We consider a supply chain, which c

We consider a supply chain, which consists of N stocking locations
and one supplier. The locations may be coordinated through
replenishment strategies and lateral transshipments. The supplier
has limited production capacity. Therefore, the total amount of
product supplied to the N locations is limited in each time period.
When total replenishment orders exceed total supply, not all locations
will be able to attain their base stock values. Therefore, different
allocation rules are considered to specify how the supplier
rations its limited capacity among the locations.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เราพิจารณาเป็นโซ่ ซึ่งประกอบด้วยถุงน่องตำแหน่ง Nและผู้จัดจำหน่ายหนึ่ง สถานที่เก็บอาจประสานงานผ่านกลยุทธ์การเติมสินค้าและ transshipments ด้านข้าง ซัพพลายเออร์มีจำกัดกำลังการผลิต ดังนั้น จำนวนผลิตภัณฑ์ที่ให้ไปยังตำแหน่ง N ถูกจำกัดในแต่ละช่วงเวลาเมื่อใบสั่งเติมสินค้ารวมเกินรวม ซัพพลาย ตำแหน่งที่ไม่จะสามารถบรรลุค่าหุ้นพื้นฐาน ดังนั้น แตกต่างกันกฎการปันส่วนจะถือว่าเป็นการระบุว่า ผู้ผลิตrations ของกำลังการผลิตจำกัดในตำแหน่ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เราพิจารณาห่วงโซ่อุปทานซึ่งประกอบด้วยสถานที่ยังไม่มีการปล่อย
และผู้จัดจำหน่ายอย่างใดอย่างหนึ่ง สถานที่อาจจะมีการประสานงานผ่าน
กลยุทธ์การเติมเต็มและ transshipments ด้านข้าง ผู้จัดจำหน่ายที่
มีกำลังการผลิตที่ จำกัด ดังนั้นจำนวนของ
สินค้าที่จ่ายให้กับสถานที่ไม่มีมีข้อ จำกัด ในแต่ละช่วงเวลา.
เมื่อเติมเต็มคำสั่งซื้อโดยรวมเกินอุปทานทั้งหมดไม่ได้ทุกสถานที่
จะสามารถที่จะบรรลุค่าหุ้นฐานของพวกเขา ดังนั้นการที่แตกต่างกัน
กฎการจัดสรรรับการพิจารณาให้ระบุวิธีการจัดจำหน่าย
อาหารกำลังการผลิตที่ จำกัด ในหมู่สถานที่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เราพิจารณาในห่วงโซ่อุปทาน ซึ่งประกอบด้วย n stocking สถานที่
และซัพพลายเออร์ สถานที่อาจจะประสานงานผ่าน
กลยุทธ์การเติม และด้านข้าง transshipments . ผู้ผลิต
มีกำลังการผลิตจำกัด ดังนั้น ยอดเงินรวมของสินค้าให้กับ N
สถานที่มีจำกัดในแต่ละช่วงเวลา เมื่อสั่งซื้อทั้งหมดเกิน
เติมเต็มอุปทานรวม ไม่ใช่สถานที่ทั้งหมด
จะสามารถบรรลุค่าหุ้นฐานของพวกเขา ดังนั้น กฎการจัดสรรที่แตกต่างกัน
ถือว่าระบุว่า ผู้ผลิตอาหารของความจุของ

) สถานที่