกี่ยวข้องกับโต๊ะไฟ ผมไม่เกินสามหรือสี่ปี และฉันกำลังฉลองบางอย่างโอกาสข้างบิดาของครอบครัวในกรุงเทพ ร้านอาหาร ในช่วงกลางวัน บางคนล้มแล้วเจลเชื้อเพลิงแบบบุฟเฟ่ต์อุ่นและเปลวไฟทะลักข้ามโต๊ะจัดเลี้ยง และ พื้น เขียนเติมอากาศ พ่อแม่ฉันคว้าฉันและวิ่งออกไปและคุณปู่ของฉันก็แข็งแรง กระโดดข้ามกำแพงต่ำของเปลวไฟ จะเข้าร่วมกับเรา มันเป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นชนิดของไฟนรก แต่มองย้อนกลับไป ผมจำไม่ได้ว่า ความกลัว แล้วจะมาเสียใจและผิดหวังที่ลึกซึ้งจากการทิ้งชามกล้วยของหวาน

กล้วยบวชชี เป็นขนมไทยที่ทำง่ายโดยการปรุงอาหารแทบสุก น้ำหวากล้วยหวานกะทิ ในวงศ์ตระกูลของอาหารไทย มันเกี่ยวข้องกับขนมอื่น ๆต้มในลักษณะคล้ายกันกับส่วนผสมหลักตั้งแต่ฟักทองเมล็ดสีดำแต่มันเป็นคนเดียวที่มีชื่อแปลคร่าวๆใน nunhood กล้วย " ," เนื่องจาก whitening ผลไม้หลังจากบัพติศมาของกะทิ ในพุทธศาสนากับศาสนาอื่น ๆคิดเป็นจํานวนมาก ความขาว เป็นเครื่องของความบริสุทธิ์ กินชาม กล้วยบวชชี คุณอาจจินตนาการของคุณวิญญาณขัดสะอาดและบริสุทธิ์กับน้ำตาลอร่อยและไขมัน

ในปีหลังเหตุการณ์รุนแรง ฉันกินขนมนี้เหมือนทุกชามจะเป็นคนสุดท้ายของฉันถ้ามันไม่ได้รับชื่อเรื่องก่อน ตอนนี้ ของหวานที่ฉันชอบที่สุดในโลก ในการแสดงของเผด็จการ อาจช่วยให้เด็กที่มี แต่ฉันต้องการมันเป็นหมัดเด็ดทุกมื้อไป แม้เมื่อเราได้ decamped ซาอุดิอาระเบีย แม่ของฉันเป็นอย่างใดสามารถแหล่งที่มาผ่านเส้นทางการค้าลึกลับเหนือทะเลทราย และมหาสมุทร กล้วยที่เหมาะสมสำหรับจานและฉันสามารถนับบนเพลิดเพลินมันหลังกลับจากโรงเรียนวันลมอัด ผมด่างกับทราย

ผมแทบจะคนเดียวในความรักสำหรับกล้วย กล้วยดองในน้ำผึ้งเป็นหนึ่งในขนมที่ชื่นชอบของฉัน แม่ปู่ แล้วแบนกล้วยอบแห้งในดวงอาทิตย์ .และผมจำลูกพี่ลูกน้องของฉันและฉันเสร็จ เที่ยง ก๋วยเตี๋ยวให้เร็วที่สุดเท่าที่เราสามารถทำได้ ดังนั้นเราอาจจะได้กล้วยชุบแป้งทอด กล้วยแขก หรือแปลได้ประมาณ " กล้วยในทางของ easterners กลาง " ที่แท้จริงว่าชื่อนี้เป็นชื่อของต้นกำเนิดที่แท้จริงในโมเสค จากประเทศไทย ร่วมชาติพันธุ์ที่มีอยู่ ผมไม่แน่ใจ แต่ทอดกรอบ หลังจากถูกเคลือบในส่วนผสมของแป้ง ขูดมะพร้าว ,และเมล็ดงา กล้วยเหล่านี้ปฏิเสธไม่ได้ฝูงชน pleasers ที่ตลาดอาหารแผงลอยทั่วประเทศ กล้วยอื่นมาหวานกับน้ำเชื่อม หรือย่าง หรือรมควันในเปลือกหรือห่อในเปลือกของข้าวเหนียวนึ่ง . แล้วคุณมีกล้วยอัดม้วนและแผ่น กล้วย เค้กที่ทำเพื่อถวายวัดจีนแบบดั้งเดิมและสีทองสีคาราเมลกล้วยน้ํากะทิร้อน ความรักนั้นยังขยายไปยังกล้วยทั้งหมด ใบไม้ห่อขนมและเค้กนึ่ง แกงกระหรี่ ของเส้นใยจะปั่นเข้าไปในเชือกและเส้นด้าย หอกขนาดใหญ่ รูปทรงของดอกและหั่นบาง ๆวางข้าง หมี่ผัดแบบดั้งเดิมหรือเพิ่มซุปและสลัด ไม่มีกล้วย

ส่วนไปเปล่าๆ ในไทยกล้วยตามอาหารทุกแห่ง เพราะหลายอย่างของกล้วยมี กล้วยนํ้าว้าเย็บเล่มหลักเป็นไขมันและหนาทึบ กล้วยมีเมล็ดอ่อนเหล่านี้เมื่อคุณต้องระวัง และกล้วยไข่ นิ้วโป้งขนาดใหญ่ , กล้วยสีเหลืองๆ มีความหวานเข้มที่ผมชื่นชอบพันธุ์กล้วยเล็บมือนาง - " หญิงมือกล้วย " - พันธุ์ลึกหอมกล้วยที่บางและโค้ง รายละเอียดให้มันชื่อ และเคยใช้ได้เฉพาะในภาคใต้ ทำให้การเดินทางแต่ละหาดได้คุ้มค่ามากขึ้น เมื่อฉันมาถึงที่สหรัฐคิดว่าฉันรู้สึกเมื่อฉันค้นพบว่าคาเวนดิชผูกขาดการผลิตอยู่ที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตทั้งหมดลูกเห็บคาเวนดิชค่อนข้างหวาน หอมบ้าง สีเหมือนกันออกสีขาว และแทบไม่รู้จัก จนกระทั่งปี 1950 เมื่อแทนที่ Gros Michel เป็นกล้วยการค้าหลัก สำหรับผม จะได้ไม่ต้องมีคําแนะนําเพิ่มเติมของทองและสีชมพูในการเปิดเผยเนื้อหนัง จะไม่มีคําแนะนําของความฝาดเผ็ดร้อนแสบลิ้น หรือละเอียด ( ในเนื้อ หรือผู้หญิงขายบุชเชลจากแบกะดิน .นี้จะเป็นกล้วยผมต้องยอม

ตอนนี้ฉันชินกับคาเวนดิช ความรักนั้น แม้ ฉันใช้เวลาไม่เฉพาะความสุขในความเป็นไปได้ว่า พันธุ์นี้อาจสูญพันธุ์ในอีกไม่กี่ทศวรรษ ผลของเชื้อราราก แต่หนึ่งสามารถมองไปข้างหน้า หรือแม้กระทั่งความฝัน of-a มากกว่าสังคมของกล้วย กว่าทศวรรษที่ผ่านมา , ชนิดของกล้วยมาถึงในสหรัฐอเมริการ้านค้า รวมทั้งคนที่มาจากภาษาละตินอเมริกาที่ปรากฏจะเกี่ยวข้องกับพันธุ์ที่ผมชอบใน กรุงเทพมหานคร มีการคาดการณ์ว่า หากพนักงานไม่จางหาย ลืมเหล่านี้โบราณจะเป็นผู้รับมรดกของ shelfspace .

ผมจะกินอะไรก็ได้ผมผ่านมือของกล้วยทุกประเภทด้วยพอความสม่ำเสมอที่เคาน์เตอร์ สุภาพสตรีที่ใกล้เคียงเกาหลีเดลี่ จะถามฉันว่าฉันได้ลืมบางสิ่งบางอย่างที่ฉันไม่ควรจะมีหนึ่งในตะกร้าของฉัน ฉัน กิน กล้วย หลังจากตื่นนอนตอนเช้า และ ก่อนไปเข้านอน พวกเขาจะรอดของ Insomniac และการกระซิบของเส้นประสาท ในช่วงเวลาของความเศร้าโศก ,อาจจะมีวันซึ่ง กล้วยเป็นอาหารของฉันเท่านั้น ฉันคว้าหนึ่งเมื่อฉันสายแล้วออกประตูและยังไม่ได้กินอะไรเลย และเมื่อผมมาถึงที่เร็วเกินไป ก่อนถึงเวลาอาหารเย็น ฉันมักจะแยกตัวออกไปเมื่อฉันเขียน , เดินไปรอบ ๆโต๊ะผม คิดและพูดพึมพำกับตัวเอง และโบกปอกเปลือกกล้วยในมือของฉันเป็นถ้ามันจะเทพคำ จากอากาศ บางครั้งเพื่อสร้างความประทับใจ , ฉันสว่างขึ้นในลูกไฟของเหล้ารัม บางครั้ง เมื่อเย็นคืน ผมปล่อยให้มันเคี่ยวในหม้อ หวานกะทิ ผ่านไฟหรือน้ำ พวกเขารักษา และบริสุทธิ์ และผลตอบแทนส่วนของตนทั้งหมด