I was 16 when my father unequivocal

I was 16 when my father unequivocally decided he would send me to wilderness camp for several months. He had threatened to do it many times before, but my mot her had always managed to prevent him from actually packing me up and shipping me off. This time he was dead set on it. My latest transgression was viewed as the last straw .in a fit of unbridled rage, I had shoved my math teacher down a flight of steps at school. He broke his arm in two places and severely dislocated his shoulder. The man hadn’t done a thing to me. I am hard pressed to remember why I was so irritated at him. Anyway, Mr. Ford, my math teacher, had agreed not to press charges as favor to my dad. He was a friend of my dad’s from way back. Mr. Ford knew what was at stake. We all did. Dad was in the middle of a tight race for sheriff in our town. This latest “Danny Thing,” as my reckless behavior was now called, had all my dad’s closest advisors talking.“John, he’s your son and he’s a kid, but he is dragging you down,” I heard Jake Hutch tell my dad through his closed office door the night after I pushed Mr. Ford. “If it appears you can’t set the course for enforcement in your own home, how can you set the course for this town?”So, off to Pisgah National Forest I went. I knew in my heart that “Wilderness Camp” was surely just a euphemism for “Torture Center.” I imagined hours of untold abuse at the hands of some lumberjack sized drill sergeant. I resolved not to be broken and to emerge from the program unchanged. I was who I was. Nearly everyday for six months, a small group of other troubled teens and I lugged our 30-pound backpacks on a trek that covered about 10 miles. We hiked in a rugged wilderness that seemed untouched by civilization. The grandeur of the sky, rock, and wilderness made me reverent. Our counselors were firm but kind, not the ogres. I had imagined. We learned how to make a fire without matches and create a shelter with twigs, branches, and grass. We learned which plants were safe to eat out in the wild. Late into the night, we talked about our fears and hopes.
We were devoid of radios, televisions, and cell phones. I felt myself change. I was calm and often reflective. My old, impulsive self was gone. One morning, six months later, my dad came to pick me up. I ran to hug him and saw relief and love in his eyes.“So what’s it like being sheriff?” I asked on the ride home.“I lost the race, Danny,” he said.“I’m sorry, Dad.” I knew my behavior probably had a lot to do with his defeat. Dad squeezed my shoulder and brought me close. “As long as I don’t ever lose you, I’m okay.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมอายุ 16 ตอนที่พ่อของฉันอย่างแจ่มแจ้งตัดสินใจว่าเขาจะส่งไปยังค่ายที่รกร้างว่างเปล่าเป็นเวลาหลายเดือน เขาขู่ว่าจะทำมาหลายครั้งก่อน แต่ mot ของฉันเธอมีการจัดการเสมอที่จะป้องกันไม่ให้เขาจริงบรรจุฉันขึ้นและการจัดส่งฉันออก เวลานี้เขาเป็นตายตั้งอยู่บนนั้น ละเมิดล่าสุดของฉันถูกมองว่าเป็นฟางเส้นสุดท้าย .in ความโกรธดื้อด้านผมได้ผลักครูคณิตศาสตร์ของฉันลงเที่ยวบินของขั้นตอนที่โรงเรียน เขาแขนหักในสองสถานที่อย่างรุนแรงและเคล็ดไหล่ของเขา คนที่ไม่ได้ทำสิ่งที่ให้ฉัน ฉันกำลังกดยากที่จะจำได้ว่าทำไมผมจึงรู้สึกหงุดหงิดที่เขา อย่างไรก็ตามนายฟอร์ดครูคณิตศาสตร์ของฉันได้ตกลงที่จะไม่กดค่าใช้จ่ายเป็นบุญเพื่อพ่อของฉัน เขาเป็นเพื่อนของพ่อของฉันจากด้านหลังทาง นายฟอร์ดรู้ว่าสิ่งที่เป็นเดิมพัน เราทุกคนได้ พ่ออยู่ในช่วงกลางของการแข่งขันที่แน่นสำหรับนายอำเภอในเมืองของเรา ล่าสุดนี้ "แดนนี่สิ่งที่" เป็นพฤติกรรมเสี่ยงของฉันถูกเรียกว่าตอนนี้มีที่ปรึกษาที่ใกล้เคียงทั้งหมดพ่อของฉันพูด. "จอห์นเขาเป็นลูกชายของคุณและเขาเป็นเด็ก แต่เขาก็ลากคุณลง" ผมได้ยินเจคฮัทช์บอกพ่อของฉันผ่าน ปิดประตูสำนักงานของเขาในคืนหลังจากที่ฉันผลักดันให้นายฟอร์ด "ถ้ามันจะปรากฏขึ้นคุณไม่สามารถตั้งค่าการเรียนการสอนสำหรับการบังคับใช้ในบ้านของคุณเองว่าคุณสามารถตั้งค่าการเรียนการสอนสำหรับเมืองนี้หรือไม่?" ดังนั้นออกไปปิสกาห์ป่าสงวนแห่งชาติที่ผมไป ผมรู้ว่าในหัวใจของฉันว่า "ป่าแคมป์" เป็นแน่นอนเพียงถ้อยคำสำหรับ "ศูนย์การทรมาน." ฉันคิดชั่วโมงนับไม่ถ้วนของการละเมิดที่อยู่ในมือของจ่าเจาะขนาดไม้ ฉันได้รับการแก้ไขเพื่อไม่ให้หักและจะโผล่ออกมาจากโปรแกรมไม่เปลี่ยนแปลง ผมก็ว่าผมเป็นใคร เกือบทุกวันเป็นเวลาหกเดือนเป็นกลุ่มเล็ก ๆ ของวัยรุ่นที่มีปัญหาอื่น ๆ และฉัน lugged เป้สะพายหลัง 30 ปอนด์ของเราในช่วงระยะการเดินทางที่ครอบคลุมประมาณ 10 ไมล์ เรา hiked ในถิ่นทุรกันดารขรุขระที่ดูเหมือนแตะต้องโดยอารยธรรม ความยิ่งใหญ่ของท้องฟ้า, ร็อคและถิ่นทุรกันดารทำให้ผมอ่อน ที่ปรึกษาของเราเป็น บริษัท แต่ชนิดไม่ยักษ์ ฉันได้คิด เราได้เรียนรู้วิธีที่จะทำให้ไฟที่ไม่มีการแข่งขันและสร้างที่พักพิงกับกิ่งไม้กิ่งไม้และหญ้า เราได้เรียนรู้ที่พืชมีความปลอดภัยในการรับประทานอาหารนอกบ้านในป่า จนดึกเราได้พูดคุยเกี่ยวกับความกลัวและความหวังของเรา.
เราไร้วิทยุ, โทรทัศน์และโทรศัพท์มือถือ ผมรู้สึกว่าตัวเองมีการเปลี่ยนแปลง ผมก็สงบและมักจะสะท้อนแสง เก่าของฉันเองห่ามก็หายไป เช้าวันหนึ่งหกเดือนต่อมาพ่อของฉันมารับฉันขึ้น ฉันวิ่งไปกอดเขาและเห็นความโล่งใจและความรักในดวงตาของเขา. "ดังนั้นสิ่งที่มันเหมือนเป็นนายอำเภอ?" ผมถามกลับบ้านนั่ง. "ผมสูญเสียการแข่งขันแดนนี่" เขากล่าว. "ฉันขอโทษพ่อ "ผมรู้ว่าพฤติกรรมของฉันอาจจะมีจำนวนมากจะทำอย่างไรกับความพ่ายแพ้ พ่อบีบไหล่ของฉันและพาฉันใกล้ "ตราบใดที่ผมไม่เคยสูญเสียคุณผมโอเค

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตอนฉันอายุ 16 พ่อเป็นการตัดสินใจที่เขาจะส่งฉันไปค่ายถิ่นทุรกันดารเป็นเวลาหลายเดือน เขาขู่ว่าจะทำหลายครั้งแล้ว แต่มดของเธอได้เสมอจัดการเพื่อป้องกันไม่ให้เขาจากที่จริงบรรจุฉันและส่งฉันไปแทน ตอนนี้เขาได้ตายไปแล้ว การละเมิดล่าสุดของฉันถูกมองว่าเป็นฟางเส้นสุดท้าย ในแบบของปลดปล่อยความโกรธฉันผลักครูคณิตศาสตร์ของฉันลงเที่ยวบินของขั้นตอนที่โรงเรียน แขนเขาหักสองที่และรุนแรงเคลื่อนไหล่ของเขา ผู้ชายไม่ทำสิ่งนั้นให้ฉัน ผมกดยากที่จะจำ ทำไมฉันถึงได้หงุดหงิดใส่เขา ยังไงก็ตาม คุณฟอร์ด ครูคณิตศาสตร์ มีความเห็นไม่ฟ้องเป็นอย่างพ่อ เขาเป็นเพื่อนของพ่อฉันจากทางด้านหลัง คุณฟอร์ด ว่าอะไรเป็นเดิมพันเราทำมันทั้งหมด พ่ออยู่ในช่วงกลางของการแข่งขันที่แน่นสำหรับนายอำเภอในเมืองของเรา ล่าสุดนี้ " แดนนี่ สิ่งที่ " เป็นพฤติกรรมที่เสี่ยงของฉันถูกเรียกว่าตอนนี้ได้ทั้งหมดของพ่อที่ปรึกษาพูด . " จอห์น เขาเป็นลูกของคุณ เขาเป็นเด็ก แต่เขาก็ลากเธอลง " ผมได้ยินเจคฮัทช์บอกพ่อผ่านประตูออฟฟิศ ปิดของเขาคืนหลังจากที่ฉันผลักนายฟอร์ด ." ถ้ามันปรากฏขึ้นคุณไม่สามารถตั้งค่าหลักสูตรสำหรับการบังคับใช้ในบ้านของคุณเอง คุณสามารถตั้งค่าสำหรับเมืองนี้ " งั้น ไปป่าแห่งนี้ ฉันไป ฉันรู้ว่าในใจของฉันว่า " ค่าย " ป่าถูกแน่นอนแค่คำสุภาพ " ศูนย์การทรมาน " ผมคิดชั่วโมงนับไม่ถ้วนที่ถูกมือบางช่างตัดไม้ขนาดจ่า .ฉันไม่ได้ตั้งใจจะแตกหัก และออกจากโปรแกรมไม่เปลี่ยนแปลง ฉันว่าฉันเป็นใคร เกือบทุกวันเป็นเวลา 6 เดือน กลุ่มเล็ก ๆของวัยรุ่นปัญหาอื่น ๆและผม lugged เป้ 30 ปอนด์ในช่วงระยะการเดินทางที่ครอบคลุมประมาณ 10 ไมล์ เรา hiked ในขรุขระ ป่าที่ดูเหมือนไม่มีอารยธรรม ความยิ่งใหญ่ของท้องฟ้า , หินและป่าทำให้ผมมืออ่อน .ที่ปรึกษาของเราเป็น บริษัท แต่ใจดี ไม่ใช่ยักษ์ ที่ผมคิด เราได้เรียนรู้วิธีที่จะทำให้ไฟโดยไม่ต้องแข่งขัน และสร้างที่พัก กับ กิ่ง ก้าน และหญ้า เราได้เรียนรู้ ซึ่งพืชกินได้ในป่า ปลายในเวลากลางคืน เราพูดคุยเกี่ยวกับความกลัวและความหวังของเรา .
เราขาดวิทยุ โทรทัศน์ และโทรศัพท์ ผมรู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไป ฉันเป็นคนใจเย็นและสะท้อนแสงบ่อยๆเก่า หุนหันพลันแล่น ตนเองก็หายไปแล้ว เช้าวันหนึ่ง หกเดือนต่อมา พ่อของฉันก็มารับฉัน ฉันวิ่งไปกอดเขา และเห็น โล่ง และความรักในดวงตาของเขา . " ดังนั้น มันเหมือนกับการเป็นนายอำเภอ " ฉันถามตอนขับรถกลับบ้าน ผมแพ้การแข่งขัน แดนนี่ , " เขากล่าว " ผมขอโทษครับพ่อ ผมรู้ว่าพฤติกรรมของฉันอาจมีมากจะทำอย่างไรกับความพ่ายแพ้ของเขา พ่อบีบไหล่ฉันแล้วพาฉันปิด" ตราบใดที่ฉันไม่เคยสูญเสียคุณ , ฉันโอเค .