Under the leadership of the Khmer R

Under the leadership of the Khmer Rouge, Cambodia underwent a brutal and radical revolution. When the communist forces took power in Phnom Penh in April 1975, their immediate goals were to overhaul the social system and to revitalize the national economy. The economic development strategy of the Khmer Rouge was to build a strong agricultural base supported by local small industries and handicrafts. As explained by Deputy Premier Ieng Sary, the regime was "pursuing radical transformation of the country, with agriculture as the base. With revenues from agriculture we are building industry which is to serve the development of agriculture." This strategy was also the focus of a doctoral thesis written by future Khmer Rouge leader Khieu Samphan at the University of Paris in 1959. Samphan argued that Cambodia could only achieve economic and industrial development by increasing and expanding agricultural production. The new communist government implemented the tenets of this thesis; it called for a total collectivization of agriculture and for a complete nationalization of all sectors of the economy.

Strict adherence to the principle of self-reliance constituted the central goal of the Khmer Rouge regime. A Phnom Penh radio broadcast in early May (about a month after the Khmer Rouge arrived in the capital) underscored the importance of Cambodian self- reliance and boasted that during the war the Khmer Rouge had used scrap iron and wrecked military vehicles to manufacture their own bullets and mines. The statement made it clear that the policy of self-reliance would continue in peacetime. In another move aimed at reducing foreign influence on the country, the regime announced on May 10 that it would not allow foreigners to remain in Cambodia but that the measure was only temporary; and it added, "We shall reconsider the question [of allowing foreigners to enter the country] after the re-establishment of diplomatic, economic and commercial relations with other countries." Although Cambodia resumed diplomatic relations with a number of nations, the new government informed the UN General Assembly on October 6, 1975, that it was neutral and economically self-sufficient and would not ask for aid from any country. On September 9, however, the Chinese ambassador arrived in Cambodia, and there were soon reports that China was providing aid to the Khmer Rouge. Estimates of the number of Chinese experts in Cambodia after that time ranged from 500 to 2,000. The policy of self-reliance also meant that the government organized the entire population into forced-labor groups to work in paddies and on other land to help the country reach its goal of food self-sufficiency.

The Khmer Rouge, as soon as it took power on April 17, 1975, emptied Phnom Penh (of its approximately 2 million residents) as well as other cities and towns, and forced the people into the countryside. This overnight evacuation was motivated by the urgent need to rebuild the country's war-torn economy and by the Khmer Rouge peasantry's hostility toward the cities. According to a Khmer Rouge spokesman at the French embassy on May 10, the evacuation was necessary to "revolutionize" and to "purify" the urban residents and to annihilate Phnom Penh, which "Cambodian peasants regarded as a satellite of foreigners, first French, and then American, and which has been built with their sweat without bringing them anything in exchange." The only people who were not ordered to leave the city were those who operated essential public services, such as water and electricity.

Other Khmer Rouge leaders rationalized the evacuation as a matter of self-reliance. They told the Swedish ambassador in early 1976 that "they didn't have any transportation facilities to bring food to the people, and so the logical thing was to bring the people to the food, i.e., to evacuate them all and make them get out into the ricefields." Indeed, when the evacuees reached their destinations, they were immediately mobilized to clear land, to harvest rice crops, to dig and restore irrigation canals, and to build and repair dikes in preparation for the further expansion of agriculture. The rice crop in November 1976 was reported to be good in relation to earlier years. At the same time, plantations producing cotton, rubber, and bananas were established or rehabilitated.

While the Khmer Rouge gave high priority to agriculture, it neglected industry. Pol Pot sought "to consolidate and perfect [existing] factories," rather than to build new ones. About 100 factories and workshops were put back into production; most of them (except a Chinese-built cement plant, a gunnysack factory, and textile mills in Phnom Penh and in Batdambang) were repair and handicraft shops revived to facilitate agricultural development.

Cambodia's economic revolution was much more radical and ambitious than that in any other communist country. In fact, Khmer Rouge leader Premier Ieng Sary explained that Cambodia wanted "to create something that never was before in history. No model exists for what we are building. We are not imitating either the Chinese or the Vietnamese model." The state or cooperatives owned all land; there were no private plots as in China or in the Soviet Union. The constitution, adopted in December 1975 and proclaimed in January 1976, specifically stated that the means of production were the collective property of the state.

The Cambodian economic system was unique in at least two respects. First, the government abolished private ownership of land. The Khmer Rouge believed that, under the new government, Cambodia should be a classless society of "perfect harmony" and that private ownership was "the source of egoist feelings and consequently social injustices." Second, Cambodia was a cashless nation; the government confiscated all republican era currency. Shops closed, and workers received their pay in the form of food rations, because there was no money in circulation.

On August 12, 1975, fewer than four months after the Khmer Rouge had taken power, Khieu Samphan claimed that, within a year or two, Cambodia would have sufficient food supplies and would be able to export some of its products. To achieve this goal in record time, large communes comprising several villages replaced village cooperatives, which had formed in the areas controlled by the Khmer Rouge in 1973 and which had spread throughout the country by 1975. Unlike China and Vietnam, which had introduced collectivization gradually over several years, Cambodia imposed the system hastily and without preparation.

The Khmer Rouge, in line with the slogan, "If we have dikes, we will have water; if we have water, we will have rice; if we have rice, we can have absolutely everything," organized the workers into three "forces." The first force comprised unmarried men (ages fifteen to forty) who were assigned to construct canals, dikes, and dams. The second force consisted of married men and women who were responsible for growing rice near villages. The third force was made up of people forty years of age and older who were assigned to less arduous tasks, such as weaving, basket-making, or watching over the children. Children under the age of fifteen grew vegetables or raised poultry. Everyone had to work between ten and twelve hours a day, and some worked even more, often under adverse, unhealthy conditions.

On September 27, 1977, in a major speech celebrating the anniversary of the Kampuchean (or Khmer) Communist Party (KCP), Khmer Rouge leader Pol Pot asserted that, "Our entire people, our entire revolutionary army and all our cadres live under a collective regime through a communal support system." He then listed the government's achievements in rebuilding the economy and concluded that, "Though not yet to the point of affluence, our people's standard of living has reached a level at which people are basically assured of all needs in all fields."

Measuring the economic performance of the Khmer Rouge regime was impossible because statistics were not available, and no monetary transactions or bookkeeping were carried out. The economic life described by foreign diplomats, by Western visitors, and by Cambodian refugees in Thai camps ranged from spartan to dismal. Phnom Penh became a ghost town of only about 10,000 people. There were no shops, post offices, telephones, or telegraph services. Frequent shortages of water and of electricity occurred in all urban areas, and the government prohibited movement across provincial borders, except for that of trucks distributing rice and fuel.

Conditions in the cooperatives varied considerably from place to place. In some areas, cooperative members had permission to cultivate private plots of land and to keep livestock. In others, all property was held communally. Conditions were most primitive in the new economic zones, where city dwellers had been sent to farm virgin soil and where thousands of families lived in improvised barracks.

Cambodia made progress in improving the country's irrigation network and in expanding its rice cultivation area. Phnom Penh radio claimed that a network of ditches, canals, and reservoirs had been constructed throughout the country "like giant checkerboards, a phenomenon unprecedented in the history of our Cambodia." Still, rice production and distribution were reported to be unsatisfactory. Rice harvests were poor in 1975 and 1978, when the worst floods in seventy years struck the Mekong Valley. Even after the better harvests of 1976 and 1977, however, rice distribution was unequal, and the government failed to reach the daily ration of 570 grams per person. (The daily ration of rice per person actually varied by region from 250 to 500 grams.) Party leaders, cadres, soldiers, and factory workers ate well, but children, the sick, and the elderly suffered from malnutrition and starvation. There also were reports that the government was stockpiling rice in preparation fo

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ภายใต้การนำของเขมรแดง กัมพูชาผ่านการปฏิวัติรุนแรง และโหดร้าย เมื่อกองกำลังคอมมิวนิสต์ได้อำนาจในกรุงพนมเปญในเดือน 1975 เมษายน เป้าหมายทันทีมี การยกเครื่องระบบสังคม และ การฟื้นฟูเศรษฐกิจของประเทศ กลยุทธ์การพัฒนาเศรษฐกิจของเขมรแดงถูกสร้างฐานเกษตรเข้มแข็งสนับสนุนอุตสาหกรรมท้องถิ่นขนาดเล็กและหัตถกรรม ตามที่อธิบายไว้ โดยรีเมียร์รอง Ieng ระบอบการปกครองถูก "ใฝ่หาการเปลี่ยนแปลงที่รุนแรงของประเทศ กับเกษตรเป็นพื้นฐาน มีรายได้จากการเกษตร เรามีอาคารอุตสาหกรรมซึ่งให้บริการการพัฒนาของการเกษตร" กลยุทธ์นี้ยังเป็นจุดสำคัญของเขียน โดยผู้นำเขมรแดงในอนาคต Khieu สัมพันธ์ที่มหาวิทยาลัยปารีสใน 1959 วิทยานิพนธ์พัฒนบริหาร ดอนพะยอมสัมพันธ์โต้เถียงว่า กัมพูชาอาจบรรลุพัฒนาเศรษฐกิจ และอุตสาหกรรมเฉพาะ โดยการเพิ่ม และขยายการผลิตทางการเกษตร รัฐบาลคอมมิวนิสต์ใหม่ดำเนินการ tenets ของวิทยานิพนธ์นี้ มันเรียกว่าโจเซฟรวมของเกษตร และมีชาติที่สมบูรณ์ของทุกภาคส่วนของเศรษฐกิจ ต่าง ๆ เข้มงวดหลักการพึ่งพาตนเองทะลักเป้าหมายศูนย์กลางของระบอบเขมรแดง วิทยุพนมเปญออกอากาศในต้นเดือนพฤษภาคม (ประมาณการเดือนหลังจากเขมรแดงเข้ามาในเมืองหลวง) เน้นย้ำความสำคัญของกัมพูชา พึ่งตนเอง และ boasted ที่ในช่วงสงครามเขมรแดงได้ใช้เศษเหล็กจนอับปางลงยานพาหนะทางทหารการผลิตแร่และสัญลักษณ์ของตัวเอง ยอดได้ชัดเจนว่านโยบายการพึ่งพาตนเองจะดำเนินต่อไปใน peacetime ในย้ายอื่นมุ่งลดอิทธิพลต่างประเทศในประเทศ ระบอบการปกครองที่ประกาศณวันที่ 10 พฤษภาคมว่า มันจะไม่อนุญาตให้ชาวต่างชาติอยู่ แต่วัดได้เพียงชั่วคราว และก็เพิ่ม "เราจะ reconsider คำถาม [การอนุญาตให้ชาวต่างชาติเพื่อป้อนประเทศ] หลังจากก่อตั้งใหม่ความสัมพันธ์ทางการทูต เศรษฐกิจ และการค้ากับประเทศอื่น ๆ" ถึงแม้ว่ากัมพูชาดำเนินต่อความสัมพันธ์ทางการทูตกับชาติ รัฐบาลใหม่ทราบถึงสมัชชาบน 6 ตุลาคม 1975 ว่า เป็นกลาง และบางอย่าง และจะไม่ขอความช่วยเหลือจากประเทศใด บน 9 กันยายน ไร แอมบาสเดอร์จีนมาถึงประเทศกัมพูชา และเร็ว ๆ นี้มีรายงานว่า จีนได้ให้ความช่วยเหลือเขมรแดง การประเมินของผู้เชี่ยวชาญจีนในกัมพูชาหลังจากเวลานั้นอยู่ในช่วงตั้งแต่ 500 ถึง 2000 นโยบายพึ่งพาตนเองตั้งใจ ว่า รัฐบาลจัดระเบียบประชากรทั้งหมดเป็นกลุ่มแรงงานที่บังคับการทำงาน ในนา และที่ดินอื่น ๆ เพื่อช่วยให้ประเทศบรรลุเป้าหมายของปรัชญาอาหาร เขมรแดง เป็นใช้พลังงานบน 17 เมษายน 1975 อบพนมเปญ (ของผู้อยู่อาศัยประมาณ 2 ล้าน) เป็นเมืองและเมืองอื่น ๆ และบังคับคนในชนบท แรงจูงใจ โดยด่วนเพื่อสร้างเศรษฐกิจสงครามของประเทศ และเป็นศัตรูของกันเขมรแดงไปทางตัวเมืองอพยพนี้ค้างคืนได้ ตามโฆษกเขมรแดงที่สถานเอกอัครราชทูตฝรั่งเศสวันที่ 10 พฤษภาคม การอพยพการจำเป็น "revolutionize" และ "บริสุทธิ์" ที่อาศัยอยู่ในเมือง และทำลายพนมเปญ ซึ่ง "ชาวนากัมพูชาถือเป็นดาวเทียมของชาวต่างชาติ แรก ฝรั่งเศส และสหรัฐอเมริกาแล้ว และซึ่งถูกสร้าง ด้วยเหงื่อของพวกเขา โดยไม่มียิ่งพวกเขาแลกเปลี่ยนกัน" คนเดียวที่ไม่ถูกสั่งให้ออกจากเมืองได้ผู้ที่ดำเนินการบริการสาธารณะสำคัญ เช่นน้ำและไฟฟ้า ผู้นำเขมรแดงอื่น ๆ rationalized อพยพเป็นเรื่องของการพึ่งพาตนเอง พวกเขาบอกเอกอัครราชทูตสวีเดนในปี 1976 ก่อนที่ "ไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกการขนส่งเพื่อนำอาหารมาให้คน และสิ่งตรรกะการนำคนอาหาร เช่น การ อพยพพวกเขาทั้งหมด และทำให้พวกเขาเข้าออกไรซ์ฟิลด์" แน่นอน เมื่ออพยพที่ถึงจุดหมายปลายทางของพวกเขา พวกเขาทันทีถูกระดมมาเพื่อล้างแผ่นดิน เกี่ยวข้าว การขุดคลองชลประทาน เพื่อสร้าง และซ่อมแซมแนวในการเตรียมการสำหรับการขยายตัวต่อไปของเกษตร เพาะปลูกข้าวในเดือน 1976 พฤศจิกายนมีการรายงานได้ดีเมื่อเปรียบเทียบกับปีก่อนหน้า ในเวลาเดียวกัน ปลูกที่ ผลิตผ้าฝ้าย ยาง กล้วยถูกก่อตั้ง หรือ rehabilitated ในขณะที่เขมรแดงให้ความสำคัญกับเกษตร เรื่องที่ไม่มีกิจกรรมอุตสาหกรรม Pol หม้อขอ "รวม และลงโรงงาน [อยู่]" มากกว่า จะสร้างใหม่ ประมาณ 100 โรงงานและประชุมเชิงปฏิบัติได้กลับคืนสู่ผลิต ส่วนใหญ่ของพวกเขา (ยกเว้นโรงงานปูนซีเมนต์แห่งจีน โรงงาน gunnysack และโรงงานสิ่งทอ ในพนมเปญ และ Batdambang) มีร้านค้าหัตถกรรมและซ่อมแซมฟื้นฟูเพื่อพัฒนาด้านการเกษตร การปฏิวัติทางเศรษฐกิจของกัมพูชาได้รุนแรงมาก และมักใหญ่กว่าที่ในประเทศคอมมิวนิสต์อื่น ๆ ในความเป็นจริง ผู้นำเขมรแดงรีเมียร์ Ieng อธิบายว่า กัมพูชาต้องการ "การสร้างบางสิ่งบางอย่างที่ไม่เคยเป็นก่อนประวัติศาสตร์ รุ่นไม่มีอยู่ในสิ่งที่เรากำลังสร้าง เราจะไม่เลียนแบบจีนหรือแบบเวียดนาม" รัฐหรือสหกรณ์เป็นเจ้าของที่ดินทั้งหมด มีผืนไม่ส่วนตัว ในจีน หรือ ในสหภาพโซเวียต รัฐธรรมนูญ ใน 1975 ธันวาคมมติยอมรับ และในเดือน 1976 มกราคม โดยเฉพาะอย่างยิ่งระบุว่า วิธีการผลิตมีคุณสมบัติรวมของรัฐ ระบบเศรษฐกิจกัมพูชาไม่เฉพาะในประการที่สอง ครั้งแรก รัฐบาลยุติส่วนตัวเป็นเจ้าของที่ดิน เขมรแดงเชื่อว่า ภายใต้รัฐบาลใหม่ กัมพูชาควรสังคม classless ของ "ผสาน" และเป็นเจ้าของส่วนตัวที่เป็น "แหล่งที่มาของความรู้สึก egoist และดังนั้นสังคมต้องสู้ กัน" สอง กัมพูชาเป็นประเทศ cashless รัฐบาลได้ยึดเอาทั้งหมดยุคพลสกุล ปิดร้านค้า และผู้ปฏิบัติงานได้รับค่าจ้างของพวกเขาในรูปแบบของอาหารได้ เนื่องจากมีการเงินไม่หมุนเวียน บน 12 สิงหาคม 1975 น้อยกว่าสี่เดือนหลังจากเขมรแดงได้นำพลังงาน สัมพันธ์ Khieu อ้างว่า ภายในปีหรือสอง กัมพูชาจะมีเสบียงเพียงพอ และจะสามารถส่งออกผลิตภัณฑ์ เพื่อให้บรรลุเป้าหมายนี้ในเวลา เทศบาลในขนาดใหญ่ที่ประกอบด้วยหลายหมู่บ้านแทนหมู่บ้านสหกรณ์ ซึ่งได้เกิดขึ้นในพื้นที่ควบคุม โดยเขมรแดงใน 1973 และซึ่งมีกระจายอยู่ทั่วประเทศ โดย 1975 ต่างจากจีนและเวียดนาม ซึ่งได้นำโจเซฟค่อย ๆ ผ่านหลายปี กัมพูชากำหนดระบบอย่างกระทันหัน และไม่ มีการเตรียม เขมรแดง กับสโลแกน "ถ้าเรามีประเทศ เราจะมีน้ำ ถ้าเรามีน้ำ เราจะมีข้าว ถ้าเรามีข้าว เราสามารถมีจริง ๆ ทุกอย่าง แบ่งคนที่สาม "กองไว้" กองแรกประกอบด้วยคนโสด (อายุสิบห้าสี่สิบ) ที่ถูกกำหนดให้สร้างคลอง ประเทศ และเขื่อน กองทัพที่สองประกอบด้วยสมรสชายและหญิงที่ชอบปลูกข้าวใกล้หมู่บ้าน กองทัพที่สามทำขึ้นของคนสี่สิบ ปี ของยุคเก่าที่ถูกกำหนดให้กับงานน้อยลำบาก เช่นทอผ้า ทำตะกร้า หรือดูมากกว่าเด็ก เด็กอายุต่ำกว่าอายุ fifteen เติบโตผัก หรือเลี้ยงสัตว์ปีก ทุกคนมีการทำงานระหว่าง 10 และ 12 ชั่วโมงต่อวัน และบางส่วนทำงานมากยิ่งขึ้น มักจะภายใต้เงื่อนไขร้าย ไม่แข็งแรง บน 27 กันยายน 1977 ในคำปราศรัยใหญ่ฉลองครบรอบปีของ Kampuchean (หรือเขมร) คอมมิวนิสต์พรรค (KCP), ผู้นำเขมรแดงคนหม้อ Pol ที่ "คนของเราทั้งหมด เราทั้งกองทัพปฏิวัติ และทั้งหมด cadres ของเราอยู่ภายใต้ระบอบรวมถึงระบบสนับสนุนชุมชน" เขาแสดงความสำเร็จของรัฐบาลในการฟื้นฟูเศรษฐกิจ แล้วสรุปว่า "แม้ว่ายังไม่ได้ จุด affluence มาตรฐานการครองชีพของคนเราได้ถึงระดับที่คนทั่วไปใจของความต้องการทั้งหมดในเขตข้อมูลทั้งหมด" การวัดประสิทธิภาพทางเศรษฐกิจของระบอบเขมรแดงเป็นไปไม่ได้ เพราะไม่มีสถิติ และไม่มีธุรกรรมทางการเงินหรือบริษัทได้ดำเนินการ ชีวิตเศรษฐกิจโดยทูตต่างประเทศ นักท่องเที่ยวตะวันตก และ โดยผู้ลี้ภัยชาวกัมพูชาในค่ายไทยอยู่ในช่วงจากหน่อยไปแค่ พนมเปญเป็น เมืองผีเพียงประมาณ 10000 คน มีไม่มีร้านค้า ไปรษณีย์ โทรศัพท์ หรือบริการโทรเลข มักขาดแคลนน้ำ และไฟฟ้าที่เกิดขึ้นในเขตเมืองทั้งหมด และรัฐบาลห้ามเคลื่อนย้ายข้ามพรมแดนจังหวัด ยกเว้นของรถบรรทุกกระจายข้าวและเชื้อเพลิง เงื่อนไขในสหกรณ์ที่แตกต่างกันมากทำให้สถาน ในบางพื้นที่ สมาชิกสหกรณ์มีสิทธิ์ปลูกผืนที่ดินส่วนตัว และ การทำปศุสัตว์ อื่น ๆ คุณสมบัติทั้งหมดถูกจัด communally เงื่อนไขดั้งเดิมที่สุดในโซนเศรษฐกิจใหม่ ที่ประชาชนถูกส่งมา ในฟาร์มดินบริสุทธิ์ และที่พันครอบครัวที่อาศัยอยู่ในค่ายทหารที่ถูกยิง กัมพูชาได้ความคืบหน้า ในการปรับปรุงเครือข่ายการชลประทานของประเทศ และขยายพื้นที่การเพาะปลูกข้าว วิทยุพนมเปญอ้างว่า มีการสร้างเครือข่ายคู คลอง และอ่างเก็บน้ำทั่วประเทศ "เช่นยักษ์ลายกระดานหมากรุก ปรากฏการณ์ที่เคยเกิดขึ้นในประวัติศาสตร์ของกัมพูชาเรา" ยังคง ข้าวผลิตและจำหน่ายได้รายงานว่า ใช้ Harvests ข้าวก็ดีในปี 1975 และ 1978 เมื่อน้ำท่วมที่เลวร้ายที่สุดในปีที่เซเว่นตี้หลงหุบเขาแม่น้ำโขง แม้หลังจาก harvests ดี 1976 และ 1977 อย่างไรก็ตาม แจกข้าวมีไม่เท่ากัน แล้วรัฐบาลไม่สามารถเข้าถึงอาหารประจำวันของ 570 กรัมต่อคน (ประจำวันอาหารของข้าวต่อคนจะ แตกต่างกันตามภูมิภาคจาก 250 ถึง 500 กรัม) ผู้นำพรรค cadres ทหาร และงานโรงงานกินดี แต่เด็ก ผู้ป่วย และผู้สูงอายุรับความเดือดร้อนจากการขาดสารอาหารและความอดอยาก นอกจากนี้ยังมีรายงานว่า รัฐบาลถูกอนตัวข้าวเตรียมสมนา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ภายใต้ผู้นำของเขมรแดง , กัมพูชาถึงโหดร้ายและรุนแรงปฏิวัติ เมื่อกองทัพคอมมิวนิสต์ยึดอำนาจในพนมเปญในเดือนเมษายน 1975 , เป้าหมายของพวกเขาทันทีจะยกเครื่องระบบสังคม และเพื่อฟื้นฟูเศรษฐกิจของประเทศการพัฒนากลยุทธ์ทางเศรษฐกิจของเขมรแดงคือสร้างแรงสนับสนุนโดยอุตสาหกรรมขนาดเล็กภายในฐานการเกษตรและงานหัตถกรรม ตามที่อธิบายไว้โดยรองนายกรัฐมนตรีเฉิน กวานซี , ระบอบ " ติดตามการเปลี่ยนแปลงที่รุนแรงของประเทศที่มีเกษตรกรรมเป็นฐาน กับรายได้จากการเกษตร เรามีอาคารอุตสาหกรรมที่ให้บริการการพัฒนาการเกษตร" กลยุทธ์นี้ยังโฟกัสของปริญญาเอกวิทยานิพนธ์ที่เขียนโดยผู้นำเขมรแดงในอนาคต เคนนี ดัลกลิชที่มหาวิทยาลัยปารีสในปี 1959 สัมพันธ์ที่ถกเถียงกันอยู่ว่า กัมพูชาได้บรรลุการพัฒนาเศรษฐกิจและอุตสาหกรรม โดยการเพิ่มและขยายการผลิตทางการเกษตร รัฐบาลคอมมิวนิสต์ใหม่ ใช้หลักการของวิทยานิพนธ์ฉบับนี้มันเรียกว่าสำหรับ collectivization รวมของการเกษตรและเป็นชาติที่สมบูรณ์ของทุกภาคส่วนของเศรษฐกิจ

อย่างเข้มงวดยึดมั่นในหลักการของการพึ่งตนเองคือกลางเป้าหมายของเขมรแดงระบอบการปกครองในกรุงพนมเปญออกอากาศในต้นเดือนพฤษภาคม ( ประมาณ 1 เดือนหลังจากเขมรแดงเข้ามาในเมืองหลวง ) เน้นถึงความสำคัญของการพึ่งตนเอง และเขมร เล่าให้ฟังว่าในช่วงสงครามเขมรแดงใช้เศษเหล็กและซากรถทหารเพื่อผลิตกระสุนของตัวเองและเหมืองแร่ แถลงการณ์ชัดเจนว่า นโยบายพึ่งตนเอง จะยังสงบ .ในอื่นย้ายมุ่งลดอิทธิพลจากต่างประเทศในประเทศ รัฐบาลประกาศเมื่อวันที่ 10 พ.ค. ว่า จะไม่อนุญาตให้ชาวต่างชาติที่จะยังคงอยู่ในกัมพูชา แต่ที่วัดได้เพียงชั่วคราว และเสริมว่า " เราจะพิจารณาคำถาม [ การให้ชาวต่างชาติเข้าประเทศ ] หลังจากเป็นสถานประกอบการของทางการทูต ความสัมพันธ์ทางเศรษฐกิจ และการค้ากับประเทศอื่น ๆ" ถึงแม้ว่ากัมพูชาต่อความสัมพันธ์ทางการทูตกับหลายประเทศ รัฐบาลใหม่ แจ้งสมัชชาสหประชาชาติในวันที่ 6 ตุลาคม พ.ศ. 2518 นั้นเป็นกลางและเศรษฐกิจพอเพียงและไม่ขอความช่วยเหลือจากประเทศใด เมื่อวันที่ 9 กันยายน อย่างไรก็ตาม ทูตจีนมาถึงในประเทศกัมพูชา และมีรายงานว่า จีนให้เร็ว เพื่อช่วยเขมรชาด .การประเมินจำนวนของผู้เชี่ยวชาญจีนในกัมพูชา หลังจากช่วงเวลานั้นอยู่ระหว่าง 500 ถึง 2000 นโยบายพึ่งตนเองก็หมายความว่ารัฐบาลจัดประชากรทั้งหมดในกลุ่มแรงงานที่ถูกบังคับทำงานในนาข้าวและที่ดินอื่น ๆที่จะช่วยให้ประเทศบรรลุเป้าหมายของการอาหาร

เขมรแดง ทันทีที่มันเอาพลังที่ 17 เมษายน 1975อบ พนมเปญ ( มีประมาณ 2 ล้านคน ) รวมทั้งเมืองอื่น ๆและเมือง และบังคับให้ประชาชนในชนบท การอพยพค้างคืนนี้ถูกกระตุ้นโดยเร่งด่วน ต้องสร้างเศรษฐกิจของประเทศ โดยมีฉีกขาดและเขมรแดงกันไปต่อที่เมือง ตามแบบเขมร โฆษกสถานทูต ฝรั่งเศส ในวันที่ 10 พฤษภาคมการอพยพเป็น " ปฏิวัติ " และ " บริสุทธิ์ " ของประชาชน และทำลายเมืองพนมเปญ ซึ่ง " เขมรชาวนาถือว่าเป็นดาวเทียมของชาวต่างชาติฝรั่งเศสครั้งแรก และอเมริกัน ซึ่งถูกสร้างขึ้น ด้วยหยาดเหงื่อของพวกเขาโดยไม่ต้องให้อะไรพวกเขา ในการแลกเปลี่ยน" คนเท่านั้นที่ไม่ได้ถูกเชิญออกจากเมืองเป็นผู้ดำเนินการบริการสาธารณะที่จำเป็น เช่น น้ำและไฟฟ้า

อื่น ๆผู้นำเขมรแดง rationalized อพยพเป็นเรื่องของการพึ่งตนเอง พวกเขาบอกเอกอัครราชทูตสวีเดนในปี 1976 ว่า " พวกเขาไม่ได้มีสิ่งอำนวยความสะดวกการขนส่งใด ๆ เพื่อนำอาหารไปให้ประชาชนดังนั้นสิ่งที่มีเหตุผลคือเอาคนอาหาร เช่น การอพยพพวกเขาทั้งหมดและให้พวกเขาออกไปใน 0.147 . " แน่นอน เมื่อผู้อพยพถึงจุดหมายปลายทางของพวกเขาพวกเขาทันทีระดมให้ที่ดินที่ชัดเจน เพื่อเก็บเกี่ยวพืชข้าว ให้ขุดและฟื้นฟูคลองชลประทาน และการสร้างและซ่อมแซม เขื่อนในการเตรียมการสำหรับการขยายตัวต่อไปของเกษตรข้าวที่ปลูกในเดือนพฤศจิกายน 2519 รายงานที่จะดีในความสัมพันธ์กับเมื่อต้นปี ในเวลาเดียวกัน , พื้นที่การผลิตผ้าฝ้าย , ยาง , และกล้วยถูกจัดตั้งหรือเปลี่ยนแปลงตัว

ตอนที่เขมรแดงให้ความสำคัญสูงเพื่อการเกษตร หลงอุตสาหกรรม กระถางที่ขอ " รวบรวมและสมบูรณ์แบบ [ ] โรงงานที่มีอยู่ " แทนที่จะสร้างใหม่ .เกี่ยวกับ 100 โรงงานและการประชุมเชิงปฏิบัติการที่ถูกใส่กลับเข้าไปในการผลิต ส่วนใหญ่ของพวกเขา ( ยกเว้นจีนสร้างโรงงานปูนซีเมนต์ โรงงานกระสอบป่าน และโรงงานสิ่งทอในกรุงพนมเปญ และบัดตัมบอง ) ซ่อมแซมและร้านค้าหัตถกรรมฟื้นขึ้นมาเพื่ออำนวยความสะดวกในการพัฒนาการเกษตร

ของกัมพูชาต่อการปฏิวัติได้มากขึ้นรุนแรงและทะเยอทะยานกว่าในประเทศคอมมิวนิสต์อื่น ๆ . ในความเป็นจริงผู้นำเขมรแดง พรีเมียร์ เอียง ซารี กล่าวว่า กัมพูชาต้องการ " เพื่อสร้างสิ่งที่ไม่เคยมีมาก่อนในประวัติศาสตร์ ไม่มีรุ่นที่มีอยู่สำหรับสิ่งที่เรากำลังสร้าง เราไม่ได้เลียนแบบทั้งแบบจีนหรือเวียดนาม " สหกรณ์รัฐหรือเป็นเจ้าของที่ดินทั้งหมด มีไม่แปลงเอกชนในประเทศจีนหรือในสหภาพโซเวียต รัฐธรรมนูญประกาศใช้ในเดือนธันวาคม ปี 1975 และประกาศในเดือนมกราคม พ.ศ. 2519 โดยระบุว่าหมายถึงการผลิตเป็นสมบัติร่วมกันของรัฐ

ระบบเศรษฐกิจกัมพูชาได้เฉพาะในอย่างน้อยสองประการ แรกที่รัฐบาลยกเลิกกรรมสิทธิ์ในที่ดินของเอกชน . เขมรแดงเชื่อว่าภายใต้รัฐบาลใหม่กัมพูชาควรเป็นสังคมที่ไม่มีการแบ่งชนชั้นของ " ความสามัคคี " ที่สมบูรณ์แบบและกรรมสิทธิ์ส่วนบุคคลเป็น " แหล่งที่มาของความรู้สึก EGOIST และจากนั้นสังคมอยุติธรรม " ที่สอง กัมพูชาเป็นประเทศ cashless ; รัฐบาลยึดเงินยุคที่รีพับลิกัน ร้านค้าปิด และแรงงานได้รับค่าจ้างของพวกเขาในรูปแบบของการปันส่วนอาหาร เพราะไม่มีเงินในการไหลเวียน

ที่ 12 สิงหาคม 1975น้อยกว่าสี่เดือนหลังจากที่เขมรแดงยึดอำนาจ เคนนี ดัลกลิช อ้างว่า ภายในปีหรือสองปี กัมพูชาก็มีเสบียงอาหารเพียงพอ และจะสามารถส่งออกบางส่วนของผลิตภัณฑ์ของ เพื่อให้บรรลุเป้าหมายนี้ในเวลาที่บันทึก ขนาดใหญ่ประกอบด้วยหลายหมู่บ้าน Communes แทนที่สหกรณ์หมู่บ้านซึ่งได้เกิดขึ้นในพื้นที่ควบคุมโดยเขมรแดงในพ.ศ. 2516 และได้กระจายไปทั่วประเทศ โดยปี 1975 . ซึ่งแตกต่างจากจีนและเวียดนาม ซึ่งได้นำ collectivization ค่อยๆกว่าหลายปี กัมพูชา กำหนดระบบเร่งรีบและไม่มีการเตรียมการ

เขมรแดง ที่สอดคล้องกับสโลแกนว่า " ถ้าเรามีเขื่อน เราก็จะได้น้ำ ถ้าเราดื่มน้ำ เราก็จะได้ข้าวพันธุ์ถ้าเรามีข้าว เราสามารถมีทุกอย่าง " จัดคนงานออกเป็นสาม " บังคับ " หน่วยแรก ประกอบด้วย โสด ( ชายวัยสี่สิบห้า ) ที่ถูกมอบหมายให้สร้างคลอง เขื่อน และเขื่อน พลังที่สอง คือแต่งงานกับชายและหญิงที่เป็นผู้รับผิดชอบสำหรับการปลูกข้าว ใกล้หมู่บ้านพลังที่สามถูกสร้างขึ้นจากคนสี่สิบปีของอายุและผู้สูงอายุที่ได้รับมอบหมายงานที่ยากลำบากน้อยลง เช่น ทอผ้า ตะกร้า ทำ หรือ การดูแลเด็ก เด็กอายุสิบห้าเติบโตผัก หรือ เลี้ยงเป็ดไก่ ทุกคนต้องทำงานระหว่างสิบและสิบสองชั่วโมงต่อวัน และบางคนทำงานมากขึ้น ภายใต้เงื่อนไขที่ไม่พึงประสงค์มักจะ .

ที่ 27 กันยายน ปี 1977ในหลักของสุนทรพจน์ฉลองครบรอบปีของชาวกัมพูชา ( เขมร ) พรรคคอมมิวนิสต์ ( KCP ) , หม้อพลผู้นำเขมรแดงอ้างว่า " คนของเราทั้งหมด , กองทัพปฏิวัติของเราทั้งหมดและ cadres ของเราทั้งหมดอยู่ภายใต้การปกครองร่วมกันผ่านระบบสนับสนุนชุมชน . " จากนั้นเขาก็แสดงผลงานของรัฐบาลในการฟื้นฟูเศรษฐกิจ และได้ข้อสรุปว่า" แต่ไม่ใช่ประเด็นของความมั่งคั่งของผู้คนของเรามาตรฐานการครองชีพอยู่ในระดับที่ประชาชนโดยทั่วไปมั่นใจได้ว่าทุกความต้องการในทุกสาขา "

การวัดประสิทธิภาพทางเศรษฐกิจของระบอบเขมรแดงก็เป็นไปไม่ได้เพราะสถิติไม่สามารถใช้ได้ และไม่มีธุรกรรมการเงินหรือบัญชี พบว่า ชีวิตทางเศรษฐกิจไว้โดยนักการทูตต่างประเทศโดยนักท่องเที่ยวตะวันตก และแก่ผู้ลี้ภัยชาวกัมพูชาในไทยค่ายระหว่างสปาร์ตาจะหดหู่ พนมเปญกลายเป็นเมืองผี เพียงประมาณ 10 , 000 คน ไม่มีร้านค้า ไปรษณีย์ โทรศัพท์ หรือ โทรเลขบริการ การขาดแคลนน้ำและไฟฟ้า บ่อย เกิดขึ้นในพื้นที่ทั้งหมด และรัฐบาลห้ามเคลื่อนย้ายข้ามชายแดนจังหวัดยกเว้นรถบรรทุกแจกจ่ายข้าวและน้ำมัน

สภาพในสหกรณ์แตกต่างกันมากจากสถานที่ที่ ในบางพื้นที่ , สมาชิกสหกรณ์ได้อนุญาตให้ปลูก ส่วนแปลงที่ดิน และเพื่อให้สัตว์ ในผู้อื่น ทรัพย์สินทั้งหมดที่จัดขึ้นร่วม . เงื่อนไขดั้งเดิมที่สุดในเศรษฐกิจใหม่โซนที่อาศัยอยู่ในเมืองได้ถูกส่งไปยังฟาร์มดินบริสุทธิ์และที่หลายพันครอบครัวอาศัยอยู่ในค่ายทหารชั่วคราว .

กัมพูชามีความคืบหน้าในการพัฒนาประเทศ และขยายเครือข่ายชลประทาน การปลูกข้าวในพื้นที่ วิทยุพนมเปญอ้างว่าเครือข่ายของคู คลอง และแหล่งน้ำที่ได้รับการสร้างขึ้นทั่วประเทศ " เหมือน checkerboards ยักษ์เป็นปรากฏการณ์ที่ไม่เคยปรากฏมาก่อนในประวัติศาสตร์ของประเทศของเรา ยังคง การผลิตข้าว และการรายงานจะไม่เป็นที่น่าพอใจ ข้าวเก็บเกี่ยวจนในปี 1975 และปี 1978 เมื่อน้ำท่วมที่เลวร้ายที่สุดในเจ็ดสิบปีหลงแม่น้ําโขง แม้หลังจากกว่าเก็บเกี่ยว 1976 และ 1977 , อย่างไรก็ตาม , แจกจ่ายข้าวได้ไม่เท่ากันและรัฐบาลล้มเหลวในการเข้าถึงปันส่วนรายวันของ 570 กรัมต่อคน ( ปันส่วนรายวันของข้าวต่อบุคคลจริงที่แตกต่างกันตามภูมิภาค จาก 250 เป็น 500 กรัม . ) พรรคผู้นำ พวกทหารและคนงานโรงงานกินแต่เด็ก คนป่วย และคนชราที่ได้รับจาก ขาดสารอาหารและความอดอยาก นอกจากนี้มีรายงานว่ารัฐบาลมีข้าวในการเตรียมการสำหรับการสะสม